Έζησα Εξόριστος στη Σιβηρία

Τον Νοέμβριο του 1955, ως Γερμανός πολίτης, μπόρεσα να επιστρέψω στη γενέτειρά μου ύστερ’ από τεσσεράμισυ χρόνια εξορίας στη Σιβηρία. Εν τούτοις, πολλοί μάρτυρες του Ιεχωβά από την περιφέρεια του Μέμελ, από τη Λιθουανία, τη Λεττονία, την Εσθονία, τη Βεσσαραβία και την Ουκρανία, καθώς και από άλλα μέρη της Ρωσίας, οι οποίοι δεν έχουν τη Γερμανική υπηκοότητα, βρίσκονται ακόμη στην ψυχρή εκείνη χώρα. Με παρεκάλεσαν πολλοί απ’ αυτούς να κάμω μια έκθεσι προς τους μάρτυρας του Ιεχωβά που βρίσκονται σε άλλα μέρη του κόσμου.

Όταν οι Ρωσικές δυνάμεις κατέλαβαν διάφορα μέρη της Γερμανίας, εγώ διέμενα στην Ανατολική Πρωσσία, στο Μέμελ. Επειδή ήμουν ένας από τους μάρτυρας του Ιεχωβά, είχα ήδη περάσει πάνω από έξη χρόνια σε διάφορες φυλακές και ιδρύματα κάτω από το καθεστώς του Χίτλερ. Όταν ο Χίτλερ διέταξε την εκκένωσι του Μέμελ [που τώρα ονομάζεται Κλαϊπέντα], όλοι σχεδόν οι κάτοικοι της περιοχής αυτής κατέφυγαν στη Γερμανία. Εγώ δεν έλαβα μέρος σ’ αυτή τη φυγή. Δεν μπορούσα να εξοικειωθώ με την ιδέα ν’ αναζητήσω καταφύγιο κάτω από το καθεστώς του Χίτλερ που είχε επιφέρει τόσο απερίγραπτη θλίψι στους μάρτυρας του Ιεχωβά. Σκέφθηκα επίσης ότι οι Κομμουνισταί θα έδειχναν λίγη επιείκεια στους μάρτυρας του Ιεχωβά οι οποίοι τόσο πολύ είχαν υποφέρει κάτω από το Χιτλερικό καθεστώς. Πόσο έσφαλλα! Είμαι πεπεισμένος περισσότερο από κάθε άλλη φορά ότι αυτός ο κόσμος διευθύνεται και καθοδηγείται από τον αόρατον άρχοντά του, τον Σατανά.

