Συμμετοχή στην Ευημερία του Έθνους του Θεού
«Ω επισκέφθητί με εν τη σωτηρία σου· δια να βλέπω την ευημερίαν των εκλεκτών σου, δια να ευφραίνωμαι εν τη ευφροσύνη του έθνους σου.»—Ψαλμός 106:4, 5, ΑΣ.
1, 2. Ποιον ανεγνώρισαν οι πολιτικοί ως πηγήν της ευημερίας, και πόσο υπεβοήθησαν την ευημερία τα πρόσφατα Άγια Έτη;
Η ΕΥΗΜΕΡΙΑ έχει μία μόνο πηγή—τον Ιεχωβά Θεό. Οι πολιτικοί του κόσμου έχουν υποκριτικά αναγνωρίσει το γεγονός αυτό. Όταν εγκαινίαζαν τα σχέδιά των για υλική αφθονία, ανέφεραν τον Ψαλμό 127:1: «Εάν ο Ιεχωβά δεν οικοδομήση οίκον, εις μάτην κοπιάζουσιν οι οικοδομούντες αυτόν εάν ο Ιεχωβά δεν φυλάξη πόλιν, εις μάτην αγρυπνεί ο φυλάττων.» (ΑΣ) Καθώς όλοι γνωρίζουν, η ευημερία που οι πολιτικοί είπαν ότι βρισκόταν τώρα «στην καμπή ακριβώς του δρόμου», δεν φανερώθηκε μ’ ένα πραγματικό, μόνιμο τρόπο όταν εφθάσαμε στην καμπή.
2 Στο 1933 το πιο ισχυρό θρησκευτικό σύστημα του «Χριστιανικού κόσμου» εώρτασε ένα ειδικό Άγιον Έτος για να μνημονεύση τον θάνατον του Ιησού Χριστού που είχε συμβή δεκαεννέα αιώνες πρωτύτερα. Για να καταστή δυνατόν να πιστέψη ο λαός ότι το θρησκευτικό αυτό σύστημα θα έφερνε καλυτέρους καιρούς, το Άγιον Έτος της παπωσύνης ανηγγέλθη με τη λαμπρή υπόσχεσι ότι τώρα ‘μια παλίρροια θρησκείας θα εσάρωνε τα έθνη και θα τα ωδηγούσε σε ειρήνη και ευημερία’. Αλλά έπειτα από έξη χρόνια τι συνέβη; Τα έθνη σαρώθηκαν στον πιο καταστρεπτικό πόλεμο όλης της ανθρωπίνης ιστορίας. Ο εορτασμός ενός άλλου Αγίου Έτους στο 1950 δεν εβελτίωσε τη μεταπολεμική περίοδο, αλλά εσημείωσε την έκρηξι της Κορεατικής συρράξεως, τον πυροβολισμό της εκκινήσεως για μια τρομερή άμιλλα εξοπλισμών μεταξύ Ανατολής και Δύσεως, η οποία φέρνει πολύ κοντά την απειλή ενός τρίτου παγκοσμίου πολέμου, με πυρηνικές βόμβες που θα ρίχνωνται και από τις δύο κατευθύνσεις.
3. Γιατί η ευημερία δεν εστεφάνωσε τις προσπάθειές των και τις προσευχές των;
3 Πού οφείλεται το ότι η ευημερία δεν εστεφάνωσε τις προσπάθειες και τις προσευχές των πολιτικών και θρησκευτικών ηγετών του «Χριστιανισμού»; Σε τούτο: Ο Ιεχωβά δεν συνειργάσθη μαζί τους. Ο Ιεχωβά αρνήθηκε να ενωθή στην ανοικοδόμησι του μεταπολεμικού των οικοδομήματος για παγκόσμια ειρήνη και ευημερία. Τον απέρριψαν. Τους απέρριψε. Προς λύπην των είναι υποχρεωμένοι να αναφέρουν το εδάφιο: «Επροσμένομεν ειρήνην, αλλ’ ουδέν αγαθόν· και τον καιρόν της θεραπείας, και ιδού ταραχή!»—Ιερεμίας 14:19.
4. Πού, λοιπόν, υπάρχει ευημερία για ν’ αποδειχθή ότι ο Ιεχωβά είναι η πηγή της;
4 Στον «Χριστιανικό κόσμο» δεν υπάρχει σταθερή, εγγυημένη ευημερία. Στον λεγόμενο ειδωλολατρικό κόσμο δεν υπάρχει επίσης. Ώστε, λοιπόν, δεν υπάρχει ευημερία σε κανένα μέρος της γης για ν’ αποδείξη ότι ο Ιεχωβά Θεός είναι η πηγή της και ο δημιουργός της; Πράγματι υπάρχει. Πού; Εκεί όπου λογικά έπρεπε να βρεθή—ανάμεσα στον λαό που φέρει το όνομά του, στους μάρτυρας του Ιεχωβά. Αυτό εξηγεί την αιτία της ευτυχίας των, μιας ευτυχίας απαράμιλλης σ’ αυτόν τον παλαιό κόσμο, μιας ευτυχίας που καμμιά στροφή προς το χειρότερο ή ακόμη προς το χείριστον σ’ αυτόν τον παλαιό κόσμο δεν μπορεί να την μετριάση ή να την εξαφανίση. Η ευτυχία των δεν βασίζεται σε κάποια υλική ευημερία ή σε κάποια ωπλισμένη ειρήνη αυτού του κόσμου. Δεν εξαρτάται από το να έχουν αφθονία πραγμάτων του κόσμου, τέτοιων αβεβαίων πραγμάτων που εκλείπουν. Είναι μια πνευματική ευημερία, μια πραγματική, ουσιαστική ευεξία που έχει μεταμορφώσει τη ζωή τους και τους έκαμε τους πιο ευτυχείς θνητούς επάνω στη γη. Αυτή ποτέ δεν θα καταρρεύση. Υποστηρίζεται και είναι εγγυημένη από την πιο μεγάλη και τη μόνη διαρκή κυβέρνησι του σύμπαντος, τη βασιλεία του Ιεχωβά που ιδρύθη στους ουρανούς στο έτος 1914 και με τον Υιό του Ιησού Χριστό στο πλευρό του.
5. Σε ποιες προσευχές, και από πότε, αποτελεί η ευημερία αυτή απάντησι;
5 Ο Θεός απαντά στην προσευχή. Απαντώντας στην προσευχή ευνοεί, όχι τον «Χριστιανικό κόσμο», αλλά μόνο τον αληθινό του λαό που φέρει το όνομά του. Η ανθηρή τους κατάστασις σ’ αυτόν τον κρίσιμο καιρό είναι απάντησις στην προσευχή τους. Ο Θεός άκουσε την προσευχή τους επειδή έγινε μ’ ένα ορθό ελατήριο και ήταν σε αρμονία με το θέλημά του που εξεφράσθη στις προφητείες του λόγου του. Πριν σχεδόν από τριάντα χρόνια, δηλαδή την Παρασκευή, 8 Σεπτεμβρίου 1922, στη διεθνή συνέλευσι των μαρτύρων του Ιεχωβά στο Σήνταρ Πόιντ του Οχάιο, ανηγγέλθη η παρουσία της Ημέρας του Ιεχωβά και κατεδείχθη ότι η προφητική προσευχή που περιέχεται στον Ψαλμό 118:24, 25 είναι τώρα κατάλληλη: «Αύτη είναι η ημέρα, την οποίαν έκαμεν ο Ιεχωβά· θα αγαλλιασθώμεν και θα ευφρανθώμεν εν αυτή. Σώσον τώρα, δεόμεθά σου, ω Ιεχωβά: Ω Ιεχωβά, δεόμεθά σου, απόστειλον τώρα ευημερίαν.» (ΑΣ) Σήμερα, έπειτα από τρεις δεκάδες ετών, μπορούμε να μετρήσωμε το ποσόν της ευημερίας που έστειλε σ’ αυτή την ημέρα του. Τότε ξεκινούσαμε στο δρόμο της μεταπολεμικής ευημερίας. Σήμερα η ευημερία που μας εχαρίσθη είναι απαράμιλλη στη Χριστιανική ιστορία.
6. Σε ποια πτωχεία βρήκε το υπόλοιπο το τέλος του πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου;
6 Το τέλος του πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου κατά τον Νοέμβριο του 1918 βρήκε το υπόλοιπο των μαρτύρων του Ιεχωβά σε πενιχρή κατάστασι. Ο κακεντρεχής διωγμός που προήρχετο από τους θρησκευτικούς μας εχθρούς, οι οποίοι εχρησιμοποίησαν το στρατιωτικό ξίφος του ολοκληρωτικού κράτους, είχε φέρει τους μάρτυρας του Ιεχωβά σ’ αυτή την κατάστασι. Οι φόβοι των και η έλλειψις κατανοήσεως από μέρους των είχαν συμβάλει σε τούτο. Σε όλο τον κόσμο ήσαν εντελώς αδιοργάνωτοι. Πρακτική θεοκρατική κυβέρνησις δεν λειτουργούσε μεταξύ τους. Μερικοί από τους κυριωτέρους επισήμους των ήσαν σε κατά γράμμα φυλακή για τις προσπάθειές των να είναι πιστοί στην υπόθεσι του Θεού. Λόγω της εναντιώσεως του κόσμου η δημοσία φωνή των για τη βασιλεία του Θεού είχε εντελώς κατασιωπηθή. Ήσαν εντελώς αβέβαιοι για το ποιο ήταν το περαιτέρω θέλημα του Θεού γι’ αυτούς επάνω στη γη στη μεταπολεμική περίοδο. Μόνο μερικοί απ’ αυτούς ήσαν σε κατά γράμμα φυλακές του κόσμου, αλλά όλοι τους ήσαν σε μια πνευματική φυλακή στο κοσμικό σύστημα του Διαβόλου, που η Βίβλος το αποκαλεί «Βαβυλώνα». Εκεί ησθάνοντο τους περιορισμούς που ετίθεντο στην εξάσκησι από μέρους των της ελεύθερης ευσυνείδητης λατρείας του ζώντος και αληθινού Θεού και της υπηρεσίας της βασιλείας του. Εκεί ησθάνοντο την έκφρασι της δυσαρεσκείας του Θεού μαζί τους λόγω αμαρτιών και κοσμικής ακαθαρσίας, της οποίας δεν ήσαν πλήρως ενήμεροι. Ενώπιον του Θεού ήσαν σε μια κατάστασι που η Αποκάλυψις 11:8, 9 παρομοιάζει με πτώματα μαρτύρων του Θεού που έκειντο εκτεθειμένα στην ακάθαρτη πόλι επί τρεισήμιση ημέρες. Τι πτωχεία!
7, 8. Πώς ο Ιεχωβά τούς έδειξε τη στοργική αγαθότητά του, και ποιος εξέφρασε καλά την επιθυμία τους και την ευγνωμοσύνη τους, και με ποια λόγια;
7 Μια νέα γενεά ανεπτύχθη από τότε. Λίγο αυτή κατανοεί την κατάστασι της διανοίας και την κατάστασι της οργανώσεως εκείνο τον καιρό. Α, μα ο Θεός είναι τόσο ελεήμων, τόσο γεμάτος από στοργική αγαθότητα προς εκείνους των οποίων οι καρδιές είναι ειλικρινείς απέναντί του και προσπαθούν να είναι προσκολλημένες σ’ αυτόν με μια αδιάρρηκτη αφοσίωσι! Μολονότι ήταν ωργισμένος και δυσαρεστημένος μ’ εκείνους ώστε να τους αφήση να ριφθούν κάτω, ο Ιεχωβά δεν ήθελε να τους καταστρέψη, πράγμα που θα άρεσε στους εχθρούς μας πάρα πολύ. (2 Κορινθίους 4:8, 9) Χάριν του ονόματός του και μέσα στην αφθονία του ελέους του είχε άλλους σκοπούς για το υπόλοιπο των κεχρισμένων αφιερωμένων του. Άνοιξε, λοιπόν, τους τυφλούς οφθαλμούς των για να δουν ότι τους είχε υποσχεθή απελευθέρωσι στον Λόγον του και ότι επρόκειτο ν’ αναλάβουν ένα μεγάλο έργο για να ευλογηθούν μ’ εκπληκτική ευημερία. Οι νομιμόφρονες και ζηλωταί ήσαν πρόθυμοι να υπηρετήσουν τον Θεό επάνω στη γη ως το τέλος, και, ω, πώς οι καρδιές τους ανταποκρίθηκαν σ’ αυτή τη θαυμαστή άποψι που απεικονίζετο στον προφητικό του Λόγο! Αν μόνο τους έβγαζε έξω απ’ αυτή την κατάστασι του περιορισμού και άνοιγε το δρόμο προς την ελευθερία και την ελεύθερη, άφοβη λατρεία του, με πόση χαρά θα συμμετείχαν στο περαιτέρω έργον του ως το ένδοξο αποκορύφωμά του! Κάθε πρόθυμη καρδιά εξεδήλωσε ευγνωμοσύνη στον Θεό για τη νωπή ελπίδα! Πόσο καλά ο ψαλμωδός, κάτω από όμοιες περιστάσεις, εξέφρασε την ευχαριστία τους, τη διάθεσί τους να αινούν και την επιθυμία τους, με αυτά τα συγκινητικά λόγια του Ψαλμού 106:1-5:
8 «Αινείτε τον Ιεχωβά. Ω αποδώσατε ευχαριστίας εις τον Ιεχωβά· διότι είναι αγαθός· διότι το έλεος αυτού μένει εις τον αιώνα. Τις δύναται να κηρύξη τα κραταιά έργα του Ιεχωβά, να κάμη ακουστάς πάσας τας αινέσεις αυτού; Μακάριοι οι φυλάττοντες κρίσιν, οι πράττοντες δικαιοσύνην εν παντί καιρώ. Μνήσθητί μου, ω Ιεχωβά, εν τη ευμενεία τη προς τον λαόν σου· ω επισκέφθητί με εν τη σωτήρια σου, δια να βλέπω την ευημερίαν των εκλεκτών σου, δια να ευφραίνωμαι εν τη ευφροσύνη του έθνους σου, δια να καυχώμαι μετά της κληρονομίας σου.»—ΑΣ.
9, 10. Έχουν κάποιοι αυτή την έντασι του αισθήματος που εκφράζεται εδώ; Και ποιοι είναι ο λαός του Ιεχωβά, οι εκλεκτοί του, το έθνος του, η κληρονομία του;
9 Έχετε τάχα την έντασι του αισθήματος προς τα πράγματα του Ιεχωβά Θεού, που εκφράζει εδώ ο ψαλμωδός; Έχετε αγάπη και εκτίμησι για τον λαόν του Ιεχωβά, για τους εκλεκτούς του, το έθνος του, την κληρονομία του, ώστε να θέλετε να σωθήτε μαζί τους και να βλέπετε την ευημερία τους, να συμμετέχετε στην εύνοια του Θεού προς αυτούς, να ευφραίνεσθε μαζί τους, και να αισθάνεσθε δόξα με το να είσθε συνταυτισμένοι μαζί τους ως κληρονομία του;
10 Έτσι ησθάνετο ακριβώς κάθε ειλικρινές μέλος του κεχρισμένου υπολοίπου τότε ενώ έφθινε στη βαβυλωνιακή αιχμαλωσία των δυνάμεων του κόσμου τούτου. Έχετε άρα γε και σεις ατομικώς αυτή την καταναλίσκουσα επιθυμία σήμερα; Ο λαός του Ιεχωβά είναι ο λαός τού ονόματός του που τον ελάμβανε από όλα τα έθνη—και από τους Ιουδαίους και από τους Εθνικούς—στους περασμένους δεκαεννέα αιώνες για να είναι «λαός δια το όνομα αυτού», κεχρισμένος με το πνεύμα του. Είναι οι εκλεκτοί του που τους εξέλεξε για να ενωθούν με τον Υιό του Ιησού Χριστό στην ουράνια βασιλεία του, οι εκλεκτοί του χάριν των οποίων εκολόβωσε τις ημέρες της θλίψεως στο 1918 για να σωθή κάποια «σαρξ». (Πράξεις 15:14· Ματθαίος 24:21, 22) Είναι το μόνο έθνος επάνω στη γη που αυτός αναγνωρίζει και με το οποίον πολιτεύεται, ένα έθνος πνευματικών Ισραηλιτών, Ιουδαίων «εν τω κρυπτώ», των οποίων ο αληθινός Μεσσίας, ο Ιησούς Χριστός, είναι Βασιλεύς. Είναι η κληρονομία του Θεού, το μικρόν ποίμνιον εκείνων που αυτός καθιστά πνευματικούς υιούς του και για τους οποίους προβάλλει ειδική αξίωσι και που τελικά τους απομακρύνει από το ανθρώπινο γένος επάνω στη γη και τους εγείρει στον ουρανό για να κυβερνήσουν ως βασιλείς μαζί με τον Ιησού Χριστό για την ευλογία όλων των άλλων προβάτων του επάνω στη γη.—1 Πέτρου 2:9· Δευτερονόμιον 32:9· Ψαλμός 33:12· Ησαΐας 19:25· 63:17.
11. (α) Γιατί συνταυτισθήκατε με τον λαό του τώρα; (β) Τι η εκπλήρωσις του Ψαλμού 68:6 μάς υποκινεί να πράξωμε για ν’ ανταποκριθούμε σ’ αυτήν;
11 Προφανώς επειδή έχετε τέτοια εκτίμησι, διαλέξατε να ενωθήτε με το έθνος των εκλεκτών του Θεού. Διεκρίνατε ποιοι αποτελούν τον λαόν για το όνομα του Ιεχωβά, και κατανοείτε ότι η εύνοιά του είναι καλύτερη από την εύνοια του παλαιού κόσμου, διότι στην εύνοιά του υπάρχει πραγματική ζωή· είναι το μόνο πράγμα που κάνει τη ζωή άξια να τη ζη κανείς. Σημειώνετε πόσο αγαθός υπήρξε στο λαό του σ’ αυτό το τέλος του κόσμου, πώς η στοργική αγαθότης του δεν απεσύρθη απ’ αυτούς ακόμη και αν τους άφησε, μέσα στη δυσαρέσκειά του, να εμπέσουν στη δύναμι του εχθρού κατά τη διάρκεια του πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, αυτή δε τη στοργική αγαθότητα την έδειξε εκτελώντας κραταιές πράξεις απελευθερώσεως και αναδιοργανώσεως γι’ αυτούς. Δεν βρίσκονται πια σε μονήρη περιορισμό, ολιγάριθμοι και εμποδισμένοι από τη δύναμι του εχθρού να επεκταθούν με περισσοτέρους διαγγελείς βασιλείας του Θεού και υμνητάς του ονόματός του. Η αύξησίς των τώρα σε αριθμούς προκαλεί κατάπληξι. Ο Ιεχωβά τούς έχει πολλαπλασιάσει όχι μόνο με νεώτερα μέλη του υπολοίπου που έλαβαν τη θέσι κάποιων στασιαστών που προσεχώρησαν στον εχθρό, αλλά και μ’ ένα σταθερά αυξανόμενο πλήθος ατόμων καλής θελήσεως, σαν μεγάλες αγέλες προβάτων, άλλων προβάτων, που όλα φέρονται στη μία ποίμνη υπό τον ένα Καλόν Ποιμένα της ποίμνης του Θεού, τον Ιησού Χριστό. Σε τούτο βλέπετε την τελική και πλήρη εκπλήρωσι της υποσχέσεώς του που αναγράφεται στον Ψαλμό 68:6: «Ο Θεός κατοικίζει εις οικογένειαν τους μεμονωμένους· εξάγει τους δεσμίους εις αφθονίαν· οι δε αποστάται κατοικούσιν εν γη ανύδρω.» Πώς, λοιπόν, μπορούμε εμείς που ποθούσαμε να δούμε την ευημερία του εκλεκτού του έθνους και να συμμετάσχωμε σ’ αυτήν, ναι, πώς μπορούμε ν’ αντισταθούμε στην πρόσκλησι να αινέσωμε τον Ιεχωβά και να του αποδώσωμε δημοσίως ευχαριστίες για την αγαθότητα του; Πραγματικά, πώς μπορούμε να εκφράσωμε τις πράξεις του με πλήρη περιγραφή της δυνάμεώς του, πώς μπορούμε να φανερώσωμε όλον τον αίνον του;—υπάρχουν τόσο πολλά για να επαινεθούν!
12, 13. Τι δείχνει η σύγκρισις της πτώχειας του «Χριστιανισμού» με την ευημερία μας;
12 Σκεφθήτε πόσο πτωχή πνευματικώς είναι η «Χριστιανοσύνη»! Δεν έχει απόδειξι θείας ευνοίας. Οι προσευχές της και οι σταυροφορίες της για ειρήνη και ευημερία σ’ αυτόν τον κόσμο, του οποίου αποτελεί μέρος, δεν έχουν επιτυχία. Βρίσκεται σε αμηχανία. Βρίσκεται σε έσχατον φόβο για την περαιτέρω ύπαρξί της, παρ’ όλον τον κομπασμό της για το πόσο παλαιά είναι τα ιδρύματά της. Δεν έχει επίκαιρο άγγελμα για τον λαό, δεν έχει πνευματική τροφή, δεν έχει ύδωρ αληθείας. Δεν εκτελεί το έργο του Θεού που προελέχθη στις προφητείες τις σχετικές με το τέλος αυτού του κόσμου. Εξ άλλου, σκεφθήτε για την πνευματική ευημερία στην οποίαν ο Παντοδύναμος Θεός έχει φέρει εμάς—εμάς που άλλοτε ήμεθα δέσμιοι μέσα σ’ αυτόν τον Βαβυλωνιακό κόσμο! Οι προσευχές μας κατά τα τελευταία τριάντα χρόνια για να μας σώση και να μας στείλη ευημερία έλαβαν απάντησι πέρα από τις προσδοκίες μας εντεύθεν του Αρμαγεδδώνος. Πόσο σαφέστερος έγινε σ’ εμάς ο άγιος Λόγος του, πόσο διευκρινίσθησαν για μας τα μυστήριά του, τα ιερά απόρρητά του! Δεν υπάρχει πια αβεβαιότης ως προς το γιατί αφεθήκαμε επάνω στη γη από το τέλος των προσδιωρισμένων «καιρών των εθνών» το 1914, δεν υπάρχει καμμιά αμφιβολία για το ποια είναι η αποστολή μας. Έχοντας σημειωθή για θάνατο από τον εχθρό με τους διωγμούς του, γνωρίζομε ότι ο Θεός μάς ανεζωογόνησε από τη θανάσιμη κατάστασί μας και ότι οι εχθροί μας είναι εκείνοι που θα πεθάνουν στον Αρμαγεδδώνα, αλλά εμείς τώρα σημειωνόμεθα με τη δύναμι του Θεού για ζωή στο νέο κόσμο, ακόμη και με το να επιζήσωμε από τον καταστρεπτικό πόλεμο του Αρμαγεδδώνος.
13 Έχομε το άγγελμα του Θεού για σήμερα. Επειδή εμμένομε αυστηρά στον λόγον του μάλλον παρά στις κοσμικές φιλοσοφίες και τα ανθρωποποίητα θρησκευτικά σύμβολα πίστεως και παραδόσεις, έχομε το άγγελμα του Θεού για σήμερα. Είναι τα αγαθά νέα της εγκαθιδρυμένης βασιλείας του Θεού δια του Ιησού Χριστού. Ανόμοια με τη σταθερή μείωσι του «Χριστιανισμού» στον αριθμό των ιερέων του και των κηρύκων του, ο αριθμός των διακόνων μας που είναι δραστήριοι στη διακήρυξι των αγαθών νέων της Βασιλείας, αυξάνει διαρκώς. Έχομε να εκτελέσωμε το έργον του Θεού και λαμβάνομε θάρρος για να το εκτελέσωμε. Έχομε το πνεύμα του που μας ζωογονεί και μας υποστηρίζει, και ο Θεός εκτελεί το προειπωμένο έργο του μέσω ημών, όχι με δύναμι ούτε με στρατούς, αλλά με το πνεύμα του. Είναι το πνεύμα της θεοκρατικής οργανώσεως. Το ποτήριόν μας υπερχειλίζει, η πνευματική μας τράπεζα είναι φορτωμένη με στερεά τροφή απέναντι αυτών τούτων των εχθρών μας. Μπορεί να είμεθα οι πλείστοι από μας πτωχοί από υλική άποψι, αλλά πλουτίζομε πολλούς πνευματικώς. Όλη αυτή η πνευματική ευημερία απέβλεπε στο να καταστήση χαρούμενο το έθνος του Θεού. Πώς μπορούμε να κρατηθούμε από το να ευφραινώμεθα και να δοξάζωμε τον Ιεχωβά;
ΟΜΟΛΟΓΙΑ
14. Αλλά ποια νουθεσία χρειάζεται να λάβωμε, και από τι εξαρτάται η συνέχισις της προσωπικής μας παραμονής σ’ αυτή την ευημερία;
14 Αλλ’ ας λάβωμε νουθεσία! Η συνέχισις της ατομικής μας, προσωπικής παραμονής στην κατάστασι του να ευφραινώμεθα με την ευφροσύνη του έθνους του Ιεχωβά και να συμμετέχωμε στην ευημερία του, είναι υπό όρους. Γιατί; Διότι η οργάνωσίς του είναι εκείνη στην οποίαν αυτός δίδει τον βέβαιον λόγον, «Και ουδέν ανάθεμα θέλει είσθαι πλέον», επειδή θα φροντίση να διατηρήται η οργάνωσίς του, ως τοιαύτη, καθαρή και ελεύθερη και πιστή. Στην οργάνωσί του ως σύνολον λέγει: «Ουδέν όπλον κατασκευασθέν εναντίον σου θέλει ευοδωθή· και πάσαν γλώσσαν [είτε εθνικιστική, φασιστική, θρησκευτική είτε κομμουνιστική], ήτις ήθελε κινηθή κατά σου, θέλεις νικήσει εν τη κρίσει. Αύτη είναι η κληρονομία των δούλων του Ιεχωβά· και η δικαιοσύνη αυτών είναι εξ εμού, λέγει ο Ιεχωβά.» Στην αποκαταστημένη οργάνωσί του δίνει τον λόγον αυτόν: «Ούτω λέγει ο Ιεχωβά των δυνάμεων· Αι πόλεις μου έτι θέλουσι πλημμυρήσει από αγαθών, και ο Ιεχωβά θέλει παρηγορήσει έτι την Σιών, και θέλει εκλέξει πάλιν την Ιερουσαλήμ.» (Αποκάλυψις 22:3· Ησαΐας 54:17· Ζαχαρίας 1:17, ΑΣ) Αλλά θα εξακολουθήσετε σεις ως άτομον να συμμετέχετε σε όλη αυτή την πνευματική ευεξία, εύνοια και προστασία; Όλο αυτό εξαρτάται από το να είσθε σταθερά προσκολλημένος στη θεοκρατική οργάνωσι του Ιεχωβά και να διατηρήσθε σε ενότητα και σε αρμονία μαζί της. Αυτό εξαρτάται από το να ζήτε σύμφωνα με τις πιστές αρχές της και να συμπεριφέρεσθε με τρόπο άξιον για να παραμείνετε στην οργάνωσι του Ιεχωβά.
15. Γι’ αυτόν τον σκοπό, τι πρέπει να κάμωμε;
15 Γι’ αυτόν τον σκοπό πρέπει ν’ αποφεύγετε τις αμαρτίες που περιπλέκουν εύκολα τους αμελείς κι εκείνους που επιστηρίζονται στον εαυτό τους. Δεν πρέπει ν’ αφήσωμε την πνευματική ευημερία να μας κάμη υψηλόφρονας και επηρμένους, ώστε να αισθανώμεθα ότι είμεθα βέβαιοι για τον εαυτό μας. Προφυλαχθήτε από το να πήτε τώρα όπως είπε ο ψαλμωδός: «Εγώ δε είπα εν τη ευτυχία μου, Δεν θέλω σαλευθή εις τον αιώνα.» (Ψαλμός 30:6) Μη λησμονείτε τις ευθύνες σας και μη γίνεσθε άφρονες με το να τις παραμελήσετε και με το να δειχθήτε άπιστοι σ’ εκείνο που είναι ελάχιστον. Θυμηθήτε την παροιμία: «Η αποστασία των μωρών θέλει θανατώσει αυτούς, και η αμεριμνησία [ή, η ευημερία] των αφρόνων θέλει αφανίσει αυτούς.» (Παροιμίαι 1:32) Μη γίνετε όμοιοι με τον «Χριστιανικό κόσμο», στον οποίον ο Ιεχωβά μίλησε προφητικώς: «Ελάλησα προς σε εν τη ευημερία σου· αλλ’ είπας, Δεν θέλω ακούσει.» (Ιερεμίας 22:21· Ζαχαρίας 7:7) Υπάρχει κίνδυνος να απειθήσουν εκείνοι που έχουν συναίσθησι της ευημερίας των. Κρατείτε καθαρά στο νου σας τις αμαρτίες που ωδήγησαν στην καταστροφή άτομα στην αρχαία οργάνωσι του Ιεχωβά, στον Ισραήλ, και μάλιστα, έκαμαν ολόκληρο το έθνος να παραδοθή στους εχθρούς του για επανορθωτική τιμωρία. Θυμηθήτε τις δικές σας αμαρτίες που κάποτε σας εχώριζαν από τον αληθινό Θεό και το έθνος του. Μπορείτε εύκολα να φθάσετε στο να τις επαναλάβετε. Αποφύγετε να το πράξετε.
16. Με τι συνώδευσε ο ψαλμωδός τη δέησί του, και ποιοι ενήργησαν με όμοιο τρόπο μετά το τέλος του πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου;
16 Ο ψαλμωδός προσευχήθηκε στον Θεό να του δείξη εύνοια ακόμη μια φορά και να τον σώση και να τον κάμη να δη και συμμερισθή την ευημερία και ευφροσύνη του έθνους του Θεού, αλλά αμέσως μετά τη δέησί του έκαμε μια εξομολόγησι των αμαρτιών του έθνους του και δεν εδικαιολόγησε τον εαυτό του, αλλά συμμερίσθηκε τη μομφή. Είπε: «Ημαρτήσαμεν, μετά των πατέρων ημών· ηνομήσαμεν, ησεβήσαμεν.» (Ψαλμός 106:6) Ναι, μιλεί στον πληθυντικό, σαν να λέγη, «εγώ και οι υπόλοιποι». Είναι κάτι για ένα έθνος να εξομολογήται τις εθνικές αμαρτίες του ενώπιον του Θεού. Στο τέλος του πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου ο «Χριστιανικός κόσμος», στάζοντας αίμα, κοχλάζοντας από την εσωτερική διαπάλη, ένοχος καταδιώξεως του λαού του Ιεχωβά, αρνήθηκε αλαζονικά να εξομολογηθή τις αμαρτίες του. Ολίγοι θρησκευτικοί διάκονοι έκαμαν ένα είδος εξομολογήσεως, αλλά χωρίς να εισέλθουν στην πραγματική καρδιά της αμαρτίας και της ασεβείας του «Χριστιανικού κόσμου». Συνεπώς, όπως λέγουν οι Παροιμίες 28:13: «Ο κρύπτων τας αμαρτίας αυτού, δεν θέλει ευημερήσει· ο δε εξομολογούμενος και παραιτών αυτάς, θέλει ελεηθή.» (ΑΣ) Το νομοταγές υπόλοιπο των κεχρισμένων μαρτύρων του Ιεχωβά έκαμε, ως οργάνωσις, μια εξομολόγησι των αμαρτιών και παραλείψεών του ενώπιον του Θεού. Μετενόησαν γι’ αυτές μ’ ένα θεοσεβή τρόπο που ωδήγησε στο ν’ απομακρυνθούν απ’ αυτές και να διορθώσουν τις διδασκαλίες των και τις πράξεις των. Η οργάνωσίς των εξωμολογήθη τις αμαρτίες αυτές ενώπιον του Υψίστου Θεού και κάθε άτομο χωριστά ανεγνώρισε ότι είχε μερίδα σ’ αυτές τις αμαρτίες. Ο Θεός, λοιπόν, τους αποκατέστησε στην εύνοιά του και στην υπηρεσία του και τους έδωσε ευημερία.
17. Ποιες οκτώ εθνικές αμαρτίες περιέγραψε ο ψαλμωδός, και γιατί;
17 Ως ένα υπόμνημα για τον εαυτό του και ως προειδοποίησι για τον λαόν του Ιεχωβά έως σήμερα ο ψαλμωδός κατέγραψε λεπτομερώς αυτές τις αμαρτίες για μας. Πρώτη ήταν η ανταρσία του Ισραήλ εναντίον του Ιεχωβά του Αρχηγού των στην Ερυθρά θάλασσα, όπου οι Αιγυπτιακές στρατιωτικές δυνάμεις καταδιώξεως απειλούσαν να τους προφθάσουν. Δεύτερον, στην έρημο εγόγγυσαν για τον τρόπο που ο Θεός εχειρίζετο το ζήτημα της τροφής γι’ αυτούς, και τον «επείρασαν». Τρίτον, εκατοντάδες εφθόνησαν τις θεοκρατικές θέσεις υπεροχής του Μωυσέως και του Ααρών, μόνο και μόνο για να καταποθούν μαζί με τον Δαθάν και τον Αβειρών σ’ ένα σεισμό και να κατακαούν μαζί με τον Κορέ και τη Λευιτική του ομάδα. Τέταρτον, στη διάρκεια της απουσίας του Μωυσέως επί σαράντα ημέρες στο Όρος Σινά, όταν συνδιεσκέπτετο με τον άγγελον του Ιεχωβά, κατεσκεύασαν ένα χρυσόν μόσχον και τον ελάτρευσαν ως τον θεόν της απελευθερώσεώς των. Πέμπτον, όταν οι δώδεκα κατάσκοποι επέστρεψαν από την επιθεώρησι της Γης της Επαγγελίας, ηγνόησαν την ενθαρρυντική αναφορά του Χάλεβ και του Ιησού του Ναυή και επρόσεξαν την δυσμενή αναφορά των δέκα απίστων κατασκόπων και αρνήθηκαν να προελάσουν μέσα στη χώρα υπό την ηγεσία του Ιεχωβά. Έκτον, όταν ήσαν στις πεδιάδες του Μωάβ έπειτα από τριάντα εννέα χρόνια και ακριβώς στην απέναντι όχθη από τη Γη της Επαγγελίας, υπεχώρησαν στις δελεαστικές πανουργίες που εξήσκησαν ειδωλολάτριδες γυναίκες και ακολούθησαν τη λατρεία του ανηθίκου ψευδούς Θεού Βέελ-φεγώρ. Έβδομον, στη Μεριβά, στην έρημο Σιν, εγόγγυσαν στασιαστικά για την έλλειψι νερού και προκάλεσαν ακόμη και τον Μωυσή ώστε να χάση τη χαρακτηριστική του διάθεσι και να ενεργήση με τρόπο δυσάρεστον απέναντι του Θεού. Όγδοον, επάνω από όλες αυτές τις αμαρτίες, κατεφρόνησαν τις εντολές και τις προειδοποιήσεις του Θεού όταν εγκατεστάθησαν στη Γη της Επαγγελίας, συμβιβάσθηκαν με τους ειδωλολάτρες εκεί και διέπραξαν πνευματική πορνεία με τους βδελυκτούς ψευδείς θεούς των.
18. Για ποιο πράγμα, λοιπόν, προσευχήθηκε ο ψαλμωδός και γιατί αυτός έλαβε απάντησι;
18 Για καθεμιά απ’ αυτές τις αμαρτίες και για όλες μαζί, υπέστησαν καταστρεπτικές συνέπειες, τελικά δε εφέρθηκαν αιχμάλωτοι σε εχθρικές χώρες ενώ η Ιερουσαλήμ έκειτο ερημωμένη επί εβδομήντα χρόνια, και βρέθηκαν επίσης κάτω από μια περίοδο 2.520 ετών Εθνικής κυριαρχίας της γης, έως το 1914 μ.Χ. Για τη διάσωσί τους από αυτή την αιχμαλωσία σε εχθρικές χώρες και για την ανανέωσι της λατρείας του Θεού στην ερημωμένη πατρίδα τους προσευχήθηκε ο ψαλμωδός, ποθώντας να την ιδή και να την ζήση ο ίδιος με ανείπωτη χαρά και ευφροσύνη. Μόνο το θείο έλεος και το ότι αυτός ζούσε σύμφωνα με τη διαθήκη του Θεού με το εκλεκτό του έθνος, ήταν η αιτία που εδόθη απάντησις σε μια τέτοια ειλικρινή προσευχή που απέβλεπε στη δόξα του Θεού.—Ψαλμός 106:6-46.
19, 20. (α) Τι εχαρακτήριζε όλες εκείνες τις αμαρτίες του λαού του ψαλμωδού; (β) Πώς, λοιπόν, προειδοποιούμεθα και τι έχομε ανάγκη να πράξωμε;
19 Τώρα προσέξτε το εξής όσον αφορά όλες εκείνες τις αμαρτίες του λαού του ψαλμωδού: Υπήρχε χαρά απλώς επί ένα χρονικό διάστημα για τα έργα του Ιεχωβά υπέρ του λαού του και κατόπιν ελησμονούντο βαθμιαίως ή γρήγορα τα έργα του και η Θειότης του, ιδιαίτερα όταν αντιμετωπίζοντο κάποια δυσχερή προβλήματα και καταστάσεις. Ποιο ήταν το αποτέλεσμα; Ανταρσία εναντίον του Θεού και των διατάξεών του και των διωρισμένων υπηρετών του, και επιστροφή στον παρόντα κόσμον και τους ρυπαρούς θεούς του. Ο ίδιος ο απόστολος Παύλος αναφέρει μερικές από αυτές τις ίδιες αμαρτίες του Ισραήλ και προειδοποιεί εμάς τους Χριστιανούς να μη τις επαναλάβωμε, λέγοντας: «Ταύτα δε πάντα εγίνοντο εις εκείνους παραδείγματα, και εγράφησαν προς νουθεσίαν ημών, εις τους οποίους τα τέλη των αιώνων έφθασαν. Ώστε ο νομίζων ότι ίσταται, ας βλέπη μη πέση.»—1 Κορινθίους 10:1-12.
20 Τώρα θέλομε να εξακολουθήσωμε να απολαμβάνωμε την ευημερία και ευφροσύνη με την οποία ο Ιεχωβά ευνόησε τον εκλεκτό του λαό και έθνος· δεν είναι έτσι; Έχομε, λοιπόν, ανάγκη να αγρυπνούμε πάντοτε για να μη λησμονήσωμε τις κραταιές του πράξεις και τη στοργική αγαθότητά του προς το έθνος του και να μη γίνωμε στο τέλος γογγυσταί, ιδιοτελώς φιλόδοξοι, ανηθίκως ακάθαρτοι, επιθυμηταί των πραγμάτων του κόσμου τούτου, να μην καταληφθούμε από τον φόβο των παγκοσμίων δυνάμεων, να μην ειδωλοποιήσωμε τα θελήματά μας και τις γνώμες μας και να μη γίνωμε στασιαστικοί, παραμελώντας τις ευθύνες μας μέσα ή κάτω από τη θεοκρατική οργάνωσι. Έχοντας απελευθερωθή από αυτόν τον Βαβυλωνιακό κόσμο, δεν μπορούμε ποτέ να επιστρέψωμε στις αμαρτίες του και συγχρόνως να συμμετέχωμε στην περαιτέρω ευημερία του εκπαιδευμένου λαού του Θεού. Στον Ιώβ 36:10, 11 εγράφη για να το ενθυμούμεθα: «Και ανοίγει το ωτίον αυτών εις διδασκαλίαν, και από της ανομίας προστάζει να επιστρέψωσιν. Εάν υπακούσωσι και δουλεύσωσι, θέλουσι τελειώσει τας ημέρας αυτών εν αγαθοίς [ευημερία, ΑΣ], και τα έτη αυτών εν ευφροσύναις.» Η ατομική μας πνευματική ευεξία υπαγορεύει να ζητούμε πάντοτε την ευεξία τής οργανώσεως του Θεού και να προσευχώμεθα για την ακεραιότητά της: «Προσεύχεσθε δια την ειρήνην της Ιερουσαλήμ· θα ευτυχώσιν οι αγαπώντες σε. Ας ήναι ειρήνη εις τα τείχη σου, ευημερία εις τα παλάτιά σου. Ένεκεν των αδελφών μου, και των πλησίον μου, θα λέγω τώρα, Ειρήνη εις σε! Ένεκεν του οίκου Ιεχωβά του Θεού ημών, θέλω ζητεί το καλόν σου.»—Ψαλμός 122:6-9, ΑΣ.
21. Σε τι πρέπει να βασιζώμεθα και τι πρέπει να ακροασθούμε για μια εξακολουθητική συμμετοχή στην ευημερία και την ευόδωσι;
21 Ποτέ δεν μπορούμε να επιτύχωμε με τη δική μας δύναμι ή με τη δική μας σοφία. Όταν αντιμετωπίζωμε συνθήκες και εξελίξεις που απειλούν την ευημερία μας ως λαού του Θεού, πρέπει απλώς να βασισθούμε στη δύναμι του Ιεχωβά ενθαρρύνοντας προς τούτο τον εαυτό μας με το να ενθυμούμεθα τις θαυμαστές του πράξεις που αναγράφονται στον λόγον του, καθώς και τις πράξεις του που επετέλεσε για μας εις εκπλήρωσιν των προφητειών του. Καθώς εξακολουθούμε να προελαύνωμε προς την τελική μάχη, ψάλλοντας τους αίνους του Ιεχωβά, πρέπει να εκδηλώνωμε πίστι στις προφητείες του για το μέλλον μας. Είναι προφητείες που εμπνέουν. Ο θεοκρατικός του Βασιλεύς μάς προτρέπει: «Πιστεύσατε τους προφήτας αυτού, και θέλετε ευοδωθή.» (2 Χρονικών 20:20) Έχομε ανάγκη της καθοδηγίας και ενθαρρύνσεως των προφητειών του, τις οποίες αυτός μας διασαφηνίζει σ’ αυτόν τον καιρόν της κρίσεως. Όταν το αποκαταστημένο έθνος Ισραήλ ανοικοδομούσε τον οίκον Ιεχωβά του Θεού του, εβοηθείτο πολύ στην προώθησι του έργου από τους προφήτας Του, των οποίων τα συγγράμματα έχομε σήμερα, όσον αφορά δε αυτό είναι γραμμένο: «Και οι πρεσβύτεροι των Ιουδαίων ωκοδόμουν, και ευωδούντο, κατά την προφητείαν Αγγαίου του προφήτου, και Ζαχαρίου υιού του Ιδδώ.» (Έσδρας 6:14) Και εμείς επίσης είμεθα απασχολημένοι σ’ ένα έργο ανοικοδομήσεως όσον αφορά την καθαρή λατρεία του ζώντος και αληθινού Θεού. Είναι εκδήλωσις σοφίας από μέρους μας να ακροασθούμε τους προφήτας του Θεού που μας μιλούν μέσω του λόγου του. Συνεπώς είναι αναγκαίο για μας να μελετούμε τις προφητείες κατ’ ιδίαν και να πηγαίνωμε εκεί όπου μπορούμε να τις ακούσωμε να εξετάζωνται, σε συναθροίσεις μας στις Αίθουσες Βασιλείας, στις συνελεύσεις μας περιοχής, στις περιφερειακές, εθνικές και διεθνείς συνελεύσεις μας. Αν προσέξωμε, τότε θα βεβαιωθούμε για την εξακολουθητική μας ευόδωσι στη θεία υπηρεσία.
22. Για να έχωμε ευόδωσι, τι πρέπει να ζητούμε να προαγάγωμε, και γιατί;
22 Αν πάντοτε ζητούμε την προαγωγή των συμφερόντων του λόγου και της Βασιλείας του Θεού, θα έχωμε ευόδωσι, διότι ο λόγος του ποτέ δεν θα επιστρέψη κενός σ’ αυτόν, αλλά, καθώς λέγει, «Θέλει ευοδωθή εις ό,τι αυτόν αποστέλλω,» και, ‘εις την αύξησιν της βασιλείας του δεν θα είναι τέλος.’—Ησαΐας 55:11· 9:7.
ΠΕΡΑΙΤΕΡΩ ΕΡΓΟΝ ΓΙΑ ΝΑ ΣΥΜΜΕΤΑΣΧΩΜΕ Σ’ ΑΥΤΟ
23, 24. Γιατί η προσευχή του ψαλμωδού για σωτηρία δεν έχει λάβει ακόμη πλήρη απάντησι στην περίπτωσί μας;
23 Το έργο πριν από τον πόλεμο του Αρμαγεδδώνος δεν έχει ακόμη επιτελεσθή. Η σωτηρία μας δεν είναι ακόμη πλήρης. Υπάρχουν αναρίθμητα άλλα πρόβατα που βρίσκονται μακριά από τον Καλόν Ποιμένα του Ιεχωβά και που χρειάζονται βοήθεια για να εύρουν σωτηρία. Οι προσευχές μας είναι ανάγκη να υψώνωνται στον Θεό και να ευρύνωνται πέρα από την ατομική μας σωτηρία, περιλαμβάνοντας και τη σωτηρία αυτών των άλλων προβάτων. Η προσευχή που ανέπεμψε στο τέλος ο ψαλμωδός είναι κατάλληλα δική μας τώρα: «Σώσον ημάς, Ιεχωβά ο Θεός ημών, και συνάγαγε ημάς από των εθνών, δια να δοξολογώμεν το όνομά σου το άγιον, και να θριαμβεύσωμεν με την αίνεσίν σου. Ευλογητός Ιεχωβά ο Θεός του Ισραήλ, από του αιώνος και έως του αιώνος· και ας λέγη πας ο λαός, Αμήν. Αινείτε τον Ιεχωβά.»—Ψαλμός 106:47, 48, ΑΣ.
24 Πολλά είναι τα άλλα πρόβατα που πρέπει ακόμη να συνάξη ο Καλός Ποιμήν. Ανάμεσα σε όλα τα έθνη κρατούνται δέσμια στη Βαβυλώνα μέσω αγνοίας και φόβου, αλλά βαθιά μέσα στην καρδιά τους ποθούν να συμμετάσχουν στην ευημερία των εκλεκτών του Ιεχωβά και να ευφρανθούν με την ευφροσύνη του έθνους του. Ώσπου να εργασθούμε για την απελευθέρωσί τους, σύμφωνα με το θέλημα του Θεού, η προσευχή δεν θα έχη λάβει πλήρη απάντησι, όπως ο Θεός σώση ΗΜΑΣ και συναγάγη ΗΜΑΣ (όχι απλώς εμέ) από των εθνών, δια να δοξολογώμεν το όνομά του το άγιον και να θριαμβεύσωμεν με την αίνεσίν του.
25. (α) Για να μην αντιφάσκωμε με τον εαυτό μας προσκαλώντας όλους τους ανθρώπους να πουν αμήν, τι πρέπει να κάμωμε; (β) Γιατί μπορούμε και πρέπει να είμεθα γενναιόφρονες με την ευημερία μας;
25 Είναι αντιφατικό για μας να προσκαλούμε όλους τους ανθρώπους να πουν το αμήν στην ευλογία που αποδίδομε στον Ιεχωβά τον Θεόν μας και ωστόσο να μην τους προσφέρωμε την ευκαιρία ν’ ακούσουν και να γνωρίσουν γι’ αυτόν και να έλθουν σε επαφή με τη θεοκρατική του οργάνωσι υπό τον Χριστόν για την απελεύθερωσί τους. Ένα βήμα προς τα εμπρός, λοιπόν. Ας μας ιδούν και ας μας ακούσουν ως μάρτυράς του και ας παρατηρήσουν την πνευματική μας ευημερία και ας αισθανθούν μια συντριπτική επιθυμία να συμμετάσχουν σ’ αυτήν. Η διάθεσίς μας γι’ αυτούς πρέπει να είναι η διάθεσις του ψαλμωδού, ο οποίος είπε: «Ας ευφρανθώσι και ας χαρώσιν οι θέλοντες την δικαιοσύνην μου· και διαπαντός ας λέγωσιν, Ας μεγαλυνθή ο Ιεχωβά, όστις θέλει την ειρήνην του δούλου αυτού.» (Ψαλμός 35:27, ΑΣ) Η ευημερία με την οποία μας ευλόγησε είναι αρκετά άφθονη για να την συμμερισθή το μέγα πλήθος των άλλων προβάτων, αδιάφορο πόσο πολυάριθμα είναι. Μπορούμε να είμεθα γενναιόφρονες, ελευθέριοι. Με το να μοιραζώμεθα την ευτυχία μας ανιδιοτελώς μαζί με άλλους, θα ιδούμε την ευημερία τής ορατής οργανώσεως του Θεού να βοΐζη ολοένα περισσότερο παρά τη χειροτέρευσι της καταστάσεως του κόσμου. Θα αυξήσωμε την ευφρόσυνη μας εν τω Ιεχωβά μαζί με όλον τον λαόν του, σε όλο μας το δρόμο που οδηγεί στο νέο κόσμο. Ενούμεθα, λοιπόν, με τον ψαλμωδό για να πούμε στον εαυτό μας και στους άλλους: «Αινείτε τον Ιεχωβά.»