Πώς Άρχισε η Ζωή στη Γη;

Η έρευνα ενός ανθρώπου για την απάντηση

ΑΠΟ μικρός ήξερα την απάντηση. Ο Θεός τη δημιούργησε. Αυτό μου το δίδαξαν οι γονείς μου από την Αγία Γραφή. Καθώς μεγάλωνα παρατηρούσα τη ζωή γύρω μου. Με γοήτευε. Ο θαυμασμός μου γι’ αυτήν πλημμύριζε την καρδιά μου.

Τα λουλούδια του καλοκαιριού πέθαιναν το φθινόπωρο αλλά άφηναν πίσω τους σπόρους που με τον ερχομό της άνοιξης ξανάδιναν ζωή στην πολύχρωμη φορεσιά τους. Οι χυμοί των δέντρων εξαφανίζονταν κάτω από το έδαφος, αλλά μήνες αργότερα ξαναγύριζαν για να ντύσουν και πάλι τα γυμνά κλαδιά με ανοιξιάτικο πράσινο. Τα τρωκτικά των χωραφιών κουλουριάζονταν στις τρύπες τους και κοιμόνταν όλο το χειμώνα, αλλά να τα πάλι με την επιστροφή των ζεστών ηλιόλουστων ημερών. Ένα ζευγάρι χελιδόνια, που φώλιαζαν κάτω από το σιδερένιο υπόστεγο στο πίσω μέρος του σπιτιού μας, πετούσαν για το νότο το φθινόπωρο, αλλά επέστρεφαν την άνοιξη ακριβώς στο ίδιο σημείο για να μεγαλώσουν μια καινούρια οικογένεια. Ατένιζα με θαυμασμό τους σχηματισμούς Λ των χηνών που πετούσαν για το νότο και άκουγα συνεπαρμένος τις συνεχείς τους φωνές—απορώντας τι σήμαιναν όλοι αυτοί οι ήχοι.

Όσο πιο πολλά μάθαινα για τη ζωή, τόσο πιο πολύ σχέδιο έβλεπα. Και όσο πιο πολύ σχέδιο έβλεπα, τόσο πιο πολύ έβλεπα την ανάγκη ύπαρξης ενός Μεγάλου Σχεδιαστή για τον οποίο μου είχαν μιλήσει οι γονείς μου.

Δεν Απαιτείται Σχεδιαστής;

Μετά στο γυμνάσιο μου είπαν ότι δεν ήταν απαραίτητος ένας σχεδιαστής: ‘Όλα έγιναν στην τύχη. Οι χημικές ενώσεις που βρίσκονταν στην πρωτογενή ατμόσφαιρα της γης διασπάστηκαν από ηλεκτρικές εκκενώσεις και υπεριώδεις ακτίνες, κατόπιν τα άτομα αυτών των ενώσεων ανασυνδυάστηκαν για να σχηματίσουν ακόμη πιο περίπλοκα μόρια, και τελικά εμφανίστηκε ένα ζωντανό κύτταρο. Καθώς αυτό το κύτταρο πολλαπλασιαζόταν τυχαίες αλλαγές λάβαιναν χώρα και δισεκατομμύρια χρόνια αργότερα η ζωή με τις μυριάδες μορφές της απλώθηκε πάνω στη γη. Το τελευταίο προϊόν αυτής της διαδικασίας είναι ο άνθρωπος’.

Έκαναν έτσι την εξέλιξη να φαίνεται απλή. Ίσως πολύ απλή. Υποστήριζα την πίστη μου στη δημιουργία, αλλά δεν ήθελα να φαίνομαι αφελής. Ήθελα να είμαι λογικός, να διατηρώ τη διάνοιά μου ανοιχτή, να γνωρίσω την αλήθεια. Άρχισα να διαβάζω επιστημονικά συγγράμματα. Έμαθα πολλά πράγματα. Ποτέ προηγουμένως δεν είχα αποκτήσει τόσο πλατιά αντίληψη για τα θαύματα της φύσης. Όσο περισσότερα μάθαινα τόσο περισσότερο γοητευόμουν. Αλλά καθώς έβλεπα όλο και περισσότερο σχέδιο, τόσο περισσότερο δυσκολευόμουν να συνεχίζω να πιστεύω ότι τυχαίες αλλαγές και τυφλή τύχη θα μπορούσαν να δημιουργήσουν αυτό που οι ευφυείς άνθρωποι δεν μπορούσαν να αντιγράψουν στα εργαστήριά τους—ούτε ακόμα το πιο μικρό βακτηρίδιο, πόσο μάλλον τα λουλούδια, τα χελιδόνια, τους σχηματισμούς Λ των χηνών.

