ΘΕΜΑΝ

(Θεμάν) [Δεξιά Πλευρά· Νότος].

1. Απόγονος του Ησαύ μέσω του Ελιφάς, του πρωτοτόκου του. (Γε 36:10, 11· 1Χρ 1:35, 36) Εδωμίτης σεΐχης.—Γε 36:15, 16, 34, 42.

2. Τόπος τον οποίο μερικοί μελετητές ταυτίζουν με την Ταουίλαν, περίπου 5 χλμ. Α της Πέτρας. Προφανώς επρόκειτο για εδωμιτική πόλη ή περιφέρεια (τη γη των Θεμανιτών), όπου κατοικούσαν οι απόγονοι του Θεμάν. (Γε 36:34· Ιερ 49:7, 20· Ιεζ 25:13· Αμ 1:11, 12· Αβδ 9) Ο τόπος αυτός απέκτησε φήμη ως κέντρο σοφίας. (Ιερ 49:7) Στο βιβλίο του Αββακούμ, ο Θεός παρουσιάζεται σαν να έρχεται από «τη Θεμάν, ναι, ένας Άγιος από το Όρος Φαράν». Με αυτό μπορεί να εννοείται ότι ο Ιεχωβά έλαμπε ένδοξα και η λαμπρότητά του αντανακλούσε από τα βουνά, καθώς εκείνος οδηγούσε το νεοσύστατο έθνος του προς την Υποσχεμένη Γη παρακάμπτοντας τον Εδώμ.—Αββ 3:3, 4· παράβαλε Δευ 33:2.