Πώς η Γνώση της Ελληνικής Γλώσσας με Οδήγησε να Γνωρίσω τον Θεό

«ΝΙΚΟΛΑΣ, θα ήθελα να σκεφτείς σοβαρά γύρω από την εκμάθηση της Ελληνικής γλώσσας». «Ναι, μάλιστα, Κύριε Μπέντον . . . μάλιστα». Ήταν πίσω στη δεκαετία του ’50. Πήγαινα στην 1 Λυκείου στην Ακαδημία Φίλιπς, ένα ιδιωτικό σχολείο στο Αντόβερ της Μασσαχουσέτης. Μάθαινα ήδη Λατινικά και Γαλλικά. Τώρα αυτός μου έλεγε να μάθω και Ελληνικά; Είναι αλήθεια ότι μου άρεσαν οι γλώσσες. Ίσως να είχε δίκιο για τα Ελληνικά.

Έτσι, όταν μπήκα στη 2 Λυκείου, δήλωσα συμμετοχή στο τμήμα Ελληνικής γλώσσας. Τη βρήκα εκπληκτικά ευέλικτη, ιδιαίτερα εκφραστική και δημιουργική· και, παρ’ όλα αυτά, πολύ απλή. Πολύ σύντομα την αγάπησα. Έτσι έβαλα πλώρη για το συναρπαστικό μου ταξίδι εξερεύνησης της Ελληνικής γλώσσας, χωρίς ποτέ να φανταστώ πού θα μ’ έβγαζε!

Μετά την Ακαδημία Φίλιπς πήγα στο κολέγιο, στο Πρίνσετον. Στο τελευταίο έτος αποφάσισα ότι ήθελα να διδάξω, και αφού αποφοίτησα, διορίστηκα σε ένα Επισκοπελιανό σχολείο αρρένων, στο Σαν Πωλ του Νιου Χαμσάιρ. Έτσι συνέχιζα την παράδοση. Από παιδί, ανήκα για πολλά χρόνια στη χορωδία της τοπικής Επισκοπελιανής Εκκλησίας. Στην περιοχή που μεγάλωσα οι ‘καθώς πρέπει’ άνθρωποι θα ήταν ή Ουνιταριανοί ή Επισκοπελιανοί. Έτσι βαφτίστηκα στην Υψηλή Επισκοπελιανή Εκκλησία, η οποία όμως δεν μου πρόσφερε και πολλά από πλευράς κατανόησης Γραφικών ή πνευματικών θεμάτων. Η Αγία Γραφή είχε υποσκελιστεί από την εκκλησιαστική τυπικότητα. Και τώρα, στο Σαν Πωλ, ξανάμπλεξα για άλλη μια φορά στην ίδια κατάσταση. Όλοι τους—και καθηγητές και μαθητές—έπρεπε να πηγαίνουν στην εκκλησία όλες τις καθημερινές και δυο φορές την Κυριακή.

Εκεί, δίδαξα Λατινικά και Ελληνικά για τέσσερα χρόνια. Στις αρχές του δεύτερου χρόνου παντρεύτηκα μια κοπέλα που την έλεγαν Σουζάν. Τα επόμενα τρία καλοκαίρια τα πέρασα μελετώντας και τελικά πήρα το μάστερ μου στα Λατινικά και τα Ελληνικά. Ενώ σκεφτόμουν να προχωρήσω για ντοκτορά, έλαβα ένα γράμμα από τον παλιό μου καθηγητή των Ελληνικών στην Ακαδημία Φίλιπς, τον Δρ Τσέις. «Πριν από λίγο καιρό δημιουργήθηκε μια κενή θέση στο Αντόβερ», μου έγραφε. «Ξέρω ότι θέλεις να προχωρήσεις για ντοκτορά. Αλλά θα είχες, σε παρακαλώ, την καλοσύνη να έρθεις και να μιλήσουμε για λίγο;» Αυτό και έκανα· και κατέληξα να διδάσκω Ελληνικά εκεί. Μέχρι σήμερα διδάσκω σ’ αυτή την Ακαδημία.

