Μια Συγκινητική Έκπληξη

Ο Ντέινα Φολτς ήταν οχτώ χρονών όταν έμαθε ότι ήταν υιοθετημένος. Χρόνια αργότερα άρχισε να αναρωτιέται: ‘Ποια είναι η μητέρα μου; Πώς έμοιαζε; Γιατί με έδωσε για υιοθεσία; Έχω αδελφούς ή αδελφές;’ Διαβάστε την αφήγηση του Ντέινα σχετικά με το πώς βρήκε τελικά τη φυσική του μητέρα και τη συγκλονιστική έκπληξη που ακολούθησε.

ΓΕΝΝΗΘΗΚΑ την 1η Αυγούστου 1966 στο Κέτσικαν της Αλάσκας, στις Η.Π.Α. Η αδελφή μου η Παμ ήταν δύο χρόνια μεγαλύτερή μου. Ο πατέρας μας ήταν κοινωνικός λειτουργός στο Γραφείο για τις Υποθέσεις των Ινδιάνων και έπαιρνε συχνά μετάθεση. Μετακομίζαμε από μέρος σε μέρος στην Αλάσκα. Κατόπιν, μείναμε στην Αϊόβα, στην Οκλαχόμα, στην Αριζόνα και στο Όρεγκον.

Στη διάρκεια μιας επίσκεψης σε κάποιους συγγενείς στο Ουισκόνσιν το καλοκαίρι του 1975, μερικά ξαδέλφια μου έκαναν σκληρά σχόλια για έναν άλλον ξάδελφο. «Είναι υιοθετημένος», έλεγαν, «συνεπώς δεν είναι πραγματικός Φολτς». Όταν επιστρέψαμε στο σπίτι, ρώτησα τη μητέρα για αυτό και έμεινα έκπληκτος όταν είδα την ταραγμένη έκφραση του προσώπου της. Μου εξήγησε τι ήταν η υιοθεσία. Το ίδιο βράδυ, ενώ δάκρυα κυλούσαν από τα μάτια της, μου είπε ότι ήμουν υιοθετημένος όπως ήταν και η αδελφή μου επίσης.

Η υιοθεσία δεν σήμαινε και πολλά για εμένα τότε· και για κάποιο χρονικό διάστημα, σπάνια το σκεφτόμουν. Είχα μαμά και μπαμπά, και η ζωή φαινόταν φυσιολογική. Οι γονείς μου αποφάσισαν να σταματήσουν τις μετακινήσεις και να αφήσουν την οικογένεια να ριζώσει κάπου. Όταν ήμουν εννέα χρονών, εγκατασταθήκαμε στο Βανκούβερ της Ουάσινγκτον. Ήμουν πολύ δεμένος με τον μπαμπά και λιγότερο με τη μαμά. Ήμουν ανεξάρτητος και στασιαστικός μερικές φορές, και η στενοχώρια που προξενούσε αυτό το γεγονός στη μαμά ίσως εξηγεί γιατί μεγάλωνε το χάσμα ανάμεσά μας.

Ειδύλλιο και Κολέγιο

Όταν πήγαινα στο λύκειο, γνώρισα την Τρίνα, και γίναμε αμέσως φίλοι. Μετά την αποφοίτηση δέχτηκα μια υποτροφία για το Πολιτειακό Πανεπιστήμιο του Όρεγκον που βρισκόταν στο Κόρβαλις του Όρεγκον. Περνούσα τον ελεύθερο χρόνο μου πηγαινοερχόμενος στο Βανκούβερ για να είμαι με την Τρίνα, η οποία είχε ακόμα ένα χρόνο για να τελειώσει το λύκειο. Δεν διάβαζα πολύ αλλά υπέθετα ότι θα τα κατάφερνα στο κολέγιο ούτως ή άλλως. Η πρώτη μου βαθμολογία με συγκλόνισε—ήταν οι χειρότεροι βαθμοί που είχα ποτέ! Ντράπηκα πολύ. Αλλά δεν σταμάτησα να επισκέπτομαι την Τρίνα· απλώς έπαιρνα τα βιβλία μου μαζί για να μπορώ να μελετάω στη διάρκεια των επισκέψεών μου.

