Το 1926 Εισάγει σ’ Έναν Καιρό Μεγάλης Ευτυχίας

«Μακάριος όστις υπομείνη, και φθάση εις ημέρας χιλίας τριακοσίας και τριάκοντα πέντε.»—Δαν. 12:12.

1. Για να εννοήσωμε τη δύναμι της μεγάλης ευτυχίας του ήλθε στον λαόν του Ιεχωβά το 1926, τι πρέπει να κάμωμε;

Η ΚΑΤΑΝΟΗΣΙΣ και η εκτίμησις των κατευθύνσεων του Ιεχωβά βαθύνονται στους αφιερωμένους δούλους του οι οποίοι στοχαστικά συγκρίνουν τις τωρινές και τις περασμένες δοκιμαστικές πείρες που προέρχονται απ’ αυτόν, τις ισχυρές πράξεις του και τις αποκαλύψεις των σκοπών του και της μεγαλειότητός του. Για να εννοήσωμε τη δύναμι της μεγάλης ευτυχίας που άρχισε μεταξύ του θεοκρατικού λαού του Ιεχωβά στο 1926 (μ.Χ.) πρέπει ν’ αντιπαραβάλωμε την κατάστασί τους στον καιρόν εκείνο με την προηγουμένη τους κατάστασι. Κατόπιν πρέπει να συγκρίνωμε τις καταστάσεις αυτές με τις ευλογίες που υπεσχέθη ο Ιεχωβά στον λαό του ο οποίος αντιμετωπίζει επιτυχώς τις δοκιμαστικές πείρες που αυτός επιβάλλει, και ο οποίος εξακολουθεί να προχωρή χωρίς συμβιβασμό στις προσδιωρισμένες κατευθύνσεις του βαδίζοντας πιστά προς τα εμπρός άσχετα με τις συνέπειες. Στο μεγάλο χρονολογικό πρόγραμμα του Ιεχωβά οι δοκιμασίες αυτές έχουν ένα θετικό σκοπό. Αυτός επιβάλλει τις δοκιμασίες καθώς απεργάζεται τους τελείους σκοπούς του. Με τις σκέψεις αυτές ας εξετάσωμε πρώτα τα όσα υπέφεραν οι πρόθυμοι δούλοι του Ιεχωβά μεταξύ του καιρού που αυτός άρχισε να κυβερνά ως Βασιλεύς (1914 μ.Χ.) και του έτους 1926, ανιχνεύοντας τον σκοπό για τον οποίον ο Ιεχωβά επέτρεψε αυτά τα πράγματα.

2. Τι πρέπει πλήρως να κατανοούμε και διακρατούμε για να βοηθηθούμε πολύ στη Χριστιανική μας πορεία;

² Στον Ιεχωβά δεν υπάρχει σύγχυσις. Αυτός δεν αφήνει τίποτε στην τύχη ή στη σύμπτωσι. «Εξεύρομεν δε ότι πάντα συνεργούσι προς το αγαθόν εις τους αγαπώντας τον Θεόν, εις τους κεκλημένους κατά τον προορισμόν αυτού.» (Ρωμ. 8:28) Αν προσπαθούμε πάντοτε να κατανοήσωμε το γεγονός αυτό, τούτο θ’ αποτελέση ανεκτίμητη βοήθεια για μας στον Θεόδοτο διορισμό μας ως ακολούθων και επιμελών συνεργατών του ενθρονισμένου Βασιλέως του Ιησού Χριστού. Πράγματι, πρέπει να φθάσωμε να το κατανοήσουμε αυτό πλήρως για να αντισταθούμε στις επιθέσεις του εχθρού.

3. Ποιο μέγα έργον προεγνώρισε και προείπε ο Ιεχωβά ότι θα εξετελείτο από τον λαό του;

³ Ο Ιεχωβά προεγνώρισε και κατέγραψε τον σκοπό του να φέρη τον ωργανωμένο λαό του ενώπιον βασιλέων και κριτών του παλαιού αυτού κόσμου για να δώση μαρτυρία ενώπιόν των όσον αφορά τη βασιλεία του όταν η τελεία αυτή κυβέρνησις θα ιδρύετο για να εκτοπίση μονίμως τις δικές των. Ούτε οι αόρατοι ούτε οι ορατοί άρχοντες του κόσμου του Σατανά δεν εδέχθησαν με συμπάθεια αυτή την ιδέα, και απεφάσισαν να την πολεμήσουν με κάθε τι που απέκειτο στη δύναμί των.—Ματθ. 24:14· Δαν. 2:44· Ψαλμ. 2:2, 3· Αποκάλ. 12:17.

4. (α) Ήσαν οι δούλοι του εξηρτισμένοι γι’ αυτό το έργον στο 1914; (β) Τι έπρεπε να γίνη μεταξύ τους προτού εξαρτισθούν;

⁴ Απητείτο μεγάλο θάρρος, πίστις και πεποίθησις στον Ιεχωβά για να εγερθή κανείς και να διακηρύξη άφοβα τις κρίσεις του Ιεχωβά εναντίον των ορατών οργανώσεων του Διαβόλου που είχαν την εξουσία επί 2.520 χρόνια. Αυτόν τον βαθμό της πίστεως και του θάρρους δεν τον είχε ο λαός του Ιεχωβά ως σύνολον εκείνο τον καιρό. Η οργάνωσις δεν ήταν εντελώς καθαρή! Πολλοί ήσαν εκεί για να εξυπηρετήσουν τους ιδιοτελείς των σκοπούς και να ελκύσουν ακολούθους οπίσω των. (Ματθ. 7:15· Πράξ. 20:29, 30· 2 Πέτρ. 2:1-3) Οι συνθήκες αυτές δεν μπορούσαν να είναι ανεκτές εκ μέρους του Ιεχωβά. Μια και είχε εγκαταστήσει τον Βασιλέα του επάνω στο θρόνο του, ο λαός αυτός έπρεπε να καθαρισθή. Δεν μπορούσε να επιτραπή σε αντιδραστικούς να παρεμποδίσουν σε οποιοδήποτε βαθμό τους υψηλούς και μεγαλειώδεις σκοπούς του Θεού μας. Για να δοκιμάση, διερευνήση και εξελέγξη τους δούλους του ο Ιεχωβά απεφάσισε να εκτελέσουν οι δούλοι του ένα ισχυρό έργο μαρτυρίας· αυτό απητείτο να το πράξουν και συγχρόνως η ζωή και οι πράξεις των μαρτύρων έπρεπε να είναι στο ίδιο υψηλό επίπεδο με το άγγελμα που εκόμιζαν. Δεν έπρεπε ποτέ να χάσουν από τα μάτια των το γεγονός ότι εκαλούντο ν’ αντανακλούν τη δόξα του Ιεχωβά—Ησ. 60:1, 2· 1 Πέτρ. 2:9.

5. Σε τι ήσαν τότε τυφλοί οι δούλοι του Ιεχωβά;

⁵ Εννοούσε άρα γε ο Ιεχωβά ότι όλα αυτά περιελαμβάνοντο όταν εξέδωσε το διάταγμα εκείνο; Προεγνώρισε τις μοχθηρές επιθέσεις που θα έκαναν ο Διάβολος και οι πράκτορές του, ορατοί και αόρατοι, εναντίον του λαού του ζώντος Θεού, που εκαλείτο να δώση τη μαρτυρία; Ναι, προεγνώρισε τα γεγονότα αυτά σε κάθε μικροσκοπική λεπτομέρεια και τα ανέγραψε στη Βίβλο για τη διαφώτισί μας και την παρηγορία μας: «Ιδού, ο διάβολος μέλλει να βάλη τινάς εξ υμών εις φυλακήν, δια να δοκιμασθήτε· και θέλετε έχει θλίψιν δέκα ημερών.» (Αποκάλ. 2:10· Ρωμ. 8:28) Αλλ’ ο λαός του δεν ενεθυμείτο τις προρρήσεις αυτές. Δεν κατανοούσαν ούτε την ακάθαρτη κατάστασί των, ούτε όλα όσα απητούντο για να καθαρισθούν και εξαρτισθούν για την ένδοξη υπηρεσία που ο Ιεχωβά επεφύλασσε γι’ αυτούς.

«ΗΜΕΡΑΙ» ΥΠΟΜΟΝΗΣ ΩΣ ΤΗ ΜΑΚΑΡΙΟΤΗΤΑ

6. Τι είπε ο Δανιήλ, 12:1-3, ότι έπρεπε να συμβή μεταξύ του λαού του Ιεχωβά πριν τους χορηγηθή το μεγάλο προνόμιο της θεοκρατικής υπηρεσίας;

⁶ Στο δωδέκατο κεφάλαιο του Δανιήλ, εδάφια 1, 2 και 3, ο Ιεχωβά προείπε πριν από αιώνες τι ακριβώς θα έπρεπε να δοκιμάση ο λαός του εκτελώντας την αποστολή του. Μας λέγει για την έγερσι του Μιχαήλ. Κατόπιν μιλεί για ένα μεγάλο καιρό θλίψεως και για την τελική απελευθέρωσι των δούλων του απ’ αυτήν. Κατόπιν θα τους εχορηγείτο το μεγάλο προνόμιο της θεοκρατικής υπηρεσίας.

