Πανικός στην Πτήση 811

24 Φεβρουαρίου 1989. Η ώρα ήταν μία μετά τα μεσάνυχτα. Μαζί με τη σύζυγό μου, τη Λίντα, έλπιζα ότι σε 12 περίπου ώρες θα βρισκόμασταν και πάλι στην πατρίδα μας, την Αυστραλία. Η πτήση 811 για τη Νέα Ζηλανδία, που θα ήταν το πρώτο σκέλος του ταξιδιού της επιστροφής μας, φαινόταν ότι δεν θα διέφερε και πολύ από οποιαδήποτε άλλη συνηθισμένη πτήση.

Αφού πέρασαν τα πρώτα είκοσι λεπτά του ταξιδιού μας, μας ξάφνιασε ένας δυνατός υπόκωφος χτύπος στη δεξιά πλευρά του αεροπλάνου. Ένα τμήμα του εσωτερικού του αεροπλάνου, που βρισκόταν μια μόλις σειρά μακριά μας, υποχώρησε προς τα μέσα. Θρύμματα και φάιμπεργκλας πετούσαν πέρα-δώθε στην καμπίνα. Ένας άνεμος που έπνεε με αφάνταστη δύναμη μαινόταν μέσα στο αεροσκάφος. Τότε δεν γνωρίζαμε καν ότι ο αέρας είχε τραβήξει εννέα επιβάτες έξω από το αεροσκάφος—και ότι έναν από αυτούς τον ρούφηξε ένας από τους δεξιούς κινητήρες του αεροσκάφους!

Οι υστερικές κραυγές των επιβατών πνίγονταν σχεδόν από το ουρλιαχτό του ανέμου και τους ήχους που παρήγε η άτρακτος καθώς τρανταζόταν. Η Λίντα και εγώ απλώς κοιτάξαμε ο ένας τον άλλο. Δεν χρειάστηκε να πούμε τίποτε. Ξέραμε ότι σε λίγο θα πεθαίναμε!

Αντιμετωπίζοντας Σίγουρο Θάνατο

Κοίταξα προς τα πίσω και παρατήρησα ότι οι μάσκες οξυγόνου είχαν κατεβεί από την οροφή για τους περισσότερους επιβάτες, αλλά η δική μου και της Λίντα δεν είχαν κατεβεί. Σηκώθηκα και προσπάθησα να ανοίξω δια της βίας τη θήκη για τη μάσκα, αλλά η σύζυγός μου με τράβηξε πάλι πίσω στη θέση μου.

Ωστόσο, καταφέραμε να τραβήξουμε τα σωσίβιά μας κάτω από το κάθισμα και πήραμε στάση για αναγκαστική προσγείωση. Ήμασταν πεπεισμένοι ότι σε λίγο θα πέφταμε στον Ειρηνικό!

Η Λίντα κι εγώ κοιταχτήκαμε πάλι. «Σ’ αγαπώ, Λίντα», της είπα. «Κι εγώ σ’ αγαπώ», μου απάντησε. Παίρνοντας πάλι στάση για αναγκαστική προσγείωση, έσκυψα το κεφάλι μου και άρχισα να προσεύχομαι στον Ιεχωβά Θεό.

Ακούει κανείς πολλές φορές να λένε ότι οι άνθρωποι που βρίσκονται κοντά στο θάνατο βλέπουν ξαφνικά σκηνές από τη ζωή τους. Και οι δυο μας είχαμε αυτή την εμπειρία. Επίσης σκεφτόμασταν συνέχεια «Μακάρι να είχαμε κάνει τούτο και μακάρι να είχαμε κάνει εκείνο». Η σύζυγός μου και εγώ είμαστε και οι δυο Μάρτυρες του Ιεχωβά. Έλπιζα ότι θα αποκτούσα κάποτε τα προσόντα να γίνω διακονικός υπηρέτης στην τοπική εκκλησία. Αλλά τώρα φαινόταν σίγουρο ότι δεν θα έφτανα ποτέ αυτόν το στόχο. Η Λίντα βασανιζόταν από τύψεις επειδή δεν είχε αρχίσει ποτέ το ολοχρόνιο έργο κηρύγματος ως σκαπάνισσα, πράγμα που έλεγε συχνά ότι σκόπευε να κάνει.

Και πάλι άρχισα να επικαλούμαι τον Ιεχωβά, αυτή τη φορά δυνατά, κρατώντας σφιχτά το χέρι της Λίντα με το δεξί μου χέρι. Μια συνοδός ικέτευε τους επιβάτες απεγνωσμένα να παραμείνουν στις θέσεις τους. Έξω επικρατούσε αδιαπέραστο σκοτάδι. Μέσα, απόλυτος πανικός.

