Οι Νεαροί Ρωτούν . . .

Είναι η Θρησκεία για Μένα;

«ΑΝ ΘΕΛΕΙΣ να έχεις μέλλον, να προοδεύεις, να ανήκεις στον πραγματικό κόσμο, τότε άφησε την πίστη κατά μέρος. Αν θέλεις να είσαι του παλιού συρμού, μείνε στην Εκκλησία! Η επιτυχία στη ζωή σου κινδυνεύει».

Αυτή είναι η προειδοποιητική κραυγή πολλών ανθρώπων προς τους νεαρούς. Πολλοί νομίζουν ότι όταν οι αρχές της θρησκείας παραβληθούν με τις λαμπερές αξίες του σημερινού πολυπράγμονα κόσμου, φαίνονται απαρχαιωμένες και νεκρές. Και εσύ, επίσης, μπορεί ν’ αναρωτιέσαι αν η θρησκεία έχει αξία. Αλλά γιατί έχει ελαττωθεί η σπουδαιότητα της θρησκείας μεταξύ πολλών νεαρών; Πολλοί είναι δυσαρεστημένοι με τη θρησκεία γιατί υπάρχει

Υποκρισία στη Θρησκεία

Η λέξη υποκρισία που παράγεται από την αρχαία Ελληνική λέξη «υπόκρισις» σημαίνει «το παίξιμο ενός ρόλου στη σκηνή θεάτρου». Ένας 17χρονος έγραψε: «Γιατί πρέπει να πηγαίνω στην εκκλησία, που μοιάζει μ’ ένα θέατρο που καθένας παίζει τον προκαθορισμένο ρόλο του;» Και διστάζοντας να τους καταδικάσει όλους, συνέχισε: «Νομίζω ότι μερικοί άνθρωποι εκεί είναι ειλικρινείς· αλλά αυτό που με κάνει να αηδιάζω είναι το ότι άλλοι παίζουν το ρόλο τους πολύ άσχημα. Μισώ αυτή την υποκρισία». Συμφωνώντας μ’ αυτή την άποψη, μια 18χρονη είπε: «Βλέπω τον τρόπο με τον οποίο ζουν οι Χριστιανοί γύρω μου. Προσπαθώ να βρω πραγματικούς Χριστιανούς, ψάχνω να βρω πάνω τους την αγάπη, την αξιοπιστία εκείνη που θα έπρεπε να τους δίνει η πίστη τους». Κι όμως αυτή δεν βρήκε «τίποτα παρά εγωισμό, μικροπρέπεια, και προσποίηση».

Ωστόσο, προκαλεί έκπληξη, μια πρόσφατη σφυγμομέτρηση εφήβων στις Ηνωμένες Πολιτείες που έδειξε ότι 95 τα εκατό, από αυτούς που ρωτήθηκαν παραδέχονται ακόμη ότι πιστεύουν στο Θεό ή σε «ένα παγκόσμιο πνεύμα»! Το συμπέρασμα που βγάζει ο Φ. Φίλιπ Ράις σύμφωνα με το περιοδικό Δη Αντόλεσεντ είναι, «Ενώ η σύγχρονη γενιά είναι εναντίον της εκκλησίας, δεν έχει σταματήσει να έχει ανησυχίες, ούτε είναι . . . άθρησκη».

Κι ενώ υπήρξε κάποια αναζωπύρωση του ενδιαφέροντος για τη Γραφή ανάμεσα στους νέους, πολλοί έχουν αποχωριστεί ριζικά από την «παραδοσιακή» θρησκεία. Ίσως να ερευνούν τις Ανατολικές θρησκείες ή να ενώνονται με άλλες παράξενες λατρείες.

Ποια Είναι η Έλξη που Ασκούν οι Λατρείες;

Το βιβλίο Εκείνες οι Περίεργες Νέες Λατρείες εξηγεί: «Τα νεαρά άτομα άρχισαν να βλέπουν την υποκρισία των μεγαλυτέρων τους πιο καθαρά απ’ όσο ποτέ πριν. Είδαν υποκρισία . . . στους γονείς τους που παίζουν με τη θρησκεία . . . όπου και να κοιτάξουν φαίνεται ότι ακούουν ανθρώπους που λένε κάτι και πράττουν το αντίθετο». Οι λατρείες εμφανίζονταν διαφορετικές. Φαινόταν ότι η συμμετοχή σ’ αυτές είναι γεμάτη νόημα—μια γνήσια δέσμευση στα ηθικά διδάγματα της θρησκείας.

Μερικοί νεαροί λένε για τις λατρείες: «Δείχνουν μια θέρμη και μια συντροφικότητα που σπάνια βλέπει κανείς στις παραδοσιακές εκκλησίες». Παρόμοια, ένας ψυχίατρος είπε για την εμπειρία του με την οργάνωση Σαν Μιουνγκ Μουν: «Για ένα χρόνο . . . βομβαρδιζόμουν με αγάπη. . . . Στον καθένα δειχνόταν όλη η προσοχή, η στοργή, και η επιδοκιμασία που ο καθένας θα επιθυμούσε».

Επειδή αυτός ο κόσμος είναι βυθισμένος στην απληστία και στον υλισμό, ο απλός τρόπος ζωής που εξαγγέλλουν αυτές οι λατρείες φαίνεται προσελκυστικός. Το βιβλίο Εκείνες οι Περίεργες Νέες Λατρείες λέει: «Ενάντια στη σημερινή πολιτιστική παράδοση που δίνει έμφαση στην επιτυχία με κάθε θυσία, οι νεαροί διαπιστώνουν ότι τα χρήματα και τα υλικά αποκτήματα δεν έφεραν την ικανοποίηση στους γονείς τους». Ωστόσο, ενώ οι θρησκείες μπορεί να φαίνεται ότι έλυσαν μερικά προβλήματα, δημιούργησαν άλλα σοβαρά προβλήματα. Για παράδειγμα, αντικαθιστούν την ατομική προσωπικότητα με την ομαδική ταύτιση. Η τραγωδία στη Τζώνστάουν υπογραμμίζει αυτόν τον κίνδυνο. Επίσης, αυτό το ενδιαφέρον και η γοητεία με τις λατρείες δείχνει καθαρά ότι οι νεαροί ενδιαφέρονται για τη θρησκεία και ζητούν να ικανοποιήσουν μια

Πνευματική Ανάγκη

Στο βιβλίο Μαν, Γκοντ εντ Μάτζικ, ο Δρ Ίβαρ Λίσνερ ανέφερε ότι μια «θεμελιώδης διαφορά μεταξύ του ανθρώπου και του κτήνους» είναι ότι «ο άνθρωπος δεν ικανοποιείται απλώς με το να κοιμάται, να τρώει και να θερμαίνεται». Ο άνθρωπος έχει μία «παράξενη και έμφυτη παρόρμηση» που μπορεί να ονομαστεί πνευματικότητα. Γι’ αυτό, το βιβλίο Οι Μεγάλες Θρησκείες του Κόσμου έγραψε: «Οι ανθρωπολόγοι δεν βρήκαν κανένα πολιτισμό χωρίς θρησκεία».

Γι’ αυτό ο Γιος του Θεού διακήρυξε: «Ευτυχισμένοι εκείνοι που έχουν συναίσθηση της πνευματικής τους ανάγκης». (Ματθαίος 5:3, ΜΝΚ) Με το να συμμετέχουν σε διάφορες λατρείες, οι νεαροί απλώς προσπαθούν να γεμίσουν ένα πνευματικό κενό που δεν γεμίζουν οι εκκλησίες. Αλλά όπως παρατήρησε ο Φρεντ Γκράχαμ, καθηγητής θρησκευτικών μελετών, «Σχεδόν οτιδήποτε μπορεί να γεμίσει ένα κενό από θρησκευτική άποψη και αυτό μπορεί να είναι υγιές ή δαιμονικό».

Μπορεί να συμφωνείς ότι έχεις τέτοιες πνευματικές ανάγκες. Αλλά τι θα πούμε για το αίσθημα μερικών ότι η θρησκεία είναι κάτι το απαρχαιωμένο; Θα απολαύσουμε οφέλη αν ακολουθούμε με ειλικρίνεια τη θρησκεία; Η Βίβλος λέει: «Μέγας δε πλουτισμός είναι η ευσέβεια μετ’ αυτάρκειας». (1 Τιμόθεον 6:6) «Η ευσέβεια» είναι ευλαβική λατρεία και υπηρεσία στο Θεό. Υπάρχει «όφελος» απ’ αυτό;

Οφέλη Από την Επιδίωξη Ευσέβειας

Μερικοί νεαροί, που ακολουθούν μια θρησκευτική πορεία, λένε ότι αυτό τους βοήθησε να καταπνίγουν τα εχθρικά αισθήματα και το βίαιο χαρακτήρα. Ο 19χρονος Τυρόν ομολόγησε: «Είχα έναν απότομο χαρακτήρα. Όταν η νεότερη αδελφή μου μού αντιμιλούσε, τη χτυπούσα. Το ίδιο έκανα και στους συμμαθητές μου. Και ήμουν έτοιμος να μαλώσω». Αφού αποφάσισε να υπηρετήσει τον Ιεχωβά, λέει, «έμαθα να ελέγχω τον εαυτό μου, ακόμη κι αν με αδικούν».

Υπάρχει όφελος απ’ αυτό; Μερικοί διαφωνούν. ‘Δείχνει δειλία το να παραμένεις ήρεμος· άφηνε το θυμό σου να ξεσπάει!^’ λένε. Είναι αυτό συνετό; Όχι! Ο ανεξέλεγκτος θυμός μπορεί να καταλήξει στο να ενεργήσεις με βία για την οποία αργότερα θα μετανοήσεις. (Γένεσις 4:5, 8) Είναι, πραγματικά, σοφή η συμβουλή της Βίβλου: «Παύσον από θυμού και άφες την οργήν· μηδόλως αγανακτεί, ώστε να πράττης πονηρά».—Ψαλμός 37:8.

Άλλοι νεαροί λένε ότι η θρησκεία τους τούς βοήθησε να αντισταθούν στον πειρασμό να εμπλακούν σε εγκληματικές πράξεις. Ο 21χρονος Βίκτωρας θυμάται τις μέρες στο σχολείο του και λέει: «Στη διάρκεια του μεσημεριανού διαλείμματος, πολλοί από τους συμμαθητές μου πήγαιναν στα μαγαζιά και απασχολούσαν τους υπαλλήλους ενώ άλλοι έκλεβαν τρόφιμα, καραμέλες, κόμικς και άλλα είδη». Γιατί ο ίδιος το απόφευγε αυτό; Μήπως φοβόταν να μη συλληφθεί, ή μάλλον ενδιαφερόταν τι θα έλεγαν ή θα έκαναν οι γονείς του όταν το μάθαιναν; «Ναι», απαντά. «Σκεφτόμουν την αντίδραση των γονιών μου και τις συνέπειες, αλλά σκεφτόμουν περισσότερο τις συνέπειες στη φιλία μου με το Θεό».

Εκείνο που βοήθησε το Βίκτωρα ήταν Βιβλικές συμβουλές όπως αυτή: «Υιέ μου, εάν θελήσωσι οι αμαρτωλοί να σε δελεάσωσι, μη θέλησης· εάν είπωσιν, . . . Θες τον κλήρον σου μεταξύ ημών, έν βαλάντιον ας ήναι εις πάντας ημάς· υιέ μου, μη περιπατήσης εν οδώ μετ’ αυτών άπεχε τον πόδα σου από των τριβών αυτών». (Παροιμίαι 1:10-15) Όταν προσέξεις τη συμβουλή αυτή θα ωφεληθείς κι εσύ επίσης.

Είναι ενδιαφέρουσα μια σφυγμομέτρηση που έγινε το 1979, «Τα άτομα που ανήκουν στην κατηγορία των ‘πολύ θρησκευόμενων’ . . . τείνουν να είναι ευτυχέστερα . . . και έχουν πιο αναπτυγμένη την αίσθηση του επιτεύγματος». Ο απόστολος Παύλος όμως συνέστησε σαν πιο σπουδαία την ευσέβεια σαν έναν τρόπο ζωής: «Η ευσέβεια είναι προς πάντα ωφέλιμος, έχουσα επαγγελίαν της παρούσης ζωής και της μελλούσης». (1 Τιμόθεον 4:8) Αλλά, αν θέλεις να έχεις αυτά τα οφέλη πρέπει να εφαρμόζεις την ευσέβεια. Παρ’ όλα αυτά, μερικοί μπορεί να πουν, ‘Γιατί να σε απασχολεί η θρησκεία όταν είσαι νέος;’

Γιατί η Νεότητα Είναι ο Καλύτερος Καιρός

Ο σοφός βασιλιάς Σολομώντας συμβούλεψε: «Ευφραίνου, νεανίσκε, εν τη νεότητί σου. . . . Διότι η νεότης . . . είναι ματαιότης. Και ενθυμού τον Πλάστην σου εν ταις ημέραις της νεότητός σου πριν έλθωσιν αι κακαί ημέραι, και φθάσωσι τα έτη εις τα οποία θέλεις ειπεί, ‘Δεν έχω ευχαρίστησιν εις αυτά’».—Εκκλησιαστής 11:9, 10· 12:1.

Υπάρχουν δεκάδες χιλιάδες νέοι σαν τον Τυρόν και το Βίκτωρα που ‘θυμούνται τον Πλάστη τους’. Ξέρουν πολύ καλά ότι η νεανική ενεργητικότητα και η αντοχή είναι εφήμερα πράγματα, φευγαλέα. Γνωρίζουν ότι η υπηρεσία στο Θεό και Ευεργέτη τους φέρνει διαρκή οφέλη. Αυτοί οι νεαροί δεν είναι πικραμένοι από τη θρησκεία, γιατί συναναστρέφονται με ανθρώπους που εφαρμόζουν αυτά που κηρύττουν, ανθρώπους που είναι γνωστοί παγκόσμια για την ειλικρινή αγάπη που δείχνουν. Σαν Μάρτυρες του Ιεχωβά είναι ευτυχισμένοι γιατί έχει ικανοποιηθεί η πνευματική τους ανάγκη. Γιατί να μην ερευνήσεις; Η θρησκεία μπορεί να ικανοποιήσει κι εσένα.

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 11]

«Γιατί πρέπει να πηγαίνω στην εκκλησία, που μοιάζει μ’ ένα θέατρο που καθένας παίζει τον προκαθορισμένο ρόλο του;»

[Εικόνες στη σελίδα 12, 13]

Ευλαβικοί στην εκκλησία . . . . . . Αλλά όχι στο σπίτι