Δεν είχαν καλά-καλά περάσει τρεις βδομάδες από τότε που μετακομίσαμε στο καινούριο μας σπίτι, όταν κάποιο άτομο χτύπησε την πόρτα μας. Ήταν μια Μάρτυρας του Ιεχωβά. Άρχισε Γραφική μελέτη με τη Σουζάν. Αυτό συνέβηκε το 1968. Το βιβλίο που μελετούσαν παράλληλα με την Αγία Γραφή ήταν μια έκδοση της Σκοπιάς και είχε τίτλο Η Αλήθεια που Οδηγεί στην Αιώνιο Ζωή. Αυτή η έκδοση χρησιμοποιούσε μερικές λέξεις της αρχαίας Ελληνικής, όπως άδης, ψυχή, και σταυρός. Έτσι η Σουζάν ερχόταν και με ρωτούσε:

—Νίκολας, εδώ είναι μια λέξη που μελετήσαμε μαζί με την Κάρεν στην Αγία Γραφή. Θα μπορούσε η λέξη σταυρός να σημαίνει απλώς ‘πάσσαλος’;

—Μα και βέβαια σημαίνει ‘πάσσαλος’. Δεν ξέρω, πώς τα κατάφεραν και έκαναν τη λέξη σταυρός να σημαίνει δυο δοκάρια κάθετα μεταξύ τους. Αλλά δεν μου φαίνεται και τόσο παράξενο. Η Χριστιανική εκκλησία έχει κάνει πολλά τέτοια, τουλάχιστο από τον καιρό του Κωνσταντίνου και μετά.

Αργότερα συνάντησα το σύζυγο της Κάρεν, και αφού κάναμε μερικές γενικές συζητήσεις αρχίσαμε μια τακτική Γραφική μελέτη. Αλλά τα πράγματα δεν ήταν εύκολα. Το Επισκοπελιανό θρήσκευμα δεν μου είχε δώσει καθόλου γνώση της Γραφής, ούτε και πίστη γι’ αυτήν. Χρειαζόταν η μελέτη να γίνεται με τέτοιο τρόπο, που να ικανοποιείται η ανάγκη μου για λογική απόδειξη. Υπήρχε κάποια λογική βάση να πιστεύω ότι οι Μάρτυρες—μια όχι και τόσο δημοφιλής μειονότητα που συχνά αντιμετωπίζει περιφρόνηση και γελοιοποίηση—είχαν αρκετές γνώσεις για να ικανοποιήσουν τις απαιτήσεις μου;

Αλλά μετά σκέφτηκα ότι πολύ συχνά η πλειονότητα των ανθρώπων γελοιοποιούσε, αποστρεφόταν, και μερικές φορές δίωκε τη μειονότητα που είχε διαφορετικές ιδέες, οι οποίες όμως τελικά αποδεικνύονταν σωστές. Και τώρα είχα αυτούς τους Μάρτυρες—μια μειονότητα ανθρώπων που ήταν διαφορετικοί, που γύριζαν χτυπώντας τις πόρτες των σπιτιών, που στέκονταν στις γωνιές με τα περιοδικά τους, που άλλοι τους χλεύαζαν, συχνά τους αποστρέφονταν και τους δίωκαν. Μπορεί να αξίζει να τους προσέξει κανείς—ίσως έχουν κάτι να προσφέρουν!

Έτσι η υπόθεση ή η θεωρία, πάνω στην οποία εργάστηκα ήταν: «Ίσως οι Μάρτυρες του Ιεχωβά μπορούν να μου δείξουν ποιος είναι πραγματικά ο Θεός». Η θεωρία μου βασιζόταν μονάχα σε δυο δεδομένα: (1) ότι δεν είναι απαραίτητο να έχει πάντα δίκιο η πλειονότητα και (2) ότι, πέρα από τη γενική στάση που υπήρχε απέναντι στους Μάρτυρες του Ιεχωβά, εγώ προσωπικά δεν είχα κανένα λόγο να θεωρώ τις απόψεις τους εσφαλμένες. Αφού έκανα μερικές συζητήσεις πάνω στην Αγία Γραφή, αντιλήφθηκα ότι υπήρχε και ένα τρίτο σημαντικό δεδομένο με το οποίο έπρεπε να ασχοληθώ. Το ανέφερα στον Μάρτυρα που μελετούσε μαζί μου: Άρθουρ, πώς μπορώ να είμαι σίγουρος ότι τα λόγια της Αγίας Γραφής δεν είναι απλώς αρχαίοι μύθοι;

—Έχω το βιβλίο που σου χρειάζεται!, απάντησε με ενθουσιασμό.