Στη διάρκεια των ετών που μελετούσα και στο γυμνάσιο και στο πανεπιστήμιο, επιδόθηκα σε όσο πιο πολλές επιστήμες μπορούσα—χημεία, φυσική, βιολογία, μαθηματικά. Από τότε κι έπειτα συνέχισα να διαβάζω βιβλία και άρθρα περιοδικών που είχαν γραφτεί από εξελικτές. Κι όμως, ακόμα δεν είχα πεισθεί. Οι δηλώσεις των εξελικτών έρεαν με τόση αληθοφάνεια, πραγματικά μεγάλη δόση αληθοφάνειας, αν λάβει κανείς υπόψη του τους ισχυρισμούς που συνόδευαν αυτές τις δηλώσεις.

Αυτά συνέβησαν πριν από χρόνια. Τώρα βρισκόμαστε στη δεκαετία του 1980. Ίσως σήμερα υπάρχουν περισσότερες αποδείξεις και λιγότεροι αληθοφανείς ισχυρισμοί. Ίσως είναι καιρός για να ρίξω άλλη μια ματιά. Συγκέντρωσα την προσοχή μου σε μια πλευρά του ζητήματος—το πώς άρχισε η ζωή στη γη. Στο κάτω-κάτω, αν η εξέλιξη δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα με την εμφάνιση του πρώτου ζωντανού κυττάρου, πώς μπορεί να στηρίξει τον ισχυρισμό της ότι μέσω αυτής παράχθηκαν ζωντανοί οργανισμοί με τρισεκατομμύρια κύτταρα—όπως εσύ και εγώ με τα εκατό τρισεκατομμύρια κύτταρα που έχουμε ο καθένας;

Για την έρευνά μου διάλεξα πρόσφατα βιβλία από επιστήμονες που έχουν αδιαμφισβήτητα διαπιστευτήρια—και όλοι τους είναι εξελικτές. Θα υιοθετούσα τον τρόπο με τον οποίο ο Ιησούς συμπεριφέρθηκε στους ψευτοθρησκευόμενους: «Εκ των λόγων σου θέλεις δικαιωθή, και εκ των λόγων σου θέλεις καταδικασθή». (Ματθαίος 12:37) Η έρευνά μου περιορίστηκε στα πιο σημαντικά βήματα για το πώς ήρθε η ζωή σε ύπαρξη σύμφωνα με τη θεωρία της εξέλιξης: (1) μια πρωτογενής ατμόσφαιρα, (2) μια οργανική σούπα, (3) πρωτεΐνες, (4) νουκλεοτίδια, (5) νουκλεϊνικά οξέα που ονομάζονται DNA, και (6) μία μεμβράνη.

