Ακόμη και ένας Τεχνητός Πνεύμονας Δεν την Εμπόδισε να Κηρύττει

Μερικές φορές χρειάζεται θάρρος μόνο και μόνο για να ζει κανείς. Αυτή είναι η ιστορία κάποιας που είχε τέτοιο θάρρος. Την έλεγαν Λόρελ Νίζμπετ.

ΓΕΝΝΗΜΕΝΗ το 1912 στο Λος Άντζελες, η Λόρελ έγινε μια δραστήρια νεαρή γυναίκα που αγαπούσε τη ζωή και την οικογένειά της. Το να έχει να φροντίσει ένα σύζυγο και δυο παιδιά ήταν εύκολη ευθύνη για αυτήν κάτω από φυσιολογικές συνθήκες, αλλά το 1948 η αγάπη της για τη ζωή δοκιμάστηκε σε σχεδόν αφάνταστο βαθμό. Προσβλήθηκε από το θανάσιμο ιό της πολιομυελίτιδας.

Αφού επί μερικές μέρες πέρασε συμπτώματα που έμοιαζαν με αυτά της γρίπης, τελικά ακινητοποιήθηκε τελείως. Ο σύζυγός της τη μετέφερε στο κοινοτικό νοσοκομείο. Εκεί βρέθηκε μεταξύ πολλών που είχαν προσβληθεί από πολιομυελίτιδα. Ο φόβος την κυρίεψε καθώς αναγκάστηκε να ξαπλώσει στο πάτωμα του διαδρόμου, επειδή το νοσοκομείο ήταν ασφυκτικά γεμάτο, και να περιμένει έναν τεχνητό πνεύμονα. Κάθε αναπνοή απαιτούσε τεράστια προσπάθεια. Όταν τελικά βρέθηκε ένας τεχνητός πνεύμονας, ανακουφίστηκε που την τοποθέτησαν μέσα σε αυτόν. Τώρα μπορούσε να πάρει αυτή την πολύτιμη ανάσα της ζωής την οποία είχε σχεδόν χάσει!

Οι τεχνητοί πνεύμονες εφευρέθηκαν για να βοηθήσουν ανθρώπους των οποίων οι μύες του στήθους είχαν παραλύσει εξαιτίας της πολιομυελίτιδας. Αρχικά σκέφτηκαν ότι αυτό θα ήταν ένα προσωρινό μέτρο, ενώ ανάρρωναν οι μύες του ασθενούς, που θα του έδινε τη δυνατότητα να αναπνέει μόνος του. Αλλά, πράγμα που εξέπληξε τη Λόρελ και προκάλεσε φρίκη στον κόσμο, αυτές οι τεχνητές αναπνευστικές συσκευές έγιναν τα μόνιμα σπίτια πολλών θυμάτων. Η Λόρελ επέζησε παρά το ότι έπρεπε να βρίσκεται ξαπλωμένη ανάσκελα επί 37 χρόνια, περιορισμένη μέσα σε έναν τεχνητό πνεύμονα. Κατέχει το παγκόσμιο ρεκόρ ως η ασθενής με πολιομυελίτιδα που έχει ζήσει περισσότερο μέσα σε τεχνητό πνεύμονα.

Ήταν αυτός ο μόνος λόγος για τον οποίο έγινε γνωστή; Και βέβαια όχι. Η Λόρελ ήταν μια νεαρή γυναίκα λίγο μεγαλύτερη από 30 ετών όταν την έβαλαν μέσα στον πνεύμονα. Είχε δυο παιδιά να αναθρέψει και ένα σύζυγο να φροντίσει. Αρχικά ήταν τόσο λυπημένη που είχε φτάσει στην απόγνωση. Κατόπιν, έπειτα από περίπου μία μέρα αυτολύπησης, αποφάσισε να κάνει το καλύτερο που μπορούσε στην κατάστασή της. Τελικά, ο σύζυγός της την έφερε σπίτι και αυτή άρχισε να ξαναχτίζει τη ζωή της. Έμαθε να διευθύνει το σπίτι της μέσα από τον τεχνητό πνεύμονα.

