Στην Κορυφή της Ευρώπης με Τρένο
Από τον ανταποκριτή του Ξύπνα! στην Ελβετία
Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ του δέκατου ένατου αιώνα είχε τη διάθεση να κατακτήσει τη φύση. Οι Ελβετικές Άλπεις ήταν μια από τις επικρατέστερες επιλογές. Επί αιώνες οι απειλητικές τους κορυφές από ακανόνιστους πάγους και βράχους είχαν κρατήσει τον άνθρωπο σε μεγάλη απόσταση—αλλά όχι πια. Στις αρχές του 19ου αιώνα, οι ορειβάτες κατάφεραν να αναρριχηθούν στην κορυφή Γιούνγκφραου, ύψους 4.158 μέτρων. Μπορεί να μην είναι η ψηλότερη, αλλά είναι οπωσδήποτε από τις θεαματικότερες κορυφές των Άλπεων.
Στα τέλη του 19ου αιώνα, αρκετοί άνθρωποι που είχαν επιχειρηματικό μυαλό άρχισαν να αναρωτιούνται πώς θα έκαναν αυτή την κορυφή προσιτή σε περισσότερους από μια χούφτα μόνο τολμηρούς ορειβάτες. Σύντομα γεννήθηκε η ιδέα να κατασκευαστεί μια σιδηροδρομική γραμμή μέχρι την κορυφή.
Ένα Θαρραλέο Εγχείρημα
Η κατασκευή μιας σιδηροδρομικής γραμμής σε τόσο ψηλό μέρος ήταν κολοσσιαία αποστολή, ειδικά με την περιορισμένη τεχνολογία που ήταν τότε διαθέσιμη. Η ελβετική κυβέρνηση εξέτασε αρκετές προτάσεις για το πώς θα μπορούσε να γίνει και επέλεξε τα σχέδια του Άντολφ Γκούγιερ-Τσέλερ, ενός βιομήχανου από τη Ζυρίχη. Πρώτα, αυτός έπρεπε να οργανώσει μια επιστημονική αποστολή ψηλά στις Άλπεις, ώστε να αποδειχτεί ότι οι εργάτες και οι τουρίστες μπορούσαν να επιβιώσουν σε εκείνα τα υψόμετρα.
Στα σχέδιά του χρησιμοποιήθηκε η σιδηροδρομική γραμμή Βένγκερναλπ, η οποία ήδη συνέδεε τις αλπικές κοιλάδες Λαουτερμπρούνεν και Γκρίντελβαλντ, κάτω από την κορυφή Γιούνγκφραου. Για να επεκτείνει τις σιδηροτροχιές μέχρι την κορυφή, ο Γκούγιερ-Τσέλερ πρότεινε την κατασκευή μιας ανηφορικής σήραγγας μήκους 7 χιλιομέτρων, η οποία θα περνούσε μέσα από τις φημισμένες γειτονικές κορυφές της Γιούνγκφραου, την Άιγκερ και τη Μονχ. Έτσι, οι σιδηροτροχιές θα ήταν προφυλαγμένες από τις άγριες καιρικές συνθήκες που επικρατούν έξω από τη σήραγγα.
Οι εργασίες άρχισαν τον Ιούλιο του 1896. Χρειάστηκαν δυο χρόνια για να αποπερατωθεί το πρώτο στάδιο στον ανοιχτό χώρο από τη διάβαση Κλάινε Σάιντεκ μέχρι το σταθμό Άιγκεργκλέτσερ, απόσταση μόλις 2 χιλιομέτρων. Η επόμενη αποστολή ήταν η διάνοιξη περάσματος μέσα από την κορυφή Άιγκερ. Καθώς πλησίαζε ο χειμώνας του 1898/1899, αρκετές εκατοντάδες εργαζόμενοι στη σήραγγα προετοιμάστηκαν να αποκλειστούν τελείως από τον υπόλοιπο κόσμο λόγω του όγκου του χιονιού.
Τα καταλύματα ύπνου για τους εργάτες και οι χώροι αποθήκευσης των προμηθειών σχημάτιζαν σχεδόν ένα χωριό. Χιλιάδες κιλά τρόφιμα, οικοδομικά υλικά και καύσιμα έπρεπε να αποθηκευτούν. Οι προμήθειες έπρεπε να διαρκέσουν μέχρι τη στιγμή που θα λειτουργούσε και πάλι η σιδηροδρομική γραμμή Βένγκερναλπ, προς το τέλος της άνοιξης.
Οι εργάτες εργάζονταν για τη διάνοιξη όλο το 24ωρο σε τρεις οχτάωρες βάρδιες. Αλλά η διάνοιξη περασμάτων μέσα από τους βράχους είχε το τίμημά της. Έξι εργάτες σκοτώθηκαν σε ένα τρομερό δυστύχημα στον τόπο των εργασιών. Ωστόσο, οι εργαζόμενοι στη σήραγγα έφτασαν στο δεύτερο στάδιο, το σταθμό Άιγκερβαντ, στις 7 Μαρτίου 1899. Από τα παράθυρα του σταθμού μπορούσαν να δουν το Κλάινε Σάιντεκ, που τώρα βρισκόταν πίσω τους σε απόσταση 4,3 χιλιομέτρων και, αρκετά πιο κάτω, τη λίμνη Τουν.
Απροσδόκητα Εμπόδια
Στις 3 Απριλίου 1899, το έργο υπέστη βαρύ πλήγμα με τον ξαφνικό θάνατο του Άντολφ Γκούγιερ-Τσέλερ. Αλλά κάτω από την επίβλεψη των γιων του, αποπερατώθηκε και το επόμενο στάδιο, ο σταθμός Άισμερ, σε υψόμετρο 3.160 μέτρων. Λειτούργησε τον Ιούλιο του 1905.
Η πρόοδος τα επόμενα χρόνια ήταν αργή. Η σκληρή ζωή σε εκείνο το αφιλόξενο περιβάλλον εκνεύριζε τους εργάτες και εξαντλούσε το σθένος τους. Παρ’ όλα αυτά, στις 21 Φεβρουαρίου 1912, με μια έκρηξη στο βράχο άνοιξε η τελευταία δίοδος μέσα από το Γιούνγκφραουγιοχ (που σημαίνει «Ζυγός της Γιούνγκφραου», η ράχη ανάμεσα στις κορυφές Μονχ και Γιούνγκφραου). Ένα πανόραμα που έκοβε την ανάσα ανοίχτηκε—χιονοσκέπαστες κορυφές και παγετώνες με φόντο το βαθυγάλαζο ουρανό, όλα λουσμένα στο λαμπερό φως του ήλιου!
Ο ψηλότερος σιδηροδρομικός σταθμός της Ευρώπης, το Γιούνγκφραουγιοχ, σε ύψος 3.454 μέτρων και σε απόσταση 9,3 χιλιομέτρων από την αρχή της γραμμής, εγκαινιάστηκε την 1η Αυγούστου 1912. Η αρχική ιδέα να φτάσουν σε αυτή καθαυτή την κορυφή Γιούνγκφραου (700 μέτρα ψηλότερα) έπρεπε να εγκαταλειφτεί—κυρίως λόγω της δαπάνης και της έλλειψης χώρου εκεί πάνω για τα πλήθη των τουριστών που αναμένονταν. Ήδη, το έργο είχε υπερβεί κατά πέντε εκατομμύρια ελβετικά φράγκα τον προϋπολογισμό των δέκα εκατομμυρίων. Αντί των προγραμματισμένων 7 ετών, το έργο είχε απαιτήσει 16.
Αν Επισκεφτείτε το Γιούνγκφραουγιοχ
Σχεδιάζετε να επισκεφτείτε το Γιούνγκφραουγιοχ; Από το Κλάινε Σάιντεκ, η σιδηροδρομική γραμμή Γιούνγκφραου μπορεί να σας μεταφέρει, σε λιγότερο από μια ώρα, στην κορυφή της Ευρώπης. Σύντομες στάσεις σάς επιτρέπουν να βλέπετε από το παράθυρο τους σταθμούς Άιγκερβαντ και Άισμερ. Μόλις φτάσετε στην κορυφή, η λεπτή ατμόσφαιρα σε εκείνο το υψόμετρο μπορεί να σας υποχρεώσει στην αρχή να κινείστε αργά καθώς θα επισκέπτεστε τον εκθεσιακό χώρο του σταθμού επιστημονικής έρευνας ή καθώς θα βλέπετε τα γλυπτά στο Παλάτι των Πάγων. Με ανελκυστήρα, φτάνετε στην Αναβαθμίδα Σφιγξ η οποία βλέπει από ψηλά τον παγετώνα Άλετς. Μπορείτε ακόμη να δοκιμάσετε να πάτε βόλτα με έλκηθρο που το σέρνουν σκύλοι!
Αν πεινάσετε ή διψάσετε, θα βρείτε ένα εστιατόριο που ταιριάζει σε κάθε βαλάντιο και σε κάθε γούστο. Αλλά το καλύτερο προσφέρεται δωρεάν: η μεγαλόπρεπη θέα των έργων των χεριών του Δημιουργού, με την προϋπόθεση να μην εμφανιστεί ξαφνικά ούτε ομίχλη ούτε σύννεφα. Το τοπίο είναι πραγματικά ένα αριστούργημα της δημιουργίας. Εμείς οι μικροσκοπικοί παρατηρητές μπορούμε μόνο να το ατενίζουμε με δέος και θαυμασμό.
[Εικόνα στη σελίδα 24]
Γιούνγκφραουμπαν (σιδηροδρομική γραμμή Γιούνγκφραου)
[Εικόνα/Διάγραμμα στη σελίδα 25]
(Για το πλήρως μορφοποιημένο κείμενο, βλέπε έντυπο)
Η πορεία που ακολουθεί η σιδηροδρομική γραμμή Γιούνγκφραου:
1. Κλάινε Σάιντεκ (σε ανοιχτό χώρο)·
2. Άιγκεργκλέτσερ (σε ανοιχτό χώρο)·
3. Άιγκερβαντ (σε σήραγγα)·
4. Άισμερ (σε σήραγγα)·
5. Γιούνγκφραουγιοχ (σε σήραγγα)