Εκπαιδευτικοί​—Το Τίμημα και οι Κίνδυνοι

«Αναμένονται τόσο πολλά από το διδασκαλικό επάγγελμα, και ωστόσο οι αφοσιωμένοι εκπαιδευτικοί στα σχολεία μας συχνά λαβαίνουν ελάχιστη δημόσια . . . αναγνώριση για τις προσπάθειές τους».​—Κεν Έλτις, Πανεπιστήμιο του Σίντνεϊ, Αυστραλία.

ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ να ομολογήσουμε ότι αυτό «το ύψιστης σημασίας επάγγελμα», όπως έχει χαρακτηριστεί, παρουσιάζει πολλές προκλήσεις​—από τους ανεπαρκείς μισθούς ως τις κακές συνθήκες διδασκαλίας, από την υπερβολική γραφική εργασία ως τις υπεράριθμες τάξεις, από την έλλειψη σεβασμού και τη βία ως την αδιαφορία των γονέων. Πώς αντιμετωπίζουν μερικοί εκπαιδευτικοί αυτές τις προκλήσεις;

Έλλειψη Σεβασμού

Ρωτήσαμε τέσσερις εκπαιδευτικούς από την Πόλη της Νέας Υόρκης ποια προβλήματα θεωρούν μεγαλύτερα. Και οι τέσσερις απάντησαν: «Την έλλειψη σεβασμού».

Σύμφωνα με τον Γουίλιαμ, από την Κένυα, η κατάσταση σε αυτόν τον τομέα έχει αλλάξει και στην Αφρική: «Η πειθαρχία ανάμεσα στα παιδιά χάνεται. Όταν εγώ μεγάλωνα [τώρα είναι πάνω από 40 ετών], οι εκπαιδευτικοί ήταν από τους πιο αξιοσέβαστους ανθρώπους στην αφρικανική κοινωνία. Ο εκπαιδευτικός θεωρούνταν πάντα πρότυπο από μικρούς και μεγάλους. Αυτός ο σεβασμός χάνεται. Ο Δυτικός πολιτισμός επηρεάζει σιγά σιγά τους νέους, ακόμη και στις αγροτικές περιοχές της Αφρικής. Οι κινηματογραφικές ταινίες, οι βιντεοταινίες και τα έντυπα παρουσιάζουν την έλλειψη σεβασμού για την εξουσία ως ηρωικό κατόρθωμα».

Ο Τζουλιάνο, ο οποίος διδάσκει στην Ιταλία, λέει λυπημένος: «Τα παιδιά επηρεάζονται από το πνεύμα του στασιασμού, της ανυποταξίας και της ανυπακοής που διακατέχει ολόκληρη την κοινωνία».

Ναρκωτικά και Βία

Δυστυχώς, τα ναρκωτικά έχουν γίνει πρόβλημα στα σχολεία​—μάλιστα τόσο μεγάλο ώστε η Αμερικανίδα εκπαιδευτικός και συγγραφέας Λουάν Τζόνσον γράφει: «Η πρόληψη των ναρκωτικών συμπεριλαμβάνεται σχεδόν σε όλα τα προγράμματα μαθημάτων, αρχίζοντας από το νηπιαγωγείο. [Τα πλάγια γράμματα δικά μας.] Τα παιδιά γνωρίζουν για τα ναρκωτικά πολύ περισσότερα . . . από ό,τι οι πιο πολλοί ενήλικοι». Και προσθέτει: «Οι μαθητές που νιώθουν ότι τους λείπει η αυτοπεποίθηση και η αγάπη, που νιώθουν μοναξιά, ανία ή ανασφάλεια, έχουν περισσότερες πιθανότητες να πειραματιστούν με τα ναρκωτικά».​—Απαραίτητα τα Βιβλία, Αλλά και η Αγάπη (Two Parts Textbook, One Part Love).

