Μια Σχεδιάστρια Κόμικς Αναζητάει την Ευτυχία

ΣΤΙΣ αρχές του 1970 ήμουν ένα από τα στελέχη του τμήματος σχεδιαστών κόμικς του Κοντάνσα, ενός μεγάλου εκδοτικού οίκου της Ιαπωνίας. Ήμουν μόνο 23 χρονών, κι όμως είχα μηνιαίο εισόδημα 300.000 με 400.000 γιεν (περ. 300.000 με 400.000 δρχ.), δηλαδή τρεις ή τέσσερις φορές περισσότερα από όσα κέρδιζε ένας άντρας απόφοιτος πανεπιστημίου και με πείρα αρκετών ετών, σε κάποια μεγάλη εταιρία. Επίσης αγαπούσα ένα νεαρό με λαμπρές προοπτικές και φαινόταν πως είχε φτάσει η στιγμή να επισφραγίσουμε το δίχρονο δεσμό μας.

Αυτό που μου έδωσε τη γενική αναγνώριση στην πατρίδα μου ήταν η σειρά ιστοριών κόμικς που είχε τίτλο Ευτυχία, και η οποία ξεκίνησε το Φεβρουάριο του 1972. Η υπόθεσή της ήταν: «Η Σίμα, ένα κορίτσι χωρίς εφόδια, αναζητάει την ευτυχία». Εξυμνούσα με συγκινητικό τρόπο την αξία που έχει η αγάπη ανάμεσα στους ανθρώπους. Ωστόσο, αντικειμενικός μου σκοπός δεν ήταν να ανεβάσω το πνευματικό επίπεδο των νεαρών αναγνωστριών, αλλά να δημιουργήσω μια πετυχημένη σειρά.

Τότε, ούτε καν φανταζόμουν ότι αργότερα, όταν η σειρά θα ολοκληρωνόταν μετά από 46 βδομάδες, θα μάθαινα τι σημαίνει αληθινή ευτυχία και θα άρχιζα μια καινούρια ζωή. Ποιο ήταν αυτό το καινούριο ξεκίνημα; Πρώτα απ’ όλα, θα ήθελα να σας πω πώς έγινα σχεδιάστρια κόμικς.

Ο Δρόμος που με Έφερε στον Κόσμο των Σχεδιαστών Κόμικς

Οι γονείς μου, αν και ήταν φτωχοί, έτρεφαν μεγάλη εκτίμηση για την εκπαίδευση και δεν τσιγγουνεύονταν τα χρήματα που έδιναν για βιβλία. Σ’ αυτά τα βιβλία συμπεριλαμβάνονταν και μηνιαία περιοδικά για κορίτσια. Τα κόμικς που περιείχαν με γοήτευαν. Δεν μου αρκούσε να τα διαβάζω μόνο, κι έτσι άρχισα να σχεδιάζω φιγούρες διαφόρων ηρώων των κόμικς.

Όταν ήμουν μικρή, υπήρχαν μόνο τρία βιβλία κόμικς που έβγαιναν κάθε μήνα. Όμως οι καιροί αλλάζουν. Μέχρι και οι φοιτητές πανεπιστημίου και οι ενήλικες άρχισαν να διαβάζουν απροκάλυπτα τα διάφορα βιβλία κόμικς. Η Asahi Evening News έκανε πρόσφατα την ακόλουθη παρατήρηση: «Ποιο είναι αυτό το βιβλίο που ασκεί τόσο μεγάλη επιρροή που ως και η τηλεόραση δυσκολεύεται να το συναγωνιστεί; Στην Ιαπωνία, η απάντηση είναι το βιβλίο κόμικς. Στην Ιαπωνία, υπάρχει ένα είδος ‘μάνγκα’, ή βιβλίου κόμικς για τον καθένα».

Το 1986 η Mainichi Daily News ανάφερε: «Σχεδόν το ένα τρίτο των βιβλίων και των περιοδικών που βγαίνουν στην Ιαπωνία είναι Μάνγκα—αυτό αντιπροσωπεύει μια βιομηχανία 300 δισεκατομμυρίων γιεν και μια ετήσια κυκλοφορία που φτάνει τα 1,5 δισεκατομμύρια αντίτυπα». Στις αρχές του περασμένου έτους, η ίδια εφημερίδα έγραψε: «Από τον Αύγουστο του 1986, κυκλοφορούν στο εμπόριο 21 διαφορετικά βιβλία κόμικς για ενήλικες γυναίκες, που φτάνουν συνολικά σε μηνιαία κυκλοφορία 58 εκατομμυρίων αντιτύπων».

