Κεφάλαιο 15

Εξέλιξη της Διάρθρωσης της Οργάνωσης

Η ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ της οργάνωσης των Μαρτύρων του Ιεχωβά έχει αλλάξει σημαντικά από την εποχή που ο Κάρολος Τέηζ Ρώσσελ και οι σύντροφοί του άρχισαν για πρώτη φορά να μελετούν μαζί την Αγία Γραφή το 1870. Όταν οι πρώτοι Σπουδαστές της Γραφής ήταν λίγοι σε αριθμό, είχαν ελάχιστα στοιχεία από αυτά τα οποία οι έξω θα θεωρούσαν ότι χαρακτηρίζουν μια οργάνωση. Εντούτοις σήμερα, καθώς οι άνθρωποι παρατηρούν τις εκκλησίες των Μαρτύρων του Ιεχωβά, τις συνελεύσεις τους και το κήρυγμα των καλών νέων που κάνουν σε 200 και πλέον χώρες, θαυμάζουν το πόσο ομαλά λειτουργεί η οργάνωση. Πώς εξελίχτηκε αυτή;

Τους Σπουδαστές της Γραφής τούς ενδιέφερε σοβαρά να κατανοούν, όχι μόνο τις Βιβλικές δοξασίες, αλλά και τον τρόπο με τον οποίο έπρεπε να εκτελείται η υπηρεσία του Θεού, έτσι όπως τον καταδεικνύουν οι Γραφές. Αντιλαμβάνονταν ότι η Αγία Γραφή δεν παρείχε καμιά βάση για την ύπαρξη μιας τάξης τιτλούχων κληρικών και μιας τάξης λαϊκών στην οποία θα κήρυτταν οι πρώτοι. Ο αδελφός Ρώσσελ ήταν αποφασισμένος να μην υπάρξει ανάμεσά τους τάξη κληρικών.a Συχνά η Σκοπιά υπενθύμιζε στους αναγνώστες μέσα από τις στήλες της ότι ο Ιησούς είπε στους ακολούθους του: «Ηγέτης σας είναι ένας, ο Χριστός», αλλά, «Όλοι εσείς είστε αδελφοί».—Ματθ. 23:8, 10.

Η Πρώτη Αδελφότητα των Σπουδαστών της Γραφής

Οι αναγνώστες της Σκοπιάς και των συναφών εντύπων διέκριναν σύντομα ότι, προκειμένου να ευαρεστήσουν τον Θεό, έπρεπε να κόψουν κάθε δεσμό με οποιαδήποτε εκκλησία αποδεικνυόταν άπιστη στον Θεό με το να βάζει δόγματα και παραδόσεις ανθρώπων πάνω από το γραπτό του Λόγο. (2 Κορ. 6:14-18) Αλλά πού πήγαιναν όταν αποχωρούσαν από τις εκκλησίες του Χριστιανικού κόσμου;

Σε ένα άρθρο με τίτλο «Η Εκκλησία»,b ο αδελφός Ρώσσελ τόνιζε ότι η αληθινή εκκλησία, η Χριστιανική εκκλησία, δεν είναι μια οργάνωση με μέλη τα οποία ενστερνίζονται ένα ανθρωποποίητο σύμβολο πίστης και των οποίων το όνομα είναι γραμμένο σε κάποιον εκκλησιαστικό κατάλογο μελών. Απεναντίας, εξηγούσε ο ίδιος, αποτελείται από ανθρώπους που έχουν «καθιερώσει» (δηλαδή, αφιερώσει) το χρόνο, τα ταλέντα και τη ζωή τους στον Θεό και οι οποίοι έχουν ενώπιόν τους την προοπτική να μοιραστούν την ουράνια Βασιλεία με τον Χριστό. Αυτοί, έλεγε, είναι Χριστιανοί ενωμένοι με δεσμούς Χριστιανικής αγάπης και κοινών ενδιαφερόντων, οι οποίοι ανταποκρίνονται στην καθοδηγία του πνεύματος του Θεού και οι οποίοι υποτάσσονται στην ηγεσία που ασκεί ο Χριστός ως κεφαλή. Ο αδελφός Ρώσσελ δεν ενδιαφερόταν να θεσπίσει κάποια άλλη διευθέτηση και αρνούνταν έντονα να συμβάλει με οποιονδήποτε τρόπο στο σχισματικό πνεύμα που επικρατούσε στους κατ’ όνομα Χριστιανούς.

Παράλληλα, κατανοούσε πλήρως την ανάγκη που υπήρχε να συναθροίζονται οι δούλοι του Κυρίου, σε αρμονία με τη συμβουλή των εδαφίων Εβραίους 10:23-25. Ο ίδιος έκανε ταξίδια με σκοπό να επισκεφτεί και να εποικοδομήσει τους αναγνώστες της Σκοπιάς και να τους φέρει σε επαφή με άλλους στην περιοχή τους που είχαν τις ίδιες απόψεις. Στις αρχές του 1881 ζήτησε από εκείνους που διεξήγαν τακτικές συναθροίσεις να ενημερώσουν το γραφείο της Σκοπιάς για το πού γίνονταν αυτές. Διέκρινε πόση αξία είχε το να τους κρατάει σε επαφή μεταξύ τους.

Ωστόσο, ο αδελφός Ρώσσελ τόνιζε ότι δεν προσπαθούσαν να ιδρύσουν μια «επίγεια οργάνωση». Απεναντίας, έλεγε, «είμαστε προσκολλημένοι μόνο σε εκείνη την ουράνια οργάνωση—που ‘τα ονόματα [των μελών της] είναι χαραγμένα στον ουρανό’. (Εβρ. 12:23· Λουκ. 10:20)» Εξαιτίας της άθλιας ιστορίας του Χριστιανικού κόσμου, η μνεία για «εκκλησιαστική οργάνωση» συνήθως θύμιζε στα άτομα το σχισματικό πνεύμα, την κυριαρχία του κλήρου και την ιδιότητα του μέλους με βάση την προσκόλληση σε ένα σύμβολο πίστης διατυπωμένο από κάποια θρησκευτική σύνοδο. Γι’ αυτό, ο αδελφός Ρώσσελ πίστευε πως, όταν αναφέρονταν στον εαυτό τους, ο όρος «αδελφότητα» ήταν καλύτερος.

Γνώριζε καλά ότι οι απόστολοι του Χριστού είχαν σχηματίσει εκκλησίες και διόριζαν πρεσβυτέρους στην καθεμιά. Αλλά πίστευε ότι ο Χριστός ήταν και πάλι παρών, αν και αόρατα, και κατηύθυνε ο ίδιος προσωπικά τον τελικό θερισμό εκείνων που θα ήταν συγκληρονόμοι με αυτόν. Ενόψει των περιστάσεων, ο αδελφός Ρώσσελ πίστευε αρχικά πως στην περίοδο του θερισμού δεν χρειαζόταν η διευθέτηση για πρεσβυτέρους που υπήρχε στις Χριστιανικές εκκλησίες του πρώτου αιώνα.

Καθώς, όμως, οι Σπουδαστές της Γραφής γίνονταν περισσότεροι, ο αδελφός Ρώσσελ συνειδητοποίησε ότι ο Κύριος χειριζόταν τα ζητήματα με έναν τρόπο διαφορετικό από εκείνον που περίμενε ο ίδιος. Χρειαζόταν να γίνει κάποια προσαρμογή απόψεων. Αλλά με βάση τι;

Κάλυψη των Πρώτων Αναγκών της Αυξανόμενης Αδελφότητας

Η Σκοπιά της 15ης Νοεμβρίου 1895 (στην αγγλική) ήταν αφιερωμένη σχεδόν ολόκληρη στο θέμα ‘Ευσχημόνως και Κατά Τάξη’. Εκεί, ο αδελφός Ρώσσελ αναγνώρισε με ευθύτητα: «Οι απόστολοι είχαν πολλά να πουν στην πρώτη Εκκλησία σχετικά με την τάξη στις συνάξεις των αγίων· και προφανώς εμείς αμελήσαμε κάπως αυτές τις σοφές συμβουλές, θεωρώντας τες μάλλον μικρής σημασίας, επειδή η Εκκλησία είναι τόσο κοντά στο τέλος της πορείας της και ο θερισμός είναι εποχή διαχωρισμού». Τι ήταν εκείνο που τους υποκίνησε να επανεξετάσουν αυτές τις συμβουλές;

Το άρθρο αυτό κατονόμαζε τέσσερις παράγοντες: (1) Ήταν φανερό ότι η πνευματική ανάπτυξη ποίκιλλε από άτομο σε άτομο. Υπήρχαν πειρασμοί, δοκιμασίες, δυσκολίες και κίνδυνοι που δεν ήταν όλοι τους εξίσου έτοιμοι να αντιμετωπίσουν. Γι’ αυτό, ήταν ανάγκη να υπάρχουν συνετοί και φρόνιμοι επίσκοποι, άντρες με πείρα και ικανότητες, οι οποίοι θα ενδιαφέρονταν βαθιά για τη φροντίδα της πνευματικής ευημερίας όλων και θα ήταν ικανοί να τους καθοδηγούν στην αλήθεια. (2) Είχε γίνει αντιληπτό ότι το ποίμνιο χρειαζόταν προστασία από τους ‘λύκους που έχουν κάλυμμα προβάτου’. (Ματθ. 7:15) Χρειαζόταν να ενδυναμωθούν με το να βοηθηθούν να αποκτήσουν πλήρη γνώση της αλήθειας. (3) Η πείρα είχε δείξει ότι, αν δεν υπάρχει διευθέτηση για διορισμό πρεσβυτέρων οι οποίοι να διαφυλάττουν το ποίμνιο, μερικοί παίρνουν αυτή τη θέση και φτάνουν στο σημείο να θεωρούν το ποίμνιο δικό τους. (4) Χωρίς εύτακτη διευθέτηση, άτομα όσια στην αλήθεια μπορεί να διαπίστωναν ότι οι υπηρεσίες τους ήταν ανεπιθύμητες εξαιτίας της επιρροής μερικών οι οποίοι διαφωνούσαν με αυτούς.

Ενόψει όλων αυτών, η Σκοπιά δήλωσε: «Δεν διστάζουμε να συστήσουμε στις Εκκλησίεςc σε κάθε μέρος, είτε είναι μεγάλες είτε μικρές σε αριθμό, την αποστολική συμβουλή, σύμφωνα με την οποία σε κάθε ομάδα πρέπει να εκλέγονται πρεσβύτεροι ανάμεσα από τα μέλη της προκειμένου να ‘ποιμαίνουν’ το ποίμνιο και να το ‘επισκοπούν’». (Πράξ. 14:21-23· 20:17, 28) Οι τοπικές εκκλησίες ακολούθησαν αυτή τη σωστή Γραφική συμβουλή. Αυτό αποτελούσε σημαντικό βήμα για τη θέσπιση μιας εκκλησιαστικής διάρθρωσης η οποία θα βρισκόταν σε αρμονία με εκείνη που υπήρχε στις μέρες των αποστόλων.

Ωστόσο, σύμφωνα με τον τρόπο που κατανοούσαν τότε τα πράγματα, η επιλογή των πρεσβυτέρων, καθώς και των διακόνων που τους βοηθούσαν, γινόταν κατόπιν ψηφοφορίας της εκκλησίας. Κάθε χρόνο, ή και πιο συχνά αν ήταν απαραίτητο, εξετάζονταν τα προσόντα εκείνων οι οποίοι θα μπορούσαν να υπηρετήσουν και γινόταν ψηφοφορία. Επρόκειτο βασικά για δημοκρατική διαδικασία, η οποία όμως υπόκειτο σε ορισμένους περιορισμούς που είχαν σκοπό να χρησιμεύουν ως προστατευτικά μέτρα. Όλοι στην εκκλησία παροτρύνονταν να εξετάζουν προσεκτικά τα Γραφικά προσόντα και να εκφράζουν με την ψήφο τους, όχι τη δική τους γνώμη, αλλά εκείνο που πίστευαν ότι ήταν το θέλημα του Κυρίου. Εφόσον μόνο οι «πλήρως καθιερωμένοι» είχαν δικαίωμα ψήφου, η συλλογική τους ψήφος, όταν καθοδηγούνταν από το Λόγο και το πνεύμα του Κυρίου, θεωρούνταν ότι εξέφραζε το θέλημα του Κυρίου στο θέμα αυτό. Μολονότι ο αδελφός Ρώσσελ μπορεί να μην το είχε συνειδητοποιήσει πλήρως, η διευθέτηση αυτή που σύστησε ο ίδιος ήταν ίσως επηρεασμένη μέχρι ενός βαθμού, όχι μόνο από την απόφασή του να αποφύγει οποιαδήποτε ομοιότητα με κάποια εξυψωμένη τάξη κληρικών, αλλά και από το παρελθόν του ως εφήβου στην Κογκρεγκασιοναλιστική Εκκλησία.

Όταν ο τόμος της Χαραυγής της Χιλιετηρίδος ο οποίος είχε τίτλο Η Νέα Κτίσις (εκδόθηκε το 1904, στην αγγλική) εξέτασε και πάλι λεπτομερώς το ρόλο των πρεσβυτέρων και τον τρόπο με τον οποίο έπρεπε να επιλέγονται, δόθηκε ιδιαίτερη προσοχή στο εδάφιο Πράξεις 14:23. Τα ταμεία της Γραφής που είχαν συντάξει οι Τζέιμς Στρονγκ και Ρόμπερτ Γιανγκ παρατέθηκαν ως αυθεντίες για την άποψη ότι η δήλωση «εχειροτόνησαν εις αυτούς πρεσβυτέρους» (ΝΜ) έπρεπε να μεταφραστεί «εξέλεξαν αυτούς πρεσβυτέρους δι’ ανατάσεως της χειρός».d Μάλιστα μερικές μεταφράσεις της Αγίας Γραφής λένε ότι οι πρεσβύτεροι ‘διορίζονταν δια ψηφοφορίας’. (Κατά Λέξη Μετάφραση της Αγίας Γραφής [Literal Translation of the Holy Bible] του Γιανγκ· Η Εμφατική Βίβλος [The Emphasised Bible] του Ρόδερχαμ) Αλλά ποιοι θα λάβαιναν μέρος σε αυτή την ψηφοφορία;

Η υιοθέτηση της άποψης ότι στην ψηφοφορία έπρεπε να λαβαίνει μέρος η εκκλησία ως σύνολο δεν έφερνε πάντοτε τα επιθυμητά αποτελέσματα. Οι ψηφοφόροι έπρεπε να είναι άτομα ‘πλήρως καθιερωμένα’, και μερικοί εκλεγόμενοι ανταποκρίνονταν όντως στα Γραφικά προσόντα και υπηρετούσαν ταπεινά τους αδελφούς τους. Αλλά συχνά η ψηφοφορία αντανακλούσε τις προσωπικές προτιμήσεις και όχι το Λόγο και το πνεύμα του Θεού. Έτσι, στο Χάλε της Γερμανίας, όταν ορισμένοι οι οποίοι πίστευαν πως έπρεπε να γίνουν πρεσβύτεροι δεν πήραν τη θέση που ήθελαν, προξένησαν σοβαρή ρήξη. Στο Μπάρμεν της Γερμανίας, ανάμεσα στους υποψηφίους το 1927 ήταν και ορισμένοι οι οποίοι εναντιώνονταν στο έργο της Εταιρίας, και στη διάρκεια της δι’ ανατάσεως της χειρός ψηφοφορίας έγινε μεγάλη οχλαγωγία. Ήταν, λοιπόν, απαραίτητο να αλλάξει η διευθέτηση και να γίνεται μυστική ψηφοφορία.

Το 1916, χρόνια πριν από αυτά τα συμβάντα, ο αδελφός Ρώσσελ είχε γράψει με βαθιά ανησυχία: «Μια φρικτή κατάσταση επικρατεί σε μερικές Τάξεις όταν πρόκειται να διεξαχτούν εκλογές. Οι υπηρέτες της Εκκλησίας επιχειρούν να γίνουν άρχοντες, δικτάτορες—μερικές φορές μάλιστα προεδρεύουν στη συνάθροιση με τον εμφανή σκοπό να φροντίσουν να εκλεγούν Πρεσβύτεροι και Διάκονοι οι ίδιοι και οι καλύτεροι φίλοι τους. . . . Μερικοί προσπαθούν αθόρυβα να εκμεταλλευτούν την Τάξη με το να φροντίζουν να γίνουν οι εκλογές την περίοδο που είναι ιδιαίτερα ευνοϊκή για τους ίδιους και για τους φίλους τους. Άλλοι γεμίζουν τη συνάθροιση με φίλους τους, φέρνοντας σχετικά ξένους, οι οποίοι δεν σκοπεύουν να παρακολουθούν τακτικά την Τάξη, αλλά έρχονται μόνο και μόνο σε ένδειξη φιλίας για να ψηφίσουν υπέρ ενός φίλου τους».