Κατόπιν, μια μέρα, ενώ επέστρεφα στο σχολείο από το Βανκούβερ με τη μοτοσικλέτα μου, έπαθα ένα σοβαρό ατύχημα. Λίγο αργότερα, τραυματίστηκα ακόμα πιο σοβαρά όταν με χτύπησε ένα αυτοκίνητο καθώς διέσχιζα κάποιο δρόμο από τη διάβαση των πεζών. Άρχισα να εργάζομαι, και δεν είχα καμιά επιθυμία να επιστρέψω στο κολέγιο.

Ενδιαφέρον για τη Θρησκεία

Στο μεταξύ, άρχισα να συζώ με την Τρίνα. Πιστεύαμε στον Θεό και θέλαμε να τον γνωρίσουμε. Ωστόσο, καταλαβαίναμε ότι οι εκκλησίες ήταν γεμάτες υποκρισία. Γι’ αυτό προσπαθούσαμε να διαβάζουμε την Αγία Γραφή μόνοι μας, αλλά δεν μπορούσαμε να βγάλουμε άκρη.

Μια μέρα, ενώ ήμουν στην εργασία μου στο Πόρτλαντ του Όρεγκον, οι συνάδελφοί μου άρχισαν να κοροϊδεύουν έναν άντρα ο οποίος όπως πίστευα ήταν από τους καλύτερους ανθρώπους που είχα γνωρίσει ποτέ. Ο Ράντι αντιμετώπισε ήρεμα τις προσβολές. Αργότερα την ίδια εκείνη μέρα τον ρώτησα: «Τι είναι αυτό που ακούω ότι είσαι διάκονος;»

«Είναι αλήθεια, είμαι διάκονος», μου είπε.

«Ποιας θρησκείας;» ρώτησα.

«Είμαι Μάρτυρας του Ιεχωβά».

«Ποιοι είναι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά;»

«Σοβαρά μιλάς;» με ρώτησε όλο απορία.

«Ναι», του απάντησα. «Ποιοι είναι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά; Θα έπρεπε να ξέρω;»

«Ναι», είπε χαμογελώντας, «θα έπρεπε να ξέρεις. Τι κάνεις στο διάλειμμα;»

Αυτή ήταν η πρώτη από μια σειρά Γραφικών συζητήσεων που είχαμε στα διαλείμματα. Ένα βράδυ μίλησα στην Τρίνα για αυτές. «Μη μιλάς στους Μάρτυρες του Ιεχωβά!» φώναξε. «Είναι αλλόκοτοι! Δεν είναι καν Χριστιανοί. Δεν γιορτάζουν Χριστούγεννα». Στη συνέχεια μου είπε και άλλα πράγματα που είχε ακούσει για τους Μάρτυρες του Ιεχωβά.

«Κάποιος σου έχει πει πολλά πράγματα που απλώς δεν αληθεύουν», της είπα. Έπειτα από μια μακροσκελή συζήτηση, μπόρεσα να την πείσω ότι δεν είχε ακούσει όλη την αλήθεια. Έπειτα από αυτό, άρχισε να μου κάνει διάφορες ερωτήσεις για να τις μεταφέρω στον Ράντι, και όταν επέστρεφα της έφερνα τη μια ξεκάθαρη Γραφική απάντηση μετά την άλλη. Τελικά, η Τρίνα είπε: «Δεν είχα ιδέα ότι όλα αυτά τα πράγματα ήταν στην Αγία Γραφή, αλλά εξακολουθώ να πιστεύω πως είναι αλλόκοτοι. Αν θέλεις να συνεχίσεις να συζητάς μαζί του για την Αγία Γραφή, δεν με νοιάζει· αλλά μην έρχεσαι μετά στο σπίτι και προσπαθείς να με κάνεις να τα δεχτώ».

