Η Οικογένεια που με Αγάπησε Αληθινά
ΓΙΑ ένα παιδί, για οποιοδήποτε παιδί, η οικογένεια είναι κάτι πολύ σημαντικό. Μια θερμή, στοργική οικογένεια καλύπτει τις φυσικές και συναισθηματικές ανάγκες του παιδιού. Παίζει ζωτικό ρόλο στην εκπαίδευση, στη μόρφωση και στην ανάπτυξή του. Κάνει το παιδί να αισθάνεται ασφαλές. Τι πλήγμα είναι για κάποιον να τον απαρνιέται η οικογένειά του, όπως συνέβη με εμένα!
Γεννήθηκα σε μια μεγάλη οικογένεια στην ανατολική Νιγηρία. Ο πατέρας μου ήταν φύλαρχος και είχε εφτά συζύγους. Απέκτησε 30 παιδιά, και εγώ ήμουν το 29ο.
Κάποια μέρα το 1965, όταν ήμουν δέκα ετών, γυρνώντας στο σπίτι από το σχολείο βρήκα τον μπαμπά να κάθεται στη βεράντα. Δύο άντρες μπήκαν στον περίβολο κρατώντας τσάντες, και ύστερα από ένα φιλικό χαιρετισμό, συστήθηκαν ως Μάρτυρες του Ιεχωβά. Ο πατέρας μου τους άκουγε προσεκτικά. Όταν του πρόσφεραν δύο περιοδικά, ο μπαμπάς με κοίταξε και με ρώτησε αν τα ήθελα. Του ένευσα καταφατικά, και έτσι τα πήρε για εμένα.
Οι Μάρτυρες υποσχέθηκαν να ξαναπεράσουν, όπως και έκαναν. Για τα επόμενα δύο χρόνια, έρχονταν και εξέταζαν την Αγία Γραφή μαζί μου. Ωστόσο, οι επισκέψεις τους δεν ήταν τακτικές, εφόσον έπρεπε να περπατήσουν δέκα χιλιόμετρα από το μέρος όπου έμεναν μέχρι το χωριό μου.
Η Οικογένειά μου με Απαρνιέται
Ήμουν 12 ετών όταν ο πατέρας μου αρρώστησε και πέθανε. Οχτώ μέρες μετά την ταφή, ο μεγαλύτερος αδελφός μου συγκάλεσε οικογενειακή συγκέντρωση. Περίπου 20 άτομα ήταν παρόντα. Όλοι νομίζαμε ότι επρόκειτο να μας μιλήσει για τα έξοδα της κηδείας. Προς κατάπληξή μου, όμως, είπε ότι μας είχε συγκεντρώσει για να συζητήσει για το μικρότερο αδελφό του—εμένα! Τους είπε ότι ήθελα να γυρίζω και να «ζητιανεύω» για τέσσερις πένες, λες και η οικογένεια δεν είχε χρήματα για να με θρέψει. Πρόσθεσε ότι με το να τριγυρίζω πουλώντας περιοδικά για τέσσερις πένες σπίλωνα το όνομα της οικογένειας. Είπε ότι έπρεπε να διαλέξω σε ποιον ήθελα να ανήκω—στους Μάρτυρες ή στην οικογένειά μου.
Η μητέρα μου είχε πεθάνει, αλλά μία από τις μητριές μου άρχισε να κλαίει και να με υπερασπίζεται. Τους ικέτεψε να μην το χρησιμοποιήσουν αυτό σαν δικαιολογία για να με αποκλείσουν από την κληρονομιά. Αλλά για εκείνους η άποψη μιας γυναίκας δεν είχε βαρύτητα. Η οικογένεια πήρε το μέρος του αδελφού μου και απαίτησε να πάρω μια απόφαση.
Τους ζήτησα λίγο χρόνο για να σκεφτώ το ζήτημα. Συμφώνησαν να περιμένουν μέχρι το επόμενο βράδυ. Όταν βρέθηκα μόνος στο δωμάτιό μου, άρχισα να κλαίω. Ένιωθα αδύναμος, περιφρονημένος και φοβισμένος. Αναρωτιόμουν τι επρόκειτο να μου συμβεί.
Μέχρι εκείνον τον καιρό, δεν είχα πάει ποτέ σε κάποια Αίθουσα Βασιλείας και δεν είχα συμμετάσχει ποτέ στο κήρυγμα με τους Μάρτυρες. Είχα επιφανειακή μόνο γνώση των Γραφικών διδασκαλιών και δεν υπήρχε κανένας Μάρτυρας στο χωριό μου για να συζητήσω μαζί του.
