Γιατί ο Θεός Έκαμε τον Άνθρωπο;
Συνίσταται η ζωή απλώς από ιδιοτελείς επιδιώξεις ή υπάρχει μια ευγενέστερη και υψηλότερη αιτία τού να ζούμε; Η Αγ. Γραφή δίνει την απάντησι:
ΓΙΑ να γνωρίσετε γιατί ο Θεός έκαμε τον άνθρωπο, ανατρέξατε στην Αγ. Γραφή, διότι μέσα εκεί δίνει ο Θεός την απάντησι. Υπό έμπνευσιν ο απόστολος Παύλος, γράφοντας στους Φιλιππησίους, είπε: «Μετά φόβου και τρόμου εργάζεσθε την εαυτών σωτηρίαν· διότι ο Θεός είναι ο ενεργών εν υμίν και το θέλειν και το ενεργείν, κατά την ευδοκίαν αυτού.» Ώστε ο άνθρωπος, κατά τον Παύλον, έγινε κατά την «ευδοκίαν» του Θεού, για να έχη μερίδα από τις ιδιότητες του Δημιουργού, την αγάπη, σοφία, δικαιοσύνη και δύναμι. Οι άγγελοι του ουρανού με άσμα έδωσαν παρόμοια απάντησι: «Άξιος είσαι, Ιεχωβά, να λάβης την δόξαν και την τιμήν και την δύναμιν· διότι συ έκτισας τα πάντα, και δια το θέλημά σου υπάρχουσι και εκτίσθησαν.»—Φιλιππησ. 2:12, 13· Αποκάλ. 4:11, ΜΝΚ.
Ο τέλειος άνθρωπος, που επλάσθη κατ’ εικόνα και ομοίωσιν του Δημιουργού του, έπρεπε ν’ αντανακλά τέλεια επάνω στη γη τις ιδιότητες του Πλάστου του. Αλλ’ εκείνο, βέβαια, που αντανακλάται από τον σημερινόν άνθρωπο αποτελεί μια μακρινή φωνή εκείνων που γνωρίζομε για ένα πάνσοφο, ειρηνόφιλο Δημιουργό. Τι συνέβη στον άνθρωπο; Ο Μωυσής απαντά: «Ούτοι διεφθάρησαν· η κηλίς αυτών δεν είναι κηλίς των υιών αυτού· είναι γενεά σκολιά και διεστραμμένη.»—Δευτ. 32:5.
Ο Μωυσής δεν το λέγει αυτό για όλους τους ανθρώπους, ειδικά δε όχι για τους Χριστιανούς. Οι Χριστιανοί γνωρίζουν γιατί είναι στη ζωή. Κατανοούν ότι ως νοήμονα πλάσματα πρέπει να λατρεύουν τον Θεόν των κι έτσι να τον αινούν και να τον ευαρεστούν. Αν δεν το πράξουν αυτό, ο Θεός μπορεί να τους εξαλείψη από την ύπαρξι. Γι’ αυτό, ο Παύλος τούς συμβουλεύει να είναι «άμεμπτοι και ακέραιοι, τέκνα Θεού αμώμητα εν μέσω γενεάς σκολιάς και διεστραμμένης· μεταξύ των οποίων λάμπετε ως φωστήρες εν τω κόσμω, κρατούντες τον λόγον της ζωής.» Ο Ιησούς ωνόμασε τους Χριστιανούς μαθητάς «το φώς του κόσμου», και τους είπε: «Ούτως ας λάμψη το φώς σας έμπροσθεν των ανθρώπων, δια να ίδωσι τα καλά σας έργα, και δοξάσωσι τον Πατέρα σας τον εν τοις ουρανοίς.»—Φιλιππησ. 2:15, 16· Ματθ. 5:14-16.
Για να κάμη κανείς το φώς του να λάμπη μέσα σ’ αυτόν τον σκοτεινό κόσμο πρέπει να είναι άμεμπτος και ακέραιος στον κόσμο, κάνοντας δίκαια έργα. Σ’ αυτούς λέγεται: «Φοβήθητε τον Θεόν, και δότε δόξαν εις αυτόν, διότι ήλθεν η ώρα της κρίσεως αυτού· και προσκυνήσατε τον ποιήσαντα τον ουρανόν και την γην και την θάλασσαν και τας πηγάς των υδάτων.» Για ν’ ανταποκριθή λοιπόν κανείς στην ευθύνη του ως ανθρώπου επάνω στη γη πρέπει να είναι ένας αληθινός λάτρης του Ιεχωβά Θεού.»—Αποκάλ. 14:7.
Ο τέλειος άνθρωπος Ιησούς το έπραξε αυτό, και γι’ αυτόν ελέχθη: «Ίδε ο άνθρωπος.» Αυτός τόσο τέλεια αντανακλούσε την εικόνα του Πατρός Ιεχωβά, ώστε μπορούσε να λέγη: «Όστις είδεν εμέ, είδε τον Πατέρα.» Ο Ιωάννης, γράφοντας για την πορεία της ζωής του Ιησού, λέγει: «(Και είδομεν την δόξαν αυτού, δόξαν ως μονογενούς παρά του Πατρός,) πλήρης χάριτος και αληθείας.»—Ιωάν. 19:5· 14:9· 1:14.
Ο Ιησούς, με το πρότυπο της τελείας ζωής του, εδίδαξε τους ανθρώπους πώς θα μπορούσαν κι αυτοί ν’ αντανακλούν τη δόξα του Ιεχωβά. «Δεν είναι μαθητής ανώτερος του διδασκάλου αυτού·» είπε, «πας δε τετελειοποιημένος θέλει είσθαι ως ο διδάσκαλος αυτού. Ο αγαθός άνθρωπος εκ του αγαθού θησαυρού της καρδίας αυτού εκφέρει το αγαθόν· και ο κακός άνθρωπος εκ του κακού θησαυρού της καρδίας αυτού εκφέρει το κακόν· διότι εκ του περισσεύματος της καρδίας λαλεί το στόμα αυτού.» Τις μεγάλες αλήθειες που είναι ουσιώδεις για ζωή και σωτηρία, τις οποίες έμαθε ο Ιησούς από τον Πατέρα του τις μετέδωσε στους μαθητάς του. Με τη σειρά τους και οι μαθηταί έπρεπε να μεταδίδουν το πολύτιμο αυτό άγγελμα στους άλλους. Αυτοί έπρεπε να είναι εκτελεσταί του λόγου, και όχι ακροαταί μόνο. Κι αυτοί έπρεπε να κάμουν άλλους μαθητάς από ανθρώπους όλων των εθνών και να τους διδάξουν να τηρούν όλα όσα παρήγγειλε ο Ιησούς. Η εκπλήρωσις της ευθύνης αυτής με πιστότητα, θα έφερνε χαρά στο πλάσμα και ευτυχία στον Δημιουργό.—Λουκ. 6:40, 45· Ματθ. 28:19, 20.
Η παρουσία της Χριστιανοσύνης στον εικοστόν αυτόν αιώνα αποτελεί πειστική απόδειξι ότι οι μαθηταί εξετέλεσαν την εντολή του Ιησού. Στους Ρωμαίους ο Παύλος απεκάλυψε πώς η αλήθεια της Χριστιανοσύνης έγινε γνωστή: «Πλησίον σου είναι ο λόγος, εν τω στόματί σου, και εν τη καρδία σου· τουτέστιν ο λόγος της πίστεως τον οποίον κηρύττομεν· ότι εάν ομολογήσης δια του στόματός σου τον Κύριον Ιησούν, και πιστεύσης εν τη καρδία σου ότι ο Θεός ανέστησεν αυτόν εκ νεκρών, θέλεις σωθή· διότι με την καρδίαν πιστεύει τις προς δικαιοσύνην, και με το στόμα γίνεται ομολογία προς σωτηρίαν.»—Ρωμ. 10:8-12.
Η ΑΙΤΙΑ ΤΟΥ ΝΑ ΖΟΥΜΕ ΣΗΜΕΡΑ
Η αιτία λοιπόν του να ζη ο άνθρωπος στον παρόντα καιρόν σχετίζεται πολύ με την ορθή χρήσι της γλώσσης του, διότι με το μικρό αυτό μέλος του σώματος του αποδίδει δόξα ή μομφή, τιμή ή δυσφήμησι στον Πλάστη του. Ο προφήτης Ησαΐας έγραψε: «Κύριος ο Ιεχωβά έδωκεν εις εμέ γλώσσαν πεπαιδευμένων, δια να εξεύρω πώς να λαλήσω λόγον εν καιρώ προς τον βεβαρυμένον.» (Ησ. 50:4, ΑΣ) Η Μία Αμερικανική Μετάφρασις του εδαφίου αυτού λέγει: «Κύριος ο Θεός μοι έδωκε γλώσσαν προς διδασκαλίαν, ίνα γνωρίζω πώς να βοηθήσω με λόγον τον βεβαρυμένον.»
Ο προφήτης Δανιήλ δείχνει ότι «η γνώσις θέλει πληθυνθή» στο παρόν τέλος του κόσμου. Ο προφήτης Σοφονίας λέγει ότι ο Ιεχωβά θέλει «αποκαταστήσει εις τους λαούς γλώσσαν καθαράν, δια να επικαλώνται πάντες το όνομα του Ιεχωβά, να δουλεύωσιν αυτόν υπό ένα ζυγόν.» Ο Ησαΐας λέγει ότι όλοι όσοι πιστεύουν θα είναι κάποτε «διδακτοί του Ιεχωβά, και θέλει είσθαι μεγάλη η ειρήνη των υιών σου.» Οι Παροιμίες λέγουν ότι «η γλώσσα των σοφών, [είναι] ίασις» και ότι «η υγιαίνουσα γλώσσα είναι δένδρον ζωής».—Δαν. 12:4· Σοφον. 3:9, ΑΣ· Ησ. 54:13, ΑΣ· Παροιμ. 12:18· 15:4.
Ο Θεός έκαμε να επαληθεύσουν σήμερα αυτές οι προφητείες, διότι τώρα επάνω στη γη έχει ένα λαό που φέρει δόξα και τιμή σ’ αυτόν. Αυτοί οι άνθρωποι αποτελούν το φώς του κόσμου αφήνοντας το φώς της αληθείας της Αγίας Γραφής να λάμπη μέσω αυτών στα πέρατα της γης. Ενασχολούνται σε δίκαια έργα, λατρεύοντας τον Ιεχωβά «εν πνεύματι και αληθεία» παραμένοντας άμεμπτοι και ακέραιοι μέσα σ’ αυτή τη σκολιά και διεστραμμένη γενεά, κάνοντας τους άλλους να γνωρίσουν την οδόν της ζωής. Αυτός ο όμιλος των Θεοφοβουμένων ανθρώπων εκπροσωπείται στην κοινωνία Νέου Κόσμου των μαρτύρων του Ιεχωβά. Γι’ αυτούς ένας σύγχρονος συγγραφεύς είπε τα εξής:
«Ως μάρτυρες υπό την θείαν επιταγήν να γνωστοποιήσουν το πλησίασμα του τέλους του αιώνος και την έλευσι της Θεοκρατίας, επιζητούν με κάθε νοητό μέσον να μεταδώσουν το άγγελμά των στους ανθρώπους. Δεν πρέπει να εκπλήσσεται κανείς για οποιαδήποτε νέα μέθοδο κι αν αναπτύξουν. . . . Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά εκάλυψαν κυριολεκτικά τη γη με τη μαρτυρία τους.» Κατόπιν, αφού κάνει έκθεσι της μεγάλης ποσότητος εντύπων που διετέθησαν, ο συγγραφεύς συνεχίζει: «Μπορεί αληθινά να λεχθή ότι κανένα μεμονωμένο θρησκευτικό συγκρότημα του κόσμου δεν επέδειξε περισσότερο ζήλο κι επιμονή στην προσπάθεια διαδόσεως των αγαθών νέων της Βασιλείας από τους Μάρτυρας του Ιεχωβά. . . . Κανείς από τους συγχρόνους Χριστιανούς δεν κάνει πιο συνεχή χρήσι Γραφικών εδαφίων ή τα αποστηθίζει σε μεγαλύτερο βαθμό από τους Μάρτυρας. Για να συζητήση κανείς επιτυχώς με αυτούς με βάσι την Αγία Γραφή, πρέπει να γνωρίζη τα Γραφικά εδάφια καλύτερα από πολλά μέλη και των θεμελιωτιστικών ακόμη σημερινών εκκλησιών.»—Τσαρλς Σάμουελ Μπρέιντεν, Κι Αυτοί Πιστεύουν, 1950, σελ. 370, 380.
Είναι πολύ αληθές ότι οι μάρτυρες του Ιεχωβά γνωρίζουν και μιλούν την Αγία Γραφή. Πρέπει να γνωρίζουν τις Γραφές των αν πρόκειται να φέρουν δόξα στον Θεό. Με τη γνώσι της Γραφής ανατρέπουν πράγματα που είναι ισχυρά περιχαρακωμένα, καθαιρώντας λογισμούς και παν ύψωμα επαιρόμενον εναντίον της γνώσεως του Θεού, και αιχμαλωτίζοντας παν νόημα εις την υπακοήν του Χριστού.—2 Κορ. 10:4, 5.
«Κανένα επίγειο πράγμα δεν μπορεί να επηρεάση την ανθρώπινη διάνοια σε τόσο βαθμό όσο ο προφορικός λόγος,» είπε ο Έντγουιν Γ. Λώρενς. «Επομένως, είναι λογικό το ότι η ομιλία του πεπαιδευμένου αποτελεί το μεγαλύτερο όπλο που κατέχεται από άνθρωπο.» Ο δε σκοπός του λόγου «είναι να μεταδώση σκέψιν από τη μια διάνοια στην άλλη, και, με μια ευρύτερη έννοια, να επηρεάση το άτομο στο οποίον απευθύνεται η ομιλία.»
Αυτός είναι ακριβώς ο σκοπός της Χριστιανοσύνης. Με τον ορθό, ελπιδοφόρο λόγο επηρεάζει μερικούς προς τη δικαιοσύνη και τη ζωή. Το να συμμεριζώμεθα τη γνώσι του Θεού και της βασιλείας του με ανθρώπους καλής θελήσεως αποτελεί την υψηλότερη και ευγενέστερη αιτία ζωής στον παρόντα καιρόν. Είθε να μετέχετε και σεις σ’ αυτή την πιο ευτυχή αιτία για ζωή.