Μια Οδυνηρή Περίοδος

Πίστευα όσα μάθαινα από την Αγία Γραφή, αλλά αισθανόμουν ότι δεν μπορούσα να ζήσω σύμφωνα με αυτά. Φαινόταν ότι οι καβγάδες που είχα με την Τρίνα πολλαπλασιάζονταν. Έτσι, ένας φίλος μου και εγώ αποφασίσαμε να αφήσουμε τις φιλενάδες μας και να αρχίσουμε μια καινούρια ζωή στην Οκλαχόμα. Φρόντισα να πάρω άδεια από την εργασία μου. Σύντομα, ο φίλος μου και εγώ εγκατασταθήκαμε σε ένα διαμέρισμα σε μια μικρή πόλη κοντά στα σύνορα με το Τέξας. Δεν άργησα να καταλάβω πόσο πολύ μου έλειπε η Τρίνα, αλλά, ανεξάρτητα από αυτό, εγώ αποφάσισα να ζήσω τη ζωή μου.

Έμαθα ότι η ηλικία που μπορεί κάποιος να αρχίσει να πίνει στο Τέξας ήταν τα 19, έτσι όταν ο φίλος μου έφυγε για κάποιο ταξίδι, διέσχισα τα σύνορα ένα βράδυ για να διασκεδάσω σε κάποιο πολύ γνωστό μπαρ που έπαιζε μουσική ροκ-εν-ρολ. Μέθυσα, τράκαρα το αυτοκίνητό μου και μπήκα στη φυλακή. Τελικά μπόρεσα να επικοινωνήσω με τον μπαμπά μου και με έβγαλε από τη φυλακή με εγγύηση. Επίσης η Τρίνα με δέχτηκε ξανά, και την ευγνωμονούσα για αυτό! Επέστρεψα στην παλιά μου δουλειά και ξανάρχισα τις Γραφικές συζητήσεις με τον Ράντι.

Παίρνω τη Ζωή μου στα Χέρια Μου

Είχαν περάσει σχεδόν δύο χρόνια από τότε που είχα πρωτοακούσει για τους Μάρτυρες του Ιεχωβά και αποφάσισα να πάρω περισσότερο στα σοβαρά τη Γραφική μου μελέτη. Τώρα ήμουν 20 χρονών, και άρχισαν να με βασανίζουν τα ερωτήματα που ανέφερα στην αρχή αυτού του άρθρου σχετικά με την υιοθεσία μου. Έτσι, άρχισα μια σοβαρή έρευνα για τη φυσική μου μητέρα.

Τηλεφώνησα στο νοσοκομείο της Αλάσκας όπου γεννήθηκα και ρώτησα πώς να ενεργήσω. Αφού έμαθα τι έπρεπε να κάνω, πήρα ένα αντίγραφο του πρωτότυπου πιστοποιητικού γέννησής μου και ανακάλυψα ότι το όνομα της μητέρας μου ήταν Σάντρα Λι Χιρς· αλλά δεν υπήρχε το όνομα του πατέρα μου. Η Σάντρα ήταν μόνο 19 χρονών όταν γεννήθηκα· έτσι υπέθεσα ότι πρέπει να ήταν μια φοβισμένη, ανύπαντρη κοπέλα η οποία είχε μείνει έγκυος και είχε πάρει μια πολύ δύσκολη απόφαση. Στο πιστοποιητικό γέννησης δεν υπήρχαν αρκετές πληροφορίες ώστε να μπορέσω να εντοπίσω τη μητέρα μου.

Στο μεταξύ, ως αποτέλεσμα της Γραφικής μου μελέτης με τον Ράντι, πείστηκα ότι είχα βρει την αληθινή θρησκεία. Αλλά παρά τις επανειλημμένες προσπάθειές μου δεν κατάφερνα να κόψω τη μολυσματική συνήθεια του καπνίσματος. (2 Κορινθίους 7:1) Αισθανόμουν ότι ο Ιεχωβά είχε χάσει κάθε ελπίδα για εμένα. Κατόπιν, ένας Μάρτυρας στην Αίθουσα Βασιλείας είπε κάτι που πραγματικά με βοήθησε. Ανέφερε ότι ο Σατανάς είναι εκείνος που θέλει να αποτύχουμε, και είπε επίσης ότι είναι λυπηρό να βλέπεις κάποιον να χάνει την αιώνια ζωή επειδή παραιτείται. «Πρέπει να ρίχνουμε τα βάρη μας στον Ιεχωβά», είπε αυτός, «και να εμπιστευόμαστε απόλυτα σε εκείνον για να μας βοηθάει όταν περνάμε δυσκολίες».—Ψαλμός 55:22.

