Μια Παραγωγική Ζωή Παρά την Αναπηρία Μου

Ο ΣΥΖΥΓΟΣ μου, Γκάρυ, και εγώ μεγαλώσαμε στην Αϊόβα των ΗΠΑ. Ήμαστε πολύ νεαροί όταν παντρευτήκαμε, δεν είχαμε καν περάσει τα εφηβικά μας χρόνια. Φυσικά, όπως και οι περισσότεροι νεαροί, αισθανόμαστε ότι βρισκόταν μια υπέροχη ζωή μπροστά μας και ήμαστε μάλλον αμέριμνοι σχετικά μ’ αυτή. Μια απόδειξη του γεγονότος αυτού ήταν ότι και στους δυο μας άρεσε να οδηγούμε μοτοσικλέτες.

Μια μέρα, καθώς ο Γκάρυ κι εγώ ήμαστε πάνω στην ίδια μοτοσικλέτα, χτυπήσαμε πάνω σ’ ένα άλλο όχημα. Το ατύχημα ήταν πολύ σοβαρό. Ο Γκάρυ τραυματίστηκε αλλά έγινε τελείως καλά. Ωστόσο, η δική μου περίπτωση ήταν πιο σοβαρή. Έσπασα τη σπονδυλική μου στήλη.

Το ατύχημα με άφησε παράλυτη από τα χέρια και κάτω. Τώρα θα μπορούσα να κυκλοφορώ μόνο πάνω σε αναπηρικό καροτσάκι. Όλη μου η ζωή, καθώς και η ζωή του συζύγου μου και του γιου μου άλλαξε αυτοστιγμεί.

Αναπάντητα Ερωτήματα

Ακόμη και πριν από το ατύχημά μου, είχα μεγάλη δυσκολία να καταλάβω ερωτήματα όπως αυτά: Γιατί υπάρχουν τόσα παθήματα; Γιατί υπάρχουν τόσο πολλές αδικίες στον κόσμο; Γνώριζα ότι οι θρησκευτικοί ηγέτες γενικά δίδασκαν ότι ο Θεός είχε τη φροντίδα του κόσμου αυτού και ότι οτιδήποτε συνέβαινε ήταν σύμφωνο με το θέλημά του. Αλλά αυτό σήμαινε ότι ο Θεός ήταν στ’ αληθινά υπεύθυνος για την αδικία και τα παθήματα. Έτσι, πίστευα ότι αν υπήρχε κάποιος Θεός και όλα αυτά τα πράγματα ήταν αληθινά, τότε δεν είχε καμία θέση στη δικιά μου τη λατρεία. Η αναπηρία μου απλώς επιβεβαίωνε την άποψη αυτή.

Αργότερα, όταν έστειλα το γιο μας σε μια θρησκευτική κατασκήνωση, άρχισα να σκέφτομαι περισσότερο σχετικά με τα θρησκευτικά ερωτήματα. Και όσο περισσότερο σκεφτόμουν σχετικά με το νόημα της ζωής και σχετικά με την αδικία και με τα παθήματα, τόσο περισσότερο πίστευα ότι πιθανότατα δεν υπήρχε Θεός. Έτσι φαινόταν ότι το καλύτερο πράγμα για μας θα ήταν να μην είχαμε καμιά θρησκεία διόλου. Γι’ αυτό ο Γκάρυ και εγώ ήμαστε ουσιαστικά αθεϊστές.

Αλλαγή στον Τρόπο Σκέψης

Μετά από λίγα χρόνια, μετακομίσαμε στο Κολοράντο, στα βουνά. Όταν εγκατασταθήκαμε εκεί, ανακαλύψαμε ότι οι γείτονές μας είχαν μετακομίσει περίπου τον ίδιο καιρό που είχαμε μετακομίσει και εμείς. Κατόπιν άκουσα ότι η γυναίκα ήταν Μάρτυρας του Ιεχωβά. Πίστευα ότι μπορούσα να της πω ένα ή δυο πράγματα σχετικά με τη θρησκεία, εφόσον είχα δαπανήσει τόσο πολύ χρόνο σε διαλογισμούς, στην ανάγνωση, και στη συζήτηση αυτών των θεμάτων.