7. Τι επρόκειτο να συμβή στον άγιο λαό στη διάρκεια των 1.260 ημερών και των 1.290 ημερών, και τι είχε δοθή υπόσχεσις ότι θα ακολουθούσε τις 1.335 ημέρες;

⁷ Στο εδάφιο 7 μιλεί για τις 1.260 ημέρες, στη διάρκεια των οποίων θα διεσκορπίζετο η δύναμις αυτού του «αγίου λαού». Έπειτα απ’ αυτό, στο εδάφιο 11, περιγράφει μια περίοδο 1.290 ημερών που θα ακολουθούσαν από τον καιρό που θα αφηρείτο η καθημερινή θυσία και θα εστήνετο το «βδέλυγμα της ερημώσεως». Μια τρίτη περίοδος, η οποία περιγράφεται ως περίοδος 1.335 ημερών, θ’ ακολουθούσε, έπειτα δε απ’ αυτήν θα εισήγετο μια εποχή μακαριότητος. Η σημασία και η κατανόησις όλων αυτών των περιόδων ήταν ‘κεκλεισμένη και εσφραγισμένη’ μέχρι του «εσχάτου καιρού». Τώρα βρισκόμαστε σ’ αυτόν ακριβώς τον καιρό και, αληθινός στην υπόσχεσί του, ο Ιεχωβά απεσφράγισε τις προφητείες του και τις κατέστησε σαφείς.

8. Πότε βρήκαν την εκπλήρωσί τους οι τρεις αυτές περίοδοι των 1.260, 1.290 και 1.335 ημερών;

⁸ Η περίοδος των 1.260 ημερών με το καταστρεπτικό της αποτέλεσμα επάνω στη δύναμι του λαού τού Ιεχωβά, βρήκε την εκπλήρωσί της από τον Οκτώβριο του 1914 έως τον Απρίλιο του 1918. Η περίοδος των 1.290 ημερών διηνύθη από τον Ιανουάριο του 1919 έως τον Σεπτέμβριο του 1922 η δε περίοδος των 1.335 ημερών εξετάθη από τον Σεπτέμβριο του 1922 έως τον Μάιο του 1926. Μια πλήρης Γραφική εξέτασις αυτών των χρονολογιών και της εφαρμογής των βρίσκεται στα τεύχη 1ης και 15ης Οκτωβρίου 1951 της Σκοπιάς.

9. Ποιος είναι ο σκοπός για τον οποίον εξετάζομε εδώ τις χρονικές αυτές περιόδους:

⁹ Εδώ ο σκοπός μας δεν είναι να εξετάσωμε την ορθότητα και το νόημα αυτών των χρονολογιών και να τις αποδείξωμε. Αυτό έγινε ήδη στα τεύχη που αναφέραμε προηγουμένως. Μάλλον, σκοπεύομε τώρα να βεβαιώσωμε το γεγονός ότι ο Ιεχωβά προεγνώρισε τη μοχθηρή εναντίωσι που θα συναντούσε ο λαός του και ότι την εναντίωσι αυτή, καθώς και το αποτέλεσμά της επάνω στον λαό του, τα περιέγραψε καθαρά με λεπτομέρειες, για να ενισχυθούν οι δούλοι του να αντιμετωπίσουν τις έκτακτες αυτές ανάγκες. Περιέγραψε ομοίως την περίοδο μακαριότητος, ευτυχίας, που ακολουθούσε αυτή την περίοδο της δοκιμασίας.

10. (α) Κυττάζοντας πίσω, ποια οφέλη βλέπομε σ’ αυτές τις δοκιμασίες; (β) Τι επετέλεσαν οι δοκιμασίες αυτές;

¹⁰ Κυττάζοντας πίσω από τον καιρόν αυτόν, δεν έχομε πολλή δυσκολία να εκτιμήσωμε το έργο του καθαρισμού που έπρεπε να γίνη μεταξύ εκείνων που ωμολογούσαν ότι ήσαν λαός του Ιεχωβά στις ημέρες εκείνες· αλλά τότε δεν έβλεπαν την ανάγκη του καθαρισμού όπως την βλέπομε εμείς σήμερα. Ήταν μεγάλη δοκιμασία για τους πιστούς. Αλλ’ εγκατελείφθησαν από τον Ιεχωβά; Τι εσήμαιναν όλα αυτά; Το αποτέλεσμα αυτών των δοκιμασιών ήταν το να εκβληθούν οι άπιστοι και ασεβείς έξω από την οργάνωσι και στο στρατόπεδο τον Διαβόλου, στο οποίον ανήκαν πάντοτε, και ν’ αποκαλυφθή σε όλους τους οξυδερκείς, νοήμονας παρατηρητάς ποιοι ακριβώς ήσαν οι πιστοί δούλοι τον Υψίστου.

11. Ποιους Γραφικούς λόγους έχομε για να πιστεύωμε ότι ο Ιεχωβά εγνώριζε πλήρως τη δύναμι και επιρροή του Σατανά;

¹¹ Ο Ιεχωβά εγνώριζε πλήρως τη δύναμι και επιρροή τής οργανώσεως του Διαβόλου, ορατής και αοράτου. Όπως ακριβώς εγνώριζε πλήρως την απεγνωσμένη προσπάθεια που κατέβαλε ο αόρατος δαιμονικός άρχων της βασιλείας της Περσίας για να σταματήση τον ορατό της άρχοντα Κύρον από το ν’ αποκαταστήση το Ιουδαϊκό υπόλοιπο στο 537 π.Χ. (Δαν. 10:1,13, 20), έτσι ο Ιεχωβά εγνώριζε ότι ο ίδιος αυτός Διάβολος και οι δαιμονικοί του άρχοντες θα πολεμούσαν μοχθηρά χίλιες φορές σκληρότερα για να εναντιωθούν στην απελευθέρωσι των αληθινών Ισραηλιτών, της Χριστιανικής εκκλησίας και εμποδίσουν τη διακήρυξι απ’ αυτούς της εγκαθιδρύσεως της Βασιλείας και των ευλογιών της για τους ανθρώπους καλής θελήσεως προς τον Θεό. Εν τούτοις, ο Θεός το επέτρεψε αυτό, κύριος πάντοτε της καταστάσεως, έτοιμος πάντοτε να εκπληρώση ό,τι ευηρεστείτο.

12. Ποια απόδειξι έχομε ότι ο Βασιλεύς του Ιεχωβά θα ήταν ικανός ν’ αντιμετωπίση την κατάστασι;

¹² Η πρόγνωσις αυτή των δαιμονικών προσπαθειών που θα κατεβάλλοντο από τον Σατανά και τις ορδές του δεν διετάραξε με κανένα τρόπο τον Ιεχωβά και τον ανώτατον άρχοντά του Μιχαήλ, ο οποίος τότε ίστατο υπέρ των υιών του λαού του. Τα πράγματα θα εξειλίσσοντο σύμφωνα με τους προκαθωρισμένους σκοπούς του Ιεχωβά, και αυτός εκαθάριζε την οργάνωσί του και θα εξέθετε τον εχθρό. Ο ίδιος αυτός Μιχαήλ, ο οποίος ήλθε προς βοήθειαν του αγγέλου του Ιεχωβά και διηύθυνε την απελευθέρωσι του τυπικού λαού του Ιεχωβά στο 537 π.Χ., είναι εκείνος που τώρα ίσταται υπέρ των υιών του λαού του Ιεχωβά. Από τον Ιεχωβά, αυτός, ο Μιχαήλ, απεστάλη τώρα να ‘κατακυριεύη εν μέσω των εχθρών του’ και για την απελευθέρωσί μας. (Ψαλμ. 110:1, 2· Αποκάλ. 12:7, 8) Ο Ιεχωβά μπορεί να βασίζεται σ’ αυτόν. Έχει απόλυτη εμπιστοσύνη σ’ αυτόν, και έτσι μπορούμε να έχωμε κι εμείς. Αυτός είναι τώρα περιβεβλημένος με κάθε εξουσία ως Βασιλεύς και Κριτής για να εκτελέση τις κρίσεις του Ιεχωβά εναντίον των εχθρών του. (Αποκάλ. 19:11-16) Γνωρίζει όλες τις μηχανορραφίες του Διαβόλου και των αοράτων αρχόντων του. Τους ενίκησε επάνω στη γη όταν έστεκε ως απελευθερωτής του αγγέλου τού Ιεχωβά και του έθνους Ισραήλ, και τους έχει ήδη νικήσει στον ουρανό, εσχάτως μόλις εκσφενδονίζοντας τους από τον ουρανό κάτω στη γη μας. Τις μεγάλες αυτές αλήθειες τις γνωρίζομε τώρα. Αλλά το απελευθερωμένο υπόλοιπο δεν τις εγνώριζε τότε. Αυτή η έλλειψις ακριβούς γνώσεως αποτελούσε μια πραγματική δοκιμασία της πίστεώς των, αλλ’ εκείνοι που υπέμειναν κάτω από τη δοκιμασία αυτή απήλαυσαν μεγάλη ευλογία, ευτυχία.

