Κέρδισα την Ελευθερία μου στη Φυλακή!
ΠΗΡΑ μια βαθιά ανάσα καθαρού αέρα που φαινόταν τόσο διαφορετικός από εκείνον της φυλακής που άφηνα πίσω μου. Σχεδόν δεν μπορούσα να το πιστέψω . . . επιτέλους ήμουν ελεύθερος! Ελεύθερος να φύγω από τις γαλλικές φυλακές του Βιλνουέβ-συρ-Λοτ. Ελεύθερος να γυρίσω στην πατρίδα μου, την Ισπανία.
Είχα μπει στη φυλακή σε ηλικία 23 ετών και βγήκα όταν ήμουν 28, το 1976.
Καθώς απομακρυνόμουν από τη φυλακή, το ευχάριστο αίσθημα της ελευθερίας που είχα ξανακερδίσει γινόταν όλο και περισσότερο έκδηλο. Γύρισα ακόμα μια φορά και κοίταξα για αρκετή ώρα αυτούς τους αποκρουστικούς τοίχους. Μόνο μια σκέψη κυριαρχούσε στο μυαλό μου—είχα ήδη βρει την ελευθερία μου ενώ ήμουν ακόμα στη φυλακή!
Στα χρόνια που διάρκεσε η φυλάκισή μου, είχα μπει σε πέντε διαφορετικά σωφρονιστικά ιδρύματα. Αλλά πώς βρέθηκα στις γαλλικές φυλακές; Σίγουρα δεν οφειλόταν σε κάποια ευγενική πράξη. Ήμουν παραβάτης. Τα άθλια παιδικά μου χρόνια σ’ ένα διαλυμένο σπίτι και η αντιφατική θρησκευτική μου εκπαίδευση διαμόρφωσαν την επαναστατική και επιθετική προσωπικότητά μου. Οπωσδήποτε, δεν μπορούσα να συμβιβάσω ένα στοργικό Θεό μ’ έναν που βασανίζει τα πλάσματά του σε άσβεστη φωτιά. Έγινα προβληματικό παιδί. Με απόβαλαν από πέντε διαφορετικά δημοτικά σχολεία.
Γεννήθηκα στη Βαρκελώνη και μεγάλωσα σ’ ένα εχθρικό περιβάλλον. Όταν ήμουν έξι χρονών, οι γονείς μου χώρισαν και η κηδεμονία μου ανατέθηκε στον πατέρα μου. Όμως, δεν μου έδωσε τη σταθερή κατεύθυνση που χρειαζόμουν, και τελικά, με έκλεισε στο αναμορφωτήριο, εξαιτίας του επαναστατικού και ανισόρροπου χαρακτήρα μου.
Η γεμάτη πίκρα εχθρότητα που ένιωθα για τον πατέρα μου ήταν κάτι που δεν μπορούσα να αποφύγω. Είναι περιττό να πω, ότι δεν έφυγα από το αναμορφωτήριο αναμορφωμένος.
Γαλλική Λεγεώνα ή Ισπανικές Φυλακές;
Με συνέλαβαν δυο φορές για κοινά ποινικά αδικήματα. Μετά από αυτό, μπλέχτηκα στο λαθρεμπόριο κι έτσι χρειάστηκε να καταφύγω στη Γαλλία. Με συνέλαβε η γαλλική χωροφυλακή, η οποία μου έδωσε δυο εναλλακτικές λύσεις—ή να καταταγώ στη Γαλλική Λεγεώνα των Ξένων ή να με παραδώσουν στην Ισπανική αστυνομία. Διάλεξα τη Λεγεώνα.
Τα τρία χρόνια υπηρεσίας στη Λεγεώνα δεν πρόσθεσαν τίποτα το θετικό στην προσωπικότητά μου. Αφού τέλειωσα με την πρώτη μου στρατιωτική εκστρατεία, μου έδωσαν τρεις μήνες άδεια. Μέσα σε αυτήν την περίοδο, ενώθηκα με μια συμμορία από άλλους λεγεωνάριους για να το διασκεδάσουμε. Για να μπορούμε να ανταποκρινόμαστε στα έξοδά μας και στον μποέμικο, γεμάτο ξεφάντωμα τρόπο ζωής μας, έπρεπε να ληστεύουμε. Το ήξερα καλά αυτό το «επάγγελμα». Μερικούς μήνες αργότερα μας συνέλαβε η αστυνομία.
Κατηγορήθηκα για αρκετά αδικήματα, μεταξύ των οποίων ήταν η πλαστογράφηση εγγράφων και, το πιο σοβαρό απ’ όλα, ένοπλη ληστεία και απαγωγή. Αυτή τη φορά η επιθυμία μου για ελευθερία και ανεξαρτησία μου κόστισε πολύ ακριβά—καταδίκη σε οκταετή φυλάκιση! Με πήγαν στο τμήμα στρατιωτικών κρατουμένων στις φυλακές Λε Μπωμέτ στη Μασσαλία, στα νότια της Γαλλίας. Εκεί μου ανάθεσαν να πηγαίνω το φαγητό των κρατουμένων στα κελιά τους, συνολικά 63 κελιά. Επίσης έπρεπε να καθαρίζω τα κελιά και τους διαδρόμους.
Μια Παράξενη Συνάντηση
Κάποια μέρα μοίραζα τα γεύματα σε ορισμένα κελιά όταν ο αξιωματικός που με συνόδευε με πληροφόρησε: «Αυτοί εδώ είναι Μάρτυρες». Εκείνη τη στιγμή δεν μπορούσα να τους δω, γιατί τα γεύματα περνούσαν στα γρήγορα μέσα από ένα μικρό άνοιγμα πάνω στην πόρτα κάθε κελιού. Όμως, η πρώτη μου σκέψη ήταν, ‘Αν αυτοί είναι μάρτυρες για κάποιο έγκλημα, πώς συμβαίνει να βρίσκονται στη φυλακή;’ Βέβαια, αυτοί ήταν Μάρτυρες του Ιεχωβά και αντιρρησίες συνείδησης.
Μερικές μέρες αργότερα, ενώ καθαρίζαμε τα κελιά τους μαζί με έναν άλλο κρατούμενο, εκείνος βρήκε ένα βιβλίο στα γαλλικά με μπλε εξώφυλλο. Οι Μάρτυρες είχαν μεταφερθεί σε άλλα κελιά, και κάποιος μάλλον θα το είχε ξεχάσει εκεί. Ο συγκρατούμενός μου το έδωσε σ’ εμένα και εγώ το έβαλα μαζί με τα πράγματά μου. Αργότερα, κάποια από εκείνες τις βαρετές, άχαρες μέρες, άρχισα να το διαβάζω. Ήταν το βιβλίο Η Αλήθεια Που Οδηγεί στην Αιώνιο Ζωή. Στα μισά του δεύτερου κεφαλαίου, κουράστηκα. Αλλά, πριν το αφήσω από τα χέρια μου, ξεφύλλισα μερικές ακόμα σελίδες. Η εικόνα στην 95 σελίδα μου τράβηξε την προσοχή: «1914», «Γενεά», «Τέλος». Μου κίνησε το ενδιαφέρον και διάβασα ολόκληρο το κεφάλαιο.
Αργότερα, πήγα στη βιβλιοθήκη, όπου ήξερα ότι θα έβρισκα τους Μάρτυρες. Απευθύνθηκα σ’ έναν απ’ αυτούς και του είπα επιτακτικά, «Δείξε μου στην Αγία Γραφή σου αυτό που λέει για το 1914». Ο Μάρτυρας, ξαφνιασμένος λίγο, μου είπε, «Διάβασε πρώτα ετούτο εδώ το βιβλίο, και θα βρεις μόνος σου την απάντηση». Μου έδωσε το βιβλίο «Γενηθήτω το Θέλημά Σου Επί της Γης».
Την επόμενη μέρα την ώρα της γυμναστικής, τους ζήτησα περισσότερες πληροφορίες. Αρχίσαμε μια Γραφική μελέτη . . . καθημερινά! Οι ερωτήσεις μου ήταν ατελείωτες: «Και τι μπορούμε να πούμε για τα τυχερά παιχνίδια;» «Αυτά έχουν να κάνουν με την απληστία και την πλεονεξία, και αυτές δεν είναι χριστιανικές ιδιότητες» ήταν η απάντηση. (Κολοσσαείς 3:5) Και συνεχίζαμε έτσι, ερώτηση στην ερώτηση σχετικά με συνήθειες, ηθικές αρχές, δοξασίες. Κάθε απάντηση υποστηριζόταν από την Αγία Γραφή.
Αισθανόμουν σαν να ελευθερωνόμουν από σχοινιά και αλυσίδες, σαν να ξέφευγα από ένα καλούπι που με συνέθλιβε σε ολόκληρη σχεδόν τη ζωή μου. Οι τοίχοι της φυλακής δεν φάνταζαν πια τόσο ψηλοί στα μάτια μου. Αυτές οι Βιβλικές αλήθειες μου άνοιξαν καινούριους ορίζοντες. Έμαθα ότι η ανθρώπινη κοινωνία, «το σύστημα πραγμάτων» όπως είναι σήμερα, θα αντικατασταθεί από μια νέα κοινωνία ανθρώπων που αγαπούν τους νόμους και τη δικαιοσύνη του Θεού. Η προσωπικότητά μου άλλαξε. Στη φυλακή άρχισα να νιώθω ελεύθερος!—Ματθαίος 24:3, ΜΝΚ· 2 Πέτρου 3:13.
Εκστρατεία Κηρύγματος Από Κελί σε Κελί
Το κήρυγμα απαγορευόταν στη φυλακή. Εγώ, όμως, ήμουν εξουσιοδοτημένος να μοιράζω τα γεύματα στα κελιά. Αισθανόμουν την ισχυρή επιθυμία να μοιραστώ με άλλους το ίδιο αίσθημα ελευθερίας που ένιωθα εγώ. (Ιωάννης 8:32) Έτσι, είτε καθάριζα το πάτωμα είτε μοίραζα γεύματα, έριχνα περιοδικά κάτω από τις βαριές μεταλλικές πόρτες. Ακόμα κρατούσα ένα αρχείο έργου από κελί σε κελί για να θυμάμαι ποια τεύχη περιοδικών είχα αφήσει. Οι όμορφες μέρες είχαν αρχίσει.
Από εκείνη τη φυλακή με μετάφεραν σε αρκετές άλλες, περιλαμβανομένης και μιας στο Παρίσι. Εκεί με είχαν για λίγο υπό παρακολούθηση ώστε να αποφασίσουν μέχρι ποιου βαθμού ήμουν επικίνδυνος. Επειδή περίμενα και άλλη μεταγωγή, έκανα αίτηση να με στείλουν στο Εΐς στα νοτιοδυτικά της Γαλλίας. Μου είχαν πει ότι εκεί υπήρχαν Μάρτυρες.
Υπήρχε πράγματι ένας αδελφός, αλλά στα τρία χρόνια που ήμουν στη φυλακή εκείνη, οι δρόμοι μας δεν συναντήθηκαν ποτέ. Αυτός ήταν σ’ ένα τμήμα στο οποίο εγώ δεν είχα πρόσβαση. Οργάνωσα, όμως, τη δραστηριότητά μου όσο καλύτερα μπορούσα. Άρχισα να μοιράζω περιοδικά στη φυλακή και ξεκίνησα αρκετές Γραφικές μελέτες. Ακόμα, μπόρεσα να διεξάγω μια μελέτη της Σκοπιάς κάθε Κυριακή με δυο από τους τροφίμους. Τελικά είχα τρεις Γραφικές μελέτες—μια μ’ ένα Γάλλο, μια άλλη μ’ έναν Ισπανό, και άλλη μια μ’ ένα Μαροκινό.
Δοκιμασίες Ουδετερότητας στη Φυλακή
Σε όλες τις φυλακές το πνεύμα της αλληλεγγύης είναι μέρος του ήθους των καταδίκων. Υπάρχουν στιγμές που η περασμένη σου ζωή, η φυλή και η εθνικότητά σου εξαφανίζονται, και κάθε τρόφιμος αισθάνεται ότι είναι δεμένος με έναν κοινό ‘ομφάλιο λώρο’ μέσα σ’ έναν κοινό ‘πλακούντα’—τη φυλακή. Μέσω της μύησής σου στο έγκλημα, είναι σαν να παίρνεις τον τίτλο του μέλους του ‘Τάγματος των Καταδίκων’. Αυτό το κοινό συμφέρον σε αναγκάζει να συμμετέχεις σε εξεγέρσεις που γίνονται στη φυλακή—εμπρησμούς στο κελί σου, επιθέσεις, και απεργίες—οποτεδήποτε η κοινή γνώμη αποφασίζει κάτι τέτοιο. Τώρα, όμως, εγώ είχα κόψει κάθε σχέση με αυτό το ‘τάγμα’. Έπρεπε να παραμένω ουδέτερος και να μην ανακατεύομαι στις δραστηριότητες των άλλων καταδίκων.
Εξαιτίας της ουδετερότητάς μου, υπόφερα κάποια αντίποινα. Τρεις φορές με ξυλοκόπησαν, σε μια περίπτωση μου άδειασαν ολόκληρο κουβά με νερό πάνω στο κρεβάτι μου, με απείλησαν με θάνατο. Ωστόσο ένιωθα έκπληκτος, γιατί όλ’ αυτά ήταν το λιγότερο που θα μπορούσα να περιμένω. Άλλους τους είχαν μαχαιρώσει ή τους είχαν δείρει πάρα πολύ άσχημα, επειδή είχαν αρνηθεί να συμμετέχουν σε εξεγέρσεις. Τότε λοιπόν, γιατί εγώ τη γλίτωνα τόσο φτηνά; Καθώς περνούσε ο καιρός, ανακάλυψα ότι είχα έναν προστάτη. Πώς συνέβαινε αυτό;
Κατά τη διάρκεια της μεταφοράς μου από το Παρίσι στις φυλακές του Εΐς είχα δώσει μαρτυρία σ’ έναν άλλο κατάδικο από την ομάδα. Αυτός ήταν ένας κρατούμενος με μεγάλη επιρροή, ένας μαφιόζος. Αρχίσαμε Γραφική μελέτη. Το άγγελμα της Βασιλείας τον εντυπωσίασε αλλά όχι τόσο όσο χρειαζόταν για να αλλάξει τη ζωή του. Διάκοψε τη μελέτη. Εξελίχτηκε, ωστόσο, σε προστάτης μου! Οποτεδήποτε οι κατάδικοι αποφάσιζαν να οργανώσουν μια επίδειξη ισχύος, αυτός μεσολαβούσε για λογαριασμό μου, προειδοποιώντας τους να με αφήσουν ήσυχο. Όμως, έπειτα μεταφέρθηκε σε άλλη φυλακή.
Περίπου εκείνο τον καιρό σχεδιάστηκε μια άλλη ανταρσία. Είχαν σκοπό να βάλουν φωτιά στη φυλακή. Ζήτησα να με βάλουν στην απομόνωση για να αποφύγω τα πιθανά αντίποινα. Πέρασα εννιά μέρες στην απομόνωση. Τη δέκατη μέρα ξέσπασε μια γενική αναταραχή που αποκορυφώθηκε με εμπρησμό. Η καταστροφή ήταν πλήρης και χρειάστηκε να επέμβουν οι δυνάμεις ασφαλείας. Ευτυχώς εγώ σωματικά δεν έπαθα τίποτα.
Αυτό που είχε τη μεγαλύτερη σημασία για μένα ήταν το γεγονός ότι παρ’ όλα όσα συνέβαιναν, εγώ μπορούσα να οργανώνω εκστρατείες κηρύγματος στη φυλακή. Αν και το κήρυγμα απαγορευόταν, ο διευθυντής της φυλακής με υποστήριζε, λέγοντας, «Αυτές οι ιδέες δεν μπορούν να βλάψουν κανέναν». Επίσης μίλησα στους κρατούμενους που εμπιστευόμουν σε κάθε τμήμα, ώστε να μοιράζουν τα φυλλάδια που είχα δακτυλογραφήσει. Αυτοί είχαν πρόσβαση σε περιοχές απρόσιτες σ’ εμένα. Πλήρωνα για τη βοήθειά τους με κουτιά στιγμιαίου καφέ.
Βάφτισμα και Ελεύθερος για τα Καλά
Με επισκέπτονταν αδελφοί από την τοπική γαλλική εκκλησία. Τελικά, γνωστοποίησα στους αδελφούς την επιθυμία που είχα να βαφτιστώ. Όμως, πώς θα μπορούσαμε να κάνουμε κάτι τέτοιο; Μέσα στη φυλακή αυτό ήταν αδύνατο. Θα με άφηναν να βγω έξω για έναν τέτοιο λόγο; Η σκέψη αυτή φαινόταν σαν ένα άπιαστο όνειρο. Μια συνέλευση περιοχής θα γινόταν στην πόλη Ροντέζ πολύ κοντά στη φυλακή. Ενέργησα με αποφασιστικότητα και ζήτησα άδεια να την παρακολουθήσω.
Σε αντίθεση με ό,τι περίμενα, μου δόθηκε μια τριήμερη άδεια με τη συνοδεία των αδελφών της τοπικής εκκλησίας και μόνο. Μερικοί αξιωματούχοι της φυλακής ήταν αντίθετοι με την απόφαση αυτή. Ήταν βέβαιοι ότι δεν θα ξαναγύριζα. Η άδεια, όμως, είχε πια δοθεί.
Στις 18 Μαΐου 1975, συμβόλισα την αφιέρωσή μου στον Θεό με το βάφτισμα στο νερό. Ήμουν ελεύθερος για τα καλά! Βέβαια, ξαναγύρισα στη φυλακή—προς μεγάλη έκπληξη αυτών που είχαν εναντιωθεί στην άδειά μου. Μετά από αυτό, μου δόθηκαν άλλες δυο άδειες μέχρι έξι ημερών η καθεμιά. Χρησιμοποίησα τις μέρες εκείνες για το κήρυγμα και τις συναντήσεις με αδελφούς. Τι υπέροχη αίσθηση πραγματικής ελευθερίας!
Τον Ιανουάριο του 1976, τελικά, αποφυλακίστηκα με χάρη τριών χρόνων λόγω καλής διαγωγής. Επιτέλους, διάσχισα τα Γαλλο-ισπανικά σύνορα. Άφηνα πίσω μου πέντε έντονα χρόνια από τη ζωή μου. Όταν έφτασα στη Βαρκελώνη, αμέσως συνταυτίστηκα με μια εκκλησία των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Τι δίψα που είχα να ζήσω μια κανονική ζωή!
Ο Δρόμος για την Πραγματική Αναμόρφωση
Τώρα είμαι παντρεμένος. Έχουμε δυο μικρούς γιους και μια κόρη, και γεύομαι αυτό που δεν μπορούσα να χαρώ στην παιδική μου ηλικία—μια ενωμένη και ευτυχισμένη οικογένεια. Αναγνωρίζω ότι ο Ιεχωβά έχει δείξει άφθονο έλεος σ’ εμένα. Όταν διαβάζω στα εδάφια 8-14 από τον Ψαλμό 103 (ΜΝΚ) ότι, ‘αυτός δεν ανταπόδωσε σ’ εμάς σύμφωνα με τις αμαρτίες μας, όπως αξίζουμε, επειδή η στοργική καλοσύνη του είναι αμέτρητη’, τότε καταλαβαίνω ότι μόνο ένας Θεός αγάπης μπορεί να αντικαταστήσει το παρόν αυτό σύστημα πραγμάτων.
Απ’ ό,τι μου δίδαξε η εμπειρία μου, οι φυλακές δεν έχουν τη δύναμη να αναμορφώσουν και ούτε θα την έχουν ποτέ. Η δύναμη αυτή πρέπει να προέρχεται από μια εσωτερική υποκινούσα ώθηση που να ενεργοποιεί το μυαλό. (Εφεσίους 4:23, ΜΝΚ) Υπάρχουν τόσοι άνθρωποι που εξευτελίζουν τους εαυτούς τους ακόμα περισσότερο στη φυλακή, και με την αποφυλάκισή τους είναι σχεδόν ανεπανόρθωτα καταστραμμένοι, ηθικά και συναισθηματικά.
Ευτυχώς, στη δική μου περίπτωση αυτοί οι ανυπέρβατοι τοίχοι της φυλακής είχαν πέσει πολύ πριν από την αποφυλάκισή μου. Δεν υπάρχει τίποτα που να μπορεί να περιορίσει ή να φυλακίσει την αλήθεια του Λόγου του Θεού. Το ξέρω αυτό, επειδή κέρδισα την ελευθερία μου ενώ ήμουν ακόμα στη φυλακή!—Όπως το αφηγήθηκε ο Ενρίκε Μπαρμπέρ Γκονζάλες.
[Εικόνα στη σελίδα 21]
Ο πρώην εγκληματίας Ενρίκε Μπαρμπέρ Γκονζάλες μελετάει την Αγία Γραφή με τη σύζυγο και τα παιδιά του