Η Άποψη της Αγίας Γραφής

«Γιατί Πήρε ο Θεός το Παιδί Μου;»

Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ενός παιδιού είναι ολέθριος για οποιονδήποτε γονέα. Είναι μια οδυνηρή δοκιμασία που δεν μπορεί να σβηστεί με λόγια και μόνο. Αλλά αν έχετε δοκιμάσει μια τέτοια απώλεια και αναρωτιέστε γιατί πήρε ο Θεός το παιδί σας, τότε έχετε πέσει θύμα μιας εσφαλμένης αντίληψης, η οποία το μόνο που κάνει είναι να σας μεγαλώνει τον πόνο. Πρέπει να μάθετε την αλήθεια: Δεν πήρε ο Θεός το παιδί σας.

Κι όμως, πολλοί πιστεύουν ακριβώς το αντίθετο. Μια γυναίκα, για παράδειγμα, κοίταζε απαρηγόρητα το ανοιχτό φέρετρο δίπλα της· μέσα σ’ αυτό κοιτόταν ο 17χρονος γιος της, με τα μαλλιά του αραιωμένα από τις θεραπείες που δεν είχαν καταφέρει να τον γλιτώσουν από τον καρκίνο. Γύρισε σ’ έναν επισκέπτη και του είπε με τρεμάμενη φωνή: «Ο Θεός ήθελε τον Τόμι στον ουρανό μαζί Του». Ήταν Ρωμαιοκαθολική, κι αυτό την είχαν διδάξει τόσα χρόνια που πήγαινε στην εκκλησία. Και οι Προτεστάντες, επίσης, κατηγορούν επί χρόνια τον Θεό για το θάνατο παιδιών. Ο φημισμένος Προτεστάντης μεταρρυθμιστής Ιωάννης Καλβίνος θρηνούσε μετά το θάνατο του γιου του, που ήταν δυο εβδομάδων: «Ο Κύριος σίγουρα μας έδωσε ένα βαρύ πλήγμα με το θάνατο του μωρού μας».

Σύμφωνα μ’ έναν αρχαίο ιουδαϊκό μύθο, οι δίδυμοι γιοι ενός ραβίνου πέθαναν ενόσω εκείνος έλειπε από το σπίτι. Όταν αυτός επέστρεψε και ζήτησε να δει τους γιους του, η γυναίκα του είπε: «Αν κάποιος σου δάνειζε δυο πολύτιμα πετράδια και σου έλεγε ότι μπορούσες να τα χαρείς για όσον καιρό ήταν στην κατοχή σου, θα μπορούσες να φέρεις αντίρρηση όταν ο δανειστής σού ζητούσε να τα επιστρέψεις;» Εκείνος απάντησε: «Φυσικά όχι!» Τότε εκείνη του έδειξε τους δυο νεκρούς γιους του και απλώς είπε: «Ο Θεός ήθελε να πάρει πίσω τα πετράδια του».

Ούτε Παρηγορητική Ούτε Γραφική

Είναι στ’ αλήθεια ο Δημιουργός τόσο σκληρός ώστε να θανατώνει παιδιά επειδή έτσι το θέλει, ενώ γνωρίζει ότι μ’ αυτό σπαράζει η καρδιά των γονέων τους; Όχι, όχι ο Θεός της Αγίας Γραφής· σύμφωνα με το εδάφιο 1 Ιωάννου 4:8, «ο Θεός είναι αγάπη». Προσέξτε πως το εδάφιο δεν λέει ότι ο Θεός έχει αγάπη ή ότι ο Θεός δείχνει αγάπη, αλλά ότι ο Θεός είναι αγάπη. Τόσο βαθιά, τόσο αγνή, τόσο τέλεια είναι η αγάπη του Θεού, τόσο απόλυτα διαποτίζει την προσωπικότητα και τις πράξεις του, ώστε μπορεί ορθά να λεχθεί ότι αυτός είναι η ίδια η προσωποποίηση της αγάπης. Αυτός δεν είναι ένας Θεός που σκοτώνει παιδιά ‘επειδή θέλει να πάρει πίσω τα πετράδια του’.

