«Το Δείπνον του Κυρίου»

«Να φάγητε Κυριακόν δείπνον. . . . Διότι οσάκις αν τρώγητε τον άρτον τούτον, και πίνητε το ποτήριον τούτο, τον θάνατον του Κυρίου καταγγέλλετε, μέχρι της ελεύσεως αυτού.»—1 Κορινθίους 11:20-26.

1. Τι έχει προμηθεύσει ο Ιεχωβά για να φέρη σε ενότητα το λαό του ως ένα σώμα;

Ο ΙΕΧΩΒΑ Θεός έχει προμηθεύσει ένα ποτήριον και μια τράπεζα για το λαό που καλείται με το μεγάλο του όνομα. Ευνοημένοι και ευτυχείς είναι όλοι οι άνδρες και οι γυναίκες που έχουν το προνόμιο να συμμετέχουν στο ποτήριον και στην τράπεζα. Αυτά τα πράγματα τα προμηθεύει γα να φέρη σε ενότητα το λαό του ως ένα σώμα, που όλα τα μέλη του έχουν ειρήνη το ένα με το άλλο και βοηθούν και υπηρετούν το ένα το άλλο.

2. Ποιες δύο τάξεις φέρνονται τώρα μαζί κατά την Ανάμνησι, και ποιο, επομένως, ζήτημα εγείρεται;

² Στον κόσμο δοκιμάζονται τεχνητές μέθοδοι για να επιτευχθή ενότης στην ανθρώπινη κοινωνία, και όμως η σταθερή τάσις είναι προς έναν ιδιοτελή διαχωρισμό, ώστε τελικά ‘η χειρ εκάστου ανθρώπου είναι κατά του πλησίον αυτού’. Αλλά το ενοποιητικό έργο του Ιεχωβά επιτυγχάνει. Επί δεκαεννέα αιώνες αυτός καλούσε, συνάθροιζε και προετοίμαζε το «μικρόν ποίμνιον» ανδρών και γυναικών που είναι όμοιοι με πρόβατα. (Λουκάς 12:32) Αυτοί ακολουθούν πιστά τον Ποιμένα Ιησούν Χριστόν και έτσι πρόκειται να ενωθούν μαζί του στην ουράνια βασιλεία για να βασιλεύσουν μαζί του για την ευλογία όλων των φυλών της γης. Στα τελευταία χρόνια, από το τέλος του πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, δηλαδή από το 1918, ο Ιεχωβά εχρησιμοποίησε τον Ποιμένα του για να συνάξη άλλους ανθρώπους όμοιους με πρόβατα, έναν «πολύν όχλον» απ’ αυτούς, που καλούνται τα «άλλα πρόβατά» του. (Αποκάλυψις 7:9 17· Ιωάννης 10:16) Υπάρχει τώρα ένα μικρό μόνο υπόλοιπο του «μικρού ποιμνίου» επάνω στη γη μέσα στην «αυλήν» του Ποιμένος, αυτούς όμως τους εφοδιάζει τώρα με πολλούς συντρόφους συγκεντρώνοντας μαζί ένα μεγάλο πλήθος άλλων προβάτων. Έτσι πραγματοποιεί την κατάστασι που την περιγράφει ως «μία ποίμνη, είς ποιμήν». Τα άλλα πρόβατα βρίσκουν στη Γραφή ότι ο προορισμός τους δεν είναι ουράνιος, αλλά επίγειος. Πρόκειται να κατοικήσουν για πάντα στον αποκαταστημένο παράδεισο επάνω σ’ αυτή τη γη και να ευλογηθούν με ειρήνη, ευημερία, ευτυχία και τελεία ανθρώπινη υγεία από την ουράνια βασιλεία του Ιησού Χριστού και του μικρού του ποιμνίου. Έτσι, σ’ αυτή την κατάστασι της ‘μιας ποίμνης, ενός ποιμένος’, εγείρεται το ακόλουθο ζήτημα κατά τον καιρό της Αναμνήσεως: Ποια είναι τα προνόμια του υπολοίπου και του πολλού όχλου σχετικά με το ποτήριον και την τράπεζα του Ιεχωβά; Η διαφορά προορισμού δεν πρέπει να δημιουργήση διαχωρισμό μεταξύ των προβάτων, ούτε και η διαφορά προνομίου πρέπει να το κάμη αυτό. Ευτυχώς η Ανάμνησις δεν ιδρύθη γι’ αυτόν τον σκοπό. Γιατί;

3. Ποιο όνομα έδωσε ο Παύλος στην Ανάμνησι; Πώς την περιέγραψε;

³ Το ποτήριον του Ιεχωβά και η τράπεζα του Ιεχωβά αναφέρονται σχετικά με το δείπνον του Κυρίου. Αυτό ονομάζεται επίσης «Κυριακόν δείπνον». (1 Κορινθίους 11:20) Το όνομα αυτό προσδιορίζει το ειδικό δείπνο που ο Κύριος Ιησούς εγκαινίασε μεταξύ των πιστών ακολούθων του τη νύχτα που επροδίδετο από τον Ιούδα τον Ισκαριώτη. Ένας από τους ακολούθους του Χριστού, ο απόστολος Παύλος, δίδει στο δείπνο το όνομα αυτό στην επιστολή του προς τους Κορινθίους. Εφιστώντας την προσοχή στην αταξία τους σχετικά με το ζήτημα αυτό, γράφει: «Όταν λοιπόν συνέρχησθε επί το αυτό, τούτο δεν είναι να φάγητε Κυριακόν δείπνον . . . Διότι εγώ παρέλαβον από του Κυρίου εκείνο το οποίον και παρέδωκα εις εσάς, ότι ο Κύριος Ιησούς εν τη νυκτί καθ’ ην παρεδίδετο, έλαβεν άρτον, και ευχαριστήσας έκοψε, και είπε, Λάβετε, φάγετε· τούτο είναι το σώμά μου το υπέρ υμών κλώμενον· τούτο κάμνετε εις την ανάμνησίν μου. Ομοίως και το ποτήριον, αφού εδείπνησε, λέγων, Τούτο το ποτήριον είναι η καινή διαθήκη εν τω αίματί μου· τούτο κάμνετε, οσάκις πίνητε, εις την ανάμνησίν μου. Διότι οσάκις αν τρώγητε τον άρτον τούτον, και πίνητε το ποτήριον τούτο, τον θάνατον του Κυρίου καταγγέλλετε, μέχρι της ελεύσεως αυτού.»—1 Κορινθίους 11:20-26.

4. Πόσες φορές εωρτάσθηκε η Ανάμνησις; Ποιοι έχουν τώρα ερωτήματα σχετικά μ’ αυτή;

⁴ Ο Κύριος Ιησούς απέθανε το έτος 33 (μ.Χ.). Επί δεκαεννέα, λοιπόν, αιώνες από τότε οι ευπειθείς μαθηταί του ετήρησαν αυτό το δείπνο, ή εσπερινό φαγητό, στην κατάλληλη ημέρα κάθε έτους. Ο ετήσιος εορτασμός του έως αυτό το έτος 1951 εσημείωσε την τέλεσί του πάνω από 1.900 φορές, δηλαδή πολλές φορές πράγματι. Αντίθετα προς τους ισχυρισμούς μερικών θρησκευόμενων, ο Ιησούς προσωπικώς δεν εχρειάσθηκε να πάθη ξανά αυτές τις πολλές φορές, διότι ο Παύλος δεν το λέγει αυτό. (Εβραίους 9:24-26· 10:10-14) Σ’ αυτόν τον εικοστό αιώνα ένα πιστό, υπόλοιπο του «μικρού ποιμνίου» του εξακολουθεί ευπειθώς να τηρή το δείπνον του Κυρίου ‘αναγγέλλοντας τον θάνατο του Κυρίου’. Τώρα, όμως, ένας «πολύς όχλος» άλλων προβάτων κατά εκατοντάδες χιλιάδων ενώνεται με το υπόλοιπο υπό τον Ποιμένα Ιησούν Χριστόν. Αφού το «μικρόν ποίμνιον» περιορίζεται από τις Γραφές σε 144.000 μέλη συνολικώς (Αποκάλυψις 7:4-8· 14:1, 3), και αφού ο αριθμός αντιτύπων της Σκοπιάς που εκτυπώνεται είναι περίπου 1.235.000 σε 36 γλώσσες, οι περισσότεροι από τους αναγνώστας μας πρέπει να είναι έξω από το «μικρόν ποίμνιον» και να προορίζωνται για τον πολύν όχλον των άλλων προβάτων. Καθώς πλησιάζομε μια άλλη επέτειο Αναμνήσεως, δεν υπάρχει αμφισβήτησις για το τι πρέπει να κάνη το μικρό υπόλοιπο, αλλά το ερώτημα που φιλοξενούν τώρα όλα αυτά τα άλλα πρόβατα, είναι, Θα συμμετάσχω στον άρτο και στον οίνο μαζί με το υπόλοιπο; Έχω διαταχθή γι’ αυτό, και έτσι πρέπει να κάμω; Είναι και δικό μου επίσης προνόμιο;

Η ΑΠΟΦΑΣΙΣ ΓΙΑ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ

5-7. Ποιος μέτοχος αφηγήθηκε την πρώτη Ανάμνησι; Τι λέγει αυτός;

⁵ Η εξέτασις των περιστάσεων και χαρακτηριστικών του πρώτου εορτασμού θα βοηθήση όλους μας να προσδιορίσωμε τη Γραφική απάντησι σ’ αυτές τις σπουδαίες ερωτήσεις. Ας πάρωμε την αφήγησι ενός άνθρωπου που ήταν παρών και έλαβε μέρος και ο οποίος είδε και άκουσε ό,τι έγινε εκεί. Αυτός είναι ο απόστολος Ματθαίος. Οι άλλοι συγγραφείς αφηγήσεων, ο Μάρκος, ο Λουκάς και ο Παύλος, δεν είχαν συμμετάσχει. Ο Ματθαίος, 26:17-30, λέγει τα εξής:

⁶ «Την δε πρώτην των αζύμων προσήλθον οι μαθηταί προς τον Ιησούν, λέγοντες προς αυτόν, Πού θέλεις να σοι ετοιμάσωμεν δια να φάγης το πάσχα; Και εκείνος είπεν, Υπάγετε εις την πόλιν προς τον δείνα, και είπατε προς αυτόν, Ο διδάσκαλος λέγει, Ο καιρός μου επλησίασεν· εν τη οικία σου θέλω κάμει το πάσχα μετά των μαθητών μου. Και έκαμον οι μαθηταί καθώς παρήγγειλεν εις αυτούς ο Ιησούς· και ητοίμασαν το πάσχα. Ότε δε έγεινεν εσπέρα, εκάθητο εις την τράπεζαν μετά των δώδεκα [περιλαμβανομένου, επομένως, και του Ματθαίου]· και ενώ έτρωγον, είπεν, Αληθώς σας λέγω, ότι είς εξ υμών θέλει με παραδώσει. Και λυπούμενοι σφόδρα, ήρχισαν να λέγωσι προς αυτόν έκαστος αυτών, Μήπως εγώ είμαι. Κύριε; Ο δε αποκριθείς είπεν, Ο εμβάψας μετ’ εμού εν τω πινακίω την χείρα, ούτος θέλει με παραδώσει. Ο μεν Υιός του ανθρώπου υπάγει, καθώς είναι γεγραμμένον περί αυτού· ουαί δε εις τον άνθρωπον εκείνον, δια του οποίου ο Υιός του ανθρώπου παραδίδεται· καλόν ήτο εις τον άνθρωπον εκείνον, αν δεν ήθελε γεννηθή. Αποκριθείς δε ο Ιούδας, όστις παρέδιδεν αυτόν, είπε, Μήπως εγώ είμαι, Ραββί; Λέγει προς αυτόν, Συ είπας.»

⁷ Ύστερα απ’ αυτά τα λόγια που αντήλλαξαν ο Ιησούς και ο Ιούδας, η αφήγησις εξακολουθεί και λέγει: «Και ενώ έτρωγον, λαβών ο Ιησούς τον άρτον, και ευλογήσας, έκοψε, και έδιδεν εις τους μαθητάς, και είπε, Λάβετε, φάγετε· τούτο είναι το σώμά μου. Και λαβών το ποτήριον, και ευχαριστήσας, έδωκεν εις αυτούς, λέγων, Πίετε εξ αυτού πάντες· διότι τούτο είναι το αίμά μου το της καινής διαθήκης, το υπέρ πολλών εκχυνόμενον εις άφεσιν αμαρτιών. Σας λέγω δε, ότι δεν θέλω πίει εις το εξής εκ τούτου του γεννήματος της αμπέλου, έως της ημέρας εκείνης, όταν πίνω αυτό νέον μεθ’ υμών εν τη βασιλεία του Πατρός μου. Και αφού ύμνησαν, εξήλθον εις το όρος των ελαιών.»

8. Τι έγραψε ο Ιωάννης για το πως ο Ιησούς προσδιώρισε την ταυτότητα του προδότου του;

⁸ Η αφήγησις του Μάρκου συμφωνεί με την παραπάνω του Ματθαίου. Έτσι έχομε δύο συγγραφείς ως μάρτυρας. Ο απόστολος Ιωάννης παρευρίσκετο σ’ αυτή την πρώτη Ανάμνησι και μας λέγει περισσότερες λεπτομέρειες για τον προσδιορισμό της ταυτότητος του προδότου αφού ο Ιησούς είπε: «Αληθώς σας λέγω, ότι είς εξ υμών θέλει με παραδώσει.» Ο Ιωάννης, λοιπόν, 13:22-30, προσθέτει: «Έβλεπον λοιπόν εις αλλήλους οι μαθηταί, απορούντες περί τίνος λέγει. Εκάθητο δε κεκλιμένος, εις τον κόλπον του Ιησού είς των μαθητών αυτού, τον οποίον ηγάπα ο Ιησούς. Νεύει λοιπόν προς τούτον ο Σίμων Πέτρος δια να ερωτήση τις είναι εκείνος περί του οποίου λέγει. Και πεσών εκείνος επί το στήθος του Ιησού, λέγει προς αυτόν, Κύριε, τις είναι; Αποκρίνεται ο Ιησούς, Εκείνος είναι, εις τον οποίον εγώ βάψας το ψωμίον θέλω δώσει. Και εμβάψας το ψωμίον δίδει εις τον Ιούδαν Σίμωνος τον Ισκαριώτην. Και μετά το ψωμίον, τότε εισήλθεν εις εκείνον ο Σατανάς. Λέγει λοιπόν προς αυτόν ο Ιησούς, Ό,τι κάμνεις, κάμε ταχύτερον. Τούτο όμως ουδείς των καθήμενων ενόησε προς τι είπε προς αυτόν. Διότι τινές ενόμιζον, επειδή ο Ιούδας είχε το γλωσσόκομον, ότι λέγει προς αυτόν ο Ιησούς, Αγόρασον όσων εχομεν χρείαν δια την εορτήν· ή να δώση τι εις τους πτωχούς. Λαβών λοιπόν εκείνος το ψωμίον, εξήλθεν ευθύς· ήτο δε νυξ.»

9. Ετέλεσε, λοιπόν, ο Ιούδας την Ανάμνησι: Ποιο πράγμα δείχνει αν την ετέλεσε ή όχι;

⁹ Έτσι, με τη συμφωνία των τριών αυτών μαρτύρων, ετακτοποιήσαμε το ζήτημα ότι ο Ιούδας εγκατέλειψε τη συνάθροισι προτού ο Ιησούς συστήση την Ανάμνησι στους άλλους αποστόλους, τους πιστούς ένδεκα. Τον άρτο που προσέφερε ο Ιησούς σ’ αυτή την Ανάμνησι δεν τον είχε εμβάψει μέσα στο ζωμό του πάσχα προτού τον δώση σ’ αυτούς. Ούτε αφού εγκαθίδρυσε την Ανάμνησι απησχολήθη πάλι ο Ιησούς στο να φάγη το πάσχα και να εμβάψη τεμάχια άρτου. Ο Ιησούς λοιπόν έδωσε στον Ιούδα το ψωμίον που είχε εμβάψει και τον απέλυσε πριν από τη νέα Ανάμνησι. Ο Ιούδας ετέλεσε απλώς το πάσχα με τον Ιησούν και τους πιστούς του αποστόλους, όπως έπραξαν ακριβώς και οι ιερείς και οι άρχοντες του ναού με τους οποίους ο Ιούδας είχε διαπραγματευθή να τους παραδώση τον Ιησούν. Ο Ιούδας δεν απεκλείσθη από το πάσχα όπως δεν απεκλείσθησαν και εκείνοι· μόνο όλοι τους εώρτασαν το πάσχα εκείνο με κατάκρισι στον εαυτό τους. Ο Ιησούς άφησε τον Ιούδα να είναι εκεί για το πάσχα μαζί του για να έχη έτσι η προφητεία το πλήρες της αποκορύφωμα· καθώς είπε ο Ιησούς «Αλλά δια να πληρωθή η γραφή, “Ο τρώγων μετ’ εμού τον άρτον, εσήκωσεν επ’ εμέ την πτέρναν αυτού”.» (Ιωάννης 13:18) Έπεται ότι ο Ιησούς εγκαθίδρυσε την Ανάμνησι με τους ένδεκα πιστούς μαθητάς, και με τούτο υπέδειξε ποιοι επρόκειτο να την εορτάζουν στο εξής.

10. Γιατί, αν και δεν ήταν αποκυημένοι από το πνεύμα, μπορούσαν οι απόστολοι να συμμετάσχουν;

¹⁰ Όχι, οι ένδεκα εκείνοι άνδρες δεν είχαν ακόμη αποκυηθή και χρισθή με το πνεύμα του Θεού, «διότι δεν ήτο έτι δεδομένον Πνεύμα Άγιον· επειδή ο Ιησούς έτι δεν εδοξάσθη.» (Ιωάννης 7:39) Το πνεύμα ήλθε για πρώτη φορά την ημέρα της Πεντηκοστής, δέκα ημέρες μετά την ανάληψι του Ιησού στην ουράνια δόξα στα δεξιά του Πατρός του. Ο Ιησούς όμως είχε πει σ’ αυτούς τους αποστόλους: «Εν τη παλιγγενεσία, όταν καθίση ο Υιός του ανθρώπου επί του θρόνου της δόξης αυτού, θέλετε καθίσει και σεις επί δώδεκα θρόνους, κρίνοντες τας δώδεκα φυλάς του Ισραήλ.» (Ματθαίος 19:28) Τους ωνόμασε επίσης μέλη του μικρού του ποιμνίου, λέγοντας: «Μη φοβού, μικρόν ποίμνιον· διότι ο Πατήρ σας ευδόκησε να σας δώση την βασιλείαν.» (Λουκάς 12:32) Στους αποστόλους Ιάκωβο και Ιωάννη είχε επίσης ειπεί: «Το μεν ποτήριον, το οποίον εγώ πίνω, θέλετε πίει· και το βάπτισμα, το οποίον εγώ βαπτίζομαι, θέλετε βαπτισθή.» (Μάρκος 10:39) Και αμέσως αφού ίδρυσε την Ανάμνησι, ο Ιησούς εβεβαίωσε ότι αυτοί ήσαν στη γραμμή για την ουράνια βασιλεία, όταν είπε: «Σεις δε είσθε οι διαμείναντες μετ’ εμού εν τοις πειρασμοίς μου· όθεν εγώ ετοιμάζω εις εσάς βασιλείαν, ως ο Πατήρ μου ητοίμασεν εις εμέ, δια να τρώγητε και να πίνητε επί της τραπέζης εν τη βασιλεία μου· και να καθίσητε επί θρόνων, κρίνοντες τας δώδεκα φυλάς του Ισραήλ.» (Λουκάς 22:28-30) Στην τελική του προσευχή ο Ιησούς προσευχήθηκε στον ουράνιο Πατέρα του για να είναι αυτοί μαζί του στη βασιλεία του.—Ιωάννης 17:24.

11. Από ποια άποψι, λοιπόν, δεν θα γίνουν τα άλλα πρόβατα αρμόδια καθώς έγιναν εκείνοι οι απόστολοι αργότερα;

¹¹ Έτσι το γεγονός ότι οι ένδεκα απόστολοι δεν ήσαν ακόμη αποκυημένοι από το πνεύμα δεν μπορεί να χρησιμοποιηθή ως επιχείρημα του ότι πιστοί που δεν είναι αποκυημένοι από το πνεύμα μπορούν να συμμετέχουν στα εμβλήματα της Αναμνήσεως. Πενήντα μία ημέρες αργότερα, το άγιο πνεύμα εξεχύθη επάνω στους αποστόλους και εγεννήθησαν ως πνευματικοί υιοί του Θεού. Ύστερα απ’ αυτό εώρτασαν την Αναμνήσι ως πνευματικοί υιού του Θεού. Αλλά εκείνοι που αποτελούν το μεγάλο πλήθος των άλλων προβάτων δεν είναι στη γραμμή για την ουράνια βασιλεία και δεν θ’ αποκυηθούν ποτέ από το πνεύμα του Θεού ούτε θα αναστηθούν σε πνευματική ζωή. Δεν γίνονται, λοιπόν, ποτέ πνευματικοί Ισραηλίτες, προς τους οποίους ο απόστολος Πέτρος έγραψε: «Εις τον οποίον [Χριστόν] προσερχόμενοι, ως εις λίθον ζώντα, υπό μεν των ανθρώπων αποδεδοκιμασμένον, παρά δε τω Θεώ εκλεκτόν, έντιμον, και σεις, ως λίθοι ζώντες, οικοδομείσθε οίκος πνευματικός, ιεράτευμα άγιον, δια να προσφέρητε πνευματικάς θυσίας, ευπροσδέκτους εις τον Θεόν δια Ιησού Χριστού. . . . Σεις όμως είσθε “γένος εκλεκτόν, βασίλειον ιεράτευμα, έθνος άγιον,” λαός τον οποίον απέκτησεν ο Θεός, δια να εξαγγείλητε τας αρετάς εκείνου, όστις σας εκάλεσεν εκ του σκότους εις το θαυμαστόν αυτού φως.»—1 Πέτρου 2:4-9.

ΟΧΙ ΑΝΤΙΤΥΠΟ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ

12. Ποιο επιχείρημα προβάλλεται για τη συμμετοχή των άλλων προβάτων στην Ανάμνησι;

¹² Κάποιος θα πη: «Το υπόλοιπο και τα άλλα πρόβατα είναι τώρα ‘μία ποίμνη, είς ποιμήν’. Τα άλλα πρόβατα είναι αφωσιωμένα στον Θεό το ίδιο όπως και το υπόλοιπο. Αυτή η αφοσίωσις ενός άτομου στον Θεό εσυμβολίζετο με την Ιουδαϊκή τυπική πράξι της περιτομής· δεν είναι έτσι; Μήπως, λοιπόν, δεν επετρέπετο σ’ εκείνους τους ξένους που παροικούσαν μαζί με τους Ισραηλίτες να συμμετέχουν στο Πάσχα, αν περιετέμνοντο; Γιατί, επομένως, το υπόλοιπο και τα άλλα πρόβατα ή τάξις των ξένων να μη συμμετέχουν όλοι μαζί στην Ανάμνησι με κοινή εκτίμησι της απολυτρωτικής θυσίας του Ιησού; Οι περιτετμημένοι εκείνοι ξένοι που συμμετείχαν στο πάσχα δεν αποτελούσαν μήπως το σύμμικτο πλήθος που εξήλθε από την Αίγυπτο μαζί με τους Ισραηλίτες, και δεν εξεικονίζουν τον ‘πολύν όχλον’ των σημερινών άλλων προβάτων; Γιατί, λοιπόν, να μη συμμετέχουν όλοι στην Ανάμνησι;»—Έξοδος 12:48, 49· 12:38· Αριθμοί 11:4.

13, 14. Γιατί αυτό δεν αποτελεί πραγματικό επιχείρημα για να συμμετάσχουν;

¹³ Απαντούμε, Τα πράγματα αυτά μπορεί να είναι αληθινά, αλλά η συμμετοχή στο Ιουδαϊκό πάσχα δεν είναι επιχείρημα για τη συμμετοχή στο δείπνον του Κυρίου. Γιατί δεν είναι; Διότι το πάσχα δεν αποτελεί τύπον του δείπνου του Κυρίου.

¹⁴ Στο πάσχα οι φυσικοί Ιουδαίοι και οι περιτετμημένοι ξένοι που παροικούσαν μεταξύ τους έφαγαν ψητόν αμνό με άζυμο ψωμί και πικρά χόρτα. Πριν από το δείπνο, το αίμα του Πασχαλίου αμνού ερραντίσθη στους παραστάτας και στο ανώφλιο των Ισραηλιτικών κατοικιών και οι εορτασταί απεσύρθησαν μέσα στο σπίτι κάτω από το αίμα για να τηρήσουν το πάσχα. (Έξοδος 12:1-27) Αλλά όταν ο Ιησούς ίδρυσε την Ανάμνησι, επήρε έναν άζυμο άρτο, τον ευλόγησε, τον έκοψε και τον διένειμε, λέγοντας: «Τούτο είναι το σώμά μου, το υπέρ υμών διδόμενον· τούτο κάμνετε εις την ιδικήν μου ανάμνησιν.» Έπειτα εχρησιμοποίησε οίνον για να παραστήση αίμα, αλλά δεν είπε στους μαθητάς του να ραντίσουν τον οίνο με τον τρόπο που είχε ραντισθή το αίμα του αμνού στην Αίγυπτο. Αντί τούτου, τους έδωσε τον οίνο σ’ ένα ποτήρι και τους είπε να πιουν όλοι, δηλαδή, να πιουν συμβολικό αίμα, λέγοντας: «Τούτο το ποτήριον είναι η καινή διαθήκη εν τω αίματί μου, το υπέρ υμών εκχυνόμενον.» (Λουκάς 22:19, 20) Για τους εορταστάς του πάσχα το να πιούν το αίμα του αμνού θα αποτελούσε παραβίασι της διαθήκης του Θεού με τον Νώε σχετικά με την ιερότητα του αίματος. Συνεπώς θα απαιτούσε τον θάνατο εκείνων που θα έπιναν. Αλλά ο Ιησούς είπε στους μαθητάς του να πιούν το σύμβολο του αίματος, τον οίνον. Έτσι από μια πολύ σπουδαία άποψι δεν υπάρχει αντιστοιχία μεταξύ του πάσχα και της Αναμνήσεως, και το πάσχα δεν υποτυποί την Ανάμνησι. Ο εορτασμός του πάσχα δεν εξεικονίζει τον εορτασμό της Χριστιανικής Αναμνήσεως.

15. Ποιοι Ισραηλίτες εώρταζαν στην αρχή, και έπειτα ποιοι Εθνικοί;

¹⁵ Στους πρώτους τέσσερες εορτασμούς της Αναμνήσεως (33-36 μ.Χ.) εκείνοι που έλαβαν μέρος ήσαν Ιουδαίοι, προσήλυτοι και περιτετμημένοι Σαμαρείτες. Δεν ήσαν οι κοινοί Ισραηλίτες που ήσαν εξουσιοδοτημένοι να συμμετάσχουν στο πάσχα. Ήσαν το υπόλοιπο των Ιουδαίων που εδέχθηκαν τον Ιησούν ως τον Μεσσία που είχε αποσταλή από τον Θεό και που είχαν βαπτισθή. Τριάμισυ χρόνια μετά την εγκαθίδρυσι της Αναμνήσεως από τον Ιησούν, ο απόστολος Πέτρος απεστάλη στο σπίτι του Ιταλού εκατοντάρχου Κορνηλίου. Από τότε και έπειτα οι απερίτμητοι μη Ιουδαίοι ή Εθνικοί εστράφηκαν στον Ιεχωβά Θεό και εδέχθηκαν τον Ιησούν ως τον Μεσσία του και εβαπτίσθηκαν στο όνομά του και έγιναν δεκτοί στην τράπεζα της Αναμνήσεως και στα εμβλήματά της. Ο Ιεχωβά Θεός ο Πατήρ τους απεκήυσε ως πνευματικά του τέκνα και τους έχρισε με το πνεύμα του για να κηρύττουν τη βασιλεία του Θεού. (Πράξεις 10:1 έως 11:8· Δανιήλ 9:24-27) Στη διάρκεια των περασμένων δεκαεννέα αιώνων από τότε, τα πνευματικά αυτά τέκνα του Θεού, αυτοί οι κεχρισμένοι «πρέσβεις του Χριστού», υπήρξαν οι μόνοι που εώρταζαν την αληθινή Ανάμνησι αξίως.

Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΩΝ ΕΜΒΛΗΜΑΤΩΝ ΒΟΗΘΕΙ ΣΤΗΝ ΑΠΟΦΑΣΙ

16, 17. Τι μας βοηθεί να αποφασίσωμε η σημασία των εμβλημάτων; Ποια ήταν τα λόγια του Ιησού που εξηγούσαν τη σημασία των;

¹⁶ Τι σημαίνουν τα εμβλήματα που εχρησιμοποίησε ο Ιησούς εγκαθιδρύοντας την Ανάμνησι; Αυτό υπήρξε αντικείμενον μεγάλης αμφισβητήσεως επί αιώνες. Η αληθινή Γραφική σημασία η ίδια βοηθεί στο ν’ αποφασίσωμε ποιος μπορεί να συμμετάσχη ορθώς σύμφωνα με τον συμβολισμό. Δεδομένου ότι η Ανάμνησις εγκαθιδρύθη αμέσως αφού έφαγαν το πάσχα, μόνο άζυμος άρτος ήταν διαθέσιμος στον Ιησού. Το προζύμι ή η ζύμη παριστάνει την αμαρτία· άρτος δε χωρίς προζύμι είναι το μόνο κατάλληλο είδος εμβλήματος καθ’ όσον αφορά τον άρτο, που παριστάνει κάτι αναμάρτητο. Τι σημαίνει, λοιπόν, ο άρτος, καθώς επίσης και ο οίνος; Παραθέτομε πάλι την έκθεσι των λόγων του Ιησού από τον Ματθαίο:

¹⁷ «Και ενώ έτρωγον, λαβών ο Ιησούς τον άρτον, και ευλογήσας, έκοψε, και έδιδεν εις τους μαθητάς, και είπε, Λάβετε, φάγετε· τούτο είναι το σώμά μου. Και λαβών το ποτήριον, και ευχαριστήσας, έδωκεν εις αυτούς, λέγων, Πίετε εξ αυτού πάντες· διότι τούτο είναι το αίμά μου το της καινής διαθήκης, το υπέρ πολλών εκχυνόμενον εις άφεσιν αμαρτιών. Σας λέγω δε, ότι δεν θέλω πίει εις το εξής εκ τούτου του γεννήματος της αμπέλου, έως της ημέρας εκείνης, όταν πίνω αυτό νέον μεθ’ υμών εν τη βασιλεία του Πατρός μου.»—Ματθαίος 26:26-29.

18. Μετουσιώθηκαν ο άρτος και ο οίνος; Πώς, λοιπόν, εχρησιμοποιήθηκαν;

¹⁸ Με τούτο βλέπομε ότι ο Ιησούς δεν έλεγε ότι ο άρτος και ο οίνος είχαν μετουσιωθή σε κατά γράμμα σώμα και αίμα του δεν έγινε αυτό όπως δεν έγινε και μεταμόρφωσις του ποτηριού σε νέα διαθήκη όταν έλεγε: «Τούτο το ποτήριον είναι η καινή διαθήκη εν τω αίματί μου, το υπέρ υμών εκχυνόμενον.» (Λουκάς 22:20) Ο άρτος και ο οίνος είναι απλώς εμβλήματα. Δεν υφίστανται αλλαγή από τα λόγια που προφέρονται επάνω τους, αλλά με τα λόγια αυτά εξηγούνται ότι σημαίνουν κάτι άλλο. Τι; Ο Ιησούς είπε, «το σώμά μου» και «το αίμά μου το υπέρ υμών εκχυνόμενον».

19. Ποια είναι τα σχόλια που δίνει ο Παύλος στην 1 Κορινθίους 10 για τη σημασία των εμβλημάτων;

¹⁹ Για ερμηνεία αυτών των λόγων στρεφόμεθα προς τον Παύλο εκεί που λέγει: «Δια τούτο, αγαπητοί μου, φεύγετε από της ειδωλολατρείας. Λέγω ως προς φρονίμους· κρίνατε σεις τούτο το οποίον λέγω· Το ποτήριον της ευλογίας το οποίον ευλογούμεν, δεν είναι κοινωνία του αίματος του Χριστού; Ο άρτος τον οποίον κόπτομεν, δεν είναι κοινωνία του σώματος του Χριστού; Διότι είς άρτος, έν σώμα είμεθα οι πολλοί· επειδή πάντες εκ του ενός άρτου μετέχομεν.» (1 Κορινθίους 10:14-17)

20. Σε τι ανεφέρετο ο Ιησούς με τα λόγια του «το σώμά μου»; Ποια εδάφια το φανερώνουν αυτό;

²⁰ Από τη θεόπνευστη αυτή μαρτυρία είναι προφανές ότι στην Ανάμνησι ο Κύριος Ιησούς ανεφέρετο «εις την εκκλησίαν, ήτις είναι το σώμα αυτού». Αυτή είναι, όπως είπε ο Ιησούς, «το σώμά μου,» διότι ο Θεός «πάντα υπέταξεν υπό τους πόδας αυτού· και έδωκεν αυτόν κεφαλήν υπεράνω πάντων εις την εκκλησίαν, ήτις είναι το σώμα αυτού, το πλήρωμα του τα πάντα εν πάσι πληρούντος». (Εφεσίους 1:22, 23) Για περαιτέρω εξήγησι ο απόστολος Παύλος γράφει στην ίδια του πρώτη επιστολή προς τους Κορινθίους, λέγοντας: «Διότι καθώς το σώμα είναι έν, και έχει μέλη πολλά, πάντα δε τα μέλη του σώματος του ενός, πολλά όντα, είναι έν σώμα· ούτω και ο Χριστός. Διότι ημείς πάντες δια του ενός Πνεύματος εβαπτίσθημεν εις έν σώμα, είτε Ιουδαίοι είτε Έλληνες, είτε δούλοι είτε ελεύθεροι· και πάντες εις έν Πνεύμα εποτίσθημεν. Αλλά τώρα ο Θεός έθεσε τα μέλη έν έκαστον αυτών εις το σώμα, καθώς ηθέλησεν. Εάν όμως πάντα ήσαν έν μέλος, πού το σώμα; . . . Και δεν δύναται. . . . να είπη. . . . η κεφαλή προς τους πόδας, Δεν έχω χρείαν υμών. . . . Και σεις είσθε σώμα Χριστού, και μέλη κατά μέρος. Και άλλους μεν έθεσεν ο Θεός εν τη εκκλησία . . .»—1 Κορινθίους 12:12, 13, 18, 19, 21, 27, 28.

21. Τι σημαίνει, λοιπόν, η συμμετοχή στον άρτο; Ποιους αποκλείει αυτό;

²¹ Επομένως, όταν ένας Χριστιανός είναι πραγματικά αφωσιωμένος στον Θεό και τρώγει από τον άρτο της Αναμνήσεως, ομολογεί με τούτο ότι έχει ‘κοινωνίαν του σώματος του Χριστού’· είναι μέλος του. Εδόξασε άραγε ή εξύψωσε τον εαυτό του δημοσίως κάνοντας τον εαυτό του μέλος του πνευματικού σώματος του Χριστού; Όχι· αλλά ανταπεκρίθη στις απαιτήσεις του Θεού και αναγνωρίζει ότι ‘ο Θεός τον έθεσε’ στο σώμα του Χριστού. Τούτο, αυτό καθ’ εαυτό, αποκλείει όλα τα «άλλα πρόβατα» από το να συμμετάσχουν στα εμβλήματα της Αναμνήσεως, επειδή δεν είναι μέλη του σώματος του Χριστού. Δεν μπορούν να συμμετάσχουν και να πουν: «Διότι είς άρτος, έν σώμα είμεθα οι πολλοί,» δηλαδή «έν σώμα» με τα μέλη του σώματος του Χριστού.

22. Τι πρέπει, συνεπώς, να υπάρχη μεταξύ εκείνων που συμμετέχουν στον άρτο; Πώς;

²² Το σώμα του Χριστού παριστάνετο με τον ‘ένα άρτον’, τα μέλη δε του πνευματικού αυτού σώματος ‘μετέχουν εκ του ενός άρτου’. Γι’ αυτό το λόγο πρέπει να υπάρχη τελεία ενότης μεταξύ τους, διότι «έν σώμα είμεθα οι πολλοί». (1 Κορινθίους 10:17) Η ενότης μας δεν πρέπει να είναι απλώς ενότης του ενός με τον άλλον, αλλά ιδιαίτερα με την κεφαλή, τον Ιησού Χριστό. Αυτός είναι ο Πρώτιστος. Πρέπει να τον ενθυμούμεθα. Πρέπει να κρατούμε στερεά «την κεφαλήν, τον Χριστόν, εκ του οποίου όλον το σώμα δια των αρμών και συνδέσμων διατηρούμενον και συνδεόμενον, αυξάνει κατά την αύξησιν του Θεού». (Κολοσσαείς 2:19) Επειδή ακριβώς εξήταζε αυτό το ζωτικό ζήτημα της ενότητος στην πρώτη του επιστολή προς τους Κορινθίους, ο απόστολος αναφέρθηκε ξαφνικά—στο δέκατο κεφάλαιο—στο δείπνον του Κυρίου, ή την Ανάμνησι. Έθεσε ενώπιόν τους ως προειδοποιητικό παράδειγμα τους Ισραηλίτες στην έρημο, οι οποίοι εξέπεσαν από τον Ιεχωβά Θεό στη λατρεία ειδώλων που παριστούσαν δαίμονας, διαπράττοντας έτσι πνευματική καθώς και φυσική πορνεία. Ενουθέτησε έπειτα τους αδελφούς του Χριστιανούς να ‘φεύγουν από την ειδωλολατρία’. Ως ένα επιχείρημα για να το πράξουν αυτό τους είπε να εξετάσουν τι είχε να πη για το δείπνον του Κυρίου. Το βασικό νόημα αυτού του δείπνου ήταν ενότης με τον Χριστό.