Υποθέσεις Γύρω Από μια Πρωτογενή Ατμόσφαιρα

Το πρώτο ζητούμενο είναι μια ατμόσφαιρα που θα περιέβαλε τον πρωτογενή πλανήτη μας, η οποία, όταν θα βομβαρδιζόταν με ηλεκτρικές εκκενώσεις ή υπεριώδεις ακτίνες ή άλλες πηγές ενέργειας, θα παρήγαγε τα απλά εκείνα μόρια που είναι απαραίτητα για τη ζωή. Το 1953 ο Στάνλεϋ Μίλλερ ανέφερε ότι είχε κάνει ένα πείραμα αυτού του είδους. Διάλεξε για τον πρωτογενή πλανήτη μας μια ατμόσφαιρα που ήταν πλούσια σε υδρογόνο, πέρασε μέσα απ’ αυτήν έναν ηλεκτρικό σπινθήρα, και παρήγαγε 2 απλά αμινοξέα από τα 20 που απαιτούνται για να φτιαχτούν πρωτεΐνες.¹ Όμως, κανένας δεν γνωρίζει πώς ήταν η ατμόσφαιρα του πρωτογενή πλανήτη μας.² Γιατί ο Μίλλερ διάλεξε αυτού του είδους την ατμόσφαιρα; Παραδέχτηκε ότι με προκατάληψη ευνοούσε μια τέτοιου είδους ατμόσφαιρα επειδή ήταν το μόνο περιβάλλον στο οποίο «λαβαίνει χώρα η σύνθεση χημικών ενώσεων βιολογικού ενδιαφέροντος».³

Ανακάλυψα ότι συχνά τα πειράματα στήνονται εκ των προτέρων για να δώσουν τα επιθυμητά αποτελέσματα. Πολλοί επιστήμονες παραδέχονται ότι αυτός που κάνει το πείραμα μπορεί ‘να επηρεάσει το αποτέλεσμα σε μεγάλο βαθμό’ και ότι ‘η νοημοσύνη του μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να προκαθορίσει το αποτέλεσμα του πειράματος’.⁴ Στα περισσότερα από τα πειράματα που ακολούθησαν το πείραμα του Μίλλερ, χρησιμοποιήθηκε αυτού του είδους η ατμόσφαιρα, όχι επειδή αυτό ήταν λογικό ή τουλάχιστον πιθανό, αλλά επειδή «ήταν ευνοϊκή για τα εξελικτικά πειράματα», και επειδή «τη συστήνει η επιτυχία των εργαστηριακών πειραμάτων».⁵

Παρ’ όλα αυτά, οι εξελικτές χαιρέτισαν το κατόρθωμα του Μίλλερ σαν μια σημαντική ανακάλυψη. Ακολούθησαν πολλά πειράματα, στα οποία χρησιμοποιήθηκαν διάφορες πηγές ενέργειας και διαφορετικές πρώτες ύλες. Με τη χρήση αρκετού προσχεδιασμού και παραποίησης, και παραβλέποντας τις συνθήκες που υπάρχουν στο φυσικό περιβάλλον, οι επιστήμονες, μέσω των αυστηρά ελεγχόμενων εργαστηριακών πειραμάτων τους, παρήγαγαν επιπρόσθετες οργανικές χημικές ενώσεις που έχουν σχέση με τη ζωή. Πάνω στο τούβλο του Μίλλερ έχτισαν ολόκληρο οικοδόμημα. Αυτό τους άνοιξε το δρόμο για μια οργανική σούπα που θα περιείχε τα δομικά υλικά της ζωής και θα συσσωρευόταν στον ωκεανό. Είναι όμως έτσι τα πράγματα;

Η Οργανική Σούπα Είναι ένας Μύθος

Το τούβλο του Μίλλερ ράγισε, και το οικοδόμημα κατέρρευσε. Ο Μίλλερ χρησιμοποίησε ένα σπινθήρα για να διασπάσει τις απλές χημικές ενώσεις στην ατμόσφαιρά του και να προκαλέσει το σχηματισμό αμινοξέων. Αλλά αυτός ο ίδιος σπινθήρας σε σύντομο χρονικό διάστημα θα διασπούσε τα αμινοξέα! Έτσι και πάλι ο Μίλλερ σκηνοθέτησε το πείραμά του: Έβαλε μέσα στη συσκευή του μια παγίδα για να δεσμεύσει τα οξέα αμέσως μόλις σχηματίζονταν, για να τα γλιτώσει από το σπινθήρα. Όμως, οι επιστήμονες ισχυρίζονται ότι στον πρωτογενή πλανήτη μας τα αμινοξέα θα μπορούσαν να διαφύγουν τις ηλεκτρικές εκκενώσεις ή την υπεριώδη ακτινοβολία με το να βυθιστούν μέσα στον ωκεανό. Μ’ αυτόν τον τρόπο οι εξελικτές προσπαθούν να γλιτώσουν τη σούπα.

