Ποιος Είναι ο Πλησίον Μου;
‘ΜΕ ρωτάς, «Ποιος είναι ο πλησίον μου;» Μα, αυτός που ζει στη διπλανή πόρτα, βέβαια! Και εκείνος που ζει στο βάθος του δρόμου, και όλοι όσοι βρίσκονται στη γειτονιά. Αυτοί είναι οι πλησίον μου’.
Δεν θα έλεγαν το ίδιο και μερικοί που ζούσαν στα χρόνια του Χριστού Ιησού. Ακόμη και τότε υπήρχαν διχογνωμίες. Αυτό γίνεται φανερό όταν εξετάσουμε τη συνομιλία ανάμεσα στον Ιησού και κάποιον καταρτισμένο στον Ιουδαϊκό Νόμο, που έχει καταγραφεί στο Λουκάς 10:25-37.
«Διδάσκαλε, τι πράξας θέλω κληρονομήσει ζωήν αιώνιον;» ρώτησε ο νομικός.
«Εν τω νόμω τι είναι γεγραμμένον; πώς αναγινώσκεις;» ρώτησε ο Ιησούς.
«Θέλεις αγαπά Κύριον τον Θεόν σου εξ όλης της καρδίας σου και εξ όλης της ψυχής σου και εξ όλης της δυνάμεώς σου και εξ όλης της διανοίας σου, και τον πλησίον σου ως σεαυτόν», απάντησε ο νομικός.
«Ορθώς απεκρίθης», είπε ο Ιησούς. «Τούτο κάμνε και θέλεις ζήσει».
Όμως ο νομικός δεν ήταν ικανοποιημένος να αφεθεί έτσι. Γι’ αυτό ρώτησε: «Και τις είναι ο πλησίον μου;»
Οι Ιουδαίοι γραμματείς, σε αντίθεση με τον ίδιο το Μωσαϊκό τους Νόμο, έλεγαν στις προφορικές τους παραδόσεις: «Πρέπει να αγαπάς τον πλησίον σου και να μισείς τον εχθρό σου». Οι γραμματείς και οι Φαρισαίοι δίδασκαν ότι ο πλησίον ήταν μόνο οι Ιουδαίοι που τηρούσαν τον προφορικό νόμο. Οι Ιουδαίοι που δεν το έκαναν αυτό, και όλοι οι Εθνικοί, δεν θεωρούνταν σαν πλησίον, αλλά σαν εχθροί. Οι αιρετικοί αυτοί Ιουδαίοι και οι Εθνικοί δεν θα έπρεπε να λαβαίνουν βοήθεια ακόμη και όταν η ζωή τους θα βρισκόταν σε κίνδυνο. Μ’ αυτά υπόψη, και προκειμένου να δικαιωθεί που δεν αγαπούσε όλους τους ανθρώπους, ο νομικός ρώτησε: «Και τις είναι ο πλησίον μου;»
Απαντώντας στο ερώτημα, ο Ιησούς είπε την παραβολή του Καλού Σαμαρείτη (οι Σαμαρείτες θεωρούνταν σαν ξένοι και μισούνταν από τους Ιουδαίους).
«Άνθρωπός τις», είπε ο Ιησούς, «κατέβαινεν από Ιερουσαλήμ εις Ιεριχώ και περιέπεσεν εις ληστάς· οίτινες και γυμνώσαντες αυτόν και καταπληγώσαντες, ανεχώρησαν αφήσαντες αυτόν ημιθανή». Ένας ιερέας είδε τον άνθρωπο και συνέχισε να περπατάει στην απέναντι μεριά του δρόμου. Ένας Λευίτης τον είδε, και έκανε το ίδιο. «Σαμαρείτης δε τις οδοιπορών ήλθεν εις τον τόπον όπου ήτο, και ιδών αυτόν εσπλαγχνίσθη». Περιποιήθηκε τις πληγές του, τον πήρε σ’ ένα πανδοχείο, πλήρωσε για να τον φροντίσει ο πανδοχέας, και του είπε ότι θα περνούσε και πάλι στο ταξίδι της επιστροφής του και θα του πλήρωνε οτιδήποτε επιπλέον έξοδα.
«Τις λοιπόν εκ των τριών τούτων», ρώτησε τότε ο Ιησούς το νομικό, «σοι φαίνεται ότι έγινε πλησίον του εμπεσόντος εις τους ληστάς;» Ο νομικός απάντησε: «Ο ποιήσας το έλεος εις αυτόν». Έτσι ο Ιησούς του είπε: «Ύπαγε και συ κάμνε ομοίως».
Ο ιερέας υποτίθεται ότι ήταν λάτρης του Ιεχωβά. Παρόμοια και ο Λευίτης. Ωστόσο και οι δυο πέρασαν από την άλλη μεριά του δρόμου. Κανένας από τους δυο δεν ήταν καλός πλησίον για τον άνθρωπο που βρισκόταν σε ανάγκη. Ο Σαμαρείτης, περιφρονημένος και παραπεταμένος από τον ιερέα και από τον Λευίτη και από τη θρησκεία τους, ήταν εκείνος που ανταποκρίθηκε. Ήταν εκείνος που παρακινήθηκε από συμπόνια για τα δεινά του ανθρώπου και έτρεξε σε βοήθειά του. Έγινε ο πλησίον του ανθρώπου αυτού. Ενήργησε με ανθρωπιά.