Αυτό ήταν ό,τι ακριβώς χρειαζόμουν να ακούσω! Άρχισα να εφαρμόζω όσα είπε, και προσευχόμουν συχνά ζητώντας τη βοήθεια του Ιεχωβά. Σύντομα, έκοψα το κάπνισμα, παντρεύτηκα την Τρίνα και άρχισα να είμαι τακτικός στη Γραφική μου μελέτη. Με τον καιρό, και η Τρίνα άρχισε να μελετάει. Συμβόλισα την αφιέρωσή μου στον Ιεχωβά με το βάφτισμα στις 9 Ιουνίου 1991. Λιγότερο από δύο εβδομάδες αργότερα, γεννήθηκε η πρώτη μας κόρη, η Μπριάνα Τζιν.

Η Σχέση μου με τον Μπαμπά

Ήμασταν δεμένοι με τον μπαμπά. Ήταν πολύ καλοσυνάτος και πάντοτε με ενθάρρυνε όταν ήμουν στενοχωρημένος. Ωστόσο, ήταν σταθερός όποτε χρειαζόμουν διαπαιδαγώγηση. Γι’ αυτό, στις αρχές του 1991 πέρασα μια δύσκολη περίοδο όταν έμαθα ότι ο μπαμπάς ήταν ετοιμοθάνατος από καρκίνο του πνεύμονα. Τότε, η μαμά και ο μπαμπάς ζούσαν στο Χάμιλτον της Μοντάνα. Πηγαίναμε συχνά εκεί για να τον δούμε και για να προσπαθήσουμε να ενθαρρύνουμε τη μαμά.

Μπορέσαμε να δώσουμε στον μπαμπά το βιβλίο Είναι Αυτή η Ζωή το Παν που Υπάρχει; Υποσχέθηκε να το διαβάσει και είπε ότι ανησυχούσε για την ευημερία της οικογένειάς του. Στην τελευταία επίσκεψή μου, μου είπε πόσο υπερήφανος ένιωθε που με είχε γιο του και πόσο πολύ με αγαπούσε. Στη συνέχεια, καθώς άρχισε να κλαίει, γύρισε το κεφάλι του προς το παράθυρο. Αγκαλιαστήκαμε αρκετές φορές προτού φύγω. Ο μπαμπάς διάβασε περίπου το ένα τρίτο του βιβλίου προτού πεθάνει, στις 21 Νοεμβρίου 1991.

Μετά το θάνατο του μπαμπά και τη μετακόμισή μας στο Μόζες Λέικ της Ουάσινγκτον, είχα ακόμα μεγαλύτερη επιθυμία να μάθω για το παρελθόν μου. Αλλά παρά το χρόνο που αφιέρωνα στην έρευνα, δεν παραμελούσαμε τα πνευματικά μας ενδιαφέροντα. Η Τρίνα βαφτίστηκε στις 5 Ιουνίου 1993, και έξι μήνες αργότερα γέννησε τη δεύτερη κόρη μας, τη Σιέρα Λιν.

Πώς Βρήκα τη Φυσική μου Μητέρα

Συνέχισα να ζητάω επίμονα πληροφορίες από το νομικό σύστημα της Αλάσκας, στέλνοντας το ένα γράμμα πίσω από το άλλο σε διάφορες υπηρεσίες ενώ παράλληλα έκανα τις δικές μου έρευνες μέσω του κομπιούτερ. Ήταν όλα μάταια. Στη συνέχεια, προς τα τέλη του 1995, έκανα γενικές εξετάσεις οι οποίες αποκάλυψαν ότι είχα αρρυθμία της καρδιάς. Ήμουν μόνο 29 χρονών, και ο γιατρός μου ήθελε να μάθει το ιατρικό μου ιστορικό.