Άραγε χρειαζόταν απλώς να μάθουν πώς να διεξάγουν δημοκρατικές εκλογές πιο ομαλά ή μήπως υπήρχε κάτι από το Λόγο του Θεού που δεν είχαν διακρίνει ακόμα;

Οργανώνονται για να Κηρύξουν τα Καλά Νέα

Από πολύ νωρίς, ο αδελφός Ρώσσελ αναγνώρισε ότι μια από τις πιο σημαντικές ευθύνες κάθε μέλους της Χριστιανικής εκκλησίας ήταν το ευαγγελιστικό έργο. (1 Πέτρ. 2:9) Η Σκοπιά εξήγησε ότι δεν εφαρμόζονταν μόνο στον Ιησού, αλλά και σε όλους τους χρισμένους από το πνεύμα ακολούθους του, τα προφητικά λόγια του εδαφίου Ησαΐας 61:1, το οποίο λέει σύμφωνα με τη Μετάφραση Νέου Κόσμου: ‘Ο Ιεχωβά με έχει χρίσει να λέω καλά νέα’ ή, όπως αποδίδει η Μετάφραση Βασιλέως Ιακώβου τον τρόπο με τον οποίο παρέθεσε αυτό το εδάφιο ο Ιησούς, «Εκείνος με έχει χρίσει για να κηρύττω το ευαγγέλιο».—Λουκ. 4:18.

Ήδη το 1881, η Σκοπιά (στην αγγλική) περιείχε το άρθρο «Ζητούνται 1.000 Κήρυκες». Επρόκειτο για μια έκκληση που έγινε σε κάθε μέλος της εκκλησίας να χρησιμοποιεί όσο χρόνο μπορούσε (μισή ώρα, μία ώρα, δύο, τρεις) για να συμμετέχει στη διάδοση της Βιβλικής αλήθειας. Δόθηκε επίσης η παρότρυνση να αναλάβουν έργο βιβλιοπώλη ευαγγελιστή άντρες και γυναίκες που δεν είχαν οικογένειες εξαρτώμενες από εκείνους και οι οποίοι μπορούσαν να διαθέτουν το μισό ή και περισσότερο από το χρόνο τους αποκλειστικά για το έργο του Κυρίου. Ο αριθμός εκείνων που συμμετείχαν στο έργο αυτό ως βιβλιοπώλες ποίκιλλε σημαντικά από έτος σε έτος, αλλά το 1885 αυτοί ήταν ήδη γύρω στους 300. Και μερικοί άλλοι είχαν κάποια συμμετοχή αλλά σε πιο περιορισμένη κλίμακα. Οι βιβλιοπώλες λάβαιναν διάφορες εισηγήσεις ως προς το πώς να διεξάγουν το έργο τους. Αλλά ο αγρός ήταν τεράστιος και, τουλάχιστον στην αρχή, επέλεγαν οι ίδιοι τον τομέα τους και μετακινούνταν από τη μια περιοχή στην άλλη ανάλογα με το τι έκριναν εκείνοι κυρίως πως ήταν καλύτερο. Κατόπιν, όταν συναντιόνταν στις συνελεύσεις, έκαναν τις αναγκαίες προσαρμογές προκειμένου να συντονίσουν τις προσπάθειές τους.

Το ίδιο έτος που άρχισε η υπηρεσία βιβλιοπώλη, ο αδελφός Ρώσσελ έδωσε για τύπωμα πολλά φυλλάδια (και βιβλιάρια) που προορίζονταν για δωρεάν διανομή. Από αυτά ξεχώριζε το έντυπο Τροφή για Σκεπτομένους Χριστιανούς (Food for Thinking Christians), από το οποίο διανεμήθηκαν 1.200.000 αντίτυπα τους πρώτους τέσσερις μήνες. Το έργο που αφορούσε τις διευθετήσεις για την εκτύπωση και τη διανομή αυτή έγινε αιτία να σχηματιστεί η Φυλλαδική Εταιρία Σκοπιά της Σιών για να φροντίζει τις απαραίτητες λεπτομέρειες. Ο αδελφός Ρώσσελ, προκειμένου να μη διακοπεί το έργο σε περίπτωση θανάτου του και προκειμένου να διευκολυνθεί η διαχείριση των δωρεών οι οποίες θα χρησιμοποιούνταν για το έργο, έκανε αίτηση να γίνει νομική καταχώρηση της Εταιρίας, πράγμα που έγινε επισήμως στις 15 Δεκεμβρίου 1884. Αυτό έφερε σε ύπαρξη ένα νομικό πρόσωπο, κάτι που ήταν απαραίτητο.

Ανάλογα με τις ανάγκες που ανέκυπταν, ιδρύονταν γραφεία τμήματος της Εταιρίας Σκοπιά και σε άλλες χώρες. Το πρώτο ήταν στο Λονδίνο της Αγγλίας, στις 23 Απριλίου 1900. Ένα άλλο στο Έλμπερφελντ της Γερμανίας το 1902. Ύστερα από δυο χρόνια, στην άλλη άκρη της γης, οργανώθηκε ένα τμήμα στη Μελβούρνη της Αυστραλίας. Τον καιρό της συγγραφής αυτού του βιβλίου, υπήρχαν 99 τμήματα σε όλο τον κόσμο.

Μολονότι είχαν αρχίσει να παίρνουν μορφή οι οργανωτικές διευθετήσεις που ήταν αναγκαίες για την παροχή πληθώρας Γραφικών εντύπων, στην αρχή οι εκκλησίες ήταν εκείνες που έθεταν σε εφαρμογή οποιεσδήποτε τοπικές διευθετήσεις για τη δημόσια διανομή εκείνης της ύλης. Σε μια επιστολή με ημερομηνία 16 Μαρτίου 1900, ο αδελφός Ρώσσελ ανέφερε πώς έβλεπε εκείνος αυτό το θέμα. Αυτή η επιστολή, η οποία απευθυνόταν προς «Αλεξάντερ Μ. Γκράχαμ και Εκκλησία Βοστώνης, Μασαχουσέτη», έλεγε: «Όπως γνωρίζετε όλοι, η ρητή πρόθεσή μου είναι να αφήνω την κάθε ομάδα του λαού του Κυρίου να διαχειρίζεται μόνη της τις υποθέσεις της, σύμφωνα με τη δική της κρίση, κάνοντας εισηγήσεις, όχι υπό τύπο παρέμβασης, αλλά υπό τύπο απλής συμβουλής». Αυτό αφορούσε, όχι μόνο τις συναθροίσεις τους, αλλά και τον τρόπο με τον οποίο διεξήγαν τη διακονία τους στον αγρό. Γι’ αυτό, αφού έδινε στους αδελφούς μερικές πρακτικές συμβουλές, κατέληγε με τα λόγια: «Αυτά είναι απλώς μια εισήγηση».

Μερικές δραστηριότητες απαιτούσαν πιο συγκεκριμένη καθοδηγία από την Εταιρία. Σε σχέση με την προβολή του ‘Φωτοδράματος της Δημιουργίας’, η κάθε εκκλησία ήταν εκείνη που θα καθόριζε το αν είχαν τη διάθεση και τη δυνατότητα να νοικιάσουν μια αίθουσα ή κάποιον άλλο χώρο για να το παρουσιάσουν στην περιοχή τους. Ωστόσο, ήταν απαραίτητο να μεταφέρεται ο εξοπλισμός από πόλη σε πόλη, και οι προβολές έπρεπε να γίνονται βάσει προγράμματος· έτσι σε αυτές τις λεπτομέρειες παρείχε συντονισμένη κατεύθυνση η Εταιρία. Δόθηκε η προτροπή να έχει κάθε εκκλησία μια Επιτροπή για το Δράμα η οποία θα φρόντιζε για τις τοπικές διευθετήσεις. Αλλά η Εταιρία έστελνε κάποιον ως επόπτη, ο οποίος έδινε επισταμένη προσοχή στις λεπτομέρειες ώστε να διασφαλίζεται το ότι όλα θα κυλούσαν ομαλά.

Καθώς πέρασε το 1914 και κατόπιν το 1915, εκείνοι οι χρισμένοι από το πνεύμα Χριστιανοί ανέμεναν με ανυπομονησία την εκπλήρωση της ουράνιας ελπίδας τους. Ταυτόχρονα λάβαιναν την ενθάρρυνση να παραμένουν απασχολημένοι στην υπηρεσία του Κυρίου. Αν και πίστευαν ότι ο καιρός που τους υπολειπόταν να παραμείνουν ζωντανοί κατά σάρκα ήταν πολύ σύντομος, έγινε φανερό ότι, προκειμένου να διεξάγουν το κήρυγμα των καλών νέων με εύτακτο τρόπο, χρειαζόταν περισσότερη κατεύθυνση από όση λάβαιναν όταν αριθμούσαν απλώς λίγες εκατοντάδες. Λίγο αργότερα από τότε που ο Ι. Φ. Ρόδερφορντ έγινε ο δεύτερος πρόεδρος της Εταιρίας Σκοπιά, εκείνη η κατεύθυνση πήρε νέες διαστάσεις. Το τεύχος 1 Μαρτίου 1917 της Σκοπιάς (στην αγγλική) ανακοίνωσε ότι, από τότε και έπειτα, την ανάθεση όλων των τομέων τους οποίους θα καλλιεργούσαν οι διάκονοι που υπηρετούσαν ως βιβλιοπώλες και ως εργάτες ποίμανσηςe στις διάφορες εκκλησίες θα την έκανε το γραφείο της Εταιρίας. Εκεί που σε αυτή την υπηρεσία αγρού συμμετείχαν και ντόπιοι εργάτες και βιβλιοπώλες σε μια πόλη ή σε μια επαρχία, μια τοπικά διορισμένη επιτροπή περιφερείας χώριζε τον τομέα και τον μοίραζε σε αυτούς ανάλογα. Η διευθέτηση αυτή συνέβαλε σε μια πραγματικά αξιοθαύμαστη διανομή του βιβλίου Το Τετελεσμένον Μυστήριον μέσα σε λίγους μόνο μήνες στο έτος 1917-1918. Επίσης αποδείχτηκε πολύτιμη στο να διανεμηθούν αστραπιαία 10.000.000 αντίτυπα ενός φυλλαδίου που είχε θέμα ‘Η Πτώση της Βαβυλώνας’ και αποτελούσε δυναμικό ξεσκέπασμα του Χριστιανικού κόσμου.

Λίγο μετά από αυτό, μέλη του διοικητικού συμβουλίου της Εταιρίας συνελήφθησαν, και στις 21 Ιουνίου 1918 καταδικάστηκαν σε 20ετή φυλάκιση. Το κήρυγμα των καλών νέων σχεδόν σταμάτησε. Μήπως ήταν αυτός ο καιρός κατά τον οποίο θα ενώνονταν επιτέλους με τον Κύριο σε ουράνια δόξα;

Έπειτα από λίγους μήνες ο πόλεμος τελείωσε. Το επόμενο έτος οι υπεύθυνοι της Εταιρίας αποφυλακίστηκαν. Εξακολουθούσαν να είναι ζωντανοί κατά σάρκα. Τα πράγματα δεν ήρθαν όπως τα περίμεναν, αλλά αυτοί κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι ο Θεός πρέπει ακόμα να είχε έργο για να κάνουν εδώ στη γη.

Μόλις πρόσφατα η πίστη τους είχε περάσει μέσα από σοβαρές δοκιμασίες. Ωστόσο, το 1919, η Σκοπιά (στην αγγλική) τους ενίσχυσε με Γραφικές μελέτες που υποκινούσαν σε δράση, οι οποίες είχαν το θέμα «Ευλογημένοι Είναι οι Άφοβοι». Έπειτα από αυτές ήρθε το άρθρο «Ευκαιρίες για Υπηρεσία». Αλλά οι αδελφοί δεν είχαν οραματιστεί τις ευρείες οργανωτικές εξελίξεις που θα λάβαιναν χώρα στη διάρκεια των ερχόμενων δεκαετιών.

Κατάλληλο Παράδειγμα για το Ποίμνιο

Ο αδελφός Ρόδερφορντ είχε αντιληφθεί ότι για να συνεχιστεί η διεξαγωγή του έργου με εύτακτο και ενοποιημένο τρόπο, άσχετα από το πόσο σύντομος μπορεί να ήταν ο καιρός, ήταν ζωτικό το κατάλληλο παράδειγμα για το ποίμνιο. Ο Ιησούς είχε χαρακτηρίσει τους ακολούθους του πρόβατα, και τα πρόβατα ακολουθούν τον ποιμένα τους. Φυσικά, ο ίδιος ο Ιησούς είναι ο Καλός Ποιμένας, αλλά χρησιμοποιεί επίσης πρεσβυτέρους, ως υποποιμένες του λαού του. (1 Πέτρ. 5:1-3) Αυτοί οι πρεσβύτεροι πρέπει να είναι άντρες που συμμετέχουν οι ίδιοι στο έργο το οποίο ανέθεσε ο Ιησούς και που ενθαρρύνουν και άλλους να συμμετέχουν. Πρέπει να έχουν γνήσιο ευαγγελιστικό πνεύμα. Ωστόσο, τον καιρό της διανομής του βιβλίου Το Τετελεσμένον Μυστήριον, μερικοί πρεσβύτεροι απέφυγαν να το κάνουν αυτό· ορισμένοι μάλιστα απέτρεπαν αρκετά ανοιχτά τους άλλους από το να συμμετάσχουν στη διανομή αυτή.

Ένα εξαιρετικά σημαντικό βήμα για να διορθωθεί αυτή η κατάσταση έγινε το 1919, όταν άρχισε να εκδίδεται το περιοδικό Ο Χρυσούς Αιών. Αυτό επρόκειτο να αποτελέσει ισχυρό όργανο για τη διακήρυξη του γεγονότος ότι η Βασιλεία του Θεού είναι η μοναδική μόνιμη λύση στα προβλήματα του ανθρώπινου γένους. Κάθε εκκλησία η οποία επιθυμούσε να συμμετέχει στη δραστηριότητα αυτή κλήθηκε να ζητήσει να εγγραφεί από την Εταιρία ως ‘υπηρεσιακή οργάνωση’. Κατόπιν η Εταιρία διόριζε ένα διευθυντή, ή διευθυντή υπηρεσίας όπως έγινε γνωστός, ο οποίος δεν υπόκειτο σε ετήσια εκλογή.f Αυτός, ως ο τοπικός εκπρόσωπος της Εταιρίας, έπρεπε να οργανώνει το έργο, να αναθέτει τομείς και να ενθαρρύνει τη συμμετοχή της εκκλησίας στην υπηρεσία αγρού. Έτσι, παράλληλα με τους δημοκρατικά εκλεγμένους πρεσβυτέρους και διακόνους, άρχισε να λειτουργεί και ένα άλλο είδος οργανωτικής διευθέτησης που αναγνώριζε την ύπαρξη μιας εξουσίας—η οποία βρισκόταν εκτός της τοπικής εκκλησίας και είχε δικαίωμα να κάνει διορισμούς—και το οποίο έδινε μεγαλύτερη έμφαση στο κήρυγμα των καλών νέων της Βασιλείας του Θεού.g

Στη διάρκεια των ετών που ακολούθησαν, το έργο διακήρυξης της Βασιλείας έλαβε μεγάλη ώθηση, σαν από μια ακατανίκητη δύναμη. Τα γεγονότα που συνέβησαν το 1914 και μετά από αυτό είχαν δείξει καθαρά ότι εκπληρωνόταν ήδη η μεγάλη προφητεία με την οποία ο Κύριος Ιησούς Χριστός περιέγραψε την τελική περίοδο του παλιού συστήματος. Ενόψει αυτού του γεγονότος, η Σκοπιά τόνισε το 1920 ότι, όπως προειπώθηκε στο εδάφιο Ματθαίος 24:14, αυτός ήταν ο καιρός κατά τον οποίο έπρεπε να διακηρυχτούν τα καλά νέα σχετικά με ‘το τέλος της παλιάς τάξης πραγμάτων και την εγκαθίδρυση της Μεσσιανικής βασιλείας’.h (Ματθ. 24:3-14) Αφού παρακολούθησαν τη συνέλευση των Σπουδαστών της Γραφής στο Σίνταρ Πόιντ του Οχάιο, το 1922, οι εκπρόσωποι έφυγαν νιώθοντας να αντηχεί στα αφτιά τους η φράση: «Διαφημίστε, διαφημίστε, διαφημίστε τον Βασιλιά και τη βασιλεία του». Ο ρόλος των αληθινών Χριστιανών τονίστηκε με ακόμα πιο ευδιάκριτο τρόπο το 1931, όταν υιοθετήθηκε το όνομα Μάρτυρες του Ιεχωβά.