Ο Κεν, ένας εκπαιδευτικός στην Αυστραλία, ρώτησε: «Πώς πρέπει να αντιμετωπίσουν οι δάσκαλοί μας ένα εννιάχρονο παιδί που έχει μάθει τα ναρκωτικά από τους ίδιους του τους γονείς, και τώρα είναι εθισμένο;» Ο Μίχαελ, που έχει περάσει τα 30, διδάσκει σε ένα σχολείο γενικής κατεύθυνσης στη Γερμανία. Ο ίδιος γράφει: «Όσον αφορά τη διακίνηση ναρκωτικών, γνωρίζουμε καλά ότι όντως γίνεται. Σπανιότατα, όμως, ανακαλύπτεται». Σχολιάζει επίσης την έλλειψη πειθαρχίας η οποία, όπως λέει, «φαίνεται από μια γενική καταστροφική μανία», προσθέτοντας: «Μουτζουρώνουν τραπέζια και τοίχους, και καταστρέφουν έπιπλα. Μερικοί μαθητές μου έχουν μπλεξίματα με την αστυνομία επειδή έκλεψαν από καταστήματα ή έκαναν άλλα παρόμοια πράγματα. Δεν είναι καθόλου παράξενο που και οι κλοπές στα σχολεία είναι τόσο συχνές!»

Η Αμίρα διδάσκει στην Πολιτεία Γκουαναχουάτο στο Μεξικό. Η ίδια παραδέχεται: «Αντιμετωπίζουμε το πρόβλημα της βίας και των ναρκωτικών στις οικογένειες, και αυτό επηρεάζει άμεσα τα παιδιά. Βρίσκονται σε ένα περιβάλλον όπου όλοι τούς μαθαίνουν άσχημη γλώσσα και άλλες κακές συνήθειες. Ένα άλλο μεγάλο πρόβλημα είναι η φτώχεια. Αν και η σχολική εκπαίδευση παρέχεται εδώ δωρεάν, οι γονείς πρέπει να αγοράζουν τετράδια, μολύβια και άλλα είδη. Πρώτα, όμως, πρέπει να εξασφαλίσουν το φαγητό».

Όπλα στο Σχολείο;

Στις Ηνωμένες Πολιτείες, τα πρόσφατα κρούσματα πυροβολισμών στα σχολεία δείχνουν ότι η βία που περιλαμβάνει χρήση όπλων δεν είναι μικρό πρόβλημα σε αυτή τη χώρα. Μια έκθεση αναφέρει: «Υπολογίζεται ότι καθημερινά μπαίνουν 135.000 όπλα στα 87.125 δημόσια σχολεία της χώρας. Για να μειώσουν τον αριθμό των όπλων στα σχολεία, οι υπεύθυνοι χρησιμοποιούν ανιχνευτές μετάλλων, κάμερες παρακολούθησης, ειδικά εκπαιδευμένους σκύλους για την ανίχνευση όπλων, ελέγχους στα ντουλάπια των μαθητών και ταυτότητες, και απαγορεύουν στους μαθητές να φέρνουν σχολικές τσάντες στο σχολείο». (Η Εκπαίδευση στην Αμερική [Teaching in America]) Τέτοια μέτρα ασφαλείας κάνουν κάποιον να αναρωτηθεί: Μιλάμε για σχολεία ή για φυλακές; Η έκθεση προσθέτει ότι πάνω από 6.000 μαθητές έχουν αποβληθεί επειδή έφεραν όπλα στο σχολείο!

Η Άιρις, μια δασκάλα στην Πόλη της Νέας Υόρκης, είπε στο Ξύπνα!: «Οι μαθητές φέρνουν όπλα στα σχολεία κρυφά. Οι ανιχνευτές δεν εντοπίζουν τα όπλα. Οι βανδαλισμοί στο σχολείο αποτελούν άλλο μεγάλο πρόβλημα».