Καθώς μεγάλωνα, υπήρχε ζήτηση για καινούριους σχεδιαστές κόμικς. Τον πρώτο διαγωνισμό, που έγινε ποτέ σε αναζήτηση καινούριων σκιτσογράφων, τον προκήρυξε ένας από τους μεγαλύτερους εκδοτικούς οίκους της Ιαπωνίας, όταν εγώ πήγαινα στην τελευταία τάξη του λυκείου. Γεμάτη ενθουσιασμό, πήρα μέρος στο διαγωνισμό αλλά απότυχα. Τον επόμενο χρόνο το έργο μου έφτασε μέχρι το τελικό στάδιο του διαγωνισμού. Τον τρίτο χρόνο με ειδοποίησαν από τον εκδοτικό οίκο: «Κερδίσατε το Τρίτο Βραβείο του Διαγωνισμού Κοντάνσα 1969, για Νέους Σχεδιαστές Παιδικών Κόμικς». Αυτές οι λέξεις είχαν μαγική επίδραση επάνω μου και μ’ έκαναν να πέσω κυριολεκτικά με τα μούτρα στη δουλειά μου.

Κερδίζοντας Φήμη

Για να δημοσιευτεί η δουλειά ενός σχεδιαστή σε περιοδικό ευρείας κυκλοφορίας απαιτείται σκληρή εκπαίδευση. Κάθε βδομάδα έπρεπε να προσδίδω στη σειρά μια συγκινησιακή ατμόσφαιρα και παράλληλα να τελειώνω το επεισόδιο με τέτοιο τρόπο που να αναγκάζει τους αναγνώστες να αγοράσουν το επόμενο τεύχος. Αυτό δεν είναι εύκολο πράγμα. Οι συντάκτες εξετάζουν την κάθε δουλειά με αυστηρότητα. Με τρόπο καθαρά επαγγελματικό και άσπλαχνο σου λένε, «Αυτό εδώ, εκείνο εκεί—τέτοια δουλειά δεν γίνεται να δημοσιευτεί!»

Επειδή ήμουν αρχάρια, δεν μπορούσα να τους αντικρούσω. «Θα τα διορθώσω αμέσως», έλεγα με βαριά καρδιά. Και ύστερα έτρεχα σπίτι και δούλευα όλη νύχτα. Ακόμα και όταν είχα κάνει τις απαιτούμενες αλλαγές έτσι όπως ήθελαν, τέσσερις και πέντε φορές, οι συντάκτες εξακολουθούσαν να μην είναι ικανοποιημένοι. Συχνά, έτσι μόνη καθώς ήμουν, μ’ έπιαναν τα κλάματα· δεν ήξερα τι να κάνω, τι να αλλάξω και πώς να το αλλάξω.

Κι όμως μου άρεσε αυτή η δουλειά. Γι’ αυτό έκανα ό,τι καλύτερο μπορούσα για να συμμορφώνομαι με τις υποδείξεις του συντάκτη. Το γεγονός ότι ήμουν συγκαταβατική στις υποδείξεις εκείνων που γνώριζαν πάρα πολύ καλά τι ήθελε το αναγνωστικό κοινό, συνέβαλε στην επιτυχία μου. Γρήγορα απόκτησα μεγάλη δημοτικότητα, πράγμα ασυνήθιστο για μια αρχάρια. Με τον καιρό κατάληξα να συναγωνίζομαι για την πρώτη θέση της δημοτικότητας, αυτούς τους ίδιους σκιτσογράφους που θαύμαζα χρόνια. Η σειρά κόμικς με τίτλο Ευτυχία, που άρχισε τρία χρόνια μετά τα πρώτα μου βήματα, θεωρήθηκε από την πρώτη στιγμή η πιο δημοφιλής απ’ όλα τα κόμικς.

