ΗΠΙΟΤΗΤΑ

Μειλίχια διάθεση ή συμπεριφορά, γλυκύτητα, τρυφερότητα—κατά συνέπεια, το αντίθετο της τραχύτητας ή της σκληρότητας. Η ηπιότητα συνδέεται στενά με την ταπεινοφροσύνη και την πραότητα.

Η ηπιότητα είναι απαραίτητη για έναν υπηρέτη του Θεού, ιδιαίτερα για κάποιον που βρίσκεται σε υπεύθυνη θέση επίβλεψης. Ο απόστολος Παύλος δήλωσε ότι «ο δούλος . . . του Κυρίου δεν χρειάζεται να μάχεται, αλλά χρειάζεται να είναι ήπιος προς όλους». (2Τι 2:24) Το ήπιο άτομο δεν είναι προκλητικό, θορυβώδες ή υπερβολικό. Ο Μωυσής, ο άνθρωπος του αληθινού Θεού, παρότι δεν εκδήλωσε σωστή διάθεση σε κάθε περίπτωση, «ήταν πολύ πιο πράος από όλους τους ανθρώπους που υπήρχαν πάνω στην επιφάνεια της γης». (Αρ 12:3· Ψλ 90:Επιγρ.) Σε μια περίπτωση τα ήπια λόγια του παρομοιάστηκαν με «ψιλόβροχο πάνω στο χορτάρι».—Δευ 32:2.

Στο εδάφιο 1 Θεσσαλονικείς 2:7 ο Παύλος περιέγραψε τον εαυτό του και τους συντρόφους του ως εξής: «Γίναμε γλυκείς ανάμεσά σας [στους Θεσσαλονικείς], όπως όταν περιθάλπει τα παιδιά της η μητέρα που θηλάζει». Αυτή η στάση τους ήταν αποτέλεσμα του ότι είχαν πραγματική αγάπη για εκείνους τους οποίους δίδασκαν, καθώς και ενδιαφέρον για την πνευματική τους ανάπτυξη. (1Θε 2:8) Η λέξη ἤπιοι (που αποδίδεται εδώ «γλυκείς») εμφανίζεται στο Παραδεδεγμένο Κείμενο, στο κείμενο του Τίσεντορφ, του Μερκ και σε μερικά χειρόγραφα. Σύμφωνα με τον Γ. Ε. Βάιν, «οι Έλληνες συγγραφείς χρησιμοποιούσαν συχνά [τη λέξη ἤπιος] για μια τροφό που είχε δύσκολα παιδιά ή για έναν δάσκαλο που είχε απείθαρχους μαθητές ή για τους γονείς σε σχέση με τα παιδιά τους. Στο εδάφιο 1 Θεσσ. 2:7, ο Απόστολος τη χρησιμοποιεί αναφορικά με τη συμπεριφορά του ιδίου και των συνεργατών του ιεραποστόλων απέναντι στους κατοίκους της Θεσσαλονίκης που είχαν μεταστραφεί στη Χριστιανοσύνη».—Το Ερμηνευτικό Λεξικό των Λέξεων της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης, του Βάιν (Vine’s Expository Dictionary of Old and New Testament Words), 1981, Τόμ. 2, σ. 145.

Ωστόσο, στο εδάφιο 1 Θεσσαλονικείς 2:7, το κείμενο των Γουέστκοτ και Χορτ και μερικά χειρόγραφα περιέχουν τη λέξη νήπιοι. Ως προς αυτό, Το Νέο Διεθνές Λεξικό της Θεολογίας της Καινής Διαθήκης (The New International Dictionary of New Testament Theology) επισημαίνει: «Υπάρχουν δύο εκδοχές για το εδάφιο 1 Θεσσ. 2:7: (α) ἤπιοι (ήμασταν γλυκείς ανάμεσά σας)· (β) νήπιοι (βρέφη). Η προηγούμενη λέξη καταλήγει σε ν, και φαίνεται πιθανό ότι αυτό το ν διπλασιάστηκε κατά λάθος στην αντιγραφή. Επιπρόσθετα, η δεύτερη εκδοχή οδηγεί σε ερμηνευτικές δυσκολίες, και αυτό διότι στο εδ. 7β ο Παύλος παρομοιάζει με “παιδιά”, όχι τον εαυτό του, αλλά τους Θεσσαλονικείς—αυτός και οι συνεργάτες του ήταν σαν μητέρα που θηλάζει (τροφός)».—Επιμέλεια Κ. Μπράουν, 1975, Τόμ. 1, σ. 282.

Δεν Είναι Αδυναμία. Η ηπιότητα δεν υποδηλώνει αδυναμία. Απαιτείται δύναμη χαρακτήρα για να είναι κανείς ήπιος με τους άλλους και να τους ηρεμεί ή να μην πληγώνει τα αισθήματά τους, ιδιαίτερα όταν προκαλείται. Στο εδάφιο 2 Σαμουήλ 18:5 ο Δαβίδ, ένας πολεμιστής, υποκινούμενος από πατρική αγάπη, διέταξε τον Ιωάβ να φερθεί με ηπιότητα στο στασιαστικό γιο του τον Αβεσσαλώμ. Η εβραϊκή λέξη που χρησιμοποιείται εδώ (’ατ) αναφέρεται σε μια απαλή ή ήπια κίνηση. Ο απόστολος Παύλος, αν και ήταν ήπιος, δεν ήταν αδύναμος, όπως πιστοποιείται από την ικανότητα που τον διέκρινε να μιλάει πολύ δυναμικά όποτε αυτό ήταν αναγκαίο, λόγου χάρη όταν έγραψε την πρώτη και τη δεύτερη επιστολή του στη Χριστιανική εκκλησία της Κορίνθου.

Ενοποιητική Δύναμη. Το να μιλάει και να ενεργεί κάποιος με ηπιότητα είναι ευχάριστο και προάγει την ειρήνη. Ένα τέτοιο άτομο είναι προσιτό, όχι βλοσυρό, και ο τρόπος με τον οποίο συμπεριφέρεται συντελεί στην πνευματική εποικοδόμηση των άλλων. Η σκληρότητα, η τραχύτητα, η χυδαιότητα και η θορυβώδης συμπεριφορά αποτελούν διαιρετικούς παράγοντες και απωθούν τους άλλους. Αντίθετα, η ηπιότητα ελκύει και ενοποιεί. Για τον Ιεχωβά αναφέρεται ότι συγκεντρώνει τα αρνιά του και τα βαστάζει στην αγκαλιά του (πράγμα που παραπέμπει στις φαρδιές πτυχώσεις που υπήρχαν στο πάνω μέρος του ενδύματος, όπου οι ποιμένες βάσταζαν μερικές φορές τα αρνιά τους). (Ησ 40:11) Ο Γιος του ο Ιησούς Χριστός είπε απευθυνόμενος στην Ιερουσαλήμ: «Πόσες φορές θέλησα να συγκεντρώσω τα παιδιά σου, όπως συγκεντρώνει η κότα τα κλωσόπουλά της κάτω από τις φτερούγες της!» «Αλλά», πρόσθεσε, «εσείς δεν το θελήσατε». (Ματ 23:37) Λόγω αυτού, υπέστησαν σκληρή μεταχείριση από το ρωμαϊκό στρατό όταν ερημώθηκε η πόλη τους το 70 Κ.Χ.

Επίπλαστη Ηπιότητα. Ο ήπιος τόνος ή η ηπιότητα στους τρόπους, όπως το να είναι κανείς γλυκομίλητος, δεν αποτελεί πάντα απόδειξη πραγματικής ηπιότητας. Για να είναι απόλυτα γνήσια αυτή η ιδιότητα πρέπει να πηγάζει από την καρδιά. Ενόσω ο Ιώβ, που ήταν υπηρέτης του Θεού, υπέφερε εξαιτίας του Σατανά σε μια δοκιμή της ακεραιότητάς του απέναντι στον Θεό, δέχτηκε φραστική επίθεση από τρεις φίλους του. Εκείνοι τον κατηγόρησαν ότι ήταν ένοχος κρυφής αμαρτίας, πονηρίας και ισχυρογνωμοσύνης, υπαινισσόμενοι επίσης ότι ήταν αποστάτης και ότι οι γιοι του είχαν θανατωθεί από το χέρι του Θεού εξαιτίας της πονηρίας τους. Παρ’ όλα αυτά, ένας από τους τρεις, ο Ελιφάς, είπε στον Ιώβ: «Δεν σου είναι αρκετή η παρηγοριά του Θεού και ένας τρυφερός λόγος προς εσένα;» (Ιωβ 15:11) Επομένως, τουλάχιστον κάποια από τα λόγια τους μπορεί να ειπώθηκαν σε ήπιο τόνο, αλλά το περιεχόμενό τους ήταν σκληρό, οπότε δεν ήταν στ’ αλήθεια ήπια, ή τρυφερά, λόγια.