Ήμουν Αποφασισμένη να Πετύχω το Στόχο Μου

ΑΦΗΓΗΣΗ ΑΠΟ ΤΗ ΜΑΡΤΑ ΤΣΑΒΕΣ ΣΕΡΝΑ

Μια μέρα όταν ήμουν 16 χρονών, έχασα τις αισθήσεις μου ενώ έκανα δουλειές στο σπίτι. Όταν συνήλθα, ήμουν στο κρεβάτι. Βρισκόμουν σε σύγχυση, είχα έντονο πονοκέφαλο και δεν μπορούσα ούτε να δω ούτε να ακούσω για αρκετά λεπτά. Φοβήθηκα. Τι μου είχε συμβεί;

ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ μου, ανήσυχοι, με πήγαν σε μια γιατρό η οποία μου έδωσε βιταμίνες. Είπε ότι η κρίση οφειλόταν στην έλλειψη ύπνου. Δύο μήνες αργότερα, έπαθα και άλλη κρίση με σπασμούς, και αργότερα μια τρίτη. Πήγαμε σε κάποιον άλλον γιατρό ο οποίος πίστευε ότι η πάθησή μου ήταν νευρικής φύσης και μου έδωσε ηρεμιστικά.

Ωστόσο, οι κρίσεις εμφανίζονταν ολοένα και πιο συχνά. Έχανα τις αισθήσεις μου, έπεφτα και χτυπούσα. Μερικές φορές δάγκωνα τη γλώσσα μου και άλλα σημεία στο εσωτερικό του στόματός μου. Όταν συνερχόμουν, είχα φοβερό πονοκέφαλο και ναυτία. Ολόκληρο το σώμα μου πονούσε και συχνά δεν μπορούσα να θυμηθώ τι είχε συμβεί πριν από την κρίση. Για να αναρρώσω, πολλές φορές έπρεπε να μείνω στο κρεβάτι μία ή δύο μέρες. Παρ’ όλα αυτά, πίστευα ότι το πρόβλημα ήταν προσωρινό​—ότι σύντομα θα γινόμουν καλά.

Επίδραση στους Στόχους Μου

Όταν ήμουν πολύ μικρότερη, η οικογένειά μου άρχισε να μελετάει την Αγία Γραφή με τους Μάρτυρες του Ιεχωβά. Μας δίδασκαν δύο ειδικοί σκαπανείς, δηλαδή ολοχρόνιοι διάκονοι που αφιερώνουν πολλές ώρες κάθε μήνα για να διδάσκουν τις Γραφικές αλήθειες σε άλλους. Διέκρινα ότι η διακονία εκείνων των σκαπανέων τούς έδινε χαρά. Καθώς μιλούσα στη δασκάλα μου και στους συμμαθητές μου για τις Γραφικές υποσχέσεις, άρχισα να νιώθω και εγώ την ίδια χαρά.

Σε λίγο διάστημα, πολλά μέλη της οικογένειάς μου έγιναν Μάρτυρες του Ιεχωβά. Πόσο μου άρεσε να κηρύττω τα καλά νέα! Σε ηλικία εφτά χρονών, έθεσα στόχο να γίνω και εγώ ειδική σκαπάνισσα. Στα 16 μου, έκανα ένα μεγάλο βήμα για την επίτευξη αυτού του στόχου όταν βαφτίστηκα. Τότε άρχισαν οι κρίσεις.

Υπηρεσία Σκαπανέα

Παρά τα σωματικά μου προβλήματα, πίστευα ότι μπορούσα να γίνω ολοχρόνια διάκονος των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Αλλά εφόσον πάθαινα περίπου δύο κρίσεις την εβδομάδα, μερικοί στην εκκλησία είχαν την άποψη ότι δεν θα έπρεπε να αναλάβω αυτή τη βαριά ευθύνη. Ήμουν λυπημένη και αποθαρρυμένη. Ωστόσο, αργότερα ήρθε στην εκκλησία μας ένα αντρόγυνο που υπηρετούσε στο γραφείο τμήματος των Μαρτύρων του Ιεχωβά στο Μεξικό. Έμαθαν για την επιθυμία που είχα να γίνω σκαπάνισσα και με ενθάρρυναν πολύ. Με έπεισαν ότι δεν υπήρχε λόγος να με εμποδίσει η ασθένειά μου να κάνω σκαπανικό.