Αντίθετα, ο Θεός αγαπάει τα παιδιά βαθιά και χωρίς ιδιοτέλεια. Ο Ιησούς Χριστός, που κάθε του λέξη και πράξη αντανακλούσε την προσωπικότητα του ουράνιου Πατέρα του, έδειχνε θερμό, προσωπικό ενδιαφέρον για τα παιδιά. Κάποτε αγκάλιασε ένα μικρό παιδί και δίδαξε τους μαθητές του ότι θα πρέπει κι αυτοί να έχουν αθωότητα και ταπεινοφροσύνη σαν των παιδιών. (Ματθαίος 18:1-4· Μάρκος 9:36) Αιώνες πρωτύτερα, ο Ιεχωβά είχε διδάξει το λαό του να θεωρούν τα παιδιά πολύτιμα και να τα εκπαιδεύουν, να τα διδάσκουν και να τα φροντίζουν με τον ανάλογο τρόπο. (Δευτερονόμιον 6:6, 7· Ψαλμός 127:3-5) Εκείνος θέλει να είναι οι οικογένειες ενωμένες στη ζωή, όχι χωρισμένες στο θάνατο.

«Τότε Γιατί Πέθανε το Παιδί Μου;»

Πολλοί πιστεύουν ότι εφόσον ο Θεός είναι παντοδύναμος, ο ίδιος, κατά συνέπεια, πρέπει να βρίσκεται πίσω από τα γεγονότα και να ελέγχει όλα όσα συμβαίνουν σ’ αυτόν τον κόσμο, περιλαμβανομένων και των θανάτων των παιδιών. Αλλά αυτό το συμπέρασμα δεν ανταποκρίνεται κατ’ ανάγκη στην πραγματικότητα. Όταν ο Ιώβ έχασε και τα δέκα του παιδιά σ’ ένα και μόνο ολέθριο πλήγμα, πίστευε ότι ο Ιεχωβά τού είχε φέρει εκείνη την τρομερή συμφορά. Δεν γνώριζε αυτό που αποκαλύπτει σ’ εμάς η Αγία Γραφή, δηλαδή ότι ένας υπερανθρώπινος αντίδικος του Θεού, ο Σατανάς, ήταν στην πραγματικότητα πίσω από τα γεγονότα σ’ εκείνη την περίπτωση, και έφερνε βάσανα στον Ιώβ, προσπαθώντας να τον κάνει να εγκαταλείψει την πίστη που είχε στον Δημιουργό του.—Ιώβ 1:6-12.

Παρόμοια, οι περισσότεροι άνθρωποι σήμερα δεν έχουν ιδέα για το μέγεθος της επιρροής που ασκεί ο Σατανάς πάνω στον κόσμο. Η Αγία Γραφή αποκαλύπτει ότι ο Σατανάς, και όχι ο Ιεχωβά, είναι ο κυρίαρχος αυτού του διεφθαρμένου συστήματος πραγμάτων. Όπως λέει το εδάφιο 1 Ιωάννου 5:19, ΚΔΤΚ: «Ο κόσμος ολόκληρος βρίσκεται υπό την εξουσίαν του πονηρού». Δεν ευθύνεται ο Ιεχωβά για όλα τα τραγικά γεγονότα που συμβαίνουν σ’ αυτόν τον κόσμο. Δεν πήρε Εκείνος το παιδί σας.