Οι φιγούρες που σχεδίαζα στόλιζαν τα εξώφυλλα του περιοδικού Girls’ Friend (Η Φίλη των Κοριτσιών), ενός από τα δυο κυριώτερα περιοδικά κόμικς για κορίτσια στην Ιαπωνία. Αυτό σήμαινε ότι το όνομά μου συνέβαλε στην πώληση του περιοδικού. Δυστυχώς όμως, εγώ δεν είχα βρει πραγματικά την ευτυχία για την οποία έγραφα.

Πώς Ήταν η Ζωή Μου Τότε;

Καθώς γινόμουν διάσημη, και ειδικότερα από τότε που μετακόμισα σε κάποιο διαμέρισμα στο Τόκιο, ο τρόπος της ζωής μου άλλαξε. Συμπεριφερόμουν κι εγώ όπως οι άλλοι διάσημοι σκιτσογράφοι, που μετά τη δουλειά, πήγαιναν σε μπαρ και σε κλαμπ μέχρι τα ξημερώματα και κοιμόνταν τη μέρα.

Για να διατηρήσω τη δημοτικότητά μου έπρεπε να σχεδιάζω όλο και πιο εντυπωσιακές εικόνες και παράλληλα περισσότερες. Δεν ήμουν γρήγορη στη δουλειά μου ούτε και ανεχόμουν να κάνω συμβιβασμούς σε βάρος της ποιότητας, γι’ αυτό δεν είχα ποτέ αρκετό χρόνο. Δεν ήταν καθόλου ασυνήθιστο να περνάνε μέρες χωρίς να έχω κάνει μπάνιο ή να περνάει ολόκληρος μήνας χωρίς να έχω καθαρίσει το δωμάτιό μου. Μερικές φορές, χρειαζόταν να δουλεύω 30 με 40 ώρες ασταμάτητα, για να καταφέρω να είμαι συνεπής στα χρονικά περιθώρια που είχα. Θυσίαζα τα πάντα για τη δουλειά μου.

Αυτό οδήγησε στην απογοητευτική κατάσταση να έχω λεφτά και να μην έχω χρόνο να τα ξοδέψω. Έτσι άρχισα να σπαταλάω τα λεφτά μου· αγόραζα κάθε μήνα καινούριο φόρεμα, που όμως σπάνια φορούσα. Έπαιρνα ταξί οπουδήποτε κι αν πήγαινα, και άρχισα να αγοράζω δίσκους πληρώνοντας δεκάδες εκατοντάδων γιεν κάθε φορά. Όμως και αυτό απλώς μεγάλωνε το κενό που ένιωθα.

Σ’ αυτόν τον κόσμο, που μετράει η δημοτικότητα, οι άγριοι ανταγωνισμοί εντείνονται καθώς η δημοτικότητα ανεβαίνει. Όταν κάποιος βαδίζει προς το μεσουράνημα, τότε κάποιος άλλος δύει. Από τη στιγμή που θα φτάσεις στην κορυφή, οι άλλοι σκιτσογράφοι γίνονται εχθροί σου και κοιτάνε να σε γκρεμίσουν από τη θέση αυτή. Τι γίνεται αν μειωθεί η δημοτικότητά σου; Το σεβαστό ποσό που έχεις φτάσει να παίρνεις για την κάθε σου δουλειά σπάνια μειώνεται. Έτσι σε περίπτωση που η δημοτικότητά σου πέσει, δεν σου δίνουν λιγότερα, αλλά ούτε και σου δίνουν δουλειά. Και τότε πια όλοι σε ξεχνούν.

Στον κόσμο των επιτυχημένων σχεδιαστών κόμικς, και παρά το αίσθημα της επιτυχίας που με κατάκλυζε, ένιωθα ένα κενό και μια ταραχή στην καρδιά μου σαν να φυσούσε μέσα της κάποιος άνεμος. Ωστόσο, δεν ήθελα να το παραδεχτώ.

Πηγή Αληθινής Ευτυχίας;

Τον Οκτώβριο του 1971 χτύπησε την πόρτα μου ένας εμφανίσιμος νέος. Ήταν Μάρτυρας του Ιεχωβά. Έπειτα από λίγες επισκέψεις, μου σύστησε τη μητέρα του και μου είπε, «Θα έρχεται η μητέρα μου από δω και μπρος».

