ΜΝΗΜΕΙΟ

Στήλη, αναμνηστική πλάκα, κτίσμα ή οτιδήποτε άλλο ανεγείρεται για να θυμίζει κάποιο πρόσωπο ή κάποιο σπουδαίο γεγονός. Η Αγία Γραφή αναφέρει μερικά τέτοια αντικείμενα, αν και δεν τα χαρακτηρίζει όλα ως μνημεία.

Ο Ιεχωβά εμφανίστηκε στον Ιακώβ σε νυχτερινό όραμα και επιβεβαίωσε προς αυτόν την ισχύ της Αβραμιαίας διαθήκης (1781 Π.Κ.Χ.). Σε ανάμνηση του γεγονότος, ο Ιακώβ πήρε την πέτρα που είχε χρησιμοποιήσει για προσκεφάλι, την έστησε έτσι ώστε να μοιάζει με στήλη και την έχρισε με λάδι. Κατόπιν, αποκάλεσε εκείνο το μέρος Βαιθήλ. (Γε 28:10-19) Περίπου 20 χρόνια αργότερα, ο Ιακώβ και ο Λάβαν, αφού σύναψαν διαθήκη ειρήνης μεταξύ τους, έστησαν μια στήλη, καθώς και έναν σωρό από πέτρες, στην ορεινή περιοχή της Γαλαάδ, ως ενθύμια της συμφωνίας τους. (Γε 31:25, 44-52) Όταν ο Ιεχωβά έφερε τον Ισραήλ στην Υποσχεμένη Γη (1473 Π.Κ.Χ.), ανεγέρθηκαν δύο μνημεία στο σημείο όπου διέσχισαν τον Ιορδάνη Ποταμό, το ένα στη μέση του ρεύματος και το άλλο στη δυτική όχθη του ποταμού, στα Γάλγαλα. Αυτά έπρεπε να αποτελούν ενθυμηματικά σημεία εκείνης της θαυματουργικής διάβασης, όταν δε αργότερα οι γιοι τους θα ρωτούσαν τι συμβόλιζαν, οι πατέρες τους θα έπρεπε να αφηγηθούν όλα όσα είχε κάνει ο Ιεχωβά για χάρη του λαού του.—Ιη 4:4-9, 20-24.

Μετά τη νίκη του επί των Αμαληκιτών, ο Βασιλιάς Σαούλ έστησε «μνημείο [εβρ., γιαδ] για τον εαυτό του». (1Σα 15:12) Η εβραϊκή λέξη γιαδ, που ως επί το πλείστον μεταφράζεται «χέρι», μπορεί να σημαίνει και «μνημείο», διότι όπως ακριβώς ένα υψωμένο χέρι αιχμαλωτίζει το βλέμμα και στρέφει την προσοχή προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση, έτσι και ένα μνημείο προσελκύει την προσοχή σε ορισμένα πράγματα.

Το Μνημείο του Αβεσσαλώμ (εβρ., γιαδ) είχε τη μορφή στήλης, όπως και πολλά άλλα μνημεία. Ο Αβεσσαλώμ το ανήγειρε στην Κοιλάδα του Βασιλιά, κοντά στην Ιερουσαλήμ, επειδή, όπως είπε: «Εγώ δεν έχω γιο να διατηρήσει τη μνήμη του ονόματός μου». (2Σα 18:18) Ωστόσο, τίποτα δεν είναι γνωστό σήμερα για εκείνο το μνημείο ή την τοποθεσία του, πέρα από όσα μας λέει η Αγία Γραφή. Το εν λόγω μνημείο δεν πρέπει να συγχέεται με τον αποκαλούμενο τάφο στην Κοιλάδα Κιδρόν, τον οποίο η εκκλησιαστική παράδοση αποδίδει στον Αβεσσαλώμ, αλλά του οποίου η αρχιτεκτονική ανάγεται στην ελληνορωμαϊκή περίοδο.—Βλέπε ΑΒΕΣΣΑΛΩΜ.

Όπως ο Αβεσσαλώμ, έτσι και οι ευνούχοι δεν έχουν ελπίδα να αποκτήσουν απογόνους που θα συνεχίσουν το όνομά τους. Εντούτοις, αν είναι πιστοί στον Ιεχωβά, και όχι προδότες όπως ο Αβεσσαλώμ, ο Ιεχωβά υπόσχεται να τους δώσει «κάτι καλύτερο από γιους και κόρες», συγκεκριμένα, “στον οίκο του και μέσα από τα τείχη του θα τους δώσει μνημείο [εβρ., γιαδ] και όνομα . . . Όνομα αιώνιο θα τους δώσει, το οποίο δεν θα εκκοπεί”.—Ησ 56:4, 5· παράβαλε Παρ 22:1.

Οι ταφόπετρες επίσης στήνονταν ως ενθυμηματικά βοηθήματα, όπως για παράδειγμα εκείνη που οριοθετούσε τον “τάφο του ανθρώπου του αληθινού Θεού”, ο οποίος είχε προείπει όσα επρόκειτο να κάνει ο Ιωσίας στο θυσιαστήριο της Βαιθήλ.—2Βα 23:16-18· 1Βα 13:1, 2· βλέπε ΜΝΗΜΑ.