Βρήκα Αληθινή Αγάπη και Ειρήνη

Αφήγηση από τον Εζίντιο Ναχάκμπρια

Μεγάλωσα μέσα στην εγκατάλειψη και χωρίς ίχνος αγάπης. Τώρα, όμως, νιώθω ότι με αγαπούν και έχω πραγματική ειρήνη μέσα μου. Πώς έγινε αυτή η μεταμόρφωση; Ακούστε την ιστορία μου.

ΗΡΘΑ στον κόσμο το 1976 σε μια καλύβα με χωματένιο πάτωμα στα βουνά του Ανατολικού Τιμόρ, που τότε ανήκε στην Ινδονησία. Οι γονείς μου ήταν βουτηγμένοι στη φτώχεια και εγώ ήμουν το όγδοο από τα δέκα παιδιά τους. Επειδή δεν μπορούσαν να μας θρέψουν όλους, κράτησαν το δίδυμο αδελφό μου, με τον οποίο μοιάζαμε σαν δυο σταγόνες νερό, και εμένα με έδωσαν σε έναν ξάδελφό μου να με μεγαλώσει.

Το Δεκέμβριο του 1975, λίγο πριν γεννηθώ, η Ινδονησία εισέβαλε στο Ανατολικό Τιμόρ, γεγονός που αποτέλεσε τη σπίθα για έναν ανταρτοπόλεμο που κράτησε πάνω από δύο δεκαετίες. Έτσι λοιπόν, η βία και τα βάσανα σημάδεψαν ανεξίτηλα τις παιδικές μου μνήμες. Θυμάμαι σαν τώρα τους στρατιώτες να ορμούν στο χωριό μας και όλους εμάς να τρέχουμε να σωθούμε. Μαζί με τον ξάδελφό μου κάναμε πολύ δρόμο φτάνοντας τελικά σε ένα ερημικό μέρος στα βουνά όπου είχαν καταφύγει χιλιάδες Τιμορέζοι.

Οι στρατιώτες, όμως, ανακάλυψαν την κρυψώνα μας, και σε λίγο οι βόμβες άρχισαν να πέφτουν βροχή. Με στοιχειώνουν ακόμα φρικτές μνήμες από τον τρόμο, το θάνατο και τον όλεθρο που ακολούθησαν. Όταν τελικά επιστρέψαμε στο χωριό, ο φόβος έγινε ο αχώριστος σύντροφός μου. Πολλοί γείτονές μας εξαφανίζονταν ή δολοφονούνταν, και έτρεμα στην ιδέα ότι μπορεί να ήμουν ο επόμενος.

Όταν ήμουν δέκα χρονών, ο ξάδελφός μου αρρώστησε και πέθανε. Οι γονείς μου με έστειλαν τότε να μείνω με τη γιαγιά μου, μια χήρα αηδιασμένη από τη ζωή που θεωρούσε ότι της φόρτωσαν ακόμα ένα βάρος. Μου φερόταν λες και ήμουν σκλάβος. Μια μέρα που ήμουν πολύ άρρωστος και δεν μπορούσα να δουλέψω, με έσπασε στο ξύλο και με άφησε να πεθάνω. Ευτυχώς, ένας θείος μου με την οικογένειά του με πήραν κοντά τους.

Στα 12 μου, άρχισα επιτέλους το σχολείο. Έπειτα από λίγο όμως, η θεία μου αρρώστησε βαριά και ο θείος μου βυθίστηκε στην κατάθλιψη. Επειδή δεν ήθελα να τους γίνομαι βάρος, το έσκασα και πήγα να μείνω με μια ομάδα Ινδονήσιων στρατιωτών που είχαν για βάση τους τη ζούγκλα. Έγινα το παιδί για όλες τις δουλειές​—έκανα μπουγάδα, τους μαγείρευα και καθάριζα το στρατόπεδο. Μου φέρονταν καλά, και ένιωθα ότι πλέον ήμουν και εγώ απαραίτητος για κάποιους. Αλλά ύστερα από μερικούς μήνες, οι συγγενείς μου με βρήκαν και πίεσαν τους στρατιώτες να με φέρουν πίσω στο χωριό μου.

Πολιτικός Ακτιβιστής

Αφού τελείωσα το λύκειο, μετακόμισα στην πρωτεύουσα του Ανατολικού Τιμόρ, το Ντίλι, και μπήκα στο πανεπιστήμιο. Εκεί βρήκα πολλά παιδιά που είχαν ζήσει παρόμοιες καταστάσεις με εμένα. Συμπεράναμε ότι ο δρόμος για την εθνική ανεξαρτησία και την κοινωνική αλλαγή περνούσε μόνο μέσα από την πολιτική δράση. Η φοιτητική μας ομάδα διοργάνωνε πολλές διαδηλώσεις, οι περισσότερες εκ των οποίων κατέληγαν σε ταραχές. Πολλοί φίλοι μου τραυματίστηκαν, ενώ κάποιοι έχασαν και τη ζωή τους.

Όταν το Ανατολικό Τιμόρ κέρδισε την ανεξαρτησία του το 2002, η χώρα είχε μεταμορφωθεί σε έναν σωρό από ερείπια, δεκάδες χιλιάδες είχαν χάσει τη ζωή τους και εκατοντάδες χιλιάδες είχαν ξεριζωθεί από τα σπίτια τους. Ήθελα να πιστεύω ότι τα πράγματα κάποια στιγμή θα έφτιαχναν. Αλλά η ανεργία που απλωνόταν σαν μάστιγα, η φτώχεια και ο αδιάκοπος πολιτικός αναβρασμός δεν είχαν τέλος.

Στροφή στη Ζωή Μου

Εκείνη την περίοδο, έμενα με κάποιους συγγενείς. Ένας από αυτούς, ο Αντρέ, ο οποίος ήταν μικρότερος από εμένα, μελετούσε τη Γραφή με τους Μάρτυρες του Ιεχωβά. Ήμουν αφοσιωμένος Ρωμαιοκαθολικός και δεν μου άρεσε καθόλου που ένας συγγενής μου είχε μπλέξει με άλλη θρησκεία. Αλλά είχα και την περιέργεια να δω τι λέει η Γραφή, έτσι διάβαζα πότε πότε εκείνη που είχε ο Αντρέ στο δωμάτιό του. Αυτά που διάβαζα κέντριζαν ακόμα περισσότερο το ενδιαφέρον μου.

Όταν το 2004 ο Αντρέ μού έδωσε μια πρόσκληση για την Ανάμνηση του θανάτου του Ιησού, αποφάσισα να πάω. Μπερδεύτηκα όμως και πήγα δύο ώρες νωρίτερα. Όταν άρχισαν να έρχονται οι Μάρτυρες, ντόπιοι και ξένοι, μου έσφιγγαν το χέρι εγκάρδια και με έκαναν να νιώθω ευπρόσδεκτος. Δεν πίστευα στα μάτια μου. Κατά τη διάρκεια της ομιλίας, σημείωσα όλα τα εδάφια που αναφέρθηκαν και μετά τα κοίταξα στη δική μου Καθολική Γραφή για να ελέγξω αν αυτά που μας είπε ο ομιλητής ήταν αλήθεια. Ε, λοιπόν, ήταν όλα πέρα για πέρα αληθινά!

Την επόμενη εβδομάδα, πήγα στη λειτουργία της εκκλησίας μου. Αλλά επειδή εγώ και μερικοί άλλοι αργήσαμε, ο ιερέας άρπαξε θυμωμένος μια μαγκούρα και μας πέταξε έξω κακήν κακώς. Καθώς στεκόμασταν στο δρόμο, ολοκλήρωσε τη λειτουργία λέγοντας στο εκκλησίασμα: «Είθε η ειρήνη του Ιησού να είναι μαζί σας». Μια γυναίκα που δεν μασούσε τα λόγια της του φώναξε: «Από πού και ως πού μιλάς για ειρήνη τη στιγμή που πέταξες τους ανθρώπους έξω από την εκκλησία;» Εκείνος έκανε πως δεν την άκουσε. Έφυγα από την εκκλησία και δεν ξαναπάτησα ποτέ εκεί.

Λίγο καιρό μετά, άρχισα να μελετάω τη Γραφή και να πηγαίνω στις συναθροίσεις των Μαρτύρων μαζί με τον Αντρέ. Οι συγγενείς μας θορυβήθηκαν και άρχισαν να μας εναντιώνονται. Η γιαγιά του Αντρέ μάς απείλησε: «Έτσι και συνεχίσετε με αυτή την καινούρια θρησκεία, θα ανοίξω έναν λάκκο και θα σας θάψω ζωντανούς». Οι φοβέρες της όμως δεν μας πτόησαν καθόλου. Ήμασταν αποφασισμένοι να προοδεύσουμε πνευματικά.

Αρχίζει η Μεταμόρφωση

Καθώς μελετούσα τη Γραφή, συνειδητοποιούσα ότι τόσα χρόνια η αγάπη ήταν για εμένα μια άγνωστη λέξη. Η καρδιά μου ήταν σκληρή, βρισκόμουν διαρκώς σε κατάσταση άμυνας και δύσκολα εμπιστευόμουν άνθρωπο. Οι Μάρτυρες, όμως, ενδιαφέρθηκαν πραγματικά για εμένα. Όταν αρρώστησα βαριά και κανείς από τους συγγενείς μου δεν νοιάστηκε, εκείνοι έτρεξαν στο πλευρό μου. Η αγάπη τους δεν εκδηλωνόταν «απλώς με λόγια και στη θεωρία» αλλά «έμπρακτα και ειλικρινά».​—1 Ιωάννη 3:18, Η Καινή Διαθήκη​—Εγχειρίδιο Μελέτης και Ζωής.

Παρά την άγρια εμφάνιση και την απότομη συμπεριφορά μου, οι Μάρτυρες μου φέρθηκαν με «κατανόηση» και «αδελφική στοργή». (1 Πέτρου 3:8) Για πρώτη φορά στη ζωή μου, ένιωθα τη ζεστασιά της αγάπης. Ο χαρακτήρας μου μαλάκωσε, και άρχισα να αναπτύσσω αγάπη για τον Θεό και το συνάνθρωπό μου. Τελικά, το Δεκέμβριο του 2004 συμβόλισα την αφιέρωσή μου στον Ιεχωβά με το βάφτισμα. Λίγο αργότερα, βαφτίστηκε και ο Αντρέ.

Ευλογίες εν Μέσω Ταραχών

Μετά το βάφτισμά μου, λαχταρούσα με όλο μου το είναι να βοηθήσω άλλους ανθρώπους που δεν ήξεραν τι θα πει αληθινή αγάπη και δικαιοσύνη. Γι’ αυτό, ξεκίνησα την ολοχρόνια Χριστιανική διακονία, ή αλλιώς το σκαπανικό, όπως το λέμε εμείς οι Μάρτυρες του Ιεχωβά. Η συμμετοχή στο κήρυγμα του ενθαρρυντικού αγγέλματος της Γραφής ήταν απείρως πιο αναζωογονητική από τη συμμετοχή στις πολιτικές διαδηλώσεις και εξεγέρσεις. Επιτέλους, βοηθούσα στ’ αλήθεια τους ανθρώπους!

Το 2006, στο Ανατολικό Τιμόρ ξέσπασαν και πάλι εντάσεις σε πολιτικό και τοπικό επίπεδο. Αντίπαλες φατρίες μάχονταν για παλιές διαφορές τους. Το Ντίλι βρέθηκε υπό πολιορκία, και πολλοί που κατάγονταν από τα ανατολικά της χώρας έφυγαν για να σώσουν τη ζωή τους. Μαζί με κάποιους άλλους Μάρτυρες, κατέφυγα στο Μπαουκάου, μια μεγάλη πόλη περίπου 120 χιλιόμετρα ανατολικά του Ντίλι. Εκεί τα βάσανά μας μετατράπηκαν σε ευλογία, καθώς συμβάλαμε στην ίδρυση μιας καινούριας εκκλησίας​—της πρώτης έξω από το Ντίλι.

Έπειτα από τρία χρονια, το 2009, προσκλήθηκα να παρακολουθήσω μια ειδική σχολή για ολοχρόνιους Χριστιανούς διακόνους στην Τζακάρτα της Ινδονησίας. Οι ντόπιοι Μάρτυρες μου άνοιξαν τα σπίτια τους και τις καρδιές τους. Η άδολη αγάπη τους πλημμύρισε με συγκίνηση την ψυχή μου. Ένιωσα ότι ανήκω σε μια παγκόσμια «αδελφότητα», μια διεθνή οικογένεια, που νοιάζεται πραγματικά για εμένα.​—1 Πέτρου 2:17.

Επιτέλους Ειρήνη!

Μετά τη σχολή, επέστρεψα στο Μπαουκάου, όπου ζω μέχρι σήμερα. Εδώ βρίσκω απίστευτη χαρά βοηθώντας τους ανθρώπους πνευματικά, ακριβώς όπως κάποιοι βοήθησαν κάποτε και εμένα. Για παράδειγμα, σε ένα απομονωμένο χωριό της περιοχής, διδάσκουμε τη Γραφή σε περίπου 20 ανθρώπους, μεταξύ των οποίων είναι και κάμποσοι ηλικιωμένοι που δεν ξέρουν γράμματα. Όλοι τους παρακολουθούν τις συναθροίσεις κάθε εβδομάδα, και τρεις από αυτούς ανήκουν πλέον στην πνευματική μας οικογένεια ως βαφτισμένα μέλη της Χριστιανικής εκκλησίας.

Πριν από μερικά χρόνια, γνώρισα τη Φελιζάρντα, μια πρόσχαρη κοπέλα που δέχτηκε τη Γραφική αλήθεια και πρόοδευσε γοργά ως το βάφτισμα. Παντρευτήκαμε το 2011. Όσο για τον Αντρέ, χαίρομαι πολύ που υπηρετεί στο γραφείο των Μαρτύρων του Ιεχωβά στο Ανατολικό Τιμόρ. Στο μεταξύ, οι περισσότεροι συγγενείς μου, ακόμα και η γιαγιά του Αντρέ που ήθελε να μας θάψει ζωντανούς, σέβονται τώρα την πίστη μου.

Άλλοτε ήμουν γεμάτος θυμό και πίστευα ότι δεν υπήρχε άνθρωπος που να με αγαπάει ή να μπορεί να με αγαπήσει. Αλλά χάρη στον Ιεχωβά, επιτέλους βρήκα αληθινή αγάπη και ειρήνη!

[Εικόνα στη σελίδα 19]

Ο Εζίντιο όταν ήταν πολιτικός ακτιβιστής

[Εικόνα στη σελίδα 21]

Ο Εζίντιο και η Φελιζάρντα με μέλη της Εκκλησίας Μπαουκάου στο Ανατολικό Τιμόρ