ΤΡΑΧΩΝΙΤΙΔΑ

(Τραχωνίτιδα) [παράγωγο του τραχύς· πιθανότατα, τραχιά περιοχή].

Η περιοχή που μαζί με την Ιτουραία βρισκόταν υπό τη διοίκηση του Φιλίππου, ενός περιφερειακού διοικητή εντεταλμένου από τη Ρώμη, την εποχή της διακονίας του Ιωάννη του Βαφτιστή και του Ιησού. (Λου 3:1) Τα βόρεια όρια της Τραχωνίτιδας ήταν περίπου 40 χλμ. ΝΑ της Δαμασκού στο βορειοανατολικό τμήμα της Βασάν. Η περιοχή αυτή είχε σχήμα αχλαδιού και έκταση περίπου 900 τ. χλμ.

Το κεντρικό τμήμα της περιοχής καλύπτουν ως επί το πλείστον επιφανειακές αποθέσεις λάβας που σχηματίζουν βαθιές σχισμές και οπές, αφήνοντας ελάχιστη γη κατάλληλη για την καλλιέργεια οτιδήποτε άλλου εκτός από αμπέλια. Είναι μια άγρια, αφιλόξενη χώρα, που γεννάει παράξενα συναισθήματα, και η οποία είναι σήμερα γνωστή με το αραβικό όνομα ελ Λέτζα (το οποίο σημαίνει «το Καταφύγιο»), λόγω του ότι παρέχει κατάλληλες κρυψώνες για τους φυγόδικους.

Αν κρίνουμε από τα ερείπια των αρχαίων της πόλεων, κάποτε ο πληθυσμός της Τραχωνίτιδας ήταν πολύ μεγαλύτερος από ό,τι τώρα. Η απουσία του ξύλου στην οικοδόμηση αυτών των πόλεων υποδηλώνει ότι ακόμη και στην αρχαιότητα η χώρα παρουσίαζε πιθανότατα την ίδια έλλειψη σε ξυλεία όπως και σήμερα. Οι επαρκείς βροχοπτώσεις και η ύπαρξη πηγών καθιστούν δυνατή την εκτροφή αιγοπροβάτων.

Η Τραχωνίτιδα μνημονεύεται μόνο μία φορά στην Αγία Γραφή, παρότι ο Στράβων και ο Ιώσηπος κάνουν συχνές αναφορές σε αυτή την περιοχή. Από τέτοιες εξωβιβλικές πηγές μαθαίνουμε ότι ο Ρωμαίος Αυτοκράτορας Αύγουστος περιέλαβε την Τραχωνίτιδα στη βασιλική επικράτεια που δόθηκε στον Ηρώδη τον Μέγα. Όταν πέθανε ο Ηρώδης, ο γιος του ο Φίλιππος έλαβε την Τραχωνίτιδα ως τμήμα της τετραρχίας του επί της οποίας κυβέρνησε μέχρι το θάνατό του.