Κεφάλαιον 5

Τι Είναι Αυτό που Λέγεται Ψυχή;

ΤΙ ΕΙΣΘΕ σεις; Είσθε, πραγματικά, δύο πρόσωπα σε ένα—ένα ανθρώπινο σώμα με εγκέφαλο, καρδιά, μάτια, αυτιά, γλώσσα και λοιπά, αλλά έχετε μέσα σας επίσης ένα αόρατο πνευματικό πρόσωπο τελείως χωριστό από τον σαρκικό σας οργανισμό και που λέγεται «ψυχή»; Αν είναι έτσι, τι γίνεται όταν πεθαίνετε; Πεθαίνει μόνο το σώμα σας, ενώ η ψυχή εξακολουθεί να ζη; Πώς μπορείτε να το γνωρίζετε αυτό με βεβαιότητα;

Σχεδόν όλες οι θρησκείες διδάσκουν ότι, στην περίπτωσι των ανθρώπων, ο θάνατος δεν αποτελεί το τέλος της όλης υπάρξεως. Αυτό συμβαίνει, όχι μόνο στις λεγόμενες Χριστιανικές χώρες της Βορείου και Νοτίου Αμερικής, της Ευρώπης και της Αυστραλίας, αλλά και στις μη Χριστιανικές χώρες της Ασίας και της Αφρικής. Το βιβλίο Επικήδεια Έθιμα σε Όλον τον Κόσμο λέγει: «Οι λαοί των περισσοτέρων πολιτισμών πιστεύουν ότι κάτι που εγκαταλείπει το σώμα κατά τον θάνατο συνεχίζει να ζη.»

Η πίστις στην αθανασία της ψυχής κατέχει εξέχουσα θέσι μεταξύ των μη Χριστιανικών θρησκειών. Παραδείγματος χάριν, το πιο σπουδαίο από τα Ινδουιστικά ιερά συγγράμματα, το Μπαγκαβάδ Γκίτα, ειδικά χαρακτηρίζει την ψυχή ως αθάνατη. Και το προβάλλει αυτό ως δικαιολογία για τους φόνους στον πόλεμο, λέγοντας:

«Αυτά τα σώματα φθάνουν σ’ ένα τέλος,

Για την αιώνια ενσωματωμένη (ψυχή) λέγουν,

Ότι είναι άφθαρτη και ανεξερεύνητη.

Γι’ αυτό πολέμα γυιε του Βαράτα!

Όποιος τον νομίζει φονηά,

Και όποιος τον νομίζει σφαγμένο,

Και οι δύο αυτοί δεν καταλαβαίνουν:

Ούτε φονηάς είναι, ούτε σφαγμένος.

Δεν γεννιέται, ούτε πεθαίνει ποτέ·

Ούτε αφού ήλθε σε ύπαρξι, θα είναι ποτέ ανύπαρκτη.

Αγέννητη, αιώνια, αιωνόβια αυτή η αρχαία

Δεν σφάζεται όταν το σώμα σφάζεται.»

—Μπαγκαβάδ Γκίτα, Τόμ. Β΄, 18-20.

Αλλά τι είναι η ψυχή που αναφέρεται εδώ; Οι Ινδουισταί, μολονότι πιστεύουν πολύ στην αθανασία της ανθρώπινης ψυχής, περιγράφουν τη φύσι της με αοριστολογία. Το βιβλίο Ινδουισμός υπό Σουάμι Βιβεκανάντα λέγει:

«Ο Ινδουιστής πιστεύει ότι κάθε ψυχή είναι ένας κύκλος του οποίου η περιφέρεια δεν είναι πουθενά, μολονότι το κέντρον του είναι μέσα στο σώμα· και ότι θάνατος σημαίνει μόνο την αλλαγή αυτού του κέντρου από ένα σώμα σε άλλο. Ούτε δεσμεύεται η ψυχή από τις συνθήκες της ύλης. Στην ουσία της ακριβώς είναι ελεύθερη, αδέσμευτη, αγία, αγνή και τελεία. Αλλά με κάποιον τρόπο βρίσκεται δεσμευμένη από την ύλη και θεωρεί τον εαυτό της ως ύλην.»

