Όλα Άρχισαν στο Κατμαντού

Όπως το αφηγήθηκαν ο Μπισνού και η Τάρα Τσιτρακάρ

«ΤΑΡΑ, θέλω να έρθεις και να γνωρίσεις κάποιον που πιστεύουμε ότι θα είναι κατάλληλος σύζυγος για σένα!» Μ’ αυτόν τον τρόπο μού έφερε ο πατέρας μου τα νέα στο νοσοκομείο, στο Κατμαντού του Νεπάλ. Ήμουν 28 χρονών και δούλευα εκεί ως γιατρός. Αφού έδωσαν την έγκρισή τους οι γονείς μας, παντρευτήκαμε έπειτα από τέσσερις βδομάδες!

Το όνομα εκείνου του άντρα ήταν Μπισνού Τσιτρακάρ. Ήταν 34 ετών και είχε ειδικευτεί στην αγροτική μηχανική. Στο παρελθόν, τον είχα δει μερικές φορές στους δρόμους του Κατμαντού, όμως ποτέ δεν τον είχα γνωρίσει προσωπικά. Όλ’ αυτά μπορεί να φαίνονται παράξενα για τους ανθρώπους της Δύσης· ωστόσο εδώ και αιώνες, οι γάμοι που διευθετούνται από τους γονείς είναι έθιμο της πατρίδας μου, του Νεπάλ, και το ποσοστό διαζυγίων είναι πολύ χαμηλό. Αλλά ίσως θα έπρεπε να σας εξηγήσω περισσότερα πράγματα.

Στο Νεπάλ, όταν μια γυναίκα παντρεύεται, πηγαίνει και μένει μαζί με τους γονείς του άντρα της. Δεν θεωρείται σωστό να φεύγει ο γιος από το σπίτι του. Αυτός κανονικά πρέπει να μένει σπίτι του και να εξακολουθεί να υποστηρίζει τις οικογενειακές διευθετήσεις. Έτσι λοιπόν, οι γονείς του γαμπρού εξετάζουν εξονυχιστικά τη νύφη για να διαπιστώσουν αν θα ταιριάξει με το γιο τους, καθώς και με τους ίδιους. Μ’ αυτό τον τρόπο, επιστρατεύεται η εμπειρία ετών για την εκλογή γαμήλιου συντρόφου.

Τέλος πάντων, ήμουν διπλωματούχος γιατρός, εκπαιδευμένη στο Ιατρικό Ινστιτούτο της Μόσχας, στη Σοβιετική Ένωση, και παντρεμένη μ’ έναν άντρα που θα με πήγαινε στις Ηνωμένες Πολιτείες. Αλλά, θα συνεχίσω αργότερα σχετικά μ’ αυτό· ας αφήσουμε τον Μπισνού να μας πει την ιστορία από τη δική του πλευρά.

Από τη Μηχανική στην Ψυχολογία

Μπισνού: Στις αρχές του 1960, όταν εργαζόμουν στην πατρίδα μου, το Νεπάλ, για την Υπηρεσία Διεθνούς Ανάπτυξης των Ηνωμένων Πολιτειών, δεν με ενδιέφερε καθόλου αν υπήρχε Θεός ή ποια ήταν η αληθινή θρησκεία. Προερχόμουν από περιβάλλον Ινδουιστικό και Βουδιστικό μαζί, στο οποίο το μόνο που είχε σημασία ήταν οι τακτικές επισκέψεις στους ναούς. Ως αποτέλεσμα του ότι εργαζόμουν μαζί με Αμερικανούς, ονειρευόμουν να πάω στις Ηνωμένες Πολιτείες για να συνεχίσω τις σπουδές μου εκεί. Αυτό το όνειρο έγινε πραγματικότητα όταν ένας αγροτικός μηχανικός, φίλος μου από το Κάνσας, μου έκανε τα έξοδα για να πάω στις Ηνωμένες Πολιτείες το 1965.