Όσο για τον διωγμό των μαρτύρων του Ιεχωβά, η κομμουνιστική μορφή διακυβερνήσεως απεκαλύφθη ότι ήταν ένας αληθινός μιμητής του Χίτλερ και του εθνικιστικού του κόμματος. Με την επέλασι των Ρώσων οι κληρικοί και οι κήρυκες ετράπησαν σε φυγή κι εγκατέλειψαν πίσω τους το ποίμνιό τους. Τότε, πολλοί μάρτυρες του Ιεχωβά, βλέποντας τους ανθρώπους αυτούς σε δεινή κατάστασι, είχαν την ευκαιρία να τους κηρύξουν για τη βασιλεία του Θεού. Συχνά παρεκλήθησαν οι μάρτυρες του Ιεχωβά να κηρύξουν σ’ αυτούς. Το αποτέλεσμα ήταν ότι εδημιουργήθησαν μερικές νέες εκκλησίες σ’ αυτό το μέρος της γης. Πολλά άτομα αφιερώθησαν στον Ιεχωβά και εβαπτίσθησαν. Τα λίγα αντίτυπα της Σκοπιάς που είχαμε ανεγινώσκοντο στις συναθροίσεις που εγίνοντο τακτικά. Όχι μόνο ανεγινώσκοντο εκεί αλλά και ανετυπώνοντο και διενέμοντο μεταξύ του κοινού λαού. Όλα αυτά δεν ήσαν κρυμμένα από τα βλέμματα της Ρωσικής αστυνομίας. Πολλές φορές ετέθημεν υπό κράτησιν και αφέθημεν ελεύθεροι έπειτα από μακρές ανακρίσεις σχετικά με τις διδασκαλίες και την οργάνωσι των μαρτύρων του Ιεχωβά. Εγνωρίζαμε ότι η μυστική αστυνομία έστελλε κατασκόπους μέσα στην εκκλησία για να διαπιστώση τι συζητούσαμε. Τίποτε δεν είχαμε ν’ αποκρύψωμε. Εμείς εκηρύτταμε τον Λόγον του Θεού και απεβλέπαμε στη βασιλεία του Θεού ως την μόνην ελπίδα του κόσμου. Στο έτος 1949 μπόρεσα να μιλήσω σε 300 σχεδόν άτομα που παρηκολούθησαν μια συνάθροισι. Τα εδάφια Ησαΐας 25:6-8 (a) ήταν το Γραφικό μου θέμα. Ετόνισα μ’ αυτά τα εδάφια το πώς ο Ιεχωβά θα ευλογούσε πλούσια εκείνους που τον υπηρέτησαν και ότι ο θάνατος θα κατεπίνετο δια νίκης και ότι ο Ιεχωβά θα εσπόγγιζε τα δάκρυα από τα πρόσωπα των ανθρώπων, το δε όνειδος του λαού του θα το εξήλειφε από τη γη, διότι ο Ιεχωβά τα είπε αυτά.

Την άλλη μέρα με συνέλαβαν ενώ εβάδιζα στον δρόμο. Επέρασα δύο μέρες στο κρατητήριο της αστυνομίας και κατόπιν απολύθηκα πάλιν ύστερ’ από πολλές ώρες ανακρίσεως. Ύστερ’ από λίγες μέρες υποχρεώθηκα να παρουσιασθώ πάλι στην αστυνομία. Εκεί μου είπαν να γράψω μια ακριβή έκθεσι για την οργάνωσι των μαρτύρων του Ιεχωβά. Έγινε μια έκθεσις για την εγκαθιδρυμένη ήδη βασιλεία του Ιεχωβά Θεού, μαζί με πολλές άλλες επίκαιρες αλήθειες. Ετονίσθη επίσης ότι οι μάρτυρες του Ιεχωβά εδιώκοντο τρομερά κάτω από το Χιτλερικό καθεστώς και ότι στις 7 Οκτωβρίου του 1934 εστάλησαν τηλεγραφήματα από εκκλησίες των μαρτύρων του Ιεχωβά σε πολλές χώρες προς την Γραμματεία του Ράιχ στο Βερολίνο, που έλεγαν όλα το ίδιο, δηλαδή: «Η από μέρους σας κακή μεταχείρισις των μαρτύρων του Ιεχωβά διεγείρει όλους τους αγαθούς ανθρώπους επάνω στη γη και ατιμάζει το όνομα του Θεού. Απόσχετε περαιτέρω διώξεως των μαρτύρων του Ιεχωβά· άλλως, ο Θεός θα σας καταστρέψη κι εσάς και το εθνικό σας κόμμα.»

