Πλησιάζοντας τον Θεό Βοηθήθηκα να τα Καταφέρω

ΔΕΝ ενδιαφερόμουν καθόλου για τη θρησκεία. Όλες οι οργανωμένες θρησκείες μού φαίνονταν υποκριτικές. Δεν έβλεπα να κάνουν και πολλά για τους ανθρώπους παρά μόνο να τους κάνουν αδιάλλακτους σε σχέση με τους άλλους. Ήταν τέλη της δεκαετίας του 1960. Ένας Αμερικανός πρόεδρος είχε δολοφονηθεί και χιλιάδες άνθρωποι πέθαιναν σε έναν πόλεμο στο Βιετνάμ. Ο κόσμος ήταν άνω-κάτω. Όσο για τη δική μου ζωή, κατέρρεε. Πώς ήταν δυνατόν να υπάρχει ένας Θεός που να ενδιαφέρεται για εμένα ή για το ανθρώπινο γένος;

Ήμουν 27 χρονών, παντρεμένη, με δυο μικρά παιδιά, και εργαζόμουν πλήρες ωράριο σε μια ψυχιατρική κλινική όταν κάποια γειτόνισσα άρχισε να μου μιλάει για την Αγία Γραφή. Προς έκπληξή μου, ανακάλυψα ότι άκουγα. Μιλούσε σχετικά με τις έσχατες μέρες, όπως τις αποκαλούσε η ίδια. Όσα έλεγε ήταν διαφορετικά, και εγώ ήθελα απαντήσεις. Μου έδωσε ένα βιβλίο με τίτλο Η Αλήθεια που Οδηγεί στην Αιώνιο Ζωή. Το διάβασα σε μια νύχτα, βρήκα όλα τα εδάφια και ανακάλυψα πως είχα φτάσει στο σημείο να αναρωτιέμαι: ‘Μήπως βρήκα πράγματι την αλήθεια;’

Αν την είχα βρει, τότε ανέκυπτε κάποιο πρόβλημα. Γεννήθηκα από εβραϊκή οικογένεια, ο σύζυγός μου ήταν Εβραίος, το ίδιο και τα δυο μικρά παιδιά μου, και είχα Εβραίους συγγενείς. Ήξερα ότι θα αναστατώνονταν αν γινόμουν Μάρτυρας του Ιεχωβά. Δεν ήθελα να πληγώσω την οικογένειά μου χωρίς λόγο· έπρεπε να βεβαιωθώ. Άρχισα να «καταβροχθίζω» τα Γραφικά έντυπα. Σε μια εβδομάδα είχα πειστεί ότι αυτή ήταν η αλήθεια. Έπρεπε λοιπόν να τη μάθω. Έτσι άρχισα να μελετάω με τους Μάρτυρες του Ιεχωβά. Μέσα σε λίγες εβδομάδες είχα αρχίσει να κηρύττω σε όλους. Ενθουσιάστηκα όταν έμαθα ότι το όνομα του Θεού είναι Ιεχωβά, ότι αυτός ενδιαφερόταν για εμένα και για όλο το ανθρώπινο γένος και ότι η αιώνια ζωή σε μια παραδεισένια γη ήταν δυνατή. Βαφτίστηκα στις 12 Ιουνίου 1970.

Όπως το είχα φανταστεί, η οικογένειά μου και οι συγγενείς του συζύγου μου αναστατώθηκαν πάρα πολύ και μερικοί δεν με ήθελαν. Ο σύζυγός μου επί χρόνια μελετούσε κατά διαστήματα αλλά ποτέ δεν έγινε ομόπιστός μου. Τα παιδιά μου, όμως, έγιναν τελικά Μάρτυρες του Ιεχωβά. Από την αρχή ήθελα να γίνω ολοχρόνια διάκονος και να κηρύττω από πόρτα σε πόρτα τα καλά νέα της Βασιλείας του Θεού. Αλλά είχα οικογένεια να αναθρέψω και ένα σύζυγο που δεν ήταν ομόπιστος. Παρ’ όλο που εργαζόμουν πλήρες ωράριο, χάσαμε δυο σπίτια και αρκετές φορές δεν είχαμε μέρος να μείνουμε. Η ζωή ήταν πολύ δύσκολη.

Μια φορά μας έκαναν αγωγή κατάσχεσης για το σπίτι. Έπρεπε να εγκαταλείψουμε εκείνο το σπίτι ως το μεσημέρι κάποιας Κυριακής και δεν είχαμε πού να πάμε. Έκανα ό,τι μπορούσα, και τελικά το Σάββατο το πρωί, μια μέρα πριν δηλαδή, αποφάσισα να ενεργήσω σύμφωνα με όσα είπε ο Ιησούς στο εδάφιο Ματθαίος 6:33—να ζητήσω πρώτα τη Βασιλεία και να περιμένω από τον Ιεχωβά να φροντίσει για τα πράγματα που χρειαζόμουν. Βγήκα στη δημόσια διακονία. Θυμάμαι ότι έκλαιγα από την ένταση που μου είχε προκαλέσει η κατάσταση, αλλά έπειτα από πέντε λεπτά αισθανόμουν καλύτερα. Ανέκαθεν νιώθω την πολύ θετική επίδραση που έχει πάνω μου το κήρυγμα· με ανυψώνει πάνω από τα προβλήματά μου, και το πνεύμα του Ιεχωβά με κρατάει ευτυχισμένη και παραγωγική και δίνει νόημα στη ζωή μου. Τελικά, όταν γύρισα στο σπίτι εκείνη τη μέρα, εξακολουθούσαμε να μην έχουμε πού να πάμε, αλλά αισθανόμουν καλύτερα.

Το ίδιο βράδυ μάς τηλεφώνησαν από το κτηματομεσιτικό γραφείο που φρόντιζε για τις υποθέσεις μας. Ήταν 11:30 μ.μ., και ο κτηματομεσίτης ανησυχούσε τόσο πολύ για το ότι δεν είχαμε πού να πάμε ώστε μας βρήκε ένα μέρος για να μείνουμε προσωρινά, ώσπου να ετοιμαστεί το σπίτι στο οποίο επρόκειτο να μείνουμε. Έτσι, άλλοι Μάρτυρες μας βοήθησαν να μετακομίσουμε σε εκείνο το σπίτι την Κυριακή. Μείναμε εκεί, ανάμεσα σε κούτες, επί τρεις εβδομάδες και τελικά μετακομίσαμε στο σπίτι μας όταν αυτό ήταν έτοιμο. Η κατάσταση δεν ήταν εύκολη, αλλά ο Ιεχωβά φρόντιζε για τις ανάγκες μας. Αυτό με ενίσχυσε πάρα πολύ και οικοδόμησε την πίστη μου. Όλα έγιναν ακριβώς όπως είπε ο Βασιλιάς Δαβίδ στο εδάφιο Ψαλμός 37:25: «Νέος ήμην και ήδη εγήρασα, και δεν είδον δίκαιον εγκαταλελειμμένον ουδέ το σπέρμα αυτού ζητούν άρτον».

Υπήρχαν δυσκολίες στη διαχείριση των χρημάτων της οικογένειας. Κατά καιρούς αναλάμβανα τη διαχείριση των χρημάτων και διόρθωνα την κατάσταση. Προσπάθησα απεγνωσμένα να κρατήσω ισχυρό το γάμο μου στη διάρκεια εκείνων των ετών, κυρίως λόγω της αγάπης μου για τον Ιεχωβά και λόγω της δικής Του άποψης για τη γαμήλια διευθέτηση, και βαθιά μέσα μου ήλπιζα ότι ο σύζυγός μου θα άλλαζε και θα ερχόταν στην αλήθεια.

Προσευχόμουν συνέχεια για το τακτικό σκαπανικό και αναλάμβανα βοηθητικό σκαπανικό σε κάθε ευκαιρία.a Ήξερα ότι το κήρυγμα ήταν ο καλύτερος και ο σπουδαιότερος τρόπος με τον οποίο θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω τη ζωή μου. Αγαπούσα τον Ιεχωβά και ήθελα να τον υπηρετώ ολόψυχα. Επίσης αγαπούσα τους ανθρώπους και ήθελα να τους βοηθήσω. Η δύσκολη ζωή που περνούσα με έκανε να εκτιμήσω πόσο ωφέλιμες είναι οι Γραφικές αρχές, και ήξερα ότι οι άνθρωποι χρειάζονταν την ελπίδα που πρόσφερε η Βασιλεία. Αλλά φοβόμουν ότι η οικογένειά μου δεν θα επιβίωνε αν δεν εργαζόμουν. Μόλις και μετά βίας τα βγάζαμε πέρα όπως ήταν τότε τα πράγματα.

Εγώ Φώναξα, ο Βιαστής Έφυγε

Τότε συνέβη κάτι στη ζωή μου το οποίο μου έδωσε την πίστη ότι ο Ιεχωβά πάντοτε θα με φρόντιζε και θα ενδιαφερόταν για εμένα. Κάποιος εισέβαλε στο σπίτι μου και αποπειράθηκε να με βιάσει. Μου επιτέθηκε ενώ κοιμόμουν και, όταν ξύπνησα, απείλησε ότι θα με σκότωνε αν φώναζα ή αν έκανα την παραμικρή κίνηση. Παρ’ όλο που τρομοκρατήθηκα, ο Ιεχωβά με βοήθησε να είμαι ήρεμη και ψύχραιμη ώστε να προσευχηθώ και να σταθμίσω κάθε εναλλακτική λύση. Ήξερα ότι σύμφωνα με όσα λέει η Αγία Γραφή έπρεπε να φωνάξω, αλλά παράλληλα ένιωθα ότι πιθανότατα θα με σκότωνε αν φώναζα, και τότε τα παιδιά μου θα ξυπνούσαν και θα σκότωνε και αυτά. «Είδα» το όνομά μου να φιγουράρει στις αναγγελίες θανάτου στις εφημερίδες και προσευχήθηκα να προστατέψει ο Ιεχωβά τα παιδιά μου αν πέθαινα. Ακόμη και έτσι, έκανα αυτό για το οποίο έκανε νύξη η Αγία Γραφή—φώναξα. (Δευτερονόμιον 22:26, 27) Ο βιαστής έφυγε. Πραγματικά είχα πιστέψει ότι εκείνη τη νύχτα θα πέθαινα. Πλησίασα τον Ιεχωβά περισσότερο από ποτέ άλλοτε.

Εγκατέλειψα τη δουλειά μου και άρχισα να υπηρετώ ως τακτική σκαπάνισσα το 1975. Επί έξι χρόνια έκανα σκαπανικό και ο σύζυγός μου πλήρωνε τους λογαριασμούς. Δυστυχώς, απέκτησα διαβήτη σε νεαρή ηλικία και κάποια περίοδο ήμουν πολύ άρρωστη. Για να τα βγάλω πέρα συνέχισα να εμπιστεύομαι στον Ιεχωβά ακόμη περισσότερο. Παρά τις περιστάσεις μου, εκείνα ήταν τα πιο ευτυχισμένα και παραγωγικά χρόνια που είχα ζήσει ως τότε. Ο Ιεχωβά με ευλόγησε με πολλούς σπουδαστές της Γραφής που προόδευσαν και βαφτίστηκαν. Μερικά άτομα προχώρησαν μέχρι του σημείου να γίνουν και τα ίδια σκαπανείς.

Τότε, το 1980, η ζωή μας κατέρρευσε. Ο σύζυγός μου και εγώ αποξενωθήκαμε. Τα παιδιά μου ήταν πολύ σαστισμένα, και έτσι για χάρη τους προσπάθησα να σώσω το γάμο μου, αλλά ο σύζυγός μου δεν ανταποκρίθηκε στις προσπάθειές μου. Τότε πια κατάλαβα ότι ήταν καιρός να πάρω Γραφικό διαζύγιο. Το γεγονός ότι έφυγε είχε ολέθρια επίδραση στα παιδιά.

Προσπαθούσα απεγνωσμένα να συνεχίσω το σκαπανικό εκείνη την περίοδο και τα κατάφερα να συνεχίσω επί ένα χρόνο περίπου. Ωστόσο, η κόρη μου, ανήμπορη να αντιμετωπίσει την κατάσταση, άρχισε να επαναστατεί ενάντια σε όλα, και μαζί, ενάντια και σε εμένα και στην αλήθεια. Σταμάτησα το σκαπανικό εκείνη την εποχή εξαιτίας της διαγωγής της. Αυτό με συνέτριψε· κόπηκε το νήμα της ζωής μου. Ένιωθα πολύ μόνη, σαν να είχαν χαθεί τα πάντα εκτός από τον Ιεχωβά.

Εκείνη την εποχή περίπου, ο Ιεχωβά προμήθευσε δυο αγαπητούς αδελφούς που με βοήθησαν περισσότερο από όσο μπορούν να φανταστούν. Ο ένας ήταν επίσκοπος περιοχής και ο άλλος ήταν πρεσβύτερος σε μια άλλη εκκλησία και γνώριζε τις περιστάσεις μας, επειδή είχε μελετήσει με το σύζυγό μου. Δεν θα μπορέσω ποτέ να ευχαριστήσω αρκετά τον Ιεχωβά για αυτά τα δώρα σε μορφή ανθρώπων. Θα μου είναι πάντοτε πολύ αγαπητοί.

Δεν πέρασε πολύς καιρός και η κόρη μου παντρεύτηκε έξω από την αλήθεια, σε πολύ νεαρή ηλικία. Αυτό κλόνισε συθέμελα την οικογένεια και ολοκλήρωσε την απόγνωσή μας. Ο γιος μου λίγο αργότερα άρχισε να ζει χωριστά. Προσευχόμουν συνεχώς στον Ιεχωβά να βοηθήσει την οικογένειά μου να επιβιώσει στην αλήθεια. Μου ήταν τόσο πολύτιμοι, και το μόνο πράγμα που ήθελα απεγνωσμένα ήταν να μείνουν κοντά στον Ιεχωβά. Προσευχόμουν για αυτό διαρκώς όλα τα χρόνια που βρισκόμουν στην αλήθεια. Εκείνη η περίοδος ήταν για εμένα χειρότερη από τα 20 ολόκληρα χρόνια του γάμου μου—και ήταν άσχημα χρόνια. Ωστόσο, ήξερα ότι με κάποιον τρόπο ο Ιεχωβά θα μας βοηθούσε να το ξεπεράσουμε, και όποιο και αν ήταν το κόστος, εγώ έπρεπε να κάνω το θέλημά του.

Θυμάμαι πολύ καλά ένα περιστατικό. Τότε έκανα ακόμη σκαπανικό και δεν είχαμε χρήματα αλλά χρειαζόμασταν περίπου 70 δολάρια (περ. 14.000 δρχ.) για να περάσουμε ως το τέλος της εβδομάδας και για τα μεταφορικά της επόμενης εβδομάδας ώστε να πάω στη δουλειά μου. Εργαζόμουν δυο μέρες ως προσωρινή υπάλληλος. Συνήθως έπρεπε να περιμένω μια εβδομάδα περίπου για να εισπράξω τα χρήματα που κέρδιζα—περίπου 40 δολάρια (περ. 8.000 δρχ.). Δεν είχα χρήματα για φαγητό, πολύ περισσότερο για τη συγκοινωνία. Το επόμενο βράδυ είχα Γραφική μελέτη με μια γυναίκα η οποία μπόρεσε να με βοηθήσει δίνοντάς μου εισιτήρια για τον υπόγειο σιδηρόδρομο.

Το επόμενο πρωί ήταν Παρασκευή. Πήγα να πάρω την αλληλογραφία και βρήκα δυο γράμματα. Το ένα ήταν η επιταγή που περίμενα την άλλη εβδομάδα. Σε λιγότερο από τρεις μέρες είχε διεκπεραιωθεί και είχε πιστωθεί στο λογαριασμό μου. Είχα μείνει έκπληκτη. Χρειαζόμουν ακόμη 29 με 30 δολάρια (περ. 6.000 δρχ.) για να τα βγάλω πέρα. Στο δεύτερο φάκελο υπήρχε μια επιταγή 29 δολαρίων, ακριβώς όσα χρειαζόμουν. Το πιο καταπληκτικό στην όλη ιστορία ήταν ότι το Φεβρουάριο εκείνου του έτους η κυβέρνηση μού είχε εγκρίνει μια επιδότηση για πετρέλαιο, για τη θέρμανση του σπιτιού μου. Τώρα ήταν Αύγουστος, και αποφάσισαν ότι μου χρωστούσαν 29 δολάρια—τον Αύγουστο, για θέρμανση; Για ποιο λόγο να σκεφτούν ότι μου χρωστούσαν οτιδήποτε, και μάλιστα πετρέλαιο τον Αύγουστο; Πόσο ενισχυτική επίδραση είχε αυτό στην πίστη μου!

Τα Υλικά Πράγματα Δεν Είναι η Λύση

Άρχισα να εργάζομαι πλήρες ωράριο και να μαθαίνω να χειρίζομαι κομπιούτερ στις επιχειρήσεις όπου προσλήφτηκα. Τα χρόνια που δεν έκανα σκαπανικό ήταν πολύ δύσκολα. Παρότι είχα μια εξαιρετική εργασία και είχα κάποια οικονομική εξασφάλιση και υλικά πράγματα, δεν ήμουν ευτυχισμένη. Τα παιδιά μου ζούσαν μόνα τους και αντιμετώπιζαν πολύ δύσκολα προβλήματα. Η κόρη μου ξαναγύρισε στην αλήθεια αλλά εξακολουθούσε να έχει προβλήματα. Ο γιος μου είχε και εκείνος τα δικά του προβλήματα. Αφού πέρασε λίγος καιρός, ένιωθα ότι έχανα εκείνη την πολύ στενή σχέση που είχα με τον Ιεχωβά την οποία θεωρούσα τόσο πολύτιμη. Αισθανόμουν ότι απομακρυνόμουν από τον Ιεχωβά, παρ’ όλο που κανείς άλλος δεν μπορούσε να το διακρίνει. Πήγαινα σε όλες τις συναθροίσεις, μελετούσα, έβγαινα στην υπηρεσία, αλλά αυτό δεν ήταν αρκετό. Άρχισα να συναναστρέφομαι περισσότερο με τους αδελφούς, αλλά ούτε αυτό βοήθησε.

Άρχισα να λυπάμαι τον εαυτό μου. Άρχισα να γίνομαι εσωστρεφής και να σκέφτομαι τον εαυτό μου. Δεν άξιζα κάτι παραπάνω; Είναι προφανές ότι ο Σατανάς ήθελε αυτό ακριβώς. Πρώτη φορά ένιωσα να ελκύομαι από τους συναδέλφους μου. Σκεφτόμουν: ‘Θα τους κηρύττω’. Και το έκανα. Αλλά βαθιά μέσα μου διαισθανόμουν ότι η καρδιά μου είχε αρχίσει να παραβλέπει πράγματα που δεν θα έπρεπε. Δεν είχα εξωτερικά προβλήματα. Το πρόβλημα ήμουν αποκλειστικά εγώ. Δεν μπορούσα να ξεφύγω από τη Γραφικά εκπαιδευμένη συνείδησή μου. Προσευχήθηκα στον Ιεχωβά.

Εργαζόμουν πλήρες ωράριο. Έπρεπε να απαρνηθώ την υλική εξασφάλιση που είχα αποκτήσει. Ταξίδευα τρεις ώρες κάθε μέρα για να πάω από το Λονγκ Άιλαντ στη Γουόλ Στριτ και να γυρίσω. Αυτός ο χρόνος ήταν πάρα πολύς! Επίσης, το γεγονός ότι ερχόμουν σε επαφή με πολλούς κοσμικούς ανθρώπους στα τρένα δεν βοήθησε. Άρχισα να μιλάω στους πρεσβυτέρους και να πηγαίνω σε συνελεύσεις τα σαββατοκύριακα για να βοηθηθώ να συγκεντρωθώ. Πρώτη φορά στη ζωή μου δεν ήταν ανάγκη να ανησυχώ για τα υλικά πράγματα, γιατί λοιπόν τώρα ήθελα να αγωνιστώ και πάλι; Έπειτα από ένα χρόνο προσευχής και προσεκτικής εξέτασης του αν θα έπρεπε να κάνω κάτι, το έκανα.

Μετακόμισα στην περιοχή Μπρούκλιν Χάιτς. Είχα επισκεφτεί την εκκλησία και ήξερα ότι η πνευματικότητα που υπήρχε εκεί ήταν ό,τι ακριβώς χρειαζόμουν. Τόσο πολλοί πιστοί Μάρτυρες οι οποίοι υπηρετούν ολοχρόνια επί τόσο πολλά χρόνια—αυτό με έκανε να αισθανθώ σαν στο σπίτι μου. Μέσα σε έξι μήνες ήμουν έτοιμη να εγκαταλείψω τη σταδιοδρομία μου και να κάνω σκαπανικό. Ανέλαβα μια εργασία μερικής απασχόλησης και το 1984 διορίστηκα και πάλι τακτική σκαπάνισσα.

Στα χρόνια που πέρασαν, ο Ιεχωβά μού χάρισε θαυμάσιες ευλογίες καθώς και πολλά, πολλά πολύτιμα μαθήματα. Προσπάθησα να παραμείνω θετική και να ανακαλύπτω το μάθημα που μπορούσα να πάρω από κάθε δοκιμασία. Δεν είναι ντροπή να έχει κάποιος προβλήματα· η αμαρτία υπεισέρχεται όταν δεν χρησιμοποιούμε τις Γραφικές αρχές για να τα λύσουμε. Εδώ, στο Μπρούκλιν, δεν έχω τα προβλήματα που είχα τα πρώτα χρόνια που ήμουν στην αλήθεια. Το οικονομικό δεν αποτελεί πλέον πρόβλημα. Ούτε έχω πια ένα σύζυγο που δεν είναι ομόπιστος, πράγμα που αποτελούσε πρόβλημα. Η καρδιά μου ανέρρωσε. Έχω ευλογηθεί με πολλά πνευματικά παιδιά.

Πάντα όμως υπάρχουν καινούρια προβλήματα και προκλήσεις. Το 1987, ο γιος μου, ο Μαρκ, έπαθε νευρικό κλονισμό και σοβαρής μορφής κατάθλιψη, αλλά ο Ιεχωβά μάς βοήθησε να το ξεπεράσουμε. Τώρα ο Μαρκ επιδιώκει να κάνει περισσότερα και τα πάει πολύ καλά στην εκκλησία. Η κόρη μου, η Αντρέα, ξαναγύρισε στην αλήθεια, βαφτίστηκε και ανατρέφει τα παιδιά της στην αλήθεια. Καθώς πλησιάζουμε γοργά στη μεγάλη θλίψη, περιμένω ότι τα προβλήματα θα συνεχίζονται και ίσως γίνουν ακόμη μεγαλύτερα, αλλά ο Ιεχωβά θα είναι πάντοτε κοντά μας για να μας βοηθήσει να ξεπεράσουμε ό,τι εμπόδια και προκλήσεις μπορεί να παρουσιαστούν.

Αληθινά, ο Ιεχωβά με βοήθησε να ζήσω μια πολύ ευτυχισμένη και παραγωγική ζωή. Ανυπομονώ να περάσω το υπόλοιπο της ζωής μου παραμένοντας κοντά στον Θεό και κάνοντας το θέλημά του.—Όπως το αφηγήθηκε η Μαρλίν Πάβλοου.

[Υποσημειώσεις]

[Εικόνα στη σελίδα 23]

Η Μαρλίν Πάβλοου, ολοχρόνια κήρυκας των καλών νέων της Βασιλείας