Οι Νεαροί Ρωτούν . . .

Να Μπω σε Κάποια Συμμορία;

«Εκεί που καθόμουν στα αποδυτήρια του σχολείου, ήρθαν κάτι αγόρια και άρχισαν να μ’ ενοχλούν. Το ένα απ’ αυτά μου έδωσε μια γροθιά στο στήθος. Τότε, ένα αγόρι που ήξερα ότι ανήκε σε μια συμμορία στη γειτονιά μου μπήκε στη μέση και με υπερασπίστηκε. Σκέφτηκα: ‘Αν μπω στη συμμορία, μπορεί να έχω προστασία, όπως έγινε σήμερα’».—Γκρεγκ.

Η ΠΑΡΟΥΣΙΑ των συμμοριών γίνεται ολοένα και πιο αισθητή σε πολλά σχολεία και γειτονιές. Το 1989, η αστυνομία υπολόγισε ότι, και μόνο στην Κομητεία του Λος Άντζελες των Η.Π.Α., υπήρχαν 600 συμμορίες νεαρών, με 70.000 μέλη περίπου. Ωστόσο, οι συμμορίες αυτές δεν περιορίζονται στις Ηνωμένες Πολιτείες. Για παράδειγμα, το περιοδικό Μακλίνς (Maclean’s) ανέφερε ότι στην πόλη Βανκούβερ του Καναδά, υπάρχουν γύρω στις 13 συμμορίες νεαρών, με 600 και πλέον μέλη.

Όπως ο Γκρεγκ, πολλοί μπαίνουν στις συμμορίες για να βρουν προστασία από τη σχολική βία και, σ’ αυτούς τους βίαιους καιρούς, δεν είναι δύσκολο να κατανοήσει κανείς γιατί μερικοί νεαροί μπορεί να νιώθουν ότι έχουν αυτή την ανάγκη. Είμαστε μάρτυρες μιας παγκόσμιας ‘αύξησης της ανομίας’. (Ματθαίος 24:12, ΜΝΚ) Εντούτοις, υπάρχουν κι άλλοι λόγοι για τους οποίους οι συμμορίες ασκούν τόσο ισχυρή έλξη σε μερικούς νεαρούς.

Υποστήριξη και Φιλία

«Ήθελα πολύ να έχω φίλους, να νιώθω ότι ανήκω σ’ έναν άνθρωπο ή σε μια ομάδα, σε κάποιον για τον οποίο θα νοιαζόμουν», εξηγεί ο Μπέρναρντ, πρώην μέλος συμμορίας. Η Μάριαν, που μπήκε σε μια συμμορία κοριτσιών, παραδέχεται ότι το έκανε αυτό «επειδή αισθανόταν την ανάγκη να έχει κάτι υπό τον έλεγχό της», καθώς και επειδή η συμμορία τής πρόσφερε ένα είδος «οικογενειακής ατμόσφαιρας».

Αν και είναι αλήθεια ότι μερικοί νεαροί μπαίνουν στις συμμορίες για να καταπολεμήσουν την ανία ή για τις συγκινήσεις που προσφέρουν αυτές, απ’ ό,τι φαίνεται, πολύ περισσότεροι νεαροί μπαίνουν στις συμμορίες για να νιώθουν ότι ανήκουν κάπου, να λαβαίνουν συναισθηματική υποστήριξη, να κάνουν φίλους με τους οποίους θα έχουν κάποια κοινά σημεία. Συχνά μ’ αυτόν τον τρόπο αντικαθιστούν μια οικογενειακή κατάσταση η οποία είναι ανεπιθύμητη.

Ο Μπέρναρντ λέει για τον εαυτό του και για άλλα μέλη της συμμορίας: «Οι περισσότεροι προερχόμασταν από διαλυμένα σπίτια. Πολλούς τους μεγάλωνε ένας μόνο γονέας, συνήθως η μητέρα, και ανήκαν σε πολυμελείς οικογένειες. Συνεπώς, δεν υπήρχε κανείς που να διαθέτει χρόνο για να τους μιλάει. Πολλοί προέρχονταν από σπίτια όπου τους κακομεταχειρίζονταν σωματικά και τους έβριζαν, και όπου κανείς δεν ενδιαφερόταν για το αν είχαν ή όχι συναισθήματα. Γι’ αυτό κι εκείνους τους ευχαριστούσε, όπως κι εμένα, το ότι μπορούσαν να μιλάνε σε κάποιον και ότι αυτός ο κάποιος τους άκουγε».

Το ίδιο τονίζει και ο Καναδός σύμβουλος νέων Λιου Γκόλντινγκ. Αυτός δήλωσε: «Τα παιδιά που έχουν προβλήματα στο σπίτι προσκολλιούνται σε μια συμμορία για συναισθηματική υποστήριξη».

Στις Ηνωμένες Πολιτείες, πολλές συμμορίες σχηματίζονται με βάση την εθνικότητα ή την πολιτιστική υποδομή. Έτσι, οι συμμορίες σ’ αυτή τη χώρα προσφέρουν επιπρόσθετα το πλεονέκτημα της συναναστροφής μ’ εκείνους που διακατέχονται από τα ίδια αισθήματα σ’ ό,τι αφορά το φαγητό, τη μουσική, τη γλώσσα κι ένα σωρό άλλα πράγματα. Τόσο οι νεαροί όσο και οι ενήλικοι είναι φυσικό να θέλουν να αισθάνονται χρήσιμοι και αποδεκτοί από τους άλλους. Αλλά μπορούν αυτά τα αισθήματα και οι ανάγκες να καλυφτούν πραγματικά με το να είναι κάποιος μέλος συμμορίας;

Το εδάφιο Παροιμίαι 17:17, ΜΝΚ, λέει: ‘Ο αληθινός σύντροφος είναι στοργικός πάντοτε’. Απολαμβάνουν πράγματι τα μέλη των συμμοριών μεταξύ τους τέτοια πιστότητα και αληθινή φιλία; Αντιθέτως, είναι πάρα πολύ συνηθισμένες οι διαφωνίες, ακόμα και οι καβγάδες, ανάμεσα σε μέλη της ίδιας συμμορίας. Πράγματι, στο περιβάλλον στο οποίο κινούνται οι συμμορίες, όπου επικρατεί μεγάλη πίεση, εύκολα αναπτύσσονται αιτίες για φιλονικία. Οι διαφορές στις απόψεις μπορεί να ερμηνευτούν ως έλλειψη πιστότητας. Ο Μπέρναρντ θυμάται σχετικά μ’ αυτό: «Αν είχαμε κάποια διαφωνία, εγώ έπρεπε να είμαι άγρυπνος, επειδή, εντελώς ξαφνικά, μπορούσε κάποιος να τραβήξει μαχαίρι ή πιστόλι. Και υποτίθεται ότι αυτοί οι άνθρωποι ήταν φίλοι μου! Η ζωή στη συμμορία με απογοήτευσε, επειδή δεν είχα κανέναν αληθινό φίλο».

Όπως προσθέτει ένας 18χρονος, μέλος κάποιας συμμορίας: ‘Δεν έχεις φίλους, ούτε και μέσα στη δική σου συμμορία. Είσαι μόνος σου’.

Να μην ‘Ακολουθείς τους Πολλούς’

‘Δεν θα ακολουθείς τους πολλούς για κακό’. (Έξοδος 23:2) Αυτό λέχτηκε στο λαό του Θεού στους αρχαίους καιρούς, και σε γενικές γραμμές εφαρμόζεται κάλλιστα σε όποιο νεαρό σκέφτεται να μπει σε κάποια συμμορία. Μπορεί να βλέπεις τη συμμορία ως μέσο αυτοπροστασίας ή ως πηγή φιλίας. Στην πραγματικότητα, όμως, κάποιος που είναι μέλος συμμορίας αναγκάζεται αναπόφευκτα να επιδιώκει το ‘κακό’.

Η εφημερίδα Δε Γκλόουμπ εντ Μέιλ (The Globe and Mail) δηλώνει σχετικά μ’ αυτό: ‘Η συμμορία παίρνει τη θέση της οικογένειας. Αυτό σημαίνει, επίσης, ότι η συμμορία αποφασίζει ποια είναι η αποδεκτή συμπεριφορά. Στον κόσμο των εφήβων που δεν βρίσκονται κάτω από επιτήρηση, οι ληστείες, οι ξυλοδαρμοί και οι σεξουαλικές επιθέσεις μπορεί να είναι αυτά που πρέπει να κάνει κάποιος’.

Το 1989 και μόνο, οι συμμορίες της Κομητείας του Λος Άντζελες είχαν ανάμειξη σε 570 ανθρωποκτονίες. Και ουσιαστικά, όπου υπάρχουν συμμορίες, υπάρχει και βία. Κάθε προσπάθεια του ατόμου να αρνηθεί τη συμμετοχή του σε κάτι είναι σίγουρο ότι θα εκληφθεί ως έλλειψη υποστήριξης της συμμορίας, ή ακόμα χειρότερα, ως δειλία. Και στις δυο αυτές περιπτώσεις, είναι εύκολο να γίνεις αντικείμενο επίθεσης. Όπως είπε ένα μέλος συμμορίας: «Δεν γίνεται να πεις όχι στη [συμμορία] σου». Αξίζει τον κόπο να υφίστασαι τέτοιου είδους πίεση μόνο και μόνο για να νιώθεις ότι ανήκεις κάπου ή ότι σε προστατεύουν;

Ο συγγραφέας των εδαφίων Παροιμίαι 1:10-15 απαντά: ‘Γιε μου, αν θελήσουν οι αμαρτωλοί να σε δελεάσουν, εσύ μη θελήσεις. Αν πουν, Έλα μαζί μας, ας ενεδρεύσουμε για αίμα, ας επιβουλευτούμε αναίτια τον αθώο, . . . Θέσε τον κλήρο σου μεταξύ μας, . . . Γιε μου, μην περπατήσεις στην οδό μαζί τους’.

Ζώντας με το Σπαθί

Επίσης, σκέψου τις πιθανές συνέπειες στην υγεία σου και στην ευημερία σου. Ένα μέλος συμμορίας είπε ότι ‘πρέπει να είσαι πρόθυμος να πεθάνεις για τα υπόλοιπα μέλη της συμμορίας σου’. Και κάτι τέτοιο γίνεται συχνά.

Σε αντίθεση μ’ αυτό, σκέψου το μάθημα που δίδαξε ο Ιησούς στους μαθητές του τη νύχτα που τον συνέλαβαν. Ο Ιησούς ήταν άοπλος και βρισκόταν αντιμέτωπος μ’ ένα βίαιο όχλο. Μήπως ήθελε ο Ιησούς να συγκροτήσουν οι μαθητές του μια ομάδα και να ασκήσουν βία προκειμένου να τον υπερασπιστούν; Έτσι νόμιζε ο Πέτρος. Έβγαλε, λοιπόν, το σπαθί του και επιτέθηκε σε κάποιον από τους άντρες που ήταν στον όχλο, κόβοντάς του το αφτί. Η αντίδραση του Ιησού, όμως, θα πρέπει να άφησε τον Πέτρο κατάπληκτο. Ο Ιησούς θεράπευσε θαυματουργικά το αφτί εκείνου του άντρα και είπε στον Πέτρο: ‘Επίστρεψε το σπαθί στη θέση του, γιατί όλοι όσοι πιάσουν σπαθί με σπαθί θα απολεστούν’.—Ματθαίος 26:52, ΜΝΚ.

Τι μάθημα παίρνουμε; Το να εξοπλιζόμαστε για αυτοάμυνα δεν είναι μόνο αντιγραφικό, αλλά και ανόητο και μη πρακτικό. Μια παροιμία το θέτει ως εξής: ‘Όποιος ζητάει κακό, αυτό θα έρθει πάνω του’.—Παροιμίαι 11:27, ΜΝΚ.

Πώς να Νιώσεις Πραγματικά Ότι Ανήκεις Κάπου

Πριν από 50 χρόνια περίπου, διεξάχθηκε μια έρευνα η οποία εντόπιζε διάφορους παράγοντες που συμβάλλουν στο σχηματισμό συμμοριών. Ανάμεσα στα προβλήματα που συγκαταλέγονταν ήταν η μη ικανοποιητική οικογενειακή ζωή, η φτώχεια, η επιδείνωση των συνθηκών στις γειτονιές και η ανεπαρκής εκπαίδευση. Οι δραστηριότητες των συμμοριών δεν έχουν βοηθήσει καθόλου αυτή την κατάσταση ούτε έχουν βοηθήσει πραγματικά τους μοναχικούς νεαρούς να βρουν γνήσιες φιλίες. Ωστόσο, η Χριστιανική εκκλησία σού προσφέρει συναναστροφή με ανθρώπους που νοιάζονται για εσένα. Γιατί να μην καλλιεργήσεις φιλίες εκεί;

Πώς, όμως, μπορείς να προστατευτείς αν μένεις σε μια περιοχή όπου δεσπόζουν οι συμμορίες; Αυτό θα εξεταστεί σ’ ένα μελλοντικό άρθρο.

[Πλαίσιο στη σελίδα 18]

‘Μπήκα σε Κάποια Συμμορία’

«Ήμουν 17 χρονών. Οι φίλοι μου κι εγώ δεν αντέχαμε πια να βλέπουμε στη γειτονιά μας ανθρώπους να πέφτουν θύματα πυροβολισμού, ληστείας ή βιασμού. Σκεφτήκαμε πως αν συγκροτούσαμε μια συμμορία δική μας, ίσως μπορούσαμε να το σταματήσουμε αυτό. Παράλληλα, εγώ ήθελα να νιώθω ότι ανήκω σε κάποια ομάδα. Έτσι, σχηματίσαμε μια συμμορία.

»Αρχίσαμε να κάνουμε περιπολίες στη γειτονιά, και σύντομα άλλες συμμορίες θέλησαν να μας δοκιμάσουν. Δυο μέλη μας δέχτηκαν επίθεση από μια αντίπαλη συμμορία. Τον έναν τον χτύπησαν στο πρόσωπο με το μπαστούνι του μπέιζμπολ· τον άλλον τον μαχαίρωσαν. Πήραμε εκδίκηση γι’ αυτή την αδικία και σύντομα καταφέραμε να επιβληθούμε σε όλη την περιοχή.

»Ωστόσο, διαπίστωσα ότι τα μέλη της συμμορίας δεν είναι αληθινοί φίλοι. Δεν μπορούσες να τους εμπιστευτείς όλους. Μερικοί δεν σε υποστήριζαν αν είχες κάποιο πρόβλημα. Και άλλοι δεν συμμερίζονταν τα ιδανικά μου—άρχισαν να ληστεύουν, ακόμα και να σκοτώνουν ανθρώπους χωρίς λόγο. Έτσι, άρχισα να νιώθω αηδία για τη ζωή που έκανα. Πίστευα πως υπήρχε Θεός, αλλά αναρωτιόμουν γιατί επέτρεπε τόσο πολλές αδικίες. Επίσης έμαθα στο σχολείο ότι η εκκλησία ήταν υπεύθυνη για την Ιερά Εξέταση σε διάφορες χώρες και για την καταστροφή ολόκληρων πολιτισμών, κι όλα αυτά στο όνομα του Θεού. Πίστευα ότι οι θρησκείες αποτελούσαν προκάλυμμα για να βγάζουν μερικοί χρήματα.

»Κάποια μέρα προσευχήθηκα στον Θεό να με βοηθήσει να βρω την οργάνωση που χρησιμοποιεί. Ξεφύλλισα μια Αγία Γραφή που μου είχε δώσει ένας θείος μου και διάβασα το εδάφιο Πράξεις 20:20. Αυτό έλεγε για το κήρυγμα από σπίτι σε σπίτι. Οι μόνοι που ήξερα ότι έκαναν κάτι τέτοιο ήταν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά. Βρήκα, λοιπόν, πού ήταν η τοπική Αίθουσα Βασιλείας και πήγα το επόμενο πρωί. Με δάκρυα στα μάτια, πλησίασα ένα Μάρτυρα και ψιθύρισα: ‘Θέλω να μάθω’. Είχα βρει το λαό του Θεού. Η ζωή μου στη συμμορία ήταν πια παρελθόν».—Εκείνος που έγραψε αυτή την εμπειρία, και που επιθυμεί να παραμείνει ανώνυμος, υπηρετεί τώρα ως προεδρεύων επίσκοπος σε μια εκκλησία των Μαρτύρων του Ιεχωβά.

[Εικόνα στη σελίδα 17]

Γιατί να μην καλλιεργείς φιλίες με ανθρώπους που νοιάζονται πραγματικά για εσένα;