‘Τι θα συνέβαινε αν πέθαινε η Λίντα κι επιζούσα εγώ;’ σκέφτηκα. ‘Τι θα σκέφτονταν οι γονείς της για μένα, αφού τους πήρα την κόρη χωρίς να τη γυρίσω σπίτι της;’ Η ελπίδα της ανάστασης δεν ήταν ποτέ τόσο ζωτική για εμάς όσο εκείνη τη στιγμή.

Ενώ αναλογιζόμουν τη μηδαμινή πιθανότητα που είχαμε να επιζήσουμε από την πτώση άρχισα να σκέφτομαι ότι θα κάναμε αναγκαστική προσθαλάσσωση και θα παλεύαμε με τους καρχαρίες. Κοίταξα τα πόδια μου και έπιασα τα παπούτσια μου που βρίσκονταν κάτω από το μπροστινό κάθισμα. ‘Αν πρόκειται να μου επιτεθεί κανένας καρχαρίας’, σκέφτηκα, ‘θα δυσκολευτεί περισσότερο να με δαγκώσει, αν φορώ τα παπούτσια μου!’ Παραλογιζόμουν; Ναι. Αλλά η λογική σπανίζει σε τέτοιες στιγμές.

Προσγείωση!

Ξαφνικά, ακούστηκε μια ανακοίνωση: «Σε δυο λεπτά θα προσγειωθούμε!»

«Σε δυο λεπτά θα προσγειωθούμε;» Η ανακοίνωση αυτή με μπέρδεψε. ‘Δεν προσγειώνεσαι στη θάλασσα—πέφτεις’, σκέφτηκα. ‘Μήπως κατευθυνόμαστε και πάλι προς τη Χονολουλού;’ Μέσα σε μερικά δευτερόλεπτα ήξερα την απάντηση. Άναψαν τα φώτα και κάναμε μια πάρα πολύ ομαλή προσγείωση. Οι επιβάτες ξέσπασαν σε ξέφρενα χειροκροτήματα καθώς το αεροπλάνο σταμάτησε να κινείται! Παρέμεινα σωριασμένος στη θέση μου. Αλλά όχι για πολύ. Σε λίγο μας είπαν να αδειάσουμε το αεροπλάνο. Προχωρήσαμε προς τις πόρτες εξόδου και κατεβήκαμε γλιστρώντας πάνω σε τσουλήθρες, μέχρι που φτάσαμε ασφαλείς στο διάδρομο του αεροδρομίου που ήταν από κάτω μας.

Ενώ βρισκόμουν πια σε ασφαλή απόσταση από το μισοκαταστραμμένο αεροσκάφος, περιεργαζόμουν την αιτία που προκάλεσε την ημίωρη φρίκη την οποία περάσαμε: Ένα τμήμα της ατράκτου, που είχε μήκος 10 μέτρα, είχε ξεκολλήσει, αφήνοντας εκτεθειμένες έξι σειρές της δεύτερης θέσης, ένα μέρος του θαλάμου αποσκευών και ένα μικρό τμήμα της πρώτης θέσης. Θυμάμαι ότι είχα παρατηρήσει πως ένα ολόκληρο τμήμα της δεύτερης θέσης ήταν άθικτο και με ανακούφιζε η σκέψη ότι όλοι οι επιβάτες θα πρέπει να είχαν επιβιώσει. Πόσο μεγάλο ήταν το λάθος μου! Στην πραγματικότητα ο αέρας είχε τραβήξει έξι σειρές έξω από το αεριωθούμενο, προκαλώντας το φρικτό θάνατο εννέα επιβατών.

Καθώς το λεωφορείο του αεροδρομίου μάς μετέφερε πίσω στο κεντρικό κτίριο του αερολιμένα, οι επιβάτες άρχισαν να παρηγορούν ο ένας τον άλλο. Ήταν φανερό ότι όλο και περισσότεροι επιβάτες υπέκυπταν στο σοκ. Μόλις φτάσαμε στο κτίριο, καταλήφτηκαν αμέσως όλα τα διαθέσιμα τηλέφωνα. Επιβάτες που βρίσκονταν ακόμα σε σύγχυση προσπαθούσαν να επικοινωνήσουν με μέλη της οικογένειάς τους προτού εκείνα αναστατωθούν από τα ρεπορτάζ του ραδιοφώνου και της τηλεόρασης.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ τις επόμενες έξι ώρες: Επιβάτες που ήταν ματωμένοι και βρίσκονταν σε συναισθηματική σύγχυση κοίτονταν εδώ κι εκεί στο πάτωμα της αίθουσας του αεροδρομίου. Έξω συγκεντρώνονταν συνεργεία ειδήσεων και δικηγόροι. Το προσωπικό της αεροπορικής εταιρίας προσπαθούσε να μας προφυλάξει απ’ αυτούς. Διεξάγονταν συνεχείς μετρήσεις επιβατών, καθώς οι υπεύθυνοι αγωνίζονταν να διαπιστώσουν ποιοι ακριβώς ήταν οι αγνοούμενοι.

