Τι Μπορούν να Κάνουν οι Γονείς;

Ένας συνταξιούχος στη Φλώριδα είπε: «Μόλις είχα δει στην τηλεόραση ένα ντοκυμανταίρ για απαγωγές παιδιών, όταν άρχισα να αναρωτιέμαι αν ήξεραν πραγματικά τα παιδιά τι να κάνουν αν κάποιος άγνωστος προσπαθούσε να τα δελεάσει παίρνοντάς τα μακριά. Έτσι έκανα την εξής ερώτηση σε μερικά παιδιά που ήξερα ηλικίας οχτώ χρονών: Τι θα έκανες αν κάποιος ξένος που σου άρεσε, σου πρόσφερε κάποια καραμέλα, και μετά από λίγο σου ζητούσε να πας μαζί του—λέγοντας ότι ήθελε να σου δείξει κάτι;» Συνέχισε: «Ξέρετε τι είπαν; Όλα απάντησαν: ‘Δεν ξέρω’».

«Αλλά αυτά τα παιδιά που ρώτησα», είπε, «ήταν ‘χωριατόπαιδα’, και επειδή θα πήγαινα το Σαββατοκύριακο σε μια γειτονική πόλη και θα συναντιόμουνα με αρκετές οικογένειες, αποφάσισα να δω τι θα έλεγαν τα παιδιά που ήταν πιο ‘βγαλμένα στην κοινωνία’». Οι απαντήσεις τους τον κατάπληξαν. Όλα τα παιδία ηλικίας έξι χρονών και κάτω στο ερώτημά του, «Θα πήγαινες μαζί του;» απάντησαν μ’ ένα σταθερό «Ναι, κύριε!» Τα παιδιά που ήταν εφτά χρονών ή και μεγαλύτερα είπαν γενικά όχι. Αλλά ο άνθρωπος αυτός παρατήρησε: «Στην πραγματικότητα δεν ήξεραν γιατί ακριβώς λένε το όχι ή τι πρέπει να κάνουν».

Τα παιδιά δεν είναι οι μόνοι απληροφόρητοι. Και πολλοί γονείς δεν ξέρουν τι να κάνουν—είτε για να προστατέψουν το παιδί τους ή για να βρουν το παιδί τους όταν χαθεί.

Εκτός από τα παιδιά που τυχαία χάνονται κάπου-κάπου, τα παιδιά εξαφανίζονται για δύο βασικούς λόγους: Είτε φεύγουν με τη θέλησή τους, όπως συμβαίνει στη περίπτωση των φυγάδων, είτε είναι θύματα απαγωγής. Επειδή τα παιδιά δεν έχουν ώριμη κρίση και πείρα, οι γονείς πρέπει να πάρουν τις αναγκαίες προφυλάξεις για να εξασφαλίσουν την ασφάλεια του παιδιού τους.

Οι Κίνδυνοι Είναι Πραγματικοί

Οι γονείς πρέπει να καταλάβουν ότι οι κίνδυνοι είναι πραγματικοί. Υπάρχουν άνθρωποι έξω που θέλουν το παιδί σας, αλλά οι οποίοι δεν έχουν στο μυαλό τους το καλύτερο συμφέρον του παιδιού σας. Όπως λέει η Άλις Μπάιρν, μια ιδιωτική ντέτεκτιβ που έχει την έδρα της στη Νέα Υόρκη και η οποία έχει ανακαλύψει χαμένα παιδιά μέχρι και στην Κένυα, «το κίνητρό τους συνήθως είναι η σεξουαλική ικανοποίηση. Σπάνια το κλέβουν από αγάπη ή από στοργή».

Σ’ αυτό συμφωνεί ο Αρχιφύλακας Λόυντ Μάρτιν της Αστυνομίας του Λος Άντζελες που ασχολείται με τη Σεξουαλική Εκμετάλλευση των Παιδιών. «Δεν ξέρω κανέναν που να μαζεύει φυγάδες από τον δρόμο χωρίς να παίρνει κάτι σαν αντάλλαγμα», λέει, «κι αυτό συνήθως είναι το σεξ». Συχνά παίρνουν αυτό που θέλουν από το παιδί, χωρίς διαμαρτυρίες, επειδή δίνουν στο παιδί αυτό που πιστεύει ότι του λείπει—αγάπη, προσοχή, στοργή, λεφτά και υλικά πράγματα. Ή μπορεί να πείσουν το παιδί ότι οι γονείς του δεν το θέλουν πια, ή να κακομεταχειριστούν το παιδί τόσο άσχημα που τελικά να νομίζει πως είναι άχρηστο και να δεχτεί τον καινούργιο του ρόλο στη ζωή.a