Τώρα πρέπει να φανταστείτε την εικόνα. Μόνο το κεφάλι της προεξείχε από την αναπνευστική συσκευή. Ένα πλαστικό περιλαίμιο και μια μεταλλική ράβδος, η οποία κρατούσε το περιλαίμιο σταθερό στην κλείδα της, χρησιμοποιούνταν για να κρατούν τον κύλινδρο αεροστεγή. Ένα φυσερό κάτω από τη συσκευή άλλαζε την πίεση του αέρα που βρισκόταν μέσα στη συσκευή. Περίπου 15 φορές το λεπτό, το φυσερό, εκτελώντας χρέη αντλίας, τραβούσε αέρα από τη συσκευή. Αυτό έκανε το στήθος της ασθενούς να διευρύνεται καθώς ο αέρας έμπαινε από τη μύτη ή από το στόμα. Όταν το φυσερό συστελλόταν και ο αέρας πιεζόταν ξανά μέσα στη συσκευή, ασκούνταν πίεση στο στήθος και η ασθενής πραγματοποιούσε εκπνοή. Μπορείτε λοιπόν να καταλάβετε γιατί το περιλαίμιο έπρεπε να είναι αεροστεγές αφού οι αλλαγές στην πίεση του αέρα ήταν αυτές που έκαναν τον τεχνητό πνεύμονα να εργάζεται αποτελεσματικά. Η Λόρελ μπορούσε να κουνήσει το κεφάλι της, αλλά αυτό ήταν όλο. Ήταν εντελώς παράλυτη από το λαιμό και κάτω. Έβλεπε τον κόσμο της από έναν καθρέφτη που ήταν τοποθετημένος πάνω από την αναπνευστική συσκευή της και ο οποίος αντανακλούσε κάποιον άλλον καθρέφτη που ήταν τοποθετημένος στον απέναντι τοίχο του δωματίου. Αυτό της έδινε τη δυνατότητα να βλέπει την εξώπορτα και όποιον την πλησίαζε.

Γίνεται Μάρτυρας του Ιεχωβά

Κάποια μέρα δέχτηκε επίσκεψη από την Ντελ Κέρινγκ, που ήταν Μάρτυρας του Ιεχωβά. Αυτή μπήκε στο καθιστικό της Λόρελ και άρχισε να της διδάσκει τις θαυμάσιες αλήθειες της Αγίας Γραφής. Η Λόρελ σεβόταν το Λόγο του Θεού και άκουγε με ανοιχτό μυαλό και ανοιχτή καρδιά. Ξεκίνησε μια Γραφική μελέτη, η οποία οδήγησε στην αφιέρωσή της στον Θεό το 1965 ως Μάρτυρας του Ιεχωβά. Τώρα είχε ακόμη περισσότερους λόγους για να ζει. Κάποια μέρα θα μπορούσε να περπατήσει ξανά στη γη και να απολαύσει τον Παράδεισο τον οποίο ο Θεός προόριζε για την ανθρωπότητα! Τι χαρά ένιωσε επίσης καθώς η κόρη της Κέι ασπάστηκε τη νέα της πίστη.

Μπορεί να ρωτήσετε: ‘Πώς βαφτίστηκε;’ Βέβαια, δεν μπορούσε να γίνει βάφτισμα. Καθώς δεν υπήρχε η δυνατότητα να αναπνεύσει από μόνη της, η κατάδυση στο νερό ήταν αδύνατη. Ποτέ δεν μπόρεσε να πάει σε κάποια Αίθουσα Βασιλείας. Ποτέ δεν παρακολούθησε κάποια συνέλευση. Ποτέ δεν είδε την κόρη της να βαφτίζεται. Αλλά επιτέλεσε πολύ περισσότερα στην υπηρεσία της προς τον Ιεχωβά από πολλούς Χριστιανούς οι οποίοι δεν είναι ανάπηροι.