Αλλά για πολλούς λόγους αυτό είναι μάταιο. Τα αμινοξέα δεν είναι σταθερά μέσα στο νερό και στον αρχαίο ωκεανό θα υπήρχε μόνο μια αμελητέα ποσότητα απ’ αυτά. Αν η οργανική σούπα υπήρξε ποτέ, μερικές από τις χημικές ενώσεις που περιείχε, θα είχαν παγιδευτεί μέσα σε ιζηματογενή πετρώματα, αλλά παρά τα 20 χρόνια έρευνας, «ακόμη και τα πιο αρχαία πετρώματα έχουν αποτύχει να δώσουν οποιαδήποτε απόδειξη κάποιας προζωικής σούπας». Όμως «η ύπαρξη προζωικής σούπας είναι αποφασιστικός παράγοντας». Έτσι «είναι . . . συγκλονιστική η αναγνώριση ότι δεν υπάρχει απολύτως καμιά θετική απόδειξη ύπαρξης» αυτής της προζωικής σούπας.⁶

Οι Πιθανότητες Σχηματισμού μιας Πρωτεΐνης

Αλλά ας αφήσουμε να ζήσει η σούπα που κανονικά η φύση θα εξαφάνιζε. Έτσι έχουμε εκατομμύρια αμινοξέα μέσα στη σούπα, εκατοντάδες διαφορετικά είδη απ’ αυτά, περίπου τα μισά σε αριστερόστροφη μορφή και τα υπόλοιπα σε δεξιόστροφη. Θα συνδέονταν τώρα τα αμινοξέα σε μακριές αλυσίδες για να σχηματίσουν πρωτεΐνες; Θα ξεχώριζαν τυχαία μόνο τα 20 εκείνα απαραίτητα είδη από τα εκατοντάδες που βρίσκονταν μέσα στη σούπα; Και από αυτά τα 20 είδη, θα μπορούσε η τύχη να διαλέξει μόνο τα αριστερόστροφα που υπάρχουν στους ζωντανούς οργανισμούς; Και κατόπιν θα μπορούσε να τα βάλει στην κατάλληλη σειρά που χρειάζεται για καθεμιά ξεχωριστή πρωτεΐνη και στην ακριβή μορφή που απαιτείται για την καθεμιά;⁷ Όλα αυτά θα μπορούσαν να γίνουν μόνο με ένα θαύμα.

Μια τυπική πρωτεΐνη έχει περίπου εκατό αμινοξέα και περιέχει πολλές χιλιάδες άτομα. Ένα ζωντανό κύτταρο για να επιτελέσει τις διεργασίες του χρησιμοποιεί περίπου 200.000 πρωτεΐνες. Δυο χιλιάδες απ’ αυτές είναι ένζυμα, ειδικές πρωτεΐνες χωρίς τις οποίες το κύτταρο δεν θα μπορούσε να επιβιώσει. Ποιες είναι οι πιθανότητες να σχηματιστούν τυχαία αυτά τα ένζυμα μέσα στη σούπα—αν είχατε τη σούπα; Μία προς 10^40.000. Αυτός ο αριθμός είναι το 1 ακολουθούμενο από 40.000 μηδενικά. Αν ο αριθμός αυτός γραφόταν με όλα τα ψηφία του, θα γέμιζε 14 σελίδες αυτού του περιοδικού. Ή, για να το πούμε διαφορετικά, η πιθανότητα είναι η ίδια με την πιθανότητα να ρίχνεις ζάρια και να φέρνεις εξάρες για 50.000 φορές στη σειρά. Και αυτό συμβαίνει μόνο για τις 2.000 από τις 200.000 πρωτεΐνες που είναι απαραίτητες για ένα ζωντανό κύτταρο.⁸ Έτσι για να πάρουμε όλες αυτές τις πρωτεΐνες πρέπει να ρίξουμε ζάρια 5.000.000 φορές και να φέρνουμε συνέχεια εξάρες!