Μου έφερε ένα βιβλίο που μόλις είχε εκδοθεί (το 1969) από την Εταιρία «Σκοπιά», με τίτλο Είναι η Βίβλος Πράγματι ο Λόγος του Θεού; Ήταν γεμάτο επιστημονικά και αρχαιολογικά γεγονότα που επιβεβαίωναν την ιστορική ακρίβεια της Αγίας Γραφής, και ανέλυε πολλές εκπληρωμένες προφητείες που αποδείκνυαν τη θεοπνευστία της. Έτσι, αυτό το σπουδαίο δεδομένο παρέμεινε σταθερό—η Αγία Γραφή ήταν οπωσδήποτε ο Λόγος του Θεού!

Κατόπιν ο Άρθουρ και άλλοι Μάρτυρες έδειξαν διδακτική επιδεξιότητα με το να συγκεντρώνουν όλα τα Γραφικά εδάφια που είχαν σχέση με το σημείο της συζήτησης, και έτσι ‘συνδυάζοντας τα πνευματικά πράγματα με πνευματικά λόγια’, πρόσθεταν διαύγεια και αρμονία σε ζητήματα που άλλοτε μου φαίνονταν ασαφή ή αντιφατικά. (1 Κορινθίους 2:13, ΜΝΚ) Η Γραφή απαντούσε στα ερωτήματά μου, όλα έμπαιναν στη θέση τους, και οι ξεκάθαρες διδασκαλίες της αλήθειας έρχονταν στο φως. Το δεύτερο δεδομένο μου ήταν επίσης σωστό: Οι Μάρτυρες κατανοούσαν τη Γραφή με τον ορθό τρόπο.

Τώρα είχα αρχίσει να πηγαίνω στις συναθροίσεις των Μαρτύρων στην Αίθουσα Βασιλείας. Μετά πήγα από πόρτα σε πόρτα με τον Άρθουρ. Μια γυναίκα, μέλος της Βαφτιστικής εκκλησίας, μου έδωσε ένα από εκείνα τα μικρά φυλλάδια που μιλάνε για τους Μάρτυρες, και που υποτίθεται ότι εκθέτουν τις εσφαλμένες απόψεις τους. Αρκετές φορές το φυλλάδιο αναφερόταν στην Ελληνική γλώσσα. Έτσι μου αναπτύχθηκε η περιέργεια: Πόσο καλά γνωρίζουν την Ελληνική γλώσσα; Μέσα σε λίγες βδομάδες προμηθεύτηκα αρκετά παρόμοια φυλλάδια για να εξετάσω αυτό το θέμα.

Τα περισσότερα από αυτά περιστρέφονταν γύρω από την Τριάδα. Θεωρούσαν σαν δεδομένο ότι η Τριάδα είναι αληθινή διδασκαλία, και κατόπιν διάλεγαν προσεκτικά τις απόψεις των λογίων της Αγίας Γραφής για να το αποδείξουν. Στην πραγματικότητα, οι επιθέσεις ενάντια στις διδασκαλίες των Μαρτύρων συχνά περιστρεφόταν γύρω από την Τριάδα και τη δική τους Μετάφραση Νέου Κόσμου των Αγίων Γραφών. Στην Ελληνική, όπως και στην Αγγλική, η σημασία των λέξεων εξαρτάται από τα συμφραζόμενά τους.

Ωστόσο, στη μελέτη της Βίβλου πρέπει να λαβαίνεις υπόψη σου, όχι μόνο τα συμφραζόμενα, αλλά επίσης και άλλα εδάφια για να δεις πώς η λέξη χρησιμοποιείται κάτω από διαφορετικές περιστάσεις. Έτσι ελέγχεις το αν η μετάφρασή σου στηρίζεται στις προκαταλήψεις σου ή πάνω στην ίδια την απόδειξη. Παρατήρησα ότι αυτοί οι συγγραφείς των φυλλαδίων συχνά ‘έκοβαν τις αποδείξεις στα μέτρα τους’ και τις διαστρέβλωναν. Από την άλλη πλευρά, η Εταιρία «Σκοπιά» με εντιμότητα έψαχνε για όλες τις αποδείξεις, όλες τις δυνατότητες απόδοσης, διατύπωνε τα συμπεράσματά της, αλλά κατόπιν άφηνε τον αναγνώστη να αποφασίσει. Αφού εξέτασα προσεκτικά τα σημεία αντιλογίας, κατάλαβα ότι η Εταιρία «Σκοπιά» είχε δίκιο.