Αντιμαχόμενοι αυτό το αναρχικό περιβάλλον, οι ευσυνείδητοι εκπαιδευτικοί προσπαθούν να παράσχουν εκπαίδευση και να μεταδώσουν αξίες. Δεν είναι καθόλου παράξενο που πολλοί εκπαιδευτικοί υποφέρουν από κατάθλιψη και ολοκληρωτική εξάντληση. Ο Ρολφ Μπους, πρόεδρος του Διδασκαλικού Συλλόγου Θουριγγίας, στη Γερμανία, είπε: «Σχεδόν το ένα τρίτο από τους ένα εκατομμύριο εκπαιδευτικούς που υπάρχουν στη Γερμανία αρρωσταίνουν από το άγχος. Νιώθουν εξαντλημένοι από την εργασία τους».

Παιδιά που Έχουν Μωρά

Ένα άλλο μεγάλο πρόβλημα είναι η σεξουαλική δραστηριότητα των εφήβων. Ο Τζορτζ Σ. Μόρισον, συγγραφέας του βιβλίου Η Εκπαίδευση στην Αμερική, λέει σχετικά με αυτή τη χώρα: «Περίπου 1 εκατομμύριο έφηβες (το 11 τοις εκατό των κοριτσιών ηλικίας 15 ως 19 ετών) μένουν έγκυες κάθε χρόνο». Οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν το υψηλότερο ποσοστό εφηβικών εγκυμοσυνών από όλες τις άλλες αναπτυγμένες χώρες.

Αυτή η κατάσταση επιβεβαιώνεται από την Άιρις, η οποία είπε: «Οι έφηβοι μιλάνε συνέχεια για σεξ και πάρτι. Είναι το μόνο που τους απασχολεί. Και τώρα έχουμε και το Ιντερνέτ στο σχολείο! Αυτό σημαίνει χώρους συνομιλίας και πορνογραφία». Ο Άνχελ, από τη Μαδρίτη της Ισπανίας, ανέφερε: «Οι αχαλίνωτες σεξουαλικές σχέσεις είναι τρόπος ζωής για τους μαθητές. Υπήρξαν περιπτώσεις πολύ μικρών μαθητριών οι οποίες έμειναν έγκυες».

«Αξιοσέβαστες Μπέιμπι Σίτερ»

Ένα άλλο παράπονο μερικών εκπαιδευτικών είναι ότι πολλοί γονείς δεν αναλαμβάνουν την ευθύνη που έχουν να εκπαιδεύσουν τα παιδιά τους στο σπίτι. Οι εκπαιδευτικοί πιστεύουν ότι οι γονείς θα πρέπει να είναι οι πρώτοι που θα φροντίσουν για την αγωγή των παιδιών τους. Η ευγένεια και οι καλοί τρόποι πρέπει να αρχίζουν από το σπίτι. Δεν είναι καθόλου παράξενο που η Σάντρα Φίλντμαν, πρόεδρος της Αμερικανικής Διδασκαλικής Ομοσπονδίας, λέει ότι «οι εκπαιδευτικοί . . . πρέπει να αντιμετωπίζονται περισσότερο όπως οι άλλοι επαγγελματίες και λιγότερο σαν αξιοσέβαστες μπέιμπι σίτερ».

Συχνά, οι γονείς δεν υποστηρίζουν τη διαπαιδαγώγηση που παρέχεται στο σχολείο. Η Λίμαρις, της οποίας τα λόγια παρατέθηκαν στο προηγούμενο άρθρο, είπε στο Ξύπνα!: «Αν αναφέρεις τα ανυπάκουα παιδιά στο διευθυντή, το επόμενο πράγμα για το οποίο μπορείς να είσαι βέβαιος είναι ότι θα σου επιτεθούν οι γονείς!» Ο Μπους, στον οποίο αναφερθήκαμε ήδη, είπε σχετικά με την αντιμετώπιση των δύσκολων μαθητών: «Η οικογενειακή ανατροφή εκλείπει. Δεν μπορείς πια να θεωρείς δεδομένο ότι τα περισσότερα παιδιά προέρχονται από οικογένειες που τους δίνουν καλή, λογική ανατροφή». Η Εστέλα, από τη Μεντόσα της Αργεντινής, είπε: «Εμείς οι εκπαιδευτικοί φοβόμαστε τους μαθητές. Αν τους βάλουμε χαμηλούς βαθμούς, μας πετάνε πέτρες ή μας επιτίθενται. Αν έχουμε αυτοκίνητο, του κάνουν ζημιές».