13. Έχομε άρα γε επαρκή αιτία τώρα για να βάλωμε τις μεγάλες αυτές αλήθειες στην καρδιά μας;

¹³ Το να βλέπη κανείς καθαρά τις λαμπρές αλήθειες του Ιεχωβά, να τις εννοή και να ενεργή σύμφωνα μ’ αυτές, φέρνει την πιο μεγάλη ευτυχία που μπορεί να έλθη σε οποιονδήποτε άνθρωπο. Και κάθε αφιερωμένος δούλος του Ιεχωβά πρέπει τώρα να είναι ταχύς στο να βάλη τις αλήθειες αυτές στην καρδιά του, αφού υπάρχει μεγάλη πιθανότης να τεθούμε σε όμοια ή και πιο αυστηρή δοκιμασία στο μέλλον. Η βέβαιη προστασία μας θα είναι το να γνωρίζωμε τον Θεό μας και τον Χριστό του και να εμπιστευώμεθα σ’ αυτούς άσχετα με το τι συμβαίνει.

14. Γιατί εδώσαμε τόσον χρόνον για την εξέτασι της εναντιώσεως στον λαόν τού Ιεχωβά;

¹⁴ Έως το σημείο αυτό εξετάσαμε κυρίως την εναντίωσι και καταδίωξι που αντιμετώπισαν οι μάρτυρες του Ιεχωβά στη διάρκεια της περιόδου μεταξύ του 1914 και του 1926. Όχι επειδή αυτό είναι το σπουδαίο πράγμα με οποιονδήποτε τρόπο, αλλά επειδή χρησιμεύει καλά στο να βεβαιώσουμε, όπως ακριβώς προείπε ο Ιησούς, ότι ο Ιεχωβά προεγνώρισε όλο το μίσος και τη φαύλη καταδίωξι που ο λαός του θα συναντούσε από μέρους του εχθρού. (Λουκ. 21:12, 13) Και μολαταύτα τα επέτρεψε, γνωρίζοντας ότι θα εξυπηρετούσαν τους ενδόξους σκοπούς του και θα ήσαν για το αιώνιο καλό των αφιερωμένων δούλων του.

ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΙΣ ΚΑΙ ΕΠΕΚΤΑΣΙΣ

15, 16. Ποια είναι μερικά μεγάλα πράγματα που επετέλεσε ο Ιεχωβά στο παρελθόν μέσω της πίστης υπομονής των δούλων τον σε δοκιμασίες;

¹⁵ Τώρα σημειώστε άλλα σπουδαία πράγματα που επετελέσθησαν από τον Ιεχωβά στο παρελθόν, στο παρόν, και που αναμφιβόλως θα επιτελεσθούν στο μέλλον, μέσω της υπομονής των δούλων του κάτω από διωγμό. Πρώτ’ απ’ όλα, η πιστότης κάτω από δοκιμασία συντελεί στη διεκδίκησι του ονόματος και του Λόγου του Ιεχωβά. Αυτό ήταν αληθινό στην περίπτωσι του Ιησού και όλων των άλλων δούλων του Ιεχωβά, του παρελθόντος και του παρόντος. Και μπορείτε να δήτε ότι αυτό είναι αληθινό όταν εξετάζετε τις πείρες που ο λαός του Ιεχωβά υπέμεινε από το 1914 έως το 1926. Υπακοή μαθαίνεται και τελειοποιείται κάτω από τέτοια υπομονή. Αυτό ήταν αληθινό στην περίπτωσι του Ιησού και είναι ομοίως αληθινό όσον αφορά τους ακολούθους του, επειδή μας άφησε παράδειγμα για να ακολουθήσωμε τα ίχνη του. (Εβρ. 5:8-10· 1 Πέτρ. 2:20-25) Ο Ιεχωβά μέσω της πιστής υπομονής του Ιησού επρομήθευσε επίσης αντίλυτρο για τους ευπειθείς τού ανθρωπίνου γένους και κατέστησε αρμόδιον τον πιστό του Υιό να παρουσιάση το αντίλυτρο αυτό στο θρόνο της δικαιοσύνης στον ουρανό.

¹⁶ Ακόμη και η άνανδρη και φαύλη καταδίωξις που έγινε εναντίον του Ιησού και που κατέληξε στο να σταυρωθή επάνω στο ξύλο στο Γολγοθά, επεσκιάσθη τελείως στη ζωή του από τη μεγαλοπρέπεια και την ευλογία της αναστάσεώς του και την αναγνώρισί του από τον Ιεχωβά, και τελικά από την ανάληψί του στη δόξα παρά το πλευρόν του Πατρός του στον ουράνιο θρόνο. (Πράξ. 13:32, 33· Εβρ. 1:3· 1 Πέτρ. 3:22· Αποκάλ. 3:21) Ούτε ακόμη ίχνος τραύματος δεν αφέθηκε από την καταδίωξι που υπέφερε ο Ιησούς.

17. Πώς επραγματοποιήθη επέκτασις της εκκλησίας του Ιεχωβά μέσω των δοκιμασιών αυτών;

¹⁷ Οι δοκιμασίες των αποστόλων του Ιησού και των συντρόφων των κατέληξαν στο να διασκορπιστούν προς διάφορες διευθύνσεις. Έτσι το άγγελμα του ευαγγελίου μέσω αυτών φέρθηκε σε πολλές χώρες. Ως αποτέλεσμα, επίσης, πολλές εκκλησίες ανεφάνησαν σε όλα τα μέρη του Ισραήλ, καθώς επίσης και στην Ιταλία, στην Ελλάδα, στη Μακεδονία, στην Αίγυπτο και σε άλλες χώρες. (Ματθ. 10:23· Πράξ. 8:1· 11:19) Αυτό ακριβώς το αποτέλεσμα το είχε προείπει ο Ιησούς. (Πράξ. 1:8) Αυτόν τον ίδιο τρόπο πολιτείας με τους αφιερωμένους δούλους του τον εφήρμοσε ο Ιεχωβά σε όλη τη Χριστιανική εποχή. (Ιωάν. 15:18-21· 2 Τιμ. 3:12, 13) Αυτό πραγματικά κατέληξε στην ευρεία διάδοσι της Χριστιανικής γνώσεως σε όλη τη γη. Έχοντας, λοιπόν, αυτή την ευσεβή και πρακτική άποψι όσον αφορά τις δοκιμασίες αυτές από μέρους του Ιεχωβά, ο απόστολος Παύλος κάνει τον εξής συλλογισμό: «Επειδή φρονώ ότι τα παθήματα του παρόντος καιρού δεν είναι άξια να συγκριθώσι με την δόξαν την μέλλουσαν να αποκαλυφθή εις ημάς.»—Ρωμ. 8:18.

18. Ποιοι ακόμη σκοποί του Ιεχωβά εξυπηρετήθησαν με τις δοκιμασίες στις οποίες αυτός υπέβαλε τους μάρτυράς του τού παρελθόντος και του παρόντος;

¹⁸ Σε όλους τους αιώνες, κάτω από όλες τις περιστάσεις, ο Ιεχωβά δεν άφησε τον εαυτό του χωρίς πιστούς μάρτυρας επάνω στη γη. Έπρεπε όλοι να επιδείξουν ενώπιον ανθρώπων και αγγέλων, καθώς και ενώπιον του Διαβόλου, την πιστότητά των κάτω από δοκιμασία. Οι δοκιμασίες του λαού του Ιεχωβά στη διάρκεια της περιόδου της δοκιμασίας μεταξύ του 1914 και του 1926, συνεισέφεραν σ’ αυτή τη γραμμή μαρτυρίας. Αφού απαριθμεί τις πιστές πράξεις των μαρτύρων του Ιεχωβά από τον Άβελ έως τον Ιωάννη το Βαπτιστή (Εβρ. 11), ο Παύλος προτρέπει: «Λοιπόν και ημείς, περικυκλωμένοι όντες υπό τοσούτου νέφους μαρτύρων, ας απορρίψωμεν παν βάρος και την ευκόλως εμπεριπλέκουσαν ημάς αμαρτίαν, και ας τρέχωμεν μεθ’ υπομονής τον προκείμενον εις ημάς αγώνα.» (Εβρ. 12:1) Οι αρχαίοι εκείνοι πιστοί μάρτυρες μπορούν να είναι ένα μεγάλο υποκινητικό παράδειγμα σ’ εμάς σήμερα. Σε κάθε περίπτωσι οι δοκιμασίες αυτές έκαναν ένα αγνιστικό και καθαριστικό έργο μεταξύ των ιδίων των δούλων, καθαρίζοντας τους και εξαρτίζοντάς τους για κάποιο μεγαλειωδέστερο έργο που ο Ιεχωβά επεφύλασσε γι’ αυτούς κατόπιν. Ο Ιησούς απέκτησε τα προσόντα για να είναι Αρχιερεύς και Βασιλεύς του Ιεχωβά, ικανός να βλέπη με συμπάθεια τις αδυναμίες μας, αφού υπέστη τις δοκιμαστήριες αυτές ανθρώπινες πείρες.—Εβρ. 2:17, 18· 4:15, 16.