Μια μέρα η γειτόνισσα αυτή ήρθε να με επισκεφθεί. Σκέφτηκα: ‘Τώρα είναι ο κατάλληλος χρόνος. Θα συζητήσω μερικές από τις πεποιθήσεις της για να της δείξω πόσο λάθος κάνει’. Αλλά όταν ήρθε, βρήκα ότι δεν ήταν ακόμη Μάρτυρας του Ιεχωβά. Απλώς μελετούσε τη Βίβλο μαζί τους. Έτσι, όταν της έκανα μια δύσκολη ερώτηση, απάντησε: ‘Ω, εγώ μόλις τώρα άρχισα να μελετώ τη Βίβλο, και δεν γνωρίζω την απάντηση στην ερώτησή σου αυτή. Αλλά γιατί δεν έρχεσαι όταν θα έχω τη μελέτη μου για να ρωτήσεις τους Μάρτυρες η ίδια;’

Και αυτό έκανα. Σύντομα μιλούσα στον Γκάρυ για τα πολλά πράγματα που μάθαινα και πώς είχαν πάρει απάντηση τόσο πολλές από τις πιο δύσκολες ερωτήσεις μου. Μετά από λίγους μήνες άρχισε και εκείνος να μελετάει επίσης.

Ήταν πολύ συγκινητικό να μαθαίνω για τους σκοπούς του Θεού που θα φέρει ένα τέλος στο τωρινό αυτό σύστημα πραγμάτων που είναι γεμάτο με κακία και δεινά και θα το αντικαταστήσει με ένα νέο σύστημα, ακόμη και με μια «νέα γη», όπως την αποκαλεί η Βίβλος. (2 Πέτρου 3:13) Έμαθα για την υπόσχεση της Βίβλου που θερμαίνει την καρδιά: «Οι δίκαιοι οι ίδιοι θα κατέχουν τη γη, και θα κατοικούν πάνω της για πάντα».—Ψαλμός 37:29, ΜΝΚ.

Ήταν επίσης υπέροχο που έμαθα την υπόσχεση αυτή για το προσεχές μέλλον: «Και θέλει εξαλείψει ο Θεός παν δάκρυον από των οφθαλμών αυτών, και ο θάνατος δεν θέλει υπάρχει πλέον, ούτε πένθος ούτε κραυγή ούτε πόνος δεν θέλουσιν υπάρχει πλέον· διότι τα πρώτα παρήλθον».—Αποκάλυψις 21:4.

Σύντομα μπορούσα να κατανοήσω υπέροχα αυτό που εννοούσε ο Ιησούς όταν έλεγε: «Θέλετε γνωρίσει την αλήθειαν. Και η αλήθεια θέλει σας ελευθερώσει». (Ιωάννης 8:32) Για πρώτη φορά στη ζωή μου, απελευθερώθηκα από τα διανοητικά δεσμά σε αναπάντητα ερωτήματα, αμφιβολίες, εσφαλμένες ιδέες, και από του να μέμφομαι τον Θεό για την κακία και για τα δεινά. Και απελευθερώθηκα από το γεγονός ότι δεν είχα αληθινή ελπίδα για το μέλλον.

Ανάμεσα στην υπόσχεση για μια δίκαιη Νέα Τάξη είναι αυτά που λέει ο προφήτης Ησαΐας σχετικά με τους ανάπηρους: «Τότε οι οφθαλμοί των τυφλών θέλουσιν ανοιχθή και τα ώτα των κωφών θέλουσιν ακούσει. Τότε ο χωλός θέλει πηδά ως έλαφος και γλώσσα του μογιλάλου θέλει ψάλλει».—Ησαΐας 35:5, 6.

Πόσο μεγάλη εντύπωση μου έκανε αυτό! Επιθυμώ τις μέρες που θα μπορώ να ‘αναρριχώμαι όπως το αρσενικό ελάφι’!

Τι Μπορούσα να Κάνω;

Όταν πήγα στο διπλανό σπίτι για να παρακολουθήσω τη Βιβλική μελέτη που είχε η γειτόνισσά μου, σκεφτόμουν πώς θα πήγαινα με το καροτσάκι μου εκεί. Αλλά η γειτόνισσά μου ήρθε να βοηθήσει. Επίσης, ήθελα να παρακολουθήσω τις συναθροίσεις των Μαρτύρων του Ιεχωβά για να αποκτήσω μεγαλύτερη γνώση. Σ’ αυτό με βοήθησαν πάρα πολύ άλλα άτομα στην εκκλησία.

Κατ’ αρχή, προτού αρχίσει να μελετάει ο Γκάρυ, έρχονταν και με έπαιρναν με το δικό τους αυτοκίνητο. Χρησιμοποιούσα τα χέρια μου για να γλιστράω πάνω στο κάθισμα του αυτοκινήτου, και κατόπιν ο οδηγός ή άλλα άτομα έβαζαν το αναπηρικό μου καροτσάκι στο πορτ-παγκάζ του αυτοκινήτου. Όταν φτάναμε στην Αίθουσα Βασιλείας, με βοηθούσαν να ξανανέβω πίσω στο καροτσάκι.

Κατόπιν αποκτήσαμε ένα αυτοκίνητο που είχε ειδικά χειριστήρια στο χέρι για το οδήγημα. Όταν ο Γκάρυ εργαζόταν το βράδι και δεν μπορούσε να έρθει στη συνάθροιση μαζί μου, έμπαινα μόνη μου στο αυτοκίνητο και έβαζα το αναπηρικό καροτσάκι πίσω μου. Ή το έκανε αυτό ο γιος μου. Πράγματι, ο γιος μου με έχει βοηθήσει πάρα πολύ με το αναπηρικό καροτσάκι, όπως και ο Γκάρυ. Μ’ αυτόν τον τρόπο μπορώ να οδηγώ και να πηγαίνω όπου θέλω.

Καθώς παρακολουθούσα συναθροίσεις και μάθαινα περισσότερα για τον Δημιουργό και για τους σκοπούς του, ήθελα να μιλήσω για τα καλά αυτά νέα και σ’ άλλους. Οι Μάρτυρες έκαναν τακτικά επισκέψεις στους γείτονές τους για να τους βοηθήσουν να ακούσουν σχετικά με τη Βίβλο, και ήθελα να πάω και εγώ μαζί τους στο εποικοδομητικό αυτό έργο. Αλλά πώς θα μπορούσα, εφόσον ήμουν περιορισμένη στο αναπηρικό καροτσάκι; Αποφάσισα ότι η αναπηρία αυτή δεν θα μπορούσε να με σταματήσει. Ο Γκάρυ αισθανόταν με τον ίδιο τρόπο όπως και εγώ, γι’ αυτό αρχίσαμε και οι δυο να συμμετέχουμε στη διακονία. Με συνόδευε στα σπίτια των άλλων, σπρώχνοντας το καροτσάκι.

Θέλοντας να Κάνω Περισσότερα

Το 1967, ο Γκάρυ και εγώ βαφτιστήκαμε μαζί, και αναπτύχθηκε η επιθυμία μας να γίνουμε ακόμη πιο παραγωγικοί στο να βοηθάμε τους άλλους να μάθουν αυτά που είχαμε μάθει εμείς. Εκατοντάδες χιλιάδες Μάρτυρες του Ιεχωβά σε όλη τη γη συμμετέχουν στην ολοχρόνια διακονία. Έχουν κάνει τη διακονία αυτή την κύρια απασχόλησή τους. Είχα και εγώ την ίδια αυτή επιθυμία. Αλλά με την αναπηρία μου, πίστευα ότι δεν ήταν για μένα.

Μια μέρα με συνόδευε ένας Μάρτυρας που ήταν στο ολοχρόνιο έργο. Του είπα: «Ω, πόσο επιθυμώ να μπορούσα να κάνω το έργο αυτό ολοχρόνια όπως και εσύ!» Απάντησε: «Τότε γιατί δεν το κάνεις;» Σκέφτηκα μέσα μου: ‘Ε, βλέπεις, οι λόγοι είναι φανεροί!’ Αλλά ήταν τόσο θετικός όταν το έλεγε αυτό!

Κατόπιν, σε μια μεγάλη συνέλευση των Μαρτύρων του Ιεχωβά στο Ντένβερ, μια γυναίκα σε ένα αναπηρικό καροτσάκι είπε την πείρα της από την εξέδρα. Αυτή κατάφερνε να συμμετέχει στο ολοχρόνιο έργο κηρύγματος παρά την αναπηρία της. Σκέφτηκα: ‘Μπορώ να το κάνω και εγώ αυτό, με τη βοήθεια του Θεού!’ Και πράγματι το κάνω—για 14 χρόνια τώρα! Στα τελευταία δέκα χρόνια ο Γκάρυ με συντροφεύει στο ολοχρόνιο έργο.

Αυτό που με βοήθησε πάρα πολύ είναι το ειδικό φορτηγάκι που έχουμε. Είναι ένα φορτηγάκι σε κανονικό μέγεθος, αλλά έχει ειδικά χειριστήρια σχεδιασμένα από έναν άλλο ανάπηρο Μάρτυρα. Περιλαμβάνει έναν ανυψωτήρα που με καθιστά ικανή να ανυψώνομαι και να μπαίνω μέσα στο φορτηγό. Κατόπιν μετά κινούμαι από το αναπηρικό μου καροτσάκι στο κάθισμα του οδηγού. Βέβαια, όταν είμαι με άλλους και οδηγούν εκείνοι, τότε εγώ το μόνο που έχω να κάνω είναι να μείνω πάνω στο αναπηρικό μου καροτσάκι, και μπαίνω και βγαίνω από το φορτηγάκι με τον ανυψωτήρα. Ο ανυψωτήρας είναι κάτι σαν μια μπάρα σε σχήμα τραπεζιού που με σηκώνει και με βάζει ή με βγάζει στο φορτηγάκι. Προσαρτώ την καρέκλα μου πάνω του με γάντζους και κατόπιν πιέζω ένα κουμπί για να πάω πάνω ή κάτω. Με αυτόν τον τρόπο μπορώ να βγαίνω και να κάνω επισκέψεις τακτικά στα σπίτια των ανθρώπων, και συνήθως διεξάγω αρκετές Γραφικές μελέτες.

Αντιμετωπίζοντας τις Προκλήσεις

Στο Κολοράντο, και αργότερα στο Αϊντάχο όπου μετακομίσαμε, ο χειμώνας ήταν μια αληθινή πρόκληση, τις παγερές μέρες και εβδομάδες. Τελικά προσκληθήκαμε να μετακομίσουμε στην Αλάσκα όπου βρισκόμαστε τώρα. Εκεί να δείτε κρύο, και πάγους και χιόνια—το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου. Ωστόσο όλα αυτά καταφέραμε να τα ξεπεράσουμε.

Καταρχή, βάζουμε παραπάνω ρούχα. Ο Γκάρυ ακόμη μου αγόρασε τα παραδοσιακά μάλαξ, που είναι πολύ θερμές μπότες τις οποίες μπορείς να φοράς πάνω από μάλλινες κάλτσες. Με τα θερμά αυτά εξωτερικά ρούχα, αντιμετωπίζω τις παγερές θερμοκρασίες. Πράγματι, τον πρώτο μήνα που βρισκόμαστε στην Αλάσκα—ήταν Δεκέμβριος—η θερμοκρασία έφτασε στους -34° Κελσίου (-30° Φαρενάιτ)! Παρ’ όλα αυτά, είχαμε έναν πολύ παραγωγικό μήνα στη διακονία.

Δεν λέω βέβαια ότι όλα αυτά τα πράγματα είναι εύκολα. Πάνω στον πάγο, ιδιαίτερα, η κίνηση του αναπηρικού μου καροτσιού δεν είναι διόλου καλή. Θυμάμαι μια φορά όταν μιλούσα πάνω σε ένα ανάχωμα σε ένα άτομο για τη Βίβλο, και το αναπηρικό μου καροτσάκι άρχισε να γλιστράει. Πήγαινε προς τα κάτω στο ανάχωμα! Σταμάτησα απότομα στο βάθος του και έπεσα με τα χέρια και τα γόνατα κάτω ενώ το αναπηρικό καροτσάκι ήρθε από πάνω μου! Αλλά με βοήθησαν να ξανανέβω πάλι πίσω και δεν είχα πάθει ζημιά. Ωστόσο, στο Άνκορετζ, στις πλαγιές της πόλης, είναι πολύ πιο εύκολα από όσο ήταν στα βουνά του Κολοράντο και του Αϊντάχο.

Ανταμειφτικά Χρόνια

Συχνά με ρωτούν τι με κινεί για να συνεχίζω να κάνω επισκέψεις στους άλλους παρά την αναπηρία μου. Καταρχή, όλα αυτά τα χρόνια η προσπάθεια ήταν πολύ ανταμειφτική. Ο σύζυγός μου και εγώ συναντήσαμε και βοηθήσαμε πολλούς ανθρώπους να γνωρίσουν τον Δημιουργό και το θέλημά του.

Επίσης, χαίρομαι να βλέπω αρκετούς ανθρώπους να ενθαρρύνονται να κάνουν περισσότερα στη ζωή τους όταν βλέπουν πόσα μπορώ να κάνω εγώ με την αναπηρία μου. Αυτό, με τη σειρά του, με ενθαρρύνει ακόμη περισσότερο.