Από το 1965 μέχρι το 1969, σπούδασα αγροτική μηχανική στο Πανεπιστήμιο της Χαβάης και μετά στο Πανεπιστήμιο της Πολιτείας του Όρεγκον. Ενώ βρισκόμουν εκεί, με εξέλεξαν για σύμβουλο των φοιτητών σε μια φοιτητική εστία. Αυτό μου έδωσε την ευκαιρία να ασχοληθώ με τους ανθρώπους και τα προβλήματά τους. Τότε ακριβώς συνειδητοποίησα ότι οι άνθρωποι με ενδιέφεραν πολύ περισσότερο από τα κανάλια και τα γεωργικά μηχανήματα. Έτσι, έπειτα από σπουδές πέντε χρόνων, εγκατέλειψα τη μηχανική και μεταπήδησα στην ψυχολογία. Με τον καιρό, τέλειωσα τις μεταπτυχιακές μου σπουδές στην κλινική ψυχολογία, στο Πανεπιστήμιο της Πολιτείας της Γουίτσιτα.

Το 1971, γύρισα στην πατρίδα μου, το Νεπάλ, για μια σύντομη επίσκεψη. Φανταστείτε την έκπληξή μου, όταν η μητέρα μου μού είπε πως γνώριζε ένα κορίτσι καλό και από καλή οικογένεια. Θα με ενδιέφερε να την παντρευτώ; Σκέφτηκα: ‘Ναι, όταν θα ’χω τελειώσει τις σπουδές μου στις Ηνωμένες Πολιτείες, περίπου σ’ ένα χρόνο’. Τελικά, όπως εξελίχτηκαν τα πράγματα, παντρευτήκαμε μέσα σε τέσσερις βδομάδες. Ο γάμος μας έγινε σύμφωνα με τον παραδοσιακό τρόπο του Νεπάλ και κράτησε δυο μέρες. Είμαστε κι οι δυο από την κάστα των Τσιτρακάρ κι έτσι παρευρίσκονταν πολλοί συγγενείς μας.

Τώρα μπορεί να αναρωτιέστε πώς θα μπορούσαμε να περιμένουμε να πετύχει ο γάμος μας, εφόσον βασιζόταν στην εκλογή των γονέων μας κι αφού γνωρίζαμε τόσο λίγο ο ένας τον άλλον. Η απάντηση είναι ότι εμπιστευόμασταν την κρίση τους, και ο χρόνος απέδειξε ότι είχαν δίκιο. Έτσι αντί να ακολουθήσουμε τον τρόπο της Δύσης, ο οποίος στηρίζεται σε ραντεβού και στενή γνωριμία, ακολουθήσαμε τον παραδοσιακό τρόπο και αφήσαμε τους γονείς μας να ζυγίσουν τις ιδιότητές μας, τις αρχές και το χαρακτήρα μας, για να δουν αν θα ταιριάζαμε.

Μετά το γάμο μας, η Τάρα εξακολούθησε να εργάζεται ως γιατρός σ’ ένα νοσοκομείο του Νεπάλ. Ωστόσο, δεν ήταν ικανοποιημένη από πνευματική άποψη. Είχε ανατραφεί ως Ινδουίστρια και είχε ζωντανό θρησκευτικό αίσθημα. Την απασχολούσαν πολλά ερωτήματα σχετικά με τη θρησκεία. Αλλά ας αφήσουμε την ίδια να μας μιλήσει γι’ αυτό.

Σπουδές στη Σοβιετική Ένωση

Τάρα: Πρώτα απ’ όλα, θα ήθελα να σας εξηγήσω πώς βρέθηκα στη Σοβιετική Ένωση. Κέρδισα υποτροφία από τη σοβιετική κυβέρνηση για να σπουδάσω ιατρική στη Μόσχα. Τότε παρουσιάστηκε το πρώτο πρόβλημα. Έπρεπε να μάθω ρώσικα. Κανονικά, έστελναν τους φοιτητές στη Ρωσία ένα χρόνο, για να μάθουν τη γλώσσα. Όμως εγώ, εξαιτίας κάποιας καθυστέρησης που οφειλόταν σε κυβερνητικές διατυπώσεις, πήγα στη Μόσχα έξι μήνες αργότερα. Έτσι μου έμειναν μόνο έξι μήνες για να μάθω ρώσικα! Κατόπιν, πήγα κατευθείαν στην ιατρική σχολή για εκπαίδευση που κράτησε έξι χρόνια.