Σε μερικές περιπτώσεις, οι Τριαδιστές διαστρεβλώνουν απροκάλυπτα την απόδειξη. Πιστεύω ότι το κλασικότερο παράδειγμα αυτής της τακτικής είναι το εδάφιο Ιωάννης 8:58. Εκεί ο Ιησούς είπε: «Πριν Αβραάμ γενέσθαι εγώ ειμί». (Κριτικό Κείμενο) Οι τριαδιστές παίρνουν εδώ τη χρήση που έκανε ο Ιησούς στο ρήμα «ειμί» και τη σχετίζουν με τη δήλωση του Ιεχωβά προς τον Μωυσή που βρίσκεται στο εδάφιο Έξοδος 3:14, Μετάφραση των Ο΄, «Εγώ ειμί ο Ων». Επειδή και ο Ιησούς και ο Ιεχωβά χρησιμοποίησαν το ρήμα «ειμί», οι τριαδιστές ισχυρίζονται ότι αυτό ταυτίζει τον Ιησού με τον Ιεχωβά. Και η Ελληνική λέξη ειμί είναι πράγματι στον ενεστώτα χρόνο στο εδάφιο Ιωάννης 8:58.

Ωστόσο, ακόμα και τα δικά τους θεολογικά βιβλία γραμματικής παραδέχονται ότι υπάρχει ένας ιδιωματισμός, στον οποίον όταν σε μια πρόταση εμφανίζεται έκφραση παρελθοντικού χρόνου, το ρήμα του ενεστώτα μπορεί μερικές φορές να μεταφραστεί σαν να έχει αρχίσει στο παρελθόν και συνεχίζει μέχρι τώρα.a Αυτό συμβαίνει επίσης και στη Γαλλική και τη Λατινική γλώσσα. Έτσι, όταν η Μετάφραση Νέου Κόσμου λέει «Έχω υπάρξει» αντί για «είμαι», αυτό είναι και η σωστή μετάφραση από τα Ελληνικά. (Ιωάννης 8:58) Κι όμως οι Τριαδιστές φωνάζουν ‘Όχι, αυτό είναι εντελώς αδύνατο!’ Έτσι άρχισα να διακρίνω τη διαστρέβλωση των αποδείξεων που αποτελεί τακτική αυτών που προσπαθούν να υποβιβάσουν την Εταιρία «Σκοπιά».

‘Έτσι, αφού οι μελετητές της Εταιρίας «Σκοπιά» είναι αξιόπιστοι στο θέμα της Ελληνικής γλώσσας’, σκέφτηκα, ‘δεν θα πρέπει να συμβαίνει το ίδιο και στα άλλα συγγράμματά τους;’ Αυτό ήταν τελικά εκείνο που με οδήγησε σε σοβαρή μελέτη, η οποία με τη σειρά της με οδήγησε στο βάφτισμα το 1970.

Ένα χρόνο πριν απ’ αυτό, η Εταιρία «Σκοπιά» παρουσίασε μια έκδοση με τίτλο Διάστιχος Μετάφραση της Βασιλείας των Ελληνικών Γραφών. Αυτή η έκδοση αποδείχτηκε αποφασιστική για μένα. Ίσως περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο, με ώθησε να γίνω Μάρτυρας του Ιεχωβά. Στην αριστερή στήλη κάθε σελίδας της βρίσκεται το κείμενο στην πρωτότυπη κοινή Ελληνική και κάτω από κάθε γραμμή υπάρχει μια λέξη προς λέξη μετάφραση της Ελληνικής στην Αγγλική. Στη δεξιά στήλη κάθε σελίδας, υπάρχει η Μετάφραση Νέου Κόσμου των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών, που είναι μια απόδοση στη σύγχρονη Αγγλική.