Μήπως είναι άξιο απορίας το ότι σε πολλές χώρες υπάρχει έλλειψη εκπαιδευτικών; Ο Βαρτάν Γρηγοριάν, πρόεδρος του Ιδρύματος Κάρνεγκι της Νέας Υόρκης, προειδοποίησε: «Τα σχολεία μας [στις ΗΠΑ] θα χρειαστούν ως και 2,5 εκατομμύρια καινούριους εκπαιδευτικούς την επόμενη δεκαετία». Οι μεγάλες πόλεις «κάνουν ενέργειες για να προσλάβουν εκπαιδευτικούς από την Ινδία, τις Δυτικές Ινδίες, τη Νότια Αφρική, την Ευρώπη και οπουδήποτε αλλού μπορούν να βρεθούν καλοί εκπαιδευτικοί». Αυτό ασφαλώς σημαίνει ότι σε εκείνες τις περιοχές μπορεί κάλλιστα να υπάρξει έλλειψη εκπαιδευτικών.

Γιατί Υπάρχει Έλλειψη Εκπαιδευτικών;

Ο Γιοσινόρι, ένας Ιάπωνας εκπαιδευτικός με πείρα 32 ετών, είπε ότι «ο εκπαιδευτικός ασκεί ένα ευγενές επάγγελμα που βασίζεται σε καλά κίνητρα και είναι πολύ αξιοσέβαστο στην ιαπωνική κοινωνία». Δυστυχώς, αυτό δεν αληθεύει σε κάθε πολιτισμό. Ο Γρηγοριάν, που αναφέρθηκε νωρίτερα, είπε επίσης ότι οι εκπαιδευτικοί «ως επαγγελματίες δεν απολαμβάνουν το σεβασμό, την αναγνώριση και τις ανάλογες απολαβές. . . . Η εργασία του εκπαιδευτικού στις περισσότερες πολιτείες [των ΗΠΑ] αμείβεται λιγότερο από οποιαδήποτε άλλη εργασία η οποία απαιτεί πανεπιστημιακό πτυχίο».

Ο Κεν Έλτις, που αναφέρθηκε στην αρχή, έγραψε: «Τι συμβαίνει όταν οι εκπαιδευτικοί ανακαλύπτουν ότι πολλές εργασίες που απαιτούν πολύ λιγότερα προσόντα αμείβονται πολύ περισσότερο από ό,τι η δική τους; Ή όταν οι μαθητές τους οποίους δίδασκαν μόλις πριν από δώδεκα μήνες . . . κερδίζουν ήδη περισσότερα από όσα κερδίζουν εκείνοι τώρα ή είναι πιθανό να κερδίζουν έπειτα από πέντε χρόνια; Μια τέτοια διαπίστωση σίγουρα απειλεί το αίσθημα αυτοεκτίμησης ενός εκπαιδευτικού».