Στο σημείο αυτό άρχισα να νιώθω ότι ματαιοπονούσα. Αλλά συνέχισα. Ας υποθέσουμε ότι η σούπα κατάφερνε τελικά να μας δώσει πρωτεΐνες, τι θα πούμε για τα νουκλεοτίδια; Η Λέσλη Όργκελ, του Ινστιτούτου Σαλκ στην Καλιφόρνια, έχει δείξει ότι τα νουκλεοτίδια είναι «ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα της προζωικής σύνθεσης».⁹ Αυτά τα νουκλεοτίδια απαιτούνται για να φτιαχτούν τα νουκλεϊνικά οξέα (DNA, RNA), τα οποία επίσης αποτελούν μια αξεπέραστη δυσκολία. Συμπτωματικά, οι πρωτεΐνες δεν μπορούν να συναρμολογηθούν χωρίς τα νουκλεϊνικά οξέα, ούτε τα νουκλεϊνικά οξέα μπορούν να σχηματιστούν χωρίς τις πρωτεΐνες.¹⁰ Είναι το παλιό αίνιγμα σε χημική μορφή: Ποιο έγινε πρώτο, η κότα ή το αβγό;

Αλλά ας παρακάμψουμε και αυτό το βουνό και ας αφήσουμε τον εξελικτή Ρόμπερτ Σαπίρο, καθηγητή της χημείας στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης και ειδικό στην έρευνα του DNA, να απορρίψει τον τυχαίο σχηματισμό νουκλεοτιδίων και νουκλεϊνικών οξέων στο περιβάλλον του πρωτογενή πλανήτη μας:

«Οποτεδήποτε ενώνονται δύο αμινοξέα, απελευθερώνεται ένα μόριο νερού. Για να συναρμολογηθεί από τα συστατικά του ένα νουκλεοτίδιο πρέπει να απελευθερωθούν δύο μόρια νερού, και επιπλέον νερό απελευθερώνεται όταν συνδυάζονται νουκλεοτίδια για να σχηματίσουν νουκλεϊνικά οξέα. Δυστυχώς, ο σχηματισμός νερού σε ένα περιβάλλον που είναι ήδη γεμάτο από αυτό, είναι το χημικό αντίστοιχο του να κουβαλάς άμμο στη Σαχάρα. Δεν ευνοεί τη διαδικασία, και απαιτεί τη δαπάνη ενέργειας. Τέτοιου είδους διαδικασίες δεν λαμβάνουν χώρα αυτόματα μόνες τους. Στην πραγματικότητα, οι αντίστροφες χημικές αντιδράσεις είναι εκείνες που συμβαίνουν αυτόματα. Το νερό με μεγάλη ευκολία επιτίθεται στα μεγάλα βιολογικά μόρια. Χωρίζει το ένα νουκλεοτίδιο από το άλλο, διασπά τους δεσμούς σακχάρων με φωσφορικά άλατα, και αποχωρίζει τις βάσεις από τα σάκχαρα».¹¹

Και τώρα έχουμε το τελικό βήμα από τα έξι που καθορίσαμε στην αρχή: μια μεμβράνη. Το κύτταρο δεν θα μπορούσε να υπάρχει χωρίς αυτήν. Το κύτταρο πρέπει να προστατευθεί από το νερό, και το μέσο για να γίνει αυτό είναι τα υδρόφοβα λίπη της μεμβράνης.¹² Αλλά για να σχηματιστεί η μεμβράνη απαιτείται μια «συνθετική συσκευή από πρωτεΐνες» και αυτή «η συνθετική συσκευή από πρωτεΐνες» μπορεί να λειτουργήσει μόνο αν συγκρατείται από μια μεμβράνη.¹³ Να το πάλι το πρόβλημα της κότας και του αβγού!

Η Μοριακή Βιολογία Θάβει το Όνειρο

Το όνειρο των εξελικτών ήταν η ανακάλυψη ενός υπεραπλουστευμένου πρώτου ζωντανού κυττάρου. Η μοριακή βιολογία έχει μετατρέψει σε εφιάλτη αυτό το όνειρό τους. Ο Μάικλ Ντέντον, ειδικός στη μοριακή βιολογία, του δίνει τη χαριστική βολή:

«Η μοριακή βιολογία έχει δείξει ότι ακόμα και τα απλούστερα από όλα τα βιοσυστήματα πάνω στη γη σήμερα, τα βακτηριδιακά κύτταρα, είναι υπερβολικά περίπλοκα αντικείμενα. Αν και τα πιο λεπτά βακτηριδιακά κύτταρα είναι απίστευτα μικρά, με βάρος λιγότερο από 10^-12gm, το καθένα απ’ αυτά είναι στην πραγματικότητα ένα ελάχιστο-σμικρυμένο εργοστάσιο που περιέχει χιλιάδες έξοχα σχεδιασμένα κομμάτια περίπλοκης μοριακής μηχανικής, που αποτελούνται από εκατό δισεκατομμύρια άτομα, αρκετά περισσότερο περίπλοκα από οποιαδήποτε μηχανή που έχει φτιαχτεί από τον άνθρωπο και χωρίς κανένα απολύτως παράλληλο στον άψυχο κόσμο.

»Η μοριακή βιολογία έχει επίσης δείξει ότι το βασικό σχέδιο του κυτταρικού συστήματος είναι ουσιαστικά το ίδιο σε όλα τα βιοσυστήματα που υπάρχουν πάνω στη γη, από τα βακτηρίδια μέχρι τα θηλαστικά. Σε όλους τους οργανισμούς ο ρόλος του DNA, του mRNA και των πρωτεϊνών είναι πανομοιότυπος. Επίσης η σημασία του γενετικού κώδικα είναι στην ουσία πανομοιότυπη σε όλα τα κύτταρα. Το μέγεθος, η δομή και το σχέδιο της σύστασης του συνθετικού μηχανισμού των πρωτεϊνών είναι ουσιαστικά το ίδιο σε όλα τα κύτταρα. Επομένως, όταν αναφερόμαστε στον βασικό βιοχημικό σχεδιασμό των βιοσυστημάτων, κανένα απ’ αυτά δεν μπορεί να θεωρηθεί σαν πρωτογενές ή αρχέγονο ως προς τα άλλα συστήματα, και ούτε καν υπάρχει κάποιος εμπειρικός υπαινιγμός για μια εξελικτική συνέχεια ανάμεσα σε όλα τα απίστευτα διαφορετικά κύτταρα που βρίσκονται πάνω στη γη».¹⁴

Δεν είναι εκπληκτικό, λοιπόν, που ο Χάρολντ Μόροβιτς, ένας φυσικός στο Πανεπιστήμιο του Γέιλ, έχει υπολογίσει ότι οι πιθανότητες να παραχθεί το πιο απλό ζωντανό βακτηρίδιο από τυχαίες αλλαγές είναι 1 στο 1 ακολουθούμενο από 100.000.000.000 μηδενικά. «Αυτός ο αριθμός είναι τόσο μεγάλος», είπε ο Σαπίρο, «ώστε για να τον γράψουμε σε συμβατική μορφή θα χρειαζόμασταν αρκετές εκατοντάδες χιλιάδες βιβλία με λευκές σελίδες». Διατυπώνει την κατηγορία ότι οι επιστήμονες που έχουν πάρει το μέρος της χημικής εξέλιξης της ζωής, παραβλέπουν τις αυξανόμενες αποδείξεις και «έχουν διαλέξει να την υποστηρίζουν σαν μια αλήθεια πέρα από κάθε αμφιβολία, και επομένως της αποδίδουν θρησκευτικό σεβασμό σαν να ήταν ένας θρύλος».¹⁵

Μια επιστήμονας που είναι ειδικός στην κυτταρική βιολογία λέει ότι πριν από εκατομμύρια χρόνια «ένα και μόνο απλό κύτταρο θα μπορούσε να κατασκευάζει όπλα, να βρίσκει τροφή, να τη χωνεύει, να απαλλάσσεται από τις άχρηστες ουσίες, να κινείται, να χτίζει σπίτια, και να παίρνει μέρος σε σεξουαλική δραστηριότητα με κανονικό ή κάποιο παράξενο τρόπο. Αυτά τα πλάσματα βρίσκονται ακόμα γύρω μας. Είναι τα πρώτιστα—οργανισμοί πλήρεις και ολόκληροι, που παρ’ όλα αυτά αποτελούνται από ένα και μόνο απλό κύτταρο με πολλές επιδεξιότητες, αλλά χωρίς ιστούς, ούτε όργανα, ούτε καρδιά και καθόλου διάνοια—που όμως στην πραγματικότητα έχουν όλα όσα έχουμε και εμείς». Αυτή η επιστήμονας μιλάει για ένα απλό κύτταρο που είναι γεμάτο με «αυτές τις εκατοντάδες χιλιάδες ταυτόχρονες χημικές αντιδράσεις που συνιστούν τη ζωή».¹⁶

Τόσο απίστευτα μεγάλο δίκτυο ‘χημικής κυκλοφορίας’ μέσα στα όρια ενός μικροσκοπικού κυττάρου, και όμως χωρίς μποτιλιάρισμα! Είναι ολοφάνερο ότι όλο αυτό απαιτεί έναν Μεγάλο Σχεδιαστή υπέρτατης νοημοσύνης. Το περιεχόμενο της κωδικοποιημένης πληροφορίας που βρίσκεται μέσα σε ένα κομματάκι του DNA, που ζυγίζει «λιγότερο από λίγες χιλιάδες εκατομμυριοστά του γραμμαρίου», είναι αρκετό «να προσδιορίσει έναν οργανισμό τόσο πολύπλοκο όσο του ανθρώπου».¹⁷ Ακόμη περισσότερο, η πληροφορία που περιέχεται σ’ ένα απλό κύτταρο, «αν γραφόταν, θα μπορούσε να γεμίσει χίλια βιβλία των 600 σελίδων».¹⁸ Πόσο θαυμαστό είναι αυτό! Νοημοσύνη που ξεπερνάει κατά πολύ τις δικές μας δυνάμεις αντίληψης είναι μια απόλυτα απαραίτητη προϋπόθεση για να αρχίσει η ζωή πάνω στη γη.

Το συμπέρασμά μου μετά από όλα αυτά: Χωρίς τη σωστή ατμόσφαιρα, δεν υπάρχει οργανική σούπα. Χωρίς την οργανική σούπα, δεν υπάρχουν αμινοξέα. Χωρίς τα αμινοξέα, δεν υπάρχουν πρωτεΐνες. Χωρίς τις πρωτεΐνες, δεν υπάρχουν νουκλεοτίδια. Χωρίς τα νουκλεοτίδια, δεν υπάρχει DNA. Χωρίς το DNA, δεν υπάρχει κύτταρο που να αναπαράγεται. Χωρίς την προστατευτική μεμβράνη, δεν υπάρχει ζωντανό κύτταρο. Και χωρίς νοήμον σχέδιο και νοήμονα κατεύθυνση, δεν υπάρχει ζωή πάνω στη γη.

Αλλά οι επιστήμονες έχουν προσφέρει μια τεράστια υπηρεσία σ’ αυτούς που πιστεύουν στη δημιουργία. Οι ανακαλύψεις τους για τη ζωή είναι μια ισχυρή διαβεβαίωση της πίστης μου στη δημιουργία, και τώρα είμαι σε θέση να διαβάσω με βαθύτερη εκτίμηση τα εδάφια Ρωμαίους 1:20, 21, 28: «Η αιώνια δύναμη του Θεού και η θεϊκή του ιδιότητα είναι βέβαια αόρατες· ο ανθρώπινος νους όμως μπορεί να τις δει μέσα στη δημιουργία, από τότε που έγινε ο κόσμος. Γι’ αυτό, λοιπόν, οι άνθρωποι δεν έχουν καμιά δικαιολογία. . . . Η σκέψη τους ακολούθησε λαθεμένο δρόμο, και το ανόητο εγώ τους βυθίστηκε στο σκοτάδι της πλάνης. . . . Και αφού το θεώρησαν περιττό να γνωρίσουν τον Θεό ενσυνείδητα, τους παρέδωσε ο Θεός στη μωρία τους, και έτσι κάνουν ανάρμοστα πράγματα».—Η Καινή Διαθήκη, Νεοελληνική Δημοτική Μετάφραση.