Βλέπετε, η Λόρελ ήταν κήρυκας των καλών νέων. Στη διάρκεια του 37χρονου περιορισμού της, μπόρεσε να βοηθήσει περίπου 17 άτομα να φτάσουν σε ακριβή γνώση της Αγίας Γραφής. Πώς το κατάφερε; Φυσικά, δεν μπορούσε να πάει από πόρτα σε πόρτα όπως έχουν το προνόμιο να κάνουν οι περισσότεροι Μάρτυρες. Αλλά μπορούσε να δίνει μαρτυρία στις πολλές αποκλειστικές νοσοκόμες που τη φρόντιζαν. Είχα και εγώ το προνόμιο να είμαι μια από αυτές.

Ήμουν φοιτήτρια σε κάποια νοσηλευτική σχολή το 1972 και άρχισα να εργάζομαι για αυτήν ως αποκλειστική νοσοκόμα. Η Λόρελ και εγώ είχαμε χρόνο στο τέλος της βάρδιας μου για να μιλάμε και να γνωρίσουμε η μία την άλλη. Κάποια μέρα είπε: «Τώρα θα ήθελα να μου διαβάσεις». Όταν συμφώνησα, μου είπε να πάρω ένα μικρό μπλε βιβλίο με τίτλο Η Αλήθεια που Οδηγεί στην Αιώνιο Ζωή. Τη ρώτησα από πού να αρχίσω και αυτή απλώς μου είπε: «Άρχισε από το κεφάλαιο 1». Έτσι ξεκίνησε μια Γραφική μελέτη, και εγώ επίσης έγινα αφιερωμένη Μάρτυρας του Ιεχωβά.

Η αναπνευστική συσκευή της Λόρελ φαινόταν από το μεγάλο παράθυρο στο μπροστινό μέρος του σπιτιού της. Ζούσε σε έναν πολυσύχναστο δρόμο, έτσι όλοι όσοι έμεναν στην πόλη Λα Κρεσέντα και περνούσαν από εκεί μπορούσαν να δουν την αναπνευστική συσκευή. Αυτό έκανε τους περαστικούς να νιώθουν έντονη συμπόνια και περιέργεια, και συχνά έμπαιναν στο σπίτι ξένοι για να τη γνωρίσουν. Πάντοτε χαιρόταν να γνωρίζει ανθρώπους και δημιουργούσε πολλές φιλίες με αυτόν τον τρόπο, και έδινε μαρτυρία σε αυτούς τους ανθρώπους. Η θαρραλέα μαρτυρία που έδινε για τον Ιεχωβά και η ελπίδα που είχε για το μέλλον εντυπωσίαζαν τους ανθρώπους και έδιναν καλή μαρτυρία για το όνομα του Ιεχωβά.

Η Λόρελ κοιμόταν ελάχιστα. Ήταν δύσκολο να κουραστεί όπως εμείς οι υπόλοιποι, αφού δεν μπορούσε να κινηθεί. Ο θόρυβος και η συνεχής κίνηση του φυσερού στο κάτω μέρος της αναπνευστικής συσκευής την κρατούσε ξύπνια. Τι έκανε αυτές τις ώρες; Μιλούσε στον ουράνιο Πατέρα της, επικοινωνώντας στο πλήρες με εγκάρδια προσευχή. Είμαι βέβαιη ότι προσευχόταν για δύναμη και εγκαρτέρηση, αλλά πιο συχνά προσευχόταν για τους Χριστιανούς αδελφούς και αδελφές της. Είχε μεγάλη συμπόνια για τους άλλους και ευχαριστούσε καθημερινά τον Ιεχωβά για τις ευλογίες που απολάμβανε.

Όποτε κάποιος περιοδεύων εκπρόσωπος των Μαρτύρων του Ιεχωβά ερχόταν στην περιοχή της, πάντοτε επισκεφτόταν τη Λόρελ. Πολλοί από αυτούς τους άντρες είπαν ότι, μετά την επίσκεψή τους στη Λόρελ, αυτοί ήταν εκείνοι που είχαν εποικοδομηθεί! Αυτός ήταν ο χαρακτήρας της. Είχε πάντοτε θετική στάση και ήταν χαρωπή, και απέβλεπε σε κάθε ευκαιρία ώστε να δίνει μαρτυρία για την αλήθεια.

Πέρασε πολλές μαρτυρικές εμπειρίες, τόσο πολυάριθμες που είναι δύσκολο να τις αφηγηθεί κανείς. Κάποτε έπρεπε να κάνει επειγόντως εκτομή της σκωληκοειδούς απόφυσης, και ήρθε το ασθενοφόρο από το κοινοτικό νοσοκομείο για να την παραλάβει. Επειδή η σκωληκοειδής της απόφυση είχε διαρρηχτεί, την έβαλαν γρήγορα στο ασθενοφόρο και τη μετέφεραν εσπευσμένα στο νοσοκομείο, όπου ο γιατρός έπρεπε να κάνει αυτή την εγχείρηση χωρίς αναισθητικό. Βλέπετε, στη δεκαετία του 1950 δεν ήξεραν πώς να εφαρμόσουν ολική αναισθησία σε κάποιον ασθενή που βρισκόταν σε τεχνητό πνεύμονα.

Πολλές Εγχειρήσεις Αλλά Χωρίς Αίμα

Άντεξε τον καρκίνο, σοβαρές εγχειρήσεις και χρόνιες δερματικές παθήσεις. Την απογοήτευε πολύ όταν ήθελε να ξυστεί και δεν μπορούσε και έπρεπε να την ξύσει η αποκλειστική νοσοκόμα. Αν και οι μύες της ήταν παραλυμένοι, ωστόσο αισθανόταν ολόκληρο το σώμα της. Αυτό τη βοήθησε πολύ επειδή συνέβαλε στο να μην παθαίνει εξελκώσεις από την κατάκλιση. Ενδιαφερόταν πολύ για τη φροντίδα του δέρματός της. Τέσσερα άτομα χρειαζόμασταν για να τη γυρίζουμε και να της κάνουμε πλήρες μπάνιο κάθε εβδομάδα. Αυτή η δοκιμασία ήταν βασανιστική για τη Λόρελ, αλλά τα κατάφερνε όπως και όλα τα άλλα πράγματα στη ζωή της.

Ο καιρός που πέρασα μαζί της ήταν χαρούμενος και απολαυστικός παρά τις δυσκολίες των καθηκόντων μου. Καθώς γυρνούσαμε το περιλαίμιο γύρω από το λαιμό της όπου θα έμενε μια ακόμη εβδομάδα, κλείνοντάς την όσο πιο αεροστεγώς γινόταν, αυτή έσφιγγε τα δόντια της και έλεγε: «Αχ, αυτό το κατασκεύασμα του Διαβόλου!» Ναι, η Λόρελ ήξερε σε ποιον να ρίξει την ευθύνη για αυτή την τρομερή κατάσταση. Όλα άρχισαν από τον Σατανά, ο οποίος παρέσυρε τους πρώτους ανθρώπους να στρέψουν τα νώτα τους στον Ιεχωβά, επιφέροντας την αμαρτία, την ασθένεια και το θάνατο στην ανθρωπότητα.