Μήπως αυτό σημαίνει, λοιπόν, ότι το παιδί σας το πήρε ο Σατανάς; Όχι, όχι άμεσα τουλάχιστον. Τότε στην Εδέμ, ο άνθρωπος έθεσε τον εαυτό του υπό την κυριαρχία του Σατανά με το να στασιάσει κατά του Θεού. Έτσι, έχασε το δώρο της αιώνιας, υγιούς ζωής για τον εαυτό του και για όλα του τα παιδιά. (Ρωμαίους 5:12) Ως αποτέλεσμα, εμείς ζούμε σ’ ένα παγκόσμιο σύστημα που είναι αποξενωμένο από τον Θεό, έναν κόσμο στον οποίο πρέπει να αντιμετωπίζουμε αυτό που η Αγία Γραφή αποκαλεί ‘καιρό και απρόβλεπτη περίσταση’, τα απροσδόκητα και πολλές φορές τραγικά γυρίσματα της ζωής. (Εκκλησιαστής 9:11, ΜΝΚ) Ο Σατανάς ‘πλανά την οικουμένη όλη’. (Αποκάλυψις 12:9) Το κύριο ενδιαφέρον του είναι να απομακρύνει τους ανθρώπους από τον Θεό. Γι’ αυτό διαδίδει απαίσια ψέματα για τον Θεό. Ένα απ’ αυτά τα ψέματα είναι ότι ο Θεός χρησιμοποιεί το θάνατο για να αρπάζει τα παιδιά από τους γονείς τους.

Αντί να κατηγορούν τον Θεό, οι γονείς που πενθούν πρέπει να προστρέξουν στην παρηγοριά που προσφέρει ο Θεός μέσα στην Αγία Γραφή. Η ψεύτικη θρησκεία έχει προκαλέσει σύγχυση σε πολλούς ως προς το πού βρίσκονται τα νεκρά παιδιά τους και σε ποια κατάσταση. Ο παράδεισος, η κόλαση, το καθαρτήριο, το Λίμπο—αυτοί οι πολλοί και διάφοροι τόποι προορισμού κυμαίνονται από το ακατανόητο ως το εντελώς τρομακτικό. Η Αγία Γραφή, απεναντίας, μας λέει ότι οι νεκροί δεν έχουν συναίσθηση, βρίσκονται σε μια κατάσταση που μοιάζει περισσότερο με τον ύπνο. (Εκκλησιαστής 9:5, 10· Ιωάννης 11:11-14) Συνεπώς, οι γονείς δεν είναι ανάγκη να ανησυχούν για το τι μπορεί να περνάνε τα παιδιά τους μετά το θάνατο, όπως δεν ανησυχούν όταν βλέπουν τα παιδιά τους να κοιμούνται ήσυχα. Ο Ιησούς μίλησε για έναν καιρό όταν «πάντες οι εν τοις μνημείοις θέλουσιν . . . εξέλθει» σε ανανεωμένη ζωή σε μια παραδεισένια γη.—Ιωάννης 5:28, 29· Λουκάς 23:43.

Είναι αλήθεια ότι η ισχυρή ελπίδα δεν αφαιρεί όλη την τραγικότητα του θανάτου. Ο ίδιος ο Ιησούς ξέσπασε σε κλάματα για το θάνατο του φίλου του Λάζαρου—κι αυτό λίγα μόλις λεπτά πριν τον αναστήσει! Τουλάχιστον, όμως, ο θάνατος δεν είναι πάντοτε οριστικός. Τόσο ο Ιησούς όσο και ο Πατέρας του, ο Ιεχωβά, μισούν το θάνατο. Η Αγία Γραφή αποκαλεί το θάνατο ‘έσχατο εχθρό’ και λέει ότι θα ‘καταργηθεί’. (1 Κορινθίους 15:26) Στον επερχόμενο Παράδεισο, όταν η κυριαρχία του Σατανά θα ανήκει στο παρελθόν, ο θάνατος θα χαθεί για πάντα. Τα αθώα θύματά του θα ξανακερδίσουν τη ζωή τους μέσω της ανάστασης. Τότε, όταν οι γονείς θα ενωθούν ξανά με τα παιδιά που έχασαν, θα μπορούμε επιτέλους να πούμε: ‘Θάνατε, πού είναι το κεντρί σου;’—Ωσηέ 13:14, ΜΝΚ.