«Έχοντες Συνείδησιν Αγαθήν»
«Η ΣΥΝΕΙΔΗΣΙΣ σας ας είναι οδηγός σας», αυτό είναι ένα δημοφιλές σύνθημα της εποχής μας. Αλλά οι συνειδήσεις που έχουν εκπαιδευθή διαφορετικά, οδηγούν τους κατόχους των σε πολύ διαφορετικές κατευθύνσεις. Μια συνείδησις που ανεπτύχθη σε περιβάλλον πολυγαμίας, παραδέχεται την άσκησι της χωρίς καμμιά τύψι. Ένας άλλος, που ανετράφη σε περιβάλλον γενικής εκλύσεως στις σχέσεις των φύλων και γάμων του αγράφου νόμου, θεωρεί ως επιτρεπόμενα τα αδικήματα αυτά. Άλλος πάλι, γεννημένος σε μια ατμόσφαιρα δολίων εμπορικών μεθόδων ή γενικής χρήσεως της δωροδοκίας ή πολιτικής διαφθοράς, σιωπηρά συγχωρεί τα κακά αυτά με τη δικαιολογία ότι αυτοί είναι οι παραδεδεγμένοι τρόποι. Τέτοιες ακατάλληλα εκπαιδευμένες συνειδήσεις δεν αποτελούν ασφαλείς οδηγούς. Εμολύνθησαν τόσο πολύ από το περιβάλλον των και εσκληρύνθησαν τόσο από την κατάχρησι, ώστε δεν είναι πλέον καθαρές και ευαίσθητες ώστε να υψώνουν φωνή προειδοποιήσεως και να δώσουν ασφαλή καθοδήγησι.
Οι κάτοχοι τέτοιων συνειδήσεων είναι περισσότερο σαν ζώα, διότι τα ζώα δεν έχουν συνείδησι. Η συνείδησις, που είναι μια ενδόμυχη αίσθησις του ορθού και του εσφαλμένου που μας συγχωρεί ή μας κατηγορεί, αποτελεί δώρον του Θεού στους ανθρώπους. Ένα ζώον μπορεί να εκπαιδευθή να κάνη ή ν’ αποφεύγη μερικές πράξεις. Δεν συμμορφώνεται με την εκπαίδευσι αυτή από αίσθησι του ορθού και του εσφαλμένου· το πράττει αυτό από φόβο οργής του κυρίου του. Φόβο δαρμού ή βαναύσων λόγων ή αποστερήσεως της ελευθερίας του ή κάποιων περιποιήσεων. Αν οι άνθρωποι διορθώνουν τα εσφαλμένα μόνο όταν πρόκειται να εκτεθούν ή όταν επίκειται η τιμωρία των, υποκινούνται από φόβο των συνεπειών και όχι από μια συνείδησι που εγνώριζε όλα τα περί αδικοπραγίας, αλλά δεν ωδήγησε τον κάτοχο της σε λήψι μέτρων διορθώσεως. Το να ενεργή κανείς μόνο από φόβο οργής είναι ιδιοτελές και κτηνώδες. Μερικοί ισχυρίζονται ότι ο Πρόεδρος Τρούμαν κινείται τώρα να επικρίνη την κυβερνητική διαφθορά από φόβο των πολιτικών συνεπειών μάλλον παρά από αγαθή συνείδησι και αγάπη της δικαιοσύνης, όπως δείχνει το επόμενο δημοσιογραφικό σχόλιο: «Ο Τρούμαν πολύ συχνά προσηλώνεται σε παλαιούς φίλους σε προϊσταμένους παλαιών φίλων και σε φίλους παλαιών φίλων, σε τόσο μεγάλο βαθμό που να χρειάζεται ή να διακόψη αυτή του την προσήλωσι ή αλλιώς να μπη σε μεγάλες δυσκολίες.»—Τάιμς Νέας Υόρκης, 14 Δεκεμβρίου 1951.
Οι Χριστιανοί υπακούουν στον Θεό όχι μόνο από φόβο της οργής του, αλλά επίσης και πρωτίστως από αγαθή συνείδησι, μια συνείδησι που εξεπαιδεύθη στην αντίληψι του ορθού και του εσφαλμένου από τον λόγον του Θεού. Ο Παύλος το καθώρισε αυτό όταν νουθετούσε τους Χριστιανούς να υποτάσσονται στας Υπερεχούσας Εξουσίας, στον Ιεχωβά και στον Χριστόν: «Δια τούτο είναι ανάγκη να υποτάσσησθε, ουχί μόνον δια την οργήν, αλλά και δια την συνείδησιν.» (Ρωμαίους 13:5) Η συνείδησις η εκπαιδευμένη σύμφωνα με τις θείες αρχές, είναι εκείνη που με τα κεντρίσματα και τις υποκινήσεις της υποβοηθεί την ασφαλή καθοδήγησι των Χριστιανών, όπως και οι αρχαίες βουκέντρες έκαναν τα βώδια να βαδίζουν στον ορθό δρόμο. (Πράξεις 26:14) Οι Χριστιανοί ζητούν από τον Θεόν αυτό το χάρισμα μιας αγαθής συνειδήσεως που παρέχεται σ’ αυτούς μέσω του Χριστού. (1 Πέτρου 3:21) Λαμβάνοντάς το, το φυλάττουν σαν θησαυρό, το κρατούν καθαρό και αγνό, για να τους καθοδηγή ασφαλώς. (Πράξεις 23:1· 24:16) Τους βοηθεί να εφαρμόζουν δίκαιες αρχές στην καθημερινή τους ζωή, καθιστώντας περιττούς τους λεπτομερείς και γραπτούς νόμους διαγωγής. Η δραστηριότης της συνειδήσεως μ’ αυτή την ιδιότητα δείχνεται από τον Παύλο, ως εξής:
«Διότι δεν είναι δίκαιοι παρά τω Θεώ οι ακροαταί του νόμου, αλλ’ οι εκτελεσταί του νόμου θέλουσι δικαιωθή. Επειδή όταν οι εθνικοί, οι μη έχοντες νόμον, πράττωσιν εκ φύσεως τα του νόμου, ούτοι νόμον μη έχοντες, είναι νόμος εις εαυτούς· οίτινες δεικνύουσι το έργον του νόμου γεγραμμένον εν ταις καρδίαις αυτών, έχοντες συμμαρτυρούσαν την συνείδησιν αυτών, και τους λογισμούς κατηγορούντας, ή και απολογουμένους μεταξύ αλλήλων»—Ρωμαίους 2:13-15.
Η συνείδησις πρέπει να προστατεύεται από μόλυνσι και στιγματισμό. Δεν πρέπει να τη μολύνωμε με εσφαλμένους συλλογισμούς και λογικεύσεις για να κατασιωπήσωμε τις νόμιμες διαμαρτυρίες της. Αν η συνείδησις ενός ατόμου τού απαγορεύη να κάμη κάτι, δεν πρέπει να το κάμη. Αν δεν υπάρχη κάτι το εσφαλμένο σε μια πράξι, πρέπει να ζητήση να εκπαιδεύση περισσότερο τη συνείδησί του ως προς αυτό το γεγονός, απορροφώντας πρόσθετες Γραφικές αλήθειες προτού εκτελέση αυτή την πράξι. Τότε θα κρατή τη συνείδησί του σε κατάστασι ειρήνης, αδιατάρακτη και αναπαυμένη. Αυτός ο σεβασμός της συνειδήσεως είναι αναγκαίος, αν πρόκειται η συνείδησις να παραμένη ευαίσθητη στο κακό. Δεν πρέπει με τραχύτητα και απροσεξία να πηγαίνουμε αντίθετα στις κραυγές της κι έτσι να την πληγώνωμε και να την κάνωμε να σκληρύνεται και να γίνεται σαν ουλή και να μην παίρνη πια θεραπεία και προστασία. Δεν πρέπει ν’ ασκούμε υποκρισία, ενεργώντας ασυνείδητα. Ο Παύλος προειδοποίησε ότι στις έσχατες ημέρες μερικοί θ’ αποστατούσαν από την πίστι «δια της υποκρίσεως ψευδολόγων [ανθρώπων], εχόντων την εαυτών συνείδησιν κεκαυτηριασμένην.» (1 Τιμόθεον 4:2) Το σημάδι που αφήνεται από ένα καυτό σίδερο γίνεται μια ουλή στερημένη από κάθε αίσθησι. Μια συνείδησις που είναι έτσι σημαδεμένη είναι ανίκανη να αισθανθή το ορθόν ή το εσφαλμένον.
Ο Παύλος ήταν πάρα πολύ ενήμερος της φωνής της συνειδήσεως, όχι μόνο της δικής του, αλλά και των άλλων. Απείχε από το να κάμη κάτι, και αν ακόμη θα του το επέτρεπε η συνείδησίς του, αν αυτό θα προσέβαλλε τις ασθενέστερες συνειδήσεις των άλλων. Γι’ αυτό διαβάζομε: «Συνείδησιν δε λέγω ουχί την ιδικήν σου, αλλά την του άλλου· επειδή δια τι η ελευθερία μου κρίνεται υπό άλλης συνειδήσεως;» (1 Κορινθίους 8:7-13· 10:27-29) Αντίθετα προς μερικές απόψεις, ο Παύλος δεν υπερήσπιζε εδώ τα προσωπικά του δικαιώματα και δεν ισχυρίζετο ότι η ελευθερία της ενεργείας του δεν έπρεπε να περιορίζεται από τις κρίσεις των άλλων. Μάλλον έλεγε ότι θα απέφευγε να χρησιμοποιή την ελευθερία που του παρείχε η συνείδησίς του, αν με τη χρησιμοποίησί της θα εκρίνετο δυσμενώς από άλλο πρόσωπο με ασθενέστερη συνείδησι. Προτιμούσε να παραιτηθή από την ευσυνείδητη ελευθερία του, αν με τη χρήσι της θα ενωχλούσε τη συνείδησι του ασθενεστέρου αδελφού του.
Αλλ’ αφ’ ετέρου ο Παύλος δεν ήθελε να απέχη από την ευσυνείδητη υπακοή του στον λόγον του Θεού απλώς διότι αυτό μπορούσε να προσβάλη συνειδήσεις κακά εκπαιδευμένες σύμφωνα με τις ψευδείς θρησκείες της εποχής του. Το θεραπευτικό μέσον σε τέτοιες περιστάσεις δεν ήταν η εγκατάλειψις της Θείας υπηρεσίας από τον Παύλο, αλλά η επανορθωτική, Γραφική εκπαίδευσις των συνειδήσεων που ήσαν μολυσμένες από τις ψευδείς θρησκείες. Τα αγαθά πράγματα της αγνής λατρείας του Θεού μπορεί να φαίνωνται ακάθαρτα στις μολυσμένες συνειδήσεις, είναι όμως καθαρά για τη συνείδησί που είναι εκπαιδευμένη σύμφωνα με τους θείους κανόνες. Γι’ αυτό έγραψε ο Παύλος: «Εις μεν τους καθαρούς πάντα [τα πράγματα της αληθινής πίστεως] είναι καθαρά· εις δε τους μεμιασμένους και απίστους [λόγω της μολύνσεως από τους ψευδείς θρησκευτικούς μύθους] ουδέν καθαρόν, αλλά και ο νους αυτών και η συνείδησις είναι μεμιασμένα. Ομολογούσιν ότι γνωρίζουσι τον Θεόν, με τα έργα όμως αρνούνται, βδελυκτοί όντες και απειθείς, και εις παν έργον αγαθόν αδόκιμοι.»—Τίτον 1:13-16.
Πρέπει λοιπόν να υπακούωμε στις συνειδήσεις μας αν είναι εκπαιδευμένες σύμφωνα με τις δίκαιες αρχές του Θείου λόγου. Πρέπει να δείξωμε μεγάλον σεβασμό για τις ασθενέστερες συνειδήσεις μερικών ολιγώτερο ωρίμων αδελφών μας στην πίστι. Αλλά δεν πρέπει ν’ αφήνωμε τις μολυσμένες και άπιστες συνειδήσεις των κοσμικών να είναι οδηγοί μας, ούτε να τις επιτρέπωμε να μας απομακρύνουν από το να πράττωμε το ορθόν. Το να εμμείνωμε στην ευσεβή μας συνείδησι μπορεί ν’ απαιτήση γενναιότητα, αλλ’ αυτό θα είναι ευάρεστο και σε μας και στον Θεό. «Διότι τούτο είναι χάρις, το να υποφέρη τις λύπας δια την εις τον Θεόν συνείδησιν, πάσχων αδίκως.» (1 Πέτρου 2:19) Πάντοτε και κάτω από όλες τις περιστάσεις, ενεργείτε «έχοντες συνείδησιν αγαθήν».—1 Πέτρου 3:16.