Σώθηκα από Όλες τις Στενοχώριες Μου

Αφήγηση από τον Ζαν-Κλοντ Φρανσουά

Λόγω της Γραφικά Εκπαιδευμένης συνείδησής μου, υπέφερα εφτά χρόνια σε πολλές φυλακές. Παρά τα Παθήματα που υπέμεινα, θεωρώ τον εαυτό μου ευλογημένο. Επιτρέψτε μου να σας εξηγήσω.

ΓΕΝΝΗΘΗΚΑ στο Αλγέρι της Αλγερίας στις 9 Ιανουαρίου 1937. Τότε την Αλγερία την κυβερνούσε η Γαλλία, και ο πατέρας μου ήταν αξιωματικός στο γαλλικό στρατό. Λόγω της εργασίας του, ταξίδευε στην Αίγυπτο, στο Ιράκ, στο Λίβανο και στη Συρία για αρκετούς μήνες κάθε φορά, πράγμα που του άφηνε λίγο χρόνο για τα πέντε παιδιά του.

Μου άρεσε το σχολείο και έπαιρνα καλούς βαθμούς. Αλλά προβληματιζόμουν γύρω από ερωτήματα όπως: Γιατί πεθαίνουμε, και πώς γίνεται να υπάρχει το κακό αν ο Θεός είναι παντοδύναμος και καλός; Δεν έπαιρνα ικανοποιητικές απαντήσεις. Επίσης, λαχταρούσα να μάθω από πού προήλθε η ζωή. Η θεωρία του Δαρβίνου περί εξέλιξης φαινόταν η μόνη βάσιμη εξήγηση, γι’ αυτό με τον καιρό έγινα αθεϊστής.

Επιτέλους Λαβαίνω Απαντήσεις!

Το 1954 ένας φίλος μου ονόματι Ζορζ, ο οποίος είχε γίνει Μάρτυρας του Ιεχωβά, μου έδωσε το βιβλιάριο Η Εξέλιξις Εναντίον του Νέου Κόσμου (Evolution Versus the New World).a Το διάβασα με εξαιρετικό ενδιαφέρον. Εκτός του ότι εξέθετε τις ελλείψεις της θεωρίας της εξέλιξης, το βιβλιάριο αποκάλυπτε πως το αρχείο των απολιθωμάτων επιβεβαιώνει την αφήγηση της Γένεσης, η οποία λέει ότι ο Θεός δημιούργησε κάθε ζωντανό πλάσμα «κατά το είδος του». (Γένεση 1:12, 25) Το ερώτημα για το κακό, ωστόσο, παρέμενε στο μυαλό μου.

Ο Ζορζ ήταν σκαπανέας, δηλαδή ολοχρόνιος διάκονος, και αφιέρωνε πολύ από το χρόνο του για να διδάσκει σε άλλους τη Γραφή, βιβλίο που εγώ δεν είχα διαβάσει ποτέ. Άραγε, μπορούσε εκείνος να απαντήσει στα ερωτήματά μου; Πήγα στο μικρό του διαμέρισμα, όπου συγκατοικούσε με άλλους σκαπανείς, και έλαβα Γραφικές απαντήσεις σε πολλά από τα ερωτήματά μου. Από τότε και έπειτα, άρχισα μια συστηματική και πολύ απολαυστική μελέτη της Γραφής. Έκτοτε, δεν έχω κουραστεί ποτέ να σκάβω στο Λόγο του Θεού αναζητώντας τους ενισχυτικούς για την πίστη θησαυρούς του.​—Παροιμίες 2:1-5.

Επίσης, άρχισα να παρακολουθώ τις Χριστιανικές συναθροίσεις, οι οποίες διεξάγονταν στο υπόγειο ενός εστιατορίου που βρισκόταν στην καρδιά του Αλγερίου. Οι Μάρτυρες με καλωσόρισαν θερμά και με τον καιρό άρχισα να παρευρίσκομαι τακτικά. Όταν έγινε ανακοίνωση για μια συνάθροιση που θα διεξαγόταν σε κάποια συγκεκριμένη διεύθυνση, αποφάσισα να πάω. Όταν έφτασα, έμαθα ότι οι Μάρτυρες ήταν συγκεντρωμένοι για να ασχοληθούν με το έργο κηρύγματος από σπίτι σε σπίτι. (Πράξεις 20:20) Ωστόσο, έμεινα, και έτσι άρχισα να συμμετέχω στη δημόσια διακονία.

Την τρίτη φορά που βγήκα για να δώσω μαρτυρία, μιλούσα στους οικοδεσπότες μόνος μου. Σε κάποια πόρτα δεν μπορούσα να βρω το Γραφικό εδάφιο που είχα αναφέρει. «Νεαρέ», είπε ο οικοδεσπότης, «δίδαξε τους άλλους όταν θα μπορείς να το κάνεις αυτό». Μετά, έκλεισε την πόρτα. Στενοχωρημένος, κάθησα σε ένα παγκάκι και έψαξα εκείνο το εδάφιο που μου διέφευγε. Όταν το βρήκα λίγα λεπτά αργότερα, επέστρεψα και το έδειξα στον κύριο.

Βαφτίστηκα συμβολίζοντας την αφιέρωσή μου στον Θεό στις 4 Μαρτίου 1956. Έξι μήνες αργότερα έπρεπε να πάρω μια σημαντική απόφαση. Θα υπηρετούσα ως τακτικός σκαπανέας ή θα δεχόμουν να εργαστώ ως δάσκαλος σε κάποιο σχολείο στην ενδοχώρα της Αλγερίας δαπανώντας λιγότερο χρόνο στη διακονία; Διάλεξα το σκαπανικό.

Ο πατέρας μου εξοργίστηκε με την απόφασή μου και μου έβαλε ένα μαχαίρι στο λαιμό, διατάζοντάς με να επιστρέφω στο σπίτι κάθε βράδυ. Είπε δε ότι στο εξής δεν θα μπορούσα να τρώω στο σπίτι, αν και εγώ σκόπευα εξάπαντος να πληρώνω όλα μου τα έξοδα. Έτσι λοιπόν, έφευγα το πρωί από το σπίτι νηστικός, γευμάτιζα με τους σκαπανείς το μεσημέρι και το βραδάκι έτρωγα ένα σάντουιτς προτού γυρίσω στο σπίτι.

Αποφεύγουμε Βόμβες και Περνάμε Ανάμεσα από Σφαίρες

Εκείνον τον καιρό, η Αλγερία βρισκόταν στη δίνη του πολέμου για ανεξαρτησία από τη Γαλλία, και το Αλγέρι πληττόταν από επιθέσεις με βόμβες και από σφοδρά αντίποινα. Σε έναν και μόνο μήνα έγιναν πάνω από 100 εκρήξεις. Τοποθετούνταν βόμβες σε λεωφορεία, σε μπαρ και σε στάδια. Η διακονία παρουσίαζε δυσκολίες. Οι άνθρωποι φοβούνταν να ανοίξουν τις πόρτες τους, και η απαγόρευση της κυκλοφορίας, οι έλεγχοι ταυτοτήτων και οι έρευνες ήταν συχνό φαινόμενο.

Την Κυριακή 30 Σεπτεμβρίου 1956, ενώ αρκετοί άλλοι σκαπανείς και εγώ τακτοποιούσαμε το χώρο των συναθροίσεών μας, εξερράγη μια βόμβα στο εστιατόριο που βρισκόταν από πάνω, σκοτώνοντας και τραυματίζοντας πολλούς. Ευτυχώς, κανένας από εμάς που βρισκόμασταν κάτω δεν χτυπήθηκε. Το Δεκέμβριο κηρύτταμε με μια αδελφή σε κάποιον πολυσύχναστο δρόμο όταν ένα αυτοκίνητο πέρασε με μεγάλη ταχύτητα από δίπλα μας γαζώνοντας με σφαίρες το πλήθος από τα ανοιχτά του παράθυρα. Ορμήσαμε σε κάποιο κατώφλι, όπου έσπρωξα την αδελφή στο έδαφος και μετά έπεσα και εγώ κάτω. Σφαίρες εξοστρακίζονταν πάνω από το κεφάλι μας. Έπειτα από αυτό, όλοι ήμασταν πολύ πιο προσεκτικοί όταν δίναμε μαρτυρία.

Αρνήθηκα να Πάρω Όπλο

Την 1η Μαρτίου 1957, κλήθηκα για στρατιωτική υπηρεσία. Εφόσον η Χριστιανική μου συνείδηση δεν μου επέτρεπε να πάρω όπλο, προσευχήθηκα για δύναμη προκειμένου να αντιμετωπίσω τις αρχές. Επίσης ζήτησα να αποφύγω την αντιπαράθεση με τον πατέρα μου. Προς μεγάλη μου ανακούφιση, μου ειπώθηκε να παρουσιαστώ στην πόλη Λίλη της Γαλλίας, μακριά από το σπίτι.