Είχα τη φήμη και τα χρήματα που ανέκαθεν επιθυμούσα, κι όμως δεν έμοιαζα ούτε τόσο πλούσια ούτε τόσο ευτυχισμένη όσο ήταν η κ. Σατογκάμι, που με βοηθούσε στη Γραφική μου μελέτη. Ακόμα και τα αισθήματά μου για τον άντρα με τον οποίο είχα μόνιμο δεσμό δεν ήταν τόσο ζωηρά όσο ήταν η χαρά που εκδήλωνε αυτή η γυναίκα όταν μιλούσε για τον Θεό της, τον Ιεχωβά. Πού οφειλόταν αυτή η διαφορά; Θέλησα να εξακριβώσω, αν η απάντηση ήταν η Αγία Γραφή.

Όμως ήταν δύσκολο να βρίσκω χρόνο να μελετάω, ειδικά με το πρόγραμμα που είχα κάθε μέρα, να πηγαίνω για ύπνο το μεσημέρι, να σηκώνομαι στις έξι το απόγευμα και να δουλεύω μέχρι το μεσημέρι της άλλης μέρας. Συχνά, ξυπνούσα με τον ήχο του κουδουνιού της πόρτας, πλενόμουν και μετά άρχιζα τη μελέτη.

Εμπόδια

Τελικά άρχισα να μιλάω γι’ αυτά που μάθαινα στους συνεργάτες μου και στο φίλο μου. ‘Πρέπει να τα μάθουν όλοι αυτά τα πράγματα’, σκεφτόμουν. Όμως περισσότερο ήθελα να τα μελετήσει ο φίλος μου. Αλλά εκείνος δεν έδειχνε κανένα ενδιαφέρον και κάθε φορά που ερχόταν αυτό το θέμα στην επιφάνεια, χαλούσε η διάθεσή του. Προβληματιζόμουν και ανησυχούσα. Μήπως δεν είμαι παρά ένα θύμα, όπως λέει εκείνος; Μήπως αν συνέχιζα, υπήρχε περίπτωση να τον χάσω; Δεν άντεχα ούτε τη σκέψη ότι ήταν δυνατό να τον χάσω. Αγαπιόμασταν πάρα πολύ, ή τουλάχιστο έτσι νομίζαμε· αν τυχόν δεν μου τηλεφωνούσε δεν μπορούσα ούτε να δουλέψω. Το όνειρό μου ήταν να γίνω γυναίκα του.

Καθώς προχωρούσα στη μελέτη μου, άρχισαν να με ενοχλούν και άλλα πράγματα. Η ζωή μου και οι απόψεις μου για τη ζωή απείχαν πολύ από τους κανόνες της Αγίας Γραφής. Καθώς σκεφτόμουν ότι τα κόμικς αντικατοπτρίζουν τις ιδέες του συγγραφέα και ότι επηρεάζουν δεκάδες χιλιάδων ευαίσθητα παιδιά, έτρεμα μπροστά στη σοβαρότητα της ευθύνης που είχα. Η αυτοπεποίθησή μου έκανε φτερά, όταν αντιλήφθηκα ότι μέσα από τους διαλόγους των ηρώων μου στα κόμικς, ίσως υποστήριζα πράγματα που ήταν λάθος. Από το διάβασμα και μόνο των γραμμάτων, που έρχονταν κάθε βδομάδα από τους θαυμαστές μου, ήξερα ακριβώς πώς αντιδρούν οι νεαρές διάνοιες στους σύντομους εκείνους διαλόγους.

Παρ’ όλα αυτά, ως επαγγελματίας έπρεπε να γράφω διαλόγους που να είναι εμπορικοί. Και το τι είναι εμπορικό φαίνεται από τα ανήθικα και βίαια κόμικς που ήδη κυκλοφορούν άφθονα. Επειδή ήμουν στέλεχος στο τμήμα των σχεδιαστών, περίμεναν από μένα να ικανοποιώ τις απαιτήσεις αυτών των αναγνωστών. Είχα το ταλέντο να ξεσηκώνω τα αισθήματα που έκρυβαν τα κορίτσια στα όνειρά τους, επειδή περιέγραφα με ευχάριστο τρόπο τους έρωτες και τις σχέσεις των εφήβων. Στην πραγματικότητα, αυτός ήταν ο κυριώτερος λόγος για την πρώιμη επιτυχία μου.