Ήταν φανερό ότι ο Ιεχωβά είχε αναθέσει στους δούλους του ένα έργο στο οποίο όλοι τους μπορούσαν να συμμετέχουν. Η ανταπόκριση ήταν ενθουσιώδης. Πολλοί έκαναν μεγάλες προσαρμογές στη ζωή τους προκειμένου να αφιερώνουν όλο τους το χρόνο στο έργο αυτό. Ακόμα και από εκείνους που αφιέρωναν απλώς μέρος του χρόνου τους, πάρα πολλοί διέθεταν ολόκληρη τη μέρα στην υπηρεσία αγρού τα σαββατοκύριακα. Ανταποκρινόμενοι στην ενθάρρυνση που περιείχε η Σκοπιά και ο Πληροφορητής τα έτη 1938 και 1939, πολλοί Μάρτυρες του Ιεχωβά εκείνης της εποχής προσπαθούσαν ευσυνείδητα να αφιερώνουν 60 ώρες κάθε μήνα στην υπηρεσία αγρού.

Μεταξύ αυτών των ζηλωτών Μαρτύρων συγκαταλέγονταν και πλήθος ταπεινών και αφοσιωμένων δούλων του Ιεχωβά οι οποίοι ήταν πρεσβύτεροι στις εκκλησίες. Εντούτοις, σε ορισμένα μέρη, στη δεκαετία του 1920 και στις αρχές της δεκαετίας του 1930, προβαλλόταν επίσης αξιοσημείωτη αντίδραση στην ιδέα να συμμετέχουν όλοι στην υπηρεσία αγρού. Συχνά οι δημοκρατικά εκλεγμένοι πρεσβύτεροι εξέφραζαν αρκετά ανοιχτά τη διαφωνία τους με τα όσα έλεγε η Σκοπιά σχετικά με την ευθύνη των ατόμων να κηρύττουν στους εκτός εκκλησίας ανθρώπους. Η άρνηση να ακούσουν τα όσα το πνεύμα του Θεού, μέσω των Αγίων Γραφών, είχε να πει στην εκκλησία σχετικά με αυτό το θέμα εμπόδιζε τη ροή του πνεύματος του Θεού σε εκείνους τους ομίλους.—Αποκ. 2:5, 7.

Το 1932 λήφθηκαν μέτρα για να διορθωθεί αυτή η κατάσταση. Το πρωταρχικού ενδιαφέροντος σημείο δεν ήταν το αν μερικοί εξέχοντες πρεσβύτεροι θα προσβάλλονταν ή το αν μερικοί από εκείνους που ήταν συνταυτισμένοι με τις εκκλησίες θα αποχωρούσαν. Απεναντίας, η επιθυμία των αδελφών ήταν να ευαρεστούν τον Ιεχωβά και να κάνουν το θέλημά του. Για το σκοπό αυτόν, τα τεύχη 15 Σεπτεμβρίου και 1 Οκτωβρίου της Σκοπιάς εκείνου του έτους έδωσαν ιδιαίτερη προσοχή στο θέμα ‘Η Οργάνωση του Ιεχωβά’.

Εκείνα τα άρθρα έδειξαν με εύστοχο τρόπο ότι όλοι όσοι αποτελούσαν πραγματικά μέρος της οργάνωσης του Ιεχωβά θα έκαναν το έργο που ο Λόγος του έλεγε πως έπρεπε να γίνει στη διάρκεια αυτής της περιόδου. Τα άρθρα υποστήριξαν την άποψη ότι η ιδιότητα του Χριστιανού πρεσβυτέρου δεν είναι ένα αξίωμα στο οποίο κάποιος μπορεί να εκλεγεί αλλά μια κατάσταση που μπορεί να αποκτηθεί μέσω πνευματικής ανάπτυξης. Ιδιαίτερη έμφαση δόθηκε στην προσευχή που έκανε ο Ιησούς ζητώντας οι ακόλουθοί του «να είναι όλοι ένα»—σε ενότητα με τον Θεό και τον Χριστό, και συνεπώς ενωμένοι μεταξύ τους στην εκτέλεση του θελήματος του Θεού. (Ιωάν. 17:21) Και με ποιο αποτέλεσμα; Σύμφωνα με την απάντηση που έδινε το δεύτερο άρθρο, ‘καθένας από το υπόλοιπο πρέπει να είναι μάρτυρας του ονόματος και της βασιλείας του Ιεχωβά Θεού’. Η επίβλεψη δεν θα ανατιθόταν σε κανέναν ο οποίος θα αμελούσε ή θα αρνούνταν να κάνει αυτό που λογικά μπορούσε να κάνει για να συμμετέχει στη δημόσια επίδοση μαρτυρίας.

Στο τέλος της μελέτης αυτών των άρθρων, οι εκκλησίες κλήθηκαν να υιοθετήσουν μια απόφαση ως ένδειξη του ότι συμφωνούσαν. Έτσι καταργήθηκαν οι ετήσιες εκκλησιαστικές εκλογές που γίνονταν για πρεσβυτέρους και διακόνους. Στο Μπέλφαστ της Βόρειας Ιρλανδίας, όπως και αλλού, μερικοί από τους πρώην ‘εκλεγόμενους πρεσβυτέρους’ έφυγαν· άλλα άτομα τα οποία συμμερίζονταν τις απόψεις τους πήγαν μαζί τους. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να μειωθεί ο αριθμός των μελών τους αλλά να ενισχυθεί ολόκληρη η οργάνωση. Εκείνοι που παρέμειναν ήταν άνθρωποι πρόθυμοι να επωμιστούν τη Χριστιανική ευθύνη της επίδοσης μαρτυρίας. Αντί να εκλέγουν με ψηφοφορία πρεσβυτέρους, οι εκκλησίες—εξακολουθώντας να χρησιμοποιούν δημοκρατικές μεθόδους—επέλεγαν μια επιτροπή υπηρεσίαςi αποτελούμενη από πνευματικά ώριμους άντρες, οι οποίοι συμμετείχαν ενεργά στη δημόσια επίδοση μαρτυρίας. Επίσης τα μέλη της εκκλησίας εξέλεγαν με ψηφοφορία έναν εισηγητή ο οποίος θα προέδρευε στις συναθροίσεις τους, καθώς και ένα γραμματέα-ταμία. Όλοι αυτοί οι άντρες ήταν ενεργοί μάρτυρες του Ιεχωβά.

Τώρα που η επίβλεψη της εκκλησίας ανατέθηκε σε άντρες που τους ενδιέφερε, όχι η προσωπική τους θέση, αλλά η εκτέλεση του έργου του Θεού—το να δίνουν μαρτυρία για το όνομα και τη Βασιλεία του—και οι οποίοι έθεταν ένα καλό παράδειγμα με τη δική τους συμμετοχή σε αυτό, το έργο προχωρούσε μπροστά πιο ομαλά. Αν και δεν το γνώριζαν τότε, πολλά έπρεπε να γίνουν ακόμα· μια πιο εκτεταμένη επίδοση μαρτυρίας από εκείνη που είχε ήδη δοθεί, μια σύναξη ατόμων που δεν την περίμεναν. (Ησ. 55:5) Από ό,τι έδειχναν τα πράγματα ο Ιεχωβά τούς προετοίμαζε για αυτήν.

Μερικοί που είχαν την ελπίδα της αιώνιας ζωής στη γη είχαν αρχίσει να συναναστρέφονται με αυτούς.j Αλλά η Αγία Γραφή προέλεγε τη συγκέντρωση ενός πολύ όχλου (ή μεγάλου πλήθους) που θα απέβλεπε να διασωθεί από την ερχόμενη μεγάλη θλίψη. (Αποκ. 7:9-14) Το 1935 διασαφηνίστηκε η ταυτότητα αυτού του πολύ όχλου. Οι αλλαγές που έγιναν στην επιλογή επισκόπων τη δεκαετία του 1930 εξάρτισαν καλύτερα την οργάνωση ώστε να μπορεί να επιμεληθεί το έργο το οποίο περιελάμβανε τη σύναξη, τη διδασκαλία και την εκπαίδευση αυτών των ατόμων.

Για τους περισσότερους Μάρτυρες του Ιεχωβά αυτό το διευρυμένο έργο αποτελούσε συναρπαστική εξέλιξη. Η διακονία τους στον αγρό προσέλαβε καινούρια σημασία. Μερικοί, όμως, δεν είχαν τη διάθεση να κηρύττουν. Απέφευγαν να συμμετέχουν και προσπαθούσαν να δικαιολογήσουν την αδράνειά τους με το επιχείρημα ότι ο πολύς όχλος δεν θα συναγόταν παρά μόνο μετά τον Αρμαγεδδώνα. Ωστόσο, η πλειονότητα διέκρινε ότι υπήρχε μια ακόμα ευκαιρία για να εκδηλώσουν την οσιότητά τους στον Ιεχωβά και την αγάπη τους για το συνάνθρωπό τους.

Ποια ήταν η θέση των μελών του μεγάλου πλήθους στη διάρθρωση της οργάνωσης; Τους υποδείχτηκε ο ρόλος τον οποίο ανέθετε ο Λόγος του Θεού στο «μικρό ποίμνιο» των χρισμένων από το πνεύμα, και εκείνοι εργάστηκαν με χαρά σε αρμονία με αυτή τη διευθέτηση. (Λουκ. 12:32-44) Επίσης, έμαθαν ότι, όπως οι χρισμένοι από το πνεύμα, έτσι και εκείνοι είχαν την ευθύνη να λένε τα καλά νέα σε άλλους. (Αποκ. 22:17) Εφόσον ήθελαν να γίνουν επίγειοι υπήκοοι της Βασιλείας του Θεού, αυτή η Βασιλεία έπρεπε να έρχεται πρώτη στη ζωή τους, και εκείνοι έπρεπε να μιλούν με ζήλο στους άλλους για αυτήν. Για να ταιριάζουν στην περιγραφή που κάνει η Αγία Γραφή για εκείνους οι οποίοι θα διαφυλαχτούν από τη μεγάλη θλίψη και θα περάσουν στο νέο κόσμο του Θεού, αυτοί πρέπει να είναι άνθρωποι που «φωνάζουν συνεχώς με δυνατή φωνή, λέγοντας: ‘Τη σωτηρία την οφείλουμε στον Θεό μας, που κάθεται πάνω στο θρόνο, και στο Αρνί’». (Αποκ. 7:10, 14) Το 1937, καθώς άρχισαν να αυξάνονται σε αριθμό και γινόταν έκδηλος ο ζήλος τους για τον Κύριο, προσκλήθηκαν επίσης να επωμιστούν και αυτοί την ευθύνη που σχετίζεται με την επίβλεψη στην εκκλησία.

Εντούτοις, τους έγινε η υπενθύμιση ότι η οργάνωση ανήκει στον Ιεχωβά, και όχι σε κάποιον άνθρωπο. Δεν έπρεπε να υπάρχουν διαιρέσεις ανάμεσα στο υπόλοιπο των χρισμένων από το πνεύμα και στα μέλη του μεγάλου πλήθους των άλλων προβάτων. Έπρεπε να συνεργάζονται ως αδελφοί και αδελφές στην υπηρεσία του Ιεχωβά. Όπως είχε πει ο Ιησούς: «Άλλα πρόβατα έχω, που δεν είναι από αυτή τη μάντρα· και εκείνα πρέπει να τα φέρω, και θα ακούσουν τη φωνή μου και θα γίνουν ένα ποίμνιο, ένας ποιμένας». (Ιωάν. 10:16) Το πόσο πραγματικό ήταν αυτό γινόταν ολοένα και πιο φανερό.

Εκπληκτικές εξελίξεις είχαν λάβει χώρα στην οργάνωση σε σχετικά σύντομη περίοδο. Αλλά μήπως υπήρχαν περισσότερα που χρειάζονταν να γίνουν ώστε να διευθετούνται οι υποθέσεις των εκκλησιών σε πλήρη αρμονία με τους τρόπους ενέργειας του Ιεχωβά, όπως αυτοί ορίζονται στον εμπνευσμένο του Λόγο;

Θεοκρατική Οργάνωση

«Θεοκρατία» σημαίνει «κυβέρνηση του Θεού». Ήταν αυτού του είδους η κυβέρνηση εκείνη που κατηύθυνε τις εκκλησίες; Φρόντιζαν αυτοί, όχι μόνο να λατρεύουν τον Ιεχωβά, αλλά και να αποβλέπουν σε εκείνον για να κατευθύνει τις εκκλησιαστικές τους υποθέσεις; Συμμορφώνονταν πλήρως με τα όσα έλεγε για αυτά τα θέματα στον εμπνευσμένο του Λόγο; Το διμερές άρθρο ‘Οργάνωση’ το οποίο εμφανίστηκε στη Σκοπιά 1 και 15 Ιουλίου 1938 δήλωσε χαρακτηριστικά: ‘Η οργάνωση του Ιεχωβά δεν είναι κατ’ ουδένα τρόπο δημοκρατική. Ο Ιεχωβά είναι υπέρτατος, και η κυβέρνησή του ή η οργάνωσή του είναι αυστηρώς θεοκρατική’. Ωστόσο, στις τοπικές εκκλησίες των Μαρτύρων του Ιεχωβά εκείνου του καιρού, εξακολουθούσαν να χρησιμοποιούνται δημοκρατικές διαδικασίες για την επιλογή των περισσοτέρων από εκείνους που είχαν την επίβλεψη στις συναθροίσεις και στην υπηρεσία αγρού. Ήταν κατάλληλο να γίνουν και άλλες αλλαγές.

Αλλά δεν έδειχνε το εδάφιο Πράξεις 14:23 ότι οι πρεσβύτεροι στις εκκλησίες έπρεπε να διορίζονται στη θέση τους ‘δι’ ανατάσεως της χειρός’ όπως γίνεται στη διάρκεια ψηφοφορίας; Το πρώτο από εκείνα τα άρθρα της Σκοπιάς που είχαν τον τίτλο ‘Οργάνωση’ αναγνώρισε ότι αυτό το εδάφιο είχε παρανοηθεί στο παρελθόν. Οι διορισμοί ανάμεσα στους Χριστιανούς του πρώτου αιώνα δεν γίνονταν ‘δι’ ανατάσεως της χειρός’ όλων των μελών της εκκλησίας. Απεναντίας, όπως καταδείχτηκε, οι απόστολοι και όσοι ήταν εξουσιοδοτημένοι από εκείνους ήταν αυτοί που ‘ανέτειναν τα χέρια τους’. Αυτό το έκαναν, όχι με το να συμμετέχουν σε κάποια εκκλησιαστική ψηφοφορία, αλλά με το να επιθέτουν τα χέρια τους πάνω σε άτομα τα οποία είχαν τα κατάλληλα προσόντα. Αυτό αποτελούσε σύμβολο επιβεβαίωσης, επιδοκιμασίας ή διορισμού.k Μερικές φορές, οι πρώτες Χριστιανικές εκκλησίες σύστηναν άντρες που είχαν τα κατάλληλα προσόντα, αλλά η τελική επιλογή ή επιδοκιμασία γινόταν από τους αποστόλους, οι οποίοι ήταν εντεταλμένοι άμεσα από τον Χριστό, ή γινόταν από εκείνους που είχαν εξουσιοδοτήσει οι απόστολοι. (Πράξ. 6:1-6) Η Σκοπιά έστρεψε την προσοχή στο γεγονός ότι μόνο μέσα σε επιστολές προς υπεύθυνους επισκόπους (τον Τιμόθεο και τον Τίτο) έδωσε ο απόστολος Παύλος, υπό την κατεύθυνση του αγίου πνεύματος, οδηγίες για το διορισμό επισκόπων. (1 Τιμ. 3:1-13· 5:22· Τίτο 1:5) Καμιά από τις θεόπνευστες επιστολές που απευθύνονταν σε εκκλησίες δεν περιείχε τέτοιες οδηγίες.

Πώς, λοιπόν, έπρεπε να γίνονται οι σύγχρονοι διορισμοί για υπηρεσία στις εκκλησίες; Η ανάλυση που έκανε η Σκοπιά όσον αφορά τη θεοκρατική οργάνωση έδειξε από τις Γραφές ότι ο Ιεχωβά διόρισε τον Ιησού Χριστό «κεφαλή . . . της εκκλησίας»· ότι, όταν ο Χριστός ως ο Κύριος θα επέστρεφε, θα εμπιστευόταν την ευθύνη «πάνω σε όλα τα υπάρχοντά του» στον ‘πιστό και φρόνιμο δούλο’ του· ότι αυτός ο πιστός και φρόνιμος δούλος αποτελούνταν από όλους εκείνους που βρίσκονταν στη γη και είχαν χριστεί με άγιο πνεύμα για να είναι συγκληρονόμοι με τον Χριστό και οι οποίοι υπηρετούσαν ενωμένα υπό τη δική του κατεύθυνση· και ότι ο Χριστός θα χρησιμοποιούσε αυτή την τάξη του δούλου ως μέσο για την παροχή της αναγκαίας επίβλεψης των εκκλησιών. (Κολ. 1:18· Ματθ. 24:45-47· 28:18) Θα ήταν καθήκον της τάξης του δούλου να εφαρμόζει με προσευχή τις οδηγίες που εκτίθενται με σαφήνεια στον εμπνευσμένο Λόγο του Θεού, χρησιμοποιώντας τον ως βάση για να καθορίζει ποιοι έχουν τα προσόντα για θέσεις υπηρεσίας.