Ενώ ο τύπος συχνά στρέφει την προσοχή σ’ αυτούς τους «άρρωστους» και διεστραμμένους ξένους οι οποίοι έχουν σαν λεία τους τα μικρά παιδιά, και οι γονείς χρειάζεται να είναι επιφυλακτικοί σχετικά με τα άτομα τα οποία γνωρίζει ήδη το παιδί τους. «Ξέρουμε ότι τα παιδιά απειλούνται όχι από ξένους», λέει ο Τσαρλς Σάδερλαντ στο περιοδικό Σερτς. «Σε συντριπτικό βαθμό απειλούνται από εκείνους τους οποίους γνωρίζει ήδη το παιδί και εμπιστεύεται». Ο κίνδυνος για το παιδί θα μπορούσε να έρθει από ένα συγγενή, από ένα φίλο, ή από ένα γείτονα—ή ακόμη και από ένα δάσκαλο ή κάποιο άλλο άτομο που είναι σε θέση εξουσίας. Όπως συμβουλεύει η Αννέτ της οποίας ο γιος Τατζ χάθηκε το 1981: «Μάθετε ποιοι είναι οι φίλοι του παιδιού σας. Ένας διαφθορέας ή απαγωγέας του παιδιού σας είναι συχνά κάποιο άτομο που το γνωρίζετε εσείς, κάποιος που λόγω της θέσης του στην κοινωνία συναναστρέφεται με το παιδί σας».

Η προειδοποίηση που δίνετε στο παιδί σας για να είναι προσεκτικό απέναντι στους ξένους μπορεί να μην είναι αρκετή για ένα άλλο λόγο: Η δική σας άποψη για το ποιος είναι ξένος μπορεί να διαφέρει από την άποψη τους παιδιού σας. Το παιδί σας μπορεί να έχει φίλους που εσείς δε γνωρίζετε και τους οποίους εσείς ίσως θεωρείτε ξένους. «Κάποιος που μπορεί να λέει γεια σου στο παιδί σας καθώς πηγαίνει στο σχολείο, ή που του δίνει κάποια καραμέλα, μπορεί να γίνει γρήγορα φίλος του», λέει η ντέτεκτιβ Άλις Μπάιρν. «Ιδιαίτερα στις μεγαλουπόλεις βρίσκουμε αυτόν τον πιθανό κίνδυνο». Και συμβουλεύει: «Ενδιαφερθείτε για τους φίλους των παιδιών σας—ιδιαίτερα αν ο φίλος αυτός είναι ενήλικος».

Το Περιβάλλον στο Σπίτι και η Εκπαίδευση

Προφανώς, ένας κρίσιμος παράγοντας για την προστασία τού παιδιού είναι η ποιότητα ζωής στο σπίτι. «Ο παράγοντας που αναφέρεται συχνά σαν αιτία φυγής είναι οι φτωχές σχέσεις ανάμεσα στους γονείς και στα παιδιά», λέει μια μελέτη στην έκδοση Φάμιλυ Ρηλέισονς. Μια στοργική και ευτυχισμένη ατμόσφαιρα στο σπίτι, όπου υπάρχει καλή επικοινωνία ανάμεσα στα μέλη της οικογένειας κι όπου το παιδί μαθαίνει να αισθάνεται την ασφάλεια, είναι πάρα πολύ πιθανό να αποκλείσει τη φυγή του παιδιού—ή να λείψει από το σπίτι—όταν συμβούν συναισθηματικές καταστάσεις. Οι γονείς που φροντίζουν για τα παιδιά τους ζυγίζουν επίσης τις αποφάσεις τους με βάση αυτό που είναι το καλύτερο συμφέρον για τα παιδιά τους.