Ο γιατρός έγραψε μια λεπτομερή, σαφή αίτηση, τονίζοντας ότι οι πληροφορίες που υπήρχαν στα αρχεία της υιοθεσίας μου μπορεί να ήταν ζωτικές για τη σωματική μου ευημερία. Έπειτα από κάποιο διάστημα, λάβαμε απάντηση. Περιείχε την απόφαση ενός δικαστή στην οποία έλεγε ότι δεν θεωρούσε τους ιατρικούς λόγους αρκετά σοβαρούς για να ανοίξει τα αρχεία. Ένιωσα συντριμμένος. Αλλά λίγες εβδομάδες αργότερα, ήρθε μια επιστολή από έναν άλλο δικαστή. Μια δικαστική απόφαση μου επέτρεπε να δω τα αρχεία της υιοθεσίας μου!

Τα πραγματικά αρχεία της υιοθεσίας μου ήρθαν στις αρχές του Ιανουαρίου του 1996. Ανέφεραν τη γενέτειρα της φυσικής μου μητέρας και το παρελθόν της οικογένειάς της. Αμέσως έκανα μια έρευνα μέσω του κομπιούτερ χρησιμοποιώντας το όνομα της Σάντρας σε συνδυασμό με το όνομα της γενέτειράς της και βρήκα έξι αριθμούς τηλεφώνου. Αποφασίσαμε με την Τρίνα ότι ήταν καλύτερο να κάνει εκείνη τα τηλεφωνήματα. Στο τρίτο τηλεφώνημα, μια γυναίκα είπε ότι η Σάντρα ήταν ανιψιά της, και έδωσε τον αριθμό του τηλεφώνου της.

Το Τηλεφώνημα και η Έκπληξη

Όταν η Τρίνα τηλεφώνησε, η γυναίκα που απάντησε αρνήθηκε να πει το όνομά της. Τελικά, η Τρίνα είπε απερίφραστα: «Ο σύζυγός μου γεννήθηκε στο Κέτσικαν της Αλάσκας την 1η Αυγούστου 1966, και θα ήθελα να μάθω αν είστε εσείς το άτομο που ψάχνω». Ακολούθησε μια μακρά σιωπή, και κατόπιν, η γυναίκα με τρεμάμενη φωνή ρώτησε το όνομα και τον αριθμό του τηλεφώνου της Τρίνα και είπε ότι θα ξανατηλεφωνούσε. Υπέθεσα ότι δεν θα τηλεφωνούσε αμέσως, γι’ αυτό αποφάσισα να πάω να αγοράσω μερικά πράγματα που χρειαζόμασταν για το κατάστημα.

Όταν επέστρεψα, η Τρίνα ήταν στο τηλέφωνο και τα μάτια της ήταν δακρυσμένα. Μου έδωσε το τηλέφωνο. Καθώς η μητέρα και εγώ ανταλλάξαμε χαιρετισμούς και είπαμε κάποια γενικά πράγματα, η Τρίνα ψιθύρισε ανυπόμονα: «Ήθελε πραγματικά να σε κρατήσει». Άρχισα να συμπονώ τη μητέρα όταν άρχισε να μιλάει για τον εαυτό της. «Θέλω να σε ευχαριστήσω για τη ζωή που μου έδωσες», της είπα. «Έχω μια καλή ζωή και είχα όλα τα πράγματα που χρειαζόμουν. Είχα καλούς γονείς και πολλή αγάπη και τώρα έχω μια θαυμάσια σύζυγο και δύο όμορφες κόρες. Είμαι πολύ ευτυχισμένος».

Άρχισε να κλαίει. Καθώς συνεχίσαμε τη συζήτηση, μου είπε ότι είχε πέσει θύμα βιασμού, έμεινε έγκυος και ύστερα την πίεσαν να με δώσει για υιοθεσία· κατόπιν μου είπε ότι μετά παντρεύτηκε και ότι λίγο καιρό αργότερα, ενώ ήταν στο νοσοκομείο και ανέρρωνε από κάποια επέμβαση, το μωρό της, που ήταν κοριτσάκι, και η μητέρα της πέθαναν σε μια πυρκαγιά. Μου είπε πως τότε πίστευε ότι ο Θεός πήρε αυτά τα αγαπημένα της πρόσωπα για να την κάνει να πληρώσει επειδή είχε δώσει το γιο της. «Όχι», απάντησα αμέσως, «ο Θεός δεν ενεργεί έτσι!» Μου είπε ότι τώρα το γνώριζε αυτό, επειδή έπειτα από εκείνη την τραγωδία είχε αρχίσει «να αναζητάει τη Γραφική αλήθεια» και τώρα ήταν «σπουδάστρια της Αγίας Γραφής».