Δεν υπάρχει αμφιβολία κατά τη γνώμη μου, ότι η έκθεσις αυτή εστάλη στο αρχηγείο της αστυνομίας στη Μόσχα. Το πρώτο σοβαρό πλήγμα κατεφέρθη εναντίον των μαρτύρων του Ιεχωβά σ’ αυτό το μέρος της Ρωσίας τον Σεπτέμβριο του 1950. Μια νύκτα όλοι οι υγιείς αδελφοί και μερικές αδελφές συνελήφθησαν από την αστυνομία και ωδηγήθησαν στις φυλακές του υπουργείου ασφαλείας, στη Βίλνα. Εκεί εκρατήθησαν έξη μήνες, οπότε έφθασαν τελικά οι καταδίκες από τη Μόσχα για όλους σχεδόν αυτούς, να εγκλεισθούν στις σωφρονιστικές φυλακές επί δέκα χρόνια. Ύστερ’ από έξη μηνών εκνευριστικές ανακρίσεις και διωγμούς, πολλών τα νεύρα υπέστησαν κλονισμό. Πολλοί υπέφεραν βαριά από την καταπόνησι που εδοκίμασαν στη διάρκεια ανακρίσεων. Μερικοί απ’ αυτούς εξήχθησαν από τις σωφρονιστικές φυλακές και εισήχθησαν σε στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας. Πολλοί εξηναγκάσθησαν να εργάζωνται υπογείως, μέσα ανθρακωρυχεία. Μερικοί εστάλησαν προς τα βόρεια, στο κακόφημο στρατόπεδο το γνωστό ως Βορκούτα. Υπάρχουν ακόμη μερικοί αδελφοί μας που εργάζονται σ’ αυτό το μέρος.

Κάνει πολύ κρύο εκεί. Δεν υπάρχει κανενός είδους βλάστησις σ’ εκείνο τον τόπο, ο δε χειμώνας είναι μακρός, ενώ το θέρος είναι βραχύ. Πολλοί από τους αδελφούς έγιναν ανίκανοι για εργασία και ανάπηροι από τις υπερανθρώπινες απαιτήσεις του σκληρού κομμουνιστικού καθεστώτος. Μερικοί απ’ αυτούς εστάλησαν κατόπιν στις οικογένειές των στη Σιβηρία.

Στο τέλος του Μαρτίου 1951, ήλθε το δεύτερο κύμα του διωγμού. Όσοι δεν είχαν συλληφθή ως τότε, όπως λόγου χάριν οι γέροι, οι ηλικιωμένες γυναίκες, τα παιδιά, τα βρέφη και άλλοι που δεν τους είχαν συνάξει, εισήχθησαν στα Ρωσικά κρατητήρια. Κανενός δεν εφείσθησαν οι διώκται, αλλά όλους τους μετέφεραν με φορτηγά αυτοκίνητα σε εμπορικές αμαξοστοιχίες που κατηυθύνοντο στη Σιβηρία. Μόνο πολύ λίγα ατομικά υπάρχοντα μπορούσαν να πάρουν μαζί τους, λίγο αλεύρι, λίγα ρούχα, μερικοί δε μπόρεσαν να πάρουν και τα στρώματά τους. Κάθε άλλο πράγμα έπεφτε στα χέρια των αστυνομικών αρχών. Όλες οι αποσκευές τότε εξηλέγχοντο από τους Κομμουνιστάς με μεγάλη προσοχή για να εξακριβωθή μήπως υπήρχαν Γραφές ή έντυπα της Σκοπιάς μεταξύ αυτών.

Από τη Βίλνα είδαμε δύο μεγάλες εμπορικές αμαξοστοιχίες, των οποίων η καθεμιά απετελείτο από πενήντα περίπου βαγόνια για ζώα. Μέσα σ’ αυτά οι μάρτυρες του Ιεχωβά από όλους τους τόπους απήχθησαν σε μια χώρα για να πεθάνουν ή ν’ αγωνισθούν για να ζήσουν. Τα βαγόνια ήσαν παραφορτωμένα. Δεν υπήρχε θέσις για να καθήση κανείς. Η τροφή ήταν παράξενη και πολύ κατώτερη. Οι μάρτυρες του Ιεχωβά απέδιδαν ευχαριστίες και αίνους στον ουράνιο Πατέρα τους στη διάρκεια όλων αυτών των δυσκόλων καιρών. Ενεθάρρυναν ο ένας τον άλλον. Με την εξέτασι του λόγου του Ιεχωβά εδίδετο σε όλους παρηγορία και θάρρος να συνεχίσουν τον αγώνα οτιδήποτε κι αν συνέβαινε. Οι λόγοι που είχαν ειπεί στους ανθρώπους για να τους παρηγορήσουν στο τέλος του κόσμου τούτου αποτελούσαν τώρα μια μεγάλη παρηγορία σ’ αυτούς τους μάρτυρας του Ιεχωβά που ήσαν σωρευμένοι μέσα σε βαγόνια κτηνών. Βροντερή ήταν η ψαλμωδία των ύμνων της Βασιλείας που έψαλλαν, αλλ’ αργότερα κι αυτό ακόμη απηγορεύθη από τους Σοβιετικούς στρατιώτες.

Ύστερ’ από δεκατρείς ημέρες όλοι οι μάρτυρες του Ιεχωβά έφθασαν στον προορισμό τους, ταξιδεύοντας μερόνυχτα μέσα σε βαγόνια κτηνών. Κατόπιν μας ανεκοινώθησαν τα εξής: «Ως εχθροί του Κράτους εξορίζεσθε ισοβίως στη Σιβηρία. Εγκαταλείψατε κάθε ελπίδα που ίσως να έχετε ότι θα μπορέσετε ποτέ να επιστρέψετε στην πατρίδα σας.»

Οι μάρτυρες του Ιεχωβά διεσκορπίσθησαν τότε ως σκλάβοι εργάτες σε διάφορα συλλογικά αγροκτήματα μεταξύ Τομσκ και Ιρκούτσκ, μερικοί δε και πέρα από τον τόπο εκείνο. Μόνο η προστασία και η βοήθεια του Ιεχωβά μάς έδιναν δύναμι ν’ αντιμετωπίσωμε αυτή την κατάστασι. Μπροστά μας ήταν μια ζωή με το φάσμα της πείνας. Τα τρόφιμα που είχαν συναποκομίσει μερικοί από μας εξηντλήθησαν αμέσως. Τα συλλογικά αγροκτήματα δεν ήσαν επίσης σε καλή κατάστασι. Οι ηγέται αυτών των κέντρων Σοβιετικής εξάψεως δεν εσκέφθησαν να προμηθεύσουν στους υποσιτισμένους αυτούς και δεινοπαθούντας λίγο ψωμί προτού έλθη η νέα εσοδεία. Ευεργετικά ιδρύματα εργασίας δεν βρίσκονται στον «Σοβιετικό παράδεισο».

Εν τούτοις, στους μάρτυρας του Ιεχωβά επικρατεί η αδελφική αγάπη. Έτσι και οι πτωχότεροι ακόμη εβοηθήθησαν με την ανεπαρκή τροφή που είχαμε. Τα πρώτα δύο χρόνια αρκετοί από τους εξορίστους πέθαναν από τα δεινοπαθήματα που υπέστησαν. Ιδιαίτερα στις γυναίκες επεβλήθη πολύ σκληρή εργασία. Στον καιρό του χειμώνος, με τα χιόνια στη γη, εστέλλοντο στα δάση για να κόψουν ξύλα, διότι δεν μπορούσε να γίνη αυτή η εργασία μέσα στο σύντομο θέρος. Οι χειμώνες στη Σιβηρία διαρκούν επτά μήνες συνεχώς. Η άνοιξις και το φθινόπωρο είναι άγνωστα. Εκτός απ’ αυτά είναι και οι παθήσεις από το ψύχος, όταν η θερμοκρασία κατεβαίνη στους 50 βαθμούς κάτω από το μηδέν (Φαρενάιτ). Πολλή καύσιμη ύλη χρειάζεται σ’ αυτή τη χώρα, και αυτό είναι ένα από τα κύρια προβλήματα των εξορίστων στη Σιβηρία. Υπάρχουν πολλά μεγάλα δάση στη Σιβηρία, αλλά για να φέρη κανείς τα ξύλα από το δάσος ως την κατοικία του είναι πολύ δύσκολο έργο. Για να συνάξη κανείς καυσόξυλα χρειάζεται πραγματικά ένα άλογο κι ένα έλκηθρο, αλλά οι φτωχοί αυτοί κι εκτοπισμένοι άνθρωποι πρέπει να παρακαλέσουν, ή μάλλον να εκλιπαρήσουν τον προς τούτο εντεταλμένον για τέτοιου είδους βοήθεια. Για τους προχωρημένης ηλικίας ανθρώπους αυτή η ζωή είναι ουσιαστικά αφόρητη. Η δύναμίς των δεν τους επιτρέπει να εργασθούν σε αγροκτήματα, και όταν ένας είναι εξήντα ή εβδομήντα ετών ηλικίας, το να μεταφέρη ένα φορτίο καυσόξυλα στη ράχη του δεν είναι εύκολο πράγμα.

Συγκλονίζομαι αν μιλήσω για τη στεγαστική κατάστασι της Σιβηρίας. Τον περισσότερο καιρό της εξορίας μου τον έζησα μέσα σ’ ένα δωμάτιο, μαζί με τέσσερες οικογένειες που είχαν και παιδιά. Εκτός απ’ αυτό είχαμε ένα μικρό μαγειρείο με μια υποτυπώδη εστία κατασκευασμένη από τενεκέδες, πάνω στην οποία έπρεπε να μαγειρεύωμε την τροφή μας. Όταν έλυωναν τα χιόνια, η κατοικία μας επλημμύριζε. Σε όλη τη διάρκεια των συνθηκών αυτών οι εξόριστοι μάρτυρες του Ιεχωβά βοηθούσαν αλλήλους όποτε μπορούσαν. Μερικοί απ’ αυτούς άρχισαν να χτίζουν μικρές καλύβες μετά τις εργάσιμες ώρες των στα αγροκτήματα. Αν και μπορούσαν να φτιάξουν τις δικές τους κατοικίες και να τις κάμουν λίγο πιο κατοικήσιμες, υπήρχαν, όμως, ακόμη πολλές, πάρα πολλές ελλείψεις.

Ενώ ήμουν σ’ ένα απ’ αυτά τα στρατόπεδα των σκλάβων στη Σιβηρία, τα πρώτα δύο χρόνια το μεροκάματο ενός εργάτου, ανδρός ή γυναικός, σ’ ένα συλλογικό αγρόκτημα ήταν μισό έως ένα κιλό σιτάρι. Αφότου πέθανε ο Στάλιν τα επίπεδα διαβιώσεως εβελτιώθησαν κάπως. Η μερίδα του σιταριού εβελτιώθη, εδίδετο δε κι ένα μικρό χρηματικό ποσόν στους σκλάβους εργάτες για να μην πεινούν ή να μην παγώνουν όσο έως τότε. Μέσα σε όλες αυτές τις συνθήκες οι μάρτυρες του Ιεχωβά εξακολουθούσαν ακόμη να μελετούν τον Λόγο του Θεού όταν τους παρείχετο η ευκαιρία, και πολύ ενεπιστεύοντο στη μνήμη των μιλώντας ο ένας στον άλλον και παρηγορώντας ο ένας τον άλλον όταν παρείχετο η ευκαιρία. Η ικεσία μας ήταν ακόμη αυτή: «Να είχαμε Γραφές και νέες Σκοπιές!».

Όλοι οι μάρτυρες του Ιεχωβά μέσα σ’ αυτά τα στρατόπεδα της σκλαβιάς σε ολόκληρη τη Ρωσία προσεύχονται συνεχώς στον Ιεχωβά Θεό κι έχουν πλήρη πίστιν ότι κάποτε θα ελευθερωθούν απ’ αυτές τις συνθήκες. Μέσα σ’ αυτά τα στρατόπεδα-φυλακές κι έξω απ’ αυτά, σε όλη τη Ρωσία, ο Ρωσικός λαός δέχεται την αλήθεια κατά μεγαλυτέρους ακόμη αριθμούς. Μια αδελφή αναφέρει τα εξής: «Έχω να επιμεληθώ τριάντα περίπου νεαρές σπουδάστριες που δέχονται πρόθυμα κάθε λέξι που τους λέγω για τη Βασιλεία.» Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι στη Ρωσία που θέλουν σήμερα να μάθουν για τη Βασιλεία του Θεού και είναι πρόθυμοι ν’ ακούσουν την αλήθεια. Αποτελεί πάντοτε χαρά το να διαβάζωμε μια επιστολή από άλλους διαγγελείς της Βασιλείας στη Ρωσία και να μαθαίνωμε για τις πείρες που εδοκίμασαν μέσα στα στρατόπεδα που είναι φυλακισμένοι. Με την καταδίκη τους σε φυλάκισι συνεδέθησαν ακόμη στενώτερα και προς αλλήλους και προς τον Ιεχωβά. Ημέρα με την ημέρα ο καθένας λαμβάνει καλύτερη κατανόησι της θεοκρατικής οργανώσεως του Ιεχωβά, και όλοι είναι πιο αποφασισμένοι να παρουσιάσουν στον μεγάλο Κριτή την απόδειξι της πιστότητός των στο κήρυγμα. Με την παρ’ αξίαν αγαθότητα του Ιεχωβά είναι αποφασισμένοι να τηρήσουν την ακεραιότητά τους και ν’ αποδειχθούν άξιοι ζωής αιωνίου.

Γνωρίζω ότι αυτοί οι εκτοπισμένοι στα συλλογικά αγροκτήματα δεν κρύβουν το φως των κάτω από τον «μόδιον». Αντιθέτως, αφήνουν το φως των να λάμπη.

Τον Νοέμβριο του 1954, η Ρωσική εφημερίς της Μόσχας Πράβδα ανέγραψε ότι ένας γνωστός ηγέτης του Κομμουνιστικού κόμματος είπε: «Ο κομμουνισμός έχει τόσο περιχαρακωθή σήμερα σε όλο τον κόσμο ώστε ο αγών εναντίον των διαφόρων θρησκειών μπορεί να σταματήση. Στο παρελθόν μετά την άνοδό μας στην εξουσία, ο αγών αυτός ήταν αναγκαίος. Τώρα, όμως, αφού ιδίως οι νέοι εξεπαιδεύθησαν κατάλληλα, όλοι βέβαια πρέπει να συμπεράνουν ότι μόνον ο Κομμουνισμός μπορεί να φέρη πραγματική ειρήνη κι ευημερία στο ανθρώπινο γένος.» Αλλ’ οι μάρτυρες του Ιεχωβά είναι σταθερά πεπεισμένοι ότι η αληθινή ειρήνη και ευημερία για όλο το ανθρώπινο γένος θα πραγματοποιηθούν μόνο δια της βασιλείας του Θεού που επίκειται τώρα, υπό τον μέγαν Άρχοντα της Ειρήνης, τον Χριστόν Ιησούν.

Σε λίγο θα είμαι εβδομήντα επτά ετών ηλικίας. Ήλθα σ’ επαφή με την Εταιρία δια των διακόνων της λίγους μήνες πριν από την έκρηξι του πρώτου παγκοσμίου πολέμου του 1914. Είχα το προνόμιο να είμαι ένας από τους μάρτυρας του Θεού όλα αυτά τα χρόνια, και τώρα που επανήλθα από τη Ρωσία η μόνη μου επιθυμία είναι να δαπανήσω το υπόλοιπο της επιγείου ζωής μου στην υπηρεσία του Ιεχωβά.

[Υποσημειώσεις]