Ποιοι Σήμερα Αποδεικνύεται ότι Είναι οι Πλησίον Σας;
Σήμερα θεωρούμε πλησίον εκείνους που κάθονται κοντά μας. Η λέξη «πλησίον», κατά βάση σημαίνει «αυτός που βρίσκεται κοντά». Η Βίβλος, όμως, τόσο στις Εβραϊκές όσο και στις Ελληνικές Γραφές, θεωρεί τον πλησίον με μια ευρύτερη έννοια.
Οι γραμματείς και οι Φαρισαίοι στα χρόνια του Ιησού περιόριζαν τον «πλησίον» σ’ εκείνον ο οποίος διατηρούσε τις προφορικές παραδόσεις της θρησκείας τους. Γι’ αυτό, περιόριζαν την αγάπη τους για τον πλησίον στους ομόθρησκούς τους. Ωστόσο, η αγάπη του Ιεχωβά και του Ιησού εξαπλώθηκε σε όλους τους ανθρώπους. (Ματθαίος 5:43-48) Το ίδιο πρέπει να εξαπλωθεί και η αγάπη των αληθινών Χριστιανών σήμερα. Για να είναι Χριστιανοί όχι μόνο κατ’ όνομα, πρέπει να θεωρήσουν τον εαυτό τους πλησίον σε όλους τους ανθρώπους και να δείξουν τέτοια αγάπη σε όλους.
Όταν ο Σαμαρείτης έγινε ο πλησίον για το θύμα, δεν διέγειρε αυτό την αγάπη του θύματος για το Σαμαρείτη; Η αφήγηση δεν μας το λέει, αλλά θα πρέπει να την διέγειρε. Παρόμοια, όταν ο Ιησούς ήρθε στη γη και πέθανε για τους ανθρώπους, και αυτός, στην πραγματικότητα, έγινε ο πλησίον τους. Δεν παρακίνησε αυτό τους ανθρώπους να τον αγαπάνε και δεν τους έλκυσε κοντά του; Η αγάπη του Ιεχωβά προς τον κόσμο των ανθρώπων, που δείχτηκε με το να στείλει το Γιο του πάνω στη γη σαν λύτρο, δεν έκανε τους ανθρώπους να ελκυστούν κοντά στον Θεό; Για πολλούς αυτό συνέβη και εξακολουθεί να συμβαίνει. «Ημείς αγαπώμεν . . . διότι αυτός πρώτος ηγάπησεν ημάς».—1 Ιωάννου 4:19· Ιωάννης 3:16· Ιακώβου 4:8.
Με ποιο τρόπο δείχνεται αυτή η αγάπη; Όχι με το να λέει κανείς «Κύριε, Κύριε», αλλά με το να κάνει το θέλημα του Θεού, με το να δίνει μαρτυρία στους άλλους σχετικά με τη Βασιλεία του Ιεχωβά. (Ματθαίος 7:21· 1 Ιωάννου 5:3· Ησαΐας 43:10-12· Πράξεις 1:8) Αυτή είναι η μόνη αληθινή και διαρκής βοήθεια για τη σημερινή ανθρωπότητα που υποφέρει. Εκείνοι που παρακινούνται, όπως και ο Σαμαρείτης που έγινε ένας καλός πλησίον, να δείξουν ευσπλαχνία για τη θλιβερή και επικίνδυνη κατάσταση του ανθρώπινου γένους, και οι οποίοι τους φέρνουν τα θεραπευτικά καλά νέα σχετικά με τη Βασιλεία του Ιεχωβά—αυτοί είναι εκείνοι που γίνονται «ο πλησίον» σε όλους τους ανθρώπους. Κανείς δεν εξαιρείται—άντρας ή γυναίκα, νεαρός ή γέρος, πλούσιος ή φτωχός, από οποιαδήποτε εθνικότητα, από οποιαδήποτε φυλή, από οποιαδήποτε θρησκεία, από οποιοδήποτε χρώμα δέρματος—όλοι θεωρούνται σαν «οι πλησίον» που πρέπει να βοηθιούνται από τα καλά νέα της Βασιλείας.
Από αγάπη για τον πλησίον, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά για πολλά χρόνια ακολουθούν την εντολή που βρίσκεται στην Εφεσίους 4:25: «Λαλείτε αλήθειαν έκαστος μετά του πλησίον αυτού». Εκατομμύρια έχουν ανταποκριθεί και κάνουν και οι ίδιοι την εξαγγελία αυτή της αλήθειας. Πρόκειται για την αλήθεια σχετικά με τη Βασιλεία του Ιεχωβά κάτω από τον Άρχοντα της Ειρήνης του, τον Χριστό Ιησού. Πρόκειται για την αλήθεια που φέρνει ειρήνη ανάμεσα στους ανθρώπους. Και, το καλύτερο απ’ όλα, πρόκειται για την αλήθεια που φέρνει την ‘ειρήνη του Θεού την υπερέχουσα πάντα νου’.—Φιλιππησίους 4:7.