Ποια, όμως, είναι η γενική πεποίθησις μεταξύ των μελών των εκκλησιών του «Χριστιανικού κόσμου»; Ο καθηγητής Κούλμαν (της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου της Βασιλείας της Ελβετίας και της Σορβόννης των Παρισίων) λέγει:

«Αν επρόκειτο να ρωτήσωμε ένα συνήθη Χριστιανό σήμερα (είτε είναι εκπαιδευμένος Διαμαρτυρόμενος ή Καθολικός, είτε όχι) τι καταλαβαίνει από τη διδασκαλία της Καινής Διαθήκης για τη μοίρα του ανθρώπου μετά θάνατον, με λίγες εξαιρέσεις θα λάβωμε την απάντησι: «Την αθανασία της ψυχής.»

Πολλά μέλη εκκλησιών του Χριστιανικού κόσμου, όταν ρωτήθηκαν για τη φύσι της «ψυχής», απήντησαν, επίσης, με αόριστα σκοτεινά λόγια. Δεν έχουν σαφέστερη αντίληψι για την αθάνατη ψυχή από τους οπαδούς των μη Χριστιανικών θρησκειών. Αυτό δίνει αφορμή για το ερώτημα: Διδάσκει η Αγία Γραφή ότι η ψυχή αποτελεί ένα αθάνατο μέρος του ανθρώπου;

ΕΙΝΑΙ Η ΨΥΧΗ ΑΘΑΝΑΤΗ;

Στην Αγία Γραφή η λέξις «ψυχή» συναντάται σε πολλές μεταφράσεις ως απόδοσις της Εβραϊκής λέξεως νέφες. (Βλέπε, λόγου χάριν, Ιεζεκιήλ 18:4 και Ματθαίον 10:28) Η ίδια αυτή Εβραϊκή λέξις νέφες και η Ελληνική λέξις ψυχή μεταφράσθηκαν, επίσης, ως «ον» «πλάσμα» και «πρόσωπον». Άσχετα αν η Γραφή σας με συνέπεια αποδίδει τις λέξεις των πρωτοτύπων γλωσσών ως «ψυχή» (όπως κάνει η Μετάφρασις Νέου Κόσμου) μια εξέτασις των εδαφίων όπου συναντώνται οι λέξεις νέφες και ψυχή θα σας βοηθήση να διακρίνετε τι εσήμαιναν αυτές οι λέξεις για τον λαό του Θεού στους αρχαίους χρόνους. Έτσι μπορείτε να προσδιορίσετε μόνοι σας την αληθινή φύσι της ψυχής.

Το πρώτο βιβλίο της Γραφής, περιγράφοντας τη δημιουργία του πρώτου ανθρώπου Αδάμ, λέγει: «Και έπλασεν Ιεχωβά ο Θεός τον άνθρωπον από χώματος εκ της γης· και ενεφύσησεν εις τους μυκτήρας αυτού πνοήν ζωής και έγεινεν ο άνθρωπος εις ψυχήν (νέφες) ζώσαν.» (Γένεσις 2:7) Μπορούμε να σημειώσωμε ότι η Βίβλος δεν λέγει ότι ο άνθρωπος έλαβε ψυχή, αλλ’ ότι «έγεινεν ο άνθρωπος εις ψυχήν ζώσαν.»