Ενώ χρειάζεται να δίνουμε οδηγίες σ’ ένα παιδί σχετικά με τους ανθρώπους οι οποίοι θα μπορούσαν να το απαγάγουν ή να το βλάψουν, είναι σπουδαίος ο τρόπος ή η μέθοδος με την οποία δίνονται αυτές οι οδηγίες. Ένας γονιός ασφαλώς δεν θέλει το παιδί του να γίνει νευρωτικό ή παρανοϊκό—να τρομάζει όταν κάποιος το συναντάει ή το βλέπει. Από την άλλη μεριά, ένας γονιός δε θα πρέπει να φοβηθεί μήπως αναστατωθεί το παιδί του ή να σκεφτεί ότι είναι απίθανο να συμβεί κάτι τέτοιο ώστε να μη δώσει την αναγκαία κατεύθυνση.

Το γεγονός είναι ότι τέτοια επεισόδια απαγωγής παιδιών συμβαίνουν, τόσο σε μικρές όσο και σε μεγάλες πόλεις. Κανένας δεν μπορεί να προείπει πού ή πότε θα συμβεί κάτι τέτοιο. Έτσι ο συνετός γονιός θα πάρει τις λογικές προφυλάξεις που χρειάζονται και θα δώσει την αναγκαία κατεύθυνση για να εμποδίσει την απαγωγή του παιδιού. Ο Αρχιφύλακας της αστυνομίας Ρίτσαρτ Ρουφφίνο, ειδικός στον τομέα των αγνοούμενων λέει: «Κανένας δε λέει ότι το παιδί σας θα απαχθεί. Αυτά που λέτε και κάνετε και οι συμβουλές που δίνετε είναι προληπτικά μέτρα. Μοιάζουν μ’ ένα ασφαλιστήριο συμβόλαιο. Πληρώνετε την ασφάλεια επειδή πρόκειται να έχετε κάποιο ατύχημα, ή πληρώνετε την ασφάλεια επειδή μπορεί να έχετε κάποιο ατύχημα;»

Ανάμεσα στις προφυλάξεις που λένε οι αρμόδιοι ότι πρέπει να πάρουν οι γονείς είναι οι εξής: Όταν βρίσκεστε σε δημόσιο χώρο μη χάνετε τα παιδιά σας από τα μάτια σας. Ποτέ να μην αφήνετε ασυνόδευτα πολύ μικρά παιδιά. Να βεβαιώνεστε για τα άτομα στη φροντίδα των οποίων αναθέτετε το παιδί σας. Ποτέ μην στέλνετε έξω ένα μικρό παιδί μόνο του τη νύχτα για να κάνει κάποιο θέλημα, για να αγοράσει κάτι που χρειάζεστε. Ποτέ μην αφήνετε μικρά παιδιά να παίζουν σε περιοχές για παιχνίδια σε καταστήματα ή σε εμπορικά κέντρα ενόσω εσείς πηγαίνετε να ψωνίσετε, ή μόνα τους σ’ ένα αυτοκίνητο—ιδιαίτερα σ’ ένα αυτοκίνητο που το κλειδί βρίσκεται πάνω στη μίζα ή που η μηχανή του δουλεύει—ενόσω εσείς βρίσκεστε σε κάποια δουλειά.

Μερικοί αρμόδιοι συνιστούν τη χρησιμοποίηση μιας οικογενειακής κωδικής λέξης—μιας ειδικής, διαλεγμένης από πριν λέξης που είναι γνωστή μόνο στα μέλη της οικογένειας. Αυτοί που έχουν πρόθεση να απαγάγουν ένα παιδί συχνά του λένε ότι είναι σταλμένοι από τους γονείς του, ή ότι έχουν έρθει να πάρουν το παιδί επειδή η μητέρα του είναι άρρωστη. Το παιδί θα μπορούσε τότε να ρωτήσει για την οικογενειακή κωδική λέξη, και αν δεν του ειπωθεί, να αρνηθεί να πάει μαζί. Σε οποιαδήποτε περίπτωση το παιδί πρέπει να ξέρει ότι μολονότι πρέπει να είναι ευγενικό και να σέβεται τους ενήλικες, έχει το δικαίωμα να λέει, «Όχι, ευχαριστώ» και να μην κάνει οτιδήποτε που τον τρομάζει ή που δεν τον κάνει να νιώθει άνετα, ή που είναι αντίθετο με τις οδηγίες των γονιών του.

Πολλή από την επιτυχία για την προστασία ενός παιδιού εξαρτάται από την ανοιχτή επικοινωνία. Ένας στοργικός γονιός που διατηρεί επικοινωνία με το παιδί του θα αντιλαμβάνεται τις δυσκολίες που περνάει το παιδί του από διάφορα σημάδια της συμπεριφοράς του: απότομες αλλαγές στη διάθεση και στο κέφι, αυξημένη απομόνωση, μυστικότητα και μειωμένη επικοινωνία, ανήσυχο ύπνο και έλλειψη όρεξης. Να θυμάστε ότι η επικοινωνία είναι ένας δρόμος διπλής κατεύθυνσης. Γονείς, να δίνετε προσοχή σ’ αυτά που σας λέει το παιδί σας και να τα ζυγίζετε προσεκτικά. Όπως λέει η Αννέτ, «ο Τατζ είπε κάποτε ότι θα έφευγε, αλλά εγώ δεν τον πήρα στα σοβαρά. Δεν τον είχα ξανακούσει ποτέ πριν να λέει κάτι τέτοιο, και φαντάστηκα ότι έτσι το έλεγε».

Όταν Ένα Παιδί Χάνεται

Τι μπορούν να κάνουν οι γονείς όταν το παιδί χαθεί; Πρώτα-πρώτα προσπαθήστε να μην πανικοβληθείτε. Κάνετε μια σύντομη, λογική έρευνα για να εξακριβώσετε αν το παιδί σας έχει πραγματικά χαθεί. Κοιτάξτε καλά στο σπίτι σας, στο σχολείο του, στους στενούς φίλους του, στους γείτονες. Έπειτα αναφέρετε αμέσως την κατάσταση στο αρμόδιο γραφείο για την τήρηση του νόμου, δίνοντάς τους όλες τις πληροφορίες που μπορείτε. Σε μερικά μέρη η αστυνομία έχει ειδικές υπηρεσίες για άτομα που αγνοούνται ή που έχουν φύγει, και αυτές θα πρέπει να ειδοποιηθούν επίσης.

Επίσης, κάτι που μπορεί να αποδειχτεί ωφέλιμο είναι αν το πείτε σ’ όλους τους φίλους του παιδιού σας και στους συγγενείς. Το παιδί σας μπορεί να επικοινωνήσει μαζί τους ή αυτοί μπορεί να ξέρουν ήδη κάτι που θα μπορούσε να βοηθήσει. Η επιτυχία για την εύρεση ενός χαμένου παιδιού συχνά εξαρτάται από τη δημοσιότητα—από το πόσοι άνθρωποι γνωρίζουν το περιστατικό, και ψάχνουν για το παιδί. Σε μερικές χώρες υπάρχουν ειδικοί οργανισμοί με τηλεφωνικές γραμμές άμεσης σύνδεσης για άτομα που αγνοούνται. Και η βοήθεια αυτών μπορεί να ληφθεί υπόψη, και μερικοί τέτοιοι οργανισμοί αξίζουν τα λίγα χρήματα που ζητούν για εγγραφή και για να συμπεριλάβουν στις εγκυκλίους τους άτομα που αγνοούνται. Στις Ηνωμένες Πολιτείες η περίπτωση μπορεί να περιληφθεί στον ηλεκτρονικό υπολογιστή NCIC (Κέντρο Πληροφόρησης Εθνικού Εγκλήματος) του FBI που λειτουργεί σ’ όλο το έθνος.

Η ακριβής και ενημερωμένη πληροφόρηση θα βοηθήσει πάρα πολύ στον εντοπισμό ενός χαμένου παιδιού και στο να μη μπερδευτεί με άλλα παιδιά που μοιάζουν πάρα πολύ. Συχνά η έρευνα παρεμποδίζεται όταν δεν υπάρχει κάποια φωτογραφία, ή δεν μπορεί να γίνει κάποια θετική εξακρίβωση ενός πτώματος επειδή τα στοιχεία είναι ανεπαρκή. Το συνοδευτικό πλαίσιο προσφέρει συνηθισμένες υποδείξεις σαν αυτές που δίνουν οι αρχές, οι οποίες θα βοηθήσουν στην έρευνα και θα κάνουν την εξακρίβωση πιο εύκολη.