Εντελώς συμπτωματικά, ακριβώς τον ίδιο καιρό που παρουσιάστηκε αυτή η έκδοση, διορίστηκα να διδάξω στην Ακαδημία Φίλιπς μια σειρά μαθημάτων πάνω στην Ελληνική γλώσσα που χρησιμοποιείται στην Καινή Διαθήκη. Επειδή δεν είχα μάθει τα Ελληνικά μου από θεολόγο καθηγητή που δίδασκε την Ελληνική που χρησιμοποιείται στην Καινή Διαθήκη, αυτό προφανώς με έκανε να είμαι πιο αντικειμενικός. Μπορούσα να εξετάζω τις λέξεις με ανεπηρέαστη διάνοια, απαλλαγμένος από παραδόσεις ή δογματικές απόψεις.

Τέτοιου είδους προκαταλήψεις μπορούν να σου κλείσουν τα μάτια και τα αυτιά επειδή αν, καθώς κάνεις την έρευνα ψάχνεις να βρεις κάτι που να επιβεβαιώνει αυτό που ήδη πιστεύεις, τότε, σαν να φοράς παρωπίδες, θα νομίζεις ότι το βρήκες αγνοώντας οποιαδήποτε άλλη απόδειξη. Αντί αυτά να θέλουν να δουν το ζήτημα απ’ όλες τις απόψεις, προσπαθούν να βρουν μόνο εκείνα τα σημεία που μπορούν να χρησιμοποιηθούν, ή να παραποιηθούν, για να υποστηρίξουν τις προκαταλήψεις τους.

Συμπτωματικά, θα ήθελα να αναφέρω ότι οι περισσότεροι θεολόγοι που συνάντησα δεν έχουν καλή γνώση της Ελληνικής. Ωστόσο, η ποιότητα της μελέτης της Ελληνικής γλώσσας που έχει γίνει στη Διάστιχο Μετάφραση της Βασιλείας των Ελληνικών Γραφών, είναι πάρα πολύ καλή. Μπορεί να βοηθήσει το άτομο που θέλει να ασχοληθεί με τα Ελληνικά, ακόμα και αν δεν τα γνωρίζει πάρα πολύ καλά. Πιστεύω ότι είναι ένα διαμάντι ανάμεσα στις εκδόσεις της Εταιρίας «Σκοπιά», του οποίου η αξία δεν έχει εκτιμηθεί πλήρως.

Τώρα, ας μιλήσουμε σχετικά με το γιατί έγινα Μάρτυρας του Ιεχωβά. Εκτός από όλη τη βοήθεια που πήρα από τα συγγράμματα της Εταιρίας «Σκοπιά» που είχαν να κάνουν με τη μελέτη της Αγίας Γραφής—ιδιαίτερα εκείνα που σχετίζονταν με την Ελληνική γλώσσα—η χρονική περίοδος που συνέβηκαν όλα αυτά αποδείχτηκε αποφασιστική για μένα. 1968, 1969, 1970—θυμάστε αυτά τα χρόνια; Συμπαθούσα το κίνημα των χίπηδων επειδή δεν μου άρεσαν αυτά που έκανε η χώρα μου και επειδή δεν μου άρεσαν αυτά που έκανε το κατεστημένο. Από την άλλη πλευρά, δεν μου άρεσε η ιδέα, να ‘φτιάχνομαι’ με ναρκωτικά ή να καπνίζω μαριχουάνα. Οι χίπηδες δεν είχαν την πραγματική απάντηση· ούτε και το κατεστημένο την είχε. Έψαχνα για καλύτερες απαντήσεις, περισσότερο νόημα, κάποιον ανώτερο σκοπό ανάμεσα σ’ όλα αυτά.

Η ζωή πρέπει να σημαίνει περισσότερα από το να διδάσκεις απλώς, ή να πουλάς αυτοκίνητα, ή οτιδήποτε άλλο έχεις. Η ζωή δεν είναι απλώς βιβλία· είναι άνθρωποι—όχι μόνο άνθρωποι που πηγαίνουν στα καλύτερα φροντιστήρια ή στα πρότυπα πανεπιστήμια. Πέρασα από αυτό το δρόμο, κι όμως ακόμα κάτι μου έλειπε. Έψαχνα για κάτι που να είναι έξω από τα καθιερωμένα, κάτι που να έχει πραγματική αξία.