Έτσι λοιπόν, την 1η Σεπτεμβρίου 1988 έλαβα το διορισμό μου ως τακτική σκαπάνισσα στο μέρος όπου γεννήθηκα, στο Σαν Αντρές Τσιαούτλα στο Μεξικό. Δαπανούσα πολλές ώρες κάθε μήνα στο κήρυγμα των καλών νέων. Όταν δεν μπορούσα να ασχοληθώ με το δημόσιο κήρυγμα εξαιτίας κάποιας κρίσης, έγραφα επιστολές γύρω από Γραφικά θέματα σε ανθρώπους της περιοχής και έτσι τους παρότρυνα γραπτώς να μελετήσουν τη Γραφή.

Διάγνωση της Πάθησής Μου

Εκείνη την εποχή οι γονείς μου, με μεγάλες οικονομικές θυσίες, με πήγαν σε κάποιον νευρολόγο. Αυτός ο γιατρός διέγνωσε ότι έπασχα από επιληψία. Χάρη στη θεραπεία που έλαβα τότε, η αρρώστια μου παρέμεινε υπό έλεγχο επί τέσσερα χρόνια περίπου. Στο μεταξύ, μπόρεσα να παρακολουθήσω τη Σχολή Υπηρεσίας Σκαπανέα, όπου έλαβα ενθάρρυνση η οποία αύξησε την επιθυμία μου να υπηρετήσω εκεί όπου η ανάγκη για ευαγγελιστές ήταν μεγαλύτερη.

Οι γονείς μου ήξεραν πόσο πολύ ήθελα να επεκτείνω την υπηρεσία μου. Εφόσον η αρρώστια μου βρισκόταν υπό σχετικό έλεγχο, μου επέτρεψαν να πάω στο Σιτάκουαρο, στην πολιτεία Μιτσοακάν, περίπου 200 χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι. Η συναναστροφή με άλλους σκαπανείς σε εκείνον το διορισμό με βοήθησε να εκτιμήσω ακόμη περισσότερο την ολοχρόνια υπηρεσία μου.

Έπειτα από δύο χρόνια στο Σιτάκουαρο, όμως, οι κρίσεις ξανάρχισαν. Επέστρεψα στο σπίτι των γονέων μου, απογοητευμένη, λυπημένη και έχοντας ανάγκη ιατρικής φροντίδας. Πήγα σε κάποιον νευρολόγο ο οποίος διέκρινε ότι η θεραπεία που ακολουθούσα έβλαπτε το συκώτι μου. Άρχισα να αναζητώ εναλλακτικές θεραπείες, εφόσον δεν μπορούσαμε πια να πληρώνουμε για επισκέψεις στο γιατρό. Η κατάστασή μου χειροτέρευε και αναγκάστηκα να σταματήσω το σκαπανικό. Κάθε κρίση ήταν και ένα βήμα προς τα πίσω. Όταν, όμως, διάβαζα τους Ψαλμούς και προσευχόμουν στον Ιεχωβά, ένιωθα την παρηγοριά και τη δύναμή του.​—Ψαλμός 94:17-19.

