ΣΥΚΙΑ, ΣΥΚΟ

[εβρ. κείμενο, τε’ενάχ· ελλ. κείμενο, συκῆ, σῦκον].

Μαζί με την ελιά και το κλήμα, η συκιά (φίκος ο καρικός [Ficus carica]) είναι ένα από τα σπουδαιότερα φυτά της Αγίας Γραφής, το οποίο μνημονεύεται σε περισσότερα από 50 εδάφια. (Κρ 9:8-13· Αββ 3:17) Η συκιά φύεται στη νοτιοδυτική Ασία, στο Ισραήλ, στη Συρία και στην Αίγυπτο, και ξεχωρίζει για την αξιοσημείωτη μακροβιότητά της. Μολονότι εμφανίζεται και αυτοφυής, για να παράγει καλό καρπό χρειάζεται καλλιέργεια. (Λου 13:6-9) Προσαρμόζεται εύκολα σε διάφορα είδη εδαφών, ευδοκιμώντας ακόμη και σε πετρώδες έδαφος. Το ύψος της μπορεί να φτάσει γύρω στα 9 μ., και η διάμετρος του κορμού της περίπου στα 60 εκ., έχει δε πολύ απλωτά κλαδιά. Μολονότι εκτιμάται πρωτίστως για τον καρπό της, θεωρείται επίσης πολύτιμη επειδή κάνει καλό ίσκιο. (Ιωα 1:48-50) Τα φύλλα της είναι μεγάλα, με πλάτος μέχρι και 20 εκ. ή περισσότερο. Η πρώτη αναφορά στη συκιά γίνεται στην περίπτωση που ο Αδάμ και η Εύα έραψαν φύλλα από αυτήν για να καλύψουν την οσφύ τους. (Γε 3:7) Σε μερικά μέρη της Μέσης Ανατολής, εξακολουθούν να ράβουν τα φύλλα της συκιάς και να τα χρησιμοποιούν για το τύλιγμα καρπών και για άλλους σκοπούς.—Βλέπε ΣΥΚΟΜΟΥΡΙΑ.

Πρώιμες και Όψιμες Σοδειές. Βασικά, υπάρχουν δύο σοδειές σύκων το χρόνο: τα πρώτα ώριμα σύκα, ή αλλιώς πρώιμα σύκα (εβρ., μπικκουράχ), τα οποία ωριμάζουν τον Ιούνιο ή στις αρχές Ιουλίου (Ησ 28:4· Ιερ 24:2· Ωσ 9:10), και τα όψιμα σύκα, τα οποία σχηματίζονται πάνω στα καινούρια κλαδιά και αποτελούν την κύρια σοδειά, ωριμάζοντας γενικά από τον Αύγουστο και έπειτα. Τα πρώιμα σύκα που έχουν ωριμάσει μπορεί να τα ρίξει κανείς εύκολα κουνώντας το δέντρο, και είναι περιζήτητα για τη λεπτή γεύση τους.—Να 3:12.

Γύρω στον Φεβρουάριο, εμφανίζονται στα κλαδιά της προηγούμενης χρονιάς τα πρώτα «μάτια» που θα γίνουν καρποί. Αυτό συμβαίνει περίπου δύο μήνες πριν βγουν τα φύλλα—συνήθως τα φύλλα βγαίνουν μόλις στα τέλη Απριλίου ή τον Μάιο. (Ματ 24:32) Στο εδάφιο Άσμα Ασμάτων 2:13, τα πρώτα σημάδια ωρίμανσης των καινούριων πράσινων σύκων (εβρ., παγ) αναφέρονται σε συνδυασμό με την ανθοφορία των κλημάτων, η οποία ξεκινάει γύρω στον Απρίλιο. Επομένως, όταν το δέντρο είναι πια γεμάτο φύλλα, πρέπει να έχει και καρπούς. Η συκιά που καταράστηκε ο Ιησούς Χριστός φαίνεται ότι είχε βγάλει φύλλα ασυνήθιστα νωρίς, εφόσον τότε ήταν 10 Νισάν του έτους 33 Κ.Χ. Η όψη της δημιουργούσε την ελπίδα ότι μπορεί να είχε παραγάγει και καρπούς έτοιμους για βρώση νωρίτερα από το κανονικό, η δε αφήγηση στα εδάφια Μάρκος 11:12-14 δείχνει ότι ο Ιησούς πλησίασε το δέντρο έχοντας αυτή τη σκέψη στο νου του, μολονότι «δεν ήταν η εποχή των σύκων», δηλαδή ο καιρός της συγκομιδής τους. Το γεγονός ότι το δέντρο είχε μόνο φύλλα αποδείκνυε ότι δεν επρόκειτο να παραγάγει καρπούς, και ως εκ τούτου η όψη του ήταν παραπλανητική. Ο Ιησούς το καταράστηκε ως μη παραγωγικό, κάνοντάς το να ξεραθεί.—Παράβαλε Ματ 7:19· 21:43· Λου 13:6-9.

Διατροφική και Φαρμακευτική Χρήση. Τα σύκα ήταν βασικό είδος διατροφής στους Βιβλικούς χρόνους, πράγμα που εξακολουθεί να ισχύει σε αρκετές χώρες της Μέσης Ανατολής. Από αυτά έφτιαχναν «συκόπιτες» (εβρ., ντεβελίμ), οι οποίες μεταφέρονταν εύκολα. (1Σα 25:18· 30:12· 1Χρ 12:40) Μια τέτοια πίτα χρησιμοποιήθηκε ως κατάπλασμα για το μεγάλο σπυρί του Βασιλιά Εζεκία, ενώ αυτού του είδους οι πίτες έχουν και σήμερα ανάλογη εφαρμογή στη Μέση Ανατολή.—2Βα 20:7.

Μεταφορική και Προφητική Χρήση. Η συκιά και το κλήμα αναφέρονται μαζί σε πολλά εδάφια, και τα λόγια του Ιησού στο εδάφιο Λουκάς 13:6 δείχνουν ότι πολλές φορές φύτευαν συκιές σε αμπέλια. (2Βα 18:31· Ιωλ 2:22) Η έκφραση “κάθομαι κάτω από το κλήμα μου και τη συκιά μου” υποδήλωνε συνθήκες ειρήνης, ευημερίας και ασφάλειας.—1Βα 4:25· Μιχ 4:4· Ζαχ 3:10.

Με δεδομένο το σπουδαίο αυτό ρόλο που έπαιζε η συκιά στη ζωή των ανθρώπων, είναι ευνόητο το γιατί χρησιμοποιήθηκε τόσο συχνά στις προφητείες. Λόγω της σημασίας που είχαν τα σύκα για τον εφοδιασμό του έθνους με τρόφιμα, αν μια χρονιά δεν υπήρχε καθόλου παραγωγή, αυτό θα αποτελούσε συμφορά. Γι’ αυτό, γινόταν ειδική μνεία της συκιάς όταν προλεγόταν καταστροφή ή ερήμωση για τη χώρα.—Ιερ 5:17· 8:13· Ωσ 2:12· Ιωλ 1:7, 12· Αμ 4:9· Αββ 3:17.

Ο Ιεχωβά παρομοίασε το ίδιο το έθνος του Ισραήλ με δύο είδη σύκων. (Ιερ 24:1-10) Για να καταδείξει ο Ιησούς παραβολικά ότι οι ψευδοπροφήτες θα αναγνωρίζονταν από τους κακούς καρπούς τους, υπενθύμισε ότι είναι αδύνατον να μαζέψει κανείς «σύκα από τριβόλια». (Ματ 7:15, 16· παράβαλε Ιακ 3:12.) Το γεγονός ότι η συκιά “βγάζει φύλλα” γύρω στα μέσα της άνοιξης χρησιμοποιήθηκε από τον Ιησού ως πασίγνωστο μέσο προσδιορισμού του χρόνου. (Ματ 24:32-34) Τέλος, η ευκολία με την οποία το “άγουρο σύκο” (ὄλυνθος, Κείμενο) πέφτει στο έδαφος από τους δυνατούς ανέμους χρησιμοποιείται ως παρομοίωση από το συγγραφέα της Αποκάλυψης.—Απ 6:13.