Πολύ Μεγάλο για τον Θεό;

ΤΟ ΠΡΟΚΛΗΤΙΚΟ θέμα μιας διαλέξεως που έκαμε, όχι πριν από πολύν καιρό, ο «Σεβασμιώτατος» Μ. Ρ. Νέλσων της Μιννεαπόλεως, ήταν το «Πολύ Μεγάλο για τον Θεό». Θρηνολογώντας για τη λυπηρή κατάστασι πραγμάτων που βρίσκεται στην πολιτική, στην επικράτησι της χαρτοπαιξίας, στην πολυαριθμία των ποτών, στα έκλυτα ήθη, κλπ., ο θρησκευτικός λειτουργός εξήγησε: «Η πραγματοποίησις των μεταβολών που πρέπει να κάμωμε είναι ένα πολύ μεγάλο έργο για να εκτελέση ο Θεός μόνος . . . Η βελτίωσις της ζωής αποτελεί ένα πολύ μεγάλο έργο για να το εκτελέση ο Θεός μόνος.» Η διάλεξις αυτή έγινε ενθουσιωδώς δεκτή από μια μεγάλη συγκέντρωσι. Φαίνεται, λοιπόν, ότι καλλιεργείται διαρκώς περισσότερο η αντίληψις ότι ο Παντοδύναμος Θεός δεν είναι πια και τόσο παντοδύναμος. Μήπως πρέπει τώρα ο Θεός να εξαρτάται από τον άνθρωπο; Υπάρχει δε πράγματι κάτι «πολύ μεγάλο για να το εκτελέση ο Θεός μόνος»;

Υπήρχε καιρός που ο Θεός ήταν εντελώς μόνος. Και όμως χωρίς τη βοήθεια κανενός εδημιούργησε τον Λόγον, ο οποίος αργότερα ωνομάσθη Ιησούς Χριστός. Ως ισχυρό πνευματικό πλάσμα, ο Λόγος ήταν «η αρχή της κτίσεως του Θεού», και «πάντα δι’ αυτού έγειναν.» (Αποκάλ. 3:14· Ιωαν. 1:3) Με τη δύναμι του Θεού ο αριστοτέχνης αυτός εργάτης εδημιούργησε μυριάδες πνευματικών πλασμάτων και αψύχων σωμάτων. Όλα αυτά τα έκαμε χωρίς πρώτα να δημιουργήση τον άνθρωπο· πράγματι, ο Θεός δεν χρειάσθηκε τη συμβουλή του ανθρώπου στη δημιουργία του πλανήτου μας που αποτελεί την κατοικία μας. Ο ίδιος ο Ιεχωβά εδήλωσε την απόλυτη ανεξαρτησία του από τον άνθρωπο: «Πού ήσο ότε εθεμελίονον την γην; απάγγειλον, εάν έχης σύνεσιν. Δύνασαι να δεσμεύσης τας γλυκείας επιρροάς της Πλειάδος, ή να λύσης τα δεσμά του Ωρίωνος; Δύνασαι να εκβάλης τα Ζώδια εις τον καιρόν αυτών; ή δύνασαι να οδηγήσης τον Αρκτούρον μετά των υιών αυτού; Δύνασαι να αποστείλης αστραπάς, ώστε να εξέλθωσι, και να είπωσι προς σε, Ιδού, ημείς:»—Ιώβ 38:4, 31, 32, 35.

Δεν υπάρχει περίπτωσις στην Αγία Γραφή που ένα έργο να υπήρξε ποτέ πολύ δύσκολο για τον Θεό. Η δύναμις του Ιεχωβά είναι υπέρτατη και απόλυτη. «Διότι αυτός είπε, και έγεινεν· αυτός προσέταξε, και εστερεώθη.» (Ψαλμ. 33:9) Ο άνθρωπος γίνεται μηδαμινός και ασήμαντος όταν ο Θεός επιδεικνύη τη δύναμί του. Ο παγκόσμιος κατακλυσμός της εποχής του Νώε ανέτρεψε όλο το ανθρώπινο γένος εκτός από εκείνους που επίστευαν στις επαγγελίες και στη δύναμι του Ιεχωβά. Υπέρτατη δύναμις επεδείχθη επίσης όταν, με πυρ και θείον, ο Ιεχωβά ερήμωσε τα Σόδομα και τα Γόμορρα, διότι οι αδιόρθωτα ασεβείς κάτοικοί των δεν αποτελούσαν πολύ μεγάλο πρόβλημα για τον Θεό. Πραγματικά, ο Ιεχωβά έστειλε μόνο δύο αγγέλους στα Σόδομα, αυτοί δε οι ίδιοι εδήλωσαν: «Ημείς καταστρέφομεν τον τόπον τούτον, επειδή η κραυγή αυτών εμεγάλυνεν ενώπιον του Ιεχωβά· και απέστειλεν ημάς ο Ιεχωβά δια να καταστρέψωμεν αυτόν.» (Γεν. 19:1, 13, ΑΣ) Μεγάλο έργο, λοιπόν, ήταν για τον Θεό να καταστρέψη τα Σόδομα; Όχι! διότι μόνο δύο άγγελοι εστάλησαν για να κάμουν αυτό το έργον, ο δε Ιεχωβά έχει υπό διαταγές του όλες τις στρατιές του ουρανού που αριθμούν όχι ολιγωτέρους από 200.000.000!—Αποκάλ. 9:16.

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΠΙΣΤΟΠΟΙΕΙ ΤΗΝ ΠΑΝΤΟΔΥΝΑΜΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Ο Ιεχωβά κατ’ επανάληψιν έδειξε ότι θα κάμη τη ζωή καλύτερη για τον άνθρωπο στον ωρισμένο Του καιρό. Με τα θεραπευτικά θαύματα που έκαμε ο Ιησούς Χριστός, ο Ιεχωβά έδωσε μια προεικόνισι του τι θα επιτέλεση η δύναμίς του στον νέο κόσμο υπέρ του λαού του. Ενδιαφέρει να γνωρίζομε ότι τα θαύματα του Χριστού που αναγράφονται στα τέσσερα Ευαγγέλια είναι τόσο πολυάριθμα ώστε, το έν τρίτον σχεδόν του βιβλίου του Μάρκου, λόγου χάριν, περιέχει περιγραφές των θαυμάτων αυτών. Είναι δε αυτά τόσο αδιαχώριστα συνυφασμένα με το κείμενο ώστε δεν μπορούν να αφαιρεθούν χωρίς να διακοπή η συνέχειά του. Από όλα τα θαύματα που έκαμε ο Χριστός, τα τρία τέταρτα περίπου ανήκουν σε θεραπείες και αποκατάστασι της υγείας. Καμμιά ασθένεια ή δυσμορφία δεν ήταν ποτέ πάρα πολύ μεγάλο έργο για τον ιατρό του Ιεχωβά: «Και έφερον προς αυτόν πάντας τους κακώς έχοντας, υπό διαφόρων νοσημάτων και βασάνων συνεχομένους, και δαιμονιζομένους, και σεληνιαζομένους, και παραλυτικούς· και εθεράπευσεν αυτούς.» (Ματθ. 4:24) Σεληνιαζόμενοι εθεραπεύοντο χωρίς ψυχιάτρους! Ασθένειες εθεραπεύοντο χωρίς πενικιλλίνη! Και δεν υπήρχε έλλειψις δυνάμεως όταν ο Χριστός ανέστησε τον Λάζαρο.—Ιωάν. 11:17, 40-44.

Όταν επροδόθη από τον Ιούδα και ο όχλος επλησίαζε για να τον συλλάβη, ο Ιησούς ήγειρε ένα προκλητικό ερώτημα: «Ή νομίζεις ότι δεν δύναμαι ήδη να παρακαλέσω τον Πατέρα μου, και θέλει στήσει πλησίον μου περισσοτέρους παρά δώδεκα λεγεώνας αγγέλων;» (Ματθ. 26:53) Η διάσωσις του Ιησού από τον όχλον θα ήταν ένα μεγάλο έργον για τους μαθητάς του, αλλά διεσαφηνίσθη καλά σ’ αυτούς ότι υπήρχε διαθέσιμος ένας τρομερός ουράνιος στρατός αν το ζητούσε ο Ιησούς. Σήμερα η λέξις «λεγεών» μπορεί να μη φαίνεται τόσο σημαντική, αλλά στους αρχαίους Ρωμαίους και σ’ εκείνους που ήσαν υπό τον έλεγχόν των η λέξις αμέσως μαρτυρούσε μια συντριπτική και κολοσσιαία δύναμι, διότι εσήμαινε ένα σώμα στρατιωτών που αριθμούσε, κατά διαφόρους καιρούς, 4.500 έως 6.000 άνδρας. Δεν θα εννοούσαν, λοιπόν, οι μαθηταί του Ιησού ότι αυτός είχε ένα στρατό μεγαλύτερον από 72.000 αγγέλους στις διαταγές του αν τους ζητούσε από τον Πατέρα; Πρέπει πάλι να θυμηθούμε ότι χρειάσθηκαν μόνο δύο από τους αγγέλους του Ιεχωβά για την εξολόθρευσι των Σοδόμων και των Γομόρρων!

Πώς εκτιμούν οι ίδιοι οι άγιοι άγγελοι τη δύναμι του Θεού: Έχομε τη μαρτυρία του αγγέλου Γαβριήλ: «Ουδέν πράγμα θέλει είσθαι αδύνατον παρά τω Θεώ.» (Λουκ. 1:37) Τι δύναμι, που περιλαμβάνει τα πάντα, σημαίνει αυτό! Δεν υπάρχει λόγος να αμφισβητηθή η ειλικρίνεια της δηλώσεως του Γαβριήλ, διότι αυτός είπε ότι ήταν «ο παριστάμενος ενώπιον του Θεού»· επί πλέον, το άγγελμά του προς τη Μαρία για την επικείμενη παρθενική γέννησι του Ιησού εξεπληρώθη ακριβώς όπως εξετέθη.—Λουκ. 1:18, 26-38· 2:1-21.

Και ποια περισσότερο αξιόπιστη μαρτυρία χρειαζόμεθα από εκείνην του Ιησού Χριστού, ο οποίος είναι ο «καταβάς εκ του ουρανού»! Αυτός εδήλωσε: «Τα αδύνατα παρά ανθρώποις είναι δυνατά παρά τω Θεώ.» (Ιωάν. 3:13· Λουκ. 18:27) Έτσι ο Υιός του Θεού απεκάλυψε ότι θα υπήρχαν έργα πολύ μεγάλα για τους ανθρώπους, αλλά ποτέ πολύ μεγάλα για τον Θεό.

ΓΙΑΤΙ Η ΘΕΩΡΙΑ ΤΟΥ «ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΟΥ»;

Δυνάμει της παντοδυναμίας του και της απέραντης σοφίας του ο Ιεχωβά είναι ο μέγας χρονομέτρης του σύμπαντος. Σ’ αυτόν ο χρόνος είναι απεριόριστος. Στον άνθρωπο ο χρόνος είναι περιορισμένος, τόσο περιωρισμένος ώστε πάντοτε λέγει: «Δεν έχω καιρό γι’ αυτό ή για κείνο.» Και δεν είναι παράδοξο! «Αι ημέραι της ζωής ημών είναι καθ’ εαυτάς εβδομήκοντα έτη, και εάν, εν ευρωστία, ογδοήκοντα έτη.» (Ψαλμ. 90ός 10) Φυσικά, λοιπόν, ο άνθρωπος θέλει να γίνωνται τα πράγματα βιαστικά. Σπάνια καταλαβαίνει ότι το σχετικό με τον χρόνο πρόγραμμα του Θεού αναπτύσσεται επάνω σε μια βάσι απείρως διαφορετική από τη δική μας εικοσιτετράωρη ημέρα. «Παρά τω Ιεχωβά μία ημέρα είναι, ως χίλια έτη, και χίλια έτη ως ημέρα μία.» (2 Πέτρ. 3:8) Επειδή ο Θεός εκτελεί τα πάντα στον καιρό του, ο κοντόφθαλμος άνθρωπος αποκλίνει στο να το θεωρήση αυτό ως αδυναμία, σαν να υπήρχε κάτι πολύ μεγάλο για τον Θεό.

Λάβετε για παράδειγμα την αύξησι της ορατής οργανώσεως του Θεού, η οποία κάποτε εφαίνετο αδύνατη. Δεν ήταν αδύνατη, διότι, έπρεπε να γίνη στον ωρισμένο καιρό του Θεού. Και στο 1938 ακόμη, υπήρχαν μόνο 47.143 ευαγγελιζόμενοι που διεκήρυτταν σε όλο τον κόσμο τ’ αγαθά νέα της Βασιλείας του Θεού, αλλά στο 1952 ο αριθμός έφθασε τα 456.265 άτομα! «Το ελάχιστον θέλει γείνει χίλια· και το ολιγοστόν, ισχυρόν έθνος· εγώ, ο Ιεχωβά, θέλω επιταχύνει τούτο κατά τον καιρόν αυτού.»—Ησ. 60:22, ΑΣ.

Εξ άλλου, πώς η ζωή του ανθρώπου εξέπεσε τόσο, ώστε η βελτίωσίς της να παρουσιάζη την ανάγκη ενός τόσο φοβερού έργου; Δεν οφείλεται αυτό στο ότι ο άνθρωπος απέτυχε να ζήση σύμφωνα με τις αρχές που εκτίθενται στον λόγον του Θεού, την Αγία Γραφή; Δεν θα προέκυπτε ένας κόσμος εκλελυμένος στα ήθη και γεμάτος άπληστα, απάνθρωπα και αιμοσταγή χέρια, αν ο άνθρωπος είχε ακολουθήσει την εξαίρετη συμβουλή του Διδασκάλου: «Πάντα όσα αν θέλητε να κάμνωσιν εις εσάς οι άνθρωποι, ούτω και σεις κάμνετε εις αυτούς· διότι ούτος είναι ο νόμος και οι προφήται.» (Ματθ. 7:12) Μαστιζόμενοι από μια ελεεινή κατάστασι στον κόσμο, μερικοί άνθρωποι λέγουν τώρα, «Αυτό είναι ένα πολύ μεγάλο έργο για να το εκτελέση ο Θεός μόνος.» Πάλι ο άνθρωπος αστοχεί να προσέξη τον Γραφικό κανόνα: «Η κατά του πονηρού έργου απόφασις δεν εκτελείται ταχέως.»—Εκκλησ. 8:11.

Πραγματικά, λοιπόν, το έργον δεν είναι πάρα πολύ μεγάλο για τον Θεό. Το ζήτημα είναι ότι ο άνθρωπος δεν είναι αρκετά μεγάλος για το έργον. Τα επιστημονικά κατορθώματα του ανθρώπου εξώγκωσαν το εγώ του· τώρα αυτός νομίζει ότι είναι ένα «μεγάλο κεφάλι». Αλλά δεν είναι μεγάλο για τον Θεό, δεν είναι μεγαλύτερο από το κεφάλι μιας ακρίδος, που ασφαλώς δεν είναι πολύ μεγάλο. «Δεν εγνωρίσατε · . . . . Αυτός [ο Ιεχωβά] είναι ο καθήμενος επί τον γύρον της γης, και οι κάτοικοι αυτής είναι ως ακρίδες.» (Ησ. 40:21, 22) Τι καταλαβαίνει μια ακρίδα για τη δύναμι του ανθρώπου; Και τι γνωρίζει ο άνθρωπος για τη δύναμι του Θεού; «Τον Παντοδύναμον δεν δυνάμεθα να εννοήσωμεν αυτόν· είναι υπέροχος κατά την δύναμιν, και κατά την κρίσιν.»—Ιώβ 37:23.

Η αλήθεια είναι ότι όταν ο άνθρωπος λέγη πώς ένα έργον είναι πολύ μεγάλο για τον Θεό, είναι επηρεασμένος από τη δική του σπουδαιότητα. Σήμερα έχομε πολιτικούς φωστήρας από εξήντα διάφορα έθνη που συνέρχονται στο μέγαρο των Ηνωμένων Εθνών, στη Νέα Υόρκη προσπαθώντας να κάμουν ν’ αφθονούν στη γη η ειρήνη και η ασφάλεια. Ο Πρόεδρος Τρούμαν είπε τα εξής λίγες ημέρες πριν από την εγκατάστασι του Στρατηγού Αϊζενχάουερ: «Αν μπορέσουμε να αποκτήσωμε ειρήνη ασφάλεια στον κόσμο με τον οργανισμό των Ηνωμένων Εθνών, οι εξελίξεις θα έλθουν τόσο γοργά, ώστε δεν αναγνωρίσωμε τον κόσμο στον οποίο ζούμε τώρα.» Στον εναρκτήριο λόγο του, ο Πρόεδρος Αϊζενχάουερ απεκάλεσε τα Ηνωμένα Έθνη «ζωντανό σημάδι της ελπίδος όλων των λαών για ειρήνη! Γρήγορα τώρα ο Ιεχωβά θα ματαιώση τις ενωμένες προσπάθειες των Εθνών: «Ο Κύριος [Ιεχωβά] ματαιόνει την βουλήν των εθνών, ανατρέπει τους διαλογισμούς των λαών.» «Όταν λέγωσιν, Ειρήνη και ασφάλεια, τότε επέρχεται επ’ αυτούς αιφνίδιος όλεθρος.» (Ψαλμ. 33:10· 1 Θεσ. 5:3) Η αιφνίδια καταστροφή του Αρμαγεδδώνος θα καταστήση τα Ηνωμένα Έθνη καπνίζοντα ερείπια και θα στρώση τη γη με πτώματα των «τεθανατωμένων παρά του Ιεχωβά.»—Ιερεμ. 25:33, 34, ΑΣ.

Τελικά, το μεγαλύτερο από όλα τα έργα, η εκμηδένησις του Σατανά ή Διαβόλου, θα εκπληρωθή με μεγάλη ευχέρεια από τον «Βασιλέα των βασιλέων» του Ιεχωβά, Χριστόν Ιησούν. Ο Χριστός απλώς συλλαμβάνει τον Διάβολο και τον ρίχνει μέσα στην άβυσσο. (Αποκάλ. 20:1-3) Με την απαράμιλλη αυτή επίδειξι της δυνάμεως του Ιεχωβά, που εμπνέει το δέος, θα εισαχθή ένας νέος κόσμος για την πλήρη βελτίωσι του ανθρωπίνου γένους. (Αποκάλ. 21:1-4) Τότε κανείς πια δεν θα ξαναπή ότι ένα έργον είναι πολύ μεγάλο για τον Θεό. Μάλλον, όλοι οι ζώντες θα καταλάβουν την πλούσια σημασία των λόγων τον Υψίστου προς τον Αβραάμ: «Είναι τι αδύνατον εις τον Ιεχωβά;»—Γέν. 18:14, ΑΣ.