Συχνά με ρωτούν ποια είναι η γνώμη μου για τη Σοβιετική Ένωση. Φυσικά, όλα στη ζωή είναι σχετικά, κι εγώ το μόνο στοιχείο που είχα για σύγκριση ήταν το Νεπάλ, που ήταν ακόμη αναπτυσσόμενη χώρα. Έτσι λοιπόν, είχα εντυπωσιαστεί πολύ από τις καθαρές πόλεις και το εξαίρετο συγκοινωνιακό δίκτυο, ιδιαίτερα στη Μόσχα. Όσο για τους ανθρώπους, διαπίστωσα ότι είχαν τις ίδιες βασικές ανάγκες που έχουν οι άνθρωποι σ’ όλο τον κόσμο—επάρκεια τροφής, ρουχισμού και εργασίας για να είναι σε θέση να φροντίζουν τα παιδιά τους. Είχαν υποφέρει τόσο πολύ στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο που είχαν αποκτήσει συνείδηση της ανάγκης για ειρήνη.

Ως φοιτήτρια της ιατρικής, διαπίστωσα ότι οι γιατροί και οι καθηγητές αγαπούσαν τη δουλειά τους, παρ’ όλο που δεν ήταν υψηλόμισθοι. Μάλιστα, ως φοιτήτρια με υποτροφία, έπαιρνα πολύ περισσότερα χρήματα (90 ρούβλια [περ. 20.000 δρχ.] το μήνα) απ’ όσα έπαιρναν οι Ρώσοι συμφοιτητές μου. Πολλοί γιατροί και χειρουργοί, όπως και πολλοί προϊστάμενοι τμημάτων στο νοσοκομείο, ήταν γυναίκες.

Λατρεία Σύμφωνα με τον Ινδουισμό και το Μεθοδισμό

Αφού τέλειωσα τις σπουδές μου στη Μόσχα, γύρισα στο Νεπάλ και, όπως ήδη ξέρετε, παντρεύτηκα. Ύστερα από λίγους μήνες, πήγα και βρήκα τον Μπισνού στις Ηνωμένες Πολιτείες. Εκεί, άρχισαν να μου λείπουν μερικά πράγματα που αποτελούσαν μέρος της ζωής μου, όταν ήμουν στο Νεπάλ. Ως Ινδουίστρια, ήμουν συνηθισμένη να επισκέπτομαι τους ναούς στο Κατμαντού. Αν και η θρησκεία μου έδινε ελάχιστη, αν όχι καθόλου, βαρύτητα στις δοξασίες, μου έλειπαν οι εξωτερικές εκδηλώσεις πνευματικότητας. Ένιωθα την ανάγκη ενός «ναού».

Ακριβώς απέναντι από το ταχυδρομείο του Γουίνφιλντ στο Κάνσας, το ταχυδρομείο από το οποίο παίρναμε την αλληλογραφία μας κάθε μέρα, βρισκόταν μια Μεθοδιστική εκκλησία. Έτσι κάποια μέρα, ο Μπισνού έπιασε συζήτηση με τον πάστορα κι από τότε αρχίσαμε να πηγαίνουμε σ’ εκείνη την εκκλησία.

Ο πάστορας και ο αντικαταστάτης του γνώριζαν ότι εγώ ήμουν Ινδουίστρια και ότι είχα είδωλα στο σπίτι μου· ωστόσο δεν είχαν καμιά αντίρρηση σχετικά μ’ αυτό. Θα πρέπει να πω ότι τα τέσσερα χρόνια που πήγαινα εκεί δεν πέτυχαν να με ικανοποιήσουν πνευματικά. Είχαμε άγνοια όσον αφορά την Αγία Γραφή.

Ένα Σωρό Ερωτήματα

Ως γιατρός, είχα δει σε πολλές περιπτώσεις ανθρώπους να υποφέρουν. Για παράδειγμα, κάποτε στο Κατμαντού, είδα μια γυναίκα να παθαίνει σοκ, εξαιτίας της ακατάλληλης μετάγγισης αίματος που της είχαν κάνει. Η δουλειά στο εργαστήριο δεν γινόταν πάντοτε με ευσυνειδησία και συνέβαιναν μοιραία ατυχήματα.

Βασανιζόμουν από ένα σωρό ερωτήματα, στα οποία δεν μπορούσαν να απαντήσουν ούτε ο Ινδουισμός ούτε ο Μεθοδισμός. Για παράδειγμα, Γιατί πρέπει να πεθαίνουμε; Γιατί να υποφέρει τόσο πολύ ο κόσμος; Ποιος ευθύνεται για όσα υποφέρουν οι άνθρωποι; ‘Πώς θα μπορέσω να πάρω απάντηση;’ αναρωτιόμουν.

Κάποια μέρα, μας επισκέφτηκαν Μάρτυρες του Ιεχωβά. Τους είπα ότι πηγαίναμε στη Μεθοδιστική εκκλησία. Όταν όμως ο Μάρτυρας ρώτησε αν θα θέλαμε να αποκτήσουμε κατανόηση της Αγίας Γραφής, του Μπισνού του άρεσε η ιδέα κι εγώ συμφώνησα μαζί του. Σύντομα άρχισα να παίρνω απάντηση στις ερωτήσεις μου, μέσα από την Αγία Γραφή και με λογικό τρόπο. Τώρα η Αγία Γραφή ήταν το βιβλίο που ήθελα να κατανοήσω περισσότερο από κάθε άλλο. Συνειδητοποίησα ότι δεν θα ήταν ποτέ δυνατό ένας Θεός αγάπης να είναι υπεύθυνος για τα παθήματα που μαστίζουν τον κόσμο. Διέκρινα από την Αγία Γραφή ότι αυτό που οδήγησε στα παθήματα και στο θάνατο είναι ο συνδυασμός της σατανικής επιρροής και της ανθρώπινης ισχυρογνωμοσύνης.—Δευτερονόμιον 32:4, 5· 1 Ιωάννου 5:19· Αποκάλυψις 12:9-12.

Επίσης αναγνώρισα ότι αν τα ονόματα των Ινδουιστικών θεών ήταν σημαντικά, επειδή ξεχώριζαν τον έναν από τον άλλον, το όνομα του αληθινού Θεού, του Ιεχωβά, που τον ξεχωρίζει από τους ψεύτικους θεούς που υπάρχουν στον κόσμο, είναι πολύ πιο σημαντικό. (Ψαλμός 83:18, ΜΝΚ) Ήμουν κατενθουσιασμένη με την προοπτική ενός καινούριου κόσμου ειρήνης και αρμονίας. (Αποκάλυψις 21:3, 4) Ενώ όμως εγώ είχα αρχίσει να νιώθω ικανοποιημένη πνευματικά, ο Μπισνού δεν δεχόταν εύκολα τις απαντήσεις.

Δυσπιστία κι Έπειτα Απόλυτη Βεβαιότητα

Μπισνού: Ενώ η Τάρα είχε αρχίσει να δέχεται την αλήθεια της Αγίας Γραφής, εγώ δεν συμφωνούσα με την άποψη ότι μπορούσε να υπάρχει μόνο μια αληθινή οργάνωση. Έτσι, μελετούσα μεν την Αγία Γραφή με τους Μάρτυρες του Ιεχωβά, αλλά μόνο και μόνο για να βρω λάθη. Όμως οι Μάρτυρες μου έδιναν με υπομονή όλες τις απαντήσεις μέσα από την Αγία Γραφή. Σιγά-σιγά βεβαιώθηκα απόλυτα.

Τελικά, μετακομίσαμε στο Άρλινγκτον της Βιρτζίνια, και το Δεκέμβριο του 1979 βαφτιστήκαμε ως αφιερωμένοι Μάρτυρες. Πήραμε την απόφαση να ζούμε με τρόπο που να μας επιτρέπει να δίνουμε περισσότερο αίνο στον Ιεχωβά. Έτσι αποφασίσαμε κάθε φορά να δουλεύει μόνο ο ένας από τους δυο μας πλήρες ωράριο και ο άλλος να ασχολείται περισσότερο χρόνο με το να κηρύττει και να διδάσκει την αλήθεια. Για λίγο καιρό δούλεψα πλήρες ωράριο σ’ ένα ψυχιατρικό θεραπευτικό κέντρο για Βιετναμέζους πρόσφυγες.

Από Ψυχολόγος Οδηγός Λεωφορείου!

Το Νοέμβριο του 1980, μετακομίσαμε στο Γουίντσεστερ της Βιρτζίνια, όπου η Τάρα έπιασε δουλειά ως κλινικός γιατρός στο Τμήμα Δημόσιας Υγείας. Τώρα θα έπρεπε κι εγώ να βρω δουλειά. Για εννιά περίπου μήνες δεν κατόρθωσα να βρω δουλειά ανάλογη με την ειδικότητά μου. Έτσι ενώ η Τάρα εργαζόταν, εγώ ήμουν άνεργος. Το μόνο που ήθελα ήταν να βρω μια δουλειά με μειωμένο ωράριο για να μπορώ να κάνω περισσότερα πράγματα στη διακονία.