Ύστερα από έξι μέρες έφτασα στο Σιταντέλ της Λίλη, φρούριο που χρονολογείται από την εποχή του Βασιλιά Λουδοβίκου ΙΔ΄, που έζησε το 17ο αιώνα. Χρησιμοποιώντας την Αγία Γραφή, εξήγησα την ουδέτερη θέση μου στους στρατιωτικούς αξιωματούχους, οι οποίοι με έριξαν έπειτα στη φυλακή. Κάποιο πρωί, οι φύλακες με έσυραν έξω από το κελί μου, με έψαξαν και βρήκαν μια Γραφή μικρού μεγέθους. Ύστερα με ανάγκασαν να ξαπλώσω μπρούμυτα μέσα στο χιόνι, πέταξαν τη Γραφή μου στο χιόνι δίπλα μου, πίεσαν το πίσω μέρος του κεφαλιού μου με τον υποκόπανο ενός τουφεκιού και με κράτησαν εκεί για 30 περίπου λεπτά. Έπειτα από αυτό, προς μεγάλη μου ευχαρίστηση, οι φύλακες με άφησαν να κρατήσω τη Γραφή, η οποία βρίσκεται στο ράφι της βιβλιοθήκης μου μέχρι σήμερα. Ωστόσο, η κακομεταχείριση που υπέμεινα εκείνη τη μέρα μού προκαλούσε κράμπες στο στομάχι επί χρόνια.

Λίγες μέρες αργότερα, ο διοικητής μού διάβασε ένα γράμμα που έλαβε από τον πατέρα μου. «Πρέπει να τον αναγκάσετε να υποκύψει. Σπάστε του το ηθικό αν χρειαστεί», έλεγε το γράμμα. Επειδή δεν συμβιβαζόμουν, ο αξιωματικός με έριξε σε ένα σκοτεινό κελί, όπου κοιμόμουν πάνω σε μια σανίδα και σκεπαζόμουν με μια μικρή κουβέρτα. Αφού δεν υπήρχε τουαλέτα, χρησιμοποιούσα για τις φυσικές μου ανάγκες μια γωνιά του κελιού. Δεν μπορούσα να πλένομαι ούτε να βουρτσίζω τα δόντια μου ούτε να καθαρίζω το πιάτο μου. Δύο εβδομάδες αργότερα, στάλθηκα στη φυλακή της πόλης Φρεν στην περιφέρεια του Παρισιού.

Τα επόμενα έξι χρόνια, καταδικάστηκα τέσσερις φορές και έζησα σε 14 φυλακές. Έναν χειμώνα, ήμουν κρατούμενος στο Φοντεβρό, αβαείο του 12ου αιώνα στην κοιλάδα του Λίγηρα, που χρησιμοποιούνταν ως φυλακή. Τα πράγματά μου κατασχέθηκαν μόλις έφτασα. Επειδή επέμενα να έχω τη Γραφή μου, οι φύλακες με έριξαν στην απομόνωση έναν μήνα. Εκεί, ο άλλος εχθρός μου, το κρυολόγημα, επανήλθε δριμύτερο και άρχισα τις αιμοπτύσεις.

Τότε μεταφέρθηκα σε μια πιο ανθρώπινη φυλακή​—στο Σατό ντε Τιρκάν, κοντά στο Σομίρ, όπου οι φυλακισμένοι ασκούσαν οικιακά καθήκοντα για συνταξιούχους δικαστές. Ανάμεσα στους τροφίμους ήταν και ο Αχμέτ Μπεν Μπέλα, ο μέλλων πρόεδρος της δημοκρατίας της Αλγερίας. Του έδινα μαρτυρία επί αρκετούς μήνες. «Εσύ είσαι Αλγερινός», μου είπε κάποτε, «και βρίσκεσαι εδώ επειδή αρνήθηκες να πάρεις όπλο κατά των συμπατριωτών σου». Με σεβόταν για τη στάση μου.

Ενισχυμένος Παρά τις Περαιτέρω Δοκιμασίες

Η υγεία μου επιδεινώθηκε, και όταν διαπιστώθηκε ότι είχα φυματίωση στάλθηκα σε σανατόριο στα νότια της Γαλλίας όπου έμεινα μήνες κλινήρης. Ο γιατρός μου συνέστησε εγχείρηση προκειμένου να αφαιρεθεί ο πνεύμονας που είχε προσβληθεί, και εγώ συμφώνησα με την προϋπόθεση ότι θα “απείχα από αίμα”. (Πράξεις 15:29) Οργισμένος, ο γιατρός αρνήθηκε να πραγματοποιήσει την εγχείρηση. Τότε βρισκόμουν στον έκτο χρόνο της φυλάκισής μου.