Άρχισα να σκέφτομαι: ‘Δεν μπορεί να είναι αλήθεια’, καθώς ρωτούσα: «Με ποιους μελετούσες;» Ακολούθησε μια μακρά σιωπή. Κατόπιν είπε: «Με τους Μάρτυρες του Ιεχωβά». Ήμουν τόσο συγκινημένος που δεν μπορούσα να μιλήσω. Κλαίγοντας, τελικά κατάφερα να πω: «Είμαι και εγώ Μάρτυρας». Όταν το επανέλαβα πιο καθαρά, τρελάθηκε από τη χαρά της. Ήταν όλα τόσο υπέροχα!

Η μητέρα έγινε Μάρτυρας του Ιεχωβά το 1975, λίγο καιρό μετά το θάνατο της κορούλας της. Όταν ο σύζυγός της άρχισε να προοδεύει πνευματικά, του μίλησε για εμένα. Αυτός την καθησύχασε και της είπε ότι θα έψαχναν να με βρουν. Ωστόσο, λίγο καιρό αργότερα εκείνος σκοτώθηκε σε αυτοκινητικό δυστύχημα, αφήνοντάς την να μεγαλώσει μόνη της τρία μικρά παιδιά. Έπειτα από αυτό μιλούσαμε με τις ώρες επί αρκετά βράδια. Τελικά, αποφασίσαμε να συναντηθούμε στην πόλη Φοίνιξ της Αριζόνας, τη δεύτερη εβδομάδα του Φεβρουαρίου του 1996. Η μητέρα είχε ήδη σχεδιάσει να επισκεφτεί εκείνη την πόλη μαζί με μια άλλη Χριστιανή αδελφή.

Αξέχαστη Επανασύνδεση

Κάναμε αυτό το ταξίδι με την Τρίνα και αφήσαμε τα παιδιά μας στο σπίτι. Καθώς κατέβαινα από το αεροπλάνο, είδα τη μητέρα μου και τελικά μπόρεσα να τη σφίξω στην αγκαλιά μου. Όταν αγκαλιαστήκαμε, μου είπε ότι περίμενε 29 χρόνια να με κρατήσει στην αγκαλιά της, και με κράτησε εκεί πολλή ώρα. Η επίσκεψή μας ήταν υπέροχη, είδαμε φωτογραφίες και αφηγηθήκαμε περιστατικά από τη ζωή μας. Η ωραιότερη στιγμή, όμως, ήταν όταν έκατσα δίπλα στη μητέρα στην Αίθουσα Βασιλείας στην πόλη Φοίνιξ! Παρακολουθήσαμε τη συνάθροιση μαζί και στεκόμασταν δίπλα δίπλα καθώς ψέλναμε τους ύμνους της Βασιλείας. Ήταν ένα υπέροχο συναίσθημα που θα το θυμάμαι για πάντα.

Τον Απρίλιο του 1996, η αδελφή μου η Λόρα ήρθε από το σπίτι της στην Αϊόβα για να μας επισκεφτεί. Πόσο υπέροχο ήταν να απολαμβάνω θερμή Χριστιανική συναναστροφή μαζί της! Έχω επίσης μιλήσει τηλεφωνικά με τους δύο καινούριους αδελφούς μου. Το να είμαι ενωμένος με την οικογένειά μου είναι θαυμάσιο, αλλά το να είμαστε ενωμένοι με αγάπη μέσα στην οργάνωση του Ιεχωβά είναι ένα δώρο που μόνο ο μεγάλος Θεός μας, ο Ιεχωβά, θα μπορούσε να δώσει.—Όπως το αφηγήθηκε ο Ντέινα Φολτς.

[Εικόνα στη σελίδα 23]

Με τη φυσική μου μητέρα