Αντιμετώπισα ένα δίλημμα. Αυτά που μελετούσα από την Αγία Γραφή με έκαναν να θέλω να αλλάξω, αλλά μου έλειπε η δύναμη, κάποιο ισχυρό κίνητρο. Πίστευα στην εξέλιξη και δεν αναγνώριζα την ύπαρξη ενός Δημιουργού. Από την άλλη μεριά δεν μπορούσα να αρνηθώ ότι όσα μελετούσα φαίνονταν σωστά και λογικά.

Πόσο πολύ ήθελα να εξετάσει αυτά τα πράγματα και ο φίλος μου! Όμως εκείνος ποτέ δεν δέχτηκε κάτι τέτοιο. Τελικά, μια μέρα μου είπε, «Φοβάμαι να τα εξετάσω». Τι δειλός άνθρωπος! Άρχισα να αμφιβάλλω για το αν με αγαπούσε αληθινά. Κι εγώ; Μήπως στην πραγματικότητα δεν αγαπούσα παρά την ίδια την αγάπη;

Σημείο Καμπής

Το Μάιο του 1972, όταν παρακολούθησα για δεύτερη φορά μια δημόσια συνάθροιση των Μαρτύρων του Ιεχωβά, με σύστησαν σε μια άλλη νεαρή κοπέλα που μελετούσε την Αγία Γραφή με την κ. Σατογκάμι. Συμπαθήσαμε η μια την άλλη και της υποσχέθηκα ότι θα την επισκεφτόμουν στο διαμέρισμά της αργότερα την ίδια μέρα. Καθώς πήγαινα, γλίστρησα και στραμπούλιξα τον αστράγαλό μου. Έτσι αναγκάστηκα να διανυκτερεύσω σπίτι της.

Το βράδυ πήρα τυχαία ένα βιβλίο από το ράφι της βιβλιοθήκης της. Είχε τίτλο Did Man Get Here by Evolution or by Creation? (Προήλθε ο Άνθρωπος από Εξέλιξη ή από Δημιουργία;) Ήθελα να μάθω τι έλεγε αυτό το βιβλίο. Η κουρτίνα ήταν κλειστή, αλλά στο δωμάτιο έμπαινε το αμυδρό φως του δρόμου. Κρύφτηκα πίσω από την κουρτίνα και κάνοντας ό,τι μπορούσα για να εμποδίσω το φως να πέφτει στα μάτια της φίλης μου που κοιμόταν, άρχισα να διαβάζω το βιβλίο.

Τι υπέροχο βιβλίο ήταν αυτό! Πολλές φορές τα δάκρυα που ανέβαιναν στα μάτια μου διέκοπταν το διάβασμα. Μέχρι να ξημερώσει, είχα διαβάσει σχεδόν ολόκληρο το βιβλίο. Δεν μπορούσα να συγκρατήσω τα δάκρυά μου. Η θεωρία της εξέλιξης είναι λάθος! Υπάρχει ένας μεγαλειώδης Δημιουργός του σύμπαντος και του ανθρώπινου γένους! Αυτή ήταν η πιο συγκινητική νύχτα της ζωής μου. Υπάρχει Θεός! Υπήρχαν λογικές αποδείξεις και τις είχα στα χέρια μου. Πώς ήταν πια δυνατό να διστάζω να υπηρετήσω τον παντοδύναμο Θεό;

Καθώς άρχισα να συναναστρέφομαι με άλλους που είχαν την ίδια επιθυμία να υπηρετούν τον Θεό, εκείνα που πρωτύτερα φαίνονταν τόσο διασκεδαστικά—να βγαίνω έξω για ποτό και να παρασύρομαι σε ανούσιες συζητήσεις—τώρα φαίνονταν μάταια. Τώρα σιχαινόμουν την αισχρή γλώσσα που μεταχειρίζονταν οι φίλοι μου, και τους κομπασμούς τους για τις αισχρές περιπέτειές τους.