Και το βρήκα στην αλήθεια της Αγίας Γραφής. Η αλήθεια της Γραφής τα έχει όλα—στοργικό Θεό και στοργικούς ανθρώπους. Αυτή η αλήθεια με έκανε να καταλάβω πραγματικά τους ανθρώπους. Ανθρώπους που είναι μηχανικοί αυτοκινήτων, σκαφτιάδες, σιδηροδρομικοί, ανθρώπους όλων των ειδών, ανθρώπους που δεν θα είχα συναντήσει ποτέ με κανέναν άλλο τρόπο. Και δεν ήταν απλώς ότι τους συνάντησα· ήταν ότι τους γνώρισα καλά και τους αγάπησα.

Δεν ήταν αυτό το πιο σπουδαίο πράγμα και για τον Ιησού επίσης; Οι άνθρωποι. Ένιωσε τους ανθρώπους. Και ένιωσε τις ανάγκες τους. Αναμείχθηκε με ανθρώπους. Και ο Παύλος επίσης. Μεγάλο μέρος των επιστολών του Παύλου αποτελείται από συμβουλές για το πώς οι άνθρωποι να τα πηγαίνουν καλά με άλλους ανθρώπους. Και κάποια στιγμή είπα στον εαυτό μου: ‘Αν αρχίσουν να ρίχνουν ανθρώπους σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, θέλω να είμαι εκεί, μαζί μ’ αυτούς που αγαπάω. Βάλτε με και μένα μέσα!’

Σκέφτηκα ακόμα: ‘Όταν έρθει η ώρα για να πάρεις τη θέση σου, τότε πρέπει να κάνεις μια εκλογή. Είτε θα γίνεις μέρος του συστήματος που διώκει ή θα γίνεις μέρος εκείνων που διώκονται’. Ήθελα να πάρω τη θέση μου με εκείνους που εφάρμοζαν τις αρχές της Αγίας Γραφής και υποστήριζαν τη δικαιοσύνη, άσχετα με το τι θα μου κόστιζε αυτό.

Είχα ήδη δαπανήσει αρκετό καιρό ερευνώντας τις επιστημονικές και φιλοσοφικές πλευρές αυτού του ζητήματος. Ήταν καιρός να επανεξετάσω τα αισθήματά μου. Να άνθρωποι που το έκαναν αυτό. Να άνθρωποι που ζούσαν σύμφωνα με αυτό. Ήθελα να είμαι μαζί τους. Δεν με ένοιαζε καμιά ημερομηνία, δεν με ένοιαζε ο Αρμαγεδδώνας, δεν με ένοιαζε ‘να σώσω το τομάρι μου’. Ήταν η καρδιά μου που μιλούσε. Αυτοί οι άνθρωποι είχαν δίκιο. Οι άλλες ομάδες είχαν άδικο. Ήθελα να είμαι με το δίκιο.

Όλα αυτά γύριζαν στο μυαλό μου ένα πρωί καθώς μπήκα στο μπάνιο, και τότε ήταν η στιγμή που μέσα στην καρδιά μου αφιέρωσα τον εαυτό μου στον Ιεχωβά Θεό. Είμαι από εκείνους τους ανθρώπους που χρειάστηκε πρώτα να γίνουν διανοούμενοι και μετά να ασχοληθούν με ζητήματα της καρδιάς. Η αφιέρωσή μου βασίστηκε πάνω στο στερεό θεμέλιο μιας πίστης που στηρίζεται σε γνώση—τη σπουδαιότερη γνώση, δηλαδή: «Αυτή είναι η αιώνιος ζωή: το να γνωρίζουν σε τον μόνον αληθινόν Θεόν και τον Ιησούν Χριστόν, τον οποίον έστειλες».—Ιωάννης 17:3, Αναθεωρημένη Νεοελληνική Απόδοση.

Έτσι η ζωή μου απόχτησε νόημα και τώρα στηρίζεται σ’ ένα θεμέλιο αγάπης—αγάπη για τον Ιεχωβά, αγάπη για τον Ιησού και αγάπη για τους ανθρώπους που αγαπούν τον Ιεχωβά και τον Ιησού.—Όπως το αφηγήθηκε ο Νίκολας Κιπ.

