Οι Επιχειρήσεις του Θεάματος Ήταν ο Θεός Μου

ΤΟ ΔΥΝΑΤΟ, παρατεταμένο χειροκρότημα ηχούσε σαν μουσική στα αφτιά μου. Με τόνωνε, δίνοντάς μου την αίσθηση ότι όλες εκείνες οι αμέτρητες ώρες προπόνησης άξιζαν. Έκανα ένα ακροβατικό νούμερο, και είχα μεθύσει από την επιτυχία.

Μέρος του νούμερου που εκτελούσα ήταν επίσης να κάνω τούμπες πάνω σε ελέφαντες, να στηρίζομαι με το κεφάλι μου πάνω σε ένα στύλο που ισορροπούσε επικίνδυνα στους ώμους ενός άλλου άντρα, να εκτελώ ένα περίπλοκο νούμερο ταχυδακτυλουργίας και να κάνω το ακροατήριο να ξεκαρδίζεται στα γέλια παίζοντας τον κλόουν.

Αυτά συνέβαιναν πριν από 45 και πλέον χρόνια, όταν ήμουν μόνο 17 χρονών. Τώρα θαυμάζω τους άθλους που μπορεί να επιτελέσει ένα ευκίνητο νεανικό σώμα με την πειθαρχημένη εξάσκηση και με ένα αυστηρό πρόγραμμα μετρημένης ζωής. Στην πραγματικότητα, οι επιχειρήσεις του θεάματος είχαν γίνει όλη μου η ζωή, ο θεός μου, και παρέμειναν έτσι επί 20 και πλέον χρόνια.

Μπαίνω στη Ζωή του Τσίρκου

Γεννήθηκα στο Κέμπσι, στη Νέα Νότια Ουαλία της Αυστραλίας. Ήμασταν φτωχοί—το σπίτι μας είχε ασβεστωμένα σακιά για τοίχους και παλιά κομμάτια από τενεκέδες για σκεπή. Λίγα χρόνια αργότερα, μετακομίσαμε νοτιότερα, στο Τάρι. Η οικογένειά μας δεν ήταν θρησκευόμενη, αν και τυπικά ήμασταν μέλη της Εκκλησίας του Χριστού.

Το 1939 ο πατέρας μου κατατάχτηκε στο στρατό. Η μητέρα τότε πακετάρισε τα μόνα υπάρχοντά μας, τα ρούχα μας, και με τις τρεις αδελφές μου και εμένα μετακόμισε στο Σίντνεϊ. Εκεί παρακολούθησα μια σχολή για ακροβάτες και επέδειξα εκπληκτικές σωματικές ικανότητες. Μέσα σε λίγους μόνο μήνες, έγινα επιδέξιος ακροβάτης. Κατόπιν, το 1946, μου πρόσφεραν δουλειά σε ένα τσίρκο για να μάθω να κάνω ακροβατικά άλματα.

Σχεδόν κάθε βράδυ το τσίρκο έδινε παράσταση και σε διαφορετική κωμόπολη. Τα πλήθη έρχονταν για να δουν τη μαγεία του τσίρκου, αλλά, φυσικά, δεν έβλεπαν τους καβγάδες και τις φασαρίες μεταξύ των μεθυσμένων στα παρασκήνια. Ούτε ήξεραν τίποτα για τη χαλαρή ηθική διαγωγή πολλών από τους καλλιτέχνες που θαύμαζαν τόσο πολύ.

Βρισκόμουν συνεχώς σε πάρτι και πάντα έμπλεκα σε καβγάδες. Είμαι ευγνώμων που ποτέ δεν μου άρεσε να πίνω υπερβολικά. Επίσης δεν είχα τη συνήθεια να χρησιμοποιώ βρώμικη γλώσσα και δεν ανεχόμουν να ακούω κάποιον να βρίζει μπροστά σε μια γυναίκα. Αυτή ήταν η αφορμή για πολλούς από τους καβγάδες μου.

Σε κάθε μεγάλη κωμόπολη όπου δίναμε παράσταση, στέλναμε κάποιον στον τοπικό Καθολικό ιερέα με δωρεάν εισιτήρια για τον ίδιο και μια συνεισφορά για την εκκλησία. Αυτό υποτίθεται ότι έφερνε καλή τύχη και εξασφάλιζε το γεγονός ότι πολλοί θα έρχονταν στο τσίρκο.

Αλλαγή προς την Επιθεώρηση

Το 1952 μερικοί καλλιτέχνες της επιθεώρησης μου είπαν ότι ο τρόπος για να κερδίσω περισσότερα χρήματα και να έχω μεγαλύτερη επιτυχία ήταν να κάνω νούμερα επιθεώρησης. Έτσι, άρχισα να δίνω πολυάριθμες παραστάσεις επιθεώρησης σε περιοδείες. Κατόπιν εργάστηκα διαδοχικά σε νυχτερινά κέντρα διασκέδασης και τελικά έδωσα παραστάσεις σε πολλά γνωστά θέατρα στην Αυστραλία και στη Νέα Ζηλανδία. Εμφανιζόμουν με διάσημους καλλιτέχνες, ενώ, ταυτόχρονα, γινόμουν όλο και πιο γνωστός ως ζογκλέρ και ακροβάτης.

Αισθανόμουν ότι η αλλαγή προς την επιθεώρηση ήταν η σωστή εκλογή, αλλά ήμουν απογοητευμένος επειδή τα πάρτι, η ανηθικότητα και το πολύ ποτό ήταν ακόμη χειρότερα στην επιθεώρηση από ό,τι στο τσίρκο. Τώρα ήρθα σε επαφή με ομοφυλόφιλους και λεσβίες. Επίσης τα ναρκωτικά έκαναν την εμφάνισή τους, αλλά χαίρομαι που ποτέ δεν ανακατεύτηκα με αυτά.

Το μόνο που με απασχολούσε ήταν να γίνω διάσημος και να βελτιώσω τις παραστάσεις μου. Οι επιχειρήσεις του θεάματος και η λατρεία που δεχόμουν ήταν όλα όσα ζητούσα. Μου έδιναν όλη τη συγκίνηση που χρειαζόμουν. Μάλιστα αποφάσισα να μην παντρευτώ ποτέ. Δεν υπήρχε λόγος να αναλάβω ευθύνες—περνούσα πάρα πολύ καλά. Οι επιχειρήσεις του θεάματος ήταν ο θεός μου. Αλλά ακόμη και τα καλύτερα καταστρωμένα σχέδια μπορούν να αποτύχουν.

Γάμος

Κάποια μέρα, ενώ έψαχνα για ταλαντούχες μπαλαρίνες που θα συμμετείχαν σε έναν περιοδεύοντα θίασο επιθεώρησης, συνάντησα μια από τις ομορφότερες κοπέλες που είχα δει ποτέ. Την έλεγαν Ρόμπιν. Δεν ήταν μόνο ικανή μπαλαρίνα αλλά ήταν επίσης και ταλαντούχα «άνθρωπος-λάστιχο». Προς μεγάλη μου χαρά αυτή δέχτηκε πρόθυμα την εργασία και έγινε παρτενέρ μου σε ένα επιτυχημένο ντουέτο. Πέντε μήνες αργότερα, τον Ιούνιο του 1957, παντρευτήκαμε. Τα επόμενα τρία χρόνια εργαστήκαμε σε κέντρα διασκέδασης, κάναμε περιοδείες με θιάσους και εμφανιστήκαμε στην τηλεόραση.

Μετά το γάμο μας, ζούσαμε όσο μπορούσαμε πιο απομονωμένοι, αποφεύγοντας, όσο περισσότερο γινόταν, να έχουμε κοινωνικές σχέσεις με τους άλλους καλλιτέχνες. Ακόμη και όταν εμφανιζόμασταν σε κέντρα διασκέδασης, βεβαιωνόμουν ότι η Ρόμπιν έμενε στο καμαρίνι ωσότου να βγούμε στη σκηνή. Οι κωμικοί ηθοποιοί έλεγαν αισχρά αστεία, και μερικοί από τους μουσικούς ήταν υπό την επήρεια ναρκωτικών. Οι περισσότεροι από αυτούς έπιναν διαρκώς και χρησιμοποιούσαν βρώμικη γλώσσα.

Εργαζόμαστε σε Άλλες Χώρες

Το 1960 μας προσφέρθηκε ένα συμβόλαιο για να δώσουμε παραστάσεις στο εξωτερικό. ‘Αυτή είναι η μεγάλη μας ευκαιρία’, σκέφτηκα. Ωστόσο, τότε ήδη είχαμε να φροντίσουμε μια μικρή κόρη, την Τζούλι. Παρά το γεγονός αυτό, έσυρα την οικογένειά μου σε μια περιοδεία στην Άπω Ανατολή, στη διάρκεια της οποίας είχαμε όλα τα πράγματά μας σε βαλίτσες, και μερικές φορές δίναμε ως και πέντε παραστάσεις σε μια νύχτα. Αυτό διήρκεσε πάνω από ένα χρόνο, και κατόπιν επιστρέψαμε στην Αυστραλία.

Τώρα που το νούμερο το οποίο εκτελούσαμε είχε λάβει διεθνή αναγνώριση, η παράστασή μας ήταν περιζήτητη. Αλλά υπήρχαν περιορισμένες ευκαιρίες στην Αυστραλία λόγω του σχετικά μικρού πληθυσμού της. Έτσι, το 1965 φύγαμε και πάλι στο εξωτερικό. Αυτή τη φορά δεν είχαμε μόνο την Τζούλι αλλά και άλλη μια κορούλα, την Αμάντα. Στη διάρκεια των επόμενων πέντε ετών εργαστήκαμε σε 18 διαφορετικές χώρες.

Ήταν τρομερές οι ταλαιπωρίες τις οποίες ανάγκασα την οικογένειά μου να υποστεί εξαιτίας του πάθους μου να είμαι ο καλύτερος. Κάποτε πλήρωσα έναν άντρα για να φυλάει με ένα όπλο τα παιδιά μας, που βρίσκονταν μόλις 60 μέτρα από το σημείο όπου δίναμε παράσταση. Συχνά μάλωνα με τους ιδιοκτήτες των κέντρων, οι οποίοι ήθελαν να κάθεται η Ρόμπιν με τους πελάτες για να τους παρακινεί να πίνουν, αλλά αυτοί που γλεντούσαν εκεί ήθελαν περισσότερα. Εργαζόμασταν σε κέντρα με στριπτιζέζ, πόρνες και ομοφυλόφιλους, μερικοί από τους οποίους έκαναν αισχρές προτάσεις σε εμένα και στη σύζυγό μου. Επίσης οι μουσικοί των ροκ συγκροτημάτων συνήθως ήταν υπό την επήρεια ναρκωτικών.

Στα ταξίδια μας, είχα πολύ χρόνο στη διάρκεια της μέρας για να βλέπω τα αξιοθέατα. Επισκεπτόμουν συνέχεια ζωολογικούς κήπους, τζαμιά, ναούς, εκκλησίες ή θρησκευτικές γιορτές. Τα επισκεπτόμουν από περιέργεια, εφόσον δεν ενδιαφερόμουν πραγματικά για τη θρησκεία. Με εξέπληξε το γεγονός ότι τόσο πολλά διαφορετικά πράγματα ήταν αντικείμενα λατρείας. Υπήρχαν αγάλματα ανθρώπων με κεφάλια ζώων, και ζώα με κεφάλια αντρών και γυναικών. Σε κάποια χώρα, οι άνθρωποι μάλιστα λάτρευαν τα γεννητικά όργανα του άντρα και της γυναίκας, προφανώς πιστεύοντας ότι αυτό θα αύξανε τις σεξουαλικές και αναπαραγωγικές δυνάμεις των ίδιων των λάτρεων.

Σε κάποια άλλη χώρα, αγόρια και άντρες χτυπιούνταν στην πλάτη με μαχαίρια που είχαν τρεις λάμες ώσπου μάτωναν. Τη μέρα που ήμουν εκεί, τρεις άντρες έχασαν τη ζωή τους λόγω ακατάσχετης αιμορραγίας. Σε έναν πασίγνωστο καθεδρικό ναό, με αηδία είδα στα κουτιά εξομολόγησης αυτή την επιγραφή: «Μία εξομολόγηση, 1 φράγκο· δύο εξομολογήσεις, 2 φράγκα· τρεις εξομολογήσεις, 2,50 φράγκα». Σκέφτηκα: ‘Αν αυτή είναι η θρησκεία, μπορούν να την κρατήσουν για τον εαυτό τους!’

Επιστροφή στην Αυστραλία

Το 1968 στείλαμε την Τζούλι πίσω στη χώρα μας, αλλά χρειαστήκαμε άλλους 18 μήνες για να εξοικονομήσουμε αρκετά χρήματα για τα εισιτήρια της επιστροφής των υπολοίπων. Το 1970 φτάσαμε στη χώρα μας με ελάχιστα χρήματα και δόξα παρ’ όλη τη σκληρή μας εργασία. Τα περισσότερα από τα χρήματά μας είχαν φύγει σε κοστούμια, μουσική, ταξίδια, καταλύματα και διεφθαρμένους καλλιτεχνικούς πράκτορες. Το μόνο που μας είχε μείνει ήταν ο εξοπλισμός της σκηνής και όσα πράγματα μπορούσαμε να μεταφέρουμε στις βαλίτσες μας.

Αφού επιστρέψαμε στην Αυστραλία, επέκτεινα τις δραστηριότητές μου και έγινα επίσης θεατρικός πράκτορας. Έκλεισα συμβόλαιο ως κλόουν σε μια μακρόχρονη τηλεοπτική εκπομπή που λεγόταν Το Κίτρινο Σπίτι. Ήμουν συγγραφέας και παραγωγός σε παιδικές παντομίμες και παραστάσεις κλόουν για διάφορα κέντρα, ενώ συνεχίζαμε να παρουσιάζουμε το νούμερό μας με τη Ρόμπιν. Οι επιχειρήσεις του θεάματος ήταν ακόμη ο θεός μου. Η Ρόμπιν και τα παιδιά άρχισαν να υποφέρουν· ήταν σαν να μην ήμουν ούτε σύζυγος ούτε πατέρας.

Η Πρόκληση της Θρησκείας

Μια μέρα, η πεθερά μου, η οποία ζούσε μαζί μας, έδειξε στη Ρόμπιν το βιβλίο Η Αλήθεια που Οδηγεί στην Αιώνιο Ζωή. «Διάβασε αυτό», είπε. «Μιλάει για τη θρησκεία, αλλά είναι διαφορετικό». Η Ρόμπιν αρνήθηκε, λέγοντας ότι, έπειτα από όσα είχαμε δει στο εξωτερικό, δεν την ενδιέφερε η θρησκεία. Η μητέρα της, ωστόσο, δεν εγκατέλειψε την προσπάθεια. Προσπαθούσε να πείσει τη Ρόμπιν επί μια εβδομάδα, επιμένοντας ότι έπρεπε να διαβάσει το βιβλίο. Τελικά η Ρόμπιν ενέδωσε, κυρίως για να ευχαριστήσει τη μητέρα της.

Ήταν σαν να είχαν ανοιχτεί ξαφνικά τα μάτια της Ρόμπιν, όπως εξήγησε η ίδια αργότερα. Εντυπωσιάστηκε τόσο πολύ με τις απαντήσεις σε τόσο πολλά από τα ερωτήματά της ώστε ήθελε να μάθει περισσότερα. Δυο εβδομάδες αργότερα η μητέρα της διευθέτησε να μας επισκεφτούν δυο Μάρτυρες του Ιεχωβά στο σπίτι μας. Έπειτα από λίγες επισκέψεις, μας προσκάλεσαν σε μια από τις συνελεύσεις τους που διεξαγόταν εκεί κοντά. Διστακτικά, συμφώνησα να πάω. Στην πραγματικότητα, εντυπωσιάστηκα τόσο πολύ που αρχίσαμε να παρακολουθούμε συναθροίσεις στην Αίθουσα Βασιλείας.

Ωστόσο, οι επιχειρήσεις του θεάματος ήταν ακόμη ο θεός μου, έτσι σύντομα συνειδητοποίησα ότι δεν είχα μέλλον με τους Μάρτυρες. Η Ρόμπιν, όμως, ήθελε να συνεχίσει να μαθαίνει Γραφικές αλήθειες, ακόμη και αν εγώ δεν ήθελα. Εξαγριώθηκα. ‘Με ποιο δικαίωμα’, σκεφτόμουν, ‘παρεμβαίνουν αυτοί οι άνθρωποι ανάμεσα σε εμένα και στη σύζυγό μου, γεμίζοντας το μυαλό της με θρησκευτικά σκουπίδια;’

Ακόμη και οι απειλές μου ότι θα διέλυα το γάμο μας ήταν μάταιες. Η Ρόμπιν κράτησε τη θέση της και συνέχισε να μελετάει. Μάλιστα άρχισε να βγαίνει και να μιλάει σε άλλους από πόρτα σε πόρτα για τις πεποιθήσεις της. Η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι ήταν όταν μου είπε ότι ήθελε να βαφτιστεί και να γίνει αφιερωμένη Μάρτυρας. Ωστόσο, τη συμβούλεψαν να περιμένει ώσπου να σταματήσει να δουλεύει στις επιχειρήσεις του θεάματος.

‘Ωραία!’ σκέφτηκα. ‘Νίκησα. Δεν θα μου την πάρουν. Ποτέ δεν θα παρατήσει το νούμερό της’. Αλλά έκανα λάθος. Η Ρόμπιν μού έδωσε ένα χρόνο διορία, μετά τον οποίο, είπε, θα παραιτούνταν. Γέλασα, πιστεύοντας ότι ποτέ δεν θα εγκατέλειπε το νούμερο που της άρεσε τόσο πολύ. Αλλά και πάλι έκανα λάθος. Ένα χρόνο αργότερα εγκατέλειψε τις επιχειρήσεις του θεάματος και βαφτίστηκε. Επίσης βαφτίστηκε η κόρη μας, η Τζούλι, και η μητέρα τής Ρόμπιν.

Η Μάχη μου Κατά της Αλήθειας

Έπειτα από αυτό, κακοποιούσα προφορικά τη Ρόμπιν, λέγοντάς της ότι με είχε εγκαταλείψει, ότι δεν ενδιαφερόταν για εμένα. «Οι επιχειρήσεις του θεάματος είναι όλη μου η ζωή. Δεν μπορώ να κάνω τίποτα άλλο», οδυρόμουν. «Εσύ φταις για όλα τα προβλήματά μου». Μάλιστα απείλησα ότι θα χτυπούσα τους Μάρτυρες, τους οποίους κατηγορούσα ότι διέλυσαν το νούμερό μας και προκάλεσαν όλα τα προβλήματά μας.

Η Ρόμπιν άρχισε να αφήνει περιοδικά Γραφικού περιεχομένου εδώ και εκεί στο σπίτι, με την ελπίδα ότι θα τα διάβαζα. Αυτό δεν πέτυχε, έτσι αυτή τελικά σταμάτησε. Αλλά ποτέ δεν σταμάτησε να προσεύχεται στον Ιεχωβά ώστε με κάποιον τρόπο να μάθω την αλήθεια και να μπορέσουμε να είμαστε όλοι μαζί ως οικογένεια στο νέο κόσμο.

Με τον καιρό, άρχισα να ανέχομαι τους Μάρτυρες όταν έρχονταν στο σπίτι, και κάπου-κάπου άφηνα τα παιδιά να με πείσουν να πάω μαζί τους σε κάποια συνάθροιση. Αλλά επέκρινα όλα όσα άκουγα εκεί. Ωστόσο, παραδεχόμουν μέσα μου ότι οι άνθρωποι στην Αίθουσα Βασιλείας, οι οποίοι προέρχονταν από πολλές εθνικότητες—Άραβες, Έλληνες, Ιταλοί, Άγγλοι καθώς και Αυστραλοί—έδειχναν να τα πηγαίνουν καλά ο ένας με τον άλλον. Ήταν πάντοτε φιλικοί, και κανείς δεν χρησιμοποιούσε βρώμικη γλώσσα ούτε έλεγε ανήθικα πράγματα.

Με Βοηθάει Ένας Αληθινός Χριστιανός

Τελικά συμφώνησα να αρχίσω μια τακτική Γραφική μελέτη με τον Τεντ Γουίλαντ, έναν εξαιρετικά ευγενικό, ταπεινό άντρα. Αυτός υπηρετούσε στο Μπέθελ, το γραφείο τμήματος των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Μια φορά που είχα φέρει σε πολύ άσχημη θέση τη Ρόμπιν, ο Τεντ με φώναξε στο αυτοκίνητό του, έσκυψε στο πορτμπαγκάζ και μου έδωσε ένα κουτί με μάνγκο. Τα μάνγκο ήταν το αγαπημένο μου φρούτο, αλλά δεν νομίζω ότι ο Τεντ το ήξερε. Αυτό συνεχίστηκε επί εβδομάδες: ένα κουτί μάνγκο κάθε φορά που ερχόταν ο Τεντ. Κάποια μέρα έσκυψε στο πορτμπαγκάζ του αυτοκινήτου για να μου δώσει, όπως νόμιζα, το συνηθισμένο κουτί με τα φρούτα, κατόπιν γύρισε ήρεμα και είπε: «Νομίζεις ότι θα μπορούσες να το κρεμάσεις αυτό στον τοίχο;» Ήταν το Γραφικό εδάφιο εκείνου του έτους, το οποίο οι Μάρτυρες έχουν στα σπίτια τους. Τι μπορούσα να πω; Το κρέμασα στον τοίχο.

Καθώς προόδευε η Γραφική μου μελέτη με τον Τεντ, αυτός μου έδειξε από την Αγία Γραφή ότι οι επιχειρήσεις του θεάματος δεν πρόσφεραν κανένα πραγματικό μέλλον. Η μόνη βέβαιη ελπίδα για ένα ευτυχισμένο μέλλον, εξήγησε, βρισκόταν στην εκπλήρωση των Βιβλικών προφητειών που αφορούν τη Βασιλεία για την οποία ο Χριστός μάς δίδαξε να προσευχόμαστε. (Ματθαίος 6:9, 10) Αν και έπρεπε να ανταποκριθώ σε ορισμένες υποχρεώσεις που είχα αναλάβει βάσει ορισμένων συμβολαίων στις επιχειρήσεις του θεάματος, άρχισα να παρακολουθώ τακτικά τις εκκλησιαστικές συναθροίσεις. Γράφτηκα στη Σχολή Θεοκρατικής Διακονίας και μάλιστα άρχισα να συμμετέχω στη διακονία από σπίτι σε σπίτι.

Άρχισα να διακρίνω ότι οι επιχειρήσεις του θεάματος δεν είχαν τίποτα να προσφέρουν. Δεν είχα κερδίσει τίποτα από υλική άποψη όλα τα χρόνια που είχα αφιερώσει σε αυτό που ήταν ο θεός μου. Η οικογένειά μου υπέφερε—καθώς την έσερνα σε ολόκληρο τον κόσμο έχοντας όλα τα πράγματά μας σε βαλίτσες. Πράγματι, οι επιχειρήσεις του θεάματος είχαν σχεδόν διαλύσει το γάμο μου. Αλλά τώρα το Υπέρτατο Ον του σύμπαντος μου πρόσφερε την ευκαιρία να ζήσω για πάντα σε μια παραδεισένια γη υπό τη διακυβέρνηση της Βασιλείας του.

Έτσι πήρα τη σημαντικότερη απόφαση της ζωής μου. Μόλις ανταποκρίθηκα στις υποχρεώσεις που είχα αναλάβει στις επιχειρήσεις του θεάματος, έκοψα εντελώς κάθε δεσμό με τον κόσμο της ψυχαγωγίας. Ποτέ δεν ξαναπήγα σε κάποιο κέντρο ούτε συναναστράφηκα ξανά με όσους έκαναν εκείνες τις επιχειρήσεις τρόπο ζωής τους. Ο Τεντ εξέτασε μαζί μου τις ερωτήσεις που ανασκοπούν οι υποψήφιοι για βάφτισμα. Ωστόσο, ο Τεντ πέθανε, και λίγο αργότερα βαφτίστηκα, στις 26 Ιουλίου 1975. Ανυπομονώ να συναντήσω εκείνον το θαυμάσιο άντρα στο νέο κόσμο όταν θα αναστηθεί.—Ιωάννης 5:28, 29.

Δεν Έλειψαν οι Ευλογίες

Ο Ιεχωβά μάς έχει προσφέρει περισσότερα από όσα λάβαμε ποτέ όλα τα χρόνια που ήμασταν στις επιχειρήσεις του θεάματος. Αυτός με έχει ελευθερώσει από το διεφθαρμένο, ανήθικο κόσμο της ψυχαγωγίας. Αυτός έχει ανταμείψει τις προσευχές της πιστής μου συζύγου, η οποία μου παραστάθηκε και ποτέ δεν εγκατέλειψε τις προσπάθειες. Αυτός μας έχει ευλογήσει, καθώς η μητέρα τής συζύγου μου και οι δυο μεγαλύτερες κόρες μας με τους συζύγους τους είναι όλοι δραστήριοι στη Χριστιανική διακονία. Η μικρότερή μας κόρη, η Λετίσια, και το μεγαλύτερο από τα τρία εγγόνια μας, ο Μίχα, είναι και οι δυο αβάφτιστοι διαγγελείς των καλών νέων. Ο Ιεχωβά επίσης με έχει ευλογήσει με το προνόμιο να υπηρετώ ως πρεσβύτερος στη Χριστιανική εκκλησία.

Η Ρόμπιν και εγώ ποτέ δεν θα μπορέσουμε να ανταποδώσουμε στον Ιεχωβά ό,τι έχει κάνει για εμάς. Μπορούμε, όμως, να προειδοποιούμε τους άλλους—ιδιαίτερα τους νεότερους—για τους κινδύνους που σχετίζονται με τον κόσμο του θεάματος και με το εσφαλμένο είδος ψυχαγωγίας. Μπορούμε να τους προειδοποιούμε, με βάση τα όσα έχουμε παρατηρήσει οι ίδιοι, για τη δυστυχία που συνοδεύει την ανηθικότητα, τα ναρκωτικά, το πολύ ποτό, το εσφαλμένο είδος μουσικής, τα τραγούδια που τονίζουν το παράνομο σεξ, και τους κινδύνους που υπάρχουν όταν κάποιος συχνάζει σε κέντρα διασκέδασης ή συναυλίες μουσικής ροκ. Όλα αυτά τα πράγματα είναι μέρος ενός κόσμου που βρίσκεται πλήρως υπό τον έλεγχο του Σατανά του Διαβόλου.—2 Κορινθίους 4:4.

Είναι εύκολο να παγιδευτούμε στη λατρεία του Σατανά χωρίς να το καταλάβουμε, όπως συνέβη σε εμένα όταν έκανα θεό μου τις επιχειρήσεις του θεάματος. Τώρα, όμως, η σύζυγός μου και εγώ χαιρόμαστε να ενθαρρύνουμε όλους τους νεότερους να λατρεύουν τον Ιεχωβά, τον μόνο Θεό που μπορεί να ικανοποιήσει όλες τις επιθυμίες της καρδιάς—τον Θεό που πραγματικά ενδιαφέρεται για εμάς από κάθε άποψη.—Όπως το αφηγήθηκε ο Βίβιαν Α. Γουίκς.

[Εικόνα στη σελίδα 14]

Το κορίτσι που παντρεύτηκα ήταν «άνθρωπος-λάστιχο»

[Εικόνα στη σελίδα 15]

Η Ρόμπιν και εγώ σήμερα