Μήπως η Χριστιανική διδασκαλία του πρώτου αιώνος διέφερε απ’ αυτή την έννοια της «ψυχής»; Όχι. Στο βιβλίο που λέγεται κοινώς «Καινή Διαθήκη,» παρατίθεται ως γεγονός η δήλωσις για τη δημιουργία του Αδάμ: «Ο πρώτος άνθρωπος Αδάμ έγεινεν εις ψυχήν ζώσαν.» (1 Κορινθίους 15:45) Επομένως, σ’ αυτό το εδάφιο η λέξις ψυχή, όπως και η Εβραϊκή λέξις νέφες προσδιορίζει, όχι κανένα αόρατο πνεύμα που μένει μέσα στον άνθρωπο, αλλά τον ίδιο τον άνθρωπο. Ορθώς, λοιπόν, ωρισμένοι Βιβλικοί μεταφρασταί προτίμησαν να χρησιμοποιήσουν λέξεις όπως: «ον,» «πλάσμα» και «πρόσωπον» στην απόδοσι των εδαφίων Γένεσις 2:7 και 1 Κορινθίους 15:45.—Νέα Αγγλική Βίβλος, Κατά γράμμα Μετάφρασις Γιάνγκ, Αναθεωρημένη Στερεότυπος Μετάφρασις· παράβαλε με τη Γραφή σε Ζώσα Αγγλική, που χρησιμοποιεί τη λέξι «πρόσωπον» στη Γένεσι 2:7, αλλά «ψυχή» στην επιστολή 1 Κορινθίους 15:45.

Είναι, επίσης, αξιοσημείωτο το ότι οι λέξεις νέφες και ψυχή εφαρμόζονται σε ζώα. Σχετικά με τη δημιουργία θαλασσίων και χερσαίων πλασμάτων, η Βίβλος λέγει: «Ας γεννήσωσι τα ύδατα εν αφθονία νηκτά έμψυχα (ερπετά ψυχών ζωσών, Μετάφρασις Εβδομήκοντα, ‘πλάσματα,’ Νέα Αγγλική Βίβλος) και πετεινά ας πετώνται επάνωθεν της γης . . . Και εποίησεν ο Θεός τα κήτη τα μεγάλα και παν έμψυχον κινούμενον (και πάσαν ψυχήν ζώσαν, Μετάφρασις Ο΄), . . . Ας γεννήση η γη ζώα έμψυχα (ψυχήν ζώσαν, Μετάφρασις Ο΄) κατά το είδος αυτών, κτήνη και ερπετά και ζώα της γης κατά το είδος αυτών.»—Γένεσις 1:20-24.

Οι χαρακτηρισμοί αυτοί των ζώων ως ψυχών δεν περιορίζονται στο πρώτο βιβλίο της Αγίας Γραφής. Από το πρώτο βιβλίο της Αγίας Γραφής έως και το τελευταίο, τα ζώα εξακολουθούν να ορίζωνται ως ψυχές. Είναι γραμμένο: «Αφαίρεσον δια τον Ιεχωβά απόδομα εκ των ανδρών, των πολεμιστών, των εξελθόντων εις τον πόλεμον, ανά έν (μίαν ψυχήν, Μετάφρασις Ο΄) εκ πεντακοσίων, από ανθρώπων και από βοών και από όνων και από προβάτων.» (Αριθμοί 31:28) «Ο δίκαιος επιμελείται την ζωήν (νέφες) του κτήνους αυτού». (Δίκαιος οικτείρει ψυχάς κτηνών αυτού, Μετάφρασις Ο΄.) (Παροιμίαι 12:10) «Πάσα ψυχή ζώσα απέθανεν εν τη θαλάσση.»—Αποκάλυψις 16:3.

Η εφαρμογή της λέξεως «ψυχή» σε ζώα είναι πολύ κατάλληλη. Συμφωνεί με ό,τι θεωρείται ότι είναι η βασική σημασία της Εβραϊκής λέξεως νέφες. Αυτή η λέξις πιστεύεται ότι προέρχεται από μια ρίζα που σημαίνει «αναπνέω.» «Επομένως, με μια κατά γράμμα έννοια, ψυχή είναι ένας που «αναπνέει,» και τα ζώα είναι πραγματικά πλάσματα που αναπνέουν. Είναι ζώντα, αναπνέοντα πλάσματα.

Όσο για την εφαρμογή τους σε ανθρώπους, οι λέξεις νέφες και ψυχή κατ’ επανάληψιν χρησιμοποιούνται με τέτοιον τρόπο ώστε να σημαίνουν ολόκληρο το άτομο. Διαβάζομε στη Βίβλο ότι η ανθρώπινη ψυχή γεννιέται. (Γένεσις 46:18) Μπορεί να φάγη ή να νηστεύση. (Λευιτικόν 7:20· Ψαλμός 35:13) Μπορεί να κλαύση και να λιποψυχήση. (Ιερεμίας 13:17· Ιωνάς 2:7) Μια ψυχή μπορεί να ορκισθή, να επιθυμήση πράγματα και να υποκύψη σε φόβο. (Λευιτικόν 5:4· Δευτερονόμιον 12:20· Πράξεις 2:43) Ένα άτομο θα μπορούσε να απαγάγη μια ψυχή. (Δευτερονόμιον 24:7) Η ψυχή μπορεί να καταδιωχθή και να τεθή σε δεσμά. (Ψαλμός 7:5· 105:18) Δεν είναι αυτά πράγματα που γίνονται από σαρκικούς ανθρώπους ή σε σαρκικούς ανθρώπους; Δεν καθορίζουν σαφώς αυτά τα Γραφικά εδάφια ότι η ανθρώπινη ψυχή είναι ολόκληρος ο άνθρωπος;

Πολλοί λόγιοι της Βίβλου του εικοστού αιώνος, Καθολικοί, Διαμαρτυρόμενοι και Ιουδαίοι, κατέληξαν σ’ αυτό το συμπέρασμα. Σημειώστε τα σχόλιά τους:

«Το περίφημο εδάφιο της Γενέσεως [2:7] δεν λέγει, όπως συχνά θεωρείται, ότι ο άνθρωπος συνίσταται από σώμα και ψυχή· λέγει ότι ο Γιαχβέ έπλασε τον άνθρωπο, από το χώμα της γης, και κατόπιν εζωοποίησε την άψυχη μορφή εμφυσώντας στους μυκτήρας του ζώσα πνοή ώστε ο άνθρωπος έγινε μια ζώσα ύπαρξις, αυτό που σημαίνει εδώ η λέξις νέφες (ψυχή).»—Χ. Χουήλερ Ρόμπινσον του Κολλεγίου Ρήτζεντς Παρκ του Λονδίνου, στο Περιοδικόν της Επιστήμης της Παλαιάς Διαθήκης (στη Γερμανική) τόμος 41 (1923).

«Ο άνθρωπος δεν πρέπει να θεωρήται ότι έχει ψυχή: είναι ψυχή.»—Ε. Φ. Κέβαν, Διευθυντής του Βιβλικού Κολλεγίου του Λονδίνου, στο Νέο Βιβλικό Σχολιολόγιο (1965, στην Αγγλική) 2 έκδ., σελ. 78.

«Η ψυχή στην Π[αλαιά] Δ[ιαθήκη] δεν σημαίνει ένα μέρος του ανθρώπου, αλλά ολόκληρο τον άνθρωπο—τον άνθρωπο ως ένα ζωντανό ον. Ομοίως, και στην Κ[αινή] Δ[ιαθήκη] σημαίνει ανθρώπινη ζωή: τη ζωή ενός ατόμου, συνειδητό υποκείμενο.»—Νέα Καθολική Εγκυκλοπαιδεία (1967), τόμος 13, σελ. 467.

«Η Αγία Γραφή δεν λέγει ότι έχομε ψυχή. ‘Νέφες’ σημαίνει το ίδιο το άτομο, την ανάγκη του για τροφή, το αίμα που είναι στις φλέβες του, την ύπαρξί του.»—Δρ. Χ. Μ. Ορλίνσκυ, Κολλέγιον Εβραϊκής Ενώσεως, δημοσίευσις στην εφημερίδα Τάιμς της Νέας Υόρκης, 12 Οκτωβρίου 1962.

