«Αν Πέθαιναν οι Ωκεανοί»
ΑΝ ΠΕΘΑΙΝΑΝ οι ωκεανοί της γης—δηλαδή, αν κατά κάποιο τρόπο τερματιζόταν ξαφνικά η ζωή στους ωκεανούς—το γεγονός αυτό θα αποτελούσε την τελειωτική καθώς και πιο μεγάλη καταστροφή στην ταραγμένη ιστορία του ανθρώπου και των άλλων ζωικών και φυτικών οργανισμών, με τους οποίους μοιράζεται ο άνθρωπος αυτόν τον πλανήτη». Αυτά έγραψε ο Ζακ Κουστό στην εισαγωγή του πρώτου τόμου του έργου του Ο Κόσμος των Ωκεανών του Ζακ Κουστό.
Και συνεχίζει το σενάριο: «Αν οι θάλασσες απονεκρώνονταν, η περιεκτικότητα της ατμόσφαιρας σε διοξείδιο του άνθρακα θα έφτανε σε μοιραία ύψη. Όταν η πυκνότητα του CO2 ξεπεράσει ορισμένα όρια, αρχίζει να εμφανίζεται το ‘φαινόμενο του θερμοκηπίου’: η θερμότητα που ακτινοβολείται από τη γη προς το διάστημα, θα παγιδευόταν κάτω από τη στρατόσφαιρα, υψώνοντας ταχύτατα τις θερμοκρασίες που επικρατούν στο επίπεδο της θάλασσας. Τότε, οι πάγοι θα άρχιζαν να λιώνουν στους Πόλους, τόσο στο Βόρειο όσο και στο Νότιο. Οι ωκεανοί θα ανυψώνονταν ίσως και κατά τριάντα μέτρα, σε πολύ λίγα χρόνια. Όλες οι μεγάλες πόλεις της γης θα κατακλύζονταν από τα νερά. Για να αποφύγουν τον πνιγμό, το ένα τρίτο του παγκόσμιου πληθυσμού θα αναγκάζονταν να καταφύγουν σε λόφους και βουνά· όμως οι λόφοι και τα βουνά δεν θα ήταν έτοιμα να δεχτούν αυτούς τους ανθρώπους, δεν θα ήταν σε θέση να παράγουν αρκετή τροφή για να τους θρέψουν».
Ο Κουστό έπειτα προχωρεί και φτάνει στο μακάβριο φινάλε: «Συνωστισμένοι στα διάφορα υψίπεδα, πεινασμένοι, έρμαια των αλλόκοτων καταιγίδων και επιδημιών, με τις οικογένειες και την κοινωνία σε πλήρη κατάρρευση, οι άνθρωποι που έχουν απομείνει, αρχίζουν να υποφέρουν από τα συμπτώματα της ανοξίας—της έλλειψης οξυγόνου—η οποία προκαλείται από την εξαφάνιση του φυτοπλαγκτού και τον περιορισμό της βλάστησης στη γη. Καθηλωμένος στη στενή ζώνη ανάμεσα στις νεκρές θάλασσες και τις άγονες βουνοπλαγιές, ο άνθρωπος περνάει μέσα σε φοβερή αγωνία τις τελευταίες στιγμές της ζωής του. Ίσως τριάντα ως πενήντα χρόνια μετά το θάνατο των ωκεανών, ο τελευταίος άνθρωπος στη γη αφήνει κι αυτός την τελευταία του πνοή. Και η οργανική ζωή στον πλανήτη μας αντιπροσωπεύεται πια μόνο από τα βακτηρίδια και μερικά είδη εντόμων που τρέφονται με θνησιμαία».
Όμως, με το να είναι ο άνθρωπος αυτό που είναι, αυτή καθώς και άλλες παρόμοιες προειδοποιήσεις που ακούγονται σήμερα περνάνε απαρατήρητες, καθώς οι άνθρωποι που έχουν μανία με το χρήμα συνεχίζουν την ξέφρενη πορεία τους προς την καταστροφή. Όπως είπε ο Ιεχωβά πριν από πολύ καιρό: «Του περιπατούντος ανθρώπου δεν είναι το να κατευθύνη τα διαβήματα αυτού», και θα χρειαστεί να επέμβει ο ίδιος ο Ιεχωβά και να σταματήσει «εκείνους που καταστρέφουν την γην».—Ιερεμίας 10:23· Αποκάλυψις 11:18, ΚΔΤΚ.