Κυβερνήσεις—Γιατί Χρειάζονται;
ΟΠΟΥΔΗΠΟΤΕ κι αν βρίσκεστε σ’ αυτό τον πλανήτη, έχετε κάτι κοινό με όλο το ανθρώπινο γένος—είστε υπήκοος κάποιας κυβέρνησης. Μπορεί να συμφωνείτε ή να μη συμφωνείτε με την πολιτική της κυβέρνησης σας, αλλά πιθανόν θα παραδέχεστε ότι η κυβέρνηση χρειάζεται.
Όμως γιατί; Γιατί οι κυβερνήσεις είναι ένα απαραίτητο μέρος του τρόπου ζωής του ανθρώπου επί χιλιάδες χρόνια; Πόσα διαφορετικά είδη κυβέρνησης υπάρχουν; Ποια ωφέλεια έχουν για σας σαν άτομο—ακόμη κι αν θα διαφωνούσατε μ’ αυτές;
Ιδιαίτερα όταν ο άνθρωπος αποφάσισε αρχικά να ζήσει σε πόλεις, χρειάστηκε κάποια μορφή πολιτικής διακυβέρνησης. Η ζωή στις πόλεις έπρεπε να κυβερνηθεί για όφελος όλων των ανθρώπων. Πράγματι, η λέξη «πολιτική» προέρχεται από την αρχαία Ελληνική λέξη πόλις, το ίδιο και το επίθετο πολιτικός, δηλαδή «αυτός που ανήκει στην πόλη». Βέβαια, η ανάγκη για κάποια μορφή διακυβέρνησης αναγνωρίστηκε και από κοινωνίες αρχαιότερες απ’ ό,τι οι πόλεις-κράτη της αρχαίας Ελλάδας. Χιλιάδες χρόνια πριν, οι Σουμέριοι, οι Αιγύπτιοι, οι Ισραηλίτες, και οι Βαβυλώνιοι, οργανώθηκαν κάτω από διάφορες μορφές διακυβέρνησης.—Έξοδος 18:13-27.
Ωστόσο, η αρχαία Ελλάδα, η οποία συχνά αποκαλείται το λίκνο της δημοκρατίας, ήταν ίσως το μέρος όπου η πολιτική φιλοσοφία άρχισε να εκφράζεται πιο καθαρά και να παρουσιάζονται νέες ιδέες. Φιλόσοφοι, όπως ο Πλάτωνας και ο Αριστοτέλης, συνηγόρησαν υπέρ των αρετών διαφόρων πολιτικών συστημάτων. Η άποψη του Αριστοτέλη ήταν ότι η πολιτική είναι η επιστήμη της συλλογικής ευτυχίας. Ο Αριστοτέλης πίστευε ότι η λειτουργία του κράτους είναι να οργανώνει μια κοινωνία για τη μέγιστη ευτυχία του μέγιστου αριθμού ατόμων. Η βασική αυτή ιδέα είναι φανερή σε κάποιο βαθμό στις περισσότερες κυβερνήσεις, στο βαθμό που αυτές παρέχουν τις αναγκαίες ευκολίες για την ωφέλεια όλων των πολιτών: δρόμους, παιδεία, αποχετευτικά συστήματα, αστυνομία, και δικαστήρια—για να αναφέρουμε λίγα πράγματα μόνο.
Επί χιλιάδες χρόνια ο άνθρωπος έχει πειραματιστεί με κάθε είδους πιθανή μορφή διακυβέρνησης και πολιτικής φιλοσοφίας—από τις μοναρχίες (που τώρα κυρίως αντικαθίστανται από δημοκρατίες) μέχρι διάφορους τύπους δημοκρατίας, (που, προσχηματικά τουλάχιστον, είναι διακυβέρνηση από το λαό), και διάφορες ποικιλίες ολιγαρχιών και δικτατοριών. (Για τον ορισμό των όρων αυτών, βλέπε το πλαίσιο στη σελίδα 4.) Από το 1917 έχουμε γνωρίσει την άνοδο του κομμουνισμού, του φασισμού, και του εθνικοσοσιαλισμού (το Ναζιστικό κόμμα της Γερμανίας).
«Ο Αιώνας των Αντιμαχόμενων Ιδεολογιών»
Η πείρα του εικοστού αιώνα δείχνει ότι η τέχνη της κυβέρνησης έχει υποστεί σοβαρές δοκιμασίες. Όπως έγραψε ο Καθηγητής Μπερνς στο βιβλίο του Ιδέες σε Διαμάχη: «Κατά πάσα πιθανότητα, οι ιστορικοί του μέλλοντος θα κοιτούν πίσω στον εικοστό αιώνα σαν έναν από τους πιο κρίσιμους αιώνες στην ιστορία του ανθρώπινου γένους. Αναμφίβολα θα επινοήσουν ακριβείς χαρακτηρισμούς γι’ αυτόν, αποκαλώντας τον ίσως τον Αιώνα της Παγκόσμιας Διαμάχης, τον Αιώνα της Επανάστασης και της Αντεπανάστασης, τον Αιώνα των Αντιμαχόμενων Ιδεολογιών, ή, περισσότερο απλά, τον Αιώνα της Αγωνίας».
Αλλά θα πρέπει να παραδεχτεί κανείς ότι κανένα σύστημα δεν έχει παραγάγει μια κυβέρνηση η οποία να ικανοποιεί κάθε πολίτη. Είναι αυτή η διαπίστωση από μόνη της αρκετή για να πει κανείς ότι τα πολιτικά συστήματα έχουν αποτύχει; Διόλου. Πολλοί άνθρωποι έχουν τόσο ιδιοτελή ή στενά κίνητρα, ώστε μονάχα η δική τους ιδιαίτερη φιλοσοφία θα μπορούσε να τους ικανοποιήσει. Και η φιλοσοφία αυτή θα μπορούσε να δυσαρεστεί την πλειονότητα των ανθρώπων. Έτσι πώς μπορούμε αληθινά να δοκιμάσουμε για να δούμε αν κάποια μορφή διακυβέρνησης ή πολιτικής φιλοσοφίας είναι η αληθινή και πλήρης απάντηση στις ανάγκες του ανθρώπου;
Ο Ιησούς Χριστός υπέδειξε τον κανόνα τον οποίο μπορούμε επίσης να εφαρμόσουμε στην πολιτική: ‘Κάθε καλό δέντρο παράγει καλό καρπό, αλλά κάθε σάπιο δέντρο παράγει άχρηστο καρπό . . . Αληθινά, λοιπόν, από τους καρπούς τους θα αναγνωρίσετε τους ανθρώπους αυτούς’. (Ματθαίος 7:17-20) Ας εφαρμόσουμε τον κανόνα αυτό στα πολιτικά συστήματα του 20ού μας αιώνα, έχοντας υπόψη να διακρίνουμε την πιο ωφέλιμη μορφή διακυβέρνησης για όλους τους ανθρώπους.
[Πλαίσιο στη σελίδα 4]
Πολιτική—Οι Διάφορες Μορφές της
Οι ακόλουθοι ορισμοί έχουν παρθεί από το Λεξικό της Αμερικανικής Κληρονομιάς από την Αγγλική Γλώσσα και το Νέο Κολεγιακό Λεξικό τον Γουέμπστερ (Εκδόσεις του 1981).
Αναρχία: Απουσία οποιασδήποτε μορφής πολιτικής εξουσίας· μια ουτοπική κοινωνία που αποτελείται από άτομα που δεν έχουν κυβέρνηση και που απολαμβάνουν πλήρη ελευθερία.
Απόλυτη Μοναρχία: Κυβέρνηση από ένα άτομο που έχει απεριόριστη δύναμη· δεσποτισμός.
Αριστοκρατία: Κυβέρνηση από την αριστοκρατική τάξη ή από μια προνομιούχα μειοψηφία ή ανώτερη τάξη.
Δημοκρατία: Κυβέρνηση από το λαό, που ασκείται είτε άμεσα είτε μέσω εκλεγμένων αντιπροσώπων.
Θεοκρατία: Κυβέρνηση από ένα θεό που θεωρείται σαν η άρχουσα δύναμη ή από ιερείς ή αξιωματούχους οι οποίοι αξιώνουν ότι έχουν τη θεία συγκατάθεση.
Κεφαλαιοκρατία: (Από το «κεφάλαιο», οποιαδήποτε μορφή υλικού πλούτου) Ένα οικονομικό σύστημα που χαρακτηρίζεται από την ελευθερία του ανταγωνισμού στην αγορά, χωρίς κρατικό έλεγχο, με αυξανόμενη συγκέντρωση της ατομικής και της συμμετοχικής ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής και διανομής.
Κομμουνισμός: Ένα κοινωνικό σύστημα που χαρακτηρίζεται από την απουσία τάξεων και από την κοινή ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής και συντήρησης.
Μοναρχία: Κυβέρνηση από ένα μονάρχη ή έναν κυρίαρχο, όπως είναι ένας βασιλιάς ή ένας αυτοκράτορας.
Ναζισμός: Εθνικοσοσιαλισμός. Η πολιτική του κρατικού ελέγχου της οικονομίας, του φυλετικού εθνικισμού και του εθνικού επεκτατισμού όπως προσωποποιήθηκε από τον εθνικοσοσιαλισμό του Χίτλερ στη Γερμανία (1933-1945).
Ολιγαρχία: Κυβέρνηση από τους λίγους, ιδιαίτερα από μια μικρή φατρία ατόμων ή οικογενειών.
Ολοκληρωτισμός: (α) Συγκεντρωμένος έλεγχος από μια απολυταρχική εξουσία· (β) η πολιτική αντίληψη ότι οι πολίτες θα πρέπει να υπόκεινται ολοκληρωτικά σε κάποια απόλυτη κρατική εξουσία.
Πλουτοκρατία: Κυβέρνηση από τους πλούσιους.
Προεδρική Δημοκρατία: Μια κυβέρνηση που έχει έναν αρχηγό του κράτους, ο οποίος δεν είναι μονάρχης και ο οποίος στους σύγχρονους καιρούς είναι συνήθως πρόεδρος.
Σοσιαλισμός: Ένα κοινωνικό σύστημα στο οποίο οι παραγωγοί κατέχουν τόσο την πολιτική εξουσία όσο και τα μέσα παραγωγής και κατανομής των αγαθών. Στη Μαρξιστική-Λενινιστική θεωρία, ο σοσιαλισμός είναι η υλική βάση για τον κομμουνισμό και το ενδιάμεσο στάδιο ανάμεσα στον καπιταλισμό και στον κομμουνισμό.
Φασισμός: Ένα σύστημα κυβέρνησης που υιοθετεί ή ασκεί τη δικτατορία, τυπικά μέσω της συγχώνευσης της κρατικής και της επιχειρησιακής ηγεσίας, μαζί με κάποια ιδεολογία επιθετικού εθνικισμού.
Φεουδαλισμός: Ένα πολιτικό και οικονομικό σύστημα, το οποίο βασίζεται στην κατοχή της γης από έναν αφέντη, στον οποίο οι υπόλοιποι προσφέρουν υποτέλεια και υπηρεσία.