Αυτή ήταν περίοδος δοκιμασίας για μένα. Είχα αρχίσει να αποθαρρύνομαι και να σκέφτομαι ότι θα έπρεπε να βρω δουλειά με πλήρες ωράριο. Όμως δεν δοκιμάστηκα περισσότερο απ’ όσο μπορούσα να αντέξω. Τελικά, μου πρόσφεραν δουλειά με μειωμένο ωράριο σ’ ένα κέντρο αποκατάστασης ναρκομανών, όπου βοηθούσα άτομα που είχαν προβλήματα με τα ναρκωτικά και το πιοτό. Ήταν ό,τι έπρεπε για μένα· μπορούσα να διαλέγω εγώ το πρόγραμμά μου. Κατόπιν η κατάσταση άλλαξε. Έπρεπε να διαλέξω—ή πλήρες ωράριο ή καθόλου δουλειά. Έτσι, για μια ακόμη φορά έμεινα χωρίς δουλειά κι αυτή τη φορά έπαιρνα επίδομα ανεργίας. Αυτό ήταν μεγάλο χτύπημα στην περηφάνια μου, αλλά έπειτα βρεθήκαμε μπροστά σε μια πρόκληση που ήταν μαζί και έκπληξη.

Το περιοδικό Ξύπνα! 22 Δεκεμβρίου 1984 δημοσίευσε ένα άρθρο σχετικά με την ανεργία και έκανε διάφορες προτάσεις. Καθώς διαβάζαμε τον κατάλογο με τα πιθανά επαγγέλματα με τα οποία μπορείς να ασχοληθείς έξω από το σπίτι, η Τάρα μου έδειξε ένα επάγγελμα που μου άρεσε—οδηγός σχολικού λεωφορείου! Αναφορικά με το πρόγραμμα εργασίας, αυτό ήταν το πιο κατάλληλο επάγγελμα.

Από ψυχολόγος σε οδηγό λεωφορείου ήταν αρκετά μεγάλη αλλαγή. Όμως μου άρεσε το οδήγημα. Αν και χρειάστηκε να καταπνίξω την υπερηφάνειά μου παρουσιάστηκα στις σχολικές αρχές. Μου έδωσαν τη δουλειά—και με έβαλαν σ’ ένα από τα δυσκολότερα δρομολόγια με μερικά από τα πιο άτακτα παιδιά. Εκεί χρειαζόταν πραγματικά η γνώση μου περί ψυχολογίας.

Κάποια φορά ανέβηκε στο λεωφορείο μια μικρή ομάδα παιδιών, σωστά ζιζάνια, που δεν έλεγαν να ησυχάσουν. Σταμάτησα το λεωφορείο και τους εξήγησα ότι για τη δική τους ασφάλεια, έπρεπε να οδηγώ χωρίς να αποσπάται η προσοχή μου. Όποτε έκαναν φασαρία και αποσπούσαν την προσοχή μου, σταματούσα το λεωφορείο μέχρι να ησυχάσουν. Αφού σταμάτησα μια-δυο φορές, τα περισσότερα απ’ αυτά φρόντισαν να ησυχάσουν τους άτακτους.

Ωστόσο, οι πιο αξιόλογες εμπειρίες μου προέρχονταν από τη διακονία. Κήρυττα σε πιο τακτική βάση και εκπαιδευόμουν από τον Λάνσινγκ Άντερσον, έναν εξαίρετο σκαπανέα διάκονο και πρεσβύτερο στην εκκλησία Δυτική Γουίντσεστερ. Κατόπιν το 1985, η Τάρα είχε ορισμένες εμπειρίες που άλλαξαν και πάλι τη ζωή μας.