Εφόσον το ορατό μέσο που θα χρησιμοποιούσε ο Χριστός είναι ο πιστός και φρόνιμος δούλος (και τα γεγονότα της σύγχρονης ιστορίας που έχουν ήδη εξεταστεί δείχνουν ότι αυτός ο «δούλος» χρησιμοποιεί την Εταιρία Σκοπιά ως νομικό όργανο), η Σκοπιά εξήγησε ότι η θεοκρατική διαδικασία απαιτούσε να γίνονται οι διορισμοί υπηρεσίας μέσω αυτού του οργάνου. Όπως οι εκκλησίες του πρώτου αιώνα αναγνώριζαν το κυβερνών σώμα στην Ιερουσαλήμ, έτσι και σήμερα οι εκκλησίες δεν θα ευημερούσαν πνευματικά χωρίς κεντρική επίβλεψη.—Πράξ. 15:2-30· 16:4, 5.

Ωστόσο, για να είναι ξεκαθαρισμένα τα πράγματα, τονίστηκε πως, όταν η Σκοπιά αναφερόταν στην «Εταιρία», δεν εννοούσε ένα απλό νομικό όργανο, αλλά το σώμα των χρισμένων Χριστιανών οι οποίοι είχαν ιδρύσει εκείνο το νομικό όργανο και το χρησιμοποιούσαν. Συνεπώς η έκφραση αυτή σήμαινε τον πιστό και φρόνιμο δούλο με το Κυβερνών Σώμα του.

Ακόμα και προτού δημοσιευτούν το 1938 τα άρθρα της Σκοπιάς με τίτλο ‘Οργάνωση’, όταν οι εκκλησίες στο Λονδίνο, στη Νέα Υόρκη, στο Σικάγο και στο Λος Άντζελες είχαν μεγαλώσει σε τέτοιο βαθμό ώστε κρίθηκε σκόπιμο να χωριστούν σε μικρότερους ομίλους, είχαν ζητήσει από την Εταιρία να διορίσει όλους τους υπηρέτες τους. Το τεύχος 15 Ιουλίου 1938 της Σκοπιάς καλούσε τώρα και όλες τις άλλες εκκλησίες να κάνουν κάτι παρόμοιο. Για το σκοπό αυτόν, προτάθηκε να υιοθετηθεί η ακόλουθη απόφαση:

‘Εμείς, η ομάδα του λαού του Θεού που έχει ληφθεί για το όνομά του, και βρίσκεται τώρα στη/στο . . . . . . . . . . . . , αναγνωρίζουμε ότι η κυβέρνηση του Θεού είναι καθαρά θεοκρατία και ότι ο Χριστός Ιησούς είναι στο ναό και έχει την πλήρη ευθύνη και τον πλήρη έλεγχο της ορατής καθώς και της αόρατης οργάνωσης του Ιεχωβά, και ότι «Η ΕΤΑΙΡΙΑ» είναι ο ορατός εκπρόσωπος του Κυρίου στη γη, και ως εκ τούτου παρακαλούμε «Την Εταιρία» να οργανώσει την ομάδα αυτή για υπηρεσία και να διορίσει τους διάφορους υπηρέτες της, ώστε να μπορέσουμε όλοι μας να συνεργαστούμε με ειρήνη, δικαιοσύνη, αρμονία και πλήρη ενότητα. Επισυνάπτουμε κατάλογο ονομάτων ορισμένων ατόμων στην ομάδα αυτή τα οποία μας φαίνονται περισσότερο ώριμα και τα οποία συνεπώς φαίνεται ότι είναι καταλληλότερα για να καλύψουν τις ανάλογες θέσεις τις προοριζόμενες για υπηρεσία’.l

Ουσιαστικά όλες οι εκκλησίες των Μαρτύρων του Ιεχωβά συμφώνησαν αμέσως με αυτό. Τα λίγα εκείνα άτομα που δεν συμφώνησαν έπαψαν σύντομα να έχουν έστω και την παραμικρή συμμετοχή στη διακήρυξη της Βασιλείας και έτσι έπαψαν να είναι Μάρτυρες του Ιεχωβά.

Οφέλη από τη Θεοκρατική Κατεύθυνση

Είναι φανερό ότι, αν οι αποφάσεις για τις διδασκαλίες, τα πρότυπα διαγωγής και τις οργανωτικές διαδικασίες ή τις διαδικασίες επίδοσης μαρτυρίας λαβαίνονταν τοπικά από κάθε περιοχή, σύντομα η οργάνωση θα έχανε την ταυτότητα και την ενότητά της. Εύκολα θα μπορούσαν να προκληθούν διαιρέσεις ανάμεσα στους αδελφούς λόγω κοινωνικών, πολιτιστικών και εθνικών διαφορών. Από την άλλη μεριά, η θεοκρατική κατεύθυνση εξασφάλιζε το ότι τα οφέλη από την πνευματική πρόοδο θα έφταναν σε όλες τις εκκλησίες παγκόσμια χωρίς κωλύματα. Έτσι θα ερχόταν σε ύπαρξη η γνήσια ενότητα που ο Ιησούς προσευχήθηκε να επικρατεί μεταξύ των αληθινών ακολούθων του και θα επιτελούνταν πλήρως το ευαγγελιστικό έργο για το οποίο αυτός έδωσε εντολή.—Ιωάν. 17:20-22.

Εντούτοις, μερικοί ισχυρίστηκαν ότι ο Ι. Φ. Ρόδερφορντ υποστήριζε αυτή την οργανωτική αλλαγή απλώς και μόνο επειδή προσπαθούσε να αποκτήσει έτσι μεγαλύτερο έλεγχο επί των Μαρτύρων και ότι χρησιμοποίησε αυτό το μέσο για να επιβάλει τη δική του εξουσία. Ήταν όντως έτσι τα πράγματα; Δεν υπάρχει αμφιβολία για το ότι ο αδελφός Ρόδερφορντ ήταν άνθρωπος με ισχυρές πεποιθήσεις. Εκφραζόταν δυναμικά και χωρίς συμβιβασμούς υπέρ αυτού που πίστευε ότι ήταν η αλήθεια. Ήταν πολύ απότομος ο τρόπος με τον οποίο χειριζόταν τις καταστάσεις όταν διέκρινε ότι κάποιοι ενδιαφέρονταν περισσότερο για τον εαυτό τους παρά για το έργο του Κυρίου. Αλλά ο αδελφός Ρόδερφορντ ήταν γνήσια ταπεινός ενώπιον του Θεού. Όπως έγραψε αργότερα ο Καρλ Κλάιν, ο οποίος έγινε μέλος του Κυβερνώντος Σώματος το 1974: «Οι προσευχές του αδελφού Ρόδερφορντ στην πρωινή λατρεία . . . τον έκαναν πολύ αγαπητό σε εμένα. Παρότι είχε τόσο δυνατή φωνή, όταν απευθυνόταν στον Θεό έμοιαζε σαν ένα μικρό αγόρι που μιλούσε στον μπαμπά του. Τι έξοχη σχέση με τον Ιεχωβά αποκάλυπτε αυτό!» Ο αδελφός Ρόδερφορντ ήταν πλήρως πεπεισμένος για την ταυτότητα της ορατής οργάνωσης του Ιεχωβά, και προσπαθούσε να εξασφαλίσει το γεγονός ότι κανένας άνθρωπος ή ομάδα ανθρώπων δεν θα μπορούσε να εμποδίσει τους αδελφούς ενός τόπου να λαβαίνουν την πλήρη ωφέλεια της πνευματικής τροφής και κατεύθυνσης που έδινε ο Ιεχωβά για τους δούλους Του.

Μολονότι ο αδελφός Ρόδερφορντ υπηρέτησε επί 25 χρόνια ως πρόεδρος της Εταιρίας Σκοπιά και αφιέρωσε όλες του τις δυνάμεις στην προώθηση του έργου της οργάνωσης, δεν ήταν ο ηγέτης των Μαρτύρων του Ιεχωβά ούτε και ήθελε να είναι. Το 1941 σε μια συνέλευση στο Σεντ Λούις του Μισούρι, λίγο πριν από το θάνατό του, αναφέρθηκε στο θέμα της ηγεσίας, λέγοντας: «Θα ήθελα να μάθουν οι ξένοι που τυχόν βρίσκονται εδώ τι πιστεύετε σχετικά με το αν είναι κάποιος άνθρωπος ηγέτης σας, ώστε να μην το ξεχάσουν ποτέ. Κάθε φορά που παρουσιάζεται κάτι και αρχίζει να αναπτύσσεται, λένε ότι υπάρχει κάποιος ανθρώπινος ηγέτης ο οποίος έχει πολλούς οπαδούς. Αν υπάρχει κάποιος στο ακροατήριο αυτό που πιστεύει ότι εγώ, ο οποίος στέκομαι εδώ, είμαι ο ηγέτης των μαρτύρων του Ιεχωβά, να πει Ναι». Η απάντηση ήταν μια εντυπωσιακή σιωπή την οποία έσπασε μόνο ένα εμφατικό «Όχι» που ακούστηκε από μερικούς στο ακροατήριο. Ο ομιλητής συνέχισε: «Αν εσείς που είστε εδώ πιστεύετε ότι είμαι απλώς ένας από τους δούλους του Κυρίου και ότι συνεργαζόμαστε με ενότητα ώμο προς ώμο, υπηρετώντας τον Θεό και υπηρετώντας τον Χριστό, να πείτε Ναι». Ομόφωνα όλοι στη συνέλευση βροντοφώναξαν ένα κατηγορηματικό «Ναι!» Τον επόμενο μήνα ένα ακροατήριο στην Αγγλία ανταποκρίθηκε με τον ίδιο ακριβώς τρόπο.

Σε μερικές περιοχές τα οφέλη της θεοκρατικής οργάνωσης έγιναν γρήγορα αισθητά. Αλλού, χρειάστηκε περισσότερος καιρός· εκείνοι οι οποίοι αποδείχτηκε ότι δεν ήταν ώριμοι, ταπεινοί υπηρέτες με τον καιρό απομακρύνθηκαν και διορίστηκαν άλλοι.

Ωστόσο, καθώς καθιερώνονταν ολοένα και πληρέστερα οι θεοκρατικές διαδικασίες, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά χαίρονταν για το ότι ζούσαν την εκπλήρωση των λόγων που προειπώθηκαν στο εδάφιο Ησαΐας 60:17. Χρησιμοποιώντας εξεικονιστικούς όρους για να απεικονίσει τις βελτιωμένες συνθήκες που θα έρχονταν σε ύπαρξη ανάμεσα στους δούλους του Θεού, ο Ιεχωβά λέει εκεί: «Αντί χαλκού θέλω φέρει χρυσίον και αντί σιδήρου θέλω φέρει αργύριον και αντί ξύλου χαλκόν και αντί λίθων σίδηρον· και θέλω καταστήσει τους αρχηγούς σου ειρήνην και τους επιστάτας σου δικαιοσύνην [θα διορίσω την ειρήνη ως επισκόπους σου και τη δικαιοσύνη ως επιστάτες σου, ΜΝΚ]». Το εδάφιο αυτό δεν περιγράφει τι θα έκαναν οι άνθρωποι, αλλά τι θα έκανε ο ίδιος ο Θεός, όπως και τα οφέλη που θα λάβαιναν οι δούλοι του καθώς θα υποτάσσονταν σε αυτή την ενέργεια. Η ειρήνη πρέπει να κυριαρχεί στις τάξεις τους. Η αγάπη για τη δικαιοσύνη πρέπει να είναι η δύναμη που τους υποκινεί σε υπηρεσία.

Από τη Βραζιλία, η Μοντ Γιούλι, σύζυγος του επισκόπου τμήματος, έγραψε στον αδελφό Ρόδερφορντ: «Λόγω του άρθρου ‘Οργάνωση’ στα τεύχη 1 και 15 Ιουλίου [1938] της Σκοπιάς θέλω να εκφράσω με δυο λόγια σε εσάς, του οποίου την πιστή υπηρεσία χρησιμοποιεί ο Ιεχωβά, την ευγνωμοσύνη μου στον Ιεχωβά για τη θαυμάσια διευθέτηση που έχει κάνει αυτός για την ορατή του οργάνωση, όπως διατυπώνεται σε αυτές τις δυο Σκοπιές. . . . Τι ανακούφιση είναι να βλέπει κανείς το τέλος της τοπικής αυτοδιαχείρισης, στην οποία περιλαμβάνονται και τα ‘δικαιώματα των γυναικών’ και άλλες αντιγραφικές διαδικασίες, εξαιτίας των οποίων μερικές ψυχές υποτάσσονταν σε τοπικές απόψεις και προσωπικές κρίσεις, αντί να υποτάσσονται [στον Ιεχωβά Θεό και στον Ιησού Χριστό], φέρνοντας συνεπώς όνειδος στο όνομα του Ιεχωβά. Είναι αλήθεια ότι μόλις ‘στο πρόσφατο παρελθόν η Εταιρία έχει χαρακτηρίσει όλους μέσα στην οργάνωση «υπηρέτες»’, όμως εγώ παρατηρώ ότι επί πολλά χρόνια πριν από αυτή την περίοδο στις επιστολές σας προς τους αδελφούς σας χαρακτηρίζατε τον εαυτό σας ως ‘ο αδελφός σας και υπηρέτης σας, με τη χάρη Του’».

Σχετικά με αυτή την οργανωτική προσαρμογή, το τμήμα στα Βρετανικά Νησιά ανέφερε: «Τα καλά αποτελέσματά της ήταν πολύ εκπληκτικά. Η ποιητική και προφητική περιγραφή σχετικά με αυτό στο κεφάλαιο εξήντα του Ησαΐα είναι γεμάτη από ομορφιά αλλά όχι υπερβολική. Όλοι όσοι ήταν στην αλήθεια μιλούσαν για αυτό. Ήταν το κύριο θέμα συζήτησης. Επικρατούσε ένα γενικό πνεύμα αναζωογόνησης—ετοιμότητας για τη διεξαγωγή μιας εύστοχης μάχης. Καθώς κλιμακωνόταν η παγκόσμια ένταση, αφθονούσε η χαρά λόγω της θεοκρατικής διακυβέρνησης».

Περιοδεύοντες Επίσκοποι Ενισχύουν τις Εκκλησίες

Οι δεσμοί της οργάνωσης ενισχύθηκαν περισσότερο ως αποτέλεσμα της υπηρεσίας των περιοδευόντων επισκόπων. Τον πρώτο αιώνα, ο απόστολος Παύλος μετείχε με εξέχοντα τρόπο σε αυτή τη δραστηριότητα. Μερικές φορές συμμετείχαν και άλλοι όπως ο Βαρνάβας, ο Τιμόθεος και ο Τίτος. (Πράξ. 15:36· Φιλιπ. 2:19, 20· Τίτο 1:4, 5) Ήταν όλοι τους ζηλωτές ευαγγελιστές. Επιπλέον, ενθάρρυναν τις εκκλησίες με τις ομιλίες τους. Όταν εγείρονταν ζητήματα τα οποία επηρέαζαν την ενότητα των εκκλησιών, εκείνοι υποτάσσονταν στο κεντρικό κυβερνών σώμα. Κατόπιν, «καθώς . . . περνούσαν από τις πόλεις» αυτοί στους οποίους είχε δοθεί η ευθύνη «παρέδιδαν σε εκείνους που ήταν εκεί τα διατάγματα τα οποία είχαν αποφασιστεί από τους αποστόλους και τους πρεσβυτέρους που ήταν στην Ιερουσαλήμ, για να τα τηρούν». Το αποτέλεσμα; «Οι εκκλησίες συνέχισαν να σταθεροποιούνται στην πίστη και να αυξάνουν σε αριθμό από ημέρα σε ημέρα».—Πράξ. 15:1–16:5· 2 Κορ. 11:28.

Ήδη στη δεκαετία του 1870, ο αδελφός Ρώσσελ επισκεπτόταν τους ομίλους των Σπουδαστών της Γραφής—ομίλους δύο ή τριών ατόμων, καθώς και μεγαλύτερους ομίλους—για να τους ενισχύσει πνευματικά. Ορισμένοι άλλοι αδελφοί συμμετείχαν στις επισκέψεις των ομίλων στη δεκαετία του 1880. Κατόπιν, το 1894, έγιναν διευθετήσεις ώστε να στέλνει πιο τακτικά η Εταιρία ομιλητές με τα κατάλληλα προσόντα για να βοηθούν τους Σπουδαστές της Γραφής να αυξάνουν σε γνώσεις και εκτίμηση για την αλήθεια και να τους φέρνουν σε στενότερη επαφή μεταξύ τους.

Αν ήταν δυνατόν, ο ομιλητής περνούσε μια μέρα ή και περισσότερες με έναν όμιλο, εκφωνώντας μία ή δύο δημόσιες διαλέξεις και κατόπιν κάνοντας επισκέψεις σε μικρότερους ομίλους και σε άτομα για να εξετάσουν μερικά από τα βαθύτερα πράγματα του Λόγου του Θεού. Γινόταν προσπάθεια να δέχεται ο κάθε όμιλος στις Ηνωμένες Πολιτείες και στον Καναδά δυο επισκέψεις το χρόνο, αν και συνήθως τις επισκέψεις αυτές δεν τις έκανε ο ίδιος αδελφός. Για την επιλογή αυτών των περιοδευόντων ομιλητών, η έμφαση δινόταν στην πραότητα, στην ταπεινότητα και στη σαφή κατανόηση της αλήθειας, καθώς και στην όσια προσκόλληση σε αυτήν και στην ικανότητα να τη διδάσκουν με σαφήνεια. Η διακονία τους δεν γινόταν ούτε κατά διάνοια επί πληρωμή. Απλώς τους παρείχαν τροφή και στέγη οι ντόπιοι αδελφοί και, στο βαθμό που ήταν απαραίτητο, η Εταιρία τούς βοηθούσε όσον αφορά τα οδοιπορικά. Αυτοί έγιναν τελικά γνωστοί ως πίλγκριμ.

Πολλοί από αυτούς τους περιοδεύοντες εκπροσώπους της Εταιρίας ήταν πολύ αγαπητοί σε εκείνους τους οποίους είχαν υπηρετήσει. Τον Α. Χ. Μακμίλαν, έναν Καναδό, τον θυμούνται ως αδελφό για τον οποίο ο Λόγος του Θεού αποδείχτηκε ότι ήταν «ως καιόμενον πυρ». (Ιερ. 20:9) Του ήταν αδύνατον να μη μιλάει για αυτόν, και πράγματι μιλούσε, απευθυνόμενος σε ακροατήρια, όχι μόνο στον Καναδά, αλλά και σε πολλά μέρη των Ηνωμένων Πολιτειών και σε άλλες χώρες. Τον Γουίλιαμ Χέρσι, έναν άλλον πίλγκριμ, τον θυμούνται με αγάπη για την ιδιαίτερη προσοχή που έδινε στους νεαρούς. Επίσης οι προσευχές του έκαναν ανεξίτηλη εντύπωση επειδή αντανακλούσαν μια βαθιά πνευματικότητα η οποία άγγιζε εξίσου την καρδιά μικρών και μεγάλων.

Οι μετακινήσεις δεν ήταν εύκολες για τους πίλγκριμ τις πρώτες εκείνες μέρες. Για παράδειγμα, ο Έντουαρντ Μπρένισεν, για να υπηρετήσει έναν όμιλο κοντά στο Κλάμεθ Φολς, στο Όρεγκον, ταξίδεψε πρώτα με τρένο, έπειτα όλη τη νύχτα με ταχυδρομική άμαξα και τελικά αφού έκανε μια διαδρομή μέσα σε βουνά με ένα τετράτροχο κάρο χωρίς σούστες—μετά το οποίο ένιωθε να του πονούν όλα του τα κόκαλα—έφτασε στο αγρόκτημα όπου θα είχαν τη συνάθροιση. Νωρίς το πρωί, την επομένη της συνάθροισής τους, κάποιος αδελφός τού έδωσε ένα άλογο για να διανύσει τα 100 περίπου χιλιόμετρα ως τον πλησιέστερο σιδηροδρομικό σταθμό, ώστε να μπορέσει να πάει στον επόμενο διορισμό του. Η ζωή αυτή ήταν δύσκολη, αλλά οι προσπάθειες των πίλγκριμ απέφεραν καλά αποτελέσματα. Τα μέλη του λαού του Ιεχωβά ενισχύονταν και ενοποιούνταν ως προς την κατανόηση του Λόγου του Θεού και ανέπτυσσαν πιο στενούς δεσμούς μεταξύ τους παρότι από γεωγραφική άποψη ήταν αρκετά διεσπαρμένοι.

Το 1926, ο αδελφός Ρόδερφορντ άρχισε να θέτει σε ισχύ ορισμένες διευθετήσεις που άλλαξαν το έργο των πίλγκριμ, οι οποίοι από απλοί περιοδεύοντες ομιλητές θα περιόδευαν τώρα για να επιβλέπουν και για να προωθούν την υπηρεσία αγρού των εκκλησιών. Για να δοθεί έμφαση στις καινούριες τους ευθύνες, το 1928 αυτοί ονομάστηκαν περιφερειακοί διευθυντές του έργου. Συνεργάζονταν άμεσα με τους ντόπιους αδελφούς, δίνοντάς τους προσωπική εκπαίδευση στην υπηρεσία αγρού. Εκείνον τον καιρό είχαν τη δυνατότητα να πηγαίνουν σε κάθε εκκλησία των Ηνωμένων Πολιτειών και μερικών άλλων χωρών περίπου μια φορά το χρόνο, ενώ παράλληλα κρατούσαν την επαφή με άτομα και μικρούς ομίλους που δεν είχαν ακόμα οργανωθεί για υπηρεσία.

Στη διάρκεια των ετών που ακολούθησαν, το έργο των περιοδευόντων επισκόπων υπέστη διάφορες τροποποιήσεις.a Ενισχύθηκε σε μεγάλο βαθμό το 1938 όταν όλοι οι υπηρέτες στις εκκλησίες διορίστηκαν θεοκρατικά. Οι επισκέψεις που γίνονταν στις εκκλησίες σε τακτά χρονικά διαστήματα, στη διάρκεια των επόμενων λίγων ετών, παρείχαν την ευκαιρία να λάβει προσωπική εκπαίδευση ο κάθε διορισμένος υπηρέτης και να δοθεί μεγαλύτερη βοήθεια για την υπηρεσία αγρού σε όλους. Το 1942, οι περιοδεύοντες επίσκοποι έλαβαν εντατική εκπαίδευση προτού σταλούν ξανά στις εκκλησίες· ως αποτέλεσμα, διεξήγαν το έργο τους με μεγαλύτερη ομοιομορφία. Οι επισκέψεις τους ήταν αρκετά σύντομες (μία ως τρεις μέρες, ανάλογα με το μέγεθος της εκκλησίας). Στη διάρκεια αυτής της περιόδου έλεγχαν τα αρχεία της εκκλησίας, συναντιόνταν με όλους τους υπηρέτες για να προσφέρουν τυχόν αναγκαίες συμβουλές, έκαναν μία ή περισσότερες ομιλίες στην εκκλησία και αναλάμβαναν την ηγεσία στην υπηρεσία αγρού. Το 1946 η διάρκεια των επισκέψεων μεγάλωσε φτάνοντας τη μία εβδομάδα για κάθε εκκλησία.

Τη διευθέτηση αυτή για επισκέψεις στις εκκλησίες συμπλήρωσε το 1938 η υπηρεσία του περιφερειακού υπηρέτη σε έναν καινούριο ρόλο. Αυτός κάλυπτε μεγαλύτερη γεωγραφική έκταση, δαπανώντας ανά τακτά διαστήματα μια εβδομάδα μαζί με καθένα από τους αδελφούς που περιόδευαν σε μια ζώνη (περιοχή) για να επισκέπτονται τις εκκλησίες. Στη διάρκεια της επίσκεψής του υπηρετούσε στο πρόγραμμα κάποιας συνέλευσης που την παρακολουθούσαν όλες οι εκκλησίες στη ζώνη εκείνη.b Η διευθέτηση αυτή αποτελούσε μεγάλη ώθηση για τους αδελφούς και παρείχε τακτική ευκαιρία για βάφτισμα καινούριων μαθητών.

«Κάποιος που να Αγαπάει την Υπηρεσία»

Ανάμεσα σε αυτούς που συμμετείχαν στην υπηρεσία αυτή από το 1936 ήταν ο Τζον Μπουθ, ο οποίος, το 1974, έγινε μέλος του Κυβερνώντος Σώματος. Όταν του υπέβαλαν ορισμένες ερωτήσεις, με την προοπτική να χρησιμοποιηθεί ως περιοδεύων επίσκοπος, του είπαν: «Αυτό που χρειάζεται δεν είναι οι ρήτορες, αλλά κάποιος που να αγαπάει την υπηρεσία και ο οποίος θα αναλάβει την ηγεσία σε αυτήν και θα μιλάει για την υπηρεσία στις συναθροίσεις». Ο αδελφός Μπουθ είχε αυτή την αγάπη για την υπηρεσία του Ιεχωβά, όπως αποδείκνυε η γεμάτη ζήλο συμμετοχή του στην υπηρεσία σκαπανέα από το 1928, και υποκίνησε άλλους σε ζήλο για το ευαγγελιστικό έργο, τόσο με το παράδειγμά του όσο και με λόγια ενθάρρυνσης.

Η πρώτη εκκλησία την οποία επισκέφτηκε, το Μάρτιο του 1936, ήταν στο Ίστον της Πενσυλβανίας. Αργότερα έγραψε: «Συνήθως έφτανα σε κάποιο μέρος εγκαίρως για την υπηρεσία αγρού το πρωί, είχαμε μια συνάθροιση με τους υπηρέτες της ομάδας νωρίς το απόγευμα και μετά άλλη μια με ολόκληρη την ομάδα. Συνήθως έμενα δυο μέρες με μια ομάδα και μόνο μία μέρα με ένα μικρότερο όμιλο, και έτσι μερικές φορές επισκεπτόμουν έξι τέτοιους ομίλους σε μια εβδομάδα. Συνέχεια βρισκόμουν σε κίνηση».

Έπειτα από δυο χρόνια, το 1938, διορίστηκε περιφερειακός υπηρέτης να επιμελείται μια συνέλευση ζώνης (που τώρα είναι γνωστή ως συνέλευση περιοχής) κάθε εβδομάδα. Αυτές συντελούσαν στην ενίσχυση των αδελφών σε μια περίοδο κατά την οποία ο διωγμός γινόταν έντονος σε μερικά μέρη. Αναλογιζόμενος εκείνη την εποχή και τις διάφορες ευθύνες του, ο αδελφός Μπουθ είπε: «Την ίδια εβδομάδα [στην οποία ήμουν μάρτυρας σε κάποια δικαστική υπόθεση που αφορούσε γύρω στους 60 Μάρτυρες στην Ινδιανάπολη της Ιντιάνα] ήμουν κατηγορούμενος σε μια άλλη υπόθεση στο Τζόλιετ του Ιλινόις, πληρεξούσιος ενός αδελφού σε μια άλλη υπόθεση στο Μάντισον της Ιντιάνα και επιπλέον είχα την ευθύνη μιας συνέλευσης ζώνης κάθε σαββατοκύριακο».

Δυο χρόνια μετά την αναβίωση αυτών των συνελεύσεων ζώνης το 1946 (τώρα ως συνελεύσεις περιοχής), ο Κάρεϊ Μπάρμπερ ήταν ανάμεσα σε εκείνους που διορίστηκαν υπηρέτες περιφερείας. Αυτός ήταν ήδη μέλος της οικογένειας Μπέθελ του Μπρούκλιν στη Νέα Υόρκη επί 25 χρόνια. Η πρώτη του περιφέρεια κάλυπτε ολόκληρο το δυτικό τμήμα των Ηνωμένων Πολιτειών. Στην αρχή, η διαδρομή ανάμεσα στις συνελεύσεις ήταν περίπου 1.600 χιλιόμετρα την εβδομάδα. Καθώς πολλαπλασιαζόταν ο αριθμός και το μέγεθος των εκκλησιών, εκείνες οι αποστάσεις μίκραιναν, και συχνά διεξάγονταν πολλές συνελεύσεις περιοχής σε μια μόνο μεγαλούπολη. Έπειτα από 29 χρόνια πείρας ως περιοδεύων επίσκοπος, ο αδελφός Μπάρμπερ προσκλήθηκε να επιστρέψει στα παγκόσμια κεντρικά γραφεία το 1977 ως μέλος του Κυβερνώντος Σώματος.

Σε περιόδους πολέμου και έντονου διωγμού, οι περιοδεύοντες επίσκοποι συχνά διακινδύνευαν την ελευθερία τους και τη ζωή τους προκειμένου να φροντίσουν για την πνευματική ευημερία των αδελφών τους. Την περίοδο της ναζιστικής κατοχής στο Βέλγιο, ο Αντρέ Βόζνικ εξακολούθησε να επισκέπτεται τις εκκλησίες και τις βοηθούσε να λαβαίνουν έντυπα. Η Γκεστάπο κόντεψε πολλές φορές να τον πιάσει, αλλά δεν το κατάφερε ποτέ.

Στη Ροδεσία (που σήμερα είναι γνωστή ως Ζιμπάμπουε) στα τέλη της δεκαετίας του 1970, οι άνθρωποι ζούσαν γεμάτοι φόβο και τα ταξίδια είχαν περιοριστεί στη διάρκεια ενός εμφύλιου πολέμου. Αλλά οι περιοδεύοντες επίσκοποι των Μαρτύρων του Ιεχωβά, ως στοργικοί ποιμένες και επίσκοποι, αποδείχτηκαν «σκέπη από του ανέμου» για τους αδελφούς τους. (Ησ. 32:2) Μερικοί περπατούσαν μέρες ολόκληρες περνώντας μέσα από σαβάνες, ανεβαίνοντας και κατεβαίνοντας βουνά, διασχίζοντας επικίνδυνους ποταμούς, πλαγιάζοντας τη νύχτα στο ύπαιθρο—όλα αυτά για να φτάσουν σε απομονωμένες εκκλησίες και ευαγγελιζομένους και να τους ενθαρρύνουν να παραμείνουν στερεοί στην πίστη. Ανάμεσα σε αυτούς ήταν ο Αϊζάια Μακόρε, ο οποίος παραλίγο να σκοτωθεί από τις σφαίρες που σφύριζαν πάνω από το κεφάλι του στη διάρκεια μιας μάχης μεταξύ στρατιωτών της κυβέρνησης και «μαχητών της ελευθερίας».

Άλλοι περιοδεύοντες επίσκοποι έχουν επί πολλά χρόνια υπηρετήσει την οργάνωση σε διεθνή βάση. Οι πρόεδροι της Εταιρίας Σκοπιά ταξίδευαν συχνά σε άλλες χώρες προκειμένου να δώσουν προσοχή σε οργανωτικές ανάγκες και να μιλήσουν σε συνελεύσεις. Αυτές οι επισκέψεις έχουν συντελέσει πολύ στο να νιώθουν έντονα οι Μάρτυρες του Ιεχωβά παντού ότι αποτελούν διεθνή αδελφότητα. Ο αδελφός Νορ ασχολούνταν ιδιαίτερα με αυτή τη δραστηριότητα σε τακτική βάση, επισκεπτόμενος κάθε τμήμα και ιεραποστολικό οίκο. Καθώς μεγάλωνε η οργάνωση, ο κόσμος χωρίστηκε σε δέκα διεθνείς ζώνες, και από την 1η Ιανουαρίου 1956, αδελφοί με τα ανάλογα προσόντα, υπό την κατεύθυνση του προέδρου, άρχισαν να βοηθούν στην υπηρεσία αυτή ώστε να γίνεται τακτικά. Αυτές οι επισκέψεις ζώνης, οι οποίες γίνονται τώρα υπό την κατεύθυνση της Επιτροπής Υπηρεσίας του Κυβερνώντος Σώματος, εξακολουθούν να συμβάλλουν στην παγγήινη ενότητα και στην προς τα εμπρός κίνηση ολόκληρης της οργάνωσης.

Και άλλες σημαντικές εξελίξεις έχουν συμβάλει στην παρούσα διάρθρωση της οργάνωσης.

Μεγαλύτερη Θεοκρατική Ευθυγράμμιση

Στα μέσα του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου πέθανε ο Ιωσήφ Φ. Ρόδερφορντ, στις 8 Ιανουαρίου 1942, και τρίτος πρόεδρος της Εταιρίας Σκοπιά έγινε ο Νάθαν Ο. Νορ. Η οργάνωση βρισκόταν κάτω από μεγάλη πίεση εξαιτίας απαγορεύσεων που είχαν επιβληθεί στη δραστηριότητά της σε πολλές χώρες, εξαιτίας οχλοκρατικής βίας που εκδηλωνόταν υπό το πρόσχημα του πατριωτισμού και εξαιτίας της σύλληψης Μαρτύρων καθώς αυτοί διένεμαν Γραφικά έντυπα στη δημόσια διακονία τους. Μήπως η αλλαγή στη διοίκηση θα κατέληγε σε επιβράδυνση του έργου σε τέτοιους κρίσιμους καιρούς; Οι αδελφοί που ασχολούνταν με τα διοικητικά θέματα απέβλεπαν στον Ιεχωβά για να τους δίνει κατεύθυνση και ευλογία. Σε αρμονία με την επιθυμία τους για θεϊκή καθοδηγία, επανεξέτασαν αυτή καθαυτή τη διάρθρωση της οργάνωσης για να δουν αν υπήρχαν τομείς στους οποίους θα μπορούσε να επιτευχθεί μεγαλύτερη συμμόρφωση με τους τρόπους ενέργειας του Ιεχωβά.

Τότε, το 1944, έλαβε χώρα μια υπηρεσιακή συνέλευση στο Πίτσμπουργκ της Πενσυλβανίας, σε συνδυασμό με την ετήσια συνάθροιση της Εταιρίας Σκοπιά. Στις 30 Σεπτεμβρίου, πριν από εκείνη την ετήσια συνάθροιση, έγινε μια σειρά από εξαιρετικά σημαντικές ομιλίες σχετικά με το τι λένε οι Γραφές για την οργάνωση των δούλων του Ιεχωβά.c Η προσοχή συγκεντρώθηκε στο Κυβερνών Σώμα. Στην περίπτωση εκείνη τονίστηκε ότι οι θεοκρατικές αρχές πρέπει να εφαρμόζονται σε όλα τα όργανα που χρησιμοποιεί η τάξη του πιστού και φρόνιμου δούλου. Εξηγήθηκε ότι το νομικό σωματείο δεν είχε ως μέλη όλα τα «καθιερωμένα» άτομα του λαού του Θεού. Απλώς τα αντιπροσώπευε, ενεργώντας ως νομικό πρόσωπο για λογαριασμό τους. Ωστόσο, εφόσον η Εταιρία ήταν το εκδοτικό όργανο το οποίο χρησιμοποιούνταν για να προμηθεύονται οι Μάρτυρες του Ιεχωβά έντυπα που περιείχαν πνευματική διαφώτιση, το Κυβερνών Σώμα βρισκόταν, λογικά και εκ των πραγμάτων, σε στενή συνεργασία με τους υπευθύνους και με τα μέλη του διοικητικού συμβουλίου αυτής της Εταιρίας ως νομικού προσώπου. Εφαρμόζονταν πλήρως οι θεοκρατικές αρχές στις υποθέσεις της Εταιρίας;

Ο καταστατικός χάρτης της Εταιρίας πρόβλεπε μια διευθέτηση με μετόχους σύμφωνα με την οποία η συνολική συνεισφορά 10 δολαρίων του κάθε ατόμου έδινε το δικαίωμα στο άτομο αυτό να ψηφίζει για την επιλογή μελών του διοικητικού συμβουλίου και των υπευθύνων της Εταιρίας. Ίσως φαινόταν ότι εκείνες οι συνεισφορές παρείχαν απόδειξη γνήσιου ενδιαφέροντος στο έργο της οργάνωσης. Ωστόσο, αυτή η διευθέτηση παρουσίασε προβλήματα. Ο αδελφός Νορ, ο πρόεδρος της Εταιρίας, εξήγησε: «Από τους όρους του καταστατικού χάρτη της Εταιρίας θα μπορούσε να βγει το συμπέρασμα ότι το να είναι κάποιος μέλος του κυβερνώντος σώματος εξαρτάται από τις συνεισφορές που κάνει προς την Εταιρία ως νομικό πρόσωπο. Αλλά σύμφωνα με το θέλημα του Θεού, αυτό δεν είναι δυνατόν να συμβαίνει μέσα στον αληθινό και εκλεγμένο λαό του».

Είναι γεγονός ότι ο Κάρολος Τέηζ Ρώσσελ, ο οποίος τα 32 πρώτα χρόνια της Εταιρίας αποτελούσε το κυριότερο μέλος του κυβερνώντος σώματος, ήταν εκείνος που συνεισέφερε τα περισσότερα στην Εταιρία από οικονομική, σωματική και διανοητική άποψη. Ωστόσο, δεν ήταν η χρηματική συνεισφορά αυτό που καθόρισε το πώς τον χρησιμοποίησε ο Κύριος. Η πλήρης αφοσίωσή του, ο ακούραστος ζήλος του, η ασυμβίβαστη στάση του υπέρ της Βασιλείας του Θεού και η ακλόνητη οσιότητα και πιστότητά του ήταν εκείνα που τον χαρακτήριζαν ως κατάλληλο για την υπηρεσία στα μάτια του Θεού. Αναφορικά με τη θεοκρατική οργάνωση, εφαρμόζεται ο εξής κανόνας: «Ο Θεός έχει θέσει τα μέλη στο σώμα, το καθένα από αυτά, όπως ακριβώς ευαρεστήθηκε». (1 Κορ. 12:18) «Εντούτοις», εξήγησε ο αδελφός Νορ, «εφόσον ο καταστατικός χάρτης της Εταιρίας πρόβλεπε να παρέχεται δικαίωμα ψήφου σε όσους συνεισέφεραν χρήματα για το έργο της Εταιρίας, αυτό έτεινε να επισκιάζει ή να καταπατάει αυτή τη Θεοκρατική αρχή αναφορικά με το κυβερνών σώμα· και έτεινε επίσης να τη θέτει σε κίνδυνο ή να την παρακωλύει».

Έτσι, στη συνάθροιση εργασιών όλων των μετόχων της Εταιρίας, οι οποίοι είχαν δικαίωμα ψήφου, στις 2 Οκτωβρίου 1944, ψηφίστηκε ομόφωνα να αναθεωρηθεί ο καταστατικός χάρτης της Εταιρίας και να εναρμονιστεί περισσότερο με τις θεοκρατικές αρχές. Τώρα ο αριθμός των μελών δεν θα ήταν απεριόριστος, αλλά θα κυμαινόταν μεταξύ 300 και 500 αντρών που όλους τους θα τους επέλεγε το διοικητικό συμβούλιο, όχι με βάση τις χρηματικές συνεισφορές, αλλά επειδή ήταν ώριμοι, δραστήριοι, πιστοί Μάρτυρες του Ιεχωβά οι οποίοι υπηρετούσαν ολοχρόνια στο έργο της οργάνωσης ή ήταν ενεργοί διάκονοι στις εκκλησίες των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Αυτά τα μέλη θα ψήφιζαν για την εκλογή διοικητικού συμβουλίου και το διοικητικό συμβούλιο θα επέλεγε κατόπιν τους υπευθύνους του. Αυτές οι καινούριες διευθετήσεις τέθηκαν σε ισχύ το επόμενο έτος, την 1η Οκτωβρίου 1945. Τι μεγάλη προστασία αποδείχτηκε αυτό σε μια εποχή στην οποία εχθρικά στοιχεία συχνά κατευθύνουν τις υποθέσεις ορισμένων σωματείων με τρόπο ώστε να παίρνουν τον έλεγχο αυτών των σωματείων στα χέρια τους και κατόπιν τα αναδιαρθρώνουν για να εξυπηρετούν τους δικούς τους σκοπούς!

Η ευλογία του Ιεχωβά σε αυτά τα προς τα εμπρός άλματα που έγιναν με σκοπό τη συμμόρφωση με τις θεοκρατικές αρχές είναι φανερή. Παρά την εξαιρετικά μεγάλη πίεση που δέχτηκε η οργάνωση στη διάρκεια του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου, ο αριθμός των διαγγελέων της Βασιλείας εξακολούθησε να μεγαλώνει. Αμείωτα και με σθένος, αυτοί συνέχισαν να δίνουν μαρτυρία για τη Βασιλεία του Θεού. Από το 1939 ως το 1946, σημειώθηκε εκπληκτική αύξηση 157 τοις εκατό στις τάξεις των Μαρτύρων του Ιεχωβά, και αυτοί άρχισαν να κηρύττουν τα καλά νέα σε έξι επιπλέον χώρες. Στη διάρκεια των 25 επόμενων ετών, ο αριθμός των ενεργών Μαρτύρων αυξήθηκε σχεδόν κατά 800 τοις εκατό ακόμα, και σύμφωνα με τις εκθέσεις έκαναν έργο τακτικά σε 86 επιπλέον χώρες.

Ειδική Εκπαίδευση για Επισκόπους

Μερικοί από τους έξω παρατηρητές θεωρούσαν αναπόφευκτο το γεγονός ότι, καθώς η οργάνωση θα μεγάλωνε, οι κανόνες της θα χαλάρωναν. Αλλά, αντίθετα, η Αγία Γραφή προείπε πως η δικαιοσύνη και η ειρήνη θα κυριαρχούσαν ανάμεσα στους δούλους του Ιεχωβά. (Ησ. 60:17) Κάτι τέτοιο θα απαιτούσε προσεκτική και διαρκή εκπαίδευση των υπεύθυνων επισκόπων στο Λόγο του Θεού, σαφή κατανόηση των δικαστικών κανόνων του και συνεπή εφαρμογή αυτών των κανόνων. Τέτοιου είδους εκπαίδευση παρέχεται. Λεπτομερής μελέτη των δίκαιων απαιτήσεων του Θεού παρέχεται προοδευτικά στη Σκοπιά, και αυτή την ύλη τη μελετούν συστηματικά όλες οι εκκλησίες των Μαρτύρων του Ιεχωβά παγκόσμια. Αλλά, εκτός από αυτό, οι επίσκοποι του ποιμνίου λαβαίνουν αρκετή επιπρόσθετη εκπαίδευση.

Οι κυριότεροι επίσκοποι από τα τμήματα της Εταιρίας έχουν συγκεντρωθεί για να λάβουν ειδική εκπαίδευση σε περιόδους διεθνών συνελεύσεων. Από το 1961 ως το 1965, διεξάχτηκαν για αυτούς στη Νέα Υόρκη ειδικά σχεδιασμένες σειρές εκπαιδευτικών μαθημάτων, διάρκειας οχτώ ως δέκα μηνών. Από το 1977 ως το 1980, έγινε για αυτούς άλλη μια σειρά ειδικών μαθημάτων διάρκειας πέντε εβδομάδων. Η εκπαίδευσή τους περιελάμβανε μια εδάφιο προς εδάφιο μελέτη όλων των βιβλίων της Αγίας Γραφής, καθώς και εξέταση οργανωτικών λεπτομερειών και τρόπων με τους οποίους προωθείται το κήρυγμα των καλών νέων. Δεν υπάρχουν εθνικιστικές διαιρέσεις μεταξύ των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Άσχετα από το πού ζουν, είναι προσκολλημένοι στους ίδιους υψηλούς Γραφικούς κανόνες και πιστεύουν και διδάσκουν τα ίδια πράγματα.

Ειδική προσοχή έχει δοθεί επίσης στους επισκόπους περιοχής και περιφερείας. Πολλοί από αυτούς έχουν παρακολουθήσει τη Βιβλική Σχολή Γαλαάδ της Σκοπιάς ή κάποια από τα Παραρτήματα αυτής της Σχολής. Κατά καιρούς, συγκεντρώνονται και αυτοί επίσης στα γραφεία τμήματος της Εταιρίας ή συναθροίζονται σε άλλα βολικά μέρη για σεμινάρια λίγων ημερών ή μιας εβδομάδας.

Το 1959 άρχισε να λειτουργεί μια άλλη σημαντική προμήθεια. Επρόκειτο για τη Σχολή Διακονίας της Βασιλείας, την οποία έχουν παρακολουθήσει επίσκοποι περιοχής και περιφερείας καθώς και επίσκοποι εκκλησιών. Αυτή άρχισε ως σειρά μαθημάτων διάρκειας ενός μήνα. Αφού λειτούργησε επί ένα χρόνο στις Ηνωμένες Πολιτείες, η ύλη για αυτή τη σειρά μαθημάτων μεταφράστηκε και σε άλλες γλώσσες και χρησιμοποιήθηκε προοδευτικά σε όλη τη γη. Επειδή δεν ήταν δυνατόν για όλους τους επισκόπους να κανονίσουν να λείψουν από την κοσμική εργασία τους επί έναν ολόκληρο μήνα, από το 1966 χρησιμοποιούνταν μια παρόμοια σειρά διάρκειας δύο εβδομάδων.

Η σχολή αυτή δεν αποτελούσε θεολογική σχολή στην οποία οι άντρες εκπαιδεύονταν ώστε να είναι έτοιμοι για χειροτονία. Εκείνοι που την παρακολούθησαν ήταν ήδη χειροτονημένοι διάκονοι. Πολλοί από αυτούς ήταν ήδη επίσκοποι και ποιμένες του ποιμνίου επί δεκαετίες. Η σειρά των μαθημάτων τους ήταν μια ευκαιρία για να εξετάσουν λεπτομερώς τις οδηγίες που δίνει ο Λόγος του Θεού σχετικά με το έργο τους. Μεγάλη έμφαση δόθηκε στη σπουδαιότητα της διακονίας αγρού και στο πώς να τη διεξάγουν αποτελεσματικά. Επίσης, λόγω των αλλαγών στους ηθικούς κανόνες του κόσμου, αφιερώθηκε σημαντικό μέρος του χρόνου στην εξέταση του πώς μπορεί να επιτευχθεί συμμόρφωση με τους Γραφικούς κανόνες ηθικής. Τη σχολή αυτή τη διαδέχτηκαν τα πρόσφατα χρόνια σεμινάρια που γίνονται κάθε δύο ή τρία χρόνια, καθώς και υποβοηθητικές συναθροίσεις τις οποίες διεξάγουν περιοδεύοντες επίσκοποι με ντόπιους πρεσβυτέρους αρκετές φορές το χρόνο. Αυτές παρέχουν την ευκαιρία να δοθεί ειδική προσοχή σε επίκαιρες ανάγκες. Αποτελούν προστασία κατά οποιασδήποτε τάσης απομάκρυνσης από τους Γραφικούς κανόνες και συντελούν σε ομοιόμορφο χειρισμό καταστάσεων σε όλες τις εκκλησίες.

Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά παίρνουν στα σοβαρά τη νουθεσία του εδαφίου 1 Κορινθίους 1:10: «Σας παρακαλώ, . . . αδελφοί, μέσω του ονόματος του Κυρίου μας Ιησού Χριστού να είστε όλοι ομόφωνοι σε αυτά που λέτε και να μην υπάρχουν διαιρέσεις μεταξύ σας, αλλά να είστε κατάλληλα ενωμένοι με τον ίδιο νου και με τον ίδιο τρόπο σκέψης». Εδώ δεν πρόκειται για επιβεβλημένη ταυτογνωμία· πρόκειται για ταυτογνωμία που προκύπτει από την εκπαίδευση στις οδούς του Θεού, όπως αυτές είναι καταγραμμένες στην Αγία Γραφή. Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά βρίσκουν ευχαρίστηση στις οδούς του Θεού και στο σκοπό του. Αν κάποιοι πάψουν να βρίσκουν ικανοποίηση στο να ζουν σύμφωνα με τους κανόνες της Αγίας Γραφής, αυτοί είναι ελεύθεροι να φύγουν από την οργάνωση. Αν, όμως, κάποιοι αρχίσουν να κηρύττουν άλλες δοξασίες ή να περιφρονούν την ηθική της Αγίας Γραφής, οι επίσκοποι παίρνουν μέτρα για να προφυλάξουν το ποίμνιο. Η οργάνωση εφαρμόζει τη Γραφική συμβουλή: «Να προσέχετε εκείνους που προξενούν διαιρέσεις και περιστάσεις για σκάνδαλο σε αντίθεση με τη διδασκαλία που έχετε μάθει, και να τους αποφεύγετε».—Ρωμ. 16:17· 1 Κορ. 5:9-13.

Η Αγία Γραφή προείπε ότι ο Θεός θα έκανε να υπάρχει ανάμεσα στους δούλους του ένα κλίμα στο οποίο η δικαιοσύνη θα κυριαρχούσε και θα παρήγε ειρηνικούς καρπούς. (Ησ. 32:1, 2, 17, 18) Οι συνθήκες αυτές ελκύουν έντονα τους ανθρώπους που αγαπούν το σωστό.

Πόσα τέτοια άτομα που αγαπούν τη δικαιοσύνη θα συγκεντρωθούν πριν από το τέλος του παλιού συστήματος; Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά δεν γνωρίζουν. Ο Ιεχωβά, όμως, γνωρίζει τι απαιτεί το έργο του, και στο δικό του καιρό και με το δικό του τρόπο μεριμνά έτσι ώστε να είναι η οργάνωσή του εξαρτισμένη για τη φροντίδα αυτού του έργου.

Προετοιμασία για Ραγδαία Αύξηση

Όταν γινόταν έρευνα, υπό την επίβλεψη του Κυβερνώντος Σώματος, για την προετοιμασία του συγγράμματος Βοήθημα για Κατανόηση της Βίβλου (Aid to Bible Understanding), η προσοχή στράφηκε για άλλη μια φορά στον τρόπο με τον οποίο ήταν οργανωμένη η Χριστιανική εκκλησία του πρώτου αιώνα. Έγινε προσεκτική μελέτη Βιβλικών όρων όπως «πρεσβύτερος», «επίσκοπος» και «διάκονος». Θα μπορούσε η σύγχρονη οργάνωση των Μαρτύρων του Ιεχωβά να συμμορφωθεί πληρέστερα με το υπόδειγμα που είχε διατηρηθεί στις Γραφές ως οδηγός;

Οι δούλοι του Ιεχωβά ήταν αποφασισμένοι να εξακολουθήσουν να υποτάσσονται στη θεϊκή κατεύθυνση. Σε μια σειρά συνελεύσεων που έλαβαν χώρα το 1971, η προσοχή στράφηκε στις διευθετήσεις περί τρόπου κυβέρνησης της πρώτης Χριστιανικής εκκλησίας. Τονίστηκε ότι η έκφραση πρεσβύτερος, όπως χρησιμοποιείται στην Αγία Γραφή, δεν περιορίζεται στα ηλικιωμένα άτομα ούτε εφαρμόζεται σε όλους όσους είναι πνευματικά ώριμοι μέσα στην εκκλησία. Χρησιμοποιούνταν συγκεκριμένα με επίσημη έννοια για να περιγράψει τους επισκόπους των εκκλησιών. (Πράξ. 11:30· 1 Τιμ. 5:17· 1 Πέτρ. 5:1-3) Αυτοί λάβαιναν τη θέση τους μέσω διορισμού, σε αρμονία με τις απαιτήσεις που αποτέλεσαν τελικά μέρος των θεόπνευστων Γραφών. (Πράξ. 14:23· 1 Τιμ. 3:1-7· Τίτο 1:5-9) Εκεί που υπήρχαν αρκετοί άντρες με κατάλληλα προσόντα, οι πρεσβύτεροι στην εκκλησία ήταν περισσότεροι από ένας. (Πράξ. 20:17· Φιλιπ. 1:1) Αυτοί απάρτιζαν το «πρεσβυτέριο», όλα τα μέλη του οποίου βρίσκονταν στην ίδια βαθμίδα, και ούτε ένας από αυτούς δεν αποτελούσε το πιο εξέχον ή ισχυρό μέλος της εκκλησίας. (1 Τιμ. 4:14) Εξηγήθηκε ότι, για βοήθεια των πρεσβυτέρων, υπήρχαν επίσης διορισμένοι «διακονικοί υπηρέτες», σε αρμονία με τις απαιτήσεις που ορίζονται από τον απόστολο Παύλο.—1 Τιμ. 3:8-10, 12, 13.

Αμέσως άρχισαν να τίθενται σε ισχύ διευθετήσεις προκειμένου να συμμορφωθεί η οργάνωση περισσότερο με αυτό το Γραφικό πρότυπο. Αυτές άρχισαν με το ίδιο το Κυβερνών Σώμα. Ο αριθμός των μελών του επεκτάθηκε πέραν των εφτά οι οποίοι, ως μέλη του διοικητικού συμβουλίου της Βιβλικής και Φυλλαδικής Εταιρίας Σκοπιά της Πενσυλβανίας, υπηρετούσαν ως κυβερνών σώμα για τους Μάρτυρες του Ιεχωβά. Δεν ορίστηκε συγκεκριμένος αριθμός για τα μέλη του Κυβερνώντος Σώματος. Το 1971 υπήρχαν 11· επί μερικά χρόνια, υπήρχαν μέχρι και 18· το 1992 υπήρχαν 12. Όλοι τους είναι άντρες χρισμένοι από τον Θεό ως συγκληρονόμοι με τον Ιησού Χριστό. Οι 12 που υπηρετούσαν ως μέλη του Κυβερνώντος Σώματος το 1992 είχαν δαπανήσει μέχρι εκείνη τη στιγμή συνολικά πάνω από 728 χρόνια ολοχρόνιας υπηρεσίας ως διάκονοι του Ιεχωβά Θεού.

Στις 6 Σεπτεμβρίου 1971 αποφασίστηκε ότι ο εισηγητής στις συναθροίσεις του Κυβερνώντος Σώματος θα αλλάζει κάθε χρόνο εκ περιτροπής, ανάλογα με την αλφαβητική σειρά των επιθέτων των μελών του. Ουσιαστικά αυτό τέθηκε σε ισχύ την 1η Οκτωβρίου. Επίσης εκ περιτροπής και σε εβδομαδιαία βάση, τα μέλη του Κυβερνώντος Σώματος διεξήγαν ως επικεφαλής την πρωινή λατρεία και τη Μελέτη Σκοπιάς για τα μέλη του προσωπικού των κεντρικών γραφείων.d Η διευθέτηση αυτή τέθηκε σε εφαρμογή στις 13 Σεπτεμβρίου 1971, όταν ο Φρέντερικ Γ. Φρανς οδήγησε το πρόγραμμα της πρωινής λατρείας στα κεντρικά γραφεία της Εταιρίας στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης.

Στη διάρκεια του επόμενου έτους, έγινε προετοιμασία για προσαρμογές στην επίβλεψη των εκκλησιών. Δεν θα υπήρχε πια μόνο ένας υπηρέτης εκκλησίας βοηθούμενος από έναν ορισμένο αριθμό άλλων υπηρετών. Άντρες που είχαν τα Γραφικά προσόντα θα διορίζονταν να υπηρετούν ως πρεσβύτεροι. Άλλοι, οι οποίοι πληρούσαν τις απαιτήσεις της Αγίας Γραφής, θα διορίζονταν διακονικοί υπηρέτες. Αυτό άνοιξε το δρόμο να συμμετάσχουν περισσότεροι στις εκκλησιαστικές ευθύνες και να αποκτήσουν έτσι πολύτιμη πείρα. Κανένας από τους Μάρτυρες του Ιεχωβά δεν είχε φανταστεί τότε πως ο αριθμός των εκκλησιών θα αυξανόταν κατά 156 τοις εκατό τα επόμενα 21 χρόνια, φτάνοντας συνολικά τις 69.558 εκκλησίες το 1992. Αλλά είναι φανερό ότι η Κεφαλή της εκκλησίας, ο Κύριος Ιησούς Χριστός, έκανε προετοιμασίες για τα όσα επρόκειτο να έρθουν.

Στις αρχές της δεκαετίας του 1970, εξετάστηκε προσεκτικά το θέμα της επιπρόσθετης αναδιοργάνωσης του Κυβερνώντος Σώματος. Από τότε που συστάθηκε η Εταιρία Σκοπιά το 1884, η φροντίδα για την έκδοση εντύπων, για την επίβλεψη του παγκόσμιου ευαγγελιστικού έργου καθώς και για τις διευθετήσεις για τις σχολές και τις συνελεύσεις κατευθυνόταν από τον εκάστοτε πρόεδρο της Βιβλικής και Φυλλαδικής Εταιρίας Σκοπιά. Αλλά κατόπιν προσεκτικής ανάλυσης και εξέτασης των λεπτομερειών επί πολλούς μήνες, υιοθετήθηκε ομόφωνα μια καινούρια διευθέτηση στις 4 Δεκεμβρίου 1975. Σχηματίστηκαν έξι επιτροπές του Κυβερνώντος Σώματος.

Η Επιτροπή Εισηγητή (η οποία αποτελείται από τον εκάστοτε εισηγητή του Κυβερνώντος Σώματος, τον προηγούμενο εισηγητή και εκείνον που θα είναι ο επόμενος εισηγητής) λαβαίνει εκθέσεις για καταστάσεις επείγουσας ανάγκης, καταστροφές και εκστρατείες διωγμού, και φροντίζει να τα χειριστεί αμέσως το Κυβερνών Σώμα. Η Επιτροπή Συγγραφής επιβλέπει την παρουσίαση της πνευματικής τροφής σε γραπτή, μαγνητοφωνημένη και βιντεοσκοπημένη μορφή για τους Μάρτυρες του Ιεχωβά και για διανομή στο κοινό, και επιβλέπει το μεταφραστικό έργο που γίνεται σε εκατοντάδες γλώσσες. Η ευθύνη της Επιτροπής Διδασκαλίας είναι να επιβλέπει τις σχολές, τις συνελεύσεις του λαού του Ιεχωβά, συμπεριλαμβανομένων των συνελεύσεων περιφερείας και των διεθνών συνελεύσεων, καθώς και τη διδασκαλία των οικογενειών Μπέθελ και τον καθορισμό της ύλης που θα χρησιμοποιηθεί για αυτούς τους σκοπούς. Η Επιτροπή Υπηρεσίας επιβλέπει όλους τους τομείς του ευαγγελιστικού έργου, μεταξύ των οποίων περιλαμβάνεται η δραστηριότητα των εκκλησιών και των περιοδευόντων επισκόπων. Όλη την επίβλεψη για την εκτύπωση, την έκδοση και την αποστολή εντύπων, καθώς και για τη λειτουργία των εργοστασίων και το χειρισμό νομικών και επίσημων ζητημάτων την έχει η Επιτροπή Εκδόσεων. Και η Επιτροπή Προσωπικού επιβλέπει τις διευθετήσεις που γίνονται για την προσωπική και πνευματική υποβοήθηση των μελών των οικογενειών Μπέθελ και είναι υπεύθυνη για την πρόσκληση νέων μελών για υπηρεσία στις οικογένειες Μπέθελ σε όλο τον κόσμο.

Και άλλες υποβοηθητικές επιτροπές διορίζονται να επιβλέπουν τα εργοστάσια, τους οίκους Μπέθελ και τα αγροκτήματα που έχουν σχέση με τα παγκόσμια κεντρικά γραφεία. Στις επιτροπές αυτές το Κυβερνών Σώμα χρησιμοποιεί σε μεγάλο βαθμό τις ικανότητες μελών του ‘μεγάλου πλήθους’.—Αποκ. 7:9, 15.

Προσαρμογές έγιναν επίσης στην επίβλεψη των τμημάτων της Εταιρίας. Από την 1η Φεβρουαρίου 1976, στο κάθε τμήμα αναλαμβάνει την επίβλεψη μια επιτροπή τριών ή περισσοτέρων μελών, ανάλογα με τις ανάγκες και το μέγεθος του τμήματος. Αυτές οι επιτροπές εργάζονται υπό την κατεύθυνση του Κυβερνώντος Σώματος όσον αφορά τη φροντίδα του έργου της Βασιλείας στην περιοχή τους.

Το 1992, προσφέρθηκε επιπλέον βοήθεια για το Κυβερνών Σώμα καθώς πολλοί βοηθοί, κυρίως μέσα από το μεγάλο πλήθος, διορίστηκαν να συμμετέχουν στις συναθροίσεις και στο έργο των επιτροπών Συγγραφής, Διδασκαλίας, Υπηρεσίας, Εκδόσεων και Προσωπικού.e

Αυτό το μοίρασμα ευθυνών έχει αποδειχτεί πολύ ωφέλιμο. Σε συνδυασμό με προσαρμογές που είχαν ήδη γίνει στις εκκλησίες, έχει συντελέσει στο να απομακρυνθεί κάθε εμπόδιο που μπορεί να έκανε ορισμένα άτομα να παραβλέψουν ότι ο Χριστός είναι η Κεφαλή της εκκλησίας. Έχει αποδειχτεί εξαιρετικά μεγάλο πλεονέκτημα το να συσκέπτονται πολλοί αδελφοί σε σχέση με θέματα που αφορούν το έργο της Βασιλείας. Επιπλέον, αυτή η αναδιοργάνωση έχει καταστήσει δυνατή την παροχή της αναγκαίας επίβλεψης στις πολλές περιοχές στις οποίες ήταν άκρως απαραίτητη, σε μια εποχή κατά την οποία έχει σημειωθεί πραγματικά ραγδαίος ρυθμός αύξησης στην οργάνωση. Πριν από πολύ καιρό, ο Ιεχωβά προείπε μέσω του προφήτη Ησαΐα: ‘Το ελάχιστον θέλει γείνει χίλια· και το ολιγοστόν ισχυρόν έθνος· εγώ ο Ιεχωβά θέλω επιταχύνει τούτο κατά τον καιρόν αυτού’. (Ησ. 60:22) Όχι μόνο το έχει επιταχύνει, αλλά και έχει προμηθεύσει την αναγκαία κατεύθυνση ώστε να μπορεί η ορατή του οργάνωση να φροντίσει για αυτό.

Το άμεσο ενδιαφέρον των Μαρτύρων του Ιεχωβά αφορά το έργο που ο Θεός τούς έχει δώσει να κάνουν σε αυτές τις τελευταίες μέρες του παλιού κόσμου, και είναι καλά οργανωμένοι για να το επιτελέσουν. Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά βλέπουν αλάνθαστες αποδείξεις του γεγονότος ότι αυτή η οργάνωση δεν ανήκει σε ανθρώπους αλλά στον Θεό και ότι την κατευθύνει ο ίδιος ο Γιος του Θεού, ο Ιησούς Χριστός. Ως Βασιλιάς που κυβερνάει, ο Ιησούς θα διαφυλάξει τους πιστούς υπηκόους του στην επερχόμενη μεγάλη θλίψη και θα φροντίσει να είναι αποτελεσματικά οργανωμένοι για την εκτέλεση του θελήματος του Θεού στη διάρκεια της Χιλιετίας που θα έρθει.

[Υποσημειώσεις]

Από το 1938 ως το 1941, οι περιφερειακοί υπηρέτες, έχοντας καινούριο ρόλο, υπηρετούσαν σε τακτική βάση τοπικές συνελεύσεις, όπου συγκεντρώνονταν για ένα ειδικό πρόγραμμα Μάρτυρες από μια ορισμένη γεωγραφική έκταση (ζώνη). Όταν το έργο αυτό αναβίωσε το 1946, αυτοί οι περιοδεύοντες επίσκοποι έγιναν γνωστοί ως υπηρέτες περιφερείας· τώρα ονομάζονται επίσκοποι περιφερείας.

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 204]

Τάξη κληρικών δεν είχε θέση ανάμεσά τους

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 205]

Δεν προσπαθούσαν να ιδρύσουν μια «επίγεια οργάνωση»

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 206]

Πώς επιλέγονταν οι πρεσβύτεροι;

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 212]

Η Εταιρία διόριζε ένα διευθυντή

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 213]

Μερικοί πρεσβύτεροι δεν ήθελαν να κηρύττουν εκτός εκκλησίας

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 214]

Μειώθηκε ο αριθμός των μελών τους αλλά ενισχύθηκε η οργάνωση

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 218]

Πώς έπρεπε να γίνονται οι διορισμοί;

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 220]

Μήπως ο Ρόδερφορντ προσπαθούσε απλώς και μόνο να αποκτήσει μεγαλύτερο έλεγχο;

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 222]

Κρατούσαν επαφή με ομίλους δύο ή τριών ατόμων, καθώς και με μεγαλύτερους ομίλους

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 223]

Καινούριες ευθύνες για τους περιοδεύοντες επισκόπους

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 234]

Ένα διευρυμένο Κυβερνών Σώμα εισηγητής του οποίου γίνεται κάθε μέλος εκ περιτροπής

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 235]

Αναγκαία επίβλεψη σε μια εποχή ραγδαίας αύξησης

[Πλαίσιο στη σελίδα 207]

Γιατί Έγινε Αυτή η Αλλαγή;

Όταν ρώτησαν τον Κ. Τ. Ρώσσελ για την αλλαγή της άποψής του όσον αφορά την εκλογή πρεσβυτέρων στους διάφορους ομίλους του λαού του Κυρίου, εκείνος απάντησε:

«Πρώτα απ’ όλα σπεύδω να σας διαβεβαιώσω ότι ποτέ δεν ισχυρίστηκα πως είμαι αλάθητος. . . . Δεν αρνούμαστε ότι αυξάνουμε σε γνώση και ότι τώρα βλέπουμε κάτω από ελαφρώς διαφορετικό φως το θέλημα του Κυρίου σχετικά με τους Πρεσβυτέρους ή ηγέτες στους διάφορους μικρούς ομίλους του λαού του. Κατά την εσφαλμένη κρίση μας αναμέναμε πάρα πολλά από τους αγαπητούς αδελφούς οι οποίοι, επειδή είχαν έρθει στην Αλήθεια τα παλιότερα χρόνια, γίνονταν οι φυσικοί ηγέτες αυτών των μικρών ομάδων. Η ιδανική άποψη που στοργικά είχαμε για αυτούς ήταν πως η γνώση της Αλήθειας θα τους επηρέαζε καθιστώντας τους πολύ ταπεινούς και κάνοντάς τους να αναγνωρίσουν την ασημαντότητά τους και πως οτιδήποτε γνώριζαν και ήταν σε θέση να παρουσιάζουν σε άλλους θα το παρουσίαζαν ως εκπρόσωποι του Θεού και λόγω του ότι χρησιμοποιούνταν από εκείνον. Οι ιδανικές ελπίδες που είχαμε ήταν πως αυτοί θα αποτελούσαν με κάθε έννοια της λέξης παραδείγματα για το ποίμνιο· και πως, αν η πρόνοια του Κυρίου έφερνε στη μικρή ομάδα έναν ή περισσότερους εξίσου ικανούς, ή πιο ικανούς, στο να παρουσιάζουν την Αλήθεια, τότε το πνεύμα της αγάπης θα τους οδηγούσε να υπολήπτονται και να τιμούν ο ένας τον άλλον και συνεπώς να βοηθούν και να παροτρύνουν ο ένας τον άλλον να συμμετέχει στην υπηρεσία της Εκκλησίας, του σώματος του Χριστού.

»Έχοντας κατά νου αυτή τη σκέψη συμπεράναμε ότι ο μεγαλύτερος βαθμός χάριτος και αλήθειας που, σύμφωνα με το σκοπό του Θεού, απολαμβάνει τώρα και εκτιμάει ο καθιερωμένος λαός του Κυρίου θα καθιστούσε μη απαραίτητο για αυτούς να ακολουθήσουν την πορεία που κατέγραψαν οι απόστολοι της πρώτης Εκκλησίας. Το σφάλμα μας ήταν ότι δεν συνειδητοποιήσαμε πως οι διευθετήσεις τις οποίες υπό θεϊκή επίβλεψη κατέγραψαν οι απόστολοι είναι ανώτερες από οποιαδήποτε διευθέτηση θα μπορούσαν να διατυπώσουν κάποιοι άλλοι, και ότι η Εκκλησία ως σύνολο χρειάζεται να έχει τους κανονισμούς που θέσπισαν οι απόστολοι ωσότου, μέσω της μεταλλαγής μας στην ανάσταση, να γίνουμε όλοι ολοκληρωμένοι και τέλειοι και να έρθουμε σε άμεση σχέση με τον Κύριο.

»Το σφάλμα μας άρχισε σιγά-σιγά να φαίνεται σε εμάς καθώς παρατηρούσαμε ανάμεσα στους αγαπητούς αδελφούς να υπάρχει σε κάποιο βαθμό το πνεύμα του ανταγωνισμού και από μέρους πολλών η επιθυμία να θεωρούν την ηγεσία στις συναθροίσεις αξίωμα αντί για υπηρεσία, και να αποκλείουν και να μην αφήνουν να γίνουν ηγέτες άλλοι αδελφοί ισάξιων φυσικών ικανοτήτων και ισάξιων γνώσεων της Αλήθειας και ικανοτήτων στο χειρισμό της μάχαιρας του Πνεύματος».—«Η Σκοπιά της Σιών» 15 Μαρτίου 1906, σ. 90 (στην αγγλική).

[Πλαίσιο/Εικόνες στις σελίδες 208, 209]

Εγκαταστάσεις που Χρησιμοποιούσε η Εταιρία Πριν από Έναν Αιώνα στην Περιοχή του Πίτσμπουργκ

Ο Βιβλικός Οίκος, που εικονίζεται εδώ, ήταν τα κεντρικά γραφεία επί 19 χρόνια, από το 1890 ως το 1909f

Εδώ ήταν το γραφείο στο οποίο μελετούσε ο αδελφός Ρώσσελ

Μέλη της οικογένειας του Βιβλικού Οίκου που υπηρετούσαν εδώ το 1902

Στο κτίριο υπήρχε αυτό το τμήμα στοιχειοθεσίας (πάνω δεξιά), ένα τμήμα αποστολής (κάτω δεξιά), αποθήκη εντύπων, δωμάτια για το προσωπικό και μια αίθουσα συναθροίσεων η οποία χωρούσε γύρω στα 300 άτομα

[Υποσημείωση]

[Πλαίσιο στη σελίδα 211]

Τίνος Είναι το Έργο;

Προς το τέλος της επίγειας ζωής του, ο Κάρολος Τέηζ Ρώσσελ έγραψε: «Συχνότατα ο λαός του Θεού ξεχνάει πως ο Ίδιος ο Κύριος είναι επικεφαλής του έργου Του. Συχνότατα γίνεται η σκέψη: Εμείς θα κάνουμε κάποιο έργο και θα κάνουμε τον Θεό να συνεργαστεί με εμάς στο έργο μας. Πρέπει να έχουμε τη σωστή άποψη των πραγμάτων και να διακρίνουμε ότι ο Θεός έχει ως σκοπό του ένα μεγάλο έργο και το διεξάγει· και ότι αυτό θα επιτύχει, εντελώς ανεξάρτητα από εμάς και τις προσπάθειές μας· και ότι είναι μεγάλο το προνόμιο που έχει δοθεί στο λαό του Θεού να συνεργαστεί με τον Πλάστη του στην εκτέλεση των δικών Του σχεδίων, των δικών Του σκοπών, των δικών Του διευθετήσεων, με το δικό Του τρόπο. Βλέποντας τα πράγματα από αυτή την άποψη, πρέπει να προσευχόμαστε και να προσέχουμε ώστε να γνωρίζουμε και να εκτελούμε το θέλημα του Κυρίου, ικανοποιημένοι με οποιοδήποτε ρόλο μάς δίνεται, εφόσον ο Θεός μας είναι εκείνος που μας οδηγεί. Αυτή είναι η τακτική την οποία επιδιώκει να ακολουθεί η Βιβλική και Φυλλαδική Εταιρία Σκοπιά».—«Σκοπιά» 1 Μαΐου 1915 (στην αγγλική).

[Πλαίσιο στη σελίδα 215]

Ερωτήσεις για V.D.M.

Τα γράμματα V.D.M. αντιπροσωπεύουν τις λατινικές λέξεις «Verbi Dei Minister», που σημαίνουν Διάκονος του Θεϊκού Λόγου.

Το 1916 η Εταιρία ετοίμασε έναν κατάλογο ερωτήσεων γύρω από Γραφικά θέματα. Ζητήθηκε από εκείνους που εκπροσωπούσαν την Εταιρία ως ομιλητές να απαντήσουν γραπτώς σε καθεμιά από αυτές τις ερωτήσεις. Αυτό έδωσε στην Εταιρία τη δυνατότητα να γνωρίσει τις σκέψεις, τις απόψεις και την κατανόηση που είχαν αυτοί οι αδελφοί αναφορικά με τις θεμελιώδεις Βιβλικές αλήθειες. Τις γραπτές απαντήσεις έλεγχε προσεκτικά μια εξεταστική επιτροπή στα γραφεία της Εταιρίας. Εκείνοι που θα κρίνονταν ότι έχουν τα προσόντα για ομιλητές έπρεπε να έχουν βαθμό επιτυχίας 85 τοις εκατό και πλέον.

Αργότερα, πολλοί πρεσβύτεροι, διάκονοι και άλλοι Σπουδαστές της Γραφής ρωτούσαν αν μπορούσαν να έχουν έναν κατάλογο με τις ερωτήσεις αυτές. Μεταγενέστερα, αναφέρθηκε ότι θα ήταν επωφελές να επέλεγαν οι τάξεις ως εκπροσώπους τους μόνο άτομα που αποδεδειγμένα είχαν τα προσόντα για V.D.M.

Όταν η Εταιρία έδινε σε ένα άτομο το βαθμό του Διακόνου του Θεϊκού Λόγου, αυτό δεν σήμαινε πως το άτομο χειροτονούνταν. Απλούστατα αυτό υπονοούσε ότι η εξεταστική επιτροπή στα γραφεία της Εταιρίας είχε εξετάσει το βαθμό ανάπτυξης του ατόμου ως προς τα δογματικά θέματα και, ως ένα λογικό βαθμό, τη φήμη του, και είχε συμπεράνει ότι το άτομο μπορούσε επάξια να καλείται Διάκονος του Θεϊκού Λόγου.

Οι ερωτήσεις για τους V.D.M. είχαν ως εξής:

(1) Ποια ήταν η πρώτη δημιουργική πράξη του Θεού;

(2) Ποια είναι η έννοια της λέξης «Λόγος» όσον αφορά τον Γιο του Θεού, και ποια είναι η σημασία των λέξεων Πατέρας και Γιος;

(3) Πότε και πώς εισήλθε η αμαρτία στον κόσμο;

(4) Ποια Θεϊκή τιμωρία για την αμαρτία επιβάλλεται στους αμαρτωλούς, και ποιοι είναι οι αμαρτωλοί;

(5) Γιατί ήταν απαραίτητο να γίνει σάρκα ο «Λόγος», και ήταν Αυτός «ενσαρκωμένος»;

(6) Ποια ήταν η φύση του Ανθρώπου Χριστού Ιησού από τη βρεφική του ηλικία ως το θάνατό του;

(7) Ποια είναι η φύση του Ιησού από τον καιρό της ανάστασης, και ποια είναι η επίσημη σχέση Του με τον Ιεχωβά;

(8) Ποιο είναι το έργο του Ιησού στη διάρκεια αυτού του Ευαγγελικού Αιώνα—στη διάρκεια της περιόδου από την Πεντηκοστή μέχρι τώρα;

(9) Τι έχει κάνει μέχρι σήμερα για τον κόσμο του ανθρώπινου γένους ο Ιεχωβά Θεός, και τι ο Ιησούς;

(10) Ποιος είναι ο Θεϊκός σκοπός αναφορικά με την Εκκλησία όταν αυτή θα συμπληρωθεί;

(11) Ποιος είναι ο Θεϊκός σκοπός αναφορικά με τον κόσμο του ανθρώπινου γένους;

(12) Ποια θα είναι η κατάληξη για τους μέχρι τέλους αδιόρθωτους;

(13) Ποια θα είναι η αμοιβή ή οι ευλογίες που θα δοθούν στον κόσμο του ανθρώπινου γένους μέσω υπακοής στη Βασιλεία του Μεσσία;

(14) Με ποια βήματα μπορεί ένας αμαρτωλός να έρθει στην απαραίτητη για ζωή σχέση με τον Χριστό και με τον Ουράνιο Πατέρα;

(15) Αφότου ένας Χριστιανός γεννιέται από το Άγιο Πνεύμα, ποια είναι η πορεία του, όπως δείχνει ο Λόγος του Θεού;

(16) Έχετε εγκαταλείψει την αμαρτία προκειμένου να υπηρετείτε τον ζωντανό Θεό;

(17) Έχετε καθιερώσει πλήρως τη ζωή σας και όλες σας τις δυνάμεις και τα ταλέντα στον Κύριο και στην υπηρεσία Του;

(18) Έχετε συμβολίσει αυτή την καθιέρωση με το βάφτισμα στο νερό;

(19) Έχετε κάνει την Ευχή του Διεθνούς Συλλόγου Σπουδαστών της Γραφής για αγιότητα ζωής;

(20) Έχετε διαβάσει προσεκτικά και τους έξι τόμους της σειράς ΓΡΑΦΙΚΑΙ ΜΕΛΕΤΑΙ;

(21) Έχετε αποκομίσει πολλή διαφώτιση και όφελος από αυτούς;

(22) Πιστεύετε ότι έχετε ουσιαστική και σταθερή γνώση της Αγίας Γραφής η οποία θα σας καταστήσει πιο επαρκή ως δούλο του Κυρίου σε όλη την υπόλοιπη ζωή σας;

[Εικόνες στη σελίδα 216, 217]

Κτίρια που Χρησιμοποιούνταν τον Πρώτο Καιρό στο Μπρούκλιν

Ο Οίκος Μπέθελ

Οδός Κολούμπια Χάιτς 122-124

Τραπεζαρία στον Οίκο Μπέθελ

Η Σκηνή

Γραφεία, αποθήκη εντύπων, τμήμα αλληλογραφίας, εξοπλισμός στοιχειοθεσίας και μια αίθουσα διαλέξεων 800 θέσεων βρίσκονταν σε αυτό το κτίριο, στην οδό Χικς 17 (χρησιμοποιήθηκε από το 1909 ως το 1918)

Η αίθουσα διαλέξεων

Τα Πρώτα Εργοστάσια

Μέλη της οικογένειας Μπέθελ που εργάζονταν στο εργοστάσιο στη λεωφόρο Μιρτλ το 1920 (δεξιά)

Λεωφόρος Μιρτλ 35 (1920-1922)

Οδός Κόνκορντ 18 (1922-1927)

Οδός Άνταμς 117 (1927- )

[Εικόνες στη σελίδα 224, 225]

Περιοδεύοντες Επίσκοποι Λίγοι από τους Χιλιάδες που Έχουν Υπηρετήσει

Καναδάς, 1905-1933

Αγγλία, 1920-1932

Φινλανδία, 1921-1926, 1947-1970

Ηνωμένες Πολιτείες, 1907-1915

Περιοδεία ανάμεσα στις εκκλησίες—

Γροιλανδία

Βενεζουέλα

Λεσότο

Μεξικό

Περού

Σιέρα Λεόνε

Αυτοκίνητο που χρησιμοποιείται ως κατάλυμα, στη Ναμίμπια

Μαζί με ντόπιους Μάρτυρες στην υπηρεσία αγρού στην Ιαπωνία

Συνάθροιση με τοπικούς πρεσβυτέρους στη Γερμανία

Παροχή πρακτικών συμβουλών σε σκαπανείς στη Χαβάη

Διδασκαλία σε μια εκκλησία στη Γαλλία

[Πλαίσιο/Εικόνα στη σελίδα 229]

Τα Πρώτα Νομικά Σωματεία

Φυλλαδική Εταιρία Σκοπιά της Σιών. Αρχικά σχηματίστηκε το 1881 και κατόπιν έγινε νομικά αναγνωρισμένο σωματείο στην πολιτεία της Πενσυλβανίας στις 15 Δεκεμβρίου 1884. Το 1896 το όνομά της άλλαξε και έγινε Βιβλική και Φυλλαδική Εταιρία Σκοπιά. Από το 1955 και μετά είναι γνωστή ως Βιβλική και Φυλλαδική Εταιρία Σκοπιά της Πενσυλβανίας.

Σύλλογος Άμβωνας των Λαών. Σχηματίστηκε το 1909 σε συνάρτηση με τη μεταφορά των κεντρικών γραφείων της Εταιρίας στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης. Το 1939 το όνομα αυτό άλλαξε και έγινε Βιβλική και Φυλλαδική Εταιρία Σκοπιά. Από το 1956 και μετά είναι γνωστή ως Βιβλική και Φυλλαδική Εταιρία Σκοπιά της Νέας Υόρκης.

Διεθνής Σύλλογος Σπουδαστών της Γραφής. Έγινε νομικά αναγνωρισμένο σωματείο στο Λονδίνο της Αγγλίας, στις 30 Ιουνίου 1914.

Προκειμένου να πληρούνται διάφορες νομικές απαιτήσεις, έχουν σχηματιστεί και άλλα σωματεία από τους Μάρτυρες του Ιεχωβά σε πολλές κοινότητες και χώρες. Ωστόσο, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά δεν είναι διαιρεμένοι σε εθνικές ή περιφερειακές οργανώσεις. Αποτελούν μια ενωμένη παγκόσμια αδελφότητα.

[Πλαίσιο στη σελίδα 234]

‘Σαν την Πρώτη Χριστιανική Κοινότητα’

Το θρησκευτικό έντυπο «Ερμηνεία» (Interpretation) δήλωσε τον Ιούλιο του 1956: «Στην οργάνωση και στο έργο μαρτυρίας τους, αυτοί [οι Μάρτυρες του Ιεχωβά] πλησιάζουν περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη ομάδα την πρώτη Χριστιανική κοινότητα. . . . Ελάχιστες είναι οι άλλες ομάδες που χρησιμοποιούν τόσο εκτενώς όσο αυτοί τη Γραφή στα αγγέλματά τους, είτε προφορικά είτε γραπτά».

[Εικόνα στη σελίδα 210]

Για να υπάρχει στενότερη επίβλεψη, ιδρύθηκαν γραφεία τμήματος. Το πρώτο ήταν στο Λονδίνο της Αγγλίας, σε αυτό το κτίριο

[Εικόνα στη σελίδα 221]

Ο Ι. Φ. Ρόδερφορντ το 1941. Οι Μάρτυρες γνώριζαν ότι δεν ήταν ο ηγέτης τους

[Εικόνα στη σελίδα 226]

Ο Τζον Μπουθ, περιοδεύων επίσκοπος στις Η.Π.Α. από το 1936 ως το 1941

[Εικόνα στη σελίδα 227]

Ο Κάρεϊ Μπάρμπερ, ο οποίος υπηρετούσε σε μια περιφέρεια που περιελάμβανε ένα τεράστιο τμήμα των Ηνωμένων Πολιτειών

[Εικόνα στη σελίδα 228]

Ο αδελφός Νορ επισκεπτόταν τακτικά κάθε τμήμα και ιεραποστολικό οίκο

[Εικόνα στη σελίδα 230]

Οι κυριότεροι επίσκοποι από τα τμήματα της Εταιρίας έχουν συγκεντρωθεί για να λάβουν ειδική εκπαίδευση (Νέα Υόρκη, 1958)

[Εικόνες στη σελίδα 231]

Η Σχολή Διακονίας της Βασιλείας έχει προμηθεύσει πολύτιμη εκπαίδευση σε επισκόπους από διάφορα μέρη του κόσμου.

Σχολή Διακονίας της Βασιλείας σε στρατόπεδο προσφύγων στην Ταϋλάνδη το 1978· στις Φιλιππίνες το 1966 (πάνω αριστερά)

[Εικόνα στη σελίδα 232]

Οργανωτικές οδηγίες έχουν δημοσιευτεί προοδευτικά (πρώτα στην αγγλική, κατόπιν σε άλλες γλώσσες) με σκοπό να συντονιστεί η δραστηριότητα των Μαρτύρων και να πληροφορηθούν όλοι για τις προμήθειες που γίνονται για να βοηθηθούν στη διακονία τους