19, 20. (α) Ποια παρηγορητική βεβαίωσις για τους πιστούς βρίσκεται στο Ζαχαρία 14:1, 2; (β) Στο Μαλαχία 3:1-4;

¹⁹ Στην εποχή μας οι δοκιμασίες φέρνουν επίσης έναν καθαρισμό της οργανώσεως του Ιεχωβά. Ο διωγμός που ήλθε στον λαόν του Ιεχωβά μετά την ίδρυσι της Βασιλείας στο 1914, και όπως περιεγράφη στον Ζαχαρία 14:1, 2 (ΑΣ), δείχνει ότι μ’ αυτό τον τρόπο ο Ιεχωβά ωδήγησε όλα τα έθνη σε μάχη εναντίον της ουρανίας Ιερουσαλήμ που αντιπροσωπεύετο από τον λαόν του ονόματος του επάνω στη γη. «Ιδού, η ημέρα του Ιεχωβά έρχεται, και το λάφυρόν σου θέλει διαμερισθή εν τω μέσω σου. Και θέλω συνάξει πάντα τα έθνη κατά της Ιερουσαλήμ εις μάχην· και θέλει αλωθή η πόλις και αι οικίαι θέλουσι λεηλατηθή, και αι γυναίκες θέλουσι βιασθή· και το ήμισυ της πόλεως θέλει εξέλθει εις αιχμαλωσίαν, το δε υπόλοιπον του λαού δεν θέλει εξολοθρευθή εκ της πόλεως.» Αυτό φανερώνει έναν καθαρισμό της οργανώσεως από την πρώρα ως την πρύμνη, που θα την απήλλασσε τελείως από ό,τι ήταν ανάγκη να απομακρυνθή· αλλά το υπόλοιπο του λαού δεν θα απεκόπτετο από την πόλι ή οργάνωσι του Ιεχωβά.

²⁰ Μια άλλη εικόνα της αγνιστικής αυτής δοκιμασίας του λαού του Ιεχωβά θα βρεθή στον Μαλαχία 3:1-4 (ΑΣ): «Ιδού, εγώ αποστέλλω τον άγγελόν μου, και θέλει κατασκευάσει την οδόν έμπροσθέν μου· και ο Κύριος, τον οποίον σεις ζητείτε, εξαίφνης θέλει ελθεί εις τον ναόν αυτού, ναι, ο άγγελος της διαθήκης, τον οποίον σεις θέλετε· ιδού, έρχεται, λέγει ο Ιεχωβά των δυνάμεων. Αλλά τις δύναται να υπομείνη την ημέραν της ελεύσεως αυτού; και τις δύναται να σταθή εις την παρουσίαν αυτού; διότι αυτός είναι ως πυρ χωνευτού, και ως σμίγμα γναφέων. Και θέλει καθίσει ως ο χωνεύων και καθαρίζων το αργύριον· και θέλει καθαρίσει τους υιούς του Λευί, και θέλει στραγγίσει αυτούς ως το χρυσίον και το αργύριον, και θέλουσι προσφέρει εις τον Ιεχωβά προσφοράν εν δικαιοσύνη. Τότε η προσφορά του Ιούδα και της Ιερουσαλήμ θέλει είσθαι αρεστή εις τον Ιεχωβά, καθώς εν ταις ημέραις ταις αρχαίαις, και καθώς εν τοις προλαβούσιν έτεσι.» Σε τούτο έχομε τον επιστρέψαντα Κύριο και Βασιλέα μας που εποπτεύει το καθάρισμα και στράγγισμα του «αργύρου» (αληθείας) και το καθάρισμα και στράγγισμα των «υιών του Λευί» (των πιστών του υπηρετών στο ναό).

21. Προκύπτει ποτέ μόνιμη βλάβη στους δούλους τον Ιεχωβά από τις δοκιμασίες αυτές;

²¹ Ποτέ σε οποιονδήποτε καιρό οι δοκιμασίες αυτές δεν ξεφεύγουν από το χέρι του Κυρίου, ούτε ο λαός του Ιεχωβά αφήνεται στο έλεος του Διαβόλου και των ορδών του. Δια μέσου των δοκιμασιών, αυτός ο ίδιος Μιχαήλ είναι πάντοτε άγρυπνος για να φροντίση ώστε η φωτιά να βρίσκεται επαρκώς μέσα στα όρια του ελέγχου του.

22, 23. Ποιος οδηγεί και διευθύνει στρατηγικώς την επίθεσι που περιγράφεται εις Ιεζεκιήλ 38:4, 12, και για ποιον σκοπό;

²² Τώρα, κυττάζοντας προς τα εμπρός, βλέπομε την τελική εκκαθαριστική επίθεσι στον Αρμαγεδδώνα, όπως περιγράφεται στο Ιεζεκιήλ 38:4, 12, που δείχνει ότι ο Ιεχωβά τοποθετεί άγκιστρα στις σιαγόνες του Γωγ, ή Σατανά, και τον αναγκάζει να προβή και να επιδείξη τον εαυτό του και την εναντίωσι του στον Ιεχωβά και στον λαόν του Ιεχωβά. Η επίθεσις αυτή θ’ αποκαλύψη ποιος είναι ο αφωσιωμένος λαός του Ιεχωβά που κρατεί ακεραιότητα, και ποιοι, εξ άλλου, είναι ακατάλληλοι, διεφθαρμένοι, ελλιπείς πιστότητος, άπιστοι και πονηροί μέσα στην οργάνωσι αυτή. Οι πύρινες αυτές δοκιμασίες δεν θα βλάψουν μονίμως τον πιστόν λαόν τού Ιεχωβά. Αντιθέτως, θα συντελέσουν μάλλον στην τελική των ευλογία και στη δόξα του Ιεχωβά.

²³ Η ώριμη εξέτασις όλης αυτής της πολιτείας του Ιεχωβά προς τον λαόν του ονόματός του μας αφήνει παρηγορημένους και βεβαιωμένους. Βλέπομε καθαρά ότι οι μόνοι που βλάπτονται μονίμως από την καταδίωξι του Σατανά είναι τα διεφθαρμένα, ελλιπή πιστότητος και πίστεως πλάσματα που προτιμούν να συνθηκολογήσουν μαζί του. Τα έργα του οδηγούν στην ίδια του καταστροφή και την καταστροφή όλων όσοι τον ακολουθούν, ενώ ο Ιεχωβά διαφυλάττει εκείνους που εμπιστεύονται σ’ Αυτόν.—Ψαλμ. 145:18-20.

ΕΚΤΙΜΗΣΙΣ ΤΗΣ ΤΩΡΙΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ

24. Τι κάνει για μας η κατάλληλη κατανόησις του ρόλου που έπαιξαν τα προηγούμενα γεγονότα όσον αφορά την προετοιμασία του λαού του Ιεχωβά για τις ευλογίες που θ’ ακολουθούσαν;

²⁴ Έως τώρα πιθανόν να απορούσατε ποια σχέσι έχουν όλα αυτά με το 1926 όσον αφορά το ότι εισάγει σ’ ένα καιρόν μακαριότητος. Μόνο όταν ιδούμε και εκτιμήσουμε στο κατάλληλο φως τα γεγονότα αυτά που συνέβησαν πριν από το 1926, καθώς και τον ρόλον που έπαιξαν στην προετοιμασία του λαού του Ιεχωβά για τις ευλογίες κατά το 1926 και πέρα απ’ αυτό, έως τώρα—μόνο τότε μπορούμε να εκτιμήσωμε το βάθος της ευτυχίας μας. Μόνο τότε μπορούμε ν’ αντανακλούμε από την καρδιά τα αισθήματα που διετυπώθησαν στην Αποκάλυψι 15:2-4 (ΜΝΚ): «Και είδον . . . τους νικώντας κατά του θηρίου, και κατά της εικόνος αυτού, και κατά του αριθμού του ονόματος αυτού, ισταμένους επί την θάλασσαν την υαλίνην, έχοντας κιθάρας του Θεού· και ψάλλουσι την ωδήν Μωυσέως του δούλου του Θεού, και την ωδήν του Αρνίου, λέγοντες, Μεγάλα και θαυμαστά τα έργα σου, Ιεχωβά Θεέ Παντοκράτωρ· δίκαιαι και αληθινοί αι οδοί σου, Βασιλεύ των αιώνων. Τις δεν θέλει σε φοβηθή, Ιεχωβά, και δοξάσει το όνομά σου; Διότι είσαι μόνος όσιος· διότι πάντα τα έθνη θα έλθωσι και θα προσκυνήσωσιν ενώπιόν σου· διότι τα δικαιώματά σου εφανερώθησαν.»

