Κεφάλαιο 17

Συνελεύσεις Απόδειξη της Αδελφοσύνης Μας

ΟΙ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ έχουν γίνει τακτικό χαρακτηριστικό της σύγχρονης οργάνωσης των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Αλλά πανεθνικές και διεθνείς συνάξεις λάτρεων του Ιεχωβά λάβαιναν χώρα πολύ πριν από τον 20ό αιώνα.

Ο Ιεχωβά απαιτούσε να συγκεντρώνονται στην Ιερουσαλήμ όλα τα άρρενα μέλη του αρχαίου Ισραήλ για τρεις εποχιακές γιορτές κάθε χρόνο. Μερικοί έπαιρναν μαζί τους ολόκληρη την οικογένειά τους. Μάλιστα, ο Μωσαϊκός Νόμος απαιτούσε σε ορισμένες περιπτώσεις να είναι παρόντα όλα τα μέλη της κάθε οικογένειας—άντρες, γυναίκες και παιδιά. (Έξοδ. 23:14-17· Δευτ. 31:10-13· Λουκ. 2:41-43) Στην αρχή, σε τέτοιες συνάξεις παρευρίσκονταν άτομα που ζούσαν μέσα στα όρια του Ισραήλ. Αργότερα, όταν οι Ιουδαίοι διασπάρθηκαν ευρέως, παρευρίσκονταν άτομα από πολλά έθνη. (Πράξ. 2:1, 5-11) Συγκεντρώνονταν όλοι μαζί, όχι απλώς επειδή προπάτορές τους ήταν ο Ισραήλ και ο Αβραάμ, αλλά επειδή αναγνώριζαν ως μεγαλειώδη ουράνιο Πατέρα τους τον Ιεχωβά. (Ησ. 63:16) Αυτές οι γιορτές ήταν χαρωπά γεγονότα. Βοηθούσαν επίσης όλους τους παρόντες να έχουν κατά νου το λόγο του Θεού και να μην μπλέκονται τόσο στις καθημερινές υποθέσεις της ζωής ώστε να ξεχνούν τα πιο σπουδαία πνευματικά θέματα.

Παρόμοια, οι συνελεύσεις των Μαρτύρων του Ιεχωβά στους σύγχρονους καιρούς περιστρέφονται γύρω από πνευματικά ενδιαφέροντα. Για τους ειλικρινείς παρατηρητές, αυτές οι συνελεύσεις παρέχουν αδιαμφισβήτητη απόδειξη για το ότι οι Μάρτυρες είναι ενωμένοι με τους ισχυρούς δεσμούς της Χριστιανικής αδελφοσύνης.

Πρώτες Συνελεύσεις των Σπουδαστών της Γραφής

Οι διευθετήσεις για συνάξεις Σπουδαστών της Γραφής από διάφορες πόλεις και χώρες αναπτύχτηκαν σταδιακά. Ανόμοια με τις παραδοσιακές εκκλησιαστικές ομάδες, οι Σπουδαστές της Γραφής, μέσω των συνελεύσεών τους, γνωρίστηκαν γρήγορα με τους ομοπίστους τους που βρίσκονταν σε άλλα μέρη. Στην αρχή, αυτές οι συνελεύσεις διεξάγονταν στο Αλεγκένι της Πενσυλβανίας, σε συνδυασμό με τον ετήσιο εορτασμό του θανάτου του Κυρίου. Το 1891 μια ανακοίνωση έλεγε συγκεκριμένα ότι θα γινόταν μια «συνέλευση για μελέτη της Γραφής και για τον εορτασμό του Αναμνηστικού Δείπνου του Κυρίου». Τον επόμενο χρόνο, η Σκοπιά (στην αγγλική) είχε με έντονα γράμματα έναν τίτλο που ανακοίνωνε τη «ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΩΝ ΠΙΣΤΩΝ, ΣΤΟ ΑΛΕΓΚΕΝΙ, ΠΕΝΣΥΛΒΑΝΙΑ, . . . 7 ΩΣ ΚΑΙ 14 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 1892».

Γενικά το κοινό δεν το προσκαλούσαν σε εκείνες τις πρώτες συνελεύσεις. Το 1892, όμως, ήταν παρόντα περίπου 400 άτομα που είχαν δώσει ενδείξεις ως προς την πίστη τους στο λύτρο και το ειλικρινές ενδιαφέρον τους για το έργο του Κυρίου. Το πρόγραμμα περιελάμβανε πέντε μέρες εντατικής μελέτης της Γραφής και άλλες δυο μέρες με υποβοηθητικές συμβουλές για τους βιβλιοπώλες διακόνους.

Ένας που παρευρισκόταν πρώτη φορά σε κάποια από αυτές τις συνάξεις είπε τα εξής: «Έχω πάει σε πολλές Συνελεύσεις, αλλά ποτέ προηγουμένως δεν έχω πάει σε μια σαν αυτήν, όπου το θέλημα και το σχέδιο του Θεού είναι το μόνο και το διαρκές θέμα συζήτησης από το πρωί ως το βράδυ· στο σπίτι, στο δρόμο, στη συνάθροιση, στο φαγητό και οπουδήποτε αλλού». Αναφορικά με το πνεύμα που έδειχναν οι εκπρόσωποι, κάποιος από το Ουισκόνσιν των Η.Π.Α. έγραψε: «Μου έκανε μεγάλη εντύπωση το πνεύμα της αγάπης και της αδελφικής καλοσύνης που εκδηλωνόταν σε κάθε περίπτωση».

Μια αλλαγή στις διευθετήσεις για την ετήσια συνέλευση έλαβε χώρα το 1893. Για να επωφεληθούν από τα χαμηλά σιδηροδρομικά εισιτήρια που υπήρχαν σε συνδυασμό με την Παγκόσμια Έκθεση του Σικάγου, η οποία γινόταν εκείνο το καλοκαίρι, οι Σπουδαστές της Γραφής συγκεντρώθηκαν στο Σικάγο του Ιλινόις από τις 20 ως τις 24 Αυγούστου. Αυτή ήταν η πρώτη συνέλευση που διεξήγαγαν έξω από την περιοχή του Πίτσμπουργκ. Ωστόσο, προκειμένου να γίνει η καλύτερη δυνατή χρήση του χρόνου και των χρημάτων για το έργο του Κυρίου, επί λίγα χρόνια δεν έγιναν άλλες γενικές συνελεύσεις.

Έπειτα, από το 1898, οι Σπουδαστές της Γραφής σε διάφορα μέρη άρχισαν να παίρνουν τοπικά την πρωτοβουλία να διευθετούν μικρές συνελεύσεις, που τις παρακολουθούσαν άτομα μιας ορισμένης περιοχής. Το 1900 έγιναν 3 γενικές συνελεύσεις οργανωμένες από την Εταιρία· αλλά έγιναν και 13 τοπικές συνελεύσεις στις Ηνωμένες Πολιτείες και στον Καναδά, οι περισσότερες από τις οποίες ήταν μόνο για μια μέρα και σε πολλές περιπτώσεις διεξάχτηκαν σε συνδυασμό με την επίσκεψη ενός πίλγκριμ. Ο αριθμός συνέχισε να μεγαλώνει. Το 1909 έγιναν στη Βόρεια Αμερική τουλάχιστον 45 τοπικές συνελεύσεις, εκτός από τις μεγάλες συνελεύσεις τις οποίες υπηρέτησε ο αδελφός Ρώσσελ στις ειδικές περιοδείες του, κατά τις οποίες επισκέφτηκε διάφορα μέρη αυτής της ηπείρου. Ένα κύριο τμήμα του προγράμματος των μονοήμερων συνελεύσεων ήταν ετοιμασμένο ειδικά για να κεντρίζει το ενδιαφέρον του κοινού. Οι παρόντες ήταν από περίπου εκατό ως και μερικές χιλιάδες άτομα.

Απεναντίας, οι γενικές συνελεύσεις, τις οποίες παρακολουθούσαν κυρίως Σπουδαστές της Γραφής, έδιναν έμφαση στη διδασκαλία εκείνων που ήταν αρκετά καλά εδραιωμένοι στην οδό της αλήθειας. Για αυτές τις συνελεύσεις, κατέφταναν ειδικά τρένα γεμάτα εκπροσώπους από μεγάλες πόλεις. Μερικές φορές οι παρόντες έφταναν τους 4.000, και περιελάμβαναν μάλιστα και μερικούς εκπροσώπους από την Ευρώπη. Αυτές ήταν περίοδοι γνήσιας πνευματικής αναζωογόνησης που είχαν ως αποτέλεσμα αυξημένο ζήλο και αγάπη από τη μεριά του λαού του Ιεχωβά. Να τι είπε ένας αδελφός στο τέλος μιας τέτοιας συνέλευσης το 1903: «Δεν θα αντάλλασσα ούτε με χίλια δολάρια την ωφέλεια που πήρα από αυτή τη Συνέλευση—έστω και αν είμαι ένας φτωχός άνθρωπος».

Οι πίλγκριμ που τύχαινε να είναι στην περιοχή έκαναν ομιλίες στις τοπικές συνελεύσεις. Ο αδελφός Ρώσσελ προσπαθούσε και αυτός να παρακολουθεί και να υπηρετεί στο πρόγραμμα αυτών των συνελεύσεων, καθώς και των μεγαλύτερων συνελεύσεων στις Ηνωμένες Πολιτείες και συχνά στον Καναδά. Αυτό απαιτούσε πολλά ταξίδια. Τα περισσότερα γίνονταν τα σαββατοκύριακα. Το 1909, όμως, ένας αδελφός στο Σικάγο νοίκιασε μερικά βαγόνια τρένου για να μεταφέρει εκπροσώπους που ταξίδευαν μαζί με τον αδελφό Ρώσσελ από τη μια συνέλευση στην άλλη κάνοντας περιοδεία. Το 1911 και το 1913, ο ίδιος αδελφός ναύλωσε ολόκληρα τρένα για να πάει εκατοντάδες εκπροσώπους σε περιοδείες συνέλευσης που θα κρατούσαν ένα μήνα ή και περισσότερο και θα κάλυπταν τις δυτικές Ηνωμένες Πολιτείες και τον Καναδά.

Το ταξίδι με ένα τέτοιο τρένο συνέλευσης ήταν αξέχαστη εμπειρία. Το 1913, η Μαλίντα Κίφερ επιβιβάστηκε σε ένα από αυτά στο Σικάγο του Ιλινόις. Χρόνια αργότερα, η ίδια είπε: «Δεν χρειαζόταν πολύ για να καταλάβει κανείς ότι ήμασταν μια μεγάλη οικογένεια . . . και το τρένο ήταν το σπίτι μας για ένα μήνα». Όταν το τρένο έφευγε από το σταθμό, εκείνοι που είχαν πάει να αποχαιρετήσουν τους αδελφούς έψελναν το ‘Ο Θεός ας Είναι Μαζί σας Μέχρις Ότου Συναντηθούμε Ξανά’, και παράλληλα κουνούσαν καπέλα και μαντίλια ωσότου το τρένο χανόταν από τα μάτια τους. Η αδελφή Κίφερ πρόσθεσε: «Σε κάθε στάση στη διάρκεια του ταξιδιού διεξάγονταν συνελεύσεις, οι πιο πολλές από τις οποίες ήταν για τρεις μέρες, και εμείς μέναμε μια μέρα σε κάθε συνέλευση. Κατά τη διάρκεια αυτών των στάσεων ο αδελφός Ρώσσελ έκανε δυο ομιλίες, μια στους αδελφούς το απόγευμα και μια στο κοινό το βράδυ με θέμα ‘Πέρα από τον Τάφο’».

Και σε άλλες χώρες ο αριθμός των τοπικών συνελεύσεων μεγάλωνε. Συνήθως αυτές ήταν πολύ μικρές. Γύρω στα 15 άτομα παρακολούθησαν την πρώτη στη Νορβηγία, το 1905· αλλά η αρχή έγινε. Έξι χρόνια αργότερα, όταν επισκέφτηκε τη Νορβηγία ο αδελφός Ρώσσελ, έγινε ειδική προσπάθεια να προσκληθεί το κοινό, και υπολογίστηκε ότι οι παρόντες σε εκείνη την περίπτωση ήταν περίπου 1.200. Το 1909, όταν ο αδελφός Ρώσσελ παρακολούθησε μεγάλες συνελεύσεις στη Σκωτία, μίλησε σε 2.000 περίπου άτομα στη Γλασκώβη και σε άλλα 2.500 στο Εδιμβούργο παρουσιάζοντας το ενδιαφέρον θέμα «Ο Κλέφτης στον Παράδεισο, ο Πλούσιος στον Άδη και ο Λάζαρος στον Κόλπο του Αβραάμ».

Στο τέλος εκείνων των πρώτων μεγάλων συνελεύσεων, οι αδελφοί είχαν τις λεγόμενες αγάπες, οι οποίες έδειχναν τα αισθήματα Χριστιανικής αδελφοσύνης που ένιωθαν. Τι περιελάμβαναν αυτές οι «αγάπες»; Για παράδειγμα, οι ομιλητές έμπαιναν στη σειρά κρατώντας πιάτα με μικρά κομμάτια ψωμί, και μετά το ακροατήριο περνούσε ο ένας πίσω από τον άλλον από μπροστά τους, έτρωγε από το ψωμί, τους χαιρετούσε με χειραψία και έψελνε: ‘Ευλογητός ας Είναι ο Δεσμός που Συνδέει την Καρδιά μας με Χριστιανική Αγάπη’. Συχνά έτρεχαν δάκρυα χαράς από τα μάτια τους όταν έψελναν. Αργότερα, καθώς γίνονταν περισσότεροι αριθμητικά, σταμάτησαν να ανταλλάσσουν χειραψίες και να τρώνε από το ψωμί, αλλά έκλειναν με ύμνο και προσευχή και, συχνά, χειροκροτούσαν παρατεταμένα για να εκφράσουν την εκτίμησή τους.

Έναρξη μιας Παγγήινης Εκστρατείας για τη Διακήρυξη της Βασιλείας

Η πρώτη μεγάλη συνέλευση μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο έγινε στο Σίνταρ Πόιντ του Οχάιο (στη λίμνη Ίρι, 96 χιλιόμετρα δυτικά του Κλίβελαντ), από την 1η ως τις 8 Σεπτεμβρίου 1919. Μετά το θάνατο του αδελφού Ρώσσελ, μερικοί από τους κύριους συνεργάτες στην οργάνωση εγκατέλειψαν την αλήθεια. Οι αδελφοί πέρασαν σοβαρή δοκιμασία. Τους προηγούμενους μήνες του 1919, είχαν απελευθερωθεί από την άδικη φυλάκισή τους ο πρόεδρος της Εταιρίας και οι σύντροφοί του. Συνεπώς, το αίσθημα της αναμονής ήταν μεγάλο. Μολονότι οι παρόντες την πρώτη μέρα ήταν μάλλον λίγοι, αργότερα την ίδια εκείνη μέρα κατέφτασαν και άλλοι εκπρόσωποι με ειδικά τρένα. Τότε τα ξενοδοχεία που είχαν προσφερθεί να εξυπηρετήσουν τους εκπροσώπους «πνίγηκαν» στη δουλειά. Ο Ρ. Τζ. Μάρτιν και ο Α. Χ. Μακμίλαν (που και οι δυο ήταν από την ομάδα αυτών οι οποίοι είχαν αποφυλακιστεί πρόσφατα) προσφέρθηκαν να βοηθήσουν. Μέχρι και μετά τα μεσάνυχτα έλεγαν στους αδελφούς ποιο θα ήταν το δωμάτιό τους, και ο αδελφός Ρόδερφορντ και πολλοί από τους άλλους πέρασαν ωραία κάνοντας τους γκρουμ του ξενοδοχείου, κουβαλώντας αποσκευές και συνοδεύοντας τους αδελφούς στο δωμάτιό τους. Υπήρχε ένα μεταδοτικό πνεύμα ενθουσιασμού σε όλους.

Αναμενόταν να παρευρεθούν γύρω στα 2.500 άτομα. Αλλά, από κάθε άποψη η συνέλευση ξεπέρασε τις προσδοκίες. Τη δεύτερη μέρα, η κύρια αίθουσα ήταν ήδη υπερπλήρης και χρησιμοποιήθηκαν και επιπρόσθετες αίθουσες. Όταν και αυτό αποδείχτηκε ανεπαρκές, το πρόγραμμα μεταφέρθηκε στο ύπαιθρο, σε ένα χώρο όπου υπήρχε κάποιο όμορφο αλσύλλιο. Παρευρέθηκαν περίπου 6.000 Σπουδαστές της Γραφής από τις Ηνωμένες Πολιτείες και τον Καναδά.

Για την κύρια ομιλία την Κυριακή, ήρθαν τουλάχιστον 1.000 άτομα που δεν ήταν Σπουδαστές της Γραφής, και έτσι οι ακροατές ξεπέρασαν τους 7.000· εκεί στο ύπαιθρο, ο ομιλητής απευθύνθηκε σε αυτούς χωρίς τη βοήθεια μικροφώνου ή συστήματος ενίσχυσης του ήχου. Σε εκείνη την ομιλία, «Η Ελπίδα για την Καταθλιμμένη Ανθρωπότητα», ο Ι. Φ. Ρόδερφορντ έδειξε ξεκάθαρα ότι η Μεσσιανική Βασιλεία του Θεού είναι η λύση για τα προβλήματα της ανθρωπότητας και έδειξε επίσης ότι η Κοινωνία των Εθνών (η οποία γεννιόταν τότε και την οποία είχε ήδη υποστηρίξει ο κλήρος) δεν ήταν με κανέναν τρόπο η πολιτική έκφραση της Βασιλείας του Θεού. Η Ρέτζιστερ (Register) του Σαντούσκι (τοπική εφημερίδα) είχε ένα εκτεταμένο ρεπορτάζ για αυτή τη δημόσια διάλεξη, καθώς και μια συνοπτική έκθεση του έργου των Σπουδαστών της Γραφής. Αντίγραφα αυτού του δελτίου τύπου στάλθηκαν σε εφημερίδες παντού στις Ηνωμένες Πολιτείες και στον Καναδά. Αλλά η δημοσιότητα που προξένησε αυτή η συνέλευση είχε μεγαλύτερες προεκτάσεις.

Το πραγματικό αποκορύφωμα ολόκληρης της συνέλευσης ήταν η «Ομιλία προς τους Συνεργάτες» που εκφώνησε ο αδελφός Ρόδερφορντ και η οποία δημοσιεύτηκε αργότερα με τον τίτλο «Αναγγέλλοντας τη Βασιλεία». Αυτή απευθυνόταν στους ίδιους τους Σπουδαστές της Γραφής. Στη διάρκεια εκείνης της ομιλίας έγινε φανερή η σημασία των γραμμάτων GA (ΧΑ) τα οποία υπήρχαν στο πρόγραμμα της συνέλευσης και σε διάφορα μέρη στο χώρο της συνέλευσης. Ανακοινώθηκε η μελλοντική έκδοση ενός καινούριου περιοδικού, Ο Χρυσούς Αιών, που θα χρησιμοποιούνταν για να κατευθύνει την προσοχή του κόσμου στη Μεσσιανική Βασιλεία. Αφού εξήγησε σε γενικές γραμμές το έργο που έπρεπε να γίνει, ο αδελφός Ρόδερφορντ είπε στο ακροατήριο: «Η πόρτα της ευκαιρίας ανοίγει μπροστά σας. Περάστε μέσα από αυτήν γρήγορα. Να θυμάστε ότι, καθώς πηγαίνετε σε αυτό το έργο, δεν πλησιάζετε τους ανθρώπους απλώς ως διαφημιστές ενός περιοδικού, αλλά είστε πρέσβεις του Βασιλιά των βασιλιάδων και του Κυρίου των κυρίων και αναγγέλλετε στον κόσμο με αυτόν τον αξιοπρεπή τρόπο τον ερχομό του Χρυσού Αιώνα, την ένδοξη βασιλεία του Κυρίου μας, στην οποία ελπίζουν και για την οποία προσεύχονται οι αληθινοί Χριστιανοί εδώ και πολλούς αιώνες». (Βλέπε Αποκάλυψη 3:8). Όταν ο ομιλητής ρώτησε πόσοι επιθυμούσαν να συμμετάσχουν σε αυτό το έργο, η ενθουσιώδης ανταπόκριση ήταν εμψυχωτικό θέαμα. Σαν ένας άνθρωπος σηκώθηκαν όρθιοι οι 6.000 ακροατές. Το επόμενο έτος, πάνω από 10.000 άτομα συμμετείχαν στην υπηρεσία αγρού. Ολόκληρη η συνέλευση είχε ενοποιητική και τονωτική επίδραση σε όσους την παρακολούθησαν.

Τρία χρόνια αργότερα, το 1922, έγινε άλλη μια αξιομνημόνευτη συνέλευση στο Σίνταρ Πόιντ. Επρόκειτο για ένα εννιαήμερο πρόγραμμα, από τις 5 ως τις 13 Σεπτεμβρίου. Εκτός από τους εκπροσώπους από τις Ηνωμένες Πολιτείες και τον Καναδά, πήγαν και μερικοί από την Ευρώπη. Έγιναν συναθροίσεις σε δέκα γλώσσες. Ο μέσος όρος των παρόντων καθημερινά ήταν γύρω στους 10.000· και για την ομιλία «Εκατομμύρια που Ζουν Τώρα Δεν θα Πεθάνουν Ποτέ», είχε έρθει τόσο πολύ κοινό που οι παρόντες ήταν σχεδόν διπλάσιοι.

Οι Σπουδαστές της Γραφής δεν συγκεντρώθηκαν σε εκείνη τη συνέλευση με τη σκέψη ότι σχεδίαζαν ένα έργο εδώ στη γη το οποίο θα διαρκούσε δεκαετίες από τότε και στο εξής. Μάλιστα, είπαν ότι εκείνη θα μπορούσε κάλλιστα να είναι η τελευταία τους γενική συνέλευση πριν από «την απολύτρωση της εκκλησίας . . . και τη μεταβίβασή της στην ουράνια φάση της βασιλείας του Θεού, και πραγματικά σε αυτή καθαυτήν την παρουσία του Κυρίου μας και του Θεού μας». Όμως, όσο λίγος και αν ήταν ο καιρός, η εκτέλεση του θελήματος του Θεού ήταν το πρωταρχικό τους μέλημα. Έχοντας αυτό στο μυαλό του, την Παρασκευή 8 Σεπτεμβρίου, ο αδελφός Ρόδερφορντ εκφώνησε την αξιομνημόνευτη ομιλία «Η Βασιλεία».

Πριν από αυτό, μεγάλα πανό που έφεραν τα γράμματα ADV (ΔΦΜ) είχαν τοποθετηθεί σε διάφορα σημεία του χώρου. Στη διάρκεια της ομιλίας φανερώθηκε η σημασία αυτών των γραμμάτων όταν ο ομιλητής έδωσε την εξής υποκίνηση: «Να είστε πιστοί και αληθινοί μάρτυρες για τον Κύριο. Πηγαίνετε μπροστά στη μάχη, ώσπου κάθε απομεινάρι της Βαβυλώνας να μείνει έρημο. Διακηρύξτε το άγγελμα σε όλα τα μήκη και πλάτη. Ο κόσμος πρέπει να γνωρίσει ότι ο Ιεχωβά είναι ο Θεός και ότι ο Ιησούς Χριστός είναι Βασιλιάς βασιλιάδων και Κύριος κυρίων. Αυτή είναι η πιο ένδοξη μέρα. Κοιτάξτε, ο Βασιλιάς βασιλεύει! Εσείς είστε οι διαφημιστές του. Γι’ αυτό διαφημίστε, διαφημίστε, διαφημίστε τον Βασιλιά και τη βασιλεία του». Εκείνη τη στιγμή ένα μεγάλο πανό 11 μέτρων ξετυλίχτηκε μπροστά στο ακροατήριο. Πάνω σε αυτό ήταν γραμμένο το υποκινητικό σλόγκαν «Διαφημίστε τον Βασιλιά και τη Βασιλεία». Ήταν μια συγκλονιστική στιγμή. Το ακροατήριο χειροκροτούσε ενθουσιασμένο. Ο ηλικιωμένος αδελφός Πφανεμπέκερ, στην ορχήστρα της συνέλευσης, κουνούσε πέρα δώθε το βιολί πάνω από το κεφάλι του και είπε δυνατά με τη βαριά γερμανική προφορά του: «Ναι! Ναι! Και θα το κάνουμε τώρα, έτσι δεν είναι;» Και πράγματι το έκαναν.

Τέσσερις μέρες αργότερα, ενόσω γινόταν ακόμα η συνέλευση, ο ίδιος ο αδελφός Ρόδερφορντ συμμετείχε μαζί με άλλους εκπροσώπους στο έργο διακήρυξης της Βασιλείας από σπίτι σε σπίτι σε ακτίνα 72 χιλιομέτρων από το χώρο της συνέλευσης. Και αυτό δεν ήταν όλο. Στο έργο διακήρυξης της Βασιλείας είχε δοθεί μια ισχυρή ώθηση που θα απλωνόταν σε ολόκληρη την υδρόγειο. Εκείνο το έτος, 17.000 και πλέον ζηλωτές εργάτες σε 58 χώρες συμμετείχαν στην επίδοση μαρτυρίας. Έπειτα από δεκαετίες, ο Γιώργος Γάγκας, που ήταν σε εκείνη τη συνέλευση και έγινε αργότερα μέλος του Κυβερνώντος Σώματος, είπε σχετικά με εκείνο το πρόγραμμα στο Σίνταρ Πόιντ: «Ήταν κάτι που γράφτηκε ανεξίτηλα στο μυαλό μου και στην καρδιά μου, κάτι που δεν θα ξεχάσω ποτέ όσο ζω».

Ορόσημα στην Πνευματική Ανάπτυξη

Όλες οι συνελεύσεις έχουν αποτελέσει περιόδους αναζωογόνησης και διδασκαλίας από το Λόγο του Θεού. Μερικές, όμως, μνημονεύονται επί δεκαετίες ως πνευματικά ορόσημα.

Εφτά από αυτές έλαβαν χώρα, το ένα έτος μετά το άλλο από το 1922 ως το 1928, στις Ηνωμένες Πολιτείες, στον Καναδά και στη Βρετανία. Ένας λόγος για τη σπουδαιότητα αυτών των συνελεύσεων ήταν οι δυναμικές αποφάσεις που υιοθετήθηκαν, οι οποίες αναφέρονται και οι εφτά στο πλαίσιο της επόμενης σελίδας. Παρ’ όλο που οι Μάρτυρες ήταν σχετικά λίγοι αριθμητικά, διέθεσαν 45 εκατομμύρια αντίτυπα μιας απόφασης και 50 εκατομμύρια μερικών άλλων αποφάσεων, σε πολλές γλώσσες σε όλο τον κόσμο. Μερικές μεταδόθηκαν μέσω διεθνών ραδιοφωνικών συνδέσεων. Έτσι δόθηκε μια ασυνήθιστα μεγάλη μαρτυρία.

Όμως, μια άλλη ιστορική συνέλευση έγινε στο Κολόμπους του Οχάιο το 1931. Την Κυριακή 26 Ιουλίου, αφού πρώτα άκουσαν τα Γραφικά επιχειρήματα, οι Σπουδαστές της Γραφής υιοθέτησαν ένα νέο όνομα—Μάρτυρες του Ιεχωβά. Τι κατάλληλο όνομα! Αυτό είναι ένα όνομα που στρέφει την κύρια προσοχή στον ίδιο τον Δημιουργό και το οποίο δείχνει καθαρά την ευθύνη εκείνων που τον λατρεύουν. (Ησ. 43:10-12) Η υιοθέτηση αυτού του ονόματος ενέπνευσε στους αδελφούς ζήλο μεγαλύτερο από οποτεδήποτε στο παρελθόν που τους υποκίνησε να είναι διαγγελείς του ονόματος και της Βασιλείας του Θεού. Και όπως το εξέφρασε μια επιστολή που έγραψε εκείνο το έτος ένας Δανός Μάρτυρας: «Ω, τι υπέροχο όνομα, Μάρτυρες του Ιεχωβά· ναι, είθε όλοι μας πράγματι να είμαστε ακριβώς αυτό».

Το 1935 έγινε άλλη μια αξιομνημόνευτη συνέλευση, στην Ουάσινγκτον, D.C. Τη δεύτερη μέρα εκείνης της συνέλευσης, την Παρασκευή 31 Μαΐου, ο αδελφός Ρόδερφορντ μίλησε για τον πολύ όχλο, ή αλλιώς μεγάλο πλήθος, που αναφέρεται στα εδάφια Αποκάλυψη 7:9-17. Επί μισό και πλέον αιώνα, οι Σπουδαστές της Γραφής είχαν προσπαθήσει χωρίς επιτυχία να προσδιορίσουν σωστά την ταυτότητα αυτής της ομάδας. Τώρα, στον κατάλληλο καιρό του Ιεχωβά και υπό το φως των ήδη εξελισσόμενων γεγονότων, καταδείχτηκε ότι αυτοί είναι άτομα που έχουν την προοπτική να ζήσουν για πάντα εδώ πάνω στη γη. Αυτή η κατανόηση έδωσε καινούριο νόημα στο ευαγγελιστικό έργο και εξήγησε από τη Γραφή μια μεγάλη αλλαγή που τότε μόλις άρχιζε να λαβαίνει χώρα στη σύσταση της σύγχρονης οργάνωσης των Μαρτύρων του Ιεχωβά.

Τη συνέλευση στο Σεντ Λούις του Μισούρι το 1941 τη θυμούνται πολλοί από τους τότε παρόντες λόγω της ομιλίας με τίτλο «Ακεραιότητα», την οποία εκφώνησε την πρώτη μέρα ο αδελφός Ρόδερφορντ και μέσω της οποίας συγκέντρωσε την προσοχή στο μεγάλο ζήτημα που αντιμετωπίζει όλη η νοήμων κτίση. Ήδη από το 1928, όταν εκφωνήθηκε η ομιλία ‘Άρχοντας για τους Λαούς’, είχε δοθεί επανειλημμένα προσοχή στα ζητήματα που ήγειρε ο στασιασμός του Σατανά. Αλλά τώρα τονίστηκε ότι «το κύριο ζήτημα που ήγειρε η περιφρονητική πρόκληση του Σατανά ήταν και είναι η ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ». Η κατανόηση αυτού του ζητήματος και της σπουδαιότητας της διακράτησης ακεραιότητας στον Ιεχωβά ως τον Παγκόσμιο Κυρίαρχο υπήρξε ισχυρός υποκινητικός παράγοντας στη ζωή των δούλων του Ιεχωβά.

Στα μέσα του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου, το 1942, όταν μερικοί αναρωτιούνταν μήπως κόντευε να τελειώσει το έργο κηρύγματος, η δημόσια ομιλία της συνέλευσης ήταν ‘Ειρήνη—Μπορεί να Διαρκέσει;’ και την εκφώνησε ο Ν. Ο. Νορ, ο νεοδιορισμένος πρόεδρος της Εταιρίας Σκοπιά. Η εξήγηση που δόθηκε σε αυτή την ομιλία για το συμβολικό «κατακόκκινο θηρίο» του κεφαλαίου 17 της Αποκάλυψης φανέρωσε μπροστά στα μάτια των Μαρτύρων του Ιεχωβά μια περίοδο που θα ακολουθούσε το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και κατά την οποία θα δινόταν η ευκαιρία να κατευθυνθούν ακόμα περισσότεροι άνθρωποι στη Βασιλεία του Θεού. Αυτό έδωσε ώθηση σε μια παγγήινη εκστρατεία που με το πέρασμα των ετών έχει απλωθεί σε πάνω από 235 χώρες και δεν έχει ακόμα τερματιστεί.

Άλλο ένα ορόσημο τέθηκε στις 2 Αυγούστου 1950 στη διάρκεια μιας συνέλευσης στο Στάδιο Γιάνκι της Νέας Υόρκης. Σε εκείνη την περίσταση ένα έκπληκτο και κατευχαριστημένο ακροατήριο πήρε πρώτο τη Μετάφραση Νέου Κόσμου των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών (στην αγγλική). Η υπόλοιπη Μετάφραση Νέου Κόσμου κυκλοφόρησε τμηματικά μέσα στην επόμενη δεκαετία. Αυτή η απόδοση των Αγίων Γραφών σε σύγχρονη γλώσσα αποκατέστησε το προσωπικό όνομα του Θεού στη δικαιωματική του θέση μέσα στο Λόγο Του. Η πιστότητα με την οποία αποδίδει τα όσα γράφτηκαν στις πρωτότυπες γλώσσες της Αγίας Γραφής την έχει κάνει ιδιαίτερα πολύτιμη για τους Μάρτυρες του Ιεχωβά τόσο στην προσωπική τους μελέτη των Γραφών όσο και στο ευαγγελιστικό τους έργο.

Την προτελευταία μέρα εκείνης της συνέλευσης, ο Φ. Γ. Φρανς, τότε αντιπρόεδρος της Εταιρίας Σκοπιά, απευθύνθηκε στο ακροατήριο αναπτύσσοντας το θέμα «Νέα Συστήματα Πραγμάτων». Επί πολλά χρόνια οι Μάρτυρες του Ιεχωβά πίστευαν ότι ακόμα και πριν από τον Αρμαγεδδώνα θα εγείρονταν από τους νεκρούς μερικοί δούλοι του Ιεχωβά της προχριστιανικής εποχής για να γίνουν άρχοντες του νέου κόσμου, εκπληρώνοντας το εδάφιο Ψαλμός 45:16. Μπορείτε να φανταστείτε, επομένως, την επίδραση που είχε στο τεράστιο ακροατήριο η εξής ερώτηση του ομιλητή: «Θα χαιρόταν αυτή η διεθνής συνέλευση αν μάθαινε ότι εδώ, απόψε, ανάμεσά μας, υπάρχουν μερικοί μελλοντικοί άρχοντες της νέας γης;» Ακολούθησε ένα εντυπωσιακό και παρατεταμένο χειροκρότημα που συνοδευόταν από κραυγές χαράς. Τότε ο ομιλητής έδειξε ότι η Γραφική χρήση του όρου που μεταφράζεται ‘άρχοντες’ καθώς και το υπόμνημα πιστότητας πολλών από τα «άλλα πρόβατα» των σύγχρονων καιρών παρέχουν βάση για την πεποίθηση ότι μερικοί που ζουν τώρα μπορεί κάλλιστα να επιλεγούν από τον Ιησού Χριστό για υπηρεσία άρχοντα. Ωστόσο, κατέδειξε επίσης ότι δεν θα δοθούν τίτλοι σε εκείνους στους οποίους θα ανατεθεί μια τέτοια υπηρεσία. Κλείνοντας την ομιλία του, πρότρεψε: «Εμπρός, λοιπόν, σταθερά, όλοι εμείς μαζί ως η κοινωνία του Νέου Κόσμου!»

Έχουν εκφωνηθεί και πολλές άλλες πολύ σημαντικές ομιλίες σε συνελεύσεις των Μαρτύρων του Ιεχωβά: Το 1953, η ομιλία «Η Κοινωνία του Νέου Κόσμου Προσβάλλεται από το Μακρινό Βορρά» ήταν μια ενδιαφέρουσα εξήγηση της σημασίας που έχει η επίθεση του Γωγ του Μαγώγ όπως περιγράφεται στα κεφάλαια 38 και 39 του Ιεζεκιήλ. Το ίδιο εκείνο έτος, η ομιλία ‘Πλήρωση του Οίκου με Δόξα’ συνάρπασε εκείνους που την άκουσαν επειδή είδαν μπροστά στα ίδια τους τα μάτια χειροπιαστές αποδείξεις για την εκπλήρωση της υπόσχεσης που έχει δώσει ο Ιεχωβά και η οποία αναγράφεται στο εδάφιο Αγγαίος 2:7, ΜΝΚ, δηλαδή να βγάλει από όλα τα έθνη τα πολύτιμα πράγματα, τα επιθυμητά πράγματα, και να τα φέρει στον οίκο του Ιεχωβά.

Ωστόσο, η πιο ξεχωριστή συνέλευση των σύγχρονων καιρών έγινε στη Νέα Υόρκη το 1958, όταν πάνω από 250.000 άνθρωποι πλημμύρισαν τις μεγαλύτερες διαθέσιμες εγκαταστάσεις για να ακούσουν την ομιλία «Η Βασιλεία του Θεού Κυβερνάει—Είναι το Τέλος του Κόσμου Κοντά;» Παρόντες ήταν εκπρόσωποι από 123 χώρες, και οι εκθέσεις που έδωσαν στο ακροατήριο της συνέλευσης βοήθησαν στην ενίσχυση των δεσμών της διεθνούς αδελφότητας. Κυκλοφόρησαν έντυπα σε 54 γλώσσες στη διάρκεια εκείνης της μοναδικής συνέλευσης, για να συμβάλουν στην πνευματική ανάπτυξη των παρόντων και για να χρησιμοποιηθούν από αυτούς στη διδασκαλία άλλων.

Το 1962, μια σειρά ομιλιών με θέμα ‘Υποταγή στις Ανώτερες Εξουσίες’ διόρθωσε την κατανόηση που είχαν οι Μάρτυρες ως προς το νόημα των εδαφίων Ρωμαίους 13:1-7. Το 1964, οι ομιλίες ‘Μετάβαση από το Θάνατο στη Ζωή’ και ‘Από τα Μνημεία σε Ανάσταση’ διεύρυναν την εκτίμησή τους για το μεγάλο έλεος του Ιεχωβά όπως εκδηλώνεται με την προμήθεια της ανάστασης. Και θα μπορούσαμε να αναφέρουμε πάμπολλες τέτοιες αξιοσημείωτες ομιλίες συνελεύσεων.

Κάθε χρόνο υπάρχουν δεκάδες χιλιάδες, στην πραγματικότητα εκατοντάδες χιλιάδες, καινούρια άτομα που παρακολουθούν τις συνελεύσεις. Μολονότι οι πληροφορίες που παρουσιάζονται δεν είναι πάντοτε καινούριες στην οργάνωση ως σύνολο, συχνά αποκαλύπτουν σε αυτούς τους καινούριους ακροατές μια κατανόηση του θεϊκού θελήματος που πραγματικά τους συναρπάζει. Μπορεί να διακρίνουν ευκαιρίες για υπηρεσία οι οποίες αλλάζουν ολόκληρη την πορεία της ζωής τους και να υποκινηθούν να επωφεληθούν από αυτές.

Σε πολλές συνελεύσεις έχει συγκεντρωθεί η προσοχή στο νόημα ορισμένων βιβλίων της Αγίας Γραφής. Για παράδειγμα, το 1958 και ξανά το 1977, κυκλοφόρησαν σκληρόδετα βιβλία που ήταν αφιερωμένα στην ανάλυση των προφητειών τις οποίες κατέγραψε ο προφήτης Δανιήλ σχετικά με το σκοπό του Θεού να έχει μια παγκόσμια κυβέρνηση με Βασιλιά τον Χριστό. Το 1971, δόθηκε προσοχή στο βιβλίο του Ιεζεκιήλ, το οποίο τονίζει τη θεϊκή διακήρυξη: ‘Τα έθνη θα γνωρίσουν ότι εγώ είμαι ο Ιεχωβά’. (Ιεζ. 36:23) Το 1972, έγινε λεπτομερής εξέταση προφητειών που κατέγραψαν ο Ζαχαρίας και ο Αγγαίος. Τα έτη 1963, 1969 και 1988, έγιναν εκτεταμένες αναλύσεις των συναρπαστικών προφητειών της Αποκάλυψης, οι οποίες προλέγουν παραστατικά την πτώση της Βαβυλώνας της Μεγάλης και τον ερχομό των ένδοξων νέων ουρανών και της ένδοξης νέας γης του Θεού.

Οι συνελεύσεις έχουν εξάρει διάφορα θέματα—Αύξηση της Θεοκρατίας, Καθαρή Λατρεία, Ενωμένοι Λάτρεις, Θαρραλέοι Διάκονοι, Καρποφορία του Πνεύματος, Μαθήτευση, Αγαθά Νέα για Όλα τα Έθνη, Θείο Όνομα, Θεία Κυριαρχία, Θεία Υπηρεσία, Νικηφόρος Πίστη, Πιστότητα στη Βασιλεία, Διακράτηση Ακεραιότητας, Εμπιστευτείτε στον Ιεχωβά, Θεοσεβής Αφοσίωση, Φορείς Φωτός, και πολλά άλλα. Καθένα από αυτά έχει συμβάλει στην πνευματική ανάπτυξη της οργάνωσης και εκείνων που είναι συνταυτισμένοι με αυτήν.

Ώθηση για το Ευαγγελιστικό Έργο

Οι μεγάλες καθώς και οι μικρότερες συνελεύσεις έχουν αποδειχτεί πηγή μεγάλης ενθάρρυνσης σε σχέση με το κήρυγμα των καλών νέων. Ομιλίες και επιδείξεις έχουν παράσχει πρακτική διδασκαλία. Πάντοτε υπάρχουν στο πρόγραμμα εμπειρίες από τη διακονία αγρού, καθώς και εμπειρίες τις οποίες αφηγούνται άτομα που βοηθήθηκαν πρόσφατα να γνωρίσουν τη Βιβλική αλήθεια. Επιπρόσθετα, ήταν πολύ ωφέλιμη αυτή καθαυτήν η υπηρεσία αγρού που επί πολλά χρόνια προγραμματιζόταν να γίνεται στη διάρκεια των συνελεύσεων. Έδινε εξαίρετη μαρτυρία στην πόλη όπου γινόταν η συνέλευση και ήταν πηγή μεγάλης ενθάρρυνσης για τους ίδιους τους Μάρτυρες.

Η υπηρεσία αγρού έγινε μέρος των προγραμματισμένων δραστηριοτήτων των συνελεύσεων στο Γουίνιπεγκ της Μανιτόμπα στον Καναδά, τον Ιανουάριο του 1922. Περιλήφθηκε επίσης στη γενική συνέλευση που έγινε στο Σίνταρ Πόιντ του Οχάιο αργότερα το ίδιο εκείνο έτος. Από τότε και ύστερα, έγινε συνήθεια να διατίθεται μια μέρα ή τμήμα μιας μέρας ή τμήματα διαφόρων ημερών για να συνεργάζονται οι εκπρόσωποι στο έργο κηρύγματος μέσα και γύρω από την πόλη όπου γινόταν η συνέλευση. Με αυτόν τον τρόπο, σε μεγάλες πόλεις, οι άνθρωποι τους οποίους μπορεί να επισκέπτονταν σπάνια οι Μάρτυρες είχαν την ευκαιρία να ακούσουν τα καλά νέα για το σκοπό που έχει ο Θεός να δώσει αιώνια ζωή σε αυτούς που αγαπούν τη δικαιοσύνη.

Στη Δανία η πρώτη από αυτές τις μέρες υπηρεσίας σε συνέλευση διευθετήθηκε το 1925, όταν 400 με 500 άτομα συγκεντρώθηκαν στο Νερεβόουλ. Για πολλούς από τους 275 που συμμετείχαν στην υπηρεσία αγρού σε εκείνη τη συνέλευση, ήταν η πρώτη τους φορά. Μερικοί ήταν διστακτικοί. Αλλά, αφού γεύτηκαν αυτό το έργο, έγιναν ενθουσιώδεις ευαγγελιστές και στους τομείς της περιοχής τους επίσης. Από εκείνη τη συνέλευση και μέχρι το τέλος του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου, έγιναν πολλές μονοήμερες υπηρεσιακές συνελεύσεις στη Δανία και προσκαλούνταν οι αδελφοί από τις γύρω πόλεις. Ήταν φανερό ότι υπήρχε αυξημένος ζήλος καθώς συμμετείχαν ενωμένοι στη διακονία και μετά συγκεντρώνονταν για να ακούσουν ομιλίες. Παρόμοιες υπηρεσιακές συνελεύσεις—αλλά διήμερες—έγιναν στη Βρετανία και στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Σε μεγαλύτερες συνελεύσεις το έργο που έκαναν στον αγρό οι εκπρόσωποι έπαιρνε συχνά μεγάλες διαστάσεις. Από το 1936, τη δημόσια ομιλία τής εκάστοτε μεγάλης συνέλευσης τη διαφήμιζαν εύτακτες παρελάσεις Μαρτύρων οι οποίοι φορούσαν πλακάτ και μοίραζαν διαφημιστικά. (Αυτά τα πλακάτ λέγονταν αρχικά «πινακίδες-σάντουιτς» επειδή κρεμούσαν ένα στο στήθος και ένα στην πλάτη τους). Σε ορισμένες περιπτώσεις, χίλιοι και πλέον Μάρτυρες έπαιρναν μέρος σε μια τέτοια παρέλαση κάποιας συγκεκριμένης συνέλευσης. Άλλοι συμμετείχαν σε κανονικές επισκέψεις από σπίτι σε σπίτι, καλώντας όλους τους ανθρώπους να πάνε να ακούσουν το πρόγραμμα. Ήταν πολύ ενθαρρυντικό για τον κάθε Μάρτυρα ατομικά να συνεργάζεται με άλλους και να βλέπει εκατοντάδες, ακόμα και χιλιάδες, άλλους Μάρτυρες να συμμετέχουν στη διακονία όπως και ο ίδιος. Ταυτόχρονα, οι κάτοικοι μιας αρκετά μεγάλης έκτασης μάθαιναν ότι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά βρίσκονταν στην πόλη· οι άνθρωποι είχαν την ευκαιρία να ακούσουν οι ίδιοι τι διδάσκουν οι Μάρτυρες και να παρατηρήσουν προσωπικά τη διαγωγή τους.

Τις ομιλίες που γίνονταν στις συνελεύσεις συχνά τις άκουγαν πολύ περισσότεροι από το ορατό ακροατήριο. Όταν ο αδελφός Ρόδερφορντ, σε μια συνέλευση στο Τορόντο του Καναδά το 1927, εκφώνησε τη διάλεξη ‘Ελευθερία για τους Λαούς’, αυτή μεταδόθηκε από μια αλυσίδα 53 ραδιοφωνικών σταθμών σε ένα τεράστιο διεθνές ραδιοφωνικό ακροατήριο, πράγμα που άφησε εποχή. Την επόμενη χρονιά, από το Ντιτρόιτ του Μίσιγκαν (Η.Π.Α.), η ομιλία ‘Άρχοντας για τους Λαούς’ μεταδόθηκε από διπλάσιους σταθμούς, και ραδιόφωνα βραχέων κυμάτων τη μετέφεραν σε ακροατές που βρίσκονταν ως και στην Αυστραλία, στη Νέα Ζηλανδία και στη Νότια Αφρική.

Το 1931, μεγάλα ραδιοφωνικά δίκτυα αρνήθηκαν να συνεργαστούν με τα σχέδια μετάδοσης μιας ομιλίας συνέλευσης που θα εκφωνούσε ο αδελφός Ρόδερφορντ· γι’ αυτό η Εταιρία Σκοπιά, σε συνεργασία με την Αμερικανική Τηλεφωνική και Τηλεγραφική Εταιρία, έφτιαξε το δικό της δίκτυο με 163 σταθμούς, περιλαμβανομένου και του μεγαλύτερου καλωδιακού δικτύου που λειτούργησε ποτέ, προκειμένου να μεταδοθεί το άγγελμα «Η Βασιλεία, η Ελπίδα του Κόσμου». Επιπλέον, πάνω από 300 άλλοι σταθμοί σε πολλά μέρη του κόσμου μετέδωσαν το πρόγραμμα χρησιμοποιώντας δίσκους φωνογράφου.

Στη συνέλευση που έγινε στην Ουάσινγκτον, D.C., το 1935, ο αδελφός Ρόδερφορντ μίλησε με θέμα την «Κυβέρνηση», στρέφοντας δυναμικά την προσοχή στο γεγονός ότι η Βασιλεία του Ιεχωβά υπό τον Χριστό θα αντικαταστήσει σύντομα όλες τις ανθρώπινες κυβερνήσεις. Αυτή την ομιλία την άκουσαν 20.000 και πλέον άτομα στο Ουάσινγκτον Οντιτόριουμ. Η ομιλία μεταδόθηκε επίσης ραδιοφωνικά και με τηλεφωνικές γραμμές σε σημεία όλης της υδρογείου, φτάνοντας ως την Κεντρική και Νότια Αμερική, την Ευρώπη, τη Νότια Αφρική, σε νησιά του Ειρηνικού και χώρες της Άπω Ανατολής. Τα άτομα που άκουσαν με αυτόν τον τρόπο την ομιλία μπορεί κάλλιστα να αριθμούσαν εκατομμύρια. Δυο μεγάλες εφημερίδες της Ουάσινγκτον ακύρωσαν τα συμβόλαια που είχαν συνάψει για να δημοσιεύσουν την ομιλία. Αλλά οι αδελφοί πήγαν με αυτοκίνητα, τα οποία διέθεταν μεγάφωνα, σε 3 σημεία της πόλης και σε 40 άλλα μέρη γύρω από την Ουάσινγκτον, και από αυτά αναμεταδόθηκε η ομιλία και σε άλλους ακροατές που υπολογίζεται ότι έφτασαν τους 120.000.

Κατόπιν, το 1938, από το Ρόγιαλ Άλμπερτ Χολ του Λονδίνου στην Αγγλία, η άνευ περιστροφών ομιλία «Αντιμετωπίστε τα Γεγονότα» μεταδόθηκε σε περίπου 50 πόλεις συνέλευσης σε όλο τον κόσμο, με παρόντες συνολικά γύρω στα 200.000 άτομα. Επιπρόσθετα, αυτή την ομιλία την άκουσε ένα τεράστιο ραδιοφωνικό ακροατήριο.

Έτσι, παρ’ όλο που οι Μάρτυρες του Ιεχωβά ήταν σχετικά λίγοι αριθμητικά, οι συνελεύσεις τους έπαιξαν σημαντικό ρόλο στη δημόσια διακήρυξη του αγγέλματος της Βασιλείας.

Μεταπολεμικές Συνελεύσεις στην Ευρώπη

Για εκείνους που ήταν παρόντες, ορισμένες συνελεύσεις υπερέχουν όλων των άλλων. Αυτό αληθεύει για εκείνες που έγιναν στην Ευρώπη αμέσως μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Μια τέτοια συνέλευση έγινε στο Άμστερνταμ της Ολλανδίας στις 5 Αυγούστου 1945, πριν κλείσουν τέσσερις μήνες από τότε που απελευθερώθηκαν οι Μάρτυρες από τα γερμανικά στρατόπεδα συγκέντρωσης. Αναμένονταν περίπου 2.500 εκπρόσωποι· οι 2.000 από αυτούς θα χρειάζονταν καταλύματα. Για να καλύψουν την ανάγκη που υπήρχε να βρεθούν χώροι για ύπνο, οι ντόπιοι Μάρτυρες έστρωσαν άχυρα στο πάτωμα των σπιτιών τους. Από όλες τις κατευθύνσεις ήρθαν εκπρόσωποι με κάθε δυνατό μέσον—με πλοία, με φορτηγά, με ποδήλατα και μερικοί κάνοντας οτοστόπ.

Σε εκείνη τη συνέλευση γέλασαν και έκλαψαν, έψαλαν και ευχαρίστησαν τον Ιεχωβά για την αγαθότητά του. Όπως είπε ένας από τους παρόντες: «Ένιωθαν την ανείπωτη χαρά μιας θεοκρατικής οργάνωσης που μόλις είχε ελευθερωθεί από τα δεσμά!» Πριν από τον πόλεμο, υπήρχαν λιγότεροι από 500 Μάρτυρες στην Ολλανδία. Συνολικά συνελήφθησαν και φυλακίστηκαν 426· από αυτούς οι 117 έχασαν τη ζωή τους ως άμεσο αποτέλεσμα του διωγμού. Πόση χαρά ένιωσαν μερικοί στη συνέλευση όταν βρήκαν αγαπημένους τους που τους νόμιζαν νεκρούς! Άλλοι έχυναν δάκρυα καθώς έψαχναν χωρίς αποτέλεσμα. Εκείνο το απόγευμα 4.000 άτομα άκουσαν με αμέριστη προσοχή τη δημόσια ομιλία που εξήγησε γιατί είχαν γίνει οι Μάρτυρες του Ιεχωβά αντικείμενο τόσο σφοδρού διωγμού. Παρά τα όσα είχαν υποφέρει, αυτοί άρχιζαν να οργανώνονται για να προωθήσουν το θεόδοτο έργο τους.

Το επόμενο έτος, το 1946, οι αδελφοί στη Γερμανία διευθέτησαν να γίνει μια συνέλευση στη Νυρεμβέργη. Τους δόθηκε η άδεια να χρησιμοποιήσουν το Τσεπελινβίζε, τον πρώην χώρο παρελάσεων του Χίτλερ. Τη δεύτερη μέρα της συνέλευσης, ο Έριχ Φροστ, που είχε ζήσει ο ίδιος τη βαναυσότητα της Γκεστάπο και είχε μείνει χρόνια σε ένα ναζιστικό στρατόπεδο συγκέντρωσης, εκφώνησε τη δημόσια ομιλία «Χριστιανοί στο Πύρινο Χωνευτήρι». Οι 6.000 Μάρτυρες την παρακολούθησαν μαζί με 3.000 από τους κατοίκους της Νυρεμβέργης που είχαν έρθει για αυτόν το σκοπό.

Η τελευταία μέρα εκείνης της συνέλευσης συνέπεσε να είναι η μέρα κατά την οποία θα απαγγέλλονταν οι ποινές στις δίκες που γίνονταν εκεί στη Νυρεμβέργη για εγκλήματα πολέμου. Οι στρατιωτικές αρχές επέβαλαν απαγόρευση της κυκλοφορίας εκείνη τη μέρα, αλλά έπειτα από παρατεταμένες συνεννοήσεις συμφώνησαν ότι, λαμβανομένης υπόψη της στάσης που είχαν κρατήσει οι Μάρτυρες του Ιεχωβά ως προς τη ναζιστική εναντίωση, δεν θα ήταν σωστό να τους εμποδίσουν να ολοκληρώσουν ειρηνικά τη συνέλευσή τους. Έτσι, εκείνη την τελευταία μέρα, οι αδελφοί συγκεντρώθηκαν για να ακούσουν την εμψυχωτική ομιλία «Άφοβοι Παρά την Παγκόσμια Συνωμοσία».

Έβλεπαν το χέρι του Ιεχωβά σε αυτό που λάβαινε χώρα. Την ίδια ώρα κατά την οποία καταδικάζονταν άνθρωποι που εκπροσωπούσαν ένα καθεστώς το οποίο είχε επιχειρήσει να τους εξολοθρεύσει, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά ήταν συγκεντρωμένοι για να λατρέψουν τον Ιεχωβά στο χώρο όπου ο Χίτλερ είχε κάνει μερικές από τις πιο θεαματικές του επιδείξεις ναζιστικής δύναμης. Να τι είπε ο εισηγητής της συνέλευσης: «Και μόνο για να ζήσουμε τις εμπειρίες αυτής της μέρας, που είναι απλώς μια πρόγευση του θριάμβου του λαού του Θεού πάνω στους εχθρούς τους στη μάχη του Αρμαγεδδώνα, άξιζε εννιά χρόνια σε στρατόπεδο συγκέντρωσης».

Άλλες Αξιομνημόνευτες Συνελεύσεις

Καθώς το έργο των Μαρτύρων του Ιεχωβά επεκτεινόταν, διεξάγονταν συνελεύσεις σε ολόκληρη τη γη. Όλες τους είχαν αξιόλογα σημεία για εκείνους που τις παρακολούθησαν.

Στο Κίτουε της Βόρειας Ροδεσίας (σημερινή Ζάμπια), μέσα στην περιοχή του Κόπερμπελτ, προγραμματίστηκε να γίνει μια συνέλευση κατά την επίσκεψη του προέδρου της Εταιρίας Σκοπιά το 1952. Η τοποθεσία ήταν μια μεγάλη περιοχή στα περίχωρα ενός οικισμού ορυχείων, σε ένα μέρος που λέγεται τώρα Τσαμπόλι. Ισοπεδώθηκε η κορυφή ενός εγκαταλειμμένου λόφου μυρμηγκιών και τοποθετήθηκε πάνω εκεί ένα καλαμωτό υπόστεγο, για να χρησιμεύσει αυτή ως εξέδρα. Άλλα καλαμωτά διώροφα υπόστεγα για ύπνο εκτείνονταν σαν ακτίνες τροχού 180 μέτρα από τον κυρίως χώρο των καθισμάτων. Σε μερικά κοιμήθηκαν οι άντρες και τα αγόρια· σε άλλα οι γυναίκες και τα κορίτσια. Μερικοί εκπρόσωποι είχαν ταξιδέψει δυο εβδομάδες με ποδήλατο για να παρευρεθούν. Άλλοι είχαν περπατήσει μέρες ολόκληρες και μετά είχαν ολοκληρώσει το ταξίδι τους με ένα πρωτόγονο λεωφορείο.

Στη διάρκεια του προγράμματος οι ακροατές έδειχναν μεγάλη προσοχή, αν και κάθονταν σε σκληρούς πάγκους από μπαμπού και χωρίς κανένα σκέπαστρο. Είχαν πάει εκεί για να ακούσουν και δεν ήθελαν να χάσουν ούτε λέξη. Η υμνολογία αυτού του ακροατηρίου των 20.000 ατόμων έφερε δάκρυα στα μάτια—τόσο όμορφη ήταν. Δεν συνοδευόταν από μουσικά όργανα, αλλά η αρμονία των φωνών ήταν υπέροχη. Όχι μόνο με την υμνολογία τους, αλλά και με κάθε τρόπο γινόταν φανερή η ενότητα αυτών των Μαρτύρων, αν και είχαν διαφορετικό παρελθόν και προέρχονταν από πολλές φυλές.

Επίσης, μπορείτε να φανταστείτε τα αισθήματα των Μαρτύρων του Ιεχωβά της Πορτογαλίας όταν, έπειτα από έναν αγώνα για ελευθερία λατρείας ο οποίος είχε κρατήσει σχεδόν 50 χρόνια, οι εκεί Μάρτυρες αναγνωρίστηκαν νομικά στις 18 Δεκεμβρίου 1974. Εκείνον τον καιρό αριθμούσαν μόνο 14.000 άτομα περίπου. Μέσα σε λίγες μέρες, 7.586 από αυτούς γέμισαν ασφυκτικά έναν αθλητικό χώρο στο Πόρτου. Την επομένη, άλλοι 39.284 κατέκλυσαν ένα ποδοσφαιρικό γήπεδο στη Λισαβώνα. Οι αδελφοί Νορ και Φρανς ήταν μαζί τους για εκείνη τη χαρωπή περίσταση, την οποία πολλοί δεν θα ξεχάσουν ποτέ.

Διοργάνωση Διεθνών Συνάξεων

Επί μισό και πλέον αιώνα, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά διεξάγουν μεγάλες συνελεύσεις ταυτόχρονα σε αρκετές πόλεις πολλών χωρών. Το αίσθημα της διεθνούς αδελφοσύνης αυξάνεται σε τέτοιες περιπτώσεις όταν όλοι είναι σε θέση να ακούν τις βασικές ομιλίες που εκφωνούνται σε κάποια κύρια πόλη.

Αλλά μόλις το 1946 μια μεγάλη διεθνής συνέλευση συγκέντρωσε σε μία πόλη εκπροσώπους από πολλά μέρη της γης. Αυτό έγινε στο Κλίβελαντ του Οχάιο. Μολονότι οι μετακινήσεις στη μεταπολεμική εποχή ήταν ακόμα δύσκολες, οι παρόντες έφτασαν τους 80.000, περιλαμβανομένων και 302 εκπροσώπων από 32 χώρες εκτός των Ηνωμένων Πολιτειών. Μέρη του προγράμματος παρουσιάστηκαν σε 20 γλώσσες. Δόθηκαν πολλές πρακτικές οδηγίες με σκοπό την επέκταση του ευαγγελιστικού έργου. Ένα από τα αξιοσημείωτα γεγονότα της συνέλευσης ήταν η ομιλία του αδελφού Νορ σχετικά με τα προβλήματα της ανοικοδόμησης και της επέκτασης. Το ακροατήριο χειροκρότησε με ενθουσιασμό όταν άκουσε τα σχέδια για επέκταση των κεντρικών τυπογραφείων και γραφείων της Εταιρίας, καθώς και των ραδιοφωνικών εγκαταστάσεών της, για ίδρυση γραφείων τμήματος σε κύριες χώρες του κόσμου και για επέκταση του ιεραποστολικού έργου. Αμέσως μετά τη συνέλευση αυτήν, κανονίστηκαν οι λεπτομέρειες ώστε να μπορέσουν οι αδελφοί Νορ και Χένσελ να κάνουν ένα ταξίδι σε μέρη όλης της γης, προκειμένου να τεθούν σε εφαρμογή όσα είχαν συζητηθεί.

Τα χρόνια που ακολούθησαν, έγιναν αληθινά ιστορικές συνελεύσεις στο Στάδιο Γιάνκι της Πόλης της Νέας Υόρκης. Στην πρώτη από αυτές, από τις 30 Ιουλίου ως τις 6 Αυγούστου 1950, παρευρέθηκαν εκπρόσωποι από 67 χώρες. Στο πρόγραμμα περιλαμβάνονταν σύντομες εκθέσεις από υπηρέτες τμημάτων, ιεραποστόλους και άλλους εκπροσώπους. Αυτές έδωσαν στους παρευρεθέντες στη συνέλευση συναρπαστικά δείγματα του εντατικού ευαγγελιστικού έργου που γινόταν σε όλες τις χώρες από τις οποίες προέρχονταν οι εκπρόσωποι. Την τελευταία μέρα, οι παρόντες έφτασαν τους 123.707 για την ομιλία «Μπορείτε να Ζήσετε για Πάντα με Ευτυχία Επάνω στη Γη;» Το θέμα της συνέλευσης ήταν «Αύξηση της Θεοκρατίας». Η προσοχή στράφηκε στη μεγάλη αριθμητική αύξηση. Ωστόσο, όπως τόνισε εμφατικά ο εισηγητής, ο Γκραντ Σούτερ, αυτό δεν έγινε για να δοθεί δόξα σε κάποιες μεγαλοφυΐες της ορατής οργάνωσης. Απεναντίας, όπως δήλωσε ο ίδιος: «Η νέα αριθμητική δύναμη είναι αφιερωμένη στην τιμή προς τον Ιεχωβά. Έτσι πρέπει να είναι, και εμείς δεν θέλουμε να έχουμε διαφορετική άποψη».

Το 1953, έγινε άλλη μια συνέλευση στο Στάδιο Γιάνκι της Νέας Υόρκης. Αυτή τη φορά ο ανώτατος αριθμός των παρόντων ήταν 165.829 άτομα. Όπως είχε γίνει και στην πρώτη συνέλευση εκεί, το πρόγραμμα ήταν γεμάτο με αναλύσεις συναρπαστικών Βιβλικών προφητειών, με πρακτικές συμβουλές για το πώς πρέπει να επιτελείται το κήρυγμα των καλών νέων και με εκθέσεις από πολλές χώρες. Αν και το πρόγραμμα άρχιζε γύρω στις 9:30 π.μ., συνήθως δεν τελείωνε πριν από τις 9:00 ή τις 9:30 μ.μ. Η συνέλευση παρείχε οχτώ γεμάτες μέρες χαρούμενης πνευματικής γιορτής.

Για τη μεγαλύτερή τους συνέλευση, αυτή που έγινε στη Νέα Υόρκη το 1958, χρειάστηκε να χρησιμοποιηθεί, όχι μόνο το Στάδιο Γιάνκι, αλλά και το κοντινό Πόλο Γκράουντς, καθώς και επιπρόσθετοι χώροι έξω από τα στάδια, για να χωρέσουν τα πλήθη της συνέλευσης. Την τελευταία μέρα, όταν είχαν καταληφθεί όλες οι θέσεις, δόθηκε ειδική άδεια να χρησιμοποιηθεί ακόμα και ο αγωνιστικός χώρος του Σταδίου Γιάνκι, και πόσο συγκινητικό θέαμα ήταν να βλέπει κανείς χιλιάδες ανθρώπους να συρρέουν, να βγάζουν τα παπούτσια τους και να κάθονται στο γρασίδι! Η καταμέτρηση έδειξε ότι οι παρόντες που άκουσαν τη δημόσια διάλεξη ήταν 253.922. Μια περαιτέρω απόδειξη της ευλογίας του Ιεχωβά στη διακονία των δούλων του φάνηκε όταν 7.136 άτομα σε αυτή τη συνέλευση συμβόλισαν την αφιέρωσή τους με βάφτισμα στο νερό—υπερδιπλάσιοι από εκείνους που βαφτίστηκαν σε ένα ιστορικό γεγονός, την Πεντηκοστή του 33 Κ.Χ., όπως αναφέρει η Αγία Γραφή!—Πράξ. 2:41.

Η όλη λειτουργία αυτών των συνελεύσεων καταδείκνυε κάτι παραπάνω από αποδοτική οργάνωση. Φανέρωνε την επενέργεια του πνεύματος του Θεού στο λαό Του. Παντού ήταν έκδηλη η αδελφική αγάπη που έχει ως βάση της την αγάπη για τον Θεό. Δεν υπήρχαν ακριβοπληρωμένοι διοργανωτές. Κάθε τμήμα επανδρωνόταν με άμισθους εθελοντές. Χριστιανοί αδελφοί και αδελφές, συχνά ολόκληρες οικογένειες, αναλάμβαναν το αναψυκτήριο. Επίσης, ετοίμαζαν ζεστά γεύματα, και σε τεράστιες τέντες έξω από το στάδιο σέρβιραν τους εκπροσώπους με ρυθμό ως και χίλιους το λεπτό. Δεκάδες χιλιάδες—όλοι τους χαρούμενοι επειδή συμμετείχαν σε αυτό το έργο—υπηρετούσαν ως ταξιθέτες και φρόντιζαν για όλες τις απαραίτητες κατασκευαστικές εργασίες, για το μαγείρεμα και το σερβίρισμα των γευμάτων, για την καθαριότητα και για πολλά άλλα.

Περισσότεροι εθελοντές αφιέρωναν εκατοντάδες χιλιάδες ώρες προκειμένου να φροντίσουν να έχουν κατάλυμα οι εκπρόσωποι. Μερικές χρονιές, οργανώθηκαν «πόλεις» αποτελούμενες από τροχόσπιτα και σκηνές, για να εξυπηρετηθούν τουλάχιστον μερικοί από αυτούς που θα παρακολουθούσαν τη συνέλευση. Το 1953 οι Μάρτυρες θέρισαν, χωρίς να πληρωθούν, 160 στρέμματα σιτάρι για έναν αγρότη στο Νιου Τζέρσι, ο οποίος τους νοίκιασε τη γη του για να φτιάξουν μια «πόλη» από τροχόσπιτα. Έγιναν εγκαταστάσεις για τουαλέτες, φωτισμό, ντους, χώρους για πλυντήρια, καφετέρια και παντοπωλεία για να εξυπηρετηθεί ένα πλήθος που ξεπερνούσε τους 45.000. Καθώς αυτοί άρχισαν να καταφτάνουν, δημιουργήθηκε μια πόλη από τη μια μέρα στην άλλη. Πολύ περισσότερες χιλιάδες άτομα κατέλυσαν σε ξενοδοχεία και ιδιωτικά σπίτια μέσα και γύρω από τη Νέα Υόρκη. Επρόκειτο για ένα εγχείρημα-μαμούθ. Με την ευλογία του Ιεχωβά, φέρθηκε επιτυχώς σε πέρας.

Συνελεύσεις «εν Κινήσει»

Τα μέλη αυτής της διεθνούς αδελφότητας ενδιαφέρονται έντονα για τους συμμάρτυρές τους των άλλων χωρών. Ως αποτέλεσμα, έχουν επωφεληθεί από τις ευκαιρίες που υπήρξαν για να παρακολουθήσουν συνελεύσεις έξω από τη χώρα στην οποία κατοικούν.

Όταν έγινε η πρώτη από τη σειρά των Συνελεύσεων Καθαρή Λατρεία, στο Στάδιο Γουέμπλεϊ του Λονδίνου της Αγγλίας το 1951, ήταν παρόντες Μάρτυρες από 40 χώρες. Το πρόγραμμα τόνισε την πρακτική πλευρά της αληθινής λατρείας και το να κάνει κάποιος τη διακονία σταδιοδρομία της ζωής του. Από την Αγγλία, πολλοί Μάρτυρες πέρασαν στην ηπειρωτική Ευρώπη, όπου επρόκειτο να γίνουν εννιά ακόμα συνελεύσεις στους επόμενους δυο μήνες. Η μεγαλύτερη από αυτές ήταν στη Φρανκφούρτη του Μάιν στη Γερμανία, όπου ήταν παρόντα 47.432 άτομα από 24 χώρες. Η θέρμη των αδελφών καταδείχτηκε μετά το τέλος του προγράμματος, όταν η ορχήστρα άρχισε να παίζει και οι Γερμανοί αδελφοί άρχισαν να λένε αυθόρμητα έναν αποχαιρετιστήριο ύμνο με τον οποίο παρέδιδαν στη φροντίδα του Θεού τούς συμμάρτυρές τους που είχαν έρθει από το εξωτερικό για να είναι μαζί τους. Το πλήθος κουνούσε μαντίλια, και εκατοντάδες άτομα μπήκαν στον αγωνιστικό χώρο για να εκφράσουν προσωπικά την εκτίμησή τους για αυτή τη μεγαλειώδη θεοκρατική γιορτή.

Το 1955, περισσότεροι Μάρτυρες κανόνισαν να επισκεφτούν τους Χριστιανούς αδελφούς τους στο εξωτερικό στη διάρκεια κάποιας συνέλευσης. Με δυο ναυλωμένα πλοία (το καθένα με 700 επιβάτες) και με 42 ναυλωμένα αεροπλάνα, εκπρόσωποι από τις Ηνωμένες Πολιτείες και τον Καναδά πήγαν στην Ευρώπη. Η ευρωπαϊκή έκδοση της εφημερίδας Η Αστερόεσσα (The Stars and Stripes), η οποία κυκλοφορούσε στη Γερμανία, χαρακτήρισε τη συρροή των Μαρτύρων ως «τη μεγαλύτερη ίσως ομαδική άφιξη Αμερικανών στην Ευρώπη από τότε που έγινε η εισβολή των Συμμάχων κατά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο». Άλλοι εκπρόσωποι ήρθαν από την Κεντρική και τη Νότια Αμερική, την Ασία, την Αφρική και την Αυστραλία. Παρά τις προσπάθειες που έκανε ο κλήρος του Χριστιανικού κόσμου για να εμποδίσει τους Μάρτυρες να διεξαγάγουν τις συνελεύσεις τους στη Ρώμη και στη Νυρεμβέργη, αυτές οι δύο και άλλες έξι έγιναν στην Ευρώπη εκείνο το καλοκαίρι. Οι παρόντες ήταν από 4.351 στη Ρώμη ως και 107.423 στη Νυρεμβέργη. Άλλοι 17.729 συγκεντρώθηκαν στο Βαλτμπίινε, στο τότε λεγόμενο Δυτικό Βερολίνο, στο οποίο ήταν κάπως λιγότερο επικίνδυνο να πάνε οι αδελφοί από την Ανατολική ζώνη εκείνου του καιρού. Πολλοί από αυτούς είχαν μείνει στη φυλακή λόγω της πίστης τους ή είχαν μέλη της οικογένειάς τους που ήταν τότε στη φυλακή, αλλά παρέμεναν στερεοί στην πίστη. Πόσο κατάλληλο ήταν το θέμα της συνέλευσης—«Θριαμβεύουσα Βασιλεία»!

Μολονότι είχαν γίνει ήδη πολλές διεθνείς συνελεύσεις, αυτή που έλαβε χώρα το 1963 ήταν η πρώτη του είδους της. Ήταν μια συνέλευση που έκανε το γύρο του κόσμου. Ξεκίνησε στο Μιλγουόκι του Ουισκόνσιν, στις Ηνωμένες Πολιτείες, και πήγε στη Νέα Υόρκη· κατόπιν, σε τέσσερις μεγάλες πόλεις της Ευρώπης· πέρασε στη Μέση Ανατολή· μετά στην Ινδία, στη Βιρμανία (τώρα Μιανμάρ), στην Ταϋλάνδη, στο Χονγκ Κονγκ, στη Σιγκαπούρη, στις Φιλιππίνες, στην Ινδονησία, στην Αυστραλία, στην Ταϊβάν, στην Ιαπωνία, στη Νέα Ζηλανδία, στα Φίτζι, στην Κορέα και στη Χαβάη· και ύστερα πίσω στην ηπειρωτική Βόρεια Αμερική. Συνολικά, την παρακολούθησαν εκπρόσωποι από 161 χώρες. Το σύνολο των παρόντων ξεπέρασε τους 580.000. Πεντακόσια ογδόντα τρία άτομα, από 20 περίπου χώρες, έκαναν το γύρο της γης μαζί με τη συνέλευση, παρακολουθώντας την στη μια χώρα κατόπιν της άλλης. Ειδικές περιηγήσεις τούς έδωσαν την ευκαιρία να δουν μέρη θρησκευτικού ενδιαφέροντος, και επίσης συμμετείχαν μαζί με τους ντόπιους αδελφούς τους και αδελφές τους στη διακονία από σπίτι σε σπίτι. Αυτοί οι ταξιδιώτες πλήρωσαν οι ίδιοι τα έξοδά τους.

Οι εκπρόσωποι από τη Λατινική Αμερική έδιναν ένα δυναμικό παρόν στις περισσότερες διεθνείς συνελεύσεις. Αλλά το έτος 1966-1967 ήταν η σειρά τους να φιλοξενήσουν τις συνελεύσεις. Εκείνοι που τις παρακολούθησαν δεν θα ξεχάσουν ποτέ το δράμα που ζωντάνεψε τη Βιβλική αφήγηση για τον Ιερεμία και το οποίο τους βοήθησε όλους να κατανοήσουν τη σημασία της για την εποχή μας.a Οι δεσμοί της Χριστιανικής αγάπης ενισχύθηκαν όταν οι επισκέπτες είδαν με τα ίδια τους τα μάτια το περιβάλλον στο οποίο λαβαίνει χώρα μια τεράστια εκστρατεία Βιβλικής εκπαίδευσης στη Λατινική Αμερική. Συγκινήθηκαν βαθιά από την ισχυρή πίστη των συλλάτρεών τους, πολλοί από τους οποίους είχαν υπερπηδήσει φαινομενικά αξεπέραστα εμπόδια—εναντίωση από την οικογένεια, πλημμύρες, απώλεια των υπαρχόντων τους—προκειμένου να παρευρεθούν. Τους έδωσαν μεγάλη ενθάρρυνση εμπειρίες όπως αυτή μιας φιλάσθενης ειδικής σκαπάνισσας από την Ουρουγουάη η οποία έδωσε συνέντευξη έχοντας μαζί της στην εξέδρα πολλά από τα 80 άτομα που είχε ήδη βοηθήσει να κάνουν πρόοδο και να φτάσουν στο σημείο του Χριστιανικού βαφτίσματος! (Το 1992, αυτή είχε βοηθήσει 105 άτομα να φτάσουν στο σημείο του βαφτίσματος. Εξακολουθούσε να είναι φιλάσθενη και εξακολουθούσε να είναι ειδική σκαπάνισσα!) Πόσο εγκαρδιωτική ήταν επίσης η συνάντηση με ιεραποστόλους από τις πρώτες κιόλας τάξεις της Γαλαάδ που ήταν ακόμα στο διορισμό τους! Εκείνες οι συνελεύσεις έδωσαν εξαίρετη ώθηση στο έργο που γινόταν σε εκείνο το μέρος του κόσμου. Σε πολλές από εκείνες τις χώρες, υπάρχουν τώρα 10, 15, ακόμα και 20 φορές περισσότεροι υμνητές του Ιεχωβά από όσους υπήρχαν τότε.

Λίγα χρόνια αργότερα, το έτος 1970-1971, Μάρτυρες από το εξωτερικό μπόρεσαν να συναναστραφούν αδελφούς τους σε διεθνείς συνελεύσεις που έγιναν στην Αφρική. Η μεγαλύτερη από αυτές τις συνελεύσεις ήταν στο Λάγκος της Νιγηρίας, όπου έπρεπε να κατασκευαστούν εξ ολοκλήρου όλες οι εγκαταστάσεις. Για να προστατευτούν οι εκπρόσωποι από τον καυτό ήλιο, φτιάχτηκε μια «πόλη» από μπαμπού—χώροι με καθίσματα, κοιτώνες, καφετέρια και άλλα τμήματα. Για αυτήν χρειάστηκαν 100.000 στύλοι από μπαμπού και 36.000 μεγάλες πλεκτές ψάθες—φτιαγμένα όλα από αδελφούς και αδελφές. Το πρόγραμμα παρουσιάστηκε σε 17 γλώσσες ταυτόχρονα. Οι παρόντες έφτασαν τους 121.128 και βαφτίστηκαν 3.775 καινούριοι Μάρτυρες. Υπήρχαν εκπρόσωποι πάμπολλων φυλετικών ομάδων, και πολλοί από τους παρόντες ήταν άτομα που στο παρελθόν πολεμούσαν ο ένας τον άλλον. Αλλά τώρα, πόση χαρά ένιωθε κανείς να τους βλέπει ενωμένους με τους δεσμούς της γνήσιας Χριστιανικής αδελφοσύνης!

Μετά τη συνέλευση, μερικοί ξένοι εκπρόσωποι πήγαν με λεωφορείο στην περιοχή των Ίγκμπο για να δουν το μέρος που πλήγηκε χειρότερα από τον τότε πρόσφατο εμφύλιο πόλεμο. Προκαλούνταν μεγάλη αίσθηση στη μια πόλη μετά την άλλη όταν τους επισκέπτες τους χαιρετούσαν και τους αγκάλιαζαν οι ντόπιοι Μάρτυρες. Οι άνθρωποι έβγαιναν τρέχοντας στους δρόμους για να δουν. Μια τέτοια εκδήλωση αγάπης και ενότητας μεταξύ μαύρων και λευκών ήταν κάτι που δεν το είχαν δει ποτέ προηγουμένως.

Σε ορισμένες χώρες ο αριθμός των Μαρτύρων του Ιεχωβά το καθιστά αδύνατον να συγκεντρωθούν όλοι σε ένα μέρος. Ωστόσο, κατά καιρούς, έχουν γίνει ταυτόχρονα μερικές μεγάλες συνελεύσεις και στη συνέχεια άλλες, τη μια εβδομάδα μετά την άλλη. Το 1969, η ενότητα η οποία κυριαρχούσε σε συνελεύσεις που είχαν διευθετηθεί να γίνουν κατ’ αυτόν τον τρόπο έγινε εντονότερη από το γεγονός ότι μερικοί από τους κύριους ομιλητές πήγαιναν αεροπορικώς από τη μια συνέλευση στην άλλη, υπηρετώντας τες έτσι όλες. Το 1983 και το 1988, παρόμοια ενότητα έγινε αισθητή όταν σε ορισμένες μεγάλες συνελεύσεις στις οποίες χρησιμοποιούνταν η ίδια γλώσσα υπήρχε, και μάλιστα από τη μια χώρα στην άλλη, τηλεφωνική σύνδεση για τις βασικές ομιλίες που τις εκφώνησαν μέλη του Κυβερνώντος Σώματος. Το αληθινό θεμέλιο της ενότητας που έχουν μεταξύ τους οι Μάρτυρες του Ιεχωβά, όμως, είναι το γεγονός ότι όλοι λατρεύουν τον Ιεχωβά ως τον μόνο αληθινό Θεό, όλοι ακολουθούν πιστά την Αγία Γραφή ως οδηγό τους, όλοι ωφελούνται από το ίδιο πρόγραμμα για πνευματική τροφή, όλοι αποβλέπουν στον Ιησού Χριστό ως τον Ηγέτη τους, όλοι επιδιώκουν να εκδηλώνουν τους καρπούς του πνεύματος του Θεού στη ζωή τους, όλοι θέτουν την εμπιστοσύνη τους στη Βασιλεία του Θεού και όλοι συμμετέχουν στη μετάδοση των καλών νέων για αυτή τη Βασιλεία σε άλλους.

Οργάνωση Συνελεύσεων για Διεθνή Αίνο προς τον Ιεχωβά

Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά έχουν αυξηθεί αριθμητικά ως του σημείου να ξεπερνούν τον πληθυσμό πολλών κρατών. Προκειμένου να επιτελούν οι συνελεύσεις τους το μέγιστο δυνατό καλό, απαιτείται πολύς και προσεκτικός προγραμματισμός. Εντούτοις, συνήθως αρκεί απλώς να δημοσιευτεί το πού θα πρέπει να παρευρεθούν οι Μάρτυρες διαφόρων περιοχών, για να είναι σίγουρο ότι θα υπάρχει επαρκής χώρος για τον καθένα. Όταν διευθετούνται διεθνείς συνελεύσεις, τώρα είναι συνήθως απαραίτητο να εξετάζει το Κυβερνών Σώμα, όχι μόνο τον αριθμό των Μαρτύρων από άλλες χώρες που θα ήθελαν και είναι σε θέση να πάνε εκεί, αλλά και το μέγεθος των διαθέσιμων εγκαταστάσεων για συνελεύσεις, τον αριθμό των ντόπιων Μαρτύρων που θα παρευρεθούν και το πόσα καταλύματα μπορούν να διατεθούν για τους εκπροσώπους· κατόπιν μπορεί να οριστεί ο μέγιστος επιτρεπόμενος αριθμός παρόντων από κάθε χώρα. Αυτό έγινε σε σχέση με τις τρεις Συνελεύσεις «Θεοσεβής Αφοσίωση» που έγιναν στην Πολωνία το 1989.

Σε εκείνες τις συνελεύσεις αναμένονταν περίπου 90.000 Μάρτυρες του Ιεχωβά από την Πολωνία και επιπλέον χιλιάδες νεοενδιαφερόμενα άτομα. Προσκλήθηκαν επίσης να τις παρακολουθήσουν πολλοί από τη Βρετανία, τον Καναδά και τις Ηνωμένες Πολιτείες. Έγιναν δεκτοί με χαρά πολλοί εκπρόσωποι από την Ιταλία, τη Γαλλία και την Ιαπωνία. Άλλοι ήρθαν από τη Σκανδιναβία και από την Ελλάδα. Υπήρχαν εκπρόσωποι από τουλάχιστον 37 χώρες. Για ορισμένα μέρη του προγράμματος, ήταν απαραίτητο να μεταφράζονται πολωνικές ή αγγλικές ομιλίες σε 16 άλλες γλώσσες. Συνολικά οι παρόντες ήταν 166.518.

Μεγάλες ομάδες Μαρτύρων σε αυτές τις συνελεύσεις είχαν έρθει από την τότε Σοβιετική Ένωση και από την Τσεχοσλοβακία· αρκετά άτομα αποτελούσαν επίσης τις ομάδες των παρόντων από άλλες χώρες της Ανατολικής Ευρώπης. Τα ξενοδοχεία και οι κοιτώνες των σχολείων δεν επαρκούσαν για να καταλύσουν όλοι. Φιλόξενα, οι Πολωνοί Μάρτυρες άνοιξαν την καρδιά τους και τα σπίτια τους, μοιραζόμενοι με χαρά ό,τι είχαν. Μια εκκλησία 146 ατόμων προμήθευσε καταλύματα για 1.200 και πλέον εκπροσώπους. Για μερικούς από αυτούς που παρακολούθησαν αυτές τις συνελεύσεις ήταν η πρώτη φορά που βρίσκονταν σε μεγάλη σύναξη με πάνω από 15 ή 20 άτομα από το λαό του Ιεχωβά. Από την καρδιά τους ανάβλυζε η εκτίμηση καθώς κοιτούσαν τις δεκάδες χιλιάδες παρόντες στα στάδια, ενώνονταν με αυτούς στην προσευχή και ύψωναν όλοι μαζί τη φωνή τους ψέλνοντας ύμνους αίνου προς τον Ιεχωβά. Όταν έκαναν παρέες στα διαλείμματα, τους έβλεπε κανείς να αγκαλιάζονται θερμά, παρ’ όλο που η διαφορά στη γλώσσα συχνά δεν τους επέτρεπε να πουν με λόγια όσα είχαν μέσα στην καρδιά τους.

Καθώς η συνέλευση έφτανε στο τέλος της, η καρδιά τους είχε γεμίσει από ευγνωμοσύνη για τον Ιεχωβά, ο οποίος έκανε να γίνουν όλα αυτά. Στη Βαρσοβία, μετά τα αποχαιρετιστήρια σχόλια που έκανε ο εισηγητής, το ακροατήριο ξέσπασε σε χειροκροτήματα που κράτησαν το λιγότερο δέκα λεπτά. Μετά τον τελικό ύμνο και την προσευχή, τα χειροκροτήματα ξανάρχισαν και το ακροατήριο έμεινε αρκετή ώρα στις κερκίδες. Περίμεναν πολλά χρόνια να συμβεί κάτι τέτοιο και τώρα δεν ήθελαν να τελειώσει.

Το επόμενο έτος, το 1990, πριν κλείσουν πέντε μήνες από την άρση της 40χρονης απαγόρευσης που είχε επιβληθεί στους Μάρτυρες του Ιεχωβά στην τότε Ανατολική Γερμανία, έγινε άλλη μια συναρπαστική διεθνής συνέλευση, αυτή τη φορά στο Βερολίνο. Μεταξύ των 44.532 παρόντων υπήρχαν εκπρόσωποι από 65 διαφορετικές χώρες. Από μερικές χώρες, είχαν έρθει μόνο λίγοι· από την Πολωνία περίπου 4.500. Τα λόγια δεν μπορούσαν να εκφράσουν τα βαθιά αισθήματα που ένιωθαν εκείνοι οι οποίοι δεν είχαν ποτέ προηγουμένως την ελευθερία να παρακολουθήσουν μια τέτοια συνέλευση, και όταν ολόκληρο το ακροατήριο ενωνόταν σε ύμνους αίνου προς τον Ιεχωβά, αυτοί δεν μπορούσαν να κρατήσουν τα δάκρυα χαράς που ανέβαιναν στα μάτια τους.

Προς τα τέλη του ίδιου έτους, όταν έγινε μια παρόμοια συνέλευση στο Σάο Πάολο της Βραζιλίας, χρειάστηκαν δυο μεγάλα στάδια για να χωρέσει το διεθνές ακροατήριο των 134.406 ατόμων. Στη συνέχεια έγινε μια συνέλευση στην Αργεντινή, όπου και πάλι χρησιμοποιήθηκαν ταυτόχρονα δυο στάδια για να χωρέσει το διεθνές ακροατήριο. Στις αρχές του 1991, γίνονταν και άλλες διεθνείς συνελεύσεις στην Ταϊβάν, στην Ταϋλάνδη και στις Φιλιππίνες. Επίσης, εκείνο το έτος υπήρχαν μεγάλα ακροατήρια από πολλά κράτη στις συνελεύσεις που έγιναν στην Ανατολική Ευρώπη—στην Ουγγαρία, στην Τσεχοσλοβακία και στη σημερινή Κροατία. Και το 1992, εκπρόσωποι από 28 χώρες θεώρησαν ιδιαίτερο προνόμιο το να είναι από τα 46.214 άτομα στην Αγία Πετρούπολη για την πρώτη πραγματικά διεθνή συνέλευση των Μαρτύρων του Ιεχωβά που έγινε στη Ρωσία.

Ευκαιρίες για Τακτική Πνευματική Αναζωογόνηση

Δεν είναι διεθνείς συνάξεις όλες οι συνελεύσεις που διεξάγουν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά. Ωστόσο, το Κυβερνών Σώμα διευθετεί να γίνονται μεγάλες συνελεύσεις μια φορά το χρόνο, και το ίδιο πρόγραμμα διεξάγεται παγκόσμια σε πολλές γλώσσες. Αυτές οι συνελεύσεις μπορεί να είναι ιδιαίτερα μεγάλες, παρέχοντας την ευκαιρία για συναναστροφή με άλλους Μάρτυρες από πολλά μέρη, ή μπορεί να είναι μικρότερες και να γίνονται σε πολλές πόλεις, διευκολύνοντας έτσι τους πιο καινούριους να τις παρακολουθήσουν και δίνοντας τη δυνατότητα στους κατοίκους εκατοντάδων μικρότερων πόλεων να παρατηρήσουν καλά και από κοντά ένα μεγάλο μέρος του πολυποίκιλου πλήθους των Μαρτύρων του Ιεχωβά.

Επιπρόσθετα, μια φορά το χρόνο κάθε περιοχή (που αποτελείται ίσως από 20 εκκλησίες) συγκεντρώνεται για ένα διήμερο πρόγραμμα πνευματικών συμβουλών και ενθάρρυνσης.b Επίσης, από το Σεπτέμβριο του 1987, διευθετείται να έχει μια φορά το χρόνο κάθε περιοχή μια μέρα ειδικής συνέλευσης, ένα εποικοδομητικό μονοήμερο πρόγραμμα. Όπου είναι δυνατόν, κάποιο μέλος από το προσωπικό των κεντρικών γραφείων της Εταιρίας ή κάποιος από το τοπικό γραφείο τμήματος στέλνεται για να πάρει μέρος στο πρόγραμμα. Αυτά τα προγράμματα τα εκτιμούν πολύ οι Μάρτυρες του Ιεχωβά. Σε πολλές περιοχές οι χώροι τέτοιων συνελεύσεων δεν βρίσκονται μακριά ούτε είναι δύσκολο να πάει κανείς εκεί. Αλλά δεν έχουν πάντοτε έτσι τα πράγματα. Ένας περιοδεύων επίσκοπος θυμάται κάποιο ζευγάρι ηλικιωμένων που διένυσαν 76 χιλιόμετρα περπατώντας με βαλίτσες και κουβέρτες στο χέρι για να παρακολουθήσουν μια συνέλευση περιοχής στη Ζιμπάμπουε.

Η υπηρεσία αγρού στη διάρκεια της συνέλευσης δεν αποτελεί πια μέρος όλων αυτών των συνελεύσεων· αυτό όμως δεν συμβαίνει επειδή οι Μάρτυρες τη θεωρούν κάπως λιγότερο σημαντική. Στις περισσότερες περιπτώσεις, τους ανθρώπους που μένουν κοντά στους χώρους των συνελεύσεων τους επισκέπτονται τώρα οι ντόπιοι Μάρτυρες τακτικά—μερικές φορές, κάθε λίγες εβδομάδες. Οι εκπρόσωποι των συνελεύσεων εκμεταλλεύονται τις ευκαιρίες που παρουσιάζονται για ανεπίσημη μαρτυρία, και η Χριστιανική τους διαγωγή δίνει δυναμική μαρτυρία με έναν άλλον τρόπο.

Απόδειξη Αληθινής Αδελφοσύνης

Η αδελφοσύνη που εκδηλώνουν οι Μάρτυρες στις συνελεύσεις τους γίνεται αμέσως έκδηλη στους παρατηρητές. Αυτοί μπορούν να δουν ότι δεν υπάρχει προσωποληψία μεταξύ τους και ότι είναι φανερή η γνήσια θέρμη ακόμα και μεταξύ αυτών που μπορεί να βλέπουν ο ένας τον άλλον για πρώτη φορά. Τον καιρό που γινόταν η Διεθνής Συνέλευση Θείο Θέλημα στη Νέα Υόρκη το 1958, η εφημερίδα της Νέας Υόρκης Άμστερνταμ Νιουζ (Amsterdam News, 2 Αυγούστου) ανέφερε: «Παντού Νέγροι, λευκοί και Ανατολίτες, από κάθε κοινωνικό επίπεδο και από όλα τα μέρη του κόσμου, έκαναν παρέα χαρούμενα και ελεύθερα. . . . Οι Μάρτυρες που συμμετείχαν στη λατρεία, και που προέρχονται από 120 χώρες, έζησαν μαζί εκεί και μαζί απέδωσαν αυτή (τη λατρεία ειρηνικά, δείχνοντας στους Αμερικανούς πόσο εύκολα μπορεί να γίνει αυτό. . . . Η Συνέλευση αυτή είναι ένα λαμπρό παράδειγμα του τρόπου με τον οποίο οι άνθρωποι μπορούν να εργαστούν και να ζήσουν μαζί».

Πιο πρόσφατα, όταν το 1985 οι Μάρτυρες του Ιεχωβά διεξήγαγαν ταυτόχρονες συνελεύσεις στο Ντέρμπαν και στο Γιοχάνεσμπουργκ της Νότιας Αφρικής, οι εκπρόσωποι προέρχονταν από όλες τις κύριες φυλετικές και γλωσσικές ομάδες της Νότιας Αφρικής, και υπήρχαν επίσης εκπρόσωποι από 23 άλλες χώρες. Η θερμή αδελφοσύνη των 77.830 παρόντων γινόταν αμέσως καταφανής. «Είναι πολύ όμορφο», είπε μια νεαρή Ινδή. «Η θέα ενός ανάμεικτου πλήθους από μιγάδες, Ινδούς, λευκούς και μαύρους, που συναναστρέφονται ο ένας τον άλλον, άλλαξε ολόκληρη την άποψη που είχα για τη ζωή».

Αυτό το συναίσθημα της αδελφοσύνης δεν είναι απλώς χαμόγελα, χειραψίες και να λέει ο ένας τον άλλον «αδελφέ» και «αδελφή». Για παράδειγμα, όταν γίνονταν διευθετήσεις για να διεξαχτεί παγκόσμια η Συνέλευση «Αιώνιον Ευαγγέλιον» το 1963, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά πληροφορήθηκαν πως, αν ήθελαν να βοηθήσουν άλλους οικονομικά για να παρακολουθήσουν μια συνέλευση, η Εταιρία θα χαιρόταν να φροντίσει να ωφελήσουν τα χρήματα αυτά αδελφούς σε όλα τα μέρη της γης. Δεν έγινε έρανος και δεν κρατήθηκε τίποτα για διαχειριστικά έξοδα. Όλα τα χρήματα διατέθηκαν για τον καθορισμένο τους σκοπό. Με αυτόν τον τρόπο, 8.179 άτομα βοηθήθηκαν να παρακολουθήσουν τη συνέλευση. Δόθηκε βοήθεια σε εκπροσώπους από κάθε χώρα της Κεντρικής και της Νότιας Αμερικής, καθώς και σε χιλιάδες από την Αφρική και σε πολλούς στη Μέση Ανατολή και στην Άπω Ανατολή. Ένα μεγάλο ποσοστό αυτών που βοηθήθηκαν ήταν αδελφοί και αδελφές που είχαν αφιερώσει πολλά χρόνια στην ολοχρόνια διακονία.

Προς το τέλος του 1978, προγραμματίστηκε να γίνει μια συνέλευση στο Όκλαντ της Νέας Ζηλανδίας. Οι Μάρτυρες των νησιών Κουκ το ήξεραν αυτό και λαχταρούσαν να παρευρεθούν. Αλλά η οικονομική κατάσταση στα νησιά αυτά ήταν τέτοια που το ταξίδι θα στοίχιζε στον καθένα μια μικρή περιουσία. Αλλά πνευματικοί αδελφοί και αδελφές από τη Νέα Ζηλανδία συνεισέφεραν γεμάτοι αγάπη για το μετ’ επιστροφής ταξίδι περίπου 60 νησιωτών. Πόσο ευτυχισμένοι ήταν αυτοί που μπόρεσαν να παρευρεθούν και να συμμετάσχουν στην πνευματική αυτή γιορτή με αδελφούς τους από τη φυλή Μαορί, από τα νησιά Σαμόα, από το νησί Νίουε και από τη λευκή φυλή!

Χαρακτηριστικό παράδειγμα του πνεύματος που επικρατεί στους Μάρτυρες του Ιεχωβά είναι αυτό που έλαβε χώρα στο τέλος της Συνέλευσης Περιφερείας «Θεία Δικαιοσύνη» στο Μόντρεαλ του Καναδά το 1988. Επί τέσσερις μέρες, Άγγλοι, Άραβες, Γάλλοι, Έλληνες, Ισπανοί, Ιταλοί και Πορτογάλοι εκπρόσωποι απολάμβαναν το ίδιο πρόγραμμα, αλλά στη δική τους γλώσσα. Ωστόσο, στο τέλος του τελικού μέρους, όλοι οι 45.000 εκπρόσωποι ενώθηκαν στο Ολυμπιακό Στάδιο σε μια συγκινητική εκδήλωση αδελφοσύνης και ενότητας σκοπού. Μαζί έψαλαν, κάθε ομάδα στη δική της γλώσσα: «Ελάτε σεις, υψώστε τον ψαλμό: ‘Ειν’ Βασιλιάς ο Ιεχωβά. Γη και ουρανός ζουν με χαρά’».

[Υποσημειώσεις]

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 255]

«Μου έκανε μεγάλη εντύπωση το πνεύμα της αγάπης και της αδελφικής καλοσύνης»

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 256]

Τρένα συνέλευσης—όλοι επάνω!

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 275]

Όχι ακριβοπληρωμένοι διοργανωτές συνελεύσεων, αλλά άμισθοι εθελοντές

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 278]

Ενότητα μεταξύ μαύρων και λευκών

[Πλαίσιο/Εικόνα στη σελίδα 261]

Εφτά Σημαντικές Αποφάσεις που Παρουσιάστηκαν σε Συνελεύσεις

Το 1922, η απόφαση με τίτλο ‘Μια Πρόκληση προς τους Ηγέτες του Κόσμου’ τους προκαλούσε να αποδείξουν ότι οι άνθρωποι έχουν τη σοφία να κυβερνήσουν αυτή τη γη ή αλλιώς να παραδεχτούν ότι η ειρήνη, η ζωή, η ελευθερία και η ατελεύτητη ευτυχία μπορούν να έρθουν μόνο από τον Ιεχωβά μέσω του Ιησού Χριστού.

Το 1923, δόθηκε ‘Μια Προειδοποίηση προς Όλους τους Χριστιανούς’ για το πόσο επιτακτικά αναγκαίο είναι να φύγουν από οργανώσεις που ισχυρίζονται ψευδώς ότι εκπροσωπούν τον Θεό και τον Χριστό.

Το 1924, η απόφαση «Εκκλησιαστικοί Καταγγελόμενοι» εξέθεσε τις αντιγραφικές διδασκαλίες και συνήθειες του κλήρου του Χριστιανικού κόσμου.

Το 1925, το ‘Άγγελμα Ελπίδας’ έδειξε γιατί εκείνοι που ισχυρίζονται ότι είναι τα κατευθυντήρια φώτα του κόσμου έχουν αποτύχει να ικανοποιήσουν τις μεγαλύτερες ανάγκες του ανθρώπου και πώς μόνο η Βασιλεία του Θεού μπορεί να το κάνει αυτό.

Το 1926, ‘Μια Μαρτυρία στους Κυβερνήτες του Κόσμου’ τους πληροφόρησε ότι ο Ιεχωβά είναι ο μόνος αληθινός Θεός και ότι ο Ιησούς Χριστός κυβερνάει τώρα ως ο δικαιωματικός Βασιλιάς της γης. Πρότρεψε τους κυβερνήτες να ασκήσουν την επιρροή τους για να στρέψουν το νου του κόσμου στον αληθινό Θεό, ώστε να μην επέλθει πάνω τους καταστροφή.

Το 1927, η ‘Απόφαση προς τους Λαούς του Χριστιανικού Κόσμου’ εξέθεσε το συνδυασμό των οικονομικών, πολιτικών και θρησκευτικών στοιχείων που καταπιέζει την ανθρωπότητα. Πρότρεψε τους ανθρώπους να εγκαταλείψουν το Χριστιανικό κόσμο και να θέσουν την εμπιστοσύνη τους στον Ιεχωβά και στη Βασιλεία του που βρίσκεται στα χέρια του Χριστού.

Το 1928, η ‘Διακήρυξη Κατά του Σατανά και Υπέρ του Ιεχωβά’ διασαφήνισε ότι ο χρισμένος Βασιλιάς του Ιεχωβά, ο Ιησούς Χριστός, θα περιορίσει σύντομα τον Σατανά και θα καταστρέψει τη φαύλη οργάνωσή του, και πρότρεψε όλους όσους αγαπούν τη δικαιοσύνη να πάρουν θέση στο πλευρό του Ιεχωβά.

[Εικόνες στη σελίδα 272, 273]

Αξιοσημείωτα Γεγονότα σε Μερικές Μεγάλες Συνελεύσεις

Εκατοντάδες ενθουσιώδεις εκπρόσωποι κατέφταναν με πλοία, χιλιάδες με αεροπλάνα, δεκάδες χιλιάδες με αυτοκίνητα και λεωφορεία

Χρειαζόταν καλή οργάνωση και πολλοί πρόθυμοι εθελοντές για να εντοπιστούν και να χορηγηθούν επαρκή καταλύματα

Στη διάρκεια αυτών των οχταήμερων συνελεύσεων, σερβίρονταν τακτικά στους εκπροσώπους ζεστά γεύματα—δεκάδες χιλιάδες τέτοια γεύματα

Το 1953, σε μια «πόλη» από τροχόσπιτα και σκηνές κατέλυσαν πάνω από 45.000 εκπρόσωποι

Στη Νέα Υόρκη, το 1958, βαφτίστηκαν 7.136 άτομα—περισσότεροι από οποτεδήποτε άλλοτε από τον καιρό της Πεντηκοστής του 33 Κ.Χ.

Υπήρχαν χαιρετιστήριες επιγραφές από πολλές χώρες, και μέρη του προγράμματος παρουσιάστηκαν σε 21 γλώσσες στη Νέα Υόρκη το 1953

[Εικόνα στη σελίδα 256]

Εκπρόσωποι σε συνέλευση του Διεθνούς Συλλόγου Σπουδαστών της Γραφής που έγινε στο Γουίνιπεγκ της Μανιτόμπα στον Καναδά, το 1917

[Εικόνες στη σελίδα 258]

Ο Ι. Φ. Ρόδερφορντ ενώ κάνει ομιλία στο Σίνταρ Πόιντ του Οχάιο το 1919. Τους παρότρυνε όλους να συμμετάσχουν με ζήλο στην αναγγελία της Βασιλείας του Θεού χρησιμοποιώντας το περιοδικό «Ο Χρυσούς Αιών»

[Εικόνα στη σελίδα 259]

Συνέλευση στο Σίνταρ Πόιντ το 1922. Η προτροπή που δόθηκε ήταν: «Διαφημίστε τον Βασιλιά και τη Βασιλεία»

[Εικόνα στη σελίδα 260]

Ο Γιώργος Γάγκας ήταν στο Σίνταρ Πόιντ το 1922. Επί 70 περίπου χρόνια από τότε και ύστερα διακηρύττει με ζήλο τη Βασιλεία του Θεού

[Εικόνα στη σελίδα 262, 263]

Εκπρόσωποι στη συνέλευση του 1931 στο Κολόμπους του Οχάιο, οι οποίοι αποδέχτηκαν με ενθουσιασμό το όνομα Μάρτυρες του Ιεχωβά

[Εικόνα στη σελίδα 264]

Παρουσιάζεται η «Μετάφραση Νέου Κόσμου των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών» από τον Ν. Ο. Νορ το 1950

[Εικόνα στη σελίδα 264]

Οι ομιλίες τού Φ. Γ. Φρανς περί εκπλήρωσης Βιβλικών προφητειών ήταν ένα από τα αξιοσημείωτα γεγονότα των συνελεύσεων (Νέα Υόρκη, 1958)

[Εικόνες στη σελίδα 265]

Επί πολλά έτη η υπηρεσία αγρού ήταν κύριο χαρακτηριστικό κάθε συνέλευσης.

Λος Άντζελες, Η.Π.Α., 1939 (κάτω)· Στοκχόλμη, Σουηδία, 1963 (ένθετη φωτογραφία)

[Εικόνες στη σελίδα 266]

Όταν ο Ι. Φ. Ρόδερφορντ μίλησε από την Ουάσινγκτον, D.C., το 1935, το μήνυμα μεταδόθηκε, ραδιοφωνικά και με τηλεφωνικές γραμμές, στις πέντε ηπείρους

[Εικόνες στη σελίδα 268]

Στη Νυρεμβέργη της Γερμανίας, το 1946, ο Έριχ Φροστ εκφώνησε την καυστική ομιλία «Χριστιανοί στο Πύρινο Χωνευτήρι»

[Εικόνα στη σελίδα 269]

Υπαίθρια συνέλευση στο Κίτουε της Βόρειας Ροδεσίας, κατά την επίσκεψη του Ν. Ο. Νορ το 1952

[Εικόνες στη σελίδα 270, 271]

Το 1958, 253.922 ακροατές πλημμύρισαν δυο μεγάλα στάδια στη Νέα Υόρκη για να ακούσουν το μήνυμα «Η Βασιλεία του Θεού Κυβερνάει—Είναι το Τέλος του Κόσμου Κοντά;»

Πόλο Γκράουντς

Στάδιο Γιάνκι

[Εικόνα στη σελίδα 274]

Ο Γκραντ Σούτερ, εισηγητής της συνέλευσης στο Στάδιο Γιάνκι το 1950

[Εικόνα στη σελίδα 274]

Ο Τζον Γκρόου (καθιστός), ενώ συζητάει για τη διοργάνωση της συνέλευσης με τον Τζορτζ Κάουτς το 1958

[Εικόνες στη σελίδα 277]

Το 1963 έγινε μια συνέλευση που έκανε το γύρο του κόσμου μαζί με εκπροσώπους από 20 περίπου χώρες οι οποίοι πήγαιναν όπου και αυτή σε μέρη όλης της γης

Το Κιότο της Ιαπωνίας (κάτω αριστερά) ήταν μια από τις 27 πόλεις συνέλευσης. Εκπρόσωποι στην Κορέα που γνωρίστηκαν ο ένας με τον άλλον (κέντρο). Χαιρετισμός των Μαορί στη Νέα Ζηλανδία (κάτω δεξιά)

[Εικόνες στη σελίδα 279]

Συνέλευση που εξυπηρέτησε ταυτόχρονα 17 γλωσσικές ομάδες και έγινε σε μια «πόλη» από μπαμπού που φτιάχτηκε για αυτήν την περίσταση (Λάγκος, Νιγηρία, 1970)

[Εικόνες στη σελίδα 280]

Τρεις μεγάλες συνελεύσεις έγιναν στην Πολωνία το 1989, με παρόντες εκπροσώπους από 37 χώρες

Χιλιάδες βαφτίστηκαν στο Τσορζούφ

Το ακροατήριο χειροκροτούσε παρατεταμένα στη Βαρσοβία

Ο Θ. Τζάρας (στα δεξιά) μίλησε σε εκπροσώπους στο Πόζναν

Εκπρόσωποι από την τότε Ε.Σ.Σ.Δ. (κάτω)

Μέρη του προγράμματος στο Τσορζούφ μεταφράστηκαν σε 15 γλώσσες