Μήπως σας φαίνεται παράδοξο ότι λόγιοι διαφόρων θρησκευτικών πεποιθήσεων λέγουν τώρα ότι ψυχή είναι ο ίδιος ο άνθρωπος; Είναι αυτό εκείνο που διδαχθήκατε; Ή μήπως διδαχθήκατε ότι ψυχή είναι ένα αθάνατο μέρος του ανθρώπου; Αν είναι έτσι, τι επίδρασι είχε σ’ εσάς αυτή η διδασκαλία; Σας υπεκίνησε να δαπανήσετε για θρησκευτικούς σκοπούς χρήματα τα οποία αλλιώς θα χρησιμοποιούσατε για τις ανάγκες της ζωής; Μήπως η εκκλησία σας υπήρξε ανέντιμη στη διδασκαλία της; Ποιος έχει δίκαιο—η εκκλησία ή οι λόγιοί της;

Αν οι λόγιοι έχουν δίκαιο λέγοντας ότι η ανθρώπινη ψυχή είναι ολόκληρο το άτομο, περιλαμβανομένου και του σαρκίνου σώματος, πρέπει ν’ αναμένωμε ότι η Βίβλος χαρακτηρίζει την ψυχή ως θνητή. Είναι έτσι; Ναι. Η Γραφή ομιλεί για ‘φειδώ,’ για ‘λύτρωσι’ και ‘σωτηρία’ μιας νέφες ή «ψυχής» από τον θάνατο. (Ψαλμός 78:50· 116:8· Ιακώβου 5:20) Διαβάζομε επίσης: «Ας μη βλάψωμεν αυτόν εις την ζωήν (εις ψυχήν, Μετάφρασις Ο΄). (Γένεσις 37:21) «Να φεύγη εκεί ο φονεύς, όστις εφόνευσεν άνθρωπον (ψυχήν, Μετάφρασις Ο΄) ακουσίως.» (Αριθμοί 35:11) «Αυτοί αποθνήσκουσιν εν τη νεότητι» (αποθάνοι τοίνυν εν νεότητι η ψυχή αυτών, Μετάφρασις Ο΄). (Ιώβ 36:14) «Η ψυχή η αμαρτήσασα, αυτή θέλει αποθάνει.»—Ιεζεκιήλ 18:4, 20.

Είναι όμως δυνατόν, τουλάχιστον σε μερικές Γραφικές περικοπές, οι λέξεις της πρωτοτύπου γλώσσης που αποδίδονται «ψυχή» να προσδιορίζουν κάτι που αφήνει το σώμα στον θάνατο και είναι αθάνατο; Τι θα λεχθή για εδάφια σαν τα επόμενα; «Ενώ παρέδιδε την ψυχήν (διότι απέθανεν), εκάλεσε το όνομα αυτού Βεν-ονί.» (Γένεσις 35:18) «Θεέ μου, ας επανέλθη, δέομαι, η ψυχή του παιδαρίου τούτου εντός αυτού.» (1 Βασιλέων 17:21) «Μη θορυβείσθε· διότι η ψυχή αυτού είναι εν αυτώ.» (Πράξεις 20:10) Δεν δείχνουν αυτά τα εδάφια ότι η ψυχή είναι κάτι που υπάρχει ανεξάρτητα από το σώμα;

Το εδάφιον Ιώβ 33:22, γραμμένο σε ποιητικό ύφος, παρέχει ένα κλειδί για την κατανόησι αυτών των εδαφίων. Εκεί «ψυχή» και «ζωή» τοποθετούνται παράλληλα, ώστε οι δύο αυτές λέξεις θα μπορούσαν να τεθούν η μία στη θέσι της άλλης χωρίς ν’ αλλάξη το νόημα του εδαφίου. Διαβάζομε: «Η δε ψυχή αυτού πλησιάζει εις τον λάκκον και η ζωή αυτού εις τους φονευτάς.» Από το παράλληλο αυτό μπορούμε να καταλάβωμε ότι η λέξις «ψυχή» μπορεί να σημαίνη ζωή ως άτομον, κι επομένως, η απομάκρυνσις της ψυχής μπορεί να νοηθή ότι αναφέρεται στο τέλος της ζωής ως προσώπου.