Έπρεπε να φύγω από το σανατόριο μέσα στο καταχείμωνο, με μόνα ρούχα αυτά που φορούσα. Αλλά όπως ο Ιεχωβά έστειλε τον Ονησίφορο για να βοηθήσει τον απόστολο Παύλο, έστειλε και σε εμένα έναν βοηθό​—τον αδελφό Αντόλφ Γκαρατονί, ο οποίος με πήρε υπό την προστασία του και αποδείχτηκε «ενισχυτική βοήθεια» για εμένα. (Κολοσσαείς 4:11· 2 Τιμόθεο 1:16-18) Με τη συμπαράστασή του αλλά και με τη βοήθεια ενός γιατρού στα νότια της Γαλλίας, η υγεία μου βελτιωνόταν σταθερά.

Εκείνη την εποχή, είχα μεγάλα έξοδα και χρειαζόμουν πόρους για να τα καλύψω. Δεν ήμουν βέβαιος πώς θα τα κατάφερνα. Τότε, μια μέρα με επισκέφτηκε κάποια άγνωστη. «Είμαι δικηγόρος», μου είπε. «Ο πρόεδρος της Αλγερίας, ο κ. Μπεν Μπέλα, με έστειλε να σας δώσω αυτό». Μου έδωσε έναν φάκελο με περισσότερα χρήματα από όσα απαιτούνταν για να καλύψω τα έξοδά μου. Ευχαρίστησα τον Ιεχωβά, “Εκείνον που ακούει προσευχή”, με όλη μου την καρδιά.​—Ψαλμός 65:2.

Θαυμάσια Προνόμια και μια Υπέροχη Σύντροφος

Έχοντας πλέον αποφυλακιστεί, ανέλαβα και πάλι την ολοχρόνια διακονία. Στην εκκλησία του Μελέ, κοντά στο Παρίσι, συνάντησα μια 35χρονη χήρα, την Αντρέ Μορέλ. Ο πρώτος της σύζυγος, Μάρτυρας και εκείνος, είχε σκοτωθεί σε αυτοκινητικό δυστύχημα. Παντρευτήκαμε στις 26 Σεπτεμβρίου 1964. Την 1η Αυγούστου 1965 λάβαμε διορισμό ως ειδικοί σκαπανείς. Μολονότι η Αντρέ δεν είχε καλή υγεία απόλαυσε 28 χρόνια ολοχρόνιας υπηρεσίας!

Το 1967, διορίστηκα επίσκοπος περιοχής, δηλαδή περιοδεύων διάκονος ο οποίος επισκέπτεται και ενισχύει τις εκκλησίες των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Υπηρετήσαμε στη νότια Γαλλία από το Μπορντό ως το Μονακό, και για έναν χρόνο στο Παρίσι. Λόγω της υγείας μας, το έργο περιοδεύοντα επισκόπου δεν ήταν εύκολο, αλλά με τη βοήθεια του Ιεχωβά υπηρετήσαμε τους αδελφούς 20 χρόνια, μέχρι το 1986, οπότε γίναμε και πάλι ειδικοί σκαπανείς.

Η Ζωή μου Σήμερα

Τώρα είμαι σχεδόν 70 ετών και έχω μάθει επανειλημμένα ότι ο Ιεχωβά δίνει πάντοτε στους υπηρέτες του τη δύναμη να υπομένουν δοκιμασίες. Βέβαια, μέρος αυτής της δύναμης προέρχεται από τη μελέτη του θεόπνευστου Λόγου του, τον οποίο προσπαθώ να διαβάζω από την αρχή μέχρι το τέλος κάθε χρόνο.​—Ησαΐας 40:28-31· Ρωμαίους 15:4· 2 Τιμόθεο 3:16.

Η Αντρέ και εγώ ενθαρρυνόμαστε όταν βλέπουμε ανθρώπους να ανταποκρίνονται στα καλά νέα και να αφιερώνουν τη ζωή τους στον Ιεχωβά. Πράγματι, στο διάβα των ετών, έχουμε δει 70 άτομα με τα οποία μελετήσαμε τη Γραφή να κάνουν ακριβώς αυτό, πράγμα που μας φέρνει ανείπωτη και διαρκή χαρά. Αναλογιζόμενος τη ζωή μας, νιώθω ότι τα λόγια που έγραψε ο ψαλμωδός αντιπροσωπεύουν και τους δυο μας: «Αυτός ο ταλαιπωρημένος φώναξε και ο Ιεχωβά άκουσε. Και από όλες τις στενοχώριες του τον έσωσε».​—Ψαλμός 34:6.

[Υποσημείωση]

[Εικόνα στη σελίδα 21]

Στη φυλακή στο Σατό ντε Τιρκάν, κοντά στο Σομίρ

[Εικόνες στη σελίδα 23]

Με τη σύζυγό μου το 1967 και σήμερα