Η Λόρελ μπορεί να ήταν παράλυτη σωματικά αλλά προφανώς δεν ήταν παράλυτη πνευματικά. Χρησιμοποιούσε κάθε ευκαιρία για να διδάσκει τους ανθρώπους σχετικά με την ελπίδα που είχε για τον Παράδεισο. Ακόμη και κοντά στο τέλος της ζωής της, όταν αντιμετώπιζε κάποια επείγουσα εγχείρηση, μπόρεσε να λάβει θέση υπέρ της δικαιοσύνης. Το 1985 η Λόρελ ήταν 72 χρονών. Καθώς πλησίαζε η εγχείρησή της, ο γιατρός της ήρθε και της είπε ότι δεν μπορούσαν να την εγχειρήσουν χωρίς αίμα. Η κόρη της, η Κέι, εξήγησε την επιθυμία της μητέρας της να απέχει από αίμα επειδή η Λόρελ ήταν στο μεταξύ τόσο αδύναμη που σχεδόν δεν μπορούσε να μιλήσει. Είχε σωληνάκια στο φάρυγγά της και μόλις και μετά βίας ψιθύριζε. Ολόκληρο το σώμα της είχε δηλητηριαστεί από απόφραξη των εντέρων και φαινόταν σχεδόν πεθαμένη.

Αλλά ο γιατρός είπε ότι έπρεπε να ακούσει τη Λόρελ να εξηγεί αυτή τη στάση σχετικά με το αίμα. Ψιθυρίσαμε στο αφτί της: «Λόρελ, πρέπει να μιλήσεις εσύ η ίδια στο γιατρό σχετικά με το αίμα». Εντελώς ξαφνικά, προς έκπληξή μου, τα μάτια της γούρλωσαν, η φωνή της δυνάμωσε και μίλησε στο γιατρό για τη στάση της σχετικά με το αίμα. Παρέθεσε εδάφια, εξηγώντας πως οι Μάρτυρες του Ιεχωβά πιστεύουν ότι το να δεχτούν μετάγγιση αίματος είναι αμαρτία ενάντια στον Θεό. Ποτέ δεν θα ξεχάσω τι είπε κατόπιν. «Γιατρέ, αν σώσεις τη ζωή μου και ξυπνήσω και διαπιστώσω ότι βίασες το σώμα μου, θα εύχομαι να είχα πεθάνει και όλη η δουλειά σου θα έχει πάει χαμένη». Με αυτά τα λόγια ο γιατρός όχι μόνο πείστηκε για τη στάση της, αλλά θαύμασε το σθένος της και συμφώνησε να σεβαστεί την επιθυμία της.

Η Λόρελ υποβλήθηκε σε μια τετράωρη χειρουργική επέμβαση με μερική επιτυχία. Μετά την εγχείρηση, οι γιατροί την έβγαλαν από τον πνεύμονα πρώτη φορά έπειτα από 37 χρόνια και την τοποθέτησαν σε ένα κρεβάτι νοσοκομείου. Τη συνέδεσαν με μια σύγχρονη αναπνευστική συσκευή χρησιμοποιώντας την τραχειοστομία της. Αυτό ήταν ό,τι φοβόταν περισσότερο. Τώρα, επειδή η σύγχρονη αναπνευστική συσκευή ήταν συνδεδεμένη με το σωλήνα της τραχειοστομίας μέσα στο λαιμό της, δεν μπορούσε να μιλήσει. Πανικοβλήθηκε καθώς ένιωθε ότι δεν έπαιρνε αρκετό αέρα. Πέθανε τρεις μέρες αργότερα, στις 17 Αυγούστου 1985, από επιπλοκές που σχετίζονταν με την εγχείρηση.

Θυμάμαι τα τελευταία λόγια που μου είπε, ίσως τα τελευταία της λόγια λίγο πριν της χορηγήσουν αναισθητικό. Είπε: «Κρις, μη με αφήσεις ποτέ». Τώρα, καθώς αποβλέπω στο τέλος αυτού του παλιού συστήματος πραγμάτων και στην επερχόμενη ανάσταση, ονειρεύομαι τη μέρα που θα μπορέσω να αγκαλιάσω τη φίλη μου Λόρελ Νίζμπετ και να της πω: «Είμαι εδώ. Ποτέ δεν σε άφησα».—Όπως το αφηγήθηκε η Κριστίν Τάμπερι.