Καινούρια Πρόκληση στη Νέα Υόρκη

Τάρα: Το 1984 και το 1985, είχα την ευκαιρία να επισκεφτώ τα κεντρικά γραφεία των Μαρτύρων του Ιεχωβά στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης τρεις φορές, και να υπηρετήσω ως παθολόγος. Είναι μια κοινότητα που αποτελείται περίπου από 2.700 άτομα απ’ όλο τον κόσμο. Τρώνε, κοιμούνται και εργάζονται εκεί, χωρίς να πληρώνονται· παίρνουν μόνο ένα μικρό επίδομα για τα έξοδά τους! Είναι όλοι τους εθελοντές διάκονοι, αφιερωμένοι στο να βοηθούν να φτάνει το κήρυγμα των ‘καλών νέων’ της Βασιλικής κυβέρνησης του Θεού σ’ όλο τον κόσμο. (Μάρκος 13:10, ΜΝΚ) Πολλοί απ’ αυτούς εργάζονται στις μεγάλες τυπογραφικές εγκαταστάσεις, όπου βγάζουν Άγιες Γραφές και Γραφικές εκδόσεις σε πολλές γλώσσες. Άλλοι ασχολούνται με εργασίες γραφείου, οργανωτικές υποθέσεις καθώς και με υποθέσεις που αφορούν τον ίδιο τον οίκο. Έτσι λοιπόν, αυτή η μικρή «πόλη» στο Μπρούκλιν Χάιτς χρειάζεται και το δικό της ιατρικό προσωπικό.

Με γοήτευαν πολύ αυτές οι ευκαιρίες για εργασία σε μια τέτοια Χριστιανική κοινότητα. Με ικανοποιούσε πάρα πολύ να εργάζομαι ανάμεσα σε ανθρώπους που είναι καθαροί στο σώμα και στο νου και που συμμερίζονται τα πιστεύω μου. Κι έπειτα ήρθε η μεγάλη έκπληξη. Η Εταιρία Σκοπιά μας προσκάλεσε να πάμε και να υπηρετήσουμε ολοχρόνια στα κεντρικά γραφεία. Έτσι τώρα, συγκαταλέγομαι στους τέσσερις γιατρούς που φροντίζουν για τις ανάγκες αυτής της κοινότητας· είμαστε δυο άντρες και δυο γυναίκες. Οι ασθενείς μας κυμαίνονται από μικρά παιδιά (για παράδειγμα, ένας από τους γιατρούς μας έχει τέσσερα παιδιά) μέχρι ηλικιωμένους Μάρτυρες που ξεπερνάνε τα 90—και εξακολουθούν να εργάζονται! Και τι κάνει ο Μπισνού;

Πιο Ευτυχισμένος με Λιγότερα

Μπισνού: Τώρα υπηρετώ ως ένας από τους επισκόπους του οίκου στον οποίο κατοικεί αυτή η κοινότητα· είμαι υπεύθυνος για ορισμένες λειτουργίες που λαβαίνουν χώρα μέσα στον οίκο. Εδώ, δεν ασχολούμαι με τον αλκοολισμό ή την τοξικομανία. Όλοι ζουν σύμφωνα με τις αρχές της Αγίας Γραφής, τις οποίες και εφαρμόζουν, και είναι ενδιαφέρον να βλέπεις ότι αυτές οι αρχές αποτελούν αυτό που σήμερα ονομάζεται εφαρμοσμένη ψυχολογία.

Είναι αλήθεια, ότι δεν έχουμε πια ούτε σπίτι ούτε καλούς μισθούς. Όμως μάθαμε να είμαστε πιο ευτυχισμένοι με λιγότερα πράγματα. Έχουμε αποκτήσει γνώση για τον αληθινό Θεό και Υπέρτατο Κυρίαρχο του σύμπαντος, τον Ιεχωβά. Και χρειάστηκε να έρθουμε από το Κατμαντού του Νεπάλ εδώ, για να αποκτήσουμε αυτή τη γνώση!

[Εικόνες/Χάρτης στη σελίδα 15]

Νεπάλ, η πόλη και η κοιλάδα του Κατμαντού, όπου γεννηθήκαμε

[Χάρτης]

(Για το πλήρως μορφοποιημένο κείμενο, βλέπε έντυπο)

ΝΕΠΑΛ

Κατμαντού

ΚΙΝΑ

ΙΝΔΙΑ

[Εικόνα στη σελίδα 16]

Λίγο καιρό μετά το γάμο μας στο Νεπάλ

[Εικόνα στη σελίδα 17]

Η Τάρα σπούδασε ιατρική στη Σοβιετική Ένωση

[Ευχαριστίες]

USSR Mission to the UN

[Εικόνα στη σελίδα 18]

Η Τάρα (αριστερά) εδώ βοηθάει στην προετοιμασία του φαγητού στην κουζίνα της πεθεράς της