Ο Γουίλιαμ Έιερς έγραψε: «Οι εκπαιδευτικοί δεν αμείβονται καλά . . . Κερδίζουμε κατά μέσο όρο το ένα τέταρτο από όσο οι δικηγόροι, το μισό από όσο οι λογιστές, και λιγότερο από τους οδηγούς φορτηγών και τους εργάτες των ναυπηγείων. . . . Δεν υπάρχει άλλο επάγγελμα που να απαιτεί τόσο πολλά και να αποφέρει τόσο λίγα από οικονομική άποψη». (Διδασκαλία​—Το Ταξίδι ενός Εκπαιδευτικού) Για το ίδιο θέμα, η Τζάνετ Ρένο, πρώην υπουργός δικαιοσύνης στις ΗΠΑ, είπε το Νοέμβριο του 2000: «Μπορούμε να στείλουμε ανθρώπους στο φεγγάρι. . . . Δίνουμε μεγάλους μισθούς στους αθλητές μας. Γιατί δεν μπορούμε να πληρώσουμε τους εκπαιδευτικούς μας;»

«Οι εκπαιδευτικοί γενικά δεν πληρώνονται καλά», είπε η Λίμαρις. «Παρ’ όλο που έχω σπουδάσει τόσα χρόνια, ο ετήσιος μισθός μου εδώ στην Πόλη της Νέας Υόρκης είναι χαμηλός, για να μην αναφέρουμε όλη την πίεση και τον αγώνα που συνεπάγεται η ζωή στη μεγαλούπολη». Η Βαλεντίνα, μια εκπαιδευτικός στην Αγία Πετρούπολη της Ρωσίας, είπε: «Το επάγγελμα του εκπαιδευτικού δεν είναι ανταμειφτικό από την άποψη του εισοδήματος. Ο μισθός ήταν ανέκαθεν κάτω από το βασικό». Η Μαρλέν, από το Τσουμπούτ της Αργεντινής, έχει παρόμοια αισθήματα: «Οι χαμηλοί μισθοί μάς αναγκάζουν να εργαζόμαστε σε δύο ή τρεις τοποθεσίες, τρέχοντας από το ένα μέρος στο άλλο. Αυτό μειώνει πολύ την παραγωγικότητά μας». Ο Άρθουρ, ένας εκπαιδευτικός από το Ναϊρόμπι της Κένυας, είπε στο Ξύπνα!: «Καθώς η οικονομία παρακμάζει, η ζωή μου ως εκπαιδευτικού δεν είναι εύκολη. Όπως θα παραδέχονταν πολλοί συνάδελφοί μου, οι χαμηλοί μισθοί απέτρεπαν ανέκαθεν τους ανθρώπους να ακολουθήσουν το επάγγελμά μας».

Η Νταϊάνα, μια δασκάλα από την Πόλη της Νέας Υόρκης, παραπονέθηκε για την υπερβολική γραφική εργασία που κρατάει απασχολημένους τους εκπαιδευτικούς επί ώρες. Ένας άλλος εκπαιδευτικός έγραψε: «Το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας φεύγει σε τυπικές, επαναλαμβανόμενες και μηχανικές εργασίες». Ένα κοινό παράπονο ήταν: «Πρέπει να συμπληρώνω έντυπα, άχρηστα έντυπα, όλη μέρα».

Λίγοι Εκπαιδευτικοί, Πολλοί Μαθητές

Ο Μπέρτολτ, από το Ντίρεν της Γερμανίας, εξέφρασε ένα άλλο κοινό παράπονο: «Οι τάξεις είναι πολύ μεγάλες! Μερικές εδώ έχουν ως και 34 μαθητές. Αυτό σημαίνει ότι δεν μπορούμε να δώσουμε προσοχή στους μαθητές που έχουν προβλήματα. Περνούν απαρατήρητοι. Οι προσωπικές ανάγκες παραμελούνται».

Η Λίμαρις, που αναφέρθηκε πιο πριν, εξήγησε: «Πέρσι, το μεγαλύτερο πρόβλημά μου, εκτός από τους αδιάφορους γονείς, ήταν το ότι είχα 35 παιδιά στην τάξη. Φαντάσου να προσπαθείς να τα βγάλεις πέρα με 35 εξάχρονα παιδιά!»

Η Άιρις είπε: «Εδώ στη Νέα Υόρκη υπάρχει έλλειψη εκπαιδευτικών, ιδιαίτερα στα μαθηματικά και στη φυσική. Μπορούν να βρουν καλύτερες δουλειές αλλού. Έτσι λοιπόν, οι αρχές έχουν προσλάβει πολλούς ξένους εκπαιδευτικούς».

Σαφώς, το επάγγελμα του εκπαιδευτικού είναι απαιτητικό. Τι είναι αυτό λοιπόν που διατηρεί τη θέληση των εκπαιδευτικών; Γιατί συνεχίζουν και παραμένουν στο επάγγελμά τους; Το τελευταίο άρθρο μας θα εξετάσει αυτά τα ερωτήματα.

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 9]

Υπολογίζεται ότι καθημερινά μπαίνουν 135.000 όπλα στα σχολεία των ΗΠΑ

[Πλαίσιο/Εικόνα στη σελίδα 10]

Τι Είναι Αυτό που Κάνει έναν Εκπαιδευτικό Επιτυχημένο;

Πώς θα ορίζατε έναν καλό εκπαιδευτικό; Μήπως είναι εκείνος που μπορεί να καλλιεργήσει τη μνήμη ενός παιδιού ώστε να είναι αυτό σε θέση να επαναλαμβάνει πληροφορίες και να περνάει τις εξετάσεις; Ή μήπως είναι εκείνος που διδάσκει το παιδί να κάνει ερωτήσεις, να σκέφτεται και να χρησιμοποιεί τη λογική του; Ποιος βοηθάει το παιδί να γίνει καλύτερος πολίτης;

«Όταν εμείς ως εκπαιδευτικοί αναγνωρίζουμε ότι είμαστε συνοδοιπόροι των μαθητών μας στο μακρινό και περίπλοκο ταξίδι της ζωής, όταν αρχίζουμε να τους συμπεριφερόμαστε με την αξιοπρέπεια και το σεβασμό που αξίζει κάθε ανθρώπινο ον, τότε βαδίζουμε στο σωστό δρόμο για να γίνουμε άξιοι εκπαιδευτικοί. Είναι πολύ απλό​—και συγχρόνως πολύ δύσκολο».​—Διδασκαλία​—Το Ταξίδι ενός Εκπαιδευτικού (To Teach​—The Journey of a Teacher).

Ο καλός εκπαιδευτικός αναγνωρίζει τις δυνατότητες του κάθε μαθητή και ξέρει πώς να τις αξιοποιήσει στο πλήρες. Ο Γουίλιαμ Έιερς παρατήρησε: «Πρέπει να βρούμε έναν καλύτερο τρόπο, έναν τρόπο που να βασίζεται στα δυνατά σημεία, στις εμπειρίες, στα ταλέντα και στις ικανότητες . . . Θυμάμαι τα ικετευτικά λόγια κάποιας Ιθαγενούς Αμερικανίδας μητέρας ο γιος της οποίας θεωρούνταν “αργός στη μάθηση”: “Ο Γουίντ-Γουλφ ξέρει τα ονόματα και τις μεταναστευτικές συνήθειες σαράντα και πλέον πουλιών. Ξέρει ότι για να είναι τέλεια ζυγισμένα τα φτερά της ουράς του αετού πρέπει να είναι δεκατρία. Αυτό που χρειάζεται είναι ένας δάσκαλος ο οποίος να γνωρίζει τις πραγματικές του δυνατότητες”».

Για να αξιοποιήσει στο πλήρες τις δυνατότητες κάθε παιδιού, ο εκπαιδευτικός πρέπει να ανακαλύψει τι το ενδιαφέρει ή το αγγίζει και τι το υποκινεί σε δράση. Ο αφοσιωμένος εκπαιδευτικός χρειάζεται επίσης να αγαπάει τα παιδιά.