Ωστόσο, θα πρέπει να πω ότι το κύριο πράγμα το οποίο με βοηθεί να συνεχίζω είναι η αγάπη μου για τον Θεό. Οτιδήποτε άλλο και αν θα έλεγα δεν θα ήταν σωστό. Πριν που δεν είχα ακριβή γνώση για τον Θεό είχα την τάση να τον μέμφομαι για όλα τα δεινά πάνω στη γη. Αλλά όταν έμαθα την αλήθεια σχετικά τον Δημιουργό, ήθελα να τον αινώ. Και όσο περισσότερο το κάνω αυτό και βοηθάω άλλους να κάνουν το ίδιο, τόσο πιο κοντά έρχομαι στον Θεό. Γι’ αυτό δεν θέλω ποτέ να εγκαταλείψω τον κύριο σκοπό της ζωής μου. Είναι ένα αληθινό προνόμιο. Επίσης, όταν είμαι πολυάσχολη στο να βοηθάω τους άλλους, δεν έχω πολύ καιρό για αυτολύπηση!

Κρατώντας την Ορθή Στάση

Ξέρω ότι είναι πολύ σημαντικό να κρατάω την ορθή στάση απέναντι σ’ αυτά που κάνω και απέναντι στην ελπίδα για το μέλλον. Ως τώρα, μπορώ να συνεχίζω το έργο μου βοηθώντας άλλους από το αναπηρικό μου καρότσι. Αλλά θα πρέπει να παραδεχτώ ότι η κατάστασή μου έχει χειροτερέψει κάπως. Αυτό συμβαίνει συχνά στους ανθρώπους που ζουν πάνω στο αναπηρικό καρότσι.

Ωστόσο, αν φτάσει κάποτε ο καιρός που θα είμαι πιο περιορισμένη, και πάλι θα κάνω ό,τι μπορώ. Άλλοι Μάρτυρες που δεν μπορούν να βγουν έξω καθόλου βοηθούν ανθρώπους με το τηλέφωνο ή γράφοντάς τους επιστολές. Κατά καιρούς, οι σπουδαστές της Βίβλου έρχονται σπίτι τους για να κάνουν τη μελέτη. Ίσως κάποια μέρα θα πρέπει κι εγώ να το κάνω αυτό. Αλλά στο βαθμό που είμαι ικανή, θα μιλάω πρόσωπο με πρόσωπο με τους ανθρώπους στο σπίτι τους. Αυτό είναι το πράγμα που μου αρέσει να κάνω.

Ανεξάρτητα από το τι θα φέρει το άμεσο μέλλον, γνωρίζω ότι στη Νέα Τάξη του Θεού θα είμαι σωματικά υγιής. Κατόπιν θα μπορώ να κάνω πολύ περισσότερα πράγματα. Πράγματι, αποβλέπω πάρα πολύ στον υπέροχο εκείνο καιρό για τον οποίο μιλάει η Βίβλος όπου «πρόκειται να γίνει ανάσταση τόσο των δίκαιων όσο και των άδικων». (Πράξεις 24:15, ΜΝΚ) Σκεφθείτε όλους εκείνους τους ανθρώπους οι οποίοι θα επιστρέψουν από τους νεκρούς και θα πρέπει να διδαχτούν για τον Θεό και τους σκοπούς του! Εξάπαντος θέλω να έχω συμμετοχή σ’ αυτό, με το σώμα μου σε πλήρη υγεία.

Όχι, μην αισθάνεστε λύπη για μένα! Περνάω μια πολύ παραγωγική και χαρωπή ζωή. Και αποβλέπω στο να γίνει η ζωή μου ακόμη πιο παραγωγική και χαρωπή σύντομα, όταν ο Θεός θα αρχίσει την αποκατάσταση του Παράδεισου εδώ πάνω στη γη. (Λουκάς 23:43)—Όπως το αφηγήθηκε η Χαριέτ Μπέκγουιθ.

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 18]

«Σκέφτηκα: ‘Μπορώ να το κάνω και εγώ αυτό, με τη βοήθεια του Θεού!’»

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 19]

«Όταν είμαι πολυάσχολη στο να βοηθάω τους άλλους, δεν έχω πολύ καιρό για αυτολύπηση!»

[Εικόνα στη σελίδα 17]

Η Χαριέτ και το ειδικά προσαρμοσμένο φορτηγάκι της