Η έρευνά μου με έπεισε ότι αυτό που με δίδαξαν οι γονείς μου ήταν αληθινό: Μόνο ο Ιεχωβά Θεός είναι «η πηγή της ζωής». (Ψαλμός 36:9)—Από ένα μέλος του προσωπικού συγγραφής του Ξύπνα!

Παραπομπές

1. Origins: A Skeptic’s Guide to the Creation of Life on Earth, από τον Ρόμπερτ Σαπίρο, 1986, σ. 105· Life Itself, από τον Φράνσις Κρικ, 1981, σ. 77.

2. Origins: A Skeptic’s Guide, σσ. 96-97.

3. The Origins of Life on the Earth, από τον Στάνλεϋ Λ. Μίλλερ και τη Λέσλη Ε. Όργκελ, 1974, σ. 33.

4. Origins: A Skeptic’s Guide, σ. 103.

5. Technology Review, Απρίλιος 1981, Ρ. Κ. Κόουεν, σ. 8· Science 210, Ρ. Α. Κερρ, 1980, σ. 42. (Και οι δυο παραπομπές πάρθηκαν από το βιβλίο The Mystery of Life’s Origin: Reassessing Current Theories, 1984, σ. 76.)

6. Evolution: A Theory in Crisis, από τον Μάικλ Ντέντον, 1985, σσ. 260-261, 263· Origins: A Skeptic’s Guide, σσ. 112-113.

7. Evolution: A Theory in Crisis, σσ. 234-238.

8. The Intelligent Universe, από τον Φρεντ Χόυλ, 1983, σσ. 12-17.

9. Origins: A Skeptic’s Guide, p. 188.

10. Evolution: A Theory in Crisis, σ. 238· Origins: A Skeptic’s Guide, σσ. 134, 138.

11. Origins: A Skeptic’s Guide, σσ. 173-174.

12. Στο ίδιο, σ. 65.

13. Evolution: A Theory in Crisis, σσ. 268-269.

14. Στο ίδιο, σ. 250.

15. Origins: A Skeptic’s Guide, σσ. 32, 49, 128.

16. The Center of Life, από τον Λ. Λ. Λάρισον Κάντμορ, 1977, σσ. 5, 13-14.

17. Evolution: A Theory in Crisis, σ. 334.

18. National Geographic, Σεπτέμβριος 1976, σ. 357.

[Πλαίσιο/Εικόνα στη σελίδα 7]

Ποιο Έγινε Πρώτο;

Το αβγό γίνεται από την κότα, αλλά η κότα γίνεται από το αβγό

Οι πρωτεΐνες δεν μπορούν να σχηματιστούν χωρίς νουκλεϊνικά οξέα, αλλά τα νουκλεϊνικά οξέα δεν μπορούν να σχηματιστούν χωρίς τις πρωτεΐνες

Η μεμβράνη δεν μπορεί να σχηματιστεί χωρίς μια συνθετική συσκευή από πρωτεΐνες, αλλά αυτή η συσκευή δεν μπορεί να σχηματιστεί χωρίς τη μεμβράνη

[Εικόνα στη σελίδα 8]

Εκατοντάδες χιλιάδες χημικές αντιδράσεις συμβαίνουν ταυτόχρονα σε κάθε ζωντανό κύτταρο—χωρίς μποτιλιάρισμα!

[Εικόνα στη σελίδα 9]

Η πληροφορία που βρίσκεται μέσα σε ένα και μόνο κύτταρο θα μπορούσε να γεμίσει χίλια βιβλία των 600 σελίδων