[Ευχαριστίες]

United Nations/Φωτογραφία από Saw Lwin

[Πλαίσιο στη σελίδα 11]

Θα Πρέπει η Μάθηση να Είναι Πάντα Διασκέδαση;

Ο εκπαιδευτικός Γουίλιαμ Έιερς απαρίθμησε δέκα μύθους σχετικά με το επάγγελμα του εκπαιδευτικού. Ένας από αυτούς είναι: «Οι καλοί εκπαιδευτικοί κάνουν τη μάθηση διασκέδαση». Και συνεχίζει: «Διασκέδαση σημαίνει ανεμελιά, ξενοιασιά. Οι κλόουν είναι διασκεδαστικοί. Τα αστεία μπορούν να είναι διασκεδαστικά. Η μάθηση μπορεί να τραβήξει το ενδιαφέρον, να απορροφήσει, να εντυπωσιάσει, να προβληματίσει, να συνεπάρει και, πολλές φορές, να δώσει μεγάλη ευχαρίστηση. Αν είναι διασκεδαστική, τότε θαυμάσια. Αλλά δεν απαιτείται να είναι διασκεδαστική». Και προσθέτει: «Η εργασία του εκπαιδευτικού απαιτεί ένα τεράστιο εύρος γνώσης, ικανότητας, ταλέντου, καλής κρίσης και κατανόησης​—και, το κυριότερο, απαιτεί ένα στοχαστικό, γεμάτο ενδιαφέρον άτομο».​—Διδασκαλία​—Το Ταξίδι ενός Εκπαιδευτικού.

Ο Σουμίο, από την πόλη Ναγκόγια της Ιαπωνίας, διακρίνει το εξής πρόβλημα στους μαθητές του: «Πολλοί μαθητές γυμνασίου ενδιαφέρονται μόνο να διασκεδάσουν και να κάνουν πράγματα που δεν απαιτούν καμία προσπάθεια».

Η Ρόζα, μια σχολική σύμβουλος από το Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης, είπε: «Η γενική άποψη των μαθητών είναι ότι η μάθηση είναι βαρετή. Ο δάσκαλος είναι βαρετός. Πιστεύουν ότι όλα θα πρέπει να είναι διασκέδαση. Δεν μπορούν να καταλάβουν ότι θα μάθεις μόνο αν προσπαθήσεις».

Ο μύθος περί διασκέδασης δυσκολεύει τους νεαρούς να κάνουν προσπάθειες και θυσίες. Ο Σουμίο, ο οποίος αναφέρθηκε και παραπάνω, είπε: «Το πρόβλημα είναι ότι δεν μπορούν να σκεφτούν μακροπρόθεσμα. Ελάχιστοι μαθητές γυμνασίου σκέφτονται ότι, αν εργαστούν σκληρά για κάτι τώρα, θα αξίζει τον κόπο στο μέλλον».

[Εικόνα στη σελίδα 7]

ΝΤΑΪΑΝΑ, ΗΠΑ

[Εικόνα στη σελίδα 8]

“Η διακίνηση ναρκωτικών είναι διαδεδομένη αλλά σπανιότατα ανακαλύπτεται”.​—ΜΙΧΑΕΛ, ΓΕΡΜΑΝΙΑ

[Εικόνα στη σελίδα 8, 9]

«Αντιμετωπίζουμε το πρόβλημα της βίας και των ναρκωτικών στις οικογένειες».​—ΑΜΙΡΑ, ΜΕΞΙΚΟ

[Εικόνα στη σελίδα 9]

«Οι εκπαιδευτικοί . . . πρέπει να αντιμετωπίζονται περισσότερο όπως οι άλλοι επαγγελματίες και λιγότερο σαν αξιοσέβαστες μπέιμπι σίτερ».​—ΣΑΝΤΡΑ ΦΙΛΝΤΜΑΝ, ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΗΣ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΚΗΣ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑΣ