ΑΛΟΗ

[εβρ. κείμενο, ’αχαλίμ (πληθυντικός) και ’αχαλώθ (πληθυντικός)· ελλ. κείμενο, ἀλόη].

Ονομασία ποικιλίας δέντρου το οποίο περιέχει μια εύοσμη ουσία που χρησιμοποιούνταν ως άρωμα στους Βιβλικούς χρόνους. (Ψλ 45:8· Παρ 7:17· Ασμ 4:14) Οι περισσότεροι σχολιαστές θεωρούν ότι το δέντρο της αλόης που αναφέρεται στην Αγία Γραφή είναι η ακουιλαρία η αγάλλοχος (Aquilaria agallocha), μερικές φορές γνωστή και με το όνομα αετόξυλο, η οποία συναντάται τώρα κυρίως στην Ινδία και σε γειτονικές περιοχές. Το δέντρο είναι μεγάλο, έχει απλωτά κλαδιά και μερικές φορές φτάνει σε ύψος τα 30 μ. Ο εσωτερικός πυρήνας του κορμού και των κλαδιών είναι διαποτισμένος με ρητίνη και με εύοσμο έλαιο από το οποίο παράγεται το περιζήτητο άρωμα. Επειδή αυτό το ξύλο προφανώς αναδίδει τη μεγαλύτερη ευωδιά όταν αποσυντίθεται, μερικές φορές το θάβουν στο έδαφος για να επιταχύνουν τη διαδικασία της αποσύνθεσης. Κατόπιν το κονιορτοποιούν και το διαθέτουν στο εμπόριο με το όνομα «αλόη».

Ο προφήτης Βαλαάμ είπε ότι οι σκηνές του Ισραήλ ήταν «σαν φυτά αλόης που φύτεψε ο Ιεχωβά, σαν κέδροι κοντά στα νερά», κάτι που μπορεί να παραπέμπει στο απλωτό σχήμα των κλαδιών αυτών των ψηλών δέντρων, καθώς μια συστάδα δέντρων αλόης μοιάζει με καταυλισμό σκηνών. (Αρ 24:6) Εντούτοις, το συγκεκριμένο εδάφιο έχει προκαλέσει συζητήσεις, επειδή στην Παλαιστίνη δεν υπάρχουν δέντρα του είδους ακουιλαρία η αγάλλοχος. Φυσικά, η σημερινή απουσία αυτών των δέντρων από την εν λόγω γη δεν αποδεικνύει κατ’ ανάγκην ότι δεν υπήρχαν εκεί ούτε πριν από σχεδόν 3.500 χρόνια. Εξάλλου, η αναφορά του Βαλαάμ στα δέντρα της αλόης δεν συνεπάγεται οπωσδήποτε ότι αυτά φύονταν σε εκείνη ακριβώς την περιοχή όπου μιλούσε. Αν οι «κέδροι» για τους οποίους γίνεται λόγος αμέσως μετά στο εδάφιο ήταν κέδροι του Λιβάνου, τότε επρόκειτο για δέντρα που φύονταν εκτός εκείνης της περιοχής, πράγμα το οποίο θα μπορούσε να ισχύει και για τα δέντρα της αλόης. Τα άλλα εδάφια που μνημονεύουν την αλόη αναφέρονται μόνο στις αρωματικές της ιδιότητες και δεν αποκλείουν το ενδεχόμενο να εισαγόταν από ξένες χώρες.

Μετά το θάνατο του Χριστού Ιησού, ο Νικόδημος έφερε «έναν ρόλο από σμύρνα και αλόη» ο οποίος ζύγιζε περίπου 100 ρωμαϊκές λίτρες (33 κιλά), προκειμένου να χρησιμοποιηθεί στην ετοιμασία του σώματος του Ιησού για την ταφή. (Ιωα 19:39) Το χρηματικό ποσό που ξόδεψε ο Νικόδημος για τη συνεισφορά του αυτή πρέπει να ήταν σημαντικό, μολονότι δεν αναφέρεται πόση σμύρνα—υλικό πιο φτηνό—αναλογούσε στις 100 λίτρες. Αν και μερικοί εφαρμόζουν τον όρο «αλόη» αυτού του εδαφίου στο φυτό της οικογένειας Λιλιίδες το οποίο φέρει σήμερα τη βοτανική ονομασία αλόη η γνησία (Aloe vera), το προϊόν αυτού του φυτού (ένα παχύρρευστο υγρό από τα φύλλα) χρησιμοποιείται, όχι για το άρωμά του, αλλά ως καθαρτικό, καθώς και για άλλους φαρμακευτικούς σκοπούς. Η αλόη που έφερε ο Νικόδημος πιθανώς ήταν το ίδιο προϊόν του ξύλου της αλόης που αναφέρεται στις Εβραϊκές Γραφές.