Αργότερα, κάθε επιβάτης υποβλήθηκε σε ανάκριση από τους πράκτορες του Ομοσπονδιακού Γραφείου Ερευνών (F.B.I.) των Η.Π.Α., που ενδιαφέρονταν να εξακριβώσουν το γρηγορότερο αν ήταν υπεύθυνη για την καταστροφή κάποια τρομοκρατική ενέργεια. Αυτό φαινόταν απίθανο, αλλά ήταν ευνόητο ότι οι υπεύθυνοι της αεροπορικής εταιρίας είχαν τεντωμένα νεύρα. Μόλις πριν από δυο μήνες, μια βόμβα που έβαλαν τρομοκράτες έριξε ένα αεριωθούμενο καθώς πετούσε πάνω από το Λόκερμπι της Σκωτίας. Αργότερα όμως μάθαμε ότι η πιθανή αιτία για την τραγωδία της πτήσης 811 ήταν κάποιο κατασκευαστικό λάθος.

Επιτέλους στο Σπίτι!

Μετά από μια σύντομη ανάπαυση και ένα ζεστό γεύμα σ’ ένα ξενοδοχείο του Ουαϊκικί, μας πληροφόρησαν ότι η πτήση είχε προγραμματιστεί να γίνει αργότερα το ίδιο βράδυ. Μολονότι μερικοί προτίμησαν να παραμείνουν στο Ουαϊκικί για να συνέλθουν, η Λίντα κι εγώ, καθώς και δεκάδες άλλοι, αποφασίσαμε ότι θα ήταν καλύτερο να φύγουμε απ’ αυτόν τον εφιάλτη όσο γινόταν πιο γρήγορα. Παρ’ όλα αυτά, η πτήση μας από τη Χονολουλού ήταν μια εμπειρία που μας έσπασε τα νεύρα. Το παραμικρό τράνταγμα του αεροπλάνου μάς έκανε να ριγούμε από τον τρόμο. Κάποιου μέλους του πληρώματος του έπεσε ένα πλαστικό ποτήρι με πάγο και ο θόρυβος μας τρόμαξε. Ολόκληρες σειρές επιβατών, μαζί κι εγώ, πεταχτήκαμε από τις θέσεις μας.

Στον καθορισμένο χρόνο όμως φτάσαμε σώοι και αβλαβείς στην Αυστραλία. Ένας συγγενής, που δεν έχει την ίδια θρησκευτική πίστη μ’ εμάς, παρατήρησε ότι η θρησκευτική μας πίστη προφανώς μας βοήθησε να αντιμετωπίσουμε καλύτερα το ‘εναέριο’ δράμα. Καθώς οι σκέψεις μας επιστρέφουν σ’ εκείνη τη γεμάτη πανικό πτήση, η Λίντα κι εγώ δεν αμφιβάλλουμε πως το γεγονός ότι στηριχτήκαμε στον Ιεχωβά, καθώς και η βαθιά μας πίστη στην υπόσχεσή του σχετικά με την ανάσταση, αποτέλεσαν μεγάλη παρηγοριά για εμάς.

Μολονότι δεν μπορούμε να ισχυριστούμε ότι η επιβίωσή μας ήταν κατά κάποιον τρόπο θαυματουργική, είμαστε πολύ ευγνώμονες που ζούμε ακόμα. Μάλιστα η εμπειρία αυτή μας έχει βοηθήσει να εκτιμήσουμε περισσότερο από κάθε άλλη φορά, ότι η ζωή είναι ένα πολύτιμο δώρο από τον Θεό. Και είμαστε περισσότερο αποφασισμένοι παρά ποτέ να τη χρησιμοποιούμε πλήρως για να του αποδίδουμε αίνο.—Όπως το αφηγήθηκε ο Ρότζερ Γουάιτ.