Ως άτομα, οι συντάκτες καθώς και οι σκιτσογράφοι συνεργάτες μου ήταν θαυμάσιοι άνθρωποι. Όμως τα κύματα του ανεκτικού πνεύματος του Σατανά είχαν εισχωρήσει και μέσα στον κόσμο μας των κόμικς και τον είχαν διαβρώσει. Οι άνθρωποι μιλάνε από το περίσσευμα της καρδιάς τους. (Ματθαίος 12:34) Τα ανήθικα κόμικς αντικατοπτρίζουν τις αξίες εκείνων που τα προσφέρουν. Ποιος μπορεί δικαιολογημένα να αρνηθεί ότι ο Σατανάς έχει χρησιμοποιήσει με έντεχνο τρόπο μερικά κόμικς ως πανίσχυρο όπλο για να ενθαρρύνει την ανηθικότητα και τη βίαιη διαγωγή; Εγώ η ίδια έπρεπε να παραδεχτώ ότι τη μια βδομάδα μετά την άλλη, προωθούσα ανήθικους τρόπους σκέψης μέσα από τα κόμικς που έφτιαχνα.

Αφού εξέτασα προσεκτικά τι είδους άνθρωπος είμαι, έκρινα ότι ήταν αδύνατο να βάζω τον Θεό πρώτο στη ζωή μου και παράλληλα να συνεχίζω να εργάζομαι ως διάσημη σχεδιάστρια κόμικς. Είπα στο προσωπικό του εκδοτικού τμήματος ότι θα υπέβαλα την παραίτησή μου. Επίσης έδωσα τέρμα στο δεσμό που είχα μ’ εκείνον τον άντρα.

Ο Δρόμος της Ευτυχίας

Η σειρά κόμικς με τίτλο Ευτυχία τέλειωσε το Δεκέμβριο του 1972, με την Σίμα να αρχίζει μια καινούρια ζωή γεμάτη ελπίδα. Κι εγώ επίσης άρχισα μια καινούρια ζωή μια βδομάδα αφότου ολοκλήρωσα τη σειρά. Βαφτίστηκα συμβολίζοντας την αφιέρωσή μου στον Ιεχωβά Θεό.

Τον Ιούνιο του 1973, όταν έληξε το συμβόλαιό μου, υπέβαλα την παραίτησή μου και έπαψα να δουλεύω ως σχεδιάστρια κόμικς· το Σεπτέμβριο έγινα ολοχρόνια διάκονος των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Στο μεταξύ, είχα τη χαρά να βοηθήσω δυο από τους συνεργάτες μου να γνωρίσουν το δρόμο για την αληθινή ευτυχία. Από το 1975 δαπανώ περισσότερες από 140 ώρες το μήνα στη Χριστιανική διακονία.

Αποδείχτηκε δρόμος ευτυχίας; Δεν έχω πια μεγάλο εισόδημα, νιώθω όμως μια ικανοποίηση, που δεν ένιωθα ως σχεδιάστρια κόμικς. Εργάζομαι στο να βοηθώ άλλους να βρουν το δρόμο που οδηγεί στην αιώνια ευτυχία. Και αυτό το έργο είναι πολύ πιο δημιουργικό από εκείνο που έκανα ως σχεδιάστρια κόμικς. Επίσης, έχω γύρω μου ομόπιστούς μου, που εκδηλώνουν πραγματική αδελφική αγάπη. Και πάνω απ’ όλα, έχω το υπέροχο προνόμιο να γνωρίζω και να υπηρετώ τον Μεγάλο Δημιουργό του σύμπαντος και ελπίζω ότι θα τον αινώ για πάντα στην παραδεισένια γη.—Όπως το αφηγήθηκε η Γιουμίκο Φούτζι.

[Εικόνα στη σελίδα 23]

Οι φιγούρες που σχεδίαζα στόλιζαν τα εξώφυλλα ενός πασίγνωστου περιοδικού κόμικς

[Εικόνα στη σελίδα 24]

Κερδίζοντας ένα βραβείο για αρχάριους σκιτσογράφους, μπήκα στον κόσμο των σχεδιαστών κόμικς

[Εικόνα στη σελίδα 26]

Τώρα συμμετέχω στο δημόσιο έργο κηρύγματος των Μαρτύρων του Ιεχωβά