Από τους Αναγνώστες Μας

Ο Χαμός Ενός Παιδιού

Σας ευχαριστώ για το τεύχος σας με το θέμα «Αντιμετωπίζοντας το Χαμό Ενός Παιδιού». (8 Αυγούστου 1987) Καθώς διάβαζα τα άρθρα, έκλαψα αρκετές φορές· όμως παράλληλα, είδα ότι και άλλοι έχουν νιώσει ακριβώς όπως εγώ και αυτό με βοήθησε πολύ. Τότε που σκοτώθηκε η 24χρονη κορούλα μας, η Κάρεν, ήταν Μάρτης του 1978. Ένα φορτηγό έπεσε πάνω στο αυτοκίνητό της, σε μια διασταύρωση λίγα τετράγωνα πιο πέρα από το σπίτι της. Εκτίμησα πολύ το γεγονός ότι το άρθρο σας έλεγε πως το να νιώθεις θλίψη δεν είναι κακό και πως δεν δείχνει έλλειψη πίστης στις υποσχέσεις του Θεού για την ανάσταση, αλλά βαθιά αγάπη για το άτομο που πέθανε. Αυτό με παρηγόρησε τόσο πολύ. Το γράμμα της Νταϊάνας Κριτς προς τον Ντέιβιντ, στο οποίο του έγραφε ότι θα του κάνει ένα πάρτυ όταν θα τον ξυπνήσει ο Ιεχωβά από τον ύπνο του με συγκίνησε κατάβαθα. Έχω σκεφτεί κι εγώ να κάνω ένα πάρτυ για την Κάρεν όταν αναστηθεί. Πόσο πολύ ανυπομονώ να δω το όμορφο χαμόγελό της!

Ντ. Λ., Ηνωμένες Πολιτείες

Μόλις τέλειωσα το διάβασμα του τεύχους σας «Αντιμετωπίζοντας το Χαμό Ενός Παιδιού». Είμαι ζωντανή απόδειξη του πόσο αληθινή είναι η κάθε λέξη μέσα σ’ αυτό. Ο πόνος δεν σβήνει ποτέ. Για 13 χρόνια είχα αισθήματα ενοχής επειδή ένιωθα θλίψη για το θάνατο του γιου μου. Τώρα πια δεν αισθάνομαι ένοχη. Τώρα αισθάνομαι ανακούφιση, επειδή ξέρω ότι το να λυπάσαι δεν φανερώνει με κανένα τρόπο έλλειψη πίστης στον μεγάλο μας Θεό, τον Ιεχωβά.

Α. Μ., Ηνωμένες Πολιτείες

Θέλω να εκφράσω τη βαθιά μου εκτίμηση για το άρθρο «Αντιμετωπίζοντας το Χαμό Ενός Παιδιού». Ο αγαπημένος μας γιος, ο Τζων, πέθανε πριν από εφτά χρόνια περίπου. Πέρασα πολλά από τα συναισθήματα που περιγράφετε στο άρθρο σας—την άρνηση αποδοχής της πραγματικότητας, τα αισθήματα ενοχής. Δεν του έγραφα γράμματα, είχα όμως μια βαλίτσα με τα πράγματά του τακτοποιημένα μέσα. Για μένα, έλειπε σε διακοπές και δεν μπορούσε να επικοινωνήσει μαζί μου. Για δυο χρόνια ήμουν καταθλιμμένη, κλεισμένη στον εαυτό μου, και με πεσμένο το ηθικό. Δεν μπορούσα να εξηγήσω αυτά που μου συνέβαιναν. Τώρα νιώθω πολύ καλύτερα, αν και το αίσθημα της απώλειας εξακολουθεί να είναι μεγάλο. Σας ευχαριστώ πολύ που βοηθάτε τους άλλους να κατανοούν πώς αισθανόμαστε και ποια θετικά βήματα μπορούν να κάνουν για να μας βοηθήσουν, είτε με λόγια είτε με έργα.

Β. Γ., Ηνωμένες Πολιτείες

Μόλις τέλειωσα το διάβασμα των άρθρων σχετικά με το θέμα «Αντιμετωπίζοντας το Χαμό Ενός Παιδιού». Έχουν περάσει έξι χρόνια και οχτώ μήνες από τότε που χάσαμε τη μονάκριβη κορούλα μας σε αυτοκινητικό δυστύχημα. Τα άρθρα σας με βοήθησαν να καταλάβω ότι όλα αυτά τα στάδια, από τα οποία πέρασα, ήταν φυσιολογικά. Δεν μπορούσα να δεχτώ ότι ήταν νεκρή. Σκεφτόμουν πως ήταν ιεραπόστολος σε μια ξένη χώρα, παρ’ όλο που ήξερα ότι είχε χαθεί. Κι εγώ ένιωσα την ανάγκη να γράψω γράμματα. Μόλις πριν από ένα χρόνο κατόρθωσα να δεχτώ το θάνατό της· συνειδητοποίησα ότι, όσο καιρό κι αν παρέμενα θλιμμένη, δεν μπορούσα να την φέρω πίσω. Έπρεπε πια να συνέλθω από την υπερβολική μου θλίψη. Σας ευχαριστώ τόσο πολύ γι’ αυτό το άρθρο.

Β. Μπ., Ηνωμένες Πολιτείες

Σύμφωνα με τη δήλωση στη σελίδα 14 του τεύχους που αναφέρεται παραπάνω, το Ξύπνα! δεν συνιστούσε το γράψιμο γραμμάτων προς τα άτομα που έχουν πεθάνει ως μέσο που θα βοηθούσε να ξεπεραστούν τα στάδια της θλίψης. Το γράμμα της Νταϊάνας Κριτς δημοσιεύτηκε, όχι μόνο για να δείξει πόσο την στήριξε η ελπίδα της ανάστασης, αλλά και για να δείξει πώς αντιδρούν μερικοί άνθρωποι, όταν έχουν να αντιμετωπίσουν υπερβολική θλίψη, έτσι ώστε οι άλλοι να μπορούν να τους φέρονται με κατανόηση και συμπόνια.—ΟΙ ΕΚΔΟΤΕΣ.