Ας δούμε ένα παράδειγμα: Ένας άνθρωπος θα μπορούσε να πη ότι ο σκύλος του ‘έχασε τη ζωή του’ όταν παρασύρθηκε από αυτοκίνητο. Σημαίνει αυτό ότι η ζωή αυτού του ζώου έφυγε από το σώμα κι εξακολουθεί να υπάρχη; Όχι, απλώς χρησιμοποιείται ένα σχήμα λόγου που δείχνει ότι το ζώο πέθανε. Το ίδιο συμβαίνει κι όταν λέμε για έναν άνθρωπο που ‘χάνει τη ζωή του.’ Δεν εννοούμε ότι η ζωή του υπάρχει ανεξάρτητα από το σώμα. «Ομοίως, το να χάση κανείς την ψυχή του σημαίνει να χάση τη ζωή του ως ψυχή και δεν έχει την έννοια της συνεχούς υπάρξεως μετά θάνατον. Το Γραφικό Λεξικό του Ερμηνευτού, αναγνωρίζοντας τούτο, λέγει:

«Η ‘απομάκρυνσις’ της νέφες (ψυχής) πρέπει να θεωρήται ως σχήμα λόγου, διότι δεν εξακολουθεί να υπάρχη ανεξάρτητα από το σώμα, αλλά πεθαίνει μαζί με αυτό. (Αριθμοί 31:19· Κριταί 16:30· Ιεζεκιήλ 13:19) Κανένα Βιβλικό εδάφιο δεν δικαιολογεί τη δήλωσι ότι η «ψυχή» χωρίζεται από το σώμα τη στιγμή του θανάτου.»

Η ΠΗΓΗ ΤΗΣ ΔΟΞΑΣΙΑΣ

Η Γραφική απόδειξις είναι αλάνθαστα σαφής ότι ο άνθρωπος δεν έχει αθάνατη ψυχή, αλλ’ είναι ο ίδιος ψυχή. Πώς, λοιπόν, αυτή η δοξασία για μια αθάνατη ψυχή εισεχώρησε στις διδασκαλίες των εκκλησιών του Χριστιανικού κόσμου; Σήμερα αναγνωρίζεται ειλικρινά ότι αυτό έγινε από την επιρροή της Ελληνικής ειδωλολατρικής φιλοσοφίας. Ο καθηγητής Ντάγκλας Τ. Χόλντεν γράφει τα εξής στο βιβλίο του Ο Θάνατος Δεν Θα Κυριαρχήση:

«Η Χριστιανική θεολογία συγχωνεύθηκε τόσο πολύ με την Ελληνική φιλοσοφία, ώστε ανέθρεψε άτομα που αποτελούν μίγμα εννέα μερών Ελληνικής σκέψεως και ενός μέρους Χριστιανικής σκέψεως.»

Το Καθολικό περιοδικό Κόμμονγουηλ, στο τεύχος της 15ης Ιανουαρίου 1971, ωμολόγησε ότι η ιδέα για μια αθάνατη ψυχή ήταν μια αντίληψις την οποία οι «τελευταίοι Ιουδαίοι και οι πρώτοι Χριστιανοί εκληρονόμησαν από τας Αθήνας.»

Ποιος φταίει γι’ αυτό το μίγμα της ειδωλολατρικής Ελληνικής σκέψεως και της Χριστιανικής; Δεν φταίει ο θρησκευτικός κλήρος; Ασφαλώς τα μέλη των εκκλησιών δεν επενόησαν μόνα των αυτή τη διδασκαλία την οποίαν οι λόγιοι της Βίβλου φανερά παραδέχονται τώρα ως αντιγραφική.

