«Θα Πεθάνεις Χωρίς Αίμα!»

ΕΤΟΙΜΑΖΟΜΟΥΝ να φτιάξω το γεύμα, όταν αισθάνθηκα κάτι να σπάζει στην κάτω αριστερή πλευρά της κοιλιάς μου. Διπλώθηκα από τον πόνο, αλλά φαντάστηκα ότι απλώς θα ήταν ένας από εκείνους τους πολλούς πόνους που σε πιάνουν όταν έχεις προχωρημένη εγκυμοσύνη.

Ο πόνος, ωστόσο, γινόταν πιο έντονος. Το στομάχι μου δονούνταν, το περπάτημα ήταν δύσκολο· κάτι δεν πήγαινε καθόλου καλά. Μια γυναίκα που ζούσε στη διπλανή πόρτα, στο σπίτι μας στο Άρλινγκτον του Τέξας—μια αγαπητή φίλη στη διάρκεια όλης αυτής της δοκιμασίας—με πήρε βιαστικά στο νοσοκομείο.

«Όχι!» φώναξα όταν το ιατρικό προσωπικό υπέθεσε ότι άρχιζαν οι πόνοι της γέννας. Επειδή είχα ήδη γεννήσει δύο παιδιά, γνώριζα πώς ήταν οι πόνοι της γέννας, κι αυτοί δεν ήταν πόνοι γέννας. Έτσι άρχισαν οι εξετάσεις.

Μέχρι την ώρα που έφτασε ο σύζυγός μου, ο Μάικ, τρελαινόμουν στον πόνο. Βογγητά και δάκρυα έβγαιναν από μέσα μου, όχι μόνο εξαιτίας του πόνου, αλλά επίσης επειδή κανείς δε φαινόταν να πιστεύει ότι πραγματικά κάτι δεν πήγαινε καλά μαζί μου. Ο Μάικ, ωστόσο, μου έριξε μια ματιά, έκανε στροφή και ζήτησε από την προϊσταμένη να παρακαλέσει ένα γιατρό να έρθει αμέσως—οποιονδήποτε γιατρό. Όταν φάνηκε ο γιατρός, δεν ήταν μόνος του. Είχε μαζί του ένα μαιευτήρα, τον ιδιωτικό μου γιατρό κι έναν παιδίατρο.

Ο μαιευτήρας ακούμπησε απαλά το χέρι του πάνω στην κοιλιά μου. Στρίγγλισα. Το ελαφρό του άγγιγμα το αισθάνθηκα σαν ένα μαχαίρι που μ’ έκοβε. «Θεέ μου!» αναφώνησε. «Έχει τουλάχιστον ένα κιλό αίμα στην κοιλιά της αυτή τη στιγμή. Προφανώς πρόκειται για abruptio placenta [πρώιμο διαχωρισμό του πλακούντα από τη μήτρα]. Πρέπει να κάνουμε καισαρική τομή αμέσως».

Ξαφνικά στράφηκα προς το σύζυγο μου και αυτόματα ξέσπασα, «Ω, Μάικ, όχι αίμα!»

Η Στάση Μας Δοκιμάστηκε

Όσο ήρεμα μπορούσε, ο Μάικ πήρε τους τρεις γιατρούς στην άκρη και σύντομα τους εξήγησε την άποψή μας για τις μεταγγίσεις αίματος σαν Μαρτύρων του Ιεχωβά.

«Το βιβλίο των Πράξεων στην Αγία Γραφή προστάζει τους Χριστιανούς να απέχουν από το αίμα», είπε. «Αυτό σημαίνει να φυλαγόμαστε μακριά από το αίμα σε οποιαδήποτε μορφή. Σε καμιά περίπτωση δεν πρόκειται να δεχτεί η σύζυγός μου να λάβει αίμα».—Πράξεις 15:20, 29.

Σύμφωνα με τους γιατρούς, οι εξετάσεις έδειχναν ότι το αίμα μου ήταν πολύ χαμηλό. Όταν με πήραν στο νοσοκομείο η αιμοσφαιρίνη ήταν 10 και ο αιματοκρίτης 30. Ήταν βέβαιοι ότι μέχρι τώρα θα είχε κατεβεί ακόμη περισσότερο. (Η φυσιολογική αιμοσφαιρίνη είναι από 12 μέχρι 16· ο αιματοκρίτης από 34 μέχρι 50.)

Μετά ήρθε η σειρά αυτού που θα μπορούσε να ήταν μια σοβαρή παράκληση, αλλά για μένα ήταν μια τακτική τρομοκρατίας. «Θα πεθάνεις χωρίς αίμα, το ξέρεις;» ρώτησε ένας γιατρός.

«Ναι», απάντησα. «Αλλά δεν μπορώ να παραβιάσω το νόμο του Θεού και τη συνείδηση μου».

Το παράδοξο είναι ότι μου ήταν εύκολο να πω: «Ναι, το γνωρίζω ότι ίσως πεθάνω». Ένα είδος ηρεμίας με κατέλαβε, επειδή γνωρίζω ότι οι νεκροί δεν υποφέρουν στον τάφο και ότι ο θάνατος είναι σαν να κοιμάσαι. Οι νεκροί «δεν γνωρίζουσιν ουδέν», όπως είχα μάθει από την Αγία Γραφή.—Εκκλησιαστής 9:5, 10.

Το μόνο πράγμα που με λύπησε ήταν η σκέψη ότι θα άφηνα το σύζυγο και τα παιδιά μου. Η καρδιά μου βρισκόταν κοντά στο Μάικ. ‘Τι θα κάνει για να φροντίσει τα (πιθανόν) τρία παιδιά;’ αναρωτήθηκα. ‘Πώς θα πάρουν το θάνατό μου οι κόρες μου;’ Όσο για μένα, εγώ είχα το ευκολότερο μέρος. Είτε θα ξύπναγα εδώ στο νοσοκομείο είτε μέσω της ανάστασης στη Νέα Τάξη του Θεού. Η οικογένεια μου ήταν εκείνη που θα δεινοπαθούσε.

Υπόγραψα μια νομική παραίτηση από απαιτήσεις, που απάλλασσε το νοσοκομείο και τους γιατρούς από κάθε ευθύνη, επειδή θα έκαναν εγχείρηση χωρίς αίμα, και 15 λεπτά αργότερα με πήγαν με το καροτσάκι στο χειρουργείο όπου μου έκαναν καισαρική τομή. Στις 6.01΄ μ.μ. γεννήθηκε η Μέγκαν η οποία ζύγιζε 2,5 κιλά. Την έβαλαν στη μονάδα εντατικής παρακολούθησης.

Ο γιατρός τώρα ήρθε έξω από το χειρουργείο και είπε στο Μάικ ότι είχα υποστεί ένα σοβαρό σοκ. Δε γνώριζαν την πηγή της αιμορραγίας και, αν δεν την έβρισκαν σύντομα, θα πέθαινα από την αιμορραγία πάνω στο χειρουργικό τραπέζι.

«Λυπάμαι», άρχισε ο Μάικ. «Ήδη σας είπαμε ότι δεν πρέπει να πάρει καθόλου αίμα έστω κι αν η Σέρρυ πεθάνει. Όχι μόνο θα πήγαινα ενάντια σ’ αυτά που πιστεύω εάν έλεγα ναι, αλλά θα παραβίαζα επίσης και τη συνείδηση της συζύγου μου. Και δε θα μπορούσα να αντέξω τη ζωή έτσι. Δεν είναι μια απόφαση που την πήραμε από παρόρμηση της στιγμής. Την πήραμε πολύ καιρό πριν, βασισμένοι πάνω στις Βιβλικές αρχές. Υπάρχουν άλλα πράγματα που μπορείτε να χρησιμοποιήσετε, όπως είναι τα παρασκευάσματα που αυξάνουν τον όγκο του αίματος».

Αν και δεν συμφωνούσε με τη στάση μας, υποσχέθηκε στο σύζυγό μου ότι θα έκανε το καθετί που μπορούσε για να βοηθήσει χωρίς να χρησιμοποιηθεί αίμα.

Οι κρίσεις μπορεί να συσκοτίσουν την καθαρή σκέψη. Αν κανείς περιμένει να έρθει η κρίση για να πάρει μια τέτοια απόφαση, τότε θα μπορούσε εύκολα να συμβιβαστεί κάτω από την πίεση των γιατρών ή του προσωπικού τού νοσοκομείου. Είμαι ευτυχής που ο σύζυγός μου κι εγώ είδαμε τη σημασία της απόφασης πολύ πριν, ώστε να σταθούμε στερεοί στις καταστάσεις αυτές της έκτακτης ανάγκης.

Ο γιατρός επέστρεψε στο χειρουργείο και βρήκε την πηγή της αιμορραγίας—μια διαρρηγμένη φλέβα της μήτρας, που προφανώς είχε εξασθενίσει από τις προηγούμενες εγκυμοσύνες μου. Απαιτήθηκαν 20 ράμματα για να επιδιορθωθεί. Αν και είχα χάσει παραπάνω από το μισό μου αίμα, το υποκατάστατο υγρό γαλακτικό άλας του Ρίνγκερ βοήθησε να διατηρηθεί ο όγκος του αίματος.

«Το μεγαλύτερο πρόβλημα τώρα είναι η μόλυνση», είπε ο γιατρός στο σύζυγό μου. Εξήγησε ότι η μόλυνση θα με σκότωνε, επειδή το επίπεδο του αίματος μου ήταν πολύ χαμηλό για να καταπολεμήσει την ασθένεια. Ξανά του σύστησε μετάγγιση αίματος.

«Εννοείτε ότι μπορείτε να εγγυηθείτε ότι η σύζυγος μου δε θα πάθει μόλυνση, όπως ηπατίτιδα ή κάτι άλλο, αν της δώσετε αίμα;» ρώτησε ο Μάικ.

«Όχι», απάντησε ο γιατρός.

Ο Μάικ συμπέρανε ότι θα υπήρχε μικρότερη πιθανότητα μόλυνσης, αν δεν έπαιρνα αίμα. Ο γιατρός συμφώνησε να σεβαστεί την απόφαση του συζύγου μου.

«Η Μέγκαν Είναι Ζωντανή!»

Δύο μέρες είχαν περάσει και δεν είχα δει το νεογέννητο μου ακόμη. Αν και μου είχαν πει ότι η κόρη μου ήταν ζωντανή, μολονότι πολύ άρρωστη, βαθιά μέσα μου αισθανόμουν ότι είχε πεθάνει. Όταν έφτασε ο θείος μου από το Χούστον, έχοντας και μια φωτογραφική μηχανή Πολαρόιντ, ήρθε μια ιδέα στο Μάικ. ‘Αν η Σέρρυ είχε απλώς μια απόδειξη ότι η Μέγκαν είναι ζωντανή’, σκέφτηκε, ‘αυτό θα τη βοηθήσει να αναρρώσει’. Έτσι δανείστηκε τη φωτογραφική μηχανή του θείου μου κι έπεισε τη νοσοκόμα να τραβήξει μια φωτογραφία της Μέγκαν. «Πραγματικά είναι ζωντανή!» αναφώνησα, πολύ χαρούμενη που έβλεπα για πρώτη φορά τη μικρή μου Μέγκαν, αν και μόνο στη φωτογραφία. Έπρεπε να ζήσω, γιατί όχι μόνο με χρειαζόταν η υπόλοιπη οικογένεια μου, αλλά επίσης και το μικρό μου.

Είχα άριστες νοσοκόμες και γιατρούς. Η προϊσταμένη της εντατικής παρακολούθησης μου ανέφερε την πρόοδο της υγείας της Μέγκαν δύο φορές τη μέρα, ανεξάρτητα από το πόσο ασήμαντη ίσως φαινόταν.

Μέχρι την τέταρτη μέρα αισθανόμουν καλύτερα. Το αίμα μου ερχόταν στα φυσιολογικά επίπεδα. Τα πράγματα φαίνονταν πρόσχαρα για πρώτη φορά από τότε που άρχισε η δοκιμασία αυτή. Όμως ο Μάικ φαινόταν εξαντλημένος. Είχε δαπανήσει τουλάχιστον δυο μέρες και δυο νύχτες στο πλάι μου. Τώρα μπορούσε να πάει στο σπίτι και να ξεκουραστεί.

Την πέμπτη μέρα ήμουν αρκετά καλά ώστε να μου βγάλουν όλους εκείνους τους σωλήνες που είχαν βάλει μέσα μου τη δεύτερη μέρα. Τι χαρά που είχα όταν μου είπαν ότι μπορούσα να πάω μέχρι τη μονάδα εντατικής παρακολούθησης! Μπορούσα να κρατήσω και να θηλάσω τη Μέγκαν μου για πρώτη φορά. Νάτην λοιπόν, γυμνή και τόσο μικροσκοπική. Να που ξαναβρισκόμαστε μαζί παρά τις τόσες αντιξοότητες—τι συγκινητική στιγμή! Ήμουν τόσο ευτυχισμένη που έκλαιγα. Το ίδιο και η νοσοκόμα.

Επιδείνωση

Αργότερα το απόγευμα εκείνο καθώς ο Μάικ κι εγώ συζητούσαμε, άρχισα να αισθάνομαι χειρότερα. ‘Ω, όχι! Δεν μπορεί να ξανασυμβεί’, σκέφτηκα. ‘Ίσως αν πάω στην τουαλέτα να αισθανθώ καλύτερα’. Απεναντίας, άρχισα να κάνω βίαια εμετό. Ο Μάικ με βοήθησε να επιστρέψω στο κρεβάτι και χτύπησε το κουδούνι για τη νοσοκόμα.

Το στομάχι μου φούσκωνε και πάλι με αίμα. Καθώς ο γιατρός διέταζε να ξαναμπούν όλοι οι σωλήνες πάλι πίσω, ο Μάικ σκούπισε τρυφερά το μέτωπό μου και κράτησε σφιχτά το χέρι μου. Ξαφνικά απλώθηκε ησυχία. Η χαρά μας είχε εξαφανιστεί. Ο Μάικ ξέσπασε σε λυγμούς.

Καθώς βρισκόμουν σε επιδείνωση, είδα ότι εμπιστευόμουν ολοένα και περισσότερο στον Ιεχωβά για να δώσει στην οικογένειά μου κι εμένα δύναμη να συνεχίσουμε. Συχνά ο αγαπητός μου πατέρας και ο πεθερός μου έλεγαν πολύ ευπρόσδεκτες προσευχές στο πλάι μου. Αυτό μας ισχυροποιούσε περισσότερο. Το ίδιο και τα τηλεφωνήματα, οι κάρτες και οι προσευχές των αδελφών μας στην πίστη.

Την ένατη μέρα όλοι οι σωλήνες ξαναβγήκαν πάλι. Ενθουσιάστηκα γιατί ερχόταν ο Μάικ και ήθελα να του κάνω έκπληξη. Έτσι φτιάχτηκα και ανασηκώθηκα στο κρεβάτι. Πόσο ευτυχισμένος ήταν που με είδε χωρίς όλους εκείνους τους σωλήνες! Πιασμένοι αγκαζέ διασχίσαμε το διάδρομο για να δούμε τη Μέγκαν μας, αυτή τη φορά στο κανονικό παιδοκομείο όπου βρίσκονταν όλα τα υγιή μωρά.

Και Άλλη Επιδείνωση

Αργότερα το απόγευμα εκείνο η τρομερή ασθένεια με χτύπησε και πάλι. ‘Δεν πρέπει να ξαναπώ του Μάικ ότι είμαι και πάλι άρρωστη’, είπα στον εαυτό μου. ‘Ξέρω τι θα κάνω. Θα τον ενθαρρύνω να πάει σπίτι νωρίτερα και να κοιμηθεί καλά τη νύχτα’. Εκείνος άκουσε την παράκλησή μου και τη δέχτηκε. Αμέσως μόλις έφυγε, άρχισε και πάλι ο εμετός.

Τράβηξα το σύρμα του κουδουνιού. Οι νοσοκόμες ήρθαν τρέχοντας. Με βοήθησαν να πάω στο κρεβάτι και κάλεσαν το γιατρό.

Ο γιατρός μπήκε στο δωμάτιο μου, έσκυψε και είπε, «Σέρρυ, ελπίζω ότι δε θα θυμώσεις. Πρόκειται να σου ξαναβάλω πάλι πίσω όλους τους σωλήνες και θα καλέσω έναν ειδικό για να σε κοιτάξει αύριο». Ξαφνικά αισθάνθηκα τρομοκρατημένη και άρχισα να κλαίω ανεξέλεγκτα. Αυτή ήταν η τρίτη φορά που ξανάμπαιναν και πάλι οι σωλήνες. Τρεφόμουν με τις ψεύτικες ελπίδες, τον πόνο και τις ενέσεις.

Όταν έφυγαν οι νοσοκόμες πλησίασα το Θεό με προσευχή. ‘Μήπως είχε κουραστεί ο Ιεχωβά που του ζητούσα τόσο πολλά πράγματα;’ αυτή η σκέψη περνούσε από το μυαλό μου. Νόμιζα ότι είχα θεωρήσει σαν δεδομένη τη στοργική καλοσύνη του εφόσον με είχε βοηθήσει να αντέξω μέχρι εδώ.

Όταν μπήκε ο Μάικ στο δωμάτιό μου το επόμενο πρωί, το πρόσωπό του έδειξε μεγάλη απογοήτευση. Όταν έφυγε την προηγούμενη νύχτα ήμουν τόσο καλά και τώρα—αισθανόμουν τόσο λυπημένη γι’ αυτόν. Κλάψαμε λίγο και μετά προσευχηθήκαμε.

Ο ειδικός γιατρός έφτασε και επιβεβαίωσε αυτό που φοβόταν ο άλλος γιατρός. Είχα μερική ρήξη του λεπτού εντέρου. Επειδή οι μετρήσεις στο αίμα μου ήταν ακόμη χαμηλές, ο ειδικός προειδοποίησε: «Εσύ, κυρία μου, δεν μπορείς να υποβληθείς σε εγχείρηση ξανά για αρκετό χρονικό διάστημα».

Μου έδιναν μαζικές δόσεις σιδήρου για να ισχυροποιήσουν το αίμα—δυο ενέσεις των πέντε κυβ. εκατοστών η καθεμιά, οι οποίες ήταν πολύ επώδυνες. Ένα υγιές άτομο δεν μπορεί να αντέξει τέτοια υψηλή δόση, αλλά εγώ μπορούσα εξαιτίας της σοβαρής μου αναιμίας.

Καλά Νέα

Την 11η μέρα της παραμονής μου στο νοσοκομείο, οι ακτίνες Χ έδειξαν ότι η ρήξη στο έντερο μου γινόταν μικρότερη. Και η Μέγκαν πήρε ένα κανονικό πιστοποιητικό υγείας. Έπρεπε να βιαστώ να γίνω καλύτερα γιατί η Μέγκαν με περίμενε για να την πάω σπίτι.

Τις ακόλουθες μέρες ήρθαν ακόμη καλύτερα νέα. Το στομάχι μου ανεχόταν τα υγρά. Οι μετρήσεις στο αίμα ανέβαιναν. Οι ακτίνες Χ έδειξαν ότι η μερική ρήξη του εντέρου είχε φύγει. Και για πρώτη φορά σε 13 μέρες είδα τις δυο άλλες μου κόρες μέσα από το παράθυρο. Πόσο συγκινημένες ήταν! Κι εγώ το ίδιο.

Ακόμη καλύτερα νέα. Μετά από 17 μέρες στο νοσοκομείο πήγαινα σπίτι—αύριο!

Η μέρα για την οποία όλοι προσευχόμαστε είχε φτάσει. ‘Αληθινά ο Θεός έχει ακούσει· έδωσε προσοχή στη φωνή της προσευχής μου’, σκέφτηκα. (Ψαλμός 66:19) Ευχαρίστησα το γιατρό για όλα όσα έκανε, ανάμεσα στα οποία και το σεβασμό του για τη Γραφικά εκπαιδευμένη συνείδησή μου, και που δεν με εγκατέλειψε. Του είπα πόσο ευγνώμων ήμουν για τις προσπάθειές του να σώσει τη ζωή μου. «Είσαι ένα τυχερό κορίτσι», είπε ευγενικά. Βέβαια, εγώ έδωσα τον αίνο γι’ αυτό στον Ιεχωβά.

Η Μέγκαν ήταν ντυμένη και την έφεραν οι νοσοκόμες σε παρέλαση. Αγκαλιαστήκαμε και αποχαιρετιστήκαμε. Μετά μπήκαμε στο αυτοκίνητο και πήγαμε στο σπίτι όπου χαιρετήσαμε με δάκρυα στα μάτια τις κόρες μας και τους γονείς μας. Πόσο όμορφα αισθανόμουν που ήμουν σπίτι και ζωντανή!—Όπως το αφηγήθηκε η Σέρρυ Φλέμμινγκ.

[Φωτογραφία της Σέρρυ Φλέμμινγκ στη σελίδα 12]

[Εικόνα στη σελίδα 15]

Η υγιής μας κόρη Μέγκαν