Ο Στόχος μου Πραγματοποιείται

Όταν η αρρώστια μου βρισκόταν στη χειρότερη φάση, πάθαινα δύο κρίσεις καθημερινά. Κατόπιν υπήρξε ένα σημείο στροφής. Κάποιος γιατρός μού έδωσε μια ειδική θεραπεία για την επιληψία, και άρχισα να νιώθω καλύτερα επί μεγαλύτερα χρονικά διαστήματα. Έτσι λοιπόν, την 1η Σεπτεμβρίου 1995 ανέλαβα και πάλι την υπηρεσία σκαπανέα. Η υγεία μου παρέμεινε σταθερή, και έτσι αφού πέρασαν δύο χρόνια χωρίς να πάθω ούτε μία επιληπτική κρίση, έκανα αίτηση για να υπηρετήσω ως ειδική σκαπάνισσα. Αυτό σήμαινε ότι θα δαπανούσα ακόμη περισσότερο χρόνο στη διακονία και ότι θα πήγαινα να υπηρετήσω οπουδήποτε χρειαζόταν. Φανταστείτε πώς ένιωσα όταν έλαβα το διορισμό μου! Πέτυχα το στόχο που είχα θέσει ως παιδί.

Την 1η Απριλίου 2001 άρχισα την υπηρεσία στο νέο μου διορισμό, σε κάποιον οικισμό στην οροσειρά της πολιτείας Ιδάλγο. Τώρα υπηρετώ σε μια κωμόπολη στην πολιτεία Γκουαναχουάτο. Πρέπει να είμαι πολύ προσεκτική ώστε να παίρνω τα φάρμακά μου και να ξεκουράζομαι επαρκώς. Προσέχω το διαιτολόγιό μου, και ιδιαίτερα τα λίπη, την καφεΐνη και τις κονσερβοποιημένες τροφές. Επίσης, προσπαθώ να αποφεύγω τα έντονα συναισθήματα, όπως είναι ο θυμός ή η υπερβολική ανησυχία. Αλλά αυτές οι αυστηρές συνήθειες με έχουν ωφελήσει. Στη διάρκεια της υπηρεσίας μου ως ειδική σκαπάνισσα, έχω πάθει μόνο μία κρίση.

Εφόσον είμαι ανύπαντρη και χωρίς οικογενειακές ευθύνες, χαίρομαι που μπορώ να συνεχίζω την υπηρεσία ειδικού σκαπανέα. Βρίσκω παρηγοριά γνωρίζοντας ότι ο “Ιεχωβά δεν είναι άδικος ώστε να ξεχάσει το έργο μας και την αγάπη που δείχνουμε για το όνομά του”. Πόσο στοργικός είναι, αφού δεν απαιτεί από εμάς πράγματα που δεν μπορούμε να του δώσουμε! Η αποδοχή αυτής της αλήθειας με έχει βοηθήσει να έχω ισορροπημένο τρόπο σκέψης, διότι αν η κακή υγεία με ανάγκαζε ξανά να σταματήσω το σκαπανικό, ξέρω ότι ο Ιεχωβά θα ήταν και πάλι ευχαριστημένος με την ολόψυχη υπηρεσία μου.​—Εβραίους 6:10· Κολοσσαείς 3:23.

Χωρίς αμφιβολία, το γεγονός ότι μεταδίδω καθημερινά την πίστη μου σε άλλους με ενισχύει. Επίσης με κάνει να διατηρώ στην πρώτη θέση στο μυαλό μου τις ευλογίες που επιφυλάσσει ο Θεός για το μέλλον. Η υπόσχεση της Γραφής είναι ότι στο νέο κόσμο δεν θα υπάρχουν αρρώστιες, «ούτε πένθος ούτε κραυγή ούτε πόνος δεν θα υπάρχουν πια. Τα παλιά [θα] έχουν παρέλθει».​—Αποκάλυψη 21:3, 4· Ησαΐας 33:24· 2 Πέτρου 3:13.

[Εικόνες στη σελίδα 26]

Περίπου 7 χρονών (επάνω)· περίπου 16 χρονών, λίγο καιρό μετά το βάφτισμά μου

[Εικόνα στη σελίδα 27]

Κηρύττοντας με κάποια φίλη