Επίσης σπουδαία είναι η συμπεριφορά των γονιών απέναντι στο παιδί που επιστρέφει ή που το βρίσκουν. Μια συνηθισμένη αντίδραση είναι να μαλώσουν αυστηρά και να τιμωρήσουν το παιδί. Ενώ μπορεί στην πραγματικότητα να είναι αναγκαία κάποια εκπαίδευση και τιμωρία, οι γονείς θα πρέπει να προσέξουν πώς θα το κάνουν αυτό. Όπως ανέφερε η Ιταλική έκδοση Ότζι, «οι νεαροί φεύγουν από το σπίτι τους . . . επειδή συχνά κανένας στη οικογένεια δεν ξέρει πώς να ακούει προσεκτικά και να καταλαβαίνει». Όταν υπάρχουν διαρκώς εντάσεις και παρεξηγήσεις ή όταν μάλιστα αυτές αυξάνονται, τότε οι μελέτες δείχνουν, ότι αυτές οι αρνητικές συνθήκες στο σπίτι μπορεί να αυξήσουν τις πιθανότητες να φεύγει το παιδί συνέχεια. Εδώ μπορεί να χρειάζεται η βοήθεια κάποιου ειδικού.

Σκληρή Δοκιμασία για τους Γονείς

Η τραγωδία ενός χαμένου παιδιού είναι μια σκληρή δοκιμασία που πρέπει να αντιμετωπίσουν οι γονείς που πραγματικά ενδιαφέρονται για τα παιδιά τους. Εκτός από την αγωνία καρδιάς και διάνοιας, ο γονιός συχνά πρέπει να αντέξει τα απερίσκεπτα και αγενή σχόλια των άλλων, όπως είναι: «Πρέπει να είναι νεκρός τώρα» ή, «Έχεις κι άλλα παιδιά. Ψυχραιμία». Πολλές φορές γίνονται απειλητικά και παράξενα τηλεφωνήματα που ενοχλούν ή στέλνουν το γονιό σε άσκοπη έρευνα. Και επειδή οι γονείς συχνά κλέβουν τα δικά τους παιδιά, μπορεί μάλιστα να είστε κι εσείς ο ύποπτος και να υποβληθείτε σε ανάκριση.

Ίσως το χειρότερο απ’ όλα στη πραγματικότητα να είναι το ότι δεν γνωρίζετε τι έχει συμβεί στο παιδί. «Οι οικογένειες των οποίων τα παιδιά έχουν χαθεί για αρκετό καιρό θα προτιμούσαν να ξέρουν το αποτέλεσμα όσο άσχημο κι αν είναι παρά να έχουν την ανησυχία μιας ανεξήγητης εξαφάνισης», αναφέρει η εφημερίδα Δη Ουάσινγκτον Ποστ, «αν ήταν στο χέρι τους». Λέει η Αννέτ: «Ένα χαμένο άτομο δημιουργεί φρίκη επειδή δεν ξέρεις τίποτα για το τι του έχει συμβεί».

Ωστόσο, υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που δείχνουν συμπάθεια και οι οποίοι φροντίζουν και θα βοηθήσουν και θ’ αναλάβουν να σας υποστηρίξουν. Εκείνο που χρειάζεται είναι σταθερή εσωτερική δύναμη και αυτό είναι εκείνο που υπόσχεται ο θεός σ’ όσους εμπιστεύονται σ’ αυτόν. (Ψαλμός 9:9, 10) Για την Αννέτ που είναι μια Μάρτυς του Ιεχωβά, αυτοί οι παράγοντες—η εμπιστοσύνη της στο Θεό και η στοργική υποστήριξη της εκκλησίας—τη βοηθούν να αντέξει τη θλιβερή της εμπειρία. Όπως η ίδια είπε, «Αυτό με δίδαξε να εμπιστεύομαι περισσότερο στον Ιεχωβά, και ο Ιεχωβά μού έχει δώσει τη δύναμη για να το αντιμετωπίσω». Και η ντέτεκτιβ Άλις Μπάιρν προσθέτει: «Η δυνατή πίστη της Αννέτ ήταν εκείνη που την βοήθησε να αντέξει». Και οι δυο είναι αισιόδοξες ότι ο Τατζ θα βρεθεί και δε θα είναι πια ένα «χαμένο παιδί».

[Υποσημειώσεις]

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 7]

Υπάρχουν άνθρωποι έξω οι οποίοι θέλουν το παιδί σας αλλά δεν έχουν στο μυαλό τους τα καλύτερα συμφέροντα του παιδιού σας.

[Πλαίσιο στη σελίδα 8]

ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΤΕ ΤΑ ΜΙΚΡΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΑΣ:

● Να πηγαίνουν και να έρχονται πάντα από τον ίδιο—και ποιο ασφαλή—δρόμο στο σχολείο κάθε μέρα.

● Να είναι πάντα μαζί με κάποιον φίλο τους όταν παίζουν, όταν πηγαίνουν σ’ ένα κατάστημα ή στον κινηματογράφο—και να μην πηγαίνουν μόνα τους

● Να μην αφήνουν τους ξένους να τους αγγίζουν· να μη δέχονται χρήματα ή καραμέλες από ξένους

● Ποτέ να μην πηγαίνουν μαζί με κάποιον ή να δέχονται να συνοδεύσουν κάποιον τον οποίο δε γνωρίζουν

● Να φωνάζουν δυνατά ζητώντας βοήθεια αν κάποιος προσπαθήσει να τα πάρει δια της βίας

● Να αναφέρουν οποιαδήποτε ασυνήθιστα επεισόδια στους γονείς ή στους δασκάλους τους

● Πώς να χρησιμοποιούν το τηλέφωνο αν χρειάζονται βοήθεια (ξέρουν το δικό τους τηλεφωνικό αριθμό, το πλήρες όνομά τους και πού μένουν;)

[Πλαίσιο στη σελίδα 9]

ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΤΕΙΤΕ

Ενώ μπορεί να φαίνεται απίθανο να γίνει απαγωγή στο παιδί σας, οι αρμόδιοι συνιστούν τα εξής προφυλακτικά μέτρα:

● Βγάζετε τουλάχιστο μια φορά το χρόνο μια καθαρή, ευδιάκριτη φωτογραφία ανφάς κάθε παιδιού.

● Στο πίσω μέρος της φωτογραφίας σημειώστε τις τρέχουσες πληροφορίες για κάθε παιδί:

Ηλικία

Ύψος και βάρος

Χρώμα μαλλιών και ματιών

Μέγεθος ρούχων και παπουτσιών

Οποιαδήποτε άλλα διακριτικά σημεία του σώματος

Ημερομηνία που βγήκε η φωτογραφία

● Να ξέρετε σε ποιο γιατρό ή νοσοκομείο βρίσκονται οι ακτινογραφίες σώματος και δοντιών του παιδιού. Πάρτε τες προτού τις καταστρέψουν ή προτού μετακομίσετε σε μακρινό μέρος.

● Διατηρείτε αρχείο ενημερωμένο με οτιδήποτε φάρμακα χρειάζεται ένα παιδί και ποια θα είναι τα αποτελέσματα αν δεν τα πάρει

● Πάρτε τα αποτυπώματα του παιδιού σας για θετική αναγνώριση στην περίπτωση που πέσει θύμα εγκληματικής ενέργειας ή του αλλάξουν τα στοιχεία αναγνώρισης. Αν πάρετε τα δακτυλικά αποτυπώματα κάθε μέλους της οικογένειας τότε μπορείτε να καθησυχάσετε το φόβο ενός παιδιού και αυτή η εξακρίβωση είναι χρήσιμη για να την έχει κανείς. Με λίγη εξάσκηση οι γονείς μπορούν να το κάνουν αυτό μόνοι τους χρησιμοποιώντας ένα συνηθισμένο μαύρο ταμπόν μελάνης.

[Πλαίσιο στη σελίδα 10]

Κάθε Χρόνο Συμβαίνουν 150.000 Απαγωγές Παιδιών

Κάθε χρόνο γίνονται εκατόν πενήντα χιλιάδες απαγωγές παιδιών (τα δύο τρίτα από γονείς που έχουν χάσει την κηδεμονία των παιδιών τους) στις Ηνωμένες Πολιτείες, σύμφωνα με τον πρόεδρο της υποεπιτροπής για τη Νεανική Δικαιοσύνη της Δικαστικής Επιτροπής της Γερουσίας. Η υποεπιτροπή μελετάει ένα νόμο για την παροχή ομοσπονδιακής οικονομικής βοήθειας και άλλης υποστήριξης για την εντόπιση των χαμένων παιδιών. Μολονότι μια ιδιωτικά χρηματοδοτούμενη ομάδα έχει εντοπίσει 800 παιδιά σε λιγότερο από τρία χρόνια, οι ιδιωτικές οργανώσεις κατακλύζονται από το μέγεθος του προβλήματος. Γι’ αυτό κάνουν έκκληση για κυβερνητική βοήθεια.