25. Πώς ο Ιεχωβά εκαθάρισε και ευλόγησε τον λαό του με τις πείρες των μεταξύ του 1914 και του 1919;

²⁵ Μόνο καθώς βλέπομε τις 1.260 ημέρες της υπομονής, την μαρτυρία ‘εν σάκκω και σποδώ την αφαίρεσι της καθημερινής θυσίας (που επετράπη από τον Ιεχωβά), και την στρατηγική μεταχείρισι του λαού δια το όνομά του για να εξυπηρετήση τους αγίους του σκοπούς, και τελικά την ευλογία του λαού του με τη μεγαλειώδη ευκαιρία να αντιπροσωπεύη αυτόν και τον Βασιλέα του—μόνο τότε μπορούμε να αγαλλώμεθα, εξυψώνοντας και αινώντας αυτόν μέσα στη θλίψι μας. Μόνο καθώς βλέπομε τον μεγαλειώδη σκοπό για τον οποίον ο Ιεχωβά επέτρεψε οι ‘δύο μάρτυρές του να κείνται νεκροί επί της πλατείας της πόλεως της μεγάλης, ήτις καλείται πνευματικώς Σόδομα και Αίγυπτος’, και κατόπιν έπειτα από τρεισήμισυ ημέρες επέτρεψε πνεύμα ζωής απ’ αυτόν να εισέλθη σ’ αυτούς και να σταθούν στα πόδια των πάλι, προς μεγάλον φόβον και λύπη των εχθρών τους—μόνο καθώς βλέπομε αυτά τα πράγματα, μπορούμε με ταπεινοσύνη να πούμε, «Γενηθήτω το θέλημά σου.» (Αποκάλ. 11:7-13) Μόνο τότε μπορούμε να εκτιμήσωμε την τρυφερή, διακριτική φροντίδα που εξήσκησε ο Ιεχωβά βλέποντας ότι η οργάνωσις που διεμόρφωνε είχε πρώτα κατάλληλα ταπεινωθή και καθαρισθή προτού αυτός αρχίση να την εγκαθιστά και να την εξαρτίζη για τον άγιό του σκοπό. Συγχρόνως η μεγάλη του σοφία και οικονομία εξεδηλώνετο με τη χρησιμοποίησι της αθλίας καταστάσεως των δούλων του για να εκθέση τον Σατανά και τα φαύλα σχέδιά του εναντίον του λαού του ονόματος του Ιεχωβά.

26. (α) Αφού εταπεινώθησαν, εκαθαρίσθησαν και εστάθησαν στα πόδια των, τι έκαμε κατόπιν ο Ιεχωβά γι’ αυτούς; (β) Τι αποτέλεσμα είχε η όρασις αυτή επάνω τους;

²⁶ Έπειτα από τη σειρά αυτή των πειρών και δοκιμασιών ο Ιεχωβά εξέχυσε επάνω σ’ αυτή την ωργανωμένη τάξι του «δούλου» μια διπλή μερίδα του πνεύματος του. Τους διεφώτισε για να ιδούν ότι η προηγουμένη των ιδέα να προετοιμασθούν για τον ουρανό με την λεγομένη «ανάπτυξι χαρακτήρος» ήταν εντελώς εσφαλμένη. Για να μπορέσουν τώρα να ανακαινισθούν και να διαφωτισθούν για την αγία του υπηρεσία, ο Ιεχωβά τούς ωδήγησε βήμα προς βήμα κατά μήκος του δρόμου, διαφωτίζοντας την πορεία τους καθώς έγιναν ικανοί ν’ απορροφήσουν το λαμπρό φως. Στο 1919 και 1922 τους ωδήγησε στις συνελεύσεις του Σήνταρ Πόιντ του Οχάιο, δίδοντάς τους εκεί κατανόησι του αφόβου κηρύγματος, του συνεχούς κηρύγματος. (Ησ. 6:11, 12· Λουκ. 12:32) Εκεί ο Ιεχωβά απεκάλυψε επίσης σ’ αυτούς ότι είναι στον άγιό του ναό με ουράνιες δυνάμεις που τον αινούν, αλλ’ ότι το υπόλοιπο του λαού του, παρ’ όλο το έργο που Αυτός είχε κάμει γι’ αυτούς και μ’ αυτούς, ήσαν ακόμη σχετικώς βωβοί, σιωπηλοί. Ναι, σιωπηλοί καθ’ ον χρόνον αυτοί έπρεπε ήδη να διακηρύττουν τη δόξα του Ιεχωβά και ν’ αναγγέλλουν τον Βασιλέα του και τη βασιλεία του. Η κατανόησις αυτής της ελλείψεώς των τους εταπείνωσε και τους εφόβισε πολύ. «Τότε είπα, Ω τάλας εγώ! διότι εχάθην· επειδή είμαι άνθρωπος ακαθάρτων χειλέων, και κατοικώ εν μέσω λαού ακαθάρτων χειλέων· επειδή οι οφθαλμοί μου είδον τον Βασιλέα, τον Ιεχωβά των δυνάμεων. Τότε επέτασε προς εμέ έν εκ των Σεραφείμ έχον εν τη χειρί αυτού άνθρακα πυρός, τον οποίον έλαβε δια της λαβίδος από του θυσιαστηρίου. Και ήγγισεν αυτό εις το στόμα μου, και είπεν, Ιδού, τούτο ήγγισε τα χείλη σου· και η ανομία σου εξηλείφθη, και η αμαρτία σου εκαθαρίσθη.»—Ησ. 6:5-7, ΑΣ.

27. Υπήρχε κάποια απόδειξις ότι η μακαριότης που αναφέρεται εις Δανιήλ 12:12 ήταν τώρα πλησίον στους δούλους της Βασιλείας;

²⁷ Ο Ιεχωβά έτσι τους ωδήγησε προς τα εμπρός, προς την έναρξι της περιόδου των 1.335 ημερών, η συμπλήρωσις δε της περιόδου αυτής περιγράφεται με τα εξής λόγια, εις Δανιήλ 12:12: «Μακάριος όστις υπομείνη, και φθάση εις ημέρας χιλίας τριακοσίας και τριάκοντα πέντε.» Οι ημέρες αυτές ήσαν, οι ίδιες, ένας μακάριος καιρός. Βήμα προς βήμα ο Ιεχωβά εξακολούθησε να τους οδηγή δια μέσου εκείνων των ετών, 1922, 1923, 1924 και 1925, που εκορυφώθησαν με την αποκάλυψι, τον Μάρτιο του 1925, της γεννήσεως της Βασιλείας.

28, 29. Ποιες απτές αποδείξεις υπήρχαν ότι μια νέα έννοια ευθύνης όσον αφορά τη Βασιλεία άρχιζε να βαρύνη τις εκκλησίες του λαού του Ιεχωβά;

²⁸ Στη διάρκεια της περιόδου αυτής η παρουσία του Ιεχωβά στον άγιό του ναό και η κατάστασις των καθαρισμένων χειλέων των μαρτύρων του και το μεγάλο έργο του αίνου που έπρεπε να εκτελέσουν, κατενοείτο από τα άτομα και διαπερούσε ολόκληρη την οργάνωσι. Ελάμβαναν ολοένα περισσότερη συναίσθησι της ανάγκης που είχαν εκείνο τον καιρό. Πριν απ’ αυτό, αν εξαιρέσουμε ολίγο συμπληρωματικό έργο που εξετελείτο από ευαγγελιζομένους εκκλησιών έπειτα από δημόσιες ομιλίες που εγίνοντο από τους λεγομένους «πίλγκριμ» αδελφούς, όλη η ακουστή μαρτυρία από σπίτι σε σπίτι εγίνετο από ένα μικρόν όμιλο «βιβλιοπωλών», καθώς ωνομάζοντο τότε οι σκαπανείς ή ολοχρόνιοι ευαγγελιζόμενοι. Η δράσις των υπηρετών της εκκλησίας και μερικών άλλων που εξεδήλωναν εκτίμησι των συμφερόντων του Κυρίου, περιωρίζετο γενικά στην τακτική διανομή φυλλαδίων, από σπίτι σε σπίτι. Αλλά μετά τη συνέλευσι του Σήνταρ Πόιντ του 1919, πολλοί άρχισαν να γίνωνται πιο δραστήριοι ως ευαγγελιζόμενοι εκκλησιών, αναλαμβάνοντας τη διανομή του Τόμου Ζ΄ των Γραφικών Μελετών σε σχήμα περιοδικού.

²⁹ Τότε, επίσης, εγίνετο αναζήτησις συνδρομητών στο περιοδικό Χρυσούς Αιών· έπειτα δε από αυτή τη δράσι από σπίτι σε σπίτι, διενεμήθη ομοίως το βιβλίο Η Κιθάρα του Θεού με τα δελτία του ερωτήσεων. Έτσι η από σπίτι σε σπίτι μαρτυρία ήλθε βαθμιαίως στο προσκήνιο μεταξύ των ευαγγελιζομένων εκκλησιών (ή εκείνων που διέθεταν μέρος μόνο του χρόνου των στο έργον του Κυρίου). Αλλ’ από τη συνέλευσι του Σήνταρ Πόιντ του 1922 αφυπνίσθησαν περισσότερο ως προς την επείγουσα ανάγκη του να δίνη ο καθένας τους μαρτυρία. Έχοντας όλοι συναίσθησι του τι περιελαμβάνετο στο έργον αυτό, διεκήρυξαν δημοσία ενώπιον του Ιεχωβά και επί παρουσία αλλήλων, ότι θα ενεργούσαν καθώς διετάσσοντο, «Διαφημίσατε, διαφημίσατε, διαφημίσατε τον Βασιλέα και την Βασιλείαν». Αφυπνίσθησαν ως προς τη σημασία της οράσεως στην οποίαν επεστήθη η προσοχή τους κατά τη συνέλευσι εκείνη του Σήνταρ Πόιντ του 1922. Με αυξανόμενο ζήλο, σε κάθε μήνα που περνούσε, ανταπεκρίθησαν στο έργο της διαφημίσεως. Αυτή η πάντοτε εντεινόμενη δράσις έλεγε κατ’ ουσίαν, «Ιδού εγώ, απόστειλόν με.»—Ησ. 6:8.

30. Πώς ξερριζώθηκε από τη διάνοια του υπολοίπου η ιδέα αμέσου μεταβάσεως στον ουρανό;

³⁰ Συνεπώς, όταν στην αρχή άκουσαν την κλήσι από ψηλά, «Τις θέλει υπάγει δια ημάς;» η απόκρισις, «Ιδού εγώ, απόστειλόν με,» ήταν ασθενής. Αλλά καθώς περνούσαν οι ημέρες και οι μήνες, αποκτούσε δύναμι και μέγεθος. Η παλαιά ιδέα της σύντομης μεταβάσεως στον ουρανό παρέμενε ακόμη στη διάνοια και κάπως ανυπόμονα ανέβαινε στον Ιεχωβά η ερώτησις, «Έως πότε;» Αυτός απήντησε: «Εωσού ερημωθώσιν αι πόλεις, ώστε να μη υπάρχη κάτοικος, και αι οικίαι, ώστε να μη υπάρχη άνθρωπος, και η γη να ερημωθή παντάπασιν.» (Ησ. 6:11) Έτσι διεσκόρπισε την ιδέα κάποιας αμέσου «μεταβάσεως οίκαδε» (στον ουρανό) και συνεκέντρωσε την προσοχή στη σπουδαιότητα του μεγάλου έργου που επρόκειτο να γίνη υπό την διεύθυνσί του επάνω στη γη.

31. Σε ποιο μεγάλο γεγονός επεστήθη η προσοχή των δούλων του Ιεχωβά στη Σκοπιά της 1ης Μαρτίου 1925;

³¹ Κατόπιν ήλθε το μεγάλο γεγονός εκείνου του καιρού. Την 1η Μαρτίου 1925, Η Σκοπιά (στην Αγγλική) εξεδόθη με το άρθρο «Γέννησις του Έθνους» που εξηγούσε—όσο καθαρά μπορούσε τότε να διακριθούν—τη σημασία των ωδίνων του τοκετού που επήλθαν στη γυναίκα του Ιεχωβά, τον τοκετό που επηκολούθησε και κατόπιν τη γέννησι των τέκνων της. Αυτή η όρασις που προήρχετο από το θρόνο ηλέκτρισε τους πιστούς δούλους, και πολύ αναστάτωσε τους γογγυστάς που είχαν ακόμη υπολειφθή στη Σιών. Τώρα δεν επρόκειτο να υπάρξη σταμάτημα της κυματοειδούς προελάσεως των δούλων του Θεού που εζωογονήθησαν. Τώρα, εμπρός, προς τα εμπρός, μέσα στη λαμπρότητα της κατανοήσεώς των για την ίδρυσι της Βασιλείας στον ουρανό και τη μακαρία των σχέσι προς αυτήν εδώ επάνω στη γη.»—Ησ. 66:10-14· Αποκάλ. 14:1-3.

32. Τι ήταν το μεγαλύτερο έργο που επετελέσθη στον λαόν του Ιεχωβά μεταξύ του 1914 και του 1926;

³² Βλέποντάς το από αυτή την άποψι, διακρίνομε ότι το μεγαλύτερο μέρος του έργου που έγινε μεταξύ του 1914 και του 1926 ήταν προπαρασκευαστικό, προετοιμάζοντας την οργάνωσι του Ιεχωβά και τον λαόν του ονόματός του για το ισχυρό παγγήινο έργο κηρύγματος, που υπελείπετο να γίνη πριν από το τέλος του παλαιού αυτού κόσμου.—Ματθ. 24:14· Ψαλμ. 110:3.

ΕΝΑ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΑΤΟ ΕΤΟΣ

33. Τι έκαμε η κατάλληλη κατανόησις του ζητήματος χαρακτήρ ή διαθήκη για τον ένθερμον μάρτυρα του Ιεχωβά;

³³ Τον Μάιο του 1926, ένα άλλο σημαντικότατο γεγονός ήλθε για τους εθελοντάς του Ιεχωβά με την εμφάνισι στη Σκοπιά του άρθρου «Χαρακτήρ ή Διαθήκη—Ποιο από τα Δύο;» Αυτό έφερε επίσης πολλή ευτυχία στους ειλικρινείς δούλους του Ιεχωβά οι οποίοι προσπαθούσαν να «αναπτύξουν χαρακτήρα» επί έτη και οι οποίοι μέσα τους εγνώριζαν ότι δεν το επετύγχαναν. Τώρα άρχισαν να βλέπουν τις υποχρεώσεις τής διαθήκης των, πιστότητα σ’ εκείνο που θα έφερνε την επιδοκιμασία του Ιεχωβά. Αυτό έφθασαν να το κατανοούν και να το εκτιμούν. Η διαφώτισις αυτή κατέστησε ευτυχείς πολεμιστάς εκείνους που προηγουμένως ήσαν, σε κάποιον τουλάχιστον βαθμό, απολογητικοί θιασώται της «αναπτύξεως χαρακτήρος». Δεν ήταν πια ο αντικειμενικός των σκοπός το να προσπαθούν απλώς να φαίνωνται ήπιοι! Τώρα έβλεπαν τους εαυτούς των ως αφιερωμένους, δεσμευμένους δούλους, μ’ ένα Θεόδοτο έργο προς εκτέλεσιν, μ’ ένα θεοκρατικόν διορισμό. Αλλά ζητούσαν κάτι για να εργασθούν μ’ αυτό.

34. Ποια εξάρτυσις ήταν διαθέσιμη στους διαγγελείς της Βασιλείας για τη διακήρυξι των μεγάλων αληθειών που απεκαλύφθησαν μεταξύ 1922 και 1926;

³⁴ Πριν από το 1926 ο λαός του Ιεχωβά είχε πολύ ολίγα προς την κατεύθυνσι της εξαρτύσεως που του εχρειάζετο για να εργασθή. Οι επτά τόμοι των Γραφικών Μελετών είχαν εξυπηρετήσει τον σκοπό τους και δεν υπήρχε πλέον απόθεμά των. Τα βιβλιάρια «Άδης» και «Η Επάνοδος του Κυρίου Ημών» είχαν επίσης εξυπηρετήσει τον σκοπό τους και ήσαν απηρχαιωμένα όσον αφορά τις απαιτήσεις για έργον αναγγελίας της Βασιλείας. Τα τελευταία βιβλία Δύνανται οι Ζώντες να Ομιλώσι μετά των Νεκρών; και Εκατομμύρια Ήδη Ζώντων Ουδέποτε θα Αποθάνουν! εξυπηρέτησαν τον σκοπό τους. Το βιβλιάριο Δύνανται οι Ζώντες να Ομιλώσι μετά των Νεκρών; ήταν ένα ωραίο μέσον υπερασπίσεως των ανθρώπων από την επίθεσι του πνευματισμού που τότε επλημμύριζε τη γη και έκανε πολλούς να προσπαθούν να επικοινωνήσουν με τους νεκρούς των στο τέλος του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου· ενώ το βιβλιάριο Εκατομμύρια Ήδη Ζώντων Ουδέποτε θα Αποθάνουν! παρουσίαζε ζωηρά τη Βασιλεία ως μια πραγματικότητα μέλλουσα ακόμη, με τις μεγαλειώδεις δυνατότητές της ζωής αιωνίου επάνω στη γη υπό την ένδοξη εκείνη κυβέρνησι.

35. Ποιο πολύ αποτελεσματικό έργον επετελέσθη με το βιβλίο Η Κιθάρα του Θεού;

³⁵ Κατόπιν, έως το 1926, τα βιβλία Παρηγορία Για τους Ιουδαίους και Η Κιθάρα τον Θεού—που το δεύτερο αυτό περιείχε τις θεμελιώδεις διδασκαλίες της Γραφής—ήσαν επί πέντε σχεδόν χρόνια τα κύρια μέσα για τη μαρτυρία από σπίτι σε σπίτι. Είναι αλήθεια ότι κατά την εποχή εκείνη Η Κιθάρα του Θεού έκαμε ένα ισχυρό έργο. Αλλά καθ’ όσον αφορά μια συγχρονισμένη γνώσι των σκοπών του Ιεχωβά, όλος ο κόσμος ήσαν παιδιά, που εχρειάζοντο εκπαίδευσι στις θεμελιώδεις Γραφικές διδασκαλίες. Οι άνθρωποι καλής θελήσεως έγιναν σαν μικρά παιδιά και απερρόφησαν τη Γραφική διδασκαλία, ευλογήθησαν και διεφωτίσθησαν, με αποτέλεσμα το να προοδεύσουν. Εν τούτοις, δεν υπήρχε τίποτε που ν’ αναγγέλλη την εγκαθιδρυμένη Βασιλεία, τον ανάσσοντα Βασιλέα της και τις γραμμένες κρίσεις του Ιεχωβά που απητείτο να διακηρυχθούν. Δεν υπήρχε τίποτε που ν’ αντανακλά επαρκώς το μεγάλο φως που είχε αυγάσει επάνω στον λαόν του Ιεχωβά από το 1922.

ΚΑΙΡΟΣ ΓΙΑ ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΚΑΙ ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΙ

36, 37. (α) Τι είδους άγγελμα απητείτο για κείνο τον καιρό; (β) Πώς ο Ιεχωβά το επρομήθευσε στον καιρό του ακριβώς;

³⁶ Ήταν καιρός κρίσεως. Μια πιο δυναμική διακήρυξις ήταν κατάλληλη και αναγκαία. Ο καιρός είχε έλθει· η οργάνωσις βρισκόταν στο σημείο που θα μπορούσε ν’ αναλάβη τις βαρύτερες αυτές υποχρεώσεις. Ο λαός του διεφωτίσθη για να υπηρετήση την αγία υπόθεσι του Δημιουργού του. (Ησ. 43:21) Έτσι στο 1926 ο Ιεχωβά, μέσα στη διακριτική του εποπτεία, στον κατάλληλο καιρό παρήγαγε το βιβλίο Απελευθέρωσις, αφιερωμένο στο άγιον όνομα του Θεού με τα λόγια, «Σεις είσθε μάρτυρές μου . . . και εγώ ο Θεός.»—Ησαΐας 43:12. Αυτό ήταν σαν να εδόθη τώρα εντολή στον προετοιμασμένο λαό του να προχωρήση σαν ελεύθερος, απελευθερωμένος κήρυξ του νέου του κόσμου. Μια υπερβολικά ευτυχισμένη περίπτωσις ήταν αυτή!

³⁷ Σχολιάζοντας το βιβλίο Απελευθέρωσις, ο τότε πρόεδρος της Εταιρίας Σκοπιά είπε: «Ήλθε ο καιρός που πρέπει να δοθή στους λαούς της γης μια εντατική μαρτυρία ότι ο Ιεχωβά είναι ο μεγάλος Θεός του σύμπαντος, και ότι έθεσε τον Βασιλέα του, Χριστόν Ιησούν, επάνω στο θρόνο του.» Σχεδόν ταυτόχρονα Η Σκοπιά (15ης Ιουλίου 1926, σελίς 210, στην Αγγλική) ανήγγειλε: «Εφάνη κατάλληλο να κάμωμε διευθετήσεις για μια άλλη παγκόσμια μαρτυρία . . . και συνεπώς η Κυριακή, 1η Αυγούστου, έχει προσδιορισθή γι’ αυτόν τον σκοπό. Το θέμα που θα χρησιμοποιηθή σ’ αυτή την περίπτωσι είναι: ‘Η ΕΝΑΡΞΙΣ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΚΟΣΜΟΥ’. Οι τάξεις προετοιμάζονται να έχουν πολλές δημόσιες υπηρεσίες σ’ αυτή την ημερομηνία, για να δοθή στους ανθρώπους μια ακόμη ειδική ευκαιρία ν’ ακούσουν για τον Βασιλέα και τη βασιλεία του που είναι τώρα ανάμεσά μας.» Ο καιρός της απελευθερώσεως, που ανεμένετο επί μακρόν και ήταν πολύ επιθυμητός, εφαίνετο τώρα ότι είχε έλθει. Τώρα η ορατή οργάνωσις του Ιεχωβά εκινείτο προς τα εμπρός με περισσότερη προθυμία και σθένος, εξηρτισμένη και εντεταλμένη για το ένδοξο έργο της.

38. (α) Ποιες πύρινες κρίσεις του Ιεχωβά διεκηρύχθησαν πριν από το 1926; (β) Πώς υστερούσαν ως εκπαιδευτικά μέσα;

³⁸ Αλλά εδώ δεν θέλομε ν’ αφήσωμε την εντύπωσι ότι δεν διεκηρύχθησαν πύρινες κρίσεις του Ιεχωβά από την οργάνωσί του πριν από το 1926. Αυτό δεν θα ήταν ορθό. Μερικά πολύ ισχυρά και διαφωτιστικά αγγέλματα εξεδόθησαν σε όλο το διάστημα από το 1922 και έπειτα, αλλά ήσαν σε μορφή φυλλαδίων και ήσαν πολύ σύντομα και περιωρισμένα στο εκπαιδευτικό των πεδίον. Απαριθμούμε μερικά απ’ αυτά: Στο 1922 η «Απόφασις» που εξέθετε τη θρησκεία του Διαβόλου, της οποίας 10.000.000 και πλέον αντίτυπα διενεμήθησαν σ’ εκείνο το έτος και πάνω από 13.000.000 επιπροσθέτως στο 1923. Το «Άγγελμα Ελπίδος» στο 1925 είχε ευρεία διανομή· επίσης το περιοδικό Η Σκοπιά στις στήλες του εξέθετε άφοβα την Κοινωνία των Εθνών. Αλλά το μεγαλύτερο μέρος αυτής της ύλης ήταν κατάλληλο μόνο για ν’ αφήνεται στους ανθρώπους ως διαφωτιστική πληροφορία. Οι εργάται από σπίτι σε σπίτι δεν είχαν τίποτε να διαθέσουν στον λαό για διαρκή μελέτη και εξέτασι ώσπου το βιβλίο Απελευθέρωσις τα επρομήθευσε όλα αυτά και περισσότερα ακόμη.

39. Ποιες είναι μερικές αποδείξεις του πώς τα άρθρα της Σκοπιάς στο 1926 αντανακλούσαν τη διαφωτισμένη πρόοδο που ήταν αναγκαία για την εποχή εκείνη;

³⁹ Η Σκοπιά στο 1926 αντανακλούσε επίσης αυτή την ανανεωμένη και διαφωτισμένη πρόοδο της θεοκρατικής οργανώσεως, με θέματα σαν το «Ποιος θα Τιμήση τον Ιεχωβά;» «Η Υπακοή Οδηγεί στη Ζωή», «Αγιασμός εις τον Κύριον», «Θυσία και Υπηρεσία», «Θυσία και Υπακοή», «Ο Ληνός», «Ο Άρχων της Ειρήνης», «Ο Λίθος της Σιών», «Λίθος Προσκόμματος», «Ελευθερία των Δεσμίων», και «Ο Δικαιωματικός Κυβερνήτης της Γης». Ολοένα ευρύτερα άνοιγαν οι καταρράκτες του ουρανού και ο επεκτεινόμενος χείμαρρος της αληθείας της Βασιλείας εξεχύνετο, πρώτα επάνω στους διακόνους του Ιεχωβά και έπειτα σε όλη την οικουμένη.—Ζαχ. 14:8.

40. Ποια σημαντικά γεγονότα έλαβαν χώραν στο Λονδίνον κατά την θερινή συνέλευσι του 1928;

⁴⁰ Προσθέστε σ’ αυτά και τη συνέλευσι που έγινε στο Λονδίνον της Αγγλίας κατά τα μέσα του θέρους του 1926, όπου παρουσιάσθη μια «Μαρτυρία στους Άρχοντας του Κόσμου» και κατόπιν αργότερα ετυπώθη και διενεμήθη σε εκατομμύρια. Και, επίσης, τη δημοσία ομιλία εκεί, «Γιατί Κλονίζονται οι Παγκόσμιες Δυνάμεις—Το Φάρμακον», η οποία διεκήρυττε τολμηρά και ετόνιζε το γεγονός ότι τα έθνη του «Χριστιανικού κόσμου», έχοντας τώρα εκλέξει τη βδελυκτή των Κοινωνία των Εθνών αντί της εγκαθιδρυμένης βασιλείας του Ιεχωβά δια του Ιησού Χριστού, έπεφταν στην τελική και ολοκληρωτική των καταστροφή· αλλ’ ότι η απερριμμένη, μονίμως εγκαθιδρυμένη Βασιλεία θ’ απεδεικνύετο πραγματικά ότι είναι το μόνο φως, το μόνο φάρμακο για όλα τα άτομα καλής θελήσεως.—Η Σκοπιά, 15ης Ιουλίου 1926 (στην Αγγλική).

41. Ποιο αποτέλεσμα είχε στον λαόν του Ιεχωβά το μεσουράνημα όλων αυτών των γεγονότων;

⁴¹ Όλα αυτά τα συναρπαστικά γεγονότα, που συνέβησαν στο 1926, προσδιώρισαν το έτος εκείνο ως ένα έτος εξαιρετικής ευτυχίας για τον συναθροισμένον λαόν του ονόματος του Ιεχωβά. Το έτος αυτό εσημείωσε το τέλος της περιόδου αναμονής, που ήταν περίοδος 1.335 ημερών. Εισήγαγε σε μια νέα εποχή, μια δίχως τέλος εποχή ευτάκτου υπηρεσίας, συστηματικής, θετικής εκπαιδεύσεως όσον αφορά τις πραγματικότητες της εγκαθιδρυμένης Βασιλείας. Μικρή έναρξις, ναι, εν συγκρίσει με ό,τι βλέπομε τώρα, αλλά, ωστόσο, για τον καιρό της, ισχυρή, απαράμιλλη.—Ζαχ. 4:9, 10.

42, 43. Πώς τα έτη 1927 και 1928 δείχνουν συνέχεια της επεκτάσεως του έργου;

⁴² Στο επόμενο έτος, 1927, οι διαγγελείς της Βασιλείας του Ιεχωβά που προχωρούσαν, ανέλαβαν με ευτυχία, για μελέτη και παγκόσμια διανομή, το βιβλίο Δημιουργία. Σ’ αυτό το έτος ανέλαβαν επίσης την απροσδόκητη χρήσι του ραδιοφώνου, που δίνει μεγάλη διεύρυνσι σε κάθε ανακοίνωσι, για διακήρυξι του αγγέλματος της Βασιλείας σε όλη τη γη.

⁴³ Κατόπιν στο 1928 εδόθη περισσότερο χαροποιά εξάρτυσις για την ακαταμάχητη προέλασι των κηρύκων της Βασιλείας: τα βιβλία Καταλλαγή και Κυβέρνησις. Και ούτω καθεξής, με κάθε παρερχόμενο έτος, με αύξησι επί αυξήσεως του ογκουμένου πλήθους των διαγγελέων της Βασιλείας, τα μέσα με τα οποία ειργάζοντο και ο τρόπος της εργασίας των εξακολουθούσαν μεγαλειωδώς να επεκτείνωνται. Σήμερα, ανασκοπώντας τα γεγονότα, σημειώνομε το 1926 ως τον χρόνον ενάρξεως αυτής της πάντοτε βαθυνόμενης ειδικής ευτυχίας εκείνων που, έχοντας υπομείνει, έφθασαν τελικά στο τέλος των προειπωμένων 1.335 ημερών κατά το αξιοσημείωτο εκείνο έτος.

ΣΥΓΚΡΙΣΕΙΣ

44. Πώς η αύξησις σε αριθμό των διαγγελέων της Βασιλείας επηρεάσθηκε από την πρόοδο του φωτός της αληθείας;

⁴⁴ Σε κατακλείδα, εμείς οι πολλές εκατοντάδες χιλιάδων σημερινοί τακτικοί αναγνώσται του παρόντος τεύχους του περιοδικού αυτού που κυκλοφορεί σε 1.825.000 αντίτυπα, ας σταματήσωμε εδώ και ας συλλογισθούμε την υπερχειλίζουσα ευτυχία που πλείστοι από μας συνεμερίσθησαν εν πνεύματι, ενώ άλλες εικοσάδες χιλιάδων από μας, της ίδιας ποίμνης υπό τον Ένα Ποιμένα, συνεμερίσθημεν αυτή την απέραντη ευτυχία και εν πνεύματι και με την πρόσωπική μας παρουσία στη Συνέλευσι Κοινωνίας του Νέου Κόσμου των Μαρτύρων του Ιεχωβά κατά τις χρυσές εκείνες ημέρες του Ιουλίου του 1958, στο Στάδιο Γιάγκη της Νέας Υόρκης και κοντά σ’ αυτό, η οποία συνέλευσις εμεσουράνησε κατά την εξαιρετική εκείνη ογδόη ημέρα με τη δημοσία ομιλία, η οποία απηυθύνετο όχι μόνο στους 165.829 αμέσους ακροατάς, αλλά και στους πολύ περισσοτέρους, αναρίθμητους που την ίδια ώρα είχαν ρυθμίσει τα ραδιόφωνά των και άκουαν το «Μετά τον Αρμαγεδδώνα—ο Νέος Κόσμος του Θεού» να εκπέμπεται από τον ραδιοφωνικό σταθμό του Νέου Κόσμου, το WBBR!

45, 46. (α) Ποια σχέσι είχε το ευτυχές έτος 1926 με τη μακριά διασκορπισμένη και σταθερά επεκτεινόμενη οργάνωσι του παρόντος; (β) Από τι εξαρτάται το να εξακολουθήση οποιοδήποτε άτομο να συμμετέχη στην κοινωνία του Νέου Κόσμου του Ιεχωβά;

⁴⁵ Από αυτό το μεγάλο πλήθος που ήταν στη Νέα Υόρκη και κοντά σ’ αυτήν, ολίγοι σχετικώς, ίσως πέντε ή δέκα χιλιάδες, μπορούσαν τότε να θυμηθούν ότι στο 1914, στις Ηνωμένες Πολιτείες, μόνο τριακόσιοι περίπου ολοχρόνιοι «βιβλιοπώλαι» (τώρα σκαπανείς) διέδιδαν τακτικά τις Βιβλικές αλήθειες υπό την διεύθυνσι της Εταιρίας Σκοπιά. Τότε δεν ετηρείτο καθόλου έκθεσις του συμπτωματικού ή τακτικού κηρύγματος από σπίτι σε σπίτι από μερικώς απασχολουμένους στο έργον ευαγγελιζομένους (εκκλησιών). Έπειτα από οκτώ έτη (το 1922) ο μικρός όμιλος και των ολοχρονίων και των μερικώς απασχολουμένων κηρύκων της Βασιλείας από σπίτι σε σπίτι αριθμούσε 2.814 διαγγελείς. Ως το 1926 δεν ηυξήθη ο αριθμός αυτός. Αλλά στο 1927, αμέσως μετά την προειπωμένη έναρξι της μεγάλης ευτυχίας, που επρόκειτο ν’ αρχίση στο τέλος της περιόδου των 1.335 ημερών (το 1926), 3.357 σκαπανείς και ευαγγελιζόμενοι εκκλησιών από σπίτι σε σπίτι συμμετείχαν με χαρά στη διακήρυξι της βασιλείας του Ιεχωβά. Κατόπιν, το επόμενο έτος (1928), διπλασιαζόμενο σχεδόν πάλι στις Ηνωμένες Πολιτείες, το ευτυχές αυτό πλήθος περιελάμβανε 6.040. Αλλά σε όλο τον κόσμο εκήρυτταν 23.988 διάκονοι. Και έτσι κατά τα επόμενα είκοσι πέντε έτη έως τώρα, σε όλες τις χώρες της γης και στις μακρινές νήσους, αυτό το αδιάκοπα επεκτεινόμενο ορατό πλήθος (που στο 1953 αριθμούσε 519.982 και πλέον) με ζήλο και χαρά εξακολουθεί να «αγγέλλη την βασιλείαν του Ιεχωβά»!

⁴⁶ Αληθινά το 1926 εισήγαγε σ’ έναν καιρό μακαριότητος που θ’ αποδειχθή ατελεύτητη. Μακάριος πράγματι είναι ο κλήρος όλων όσοι τώρα προθύμως εντάσσονται στην καθαρή οργάνωσι του Ιεχωβά, συμμετέχοντας εκεί εγκαρδίως στην προοδευτική της δράσι. Για όλους τους επιμελείς, ευτυχείς ομιλητάς της ευτυχούς κοινωνίας του Νέου Κόσμου του Θεού, η προστασία του, η διαφύλαξις και η τελική απελευθέρωσις στον αιώνιο νέο κόσμο του, εξαρτώνται από το να παραμένωμε ευγνωμόνως και να είμεθα ευπειθείς στην εγκαθιδρυμένη βασιλεία του υπό τον ακατανίκητον Βασιλέα του, Χριστόν Ιησούν. Ενωμένοι, λοιπόν, ας εξακολουθήσωμε να υποτασσώμεθα στη θεία εξουσία του, για τον αυξανόμενο αίνο του ονόματος του Ιεχωβά.—Ρωμ. 13:1.