Από που όμως έλαβαν οι αρχαίοι Έλληνες τη βασική τους θρησκευτική πεποίθησι; Όπως τονίσθηκε ήδη, υπάρχει ισχυρή απόδειξις ότι οι θρησκευτικές αντιλήψεις των Ελλήνων και άλλων λαών επηρεάσθηκαν από τους Βαβυλωνίους. Και όσο για τις Βαβυλωνιακές πεποιθήσεις περί ψυχής, σημειώστε τι λέγει η Διεθνής Στερεότυπος Βιβλική Εγκυκλοπαιδεία (στην Αγγλική):

«Μετά θάνατον οι ψυχές των ανθρώπων υπετίθετο ότι εξακολουθούσαν να υπάρχουν. . . . Οι Βαβυλώνιοι . . . συχνά τοποθετούσαν στους νεκρούς αντικείμενα τα οποία θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν στη μελλοντική τους ύπαρξι. . . . Στον μελλοντικό κόσμο φαίνεται ότι θα εγίνοντο διακρίσεις μεταξύ των νεκρών. Εκείνοι που εφονεύοντο σε μάχες φαίνεται ότι ετύγχαναν ιδιαιτέρας ευνοίας. Ελάμβαναν δροσερό νερό για να πιουν, ενώ εκείνοι που δεν είχαν απογόνους για να κάμουν προσφορές στους τάφους των υπέφεραν πόνους και πολλές στερήσεις.»

Οι Έλληνες λοιπόν μπορούσαν εύκολα να είχαν λάβει τις βασικές των ιδέες για την αθανασία της ψυχής από τη Βαβυλώνα, και αυτές οι ιδέες αναπτύχθηκαν κατόπιν από τους Έλληνας φιλοσόφους.

Κάτι παρόμοιο φαίνεται ότι έλαβε χώραν εν σχέσει με τις μη Χριστιανικές θρησκείες που υπάρχουν ακόμη σήμερα. Παραδείγματος χάριν, μια σύγκρισις του αρχαίου πολιτισμού της Κοιλάδος του Ινδού ποταμού, όπου ο Ινδουισμός αποτελεί την επικρατούσα θρησκεία, με τον πολιτισμό της Μεσοποταμίας αποκαλύπτει αξιόλογες ομοιότητες. Αυτές περιλαμβάνουν οικοδομήματα σαν τους θρησκευτικούς πύργους ζιγκουράτ της Μεσοποταμίας και εικονογραφικά σημεία που έχουν μια έντονη ομοιότητα με τις πρώτες Μεσοποταμιακές μορφές. Ο διάσημος Ασσυριολόγος Σαμουήλ Ν. Κράμερ βάσει της μελέτης του εδήλωσε ότι η Κοιλάς του ποταμού Ινδού κατοικήθηκε από ένα λαό ο οποίος έφυγε από τη Μεσοποταμία όταν οι Σουμέριοι κατέλαβαν εκείνη την περιοχή. Δεν είναι λοιπόν δύσκολο να κατανοήσωμε από πού απέκτησε ο Ινδουισμός την πίστι του σε μια αθάνατη ψυχή.

Οι αποδείξεις κλίνουν λοιπόν προς τη Βαβυλώνα ως την πιο αρχαία πηγή από την οποία ακτινοβόλησε στα πέρατα της γης η πίστις στην αθανασία της ανθρώπινης ψυχής. Κι εκεί στη Βαβυλώνα, σύμφωνα με την Αγία Γραφή, έγινε ένας στασιασμός εναντίον του Θεού. Αυτό και μόνο θ’ αποτελούσε αρκετό λόγο για να βλέπη κανείς με επιφυλάξεις τη δοξασία για μια αθάνατη ψυχή. Μη λησμονείτε όμως ότι, όπως ήδη παρατηρήσαμε, αυτή η διδασκαλία είναι σε άμεση αντίθεσι με την Αγία Γραφή.

