Ποιος θα Κηρύξει το Ευαγγέλιο στη Βρετανία;

ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΤΗ ΤΟΥ ΞΥΠΝΑ! ΣΤΗ ΒΡΕΤΑΝΙΑ

Η ΖΩΗ των εκκλησιών της Βρετανίας σβήνει σιγά σιγά, καθώς σχεδόν 1.500 μέλη αποχωρούν κάθε εβδομάδα, αναφέρει Το Χριστιανικό Εγχειρίδιο του Ηνωμένου Βασιλείου (The UK Christian Handbook). Οι νέοι εγκαταλείπουν την εκκλησία, δημοσιεύει η εφημερίδα Δε Τάιμς (The Times), «επειδή τη βρίσκουν βαρετή και ερημική».

Ενώ οι Αγγλικανικές εκκλησίες κλείνουν με ρυθμό μία την εβδομάδα, υπάρχουν «χιλιάδες άνθρωποι που αναζητούν νόημα και σκοπό στη ζωή τους», παραδέχεται η εφημερίδα Τσερτς Τάιμς (Church Times) της Εκκλησίας της Αγγλίας.

Αντιμέτωπες με αυτή την κρίσιμη κατάσταση, οι εκκλησίες της Βρετανίας ενώθηκαν το 1990 με σκοπό την προώθηση της «Δεκαετίας του Ευαγγελιστικού Έργου». Η εφημερίδα Δε Σκότσμαν (The Scotsman) έλεγε ότι η δεκαετία του 1990 «μπορεί κάλλιστα να αποτελέσει μια δεκαετία στην οποία οι παραδοσιακές, επίσημες Εκκλησίες θα στραφούν ξανά στο ευαγγελιστικό έργο στην προσπάθειά τους να αυξήσουν το δυστυχώς πάρα πολύ μειωμένο αριθμό των μελών τους και να αντιστρέψουν τη γενική τάση προσκόλλησης στα εγκόσμια».

Ευσεβής πόθος—αλλά μπορεί να πραγματοποιηθεί; Τι συνέβη στα περασμένα λίγα χρόνια;

Ένα Ασταθές Θεμέλιο

Οι ιερείς της Εκκλησίας της Αγγλίας έδειξαν λίγο ενθουσιασμό για τη «Δεκαετία του Ευαγγελιστικού Έργου» στη Γενική Σύνοδό τους που έλαβε χώρα το 1989. Για παράδειγμα, ο πρόεδρος της Επιτροπής για την Ιεραποστολή και την Ανανέωση της Εκκλησιαστικής Ένωσης τόνισε το εξής: «Η προετοιμασία είναι φοβερά σημαντική», αλλά επιφυλακτικά πρόσθεσε: «Σε μερικές περιπτώσεις, μπορεί να απαιτηθεί ολόκληρη η δεκαετία για να πραγματοποιηθεί αυτό».

Ο επίσκοπος Γκάβιν Ριντ έκανε την εξής πρόβλεψη: «Έπειτα από πέντε χρόνια θα αποδειχτεί μια εκστρατεία αμηχανίας».

Απτόητοι, οι Αγγλικανοί σύντομα σχημάτισαν ένα ενωμένο μέτωπο με τους Ρωμαιοκαθολικούς, οι οποίοι είχαν θεσπίσει τη δική τους «Δεκαετία Κηρύγματος του Ευαγγελίου», το 1988. Τα περισσότερα άλλα δόγματα είχαν κάποιους ενδοιασμούς. «Πρέπει να ομολογήσω ότι δεν νιώθω άνετα με τη Δεκαετία του Ευαγγελιστικού Έργου. Αυτός είναι ένας πομπώδης τίτλος, αλλά τι σημαίνει;» ρώτησε ο Πολ Χιουμ, διάκονος στο φημισμένο Παρεκκλήσι του Γουέσλι που βρίσκεται στην οδό Σίτι, στο Λονδίνο. «Τι υποτίθεται ότι πρέπει να κάνουμε, το οποίο δεν το κάνουμε ήδη;»

Καθορισμός του Αντικειμενικού Σκοπού

Ευαγγελίζομαι σημαίνει κηρύττω το ευαγγέλιο, δηλαδή τα καλά νέα, για να μεταστρέψω τους ακροατές στη Χριστιανοσύνη—πράγμα πολύ διαφορετικό από αυτό που θα ήθελαν να δουν πολλοί εκκλησιαστικοί ηγέτες. «Δεν είναι δική μας δουλειά να μεταστρέφουμε ανθρώπους στη Χριστιανοσύνη», διακήρυξε ο Δρ Νιούμπιγκεν της Ενωμένης Μεταρρυθμισμένης Εκκλησίας. «Αυτή είναι δουλειά του Θεού». Τι βρίσκεται πίσω από μια τόσο παράξενη δήλωση; Η αυξανόμενη ένταση που υπάρχει στη βρετανική κοινωνία, η οποία αποτελείται από πολλές φυλές, με τις μη Χριστιανικές, εθνικές θρησκείες τους. Σκεφτείτε τα ακόλουθα:

«Η Δεκαετία του Ευαγγελιστικού Έργου μπορεί να σβήσει όπως και άλλες δεκαετίες», είπε ο Αγγλικανός εφημέριος Νιλ Ρίτσαρντσον, «αλλά ενώ συνεχίζεται με αργό ρυθμό αποσπά την προσοχή από ένα πιεστικό ζήτημα που αντιμετωπίζουν οι εκκλησίες και όλοι οι άλλοι: την πιθανώς εκρηκτική διασύνδεση των θρησκειών σε όλες τις πόλεις μας». Επισημαίνοντας το πρόβλημα, αυτός συνέχισε λέγοντας: «Οι σχέσεις μεταξύ των διαφόρων τμημάτων της θρησκευτικής κοινότητας πρέπει να βασίζονται στη σταθερή πεποίθηση ότι κανένας δεν επιζητά να μεταστρέψει ή να προσηλυτίσει».

Πλήρως ενήμερος αυτής της ‘πιθανώς εκρηκτικής’ κατάστασης, ο Τζορτζ Κάρεϊ, Αρχιεπίσκοπος του Καντέρμπουρι, διακήρυξε ότι ο τίτλος «Δεκαετία του Ευαγγελιστικού Έργου» είναι «ακατάλληλος» επειδή οι Μουσουλμάνοι και οι Εβραίοι ηγέτες αισθάνθηκαν ότι είχαν γίνει στόχος «αδιάλλακτων ευαγγελιστών». «Είναι λάθος», είπε αργότερα ο ίδιος, «να λέμε όπως κάνουν μερικοί ότι η πρώτιστη αποστολή της εκκλησίας είναι το ευαγγελιστικό έργο».

Από την άλλη πλευρά, ο επίσκοπος Μάικλ Μάρσαλ υποστηρίζει ότι υπάρχει βασική ανάγκη η Εκκλησία της Αγγλίας «να μετατραπεί σε Εκκλησία του Θεού στην Αγγλία», και να προσελκύσει Μουσουλμάνους και άλλους στο Χριστιανικό ποίμνιο. «Η προσπάθεια να πείσουμε το Ισλάμ να προσχωρήσει στον Χριστό είναι στο πρόγραμμα», διακήρυξε ο ίδιος, προειδοποιώντας ότι μια τέτοια προσέγγιση «αναγκαστικά θα συνεπάγεται μια δεκαετία αντιπαράθεσης».

Τι θα πούμε για τους Εβραίους; «Το Αληθινό Ευαγγελιστικό Έργο Πρέπει να Περιλαμβάνει τους Εβραίους», έλεγε ένας τίτλος στην εφημερίδα Τσερτς Τάιμς. Αλλά ο Ντέιβιντ Σέπαρντ, επίσκοπος του Λίβερπουλ, διαφώνησε έντονα. «Ο κύριος στόχος της Δεκαετίας του Ευαγγελιστικού Έργου πρέπει να είναι εκείνοι που έχουν πέσει από την πίστη ή που δεν γνώρισαν ποτέ τι σημαίνει να πιστεύει κάποιος στον Θεό», είπε αυτός. Είναι κάτι τέτοιο δυνατόν; Ο Νιλ Ρίτσαρντσον γράφοντας στην εφημερίδα Δε Γκάρντιαν (The Guardian) κάτω από τον τίτλο «Οι Φθίνουσες Αποδόσεις του Ευαγγελιστικού Έργου» υποστηρίζει: «Κάθε άτομο [στη Βρετανία] είχε επαρκή ευκαιρία να εκτιμήσει τους ισχυρισμούς της Χριστιανοσύνης. Είναι προφανές ότι οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν αποφασίσει ότι η Χριστιανοσύνη δεν είναι για αυτούς».

Είναι οι εκκλησίες της Βρετανίας εξαρτισμένες για να κηρύξουν το ευαγγέλιο σε μια τέτοια κοσμική κοινωνία με το πλήθος των πίστεων και των πολιτισμών των εθνοτήτων της;

Η Δυσκολία

Ο Δρ Ράνσι, πρώην αρχιεπίσκοπος, διακήρυξε: «Τα στελέχη που έχουμε για το ευαγγελιστικό έργο είναι οι επίσκοποι και οι ιερείς· οι ιεραπόστολοί μας είναι οι λαϊκοί». Ο βετεράνος ευαγγελιστής Γκίλμπερτ Γ. Κέρμπι είπε: «Κάθε χριστιανός πρέπει να είναι σε θέση να εξηγεί σε κάποιον άλλον τις βασικές αρχές της πίστης. Κάθε χριστιανός θα πρέπει να διδάσκεται πώς να οδηγεί άλλους στον Χριστό. . . . Σκοπός μας πρέπει να είναι να έχουμε ένα εκπαιδευμένο εκκλησίασμα. . . . Είναι άχρηστο να λέμε στους ανθρώπους να κάνουν το ευαγγελιστικό έργο χωρίς να τους δείχνουμε πώς να το κάνουν». Με άλλα λόγια, οι επίσκοποι και οι ιερείς πρέπει να αναλαμβάνουν την ηγεσία στο να δείχνουν στα ποίμνιά τους πώς να κάνουν το ευαγγελιστικό έργο.

Μιλώντας ανοιχτά στην πρώτη Επιμνημόσυνη Διάλεξη του Μπι-Μπι-Σι (BBC) που ήταν αφιερωμένη στον Πρίστλαντ, ο εκφωνητής του ραδιοφώνου Μπράιαν Ρέντχεντ είπε: «Τα κεφάλια που έχουν βολευτεί μέσα στις μίτρες θα πρέπει να αντιμετωπίσουν το γεγονός ότι έχουν χάσει τη δύναμη να έλκουν εκείνους που αδιαφορούν για τη θρησκεία . . . Πρέπει να θέσουν μεγαλύτερη έμφαση στην τέχνη του κηρύγματος». Και πού πρέπει να γίνει αυτό;

Στις αρχές αυτού του αιώνα, ο Ουίλιαμ Γουάντ, ο οποίος αργότερα έγινε Επίσκοπος του Λονδίνου, έλαβε την αρχική εκπαίδευσή του στο Λάνκαστερ της Αγγλίας, όταν οι ποιμαντικές επισκέψεις ήταν ο κανόνας. «Νομίζω ότι οι περισσότερες πόρτες που μπόρεσα να χτυπήσω μέσα σε ένα μόνο απόγευμα ήταν σαράντα», έγραψε ο ίδιος αργότερα. «Ο Εφημέριος ήταν επίσης πολύ άγρυπνος όσον αφορά τις ανάγκες της μειονότητας των ανθρώπων που δεν φαινόταν να έρχεται ποτέ στην εκκλησία. Ανυπομονούσε να διαλύσει την απάθεια και την αδιαφορία».

Το να έχει κάποιος ιερέας τέτοιου είδους προσωπική επαφή στη Βρετανία σήμερα θα αποτελούσε πράγματι σπάνια εξαίρεση! Οι εκκλησίες της Βρετανίας συνειδητοποιούν πολύ αργά ότι δεν υπάρχει υποκατάστατο του να κηρύττει κάποιος το ευαγγέλιο στα σπίτια των ανθρώπων, με τον τρόπο που το έκανε αυτό ο Ιησούς και οι μαθητές του.

«Μόνο ένας αληθινά αφιερωμένος άνθρωπος μπορεί να φέρει άλλους στον Θεό», παρατηρεί το βιβλίο Το Ευαγγελιστικό Έργο και οι Λαϊκοί (Evangelism and the Laity). «Το ‘κάνε έργο ευαγγελιστή’ [2 Τιμόθεο 4:5] . . . αποτελεί εντολή στην οποία πρέπει να υπακούει με κάποιον τρόπο ο κάθε Χριστιανός αν πρόκειται να εκπληρώσει η Εκκλησία το σκοπό της στη γενιά μας».

«Καλά Νέα»—Η Πηγή Τους

Ο Τζον Τέιλορ, γενικός γραμματέας της Διεύθυνσης Διακονιών της Μεθοδιστικής Εκκλησίας, έγραψε στην εφημερίδα Δε Τάιμς του Λονδίνου σχετικά με το «καθήκον μας να μεταδίδουμε τα καλά νέα». Ο ίδιος είπε: «Η εκκλησία πρέπει συνεπώς να βρει νέους και πιο αποτελεσματικούς τρόπους για την υποβοήθηση και τη διδασκαλία των δικών της μελών. Ακόμα και μέσα στην εκκλησία υπάρχει μια συγκλονιστική άγνοια των Χριστιανικών γραφών». Σε τι έχει οδηγήσει αυτή η άγνοια τα μέλη της;

«Αρκετοί εξέχοντες νεότεροι Ευαγγελικοί . . . επιμένουν ότι το να είναι κάποιος Χριστιανός μαθητής απαιτεί συγκεκριμένα είδη κοινωνικής και πολιτικής δράσης», εξηγεί η Ρέιτσελ Τινγκλ στο βιβλίο Διαφορετικό Ευαγγέλιο;—Απολογισμός της Αυξανόμενης Ανάμειξης της Αγγλικανικής Εκκλησίας στην Κοσμική Πολιτική (Another Gospel?—An Account of the Growing Involvement of the Anglican Church in Secular Politics). Αυτή η «Θεολογία της Βασιλείας», όπως ονομάζεται, υποστηρίζει ότι η Βασιλεία του Θεού θα επεκταθεί στη γη όταν η ειρήνη, το δίκαιο και η «κοινωνική δικαιοσύνη» επιβληθούν με πολιτικά μέσα. Αυτό είναι, ασφαλώς, η «Θεολογία Απελευθέρωσης», ή ο παλιός «Χριστιανικός Σοσιαλισμός», με καινούριο προσωπείο.

Πώς εναρμονίζεται αυτός ο τρόπος σκέψης με τη δήλωση του ίδιου του Ιησού: «Η βασιλεία μου δεν είναι μέρος αυτού του κόσμου. . . . Η βασιλεία μου δεν έχει αυτή την προέλευση»; (Ιωάννης 18:36) Ή πώς εναρμονίζεται με τα λόγια ενός παλαιότερου προφήτη: «Εν ταις ημέραις των βασιλέων εκείνων θέλει αναστήσει ο Θεός του ουρανού βασιλείαν, ήτις εις τον αιώνα δεν θέλει φθαρή· και η βασιλεία αύτη δεν θέλει περάσει εις άλλον λαόν· θέλει κατασυντρίψει και συντελέσει πάσας ταύτας τας βασιλείας, αυτή δε θέλει διαμένει εις τους αιώνας»;—Δανιήλ 2:44.

Παρατηρήστε ότι αυτή η Βασιλεία εγκαθιδρύεται από τον ίδιο τον Θεό—όχι από τον άνθρωπο. Η απελευθέρωση από τον πόλεμο, από την αδικία, ακόμα και από τον ίδιο το θάνατο θα έρθει από τον Ιεχωβά μέσω του διορισμένου Βασιλιά του, του Ιησού Χριστού—όχι από τον άνθρωπο. Αυτά είναι πράγματι καλά νέα τα οποία χρειάζεται να διακηρυχτούν!—Αποκάλυψη 21:3, 4.

Σήμερα, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά, οι οποίοι αριθμούν περίπου 130.000 στη Βρετανία και μόνο, έχουν αυτή την ίδια πεποίθηση. Αυτοί προέρχονται από όλες τις εθνικές ομάδες και τις θρησκείες και είναι ενωμένοι ως Χριστιανοί. Είναι καλά εκπαιδευμένοι ευαγγελιστές, πρόθυμοι να μεταδώσουν τα καλά νέα σε όλους όσους θα ακούσουν. Για να το επιτύχουν αυτό, χρησιμοποιούν κάθε ευκαιρία, και πολλοί ωφελούνται από την αποτελεσματική τους διακονία.

[Πλαίσιο στη σελίδα 23]

Ευαγγελιστές της Βρετανίας

Το ακόλουθο απόσπασμα είναι από μια Ρωμαιοκαθολική εβδομαδιαία εφημερίδα της Βρετανίας, την Κάθολικ Χέραλντ (Catholic Herald), με ημερομηνία 22 Οκτωβρίου 1993, σελίδα 8.

«Τι απέγινε με τη δεκαετία του κηρύγματος του ευαγγελίου; Αλήθεια τι; Πριν από δύο χρόνια ήταν της μόδας, και δεν περνούσε ούτε μία εβδομάδα που να μην αναφερθεί κάτι σχετικό στον τύπο. Σήμερα; Απόλυτη σιωπή. . . .

»Πού είναι η αίσθηση του επείγοντος που μετέδωσε ο Ιησούς όταν Εκείνος απέστειλε τους μαθητές Του για να κηρύξουν το ευαγγέλιο στα γειτονικά χωριά; Ή ο Άγιος Παύλος όταν είπε: ‘Αλίμονο σε εμένα αν δεν κηρύξω το Ευαγγέλιο! (1Κο 9:16)’.

»Υπάρχει επίσης το πρόβλημα ότι πολλοί Καθολικοί δεν κατανοούν ότι το κήρυγμα του ευαγγελίου δεν είναι προαιρετικό αλλά μια προσταγή που έδωσε ο Ίδιος ο Χριστός: ‘Πηγαίνετε και κάντε μαθητές από όλα τα έθνη’ (Ματ 28:19). . . .

»Πόσοι Καθολικοί γνωρίζουν αρκετά την πίστη τους ώστε να αντιμετωπίσουν τους σκεπτικιστές; . . . Πόσο παράξενο είναι ότι, ενώ ο Γιος του Θεού έχει έρθει στη γη, τόσο λίγοι από εμάς κάνουμε τον κόπο να μελετήσουμε τα όσα είπε Αυτός. . . .

»Δεν υποστηρίζω τους Μάρτυρες [του Ιεχωβά]. . . . Αλλά σκεφτείτε λίγο και την άλλη πλευρά του νομίσματος. Η ηθική τους στάση, η οποία βασίζεται στην πίστη στους απόλυτους κανόνες του Θεού, είναι άμεμπτη. Όσον αφορά το εν λόγω ζήτημα, ο κάθε Μάρτυρας αφιερώνει περίπου τρία βράδια την εβδομάδα στην εκμάθηση διδασκαλιών, στη συστηματική Γραφική μελέτη και στον πρακτικό, καθημερινό Χριστιανικό τρόπο ζωής, και αυτό συνήθως γίνεται στο σπίτι τού ενός ή του άλλου.

»Όχι μόνο αυτό, αλλά κάθε Μάρτυρας διδάσκεται, επίσης, ότι απλώς και μόνο με την κλήση του γίνεται απαραίτητα ιεραπόστολος. Διδάσκεται ποια είναι τα εργαλεία που χρειάζεται για να μεταδώσει το άγγελμά του. Το να χτυπάνε πόρτες και να κηρύττουν ανά δύο αποτελεί κεντρικό χαρακτηριστικό της ζωής τους. Οι Μάρτυρες είναι επίσης ζηλωτές στη φροντίδα των φτωχών και εκείνων που έχουν ανάγκη.

»Εν ολίγοις, . . . είναι δύσκολο να μη θυμηθεί κάποιος την πρώτη Εκκλησία όπως αυτή περιγράφεται στις πράξεις των Αποστόλων. Και εκείνο που μετράει είναι το αποτέλεσμα. Η αύξησή τους είναι εκρηκτική. Η σαφής διακήρυξη μπορεί να φέρει αποτελέσματα!»