Τα Πρόωρα Μωρά Χρειάζονται Τρυφερή και Στοργική Φροντίδα
ΗΤΑΝ τρεις η ώρα Κυριακή πρωί. Δεν έχω ιδέα για το τι ήταν αυτό που έκανε τους πόνους της γέννας να έρθουν πρόωρα. Υποψιάζομαι όμως πως ίσως ήταν το ότι το είχα ρίξει υπερβολικά στη διασκέδαση. Όποιος κι αν ήταν ο λόγος, ο μικρός γιος μου είχε ήδη ξεκινήσει κι ερχόταν, ένα μήνα νωρίτερα από την ώρα του.
Οι πόνοι της γέννας κράτησαν πολλή ώρα και ο ρυθμός τους δεν ήταν σταθερός. Όλη τη μέρα κι όλη τη νύχτα της Κυριακής, είχα πόνους χωρίς να μπορώ να γεννήσω. Πολλές φορές η μαία μπορούσε να δει το κεφάλι του μωρού στη διάρκεια κάποιας σύσπασης, αλλά στην επόμενη σύσπαση δεν φαινόταν απολύτως τίποτα. Στις τέσσερις η ώρα το πρωί της Δευτέρας, 25 ώρες από τότε που άρχισαν οι πόνοι, η μαία έκρινε, από το πώς ακουγόταν ο χτύπος της καρδιάς του μωρού, ότι το μωρό βρισκόταν σε κίνδυνο. Μου έδωσε οξυγόνο και με πήγε αμέσως στο νοσοκομείο. Ύστερα από τρεις ώρες γεννήθηκε ο Ντάνι.
Ο άντρας μου, ο Μπιλ, κι εγώ μπορούσαμε να διακρίνουμε ότι δυσκολευόταν στην αναπνοή, επειδή οι πνεύμονές του δεν λειτουργούσαν καλά. Μας άφησαν να τον κρατήσουμε για λίγα δευτερόλεπτα, και σ’ αυτό το χρονικό διάστημα, ο Μπιλ κι εγώ προσέξαμε ότι ανέπνεε πιο εύκολα καθώς τον κρατούσαμε και του μιλούσαμε. Όταν το προσωπικό του νοσοκομείου είπε ότι θα έπρεπε να τον βάλουν στη θερμοκοιτίδα, δεν ήμουν διανοητικά σε θέση να φέρω αντίρρηση, έπειτα από τους πόνους της γέννας που είχαν κρατήσει τόσο πολύ και με είχαν εξουθενώσει.
Στις 9.30 το πρωί ήρθε να με δει ο παιδίατρος. Μου είπε πως είχε εξετάσει το παιδί και πως απ’ ό,τι φαινόταν ήταν καλά· ο γιατρός θα έδινε εντολή να μου το φέρουν για να το θηλάσω. Όμως το μωρό δεν ήρθε. Πήγε δέκα η ώρα, 11 η ώρα, 12 η ώρα, κι ο Ντάνι πουθενά. Τελικά, λίγα μόλις λεπτά μετά τις 12, ήρθε μια νοσοκόμα από το δωμάτιο στο οποίο είχαν τα μωρά και μου ανακοίνωσε τα τρομακτικά νέα: «Το μωρό σας παρουσιάζει διαστολή και αναζωπύρωση και χρειάστηκε να το πάμε για εντατική παρακολούθηση!» Είπε αυτά τα λόγια και χωρίς περισσότερες εξηγήσεις, έφυγε.
Μπορείτε να φανταστείτε τι προκάλεσε αυτό στην ήδη ταραγμένη ψυχική μου κατάσταση. Δεν ήξερα τι σήμαινε «διαστολή και αναζωπύρωση» κι έτσι τηλεφώνησα στη μαία και τη ρώτησα αν ήταν σοβαρό. «Ναι», είπε αυτή, «είναι πολύ σοβαρό. Αυτό είναι που τους φοβίζει σχετικά με τα πρόωρα μωρά».
—Τι εννοείς; τη ρώτησα. Υπάρχει περίπτωση να πεθάνει;
—Είναι πιθανό, απάντησε. Μου είπε ότι θα έπρεπε να επιμείνω να τον δω.
Οι νοσοκόμες μού είπαν ότι δεν μπορούσα να τον δω προτού δώσει ο γιατρός την άδεια να βγει από τη θερμοκοιτίδα. Σ’ εκείνο το σημείο, άρχισα να κλαίω υστερικά και προκάλεσα αρκετή αναστάτωση. «Είναι το δικό μου μωρό, και θα πεθάνει, κι εγώ δεν μπορώ ούτε να το πάρω στην αγκαλιά μου!» Αυτές αντέδρασαν γρήγορα και με οδήγησαν στο μωρό. Παρ’ όλο που δεν μπορούσα να το πάρω αγκαλιά, υπήρχε ένα μικρό άνοιγμα στην πλευρά της θερμοκοιτίδας, απ’ όπου μπορούσα να περάσω μέσα το χέρι μου και να το αγγίξω.
Το θέαμα που παρουσίαζε ο Ντάνι ήταν θλιβερό. Οι μύες του στομαχιού του εξακολουθούσαν να πάλλονται, λόγω της προσπάθειας που έκανε να αναπνεύσει με λάθος τρόπο, και τα ρουθούνια του ήταν ορθάνοιχτα επειδή δεν έπαιρνε αρκετό οξυγόνο. (Εκείνη η έκφραση λοιπόν αναφερόταν στη διαστολή του στέρνου και στην αναζωπύρωση των ρουθουνιών.) Τα χέρια και τα πόδια του ήταν μελανά από την έλλειψη οξυγόνου.
Έβαλα το χέρι μου μέσα και άρχισα να του κάνω ελαφρό μασάζ από το κεφάλι μέχρι τα πόδια και να του λέω πόσο πολύ τον αγαπώ. Του μιλούσα για τον μπαμπά του και για τον αδελφό του, τον Τίμι, και για όλη την οικογένεια και του έλεγα πόσο πολύ τον αγαπάμε και πόσο πολύ θέλαμε να έρθει σπίτι. Άκουγε με μεγάλη προσήλωση τη φωνή μου και το μασάζ τον βοήθησε να ηρεμήσει. Δεν χρειάζεται να προσπαθήσει να με πείσει κανείς ότι η αγάπη κάνει θαύματα. Το είδα μόνη μου εκείνη τη μέρα. Σε διάστημα μισής ώρας, η αναπνοή του ήταν τελείως ομαλή, και τα χέρια και τα πόδια του ήταν ροδαλά.
Η νοσοκόμα που είχε υπηρεσία είπε: «Δεν μπορώ να το πιστέψω! Κοίτα τον! Αναπνέει τόσο καλά, και κοίτα τα χέρια και τα πόδια του!» Τον έβγαλε έξω και μου τον έδωσε χωρίς να περιμένει την άδεια του γιατρού.
Η κρίση πέρασε. Ο Ντάνι σώθηκε. Αυτό συνέβη πριν από εφτά και πλέον χρόνια. Μέχρι σήμερα, αρέσει πολύ στον Ντάνι να ακούει αυτή την ιστορία της εμπειρίας που είχε και θέλει να τη λέω και σε άλλους.—Όπως το αφηγήθηκε η Μαίρη Τζέιν Τριγκς.