Προσευχήθηκα στον Ιεχωβά, αποκαλώντας τον με το όνομά του για πρώτη φορά στη ζωή μου. Του είπα ότι είχα μάθει πως αυτός είναι ο αληθινός Θεός. Τον ικέτεψα να με υποστηρίξει και να με βοηθήσει να πάρω τη σωστή απόφαση, μια απόφαση που δεν θα τον δυσαρεστούσε.
Το επόμενο βράδυ η οικογένεια συγκεντρώθηκε ξανά και απαίτησε να ακούσει την απόφασή μου. Εξήγησα ότι ο πατέρας μου, ο οποίος μου έδωσε τη ζωή, ήταν εκείνος που πρωτάρχισε τη μελέτη μου με τους Μάρτυρες. Εκείνος είχε πληρώσει για τα περιοδικά μου και την Αγία Γραφή μου. Εφόσον εκείνος δεν ένιωθε προσβεβλημένος που μελετούσα με τους Μάρτυρες, δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί ο μεγαλύτερος αδελφός μου το χρησιμοποιούσε αυτό εναντίον μου. Στη συνέχεια είπα ότι δεν με ενδιέφερε τι επρόκειτο να μου κάνουν· εγώ έπρεπε να υπηρετώ τον Ιεχωβά.
Δεν τους άρεσαν καθόλου αυτά τα λόγια. Ένας από αυτούς είπε: «Ποιο είναι αυτό το παλιόπαιδο που μας μιλάει έτσι;» Αμέσως ο αδελφός μου όρμησε στο δωμάτιό μου, άρπαξε τα ρούχα μου, τα βιβλία μου και τη μικρή χαρτονένια βαλίτσα μου και τα πέταξε έξω στο χώμα.
Βρήκα καταφύγιο σε ένα συμμαθητή μου που ζούσε στο χωριό, και έμεινα με την οικογένειά του περίπου πέντε μήνες. Στο μεταξύ, έγραψα στο θείο μου που βρισκόταν στο Λάγκος, και εκείνος με προσκάλεσε να πάω να μείνω μαζί του.
Επί αρκετούς μήνες μάζευα χρήματα, συλλέγοντας και πουλώντας σπόρους από φοίνικες. Η μητριά μου που με είχε υπερασπιστεί μου έδωσε επίσης λίγα χρήματα. Όταν μάζεψα αρκετά, ξεκίνησα για το Λάγκος. Κάλυψα ένα μέρος της διαδρομής καθισμένος στην καρότσα κάποιου φορτηγού που μετέφερε άμμο.
Με Διώχνουν Δεύτερη Φορά
Όταν έφτασα στο Λάγκος, χάρηκα που έμαθα ότι ο θείος μου μελετούσε με τους Μάρτυρες. Αμέσως άρχισα να παρακολουθώ τις εκκλησιαστικές συναθροίσεις στην Αίθουσα Βασιλείας. Ωστόσο, το ενδιαφέρον του θείου μου να υπηρετήσει τον Ιεχωβά εξαφανίστηκε γρήγορα όταν ήρθε να τον επισκεφτεί ο μεγαλύτερος αδελφός μου. Εκείνος είπε στο θείο μου ότι η απόφαση της οικογένειας ήταν να μη με συντηρούν ούτε να με αφήσουν να πάω στο σχολείο, εφόσον συνέχιζα να συναναστρέφομαι με τους Μάρτυρες του Ιεχωβά. Απείλησε το θείο μου και στη συνέχεια επέστρεψε στο σπίτι.
Μία εβδομάδα μετά την αναχώρηση του αδελφού μου, ο θείος μου με ξύπνησε τα μεσάνυχτα και μου πέταξε ένα χαρτί που κάτι έγραφε. Έβαλε ένα στυλό στο χέρι μου και απαίτησε να υπογράψω. Όταν είδα τη σκυθρωπή έκφρασή του, κατάλαβα ότι αυτό ήταν κάτι σοβαρό. Του είπα: «Θείε, γιατί δεν με αφήνεις να το υπογράψω το πρωί;»
Μου είπε ότι δεν έπρεπε να τον αποκαλώ θείο, αλλά ότι έπρεπε να υπογράψω το χαρτί αμέσως. Του απάντησα ότι ακόμα και ένας δολοφόνος έχει το δικαίωμα να ξέρει γιατί τον κατηγορούν. Ασφαλώς είχα το δικαίωμα να διαβάσω το χαρτί προτού το υπογράψω.
Στη συνέχεια συμφώνησε, φανερά ενοχλημένος, να με αφήσει να το διαβάσω. Άρχιζε κάπως έτσι: «Εγώ, ο Ο. Ο. Ουντό, ορκίζομαι ότι δεν θα γίνω Μάρτυρας του Ιεχωβά. Συμφωνώ να κάψω τις τσάντες και τα βιβλία μου και υπόσχομαι να μην έχω ποτέ καμιά σχέση με τους Μάρτυρες του Ιεχωβά. . . ». Αφού διάβασα τις πρώτες λίγες γραμμές, άρχισα να γελάω. Του εξήγησα αμέσως ότι δεν ήθελα να φανώ αυθάδης, αλλά δεν επρόκειτο να υπογράψω ένα τέτοιο έγγραφο.
Ο θείος μου θύμωσε πολύ και με διέταξε να φύγω από το σπίτι του. Ήρεμα πακετάρισα τα ρούχα μου και τα βιβλία στη βαλίτσα μου, βγήκα στο διάδρομο έξω από το διαμέρισμά του, και ξάπλωσα στο πάτωμα να κοιμηθώ. Όταν ο θείος μου με είδε εκεί, μου είπε ότι, εφόσον το νοίκι που πλήρωνε περιλάμβανε και το διάδρομο, έπρεπε να φύγω από το κτίριο.
Μια Δελεαστική Προσφορά
Βρισκόμουν στο Λάγκος μόνο δύο εβδομάδες και δεν ήξερα πού να πάω. Δεν ήξερα πού έμενε ο αδελφός ο οποίος συνήθως ερχόταν να με πάρει για την Αίθουσα Βασιλείας. Έτσι, όταν ξημέρωσε, άρχισα να περπατάω και να περιπλανιέμαι, ενώ ταυτόχρονα προσευχόμουν στον Ιεχωβά να με βοηθήσει.
Στο τέλος της μέρας, βρέθηκα σε ένα βενζινάδικο. Πλησίασα τον ιδιοκτήτη και τον ρώτησα αν μπορούσε να κλειδώσει τη βαλίτσα μου στο γραφείο το βράδυ για να μη μου την κλέψουν. Αυτή η παράκληση του κίνησε την περιέργεια τόσο ώστε να ρωτήσει γιατί δεν πήγαινα στο σπίτι μου. Του αφηγήθηκα την ιστορία μου.
Ο άντρας ήταν συμπονετικός και προσφέρθηκε να με προσλάβει ως υπηρέτη. Είπε ακόμα ότι θα με έστελνε στο σχολείο αν τον βοηθούσα στις δουλειές του σπιτιού. Αυτή ήταν μια δελεαστική προσφορά, αλλά ήξερα ότι οι νεαροί υπηρέτες έπρεπε να εργάζονται καθημερινά από νωρίς το πρωί μέχρι αργά το βράδυ. Επίσης, τους νεαρούς υπηρέτες δεν τους άφηναν να συναναστρέφονται με ανθρώπους έξω από το σπίτι, από φόβο μήπως συνωμοτήσουν με κλέφτες για να ληστέψουν το σπίτι. Στην καλύτερη περίπτωση, πιθανώς θα είχα ρεπό μόνο μία Κυριακή το μήνα. Έτσι τον ευχαρίστησα ειλικρινά για το ενδιαφέρον του αλλά αρνήθηκα την προσφορά του. Του είπα ότι, αν εργαζόμουν ως υπηρέτης για αυτόν, θα δυσκολευόμουν να παρακολουθώ τις συναθροίσεις στην Αίθουσα Βασιλείας.
Ο άντρας είπε: «Πώς μπορείς να μιλάς για συναθροίσεις όταν δεν έχεις καν μέρος για να μείνεις;» Του απάντησα ότι, αν ήμουν διατεθειμένος να μην παρακολουθώ συναθροίσεις, θα μπορούσα να ζήσω στο σπίτι του πατέρα μου. Ο λόγος που με έδιωξαν από το σπίτι ήταν η θρησκεία μου. Το μόνο που χρειαζόμουν από εκείνον ήταν ένα μέρος για τη βαλίτσα μου. Τότε συμφώνησε να μου τη φυλάξει.
Βρίσκω Άλλη Οικογένεια
Κοιμόμουν έξω από το βενζινάδικο τρεις μέρες. Δεν είχα χρήματα για να αγοράσω τρόφιμα, έτσι δεν είχα απολύτως τίποτα να φάω εκείνη την περίοδο. Την τέταρτη μέρα, καθώς περιπλανιόμουν, είδα ένα νεαρό άντρα να προσφέρει τα περιοδικά Σκοπιά και Ξύπνα! στους ανθρώπους στο δρόμο. Έτρεξα χαρούμενος προς το μέρος του και τον ρώτησα αν ήξερε τον αδελφό Γκόντγουιν Ιντέ. Ήθελε να μάθει γιατί ρωτούσα, έτσι του εξήγησα όλα όσα μου είχαν συμβεί.
Όταν τελείωσα, έβαλε αμέσως τα περιοδικά του στην τσάντα του και ρώτησε: «Ποιος ο λόγος να υποφέρεις τόσο εφόσον υπάρχουν χιλιάδες Μάρτυρες του Ιεχωβά εδώ στο Λάγκος;» Φώναξε ένα ταξί και με πήγε στο βενζινάδικο για να πάρω τη βαλίτσα μου. Στη συνέχεια, με πήγε στο διαμέρισμά του και μου έφτιαξε φαγητό. Μετά, έστειλε να φωνάξουν τον αδελφό Ιντέ ο οποίος έμενε εκεί κοντά.
Όταν ήρθε ο αδελφός Ιντέ, τσακώθηκαν για το ποιος θα με πάρει σπίτι του. Με ήθελαν και οι δύο! Τελικά συμφώνησαν να με μοιράζονται—θα έμενα λίγο καιρό με τον έναν και λίγο καιρό με τον άλλον.
Λίγο έπειτα από αυτό, άρχισα να εργάζομαι κάνοντας θελήματα. Όταν πήρα τον πρώτο μου μισθό, μίλησα και με τους δύο αδελφούς και τους ρώτησα πόσα χρήματα ήθελαν να συνεισφέρω για το φαγητό και το νοίκι. Εκείνοι γέλασαν και μου είπαν ότι δεν χρειαζόταν να πληρώσω τίποτα.
Σύντομα γράφτηκα σε νυχτερινό σχολείο, έκανα ιδιαίτερα μαθήματα και τελικά συμπλήρωσα τη βασική μου εκπαίδευση. Τα πράγματα βελτιώθηκαν για εμένα από οικονομική άποψη. Βρήκα μια καλύτερη εργασία, ως γραμματέας, και με τον καιρό απέκτησα ένα δικό μου μέρος για να μένω.
Βαφτίστηκα τον Απρίλιο του 1972. Ήμουν 17 ετών. Ήθελα να αρχίσω την υπηρεσία σκαπανέα προκειμένου να δείξω την εκτίμησή μου στον Ιεχωβά για όλα όσα είχε κάνει για εμένα, ιδιαίτερα εκείνη τη δύσκολη περίοδο. Έκανα βοηθητικό σκαπανικό όποτε μπορούσα, αλλά χρειάστηκαν μερικά χρόνια μέχρι να οριστικοποιήσω τις αποφάσεις μου. Τελικά, το 1983, άρχισα το τακτικό σκαπανικό.
Τότε είχα ήδη αποκτήσει πλήρη εκτίμηση για την πνευματική μου οικογένεια. Τα εξής λόγια του Ιησού σίγουρα επαληθεύτηκαν σε εμένα: «Αληθινά σας λέω: Δεν είναι κανείς που άφησε σπίτι ή γυναίκα ή αδελφούς ή γονείς ή παιδιά για χάρη της βασιλείας του Θεού, ο οποίος δεν πρόκειται να πάρει πολλές φορές περισσότερα σε αυτή τη χρονική περίοδο, και στο ερχόμενο σύστημα πραγμάτων αιώνια ζωή».—Λουκάς 18:29, 30.
Πράγματι οι Μάρτυρες μου έδειξαν αγάπη και με φρόντισαν. Με τη βοήθειά τους και με τη βοήθεια του ουράνιου Πατέρα μου, ευημέρησα πνευματικά. Όχι μόνο έλαβα κοσμική εκπαίδευση αλλά έμαθα επίσης τις οδούς του Ιεχωβά.
Αυτοί ήταν οι άνθρωποι τους οποίους η φυσική μου οικογένεια με πίεζε να απαρνηθώ. Όταν δεν το δέχτηκα αυτό, η οικογένειά μου απαρνήθηκε εμένα. Μήπως οι πνευματικοί αδελφοί και αδελφές μου με ενθάρρυναν με τη σειρά τους να απαρνηθώ τη φυσική μου οικογένεια; Καθόλου. Η Αγία Γραφή διδάσκει: «Ακριβώς όπως θέλετε να ενεργούν προς εσάς οι άνθρωποι, με τον ίδιο τρόπο να ενεργείτε και εσείς προς αυτούς».—Λουκάς 6:31.
Βοηθάω την Οικογένεια που με Απαρνήθηκε
Λίγο καιρό αφότου έφυγα από το σπίτι, ξέσπασε εμφύλιος πόλεμος στη Νιγηρία. Το χωριό μου ερημώθηκε. Πολλοί φίλοι και συγγενείς μου, καθώς και η μητριά μου που με είχε υπερασπιστεί, έχασαν τη ζωή τους. Η οικονομία είχε καταρρεύσει.
Όταν τελείωσε ο πόλεμος, πήγα στο σπίτι και επισκέφτηκα έναν από τους αδελφούς μου ο οποίος είχε συμφωνήσει να με διώξουν από το σπίτι όταν ήμουν παιδί. Η σύζυγός του και οι δυο του κόρες ήταν άρρωστες και είχαν νοσηλευτεί στο νοσοκομείο. Τον συμπόνεσα, και τον ρώτησα τι μπορούσα να κάνω για να βοηθήσω.
Πιθανώς επειδή είχε ένοχη συνείδηση, μου είπε ότι δεν χρειαζόταν τίποτα. Του εξήγησα ότι δεν έπρεπε να νομίζει πως θα ζητούσα εκδίκηση για όσα μου είχε κάνει η οικογένεια. Του είπα ότι ήξερα πως είχαν ενεργήσει εν αγνοία τους και ότι ήθελα πραγματικά να τον βοηθήσω.
Κατόπιν αυτός άρχισε να κλαίει και παραδέχτηκε ότι δεν είχε καθόλου χρήματα και ότι τα παιδιά του υπέφεραν. Του έδωσα το αντίστοιχο ποσό των 70.000 δραχμών περίπου, και τον ρώτησα αν θα ήθελε να εργαστεί στο Λάγκος. Όταν επέστρεψα στο Λάγκος, του βρήκα εργασία και τον προσκάλεσα να έρθει και να μείνει μαζί μου. Έμεινε μαζί μου δύο χρόνια, και τα χρήματα που έβγαζε τα έστελνε σπίτι στη σύζυγο και στα παιδιά του. Στη διάρκεια εκείνου του καιρού πλήρωνα ευχαρίστως για το δωμάτιο και το φαγητό του.
Μου είπε ότι γνώριζε πως οι Μάρτυρες του Ιεχωβά έχουν την αληθινή θρησκεία. Επίσης μου είπε ότι, αν δεν είχε αναμειχτεί τόσο βαθιά στον κόσμο, θα γινόταν και αυτός Μάρτυρας. Ωστόσο, μου υποσχέθηκε ότι θα διευθετούσε να κάνουν Γραφική μελέτη η σύζυγός του και τα παιδιά του.
Το 1987, με προσκάλεσαν να αναλάβω το έργο περιοχής. Τον Απρίλιο του 1991, παντρεύτηκα τη Σάρα Ουκπόνγκ. Το 1993, μας προσκάλεσαν να αφήσουμε το έργο περιοχής και να υπηρετήσουμε στο τμήμα της Νιγηρίας. Δεχτήκαμε εκείνη την πρόσκληση και υπηρετήσαμε εκεί μέχρις ότου η σύζυγός μου έμεινε έγκυος.
Αν και όταν ήμουν νέος με έδιωξε η οικογένειά μου, με αγκάλιασε μια πνευματική οικογένεια—γονείς, αδελφοί, αδελφές και παιδιά. Τι χαρά νιώθω που ανήκω σε αυτή τη μοναδική παγκόσμια οικογένεια, μια οικογένεια που την αγαπώ αληθινά και με αγαπάει αληθινά!—Όπως το αφηγήθηκε ο Ουντόμ Ουντό.
[Εικόνα στη σελίδα 23]
Ο Ουντόμ και η Σάρα Ουντό