Δώρο Ζωής ή Φιλί Θανάτου;

«Πόσοι άνθρωποι πρέπει να πεθάνουν; Πόσους θανάτους χρειάζεστε; Πείτε μας ποιος είναι ο κατώτατος αριθμός θανάτων που χρειάζεστε για να πιστέψετε ότι πραγματικά συμβαίνει».

Ο ΝΤΟΝ ΦΡΑΝΣΙΣ, αξιωματούχος των Κέντρων Ελέγχου των Ασθενειών στις Η.Π.Α., χτύπησε τη γροθιά του στο τραπέζι καθώς είπε κραυγάζοντας τα παραπάνω λόγια σε μια συνάντηση με ανώτατους εκπροσώπους της βιομηχανίας τραπεζών αίματος. Τα Κέντρα Ελέγχου των Ασθενειών στις Η.Π.Α. προσπαθούσαν να πείσουν τους τραπεζίτες αίματος ότι το AIDS μεταδιδόταν μέσω του αίματος που χρησιμοποιούνταν σ’ όλη τη χώρα.

Οι τραπεζίτες αίματος παρέμειναν αμετάπειστοι. Αποκάλεσαν τις αποδείξεις ισχνές—μόνο μια χούφτα περιπτώσεων—και αποφάσισαν να μην αυξήσουν τα τεστ αίματος. Αυτά συνέβηκαν στις 4 Ιανουαρίου 1983. Έξι μήνες αργότερα, ο πρόεδρος του Αμερικανικού Συλλόγου Τραπεζών Αίματος βεβαίωσε: «Υπάρχει ελάχιστος ή και καθόλου κίνδυνος για το πλατύ κοινό».

Κατά την άποψη πολλών ειδικών, υπήρχαν ήδη αρκετές αποδείξεις που δικαιολογούσαν κάποια κινητοποίηση. Και από τότε, αυτή η αρχική «χούφτα περιπτώσεων» αυξήθηκε ανησυχητικά. Πριν από το 1985, πιθανόν 24.000 άνθρωποι δέχτηκαν μετάγγιση αίματος μολυσμένου με τον HIV (Ιό Ανθρώπινης Ανοσολογικής Ανεπάρκειας), ο οποίος προκαλεί το AIDS.

Το μολυσμένο αίμα είναι ένα τρομερά αποτελεσματικό μέσο εξάπλωσης του ιού του AIDS. Σύμφωνα με Το Ιατρικό Περιοδικό της Νέας Αγγλίας (The New England Journal of Medicine) (14 Δεκεμβρίου 1989), μια και μόνο μονάδα αίματος μπορεί να μεταφέρει αρκετούς ιούς για να προκαλέσει μέχρι και 1,75 εκατομμύρια μολύνσεις! Τα Κέντρα Ελέγχου των Ασθενειών στις Η.Π.Α. είπαν στο Ξύπνα! ότι μέχρι τον Ιούνιο του 1990, στις Ηνωμένες Πολιτείες και μόνο, 3.506 άτομα είχαν ήδη παρουσιάσει AIDS από μεταγγίσεις αίματος, από συστατικά του αίματος και από μεταμοσχεύσεις ιστών.

Αυτοί όμως είναι απλοί αριθμοί. Δεν μπορούν ούτε κατά διάνοια να μεταδώσουν το μέγεθος της κάθε ατομικής τραγωδίας που περιλαμβάνεται. Σκεφτείτε, για παράδειγμα, την τραγωδία της Φράνσις Μπόρχελτ, ηλικίας 71 ετών. Είπε σταθερά στους γιατρούς ότι δεν ήθελε μετάγγιση αίματος. Εκείνοι, όμως, της έκαναν μετάγγιση. Η Φράνσις δοκίμασε έναν οδυνηρό θάνατο από AIDS, καθώς η οικογένειά της παρακολουθούσε ανήμπορη να τη βοηθήσει.

Αναλογιστείτε επίσης την τραγωδία ενός 17χρονου κοριτσιού που, επειδή έχανε πολύ αίμα κατά την εμμηνόρροια, της δόθηκαν δυο μονάδες αίματος, απλώς για να αντιμετωπιστεί η αναιμία της. Όταν έγινε 19 χρονών και ήταν έγκυος, ανακάλυψε ότι η μετάγγιση της είχε μεταδώσει τον ιό του AIDS. Στα 22 της προσβλήθηκε από AIDS. Όχι μόνο έμαθε πως σύντομα θα πέθαινε από AIDS, αλλά έμεινε με την αγωνία για το αν είχε μεταδώσει την ασθένεια στο μωρό της. Ο κατάλογος με τις τραγωδίες συνεχίζεται ατέλειωτος και περιλαμβάνει από μωρά μέχρι ηλικιωμένους σ’ όλο τον κόσμο.

Το 1987, το βιβλίο Αυτόνομα και Κατευθυνόμενα Προγράμματα για το Αίμα (Autologous and Directed Blood Programs) είπε θρηνώντας: «Σχεδόν αμέσως μόλις προσδιορίστηκαν οι αρχικές ομάδες κινδύνου, συνέβη το αδιανόητο· φάνηκε ότι αυτή η θανατηφόρα ασθένεια [το AIDS] μπορούσε να μεταδοθεί και ήδη μεταδιδόταν μέσω του αίματος που προερχόταν από εθελοντική αιμοδοσία. Αυτό αποτελούσε την πιο πικρή ειρωνεία στον ιατρικό τομέα· ότι αυτό το πολύτιμο και ζωοπάροχο δώρο, το αίμα, θα μπορούσε να γίνει όργανο θανάτου».

Ακόμη και φάρμακα που παράγονται από το πλάσμα βοήθησαν στην εξάπλωση αυτής της μάστιγας σ’ όλο τον κόσμο. Οι αιμοφιλικοί, οι περισσότεροι από τους οποίους χρησιμοποιούν για να αντιμετωπίσουν την ασθένειά τους έναν πηκτικό παράγοντα που έχει ως βάση το πλάσμα, αποδεκατίστηκαν. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, το 60 έως και 90 τοις εκατό απ’ αυτά τα άτομα προσβλήθηκε από AIDS πριν ακόμα εφαρμοστεί η υποβολή του φαρμάκου σε θερμική επεξεργασία για την απαλλαγή του από τον ιό HIV.

Ακόμη και σήμερα όμως, το αίμα δεν είναι ασφαλές από το AIDS. Και το AIDS δεν είναι ο μόνος κίνδυνος από τη μετάγγιση αίματος. Κάθε άλλο.

Κίνδυνοι που Επισκιάζουν το AIDS

«Είναι η πιο επικίνδυνη ουσία που χρησιμοποιούμε στην ιατρική», λέει ο Δρ Τσαρλς Χάγκινς αναφερόμενος στο αίμα. Σίγουρα ξέρει τι λέει· είναι ο διευθυντής της υπηρεσίας μεταγγίσεων αίματος σ’ ένα νοσοκομείο της Μασαχουσέτης. Πολλοί νομίζουν ότι η μετάγγιση αίματος είναι απλό θέμα· φτάνει να βρεθεί κάποιο άτομο με συμβατό τύπο αίματος. Εκτός, όμως, από τις ομάδες αίματος κατά το σύστημα ABO και από τον παράγοντα Ρέζους (Rh) που είναι τα συνηθισμένα κριτήρια για τη διασταύρωση του αίματος, υπάρχουν μέχρι και 400 περίπου άλλες διαφορές οι οποίες δεν λαμβάνονται υπόψη σ’ αυτή τη διαδικασία. Όπως σημειώνει ο καρδιοχειρουργός Ντέντον Κούλεϊ: «Η μετάγγιση αίματος είναι μια μεταμόσχευση οργάνου. . . . Νομίζω ότι υπάρχουν ορισμένες ασυμβατότητες σ’ όλες σχεδόν τις μεταγγίσεις αίματος».

Δεν μας εκπλήσσει το γεγονός ότι η μετάγγιση μιας τόσο σύνθετης ουσίας «μπερδεύει» το ανοσολογικό σύστημα του ανθρώπινου σώματος, όπως το έθεσε ένας χειρουργός. Στην πραγματικότητα, μια μετάγγιση αίματος μπορεί να καταστείλει την ανοσία μέχρι και για ένα χρόνο. Για μερικούς, αυτή είναι η πιο απειλητική πλευρά των μεταγγίσεων.

Υπάρχουν και λοιμώδεις ασθένειες επίσης. Αυτές έχουν εξωτικά ονόματα, όπως νόσος του Σάγκας και μεγαλοκυτταρικός ιός. Τα αποτελέσματα της δράσης τους ποικίλλουν από πυρετό και ρίγη μέχρι θάνατο. Ο Δρ Τζόζεφ Φέλντσου, από το Ιατρικό Πανεπιστήμιο του Κορνέλ, λέει ότι υπάρχει 1 πιθανότητα στις 10 να μεταδοθεί κάποιο είδος λοίμωξης μέσω μετάγγισης. Είναι σαν να παίζεις ρωσική ρουλέτα μ’ ένα δεκάσφαιρο περίστροφο. Πρόσφατες μελέτες έχουν δείξει επίσης ότι οι μεταγγίσεις αίματος κατά τη διάρκεια μιας εγχείρησης για καρκίνο μπορεί στην πραγματικότητα να αυξήσουν τον κίνδυνο επανεμφάνισης του καρκίνου.

Δεν είναι άξιο απορίας το ότι ένα ειδησεογραφικό πρόγραμμα της τηλεόρασης ισχυρίστηκε ότι η μετάγγιση αίματος μπορεί να αποτελέσει το μεγαλύτερο εμπόδιο στην ανάρρωση μετά από εγχείρηση. Η ηπατίτιδα προσβάλλει εκατοντάδες χιλιάδες άτομα και σκοτώνει πολύ περισσότερους ανθρώπους που κάνουν μετάγγιση απ’ ό,τι το AIDS, αλλά της δίνεται πολύ μικρή δημοσιότητα. Κανένας δεν ξέρει την έκταση των θανάτων, αλλά ο οικονομολόγος Ρος Έκερτ λέει ότι μπορεί να ισοδυναμεί με τη συντριβή ενός αεροσκάφους DC-10 γεμάτο ανθρώπους κάθε μήνα.

Οι Κίνδυνοι και οι Τράπεζες Αίματος

Πώς ανταποκρίθηκαν οι τράπεζες αίματος όταν αποκαλύφτηκαν όλοι αυτοί οι κίνδυνοι που παρουσίαζε το προϊόν τους; Όχι καλά, λένε οι επικριτές. Το 1988, η Έκθεση της Προεδρικής Επιτροπής για την Επιδημία του Ιού της Ανθρώπινης Ανοσολογικής Ανεπάρκειας (Report of the Presidential Commission on the Human Immunodeficiency Virus Epidemic) κατηγόρησε τις τράπεζες αίματος ότι η ανταπόκρισή τους στην απειλή του AIDS υπήρξε «αδικαιολόγητα αργή». Οι τράπεζες αίματος είχαν παρακινηθεί να αποθαρρύνουν μέλη των ομάδων υψηλού κινδύνου από το να δίνουν αίμα. Είχαν επίσης παρακινηθεί να κάνουν τεστ στο ίδιο το αίμα, ελέγχοντάς το για σημάδια προέλευσης από δότες που ανήκαν σε ομάδες υψηλού κινδύνου. Οι τράπεζες αίματος καθυστέρησαν. Πήραν στα ελαφρά τους κινδύνους, λέγοντας ότι επικρατούσε αδικαιολόγητη υστερία. Γιατί;

Ο Ράντι Σιλτς, στο βιβλίο του Και η Μπάντα Συνέχισε να Παίζει (And the Band Played On), καταγγέλλει ότι μερικοί τραπεζίτες αίματος αρνήθηκαν τη διεξαγωγή περαιτέρω τεστ «για λόγους σχεδόν αποκλειστικά οικονομικούς. Αν και διευθυνόταν κατά κύριο λόγο από μη κερδοσκοπικούς οργανισμούς, όπως ο Ερυθρός Σταυρός, η βιομηχανία αίματος αντιπροσώπευε μεγάλα χρηματικά ποσά, με ετήσιες εισπράξεις ενός δισεκατομμυρίου δολαρίων [περ. 168 δισ. δρχ.]. Η επιχείρησή τους, που προμήθευε αίμα για 3,5 εκατομμύρια μεταγγίσεις το χρόνο, βρισκόταν σε κίνδυνο».

Επιπρόσθετα, επειδή οι μη κερδοσκοπικές τράπεζες αίματος εξαρτώνται σε μεγάλο βαθμό από εθελοντές αιμοδότες, δίσταζαν να προσβάλουν οποιονδήποτε απ’ αυτούς, εξαιρώντας κάποιες ομάδες υψηλού κινδύνου, και ιδιαίτερα τους ομοφυλόφιλους. Οι υποστηρικτές των δικαιωμάτων των ομοφυλόφιλων προειδοποίησαν απειλητικά ότι η απαγόρευση στους ομοφυλόφιλους να δίνουν αίμα θα παραβίαζε τα ατομικά τους δικαιώματα και θα θύμιζε τη νοοτροπία των στρατοπέδων συγκέντρωσης κάποιας άλλης εποχής.

Η απώλεια αιμοδοτών και η διεξαγωγή επιπρόσθετων τεστ θα κόστιζε επίσης περισσότερα χρήματα. Την άνοιξη του 1983, η Τράπεζα Αίματος του Πανεπιστημίου του Στάνφορντ ήταν η πρώτη που χρησιμοποίησε ένα τεστ αίματος, το οποίο θα μπορούσε να δείξει αν το αίμα προερχόταν από δότες που ανήκαν σε ομάδες υψηλού κινδύνου για AIDS. Άλλοι τραπεζίτες αίματος επέκριναν την κίνηση αυτή, αποκαλώντας την εμπορικό τέχνασμα για την προσέλκυση περισσότερων ασθενών. Τα τεστ πράγματι αυξάνουν τις τιμές. Αλλά όπως είπε ένα ζευγάρι, στων οποίων το μωρό είχε γίνει μετάγγιση χωρίς να το ξέρουν οι ίδιοι: «Σίγουρα θα πληρώναμε μια επιβάρυνση 5 δολαρίων [περ. 850 δρχ.] ανά μισό λίτρο αίματος» για τέτοια τεστ. Το μωρό τους πέθανε από AIDS.

Ο Παράγοντας Αυτοσυντήρηση

Μερικοί ειδικοί λένε ότι οι τράπεζες αίματος αργούν να ανταποκριθούν στους κινδύνους που περιλαμβάνει το αίμα, επειδή δεν είναι υποχρεωμένες να δίνουν λόγο για τις συνέπειες των δικών τους αποτυχιών. Λόγου χάρη, σύμφωνα με την έκθεση στην εφημερίδα Δε Φιλαντέλφια Ινκουάιρερ (The Philadelphia Inquirer), η Υπηρεσία Τροφίμων και Φαρμάκων των Η.Π.Α. είναι υπεύθυνη να εξακριβώνει αν οι τράπεζες αίματος ανταποκρίνονται στις συγκεκριμένες απαιτήσεις, αλλά βασίζεται, κατά κύριο λόγο, στις τράπεζες αίματος για τον καθορισμό αυτών των απαιτήσεων. Και μερικοί ιθύνοντες της Υπηρεσίας Τροφίμων και Φαρμάκων των Η.Π.Α. είναι πρώην ηγετικά στελέχη της βιομηχανίας αίματος. Έτσι, οι έλεγχοι στις τράπεζες αίματος στην πραγματικότητα μειώνονταν σε συχνότητα καθώς εξελισσόταν η κρίση του AIDS!

Οι τράπεζες αίματος των Η.Π.Α. έκαναν επίσης ενέργειες για να επιτύχουν την ψήφιση νομοθεσίας που να τους προστατεύει από δικαστικές αγωγές. Σχεδόν σε κάθε πολιτεία, ο νόμος αναφέρει τώρα ότι το αίμα είναι παροχή υπηρεσίας και όχι προϊόν. Αυτό σημαίνει ότι, όταν κάποιος κάνει μήνυση εναντίον μιας τράπεζας αίματος, πρέπει να αποδείξει ότι υπήρξε αμέλεια από μέρους της—πράγμα που αποτελεί μεγάλο νομικό εμπόδιο. Τέτοιου είδους νόμοι κάνουν τις τράπεζες αίματος πιο ασφαλείς στις δικαστικές αγωγές, αλλά δεν κάνουν το αίμα πιο ασφαλές για τους ασθενείς.

Όπως υποστηρίζει ο οικονομολόγος Ρος Έκερτ, αν οι τράπεζες αίματος έφεραν νομική ευθύνη για το αίμα που θέτουν σε κυκλοφορία, θα έκαναν περισσότερα για να εξασφαλίσουν την ποιότητά του. Ο Άρον Κέλνερ, συνταξιούχος πρώην τραπεζίτης αίματος, συμφωνεί λέγοντας: «Με λίγη νομική αλχημεία, το αίμα έγινε παροχή υπηρεσίας. Όλοι απαλλάχτηκαν και αφέθηκαν ελεύθεροι, δηλαδή, όλοι εκτός από τα αθώα θύματα, τους ασθενείς». Ο ίδιος προσθέτει: «Θα μπορούσαμε τουλάχιστον να τονίσουμε ότι έγινε αδικία, αλλά δεν το τονίσαμε αυτό. Μας απασχολούσαν οι κίνδυνοι που αντιμετωπίζαμε εμείς· πού ήταν το ενδιαφέρον μας για τους ασθενείς;»

Το συμπέρασμα φαίνεται αναπόφευκτο. Η βιομηχανία των τραπεζών αίματος ενδιαφέρεται πολύ περισσότερο να προστατέψει τον εαυτό της από οικονομικής πλευράς παρά να προστατέψει τους ανθρώπους από τους κινδύνους που περιλαμβάνει το προϊόν της. ‘Αλλά έχουν πράγματι σημασία όλοι αυτοί οι κίνδυνοι’, μπορεί κάποιος λογικά να ρωτήσει, ‘αν το αίμα είναι το μόνο δυνατό μέσο για να σωθεί μια ζωή; Τα οφέλη δεν υπερκαλύπτουν τους κινδύνους;’ Αυτές είναι ενδιαφέρουσες ερωτήσεις. Αλλά πόσο απαραίτητες είναι όλες αυτές οι μεταγγίσεις;

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 9]

Οι γιατροί κάνουν τα αδύνατα δυνατά για να προστατευτούν από το αίμα των ασθενών τους. Είναι, όμως, αρκετά προστατευμένοι οι ασθενείς από το αίμα που παίρνουν μέσω μετάγγισης;

[Πλαίσιο/Εικόνα στις σελίδες 8, 9]

Είναι το Αίμα Ασφαλές από το AIDS Σήμερα;

«ΚΑΛΑ Νέα για το Αίμα», έλεγε μια επικεφαλίδα στην εφημερίδα Ντέιλι Νιουζ (Daily News) της Νέας Υόρκης, στις 5 Οκτωβρίου 1989. Το άρθρο ανέφερε ότι οι πιθανότητες να προσβληθεί κανείς από AIDS μέσω μετάγγισης αίματος είναι 1 στις 28.000. Η διαδικασία απομόνωσης του ιού από το διαθέσιμο αίμα, είπε η ίδια εφημερίδα, είναι τώρα αποτελεσματική κατά 99,9 τοις εκατό.

Παρόμοια αισιοδοξία επικρατεί και στις τράπεζες αίματος. Αυτές ισχυρίζονται ότι ‘το διαθέσιμο αίμα είναι τώρα πιο ασφαλές απ’ όσο ποτέ άλλοτε’. Ο πρόεδρος του Αμερικανικού Συλλόγου Τραπεζών Αίματος είπε ότι ο κίνδυνος προσβολής από AIDS μέσω του αίματος έχει «ουσιαστικά εκμηδενιστεί». Αλλά αν το αίμα είναι ασφαλές, γιατί και τα δικαστήρια και οι γιατροί το έχουν χαρακτηρίσει ως «τοξικό» και «αναπόφευκτα μη ασφαλές»; Γιατί μερικοί χειρουργοί κάνουν εγχειρήσεις φορώντας στολές που μοιάζουν διαστημικές, καθώς και μάσκες προσώπου και ψηλές αδιάβροχες μπότες, μόνο και μόνο για να αποφύγουν την επαφή με το αίμα; Γιατί τόσο πολλά νοσοκομεία ζητούν από τους ασθενείς να υπογράψουν ένα έντυπο συγκατάθεσης που απαλλάσσει το νοσοκομείο από κάθε ευθύνη για τις επιβλαβείς συνέπειες των μεταγγίσεων αίματος; Είναι το αίμα πραγματικά ασφαλές από ασθένειες όπως το AIDS;

Η ασφάλεια εξαρτάται από τα εξής δύο μέτρα που παίρνονται για την προστασία του αίματος: τα τεστ στους αιμοδότες που το προμηθεύουν και τα τεστ σ’ αυτό καθαυτό το αίμα. Πρόσφατες μελέτες έδειξαν ότι, παρά τις πολλές προσπάθειες να αποκλειστούν με τεστ οι αιμοδότες των οποίων ο τρόπος ζωής τούς καθιστά ιδιαίτερα ευάλωτους στο AIDS, υπάρχουν ακόμη μερικοί που ξεφεύγουν από τον έλεγχο. Αυτοί δίνουν εσφαλμένες απαντήσεις στο ερωτηματολόγιο και προσφέρουν αίμα. Μερικοί θέλουν απλώς να μάθουν με εμπιστευτικό τρόπο αν έχουν μολυνθεί αυτοί οι ίδιοι.

Το 1985, οι τράπεζες αίματος άρχισαν να κάνουν τεστ στο αίμα για την παρουσία των αντισωμάτων που παράγει το σώμα προκειμένου να καταπολεμήσει τον ιό του AIDS. Το πρόβλημα με το τεστ είναι ότι κάποιος μπορεί να έχει μολυνθεί με τον ιό του AIDS αρκετό καιρό πριν αρχίσει να αναπτύσσει αντισώματα τα οποία θα μπορούσε να ανιχνεύσει το τεστ. Αυτό το κρίσιμο διάστημα αποκαλείται επικίνδυνη περίοδος.

Η αντίληψη ότι υπάρχει 1 πιθανότητα στις 28.000 να προσβληθεί κανείς από AIDS μέσω μετάγγισης αίματος προέρχεται από μια μελέτη που δημοσιεύτηκε στο Ιατρικό Περιοδικό της Νέας Αγγλίας (The New England Journal of Medicine). Αυτό το περιοδικό όρισε την πιο πιθανή επικίνδυνη περίοδο σε οχτώ εβδομάδες κατά μέσο όρο. Ωστόσο, μόλις μερικούς μήνες πριν, τον Ιούνιο του 1989, το ίδιο περιοδικό είχε δημοσιεύσει μια μελέτη, στην οποία συμπέραινε ότι η επικίνδυνη περίοδος μπορεί να είναι πολύ μεγαλύτερη—τρία ή και περισσότερα χρόνια. Αυτή η παλιότερη μελέτη έλεγε ότι αυτές οι μεγάλες περίοδοι μπορεί να είναι πιο συνηθισμένες απ’ όσο πιστευόταν κάποτε και, ακόμη χειρότερα, εξέφραζε την άποψη ότι μερικά άτομα που έχουν μολυνθεί μπορεί να μην αναπτύξουν ποτέ αντισώματα για τον ιό! Η πιο αισιόδοξη όμως έρευνα δεν περιέλαβε αυτές τις διαπιστώσεις, αποκαλώντας τες «όχι αρκετά ξεκαθαρισμένες».

Δεν είναι άξιο απορίας, λοιπόν, το ότι ο Δρ Κόρι Σέρβας, που ανήκει στην Προεδρική Επιτροπή για το AIDS, είπε: «Οι τράπεζες αίματος μπορούν να συνεχίζουν να λένε στο κοινό ότι το διαθέσιμο αίμα δεν θα μπορούσε να είναι πιο ασφαλές, αλλά το κοινό δεν το πιστεύει πια αυτό, γιατί αισθάνεται ότι δεν είναι αλήθεια».

[Ευχαριστίες]

CDC, Atlanta, Ga.

[Πλαίσιο στη σελίδα 11]

Μετάγγιση Αίματος και Καρκίνος

Οι επιστήμονες μαθαίνουν ότι το μεταγγιζόμενο αίμα μπορεί να καταστείλει τη λειτουργία του ανοσολογικού συστήματος, πράγμα που μπορεί να επηρεάσει αρνητικά το πόσο θα ζήσουν αυτοί που εγχειρίζονται για καρκίνο. Στο τεύχος της 15ης Φεβρουαρίου 1987, το περιοδικό Καρκίνος (Cancer) αναφέρεται σε μια πληροφοριακή μελέτη που έγινε στην Ολλανδία. «Αναφορικά με τους ασθενείς που είχαν καρκίνο στο κόλον», έλεγε το περιοδικό, «διαπιστώθηκε ότι το πόσο θα ζούσαν επηρεάστηκε αρνητικά από τη μετάγγιση. Σ’ αυτή την ομάδα, το συνολικό ποσοστό των ατόμων που εξακολουθούσαν να ζουν μετά από 5 χρόνια ήταν 48% για εκείνους που έκαναν μετάγγιση και 74% για εκείνους που δεν έκαναν».

Επίσης, γιατροί του Πανεπιστημίου της Νότιας Καλιφόρνιας διαπίστωσαν ότι, από τους ασθενείς που είχαν εγχειριστεί για καρκίνο, ο καρκίνος επανεμφανιζόταν σε πολύ περισσότερους εφόσον αυτοί είχαν δεχτεί μετάγγιση αίματος. Το περιοδικό Χρονικά Ωτορινολαρυγγολογίας (Annals of Otology, Rhinology & Laryngology) του Μαρτίου 1989 αναφέρθηκε σε μια μελέτη που έκαναν αυτοί οι γιατροί παρακολουθώντας εκατό ασθενείς, και είπε: «Το ποσοστό επανεμφάνισης όλων των περιπτώσεων καρκίνου του λάρυγγα ήταν 14% για εκείνους που δεν είχαν κάνει μετάγγιση αίματος και 65% για εκείνους που είχαν κάνει. Για τον καρκίνο της στοματικής κοιλότητας, του φάρυγγα και της μύτης ή των παραρινικών κόλπων, το ποσοστό επανεμφάνισης ήταν 31% όταν δεν είχε γίνει μετάγγιση και 71% όταν είχε γίνει».

Στο άρθρο του «Μεταγγίσεις Αίματος και Εγχειρήσεις για Καρκίνο», ο Δρ Τζον Σ. Σπρατ κατέληξε στο συμπέρασμα: «Ο χειρουργός που κάνει επεμβάσεις για καρκίνο ίσως χρειαστεί να πάψει να χρησιμοποιεί αίμα».—Το Αμερικανικό Περιοδικό της Χειρουργικής (The American Journal of Surgery), Σεπτέμβριος 1986.

[Εικόνες στη σελίδα 10]

Ο ισχυρισμός ότι το αίμα αποτελεί ζωοσωτήριο φάρμακο είναι αμφισβητήσιμος, αλλά το γεγονός ότι σκοτώνει ανθρώπους είναι αναμφισβήτητο