Επί πλέον η ιδέα ότι η ψυχή είναι αθάνατη δεν είναι μήπως αντίθετη σε ό,τι εσείς προσωπικά έχετε παρατηρήσει; Λόγου χάριν, τι γίνεται όταν ένας άνθρωπος χάνη τις αισθήσεις λόγω χτυπήματος, όταν λιποθυμή ή υφίσταται την επίδρασι αναισθητικού φαρμάκου σ’ ένα νοσοκομείο; Αν η «ψυχή» του είναι πράγματι κάτι το ξεχωριστό από το σώμα και αν μπορή να λειτουργήση με νοημοσύνη χωριστά από το σώμα, ώστε ούτε κι ο ίδιος ο θάνατος να μην επηρεάζη την ύπαρξί της και τις λειτουργίες της, γιατί στη διάρκεια της περιόδου αυτής της αναισθησίας το άτομο δεν αντιλαμβάνεται διόλου όσα συμβαίνουν γύρω του; Γιατί να πρέπει να του λεχθή κατόπιν τι συνέβη στη διάρκεια εκείνου του χρονικού διαστήματος; Αν η «ψυχή» του μπορή να βλέπη, να αισθάνεται και να σκέπτεται μετά θάνατον, όπως διδάσκουν γενικά οι θρησκείες, γιατί κάτι που είναι πολύ λιγώτερο δραστικό από τον θάνατο, όπως είναι μια περίοδος μη συνειδητότητος, σταματά όλες αυτές τις λειτουργίες;

Επίσης, ένα νεκρό σώμα, είτε ανθρώπου είτε ζώου, τελικά επιστρέφει στα στοιχεία της γης. Τίποτα σχετικό με τον θάνατο δεν υπαινίσσεται ότι υπάρχει μια αθάνατη ψυχή που επιζή.

ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΤΗΣ ΔΟΞΑΣΙΑΣ ΠΕΡΙ ΑΘΑΝΑΣΙΑΣ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ

Εκείνο που πιστεύει ένα άτομο για την ψυχή δεν έχει μικρές συνέπειες.

Η διδασκαλία της αθανασίας της ανθρώπινης ψυχής χρησιμοποιήθηκε για να κατασιγάση τη συνείδησι των ανθρώπων σε καιρούς πολέμου. Οι θρησκευτικοί ηγέται έκαμαν να φαίνεται ότι η αφαίρεσις ζωής δεν είναι τόσο κακή, επειδή στο κάτω-κάτω αυτοί που φονεύονται δεν πεθαίνουν πραγματικά. Κι εκείνοι που φονεύονται σε μάχη εναντίον του εχθρού έχουν υπόσχεσι μακαριότητος. Χαρακτηριστικές τούτου είναι διάφορες παρατηρήσεις, όπως αυτές που ανεγράφησαν στην εφημερίδα Τάιμς της Νέας Υόρκης 11 Σεπτεμβρίου 1950: «Σε θλιμμένους γονείς, των οποίων τα τέκνα στρατεύθηκαν ή επιστρατεύθηκαν για μάχιμη υπηρεσία, ελέχθη χθες στον Καθεδρικό Ναό του Αγίου Πατρικίου ότι ο θάνατος στη μάχη αποτελεί μέρος του Θείου σχεδίου για την κατοίκησι του ‘Ουρανίου βασιλείου’.» Η ιδέα που εκφράζεται εδώ λίγο διαφέρει από την αρχαία Βαβυλωνιακή διδασκαλία ότι οι νεκροί του πολέμου αποκτούσαν ειδικές εύνοιες.

Οι κακοπαραστάσεις των όσων λέγει η Γραφή περί ψυχής συνετέλεσαν έτσι στο ν’ αποδοθή ευτελής αξία στην ανθρώπινη ζωή κι έκαμαν τους ανθρώπους να πιστεύουν ότι εξαρτώνται από τα μεγάλα θρησκευτικά συστήματα που ισχυρίσθηκαν ψευδώς ότι φροντίζουν για τις ψυχές των.

Γνωρίζοντας αυτά τι θα κάμετε σεις; Είναι φανερό ότι ο αληθινός Θεός, που είναι «ο Θεός της αληθείας» κι ο οποίος μισεί τα ψεύδη, δεν θα βλέπη με εύνοια τα άτομα που προσκολλώνται σε οργανώσεις που διδάσκουν ψεύδη. (Ψαλμός 31:5· Παροιμίαι 6:16-19· Αποκάλυψις 21:8) Και, πραγματικά, θα θέλατε και να συνδέεσθε απλώς με μια θρησκεία που δεν υπήρξε ειλικρινής μαζί σας;

[Εικόνα στη σελίδα 40]

ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΨΥΧΑΙ