Η Απειλή της Βόμβας
«Πάνω από τα ερείπια της Κοιλάδας Γιουρακάμι υψώθηκε μια τερατώδης στήλη καπνού που ανερχόταν προς τα πάνω από το κέντρο της έκρηξης με απίστευτη ταχύτητα. Σαν ένας φυλακισμένος δαίμονας που απελευθερώθηκε μετά από αναρίθμητους αιώνες αιχμαλωσίας, η στήλη στροβιλιζόταν προς τη στρατόσφαιρα. . . . Το θανατηφόρο φάντασμα περιδινούνταν προς τα αεροπλάνα που έκαναν κύκλους. Άλλαζε όψεις, άλλαζε χρώματα από βυσσινί σε σωμόν σε χρυσαφί σε ασπριδερό».—Η Πτώση της Ιαπωνίας, του Γουίλλιαμ Κρεγκ.
ΑΥΤΗ ήταν η σκηνή στο Ναγκασάκι το πρωί στις 9 Αυγούστου 1945, λίγα λεπτά μετά το ρίξιμο μιας ατομικής βόμβας εκεί. Η έκρηξη ήταν τρομακτικά όμορφη. Αλλά δεν υπήρχε τίποτε το όμορφο στην επιφάνεια που έγινε η έκρηξη. «Οι άνθρωποι κατά εκατοντάδες βρίσκονταν ξαπλωμένοι στους δρόμους, στα χωράφια, στα ερείπια, και φώναζαν για νερό. Πλάσματα που μόλις και μετά βίας έμοιαζαν με ανθρώπινες υπάρξεις περπατούσαν ζαλισμένα με το δέρμα τους να κρέμεται, σαν μεγάλες λωρίδες, με το σώμα τους μαυρισμένο». Σαράντα χιλιάδες άνθρωποι πέθαναν εκείνο το πρωί, όπως ακριβώς σχεδόν εκατό χιλιάδες είχαν πεθάνει πριν από τρεις μέρες στη Χιροσίμα.
Οι βόμβες που έπεσαν στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι, μολονότι ήταν πρωτόγονες σε σύγκριση με τις σημερινές, ήταν οι μόνες πυρηνικές βόμβες που έπεσαν ποτέ πάνω σε άντρες, γυναίκες και παιδιά. Παρόλ’ αυτά, αυτές οι πύρινες, σαν μανιτάρια στήλες θανάτου έγιναν ο μόνιμος εφιάλτης στη συλλογική συνείδηση της ανθρώπινης φυλής. Με φρικτά ζωντανό τρόπο είδαν σε μικρή κλίμακα τι θα μπορούσε να συμβεί παγκόσμια αν γινόταν ποτέ στην ανθρωπότητα ένας πυρηνικός πόλεμος με όλα τα μέσα που υπάρχουν.
Δεν εκπλήσσει λοιπόν το γεγονός, ότι, μεγάλη και συνεχής—αλλά μέχρι τώρα άκαρπη—είναι η διαμαρτυρία ενάντια στην άκαμπτη επέκταση των πυρηνικών οπλοστασίων του κόσμου. Πρόσφατα, όμως, αυτοί που διαμαρτύρονται είχαν καινούργιους, απροσδόκητους συμμάχους—εξέχοντα άτομα και οργανώσεις του λεγόμενου Χριστιανικού κόσμου.
Για πολλές απ’ αυτές τις θρησκευτικές ομάδες, αυτή ήταν μια εντυπωσιακή αντιστροφή θέσεων. Το 1950, Οι Τάιμς της Νέας Υόρκης ανέφεραν: «Το Βατικανό, μέσω της επίσημης εφημερίδας του, Λ’ Οσσερβατόρε Ρομάνο, βεβαίωσε την Κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών και το λαό ότι είναι πλήρως κατανοητές οι αιτίες για τις οποίες ο Πρόεδρος Τρούμαν αποφάσισε να εγκρίνει την κατασκευή μιας υδρογονικής υπερβόμβας». Το 1958, σύμφωνα με μια είδηση από τη Δανία, μια ειδική επιτροπή του Συμβουλίου των Εκκλησιών του Προτεσταντικού Κόσμου είχε καταλήξει στο εξής συμπέρασμα: «Ένας Χριστιανός θα μπορούσε ευσυνείδητα να δεχτεί τη χρησιμοποίηση ατομικών όπλων σ’ έναν περιορισμένο πόλεμο».
Μερικοί ηγέτες, σαν άτομα, ήταν μάλιστα περισσότερο υπέρ της Βόμβας. Το 1958 ο Αρχιεπίσκοπος του Καντέρμπουρυ έφτασε μάλιστα στο σημείο να πει: «Απ’ ό,τι ξέρω είναι μέσα στην πρόνοια του Θεού να αυτοκαταστραφεί η ανθρώπινη φυλή μ’ αυτό τον τρόπο [με πυρηνικές βόμβες]». Και το 1961 η Αγγλική Ντέιλυ Εξπρές ανέφερε: «Η Βρετανία πρέπει να κρατήσει την υδρογονοβόμβα, ο Αρχιεπίσκοπος της Ουαλλίας . . . είπε χθες. Θα μπορούσε να οδηγήσει τους ανθρώπους στο Χριστό».
Πόσο αξιοπρόσεχτο, λοιπόν, είναι ν’ ακούμε πολλές Προτεσταντικές και Καθολικές οργανώσεις να μιλάνε τώρα εναντίον των πυρηνικών όπλων! Γιατί άλλαξαν την άποψη τους; Τι λένε τώρα; Και θα δημιουργήσει αυτό μακροπρόθεσμα κάποια πραγματική διαφορά;