[Υποσημειώσεις]

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 11]

«Και βέβαια σημαίνει ‘πάσσαλος’. Δεν ξέρω πώς τα κατάφεραν και έκαναν τη λέξη σταυρός να σημαίνει δυο δοκάρια κάθετα μεταξύ τους»

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 12]

Ψάχνουν γι’ αυτά που μπορούν να χρησιμοποιηθούν, ή να παραποιηθούν, για να αποδείξουν τις προκαταλήψεις τους

[Πλαίσιο στη σελίδα 14]

Μερικά Σχόλια Μελετητών της Ελληνικής Γλώσσας για τη Μετάφραση Νέου Κόσμου των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών

«Ενδιαφέρομαι για τη χριστιανική δραστηριότητα των ανθρώπων σας και για την παγκόσμια έκτασή της και είμαι πολύ ευχαριστημένος με την ελεύθερη, ειλικρινή και ζωντανή μετάφραση. Παρουσιάζει μια ανεξάντλητη, βαθιά και σοβαρή γνώση, όπως μπορώ να διαβεβαιώσω».—Επιστολή, 8 Δεκεμβρίου 1950, από τον Έντγκαρ Γκούντσπιντ, μεταφραστή της ελληνικής «Καινής Διαθήκης» στη Μια Αμερικανική Μετάφραση.

«Η μετάφραση είναι προφανώς έργο ικανών και έξυπνων μελετητών, που επιζητούσαν να αποδώσουν το αληθινό νόημα του ελληνικού κειμένου όσο το δυνατόν καλύτερα μπορεί να αποδοθεί στην αγγλική γλώσσα».—Ο μελετητής της ελληνικής και εβραϊκής Αλεξάντερ Τόμσον, στο Differentiator, του Απριλίου 1952, σελίδες 52-57.

«Η μετάφραση της Καινής Διαθήκης είναι απόδειξη ότι στο κίνημα υπάρχουν μελετητές που έχουν τα προσόντα να χειριστούν με ευστροφία τα πολλά προβλήματα της μετάφρασης της Αγίας Γραφής».—Andover Newton Quarterly, Ιανουάριος 1963.

«Η μετάφραση της Καινής Διαθήκης έγινε από μια επιτροπή της οποίας τα μέλη ποτέ δεν αποκαλύφτηκαν—μια επιτροπή που είχε μια ασυνήθιστη ικανότητα στη χρήση της ελληνικής γλώσσας».—Andover Newton Quarterly, Σεπτέμβριος 1966.

«Αυτή δεν είναι μια συνηθισμένη διάστιχος μετάφραση: Η ακεραιότητα του κειμένου διατηρείται, και τα αγγλικά που εμφανίζονται κάτω από αυτό είναι απλώς η κύρια έννοια της ελληνικής λέξης. . . . Αφού εξέτασα ένα αντίγραφο, εφοδίασα με αυτό αρκετούς ενδιαφερόμενους δευτεροετείς φοιτητές της ελληνικής γλώσσας ως βοηθητικό κείμενο· . . . Η μετάφραση από την ανώνυμη επιτροπή είναι απόλυτα σύγχρονη και διατηρεί με συνέπεια την ακρίβειά της. . . . Με λίγα λόγια, όταν ένας Μάρτυρας έρθει στην πόρτα, ο κλασικιστής, ο σπουδαστής της ελληνικής ή και ο σπουδαστής της Αγίας Γραφής, θα ενεργούσε σωστά αν τον έβαζε μέσα και του έδινε μια παραγγελία».—Από μια κριτική για τη Διάστιχο Μετάφραση της Βασιλείας των Ελληνικών Γραφών, από τον Τόμας Ν. Γουίντερ του Πανεπιστημίου της Νεμπράσκα, όπως δημοσιεύτηκε στο Classical Journal, του Απριλίου-Μαΐου 1974.

[Εικόνα στη σελίδα 10]

Ο Νίκολας Κιπ διδάσκει Ελληνικά

[Εικόνα στη σελίδα 13]

Ο Νίκολας και η σύζυγός του Σουζάν, εξετάζουν τη Διάστιχο Μετάφραση της Βασιλείας