Πολλές Θρησκείες—Ποιοι Είναι οι Καρποί Τους;

‘Όλες οι θρησκείες έχουν κάτι καλό.’ Αυτό νομίζουν πολλοί άνθρωποι σήμερα. Νομίζουν ότι η θρησκεία σε μικρό βαθμό, βελτιώνει ένα άτομο όποιος κι αν είναι αυτός.

Το πιστεύετε εσείς αυτό; Νομίζετε ότι η θρησκεία γενικά, υπήρξε μια επιρροή για το καλό του ανθρώπινου γένους γενικά; Νομίζετε ότι οι διάφορες θρησκείες παρήγαγαν θετικά, υγιή αποτελέσματα στη ζωή των ακολούθων τους;

Τέτοιες ερωτήσεις, βέβαια, δε θα πρέπει ν’ απαντηθούν με βάση τα προσωπικά αισθήματα μόνο ούτε, πραγματικά, θα πρέπει ν’ απαντηθούν μόνο από τους ισχυρισμούς που κάνουν οι θρησκευτικές οργανώσεις. Μάλλον, πρέπει να εξετάσουμε τα γεγονότα, κάνοντας το αυτό όσο πιο αντικειμενικά γίνεται.

Εξετάστε τα Γεγονότα

Αυτές τις μέρες της γρήγορης επικοινωνίας και της μεγάλης ειδησεογραφίας, δεν είναι δύσκολο να μάθουμε τα γεγονότα. Αλλά τι θα πρέπει να αναζητάτε; Τι καρπούς θα λέγατε ότι θα πρέπει να παράγει η θρησκεία; Όσον αφορά αυτό, οι περισσότεροι άνθρωποι θα συμφωνούσαν ότι η θρησκεία θα πρέπει να κάνει τους ανθρώπους πιο στοργικούς, έντιμους, ηθικούς, ειρηνικούς, πνευματικούς, και ούτω καθεξής. Αυτό πραγματικά αληθεύει. Στην πραγματικότητα, σχεδόν όλες οι θρησκείες έχουν σαν βασική αρχή τους κάτι παρόμοιο με τη διδασκαλία της Γραφής όπως το «αγάπα τον πλησίον σου ως σεαυτόν».—Ματθαίος 22:39.

Ενώ σχεδόν όλες οι θρησκείες διδάσκουν μια τέτοια ιδέα στη θεωρία, τι θα πούμε για την πράξη; Βλέπουμε έναν ανώτερο κανόνα ηθικής μεταξύ των μελών τους; Είναι πιο στοργικοί, πιο ειρηνικοί, πιο έντιμοι; Ναι, ποια καρποφορία παράγουν οι πολλές θρησκείες;

Θρησκεία και Ήθη

Πολλοί άνθρωποι, επειδή απειλούνται από το κύμα των διαζυγίων, των αφροδισίων νοσημάτων, των ανεπιθύμητων εγκυμοσυνών, της πορνογραφίας, της ομοφυλοφιλίας και της σεξουαλικής ανεκτικότητας αποβλέπουν στη θρησκεία για βοήθεια. Μπορεί να νομίζουν ότι αν οι κυβερνήσεις και τα σχολεία δεν παρέχουν την ηθική κατεύθυνση που χρειάζεται, τότε θα πρέπει να το κάνει αυτό η θρησκεία. Αυτό φαίνεται από την προσπάθεια να ξαναφέρουν την προσευχή και τον ‘επιστημονικό δημιουργιτισμό’ στα δημοτικά σχολεία στις Ηνωμένες Πολιτείες. Αλλά ποια κατεύθυνση προσφέρεται από τη θρησκεία σήμερα; Εξετάστε μερικά παραδείγματα.

● Η Ενωμένη Εκκλησία του Καναδά (το μεγαλύτερο Προτεσταντικό δόγμα του έθνους) έστειλε μια έκθεση που είχε τίτλο Κατ’ Εικόνα Θεού. . . Άρσεν και Θήλυ σε όλα τα μέλη των εκκλησιών του σαν κατευθυντήριες γραμμές που συστήνονται για το γάμο και το σεξ. Σύμφωνα με μια είδηση στο περιοδικό Μακλήνς, «συνιστάται να γίνονται δεκτοί για χειροτονία οι ομοφυλόφιλοι λέει ακόμη ότι το σεξ έξω από το γάμο μπορεί να γίνει δεκτό κάτω από ορισμένες περιστάσεις και όταν η σχέση είναι ‘χαρωπή, όταν φροντίζει ο ένας τον άλλον, όταν δημιουργεί αίσθημα απελευθέρωσης, όταν υπάρχει αμοιβαία υποστήριξη και εφόσον είναι κοινωνικά υπεύθυνη’ και συνιστά ότι η γαμήλια πιστότητα δε χρειάζεται να περιλαμβάνει τη σεξουαλική αποκλειστικότητα». Η τελική απόφαση γι’ αυτό το ψήφισμα αναβλήθηκε για αργότερα αυτόν το χρόνο.

● Ο αρθρογράφος της θρησκευτικής στήλης στην εφημερίδα Λος Άντζελες Τάιμς, Ράσσελ Τσάντλερ, σ’ ένα άρθρο που είχε τον τίτλο «‘Ξαναγεννημένοι’ Χριστιανοί Ανακαλύπτουν τη Σεξουαλική Επανάσταση», αναφέρει: «Επιτροπές μελέτης πολλών μεγάλων Προτεσταντικών δογμάτων και της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας συμπέραναν ότι . . . κάτω από ορισμένες περιστάσεις . . . οι σεξουαλικές σχέσεις μεταξύ αγάμων ατόμων μπορεί να μην είναι αμαρτωλές, η ομοφυλοφιλία μπορεί να είναι ένας αποδεκτός εναλλακτικός τρόπος ζωής για τους Χριστιανούς και ο αυνανισμός ή η αυτοδιέγερση μπορεί να είναι φυσιολογική και κατάλληλη».

● Μιλώντας για τους «Ομοφυλόφιλους των Εκκλησιών», ιδιαίτερα της Ρωμαιοκαθολικής αρχιεπισκοπής του Σαν Φραντσίσκο, το περιοδικό Νιούσγουηκ δείχνει ότι «την περασμένη δεκαετία ομάδες από ομοφυλόφιλους. . . ξεπήδησαν στα κύρια Προτεσταντικά δόγματα και ενέπνευσαν όμοιες οργανώσεις μεταξύ των Μεννονιτών, Πεντηκοστιανών, Μορμόνων, Χριστιανών Επιστημόνων, Αντβεντιστών της Έβδομης Ημέρας και Ιουδαίων. Σε πολλές πόλεις οι ομοφυλόφιλοι οργάνωσαν τις δικές τους εκκλησίες, συναγωγές και ακόμη κέντρα του Βουδισμού Ζεν».

● Το Εθνικό Συμβούλιο Κληρικών για τον Αλκοολισμό υπολόγισε ότι το 1977 τουλάχιστον το 10 τα εκατό από τους Αμερικανούς ιερείς και καλόγριες είναι αλκοολικοί σύμφωνα με μια είδηση του Ασσοσιέητεντ Πρες από το Λος Άντζελες. Αλλά μια άλλη είδηση που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Σαν της Βαλτιμόρης λέει: «Ενώ ο αλκοολισμός μεταξύ των κληρικών αναφέρθηκε ότι είναι ένα πρόβλημα παγκοσμίων διαστάσεων από τους ανώτερους της Καθολικής ιεραρχίας, δεν είναι πια το πιο επείγον πρόβλημα. . . . Αυτό που αλήθευε στις δεκαετίες του 1950 και του 1960 για τον αλκοολισμό τώρα αληθεύει για την ομοφυλοφιλία. Βέβαια, τώρα βγαίνει στην επιφάνεια ολόκληρο το πρόβλημα της ομοφυλοφιλίας».

Με τέτοια καθοδήγηση και παράδειγμα, δεν είναι περίεργο που το ηθικό κλίμα μεταξύ των μελών των εκκλησιών είναι το ίδιο ή και χειρότερο, από εκείνο του γενικού πληθυσμού. Πιο κάτω είναι μερικά μόνο παραδείγματα:

● Οι Τάιμς του Λονδίνου αναφέρουν: «Επίσημες στατιστικές δείχνουν ότι περίπου το ένα τέταρτο των φυλακισμένων στην Αγγλία είναι καταχωρημένοι σαν Ρωμαιοκαθολικοί, αν και μόνο το 10 τα εκατό του πληθυσμού είναι Ρωμαιοκαθολικοί». Η έκθεση αναφέρει ότι έγινε ένα συνέδριο για να εξεταστεί «γιατί οι Ρωμαιοκαθολικοί αποτελούν μια τόσο μεγάλη αναλογία στους ναρκομανείς, τους αλκοολικούς, τις πόρνες, και τους εγκληματίες στη φυλακή».

● Μια πρόσφατη σφυγμομέτρηση στις Ηνωμένες Πολιτείες δείχνει ότι το 70 τα εκατό των ενηλίκων ισχυρίζονται ότι είναι μέλη εκκλησιών και στην πραγματικότητα το 40 τα εκατό παρακολουθούν τη θρησκευτική λειτουργία κάθε εβδομάδα. Ωστόσο, σύμφωνα με το Βιβλίο του Έτους 1983 της Μπριτάνικα, υπήρχε ένα διαζύγιο για κάθε δύο γάμους το 1981, και ένα στα πέντε παιδιά ζουν σε οικογένεια με ένα γονιό. . . πράγμα που δείχνει τόσο τα αυξημένα διαζύγια όσο και τις γεννήσεις από άγαμες μητέρες».

● Το περιοδικό Του Δη Πόιντ λέει: «Σχεδόν το ένα τρίτο των παντρεμένων Ρωμαιοκαθολικών αντρών στην περιοχή της αρχιεπισκοπής της Λουσάκα (Ζάμπια) έχουν μέσα στο σπίτι τους παλλακίδες σύμφωνα με μια έκθεση από τον αρχιεπίσκοπο Εμάνιουελ Μιλίνγκο». Από τις 10.903 Καθολικές οικογένειες σ’ εκείνη την περιοχή της αρχιεπισκοπής, οι 3.225 έχουν παλλακίδες, λέει η έκθεση.

Αυτό είναι όπως ακριβώς το είπε ο Ιησούς πολύ καιρό πριν: «Δεν δύναται δένδρον καλόν να κάμνη καρπούς κακούς, ουδέ δένδρον σαπρόν να κάμνη καρπούς καλούς». (Ματθαίος 7:18) Η μεγάλη ηθική παρακμή σε όλο τον κόσμο είναι μια εικόνα της πνευματικής κατάστασης των θρησκευτικών ‘δέντρων’ του κόσμου—είναι αρρωστημένα και ετοιμοθάνατα.

Θρησκεία και Πόλεμος

Ο Ζακίρ Χουσεήν, πρώην πρόεδρος της Ινδίας, αναγνωρίζοντας ότι «ο κόσμος βρίσκεται στο χείλος μεγάλου κινδύνου, ίσως και μπροστά στην αυτοκτονία της ανθρώπινης φυλής σ’ ένα θερμοπυρηνικό πόλεμο», ζήτησε από ένα συμβούλιο που το αποτελούσαν αρχηγοί όλων των μεγάλων θρησκειών του κόσμου, «να παίξουν ένα πληρέστερο και πιο συνειδητό ρόλο στο μέλλον από ό,τι στο παρελθόν» στον αγώνα τους για παγκόσμια ειρήνη. Για να το πετύχουν αυτό ο Χουσεήν τόνισε, «ότι πρέπει να κοιτάξουν πέρα από τα δόγματα, τις τελετουργίες και τις συνήθειες, τα οποία εμποδίζουν τη γνήσια και ζωντανή διδασκαλία να φτάσει από τις θρησκείες στους λαούς και να φέρει αρμονία και συνεργασία».

Αυτό έγινε το 1968, στο Διεθνές Πανθρησκευτικό Συμπόσιο για την Ειρήνη που έγινε στο Νέο Δελχί της Ινδίας. Το Συμπόσιο αυτό το παρακολούθησαν ηγέτες από το Βουδισμό, τον Καθολικισμό, τον Ινδουισμό, το Ισλάμ, το Ζαϊνισμό, τον Ιουδαϊσμό, τον Προτεσταντισμό, το Σιχισμό και το Ζωροαστρισμό οι οποίοι ήταν φανερό ότι συμφώνησαν μ’ αυτά που ελέχθηκαν. Τι έγινε από τότε; Ναι, υπήρξαν καινούργιες προσπάθειες και σε άλλα συμβούλια, συμπόσια και συζητήσεις, και λόγω της αυξανόμενης απειλής της θερμοπυρηνικής καταστροφής έγιναν δηλώσεις διακηρύξεις, καταγγελίες και επιστολές που γράφτηκαν εναντίον κυβερνήσεων και άλλων υπηρεσιών. Αλλά εργάστηκαν οι θρησκείες του κόσμου για να εξαλείψουν «τα δόγματα, τις τελετουργίες, και την τακτική που εμποδίζουν . . . την αρμονία και τη συνεργασία»; Παρήγαγαν τους καρπούς της αγάπης και της ειρήνης με έργα και όχι μόνο με λόγια;

Εντελώς το αντίθετο. Στα χρόνια που επακολούθησαν, ο κόσμος είδε περισσότερους πολέμους και συγκρούσεις, στις οποίες η θρησκεία, αν και δεν ήταν η μόνη αιτία, έπαιξε ένα σημαντικό ρόλο. Μερικοί πόλεμοι και συγκρούσεις γίνονται μεταξύ οπαδών διαφορετικών θρησκειών και μερικοί μεταξύ μελών διαφόρων δογμάτων της ίδιας θρησκείας.

Σύμφωνα με την εφημερίδα Σαν Φραντσίσκο Εξάμινερ μεταξύ των πιο τελευταίων παραδειγμάτων μπορούν να αναφερθούν οι βίαιες εξεγέρσεις στην Ινδική πολιτεία του Ασσάμ, στην οποία οι Ινδουιστές πολέμησαν εναντίον των Μουσουλμάνων ο συνεχιζόμενος πόλεμος μεταξύ Ιράν και Ιράκ, στον οποίο οι Σιίτες Μουσουλμάνοι πολεμούν εναντίον των Σουνιτών Μουσουλμάνων· η μέχρι τώρα πασίγνωστη διαμάχη στη Βόρεια Ιρλανδία, στην οποία οι Διαμαρτυρόμενοι σφάζουν Καθολικούς και οι Καθολικοί σφάζουν Διαμαρτυρόμενους· ο πόλεμος και η σφαγή στο Λίβανο, στον οποίο έχουν αναμιχθεί οι Χριστιανοί, οι Ιουδαίοι και οι Μουσουλμάνοι· κι ακόμη ο πόλεμος στα νησιά Φώκλαντ, στον οποίο «στρατιωτικοί ιερείς παρακινούσαν τους Αργεντινούς να πολεμήσουν μέχρι θανάτου γιατί αυτό ήταν το θέλημα του Θεού».

Αυτός ο κατάλογος δεν εξαντλεί καθόλου την παρούσα κατάσταση, ούτε περιλαμβάνει τις αμέτρητες περιπτώσεις διαμάχης στο παρελθόν που άναψαν από θρησκευτικό πάθος μεταξύ εθνών και λαών.

Τέτοιοι πόλεμοι μπορούν να αρχίσουν από πολιτικές ή εδαφικές διαφορές. Αργά ή γρήγορα όμως, η θρησκεία αναμιγνύεται βαθιά μέσα σ’ αυτούς. Επανειλημμένα μέλη του κλήρου και στις δύο πλευρές παρακαλούσαν τον ίδιο Θεό να ευλογήσει το στρατό τους, ονομάζοντας τον πόλεμο τους ‘δίκαιο’ ή ‘άγιο’, και υπόσχονταν άμεση ουράνια αμοιβή σ’ εκείνους που μπορεί να σκοτώνονταν στις μάχες αυτές.

Δε σας κάνει αυτό να αναρωτιέστε αν οι θρησκείες του κόσμου έχουν μέσα στην ίδια την φύση τους κάτι που συμβάλλει στον βίαιο χαρακτήρα των οπαδών τους; Σ’ ένα άρθρο του περιοδικού Τάιμ που είχε τον τίτλο «Θρησκευτικοί Πόλεμοι—Ένας Αιματηρός Ζήλος», ο συγγραφέας Λανς Μόρροου είπε: «Άντρες που έχουν πολεμήσει στο όνομα της θρησκείας, καθώς και δημοσιογράφοι που τους παρακολούθησαν, διαπιστώνουν μια παράξενη διαφορά ανάμεσα στους θρησκευτικούς και στους συνηθισμένους πολέμους. Οι θρησκευτικοί πόλεμοι κάνουν τους πολεμιστές να αισθάνονται ανάγκη να ανταποδώσουν, να εξιλεωθούν, να έχουν ένα μυστηριώδη ζήλο εκτός τόπου και χρόνου, ένα εσωτερικό αίσθημα αδιαλλαξίας. . . . Προξενεί συγκλονισμό η αντίφαση που παρουσιάζει η θρησκεία με την ανάμιξη της στον πόλεμο».

Αυτή η «αντίφαση» είναι πιθανώς η πιο ισχυρή καταγγελία εναντίον της θρησκείας. Μιλώντας για το ρόλο του Χριστιανισμού στους περασμένους και στους τωρινούς πολέμους, ο Ρέο Κρίστενσον, ένας καθηγητής των πολιτικών επιστημών έγραψε τελευταία σ’ ένα άρθρο στο Δη Κρίστιαν Σέντσουρυ: «Ίσως τίποτα δεν συνέβαλε περισσότερο στην κακή φήμη του Χριστιανικού κόσμου από την τακτική του να αναμιγνύεται στους πολέμους όπως ακριβώς κάνουν και οι μη Χριστιανικές θρησκείες. Το ότι οι Χριστιανοί από τη μια ασπάζονται την πίστη του στοργικού Σωτήρα, ενώ από την άλλη υποστηρίζουν ένθερμα θρησκευτικούς ή εθνικιστικούς πολέμους, έχει βλάψει πολύ την πίστη κι έχει προωθήσει το αίσθημα αποστροφής προς τη θρησκεία που υπήρξε πλατιά διαδεδομένο για αιώνες ανάμεσα στους σκεπτόμενους ανθρώπους».

Ποια Είναι η Δική σας Γνώμη;

Εξετάσαμε τους καρπούς που παρήγαγαν οι θρησκείες του κόσμου μόνο σε δύο τομείς—τα ήθη και τον πόλεμο—κι από ό,τι είδαμε είναι συγκλονιστικοί και αηδιαστικοί. Έχουν αποτύχει σ’ αυτό που έπρεπε να είναι. Τους ίδιους κακούς καρπούς μπορούμε να δούμε και σε άλλους τομείς—στη φυλετική προκατάληψη, στην ανάμιξη στην πολιτική, στις ανέντιμες εμπορικές υποθέσεις, στις προλήψεις που υποδουλώνουν, και ούτω καθεξής. Ναι, η θρησκεία έχει πραγματικά γεμίσει τη γη με σάπιους καρπούς, κι όλα αυτά για βλάβη του ανθρώπινου γένους.

Ίσως αυτά τα ίδια πράγματα να σας έκαναν να απομακρυνθείτε από τη θρησκεία. Αν συμβαίνει αυτό, δεν είστε ο μόνος. Πολλοί άνθρωποι σήμερα έχουν εγκαταλείψει τη θρησκεία λόγω της κακής της καρποφορίας. Αλλά είναι αυτή η σοφή πορεία; Είναι αυτή η πορεία που θα φέρει τη μεγαλύτερη ικανοποίηση και ευτυχία; Ή υπάρχει κάτι καλύτερο; Σας προσκαλούμε να εξετάσετε το επόμενο άρθρο.

[Εικόνα στη σελίδα 9]

Δύο παραδείγματα της κακής καρποφορίας από τη θρησκεία του κόσμου: αποδοχή της ομοφυλοφιλίας και ανάμιξη στον πόλεμο