‘Πρόσεχε εις την Διακονίαν δια να Εκπληροίς Αυτήν’
«Πρόσεχε εις την διακονίαν την οποίαν παρέλαβες εν Κυρίω δια να εκπληροίς αυτήν.»—Κολ. 4:17.
1. (α) Πώς είναι ο Ιεχωβά ανδροπρεπής; (β) Για να θριαμβεύσουν με τον Ιεχωβά, πώς πρέπει ν’ αποδειχθούν ανδροπρεπείς οι μάρτυρες του Ιεχωβά;
«Ο ΙΕΧΩΒΑ είναι ανδροπρεπής πολεμιστής», έψαλαν οι απελευθερωμένοι Ισραηλίται. (Έξοδ. 15:3, ΜΝΚ) Αλλά δεν είναι μόνο ένας ισχυρός Θεός πολέμου· είναι ανδροπρεπής με την έννοια ότι είναι αξιόπιστος, συνεπής. (Ησ. 55:11· Μαλαχ. 3:6) Αναλαμβάνει ευθύνη και υποχρέωσι για όλες τις πράξεις του, από τη δημιουργία ως την εγκαθίδρυσι ενός λαμπρού νέου κόσμου. Θα κάμη τόπο γι’ αυτόν επάνω στη γη σύντομα, καταστρέφοντας, όχι απλώς την πολεμική δύναμι ενός έθνους, όπως όταν κατεπόντισε το στράτευμα του Φαραώ στην Ερυθρά Θάλασσα, αλλά ολόκληρο το παρόν σύστημα πραγμάτων. Επιθυμεί ν’ αποδειχθούν τώρα οι δούλοι του ομοίως συνεπείς στην ευθύνη των, πιστοί και αξιόπιστοι ως προς την υπηρεσία του, για να μπορέσουν να βγουν θριαμβευταί τότε μαζί του.
2. Με ποιο πνεύμα ανέλαβε ο Ιησούς Χριστός το ανατεθειμένο σ’ αυτόν έργο επάνω στη γη, και γιατί το πνεύμα αυτό έπρεπε ν’ αντιγραφή;
2 Ο ευπειθής και πιστός Υιός του Θεού, Ιησούς Χριστός, ανέλαβε ομοίως πάντοτε πρόθυμα ευθύνη. Ευφραίνετο να εκτελή το θέλημα του Πατρός του, ακόμη και δια μέσου πολλών ταλαιπωριών και διωγμού και ατιμωτικού θανάτου. (Εβρ. 10:9· Ματθ. 26:38, 39, 42, 44) Πάντοτε απείχε από την οδόν της ψευδούς θρησκείας που αποφεύγει την εργασία και ζητεί τον αυτοπλουτισμό. (Ματθ. 23:4· 20:8) Υπηρετούσε με αληθινή ταπεινοφροσύνη, αντιμετωπίζοντας ανδροπρεπώς τα δυσχερή καθήκοντα που του είχαν ανατεθή. Επειδή η σύντομη σταδιοδρομία του κηρύγματος επάνω στη γη εσήμαινε έναρξι αυτού του απεράντου, παγκοσμίου έργου μαρτυρίας σε όλα τα έθνη, ενωρίς προσεκάλεσε σ’ αυτήν συντρόφους για να ενωθούν μαζί του και τους έδωσε ευθύνη στη διακονία, συνωδευμένη από άφθονες οδηγίες. (Ματθ. 10:1-42· Λουκ. 10:1-16) Αυτοί έκαμαν καλά να αντιγράψουν το πνεύμα του: «Άρατε τον ζυγόν μου εφ’ υμάς, και μάθετε απ’ εμού· διότι πράος είμαι και ταπεινός την καρδίαν· και θέλετε ευρεί ανάπαυσιν εν ταις ψυχαίς υμών. Διότι ο ζυγός μου είναι καλός, και το φορτίον μου ελαφρόν.»—Ματθ. 11:29, 30.
3. Τι σημαίνει για τους Χριστιανούς το «ανδρίζεσθε»;
3 Εκείνοι που συστέλλονται και οπισθοχωρούν όταν τους ανατίθεται έργο στη διακονία με τις υποχρεώσεις του, δεν μιμούνται το ανδροπρεπές παράδειγμα του Ιησού. Ούτε προσέχουν την ορθή συμβουλή του αποστόλου «ανδρίζεσθε, ενδυναμούσθε». (1 Κορ. 16:13) Στη ζωή του Ιησού, το κήρυγμα και η ποίμανσις του ποιμνίου απαιτούσαν όλη την προσοχή του. Οιαδήποτε πρόσθετα καθήκοντα, ο Ιησούς τα εδέχετο με χαρά. Τώρα έχει εμπιστευθή τα υπάρχοντα της βασιλείας του επάνω στη γη στα πρόθυμα, αξιόπιστα χέρια της τάξεως του «πιστού και φρονίμου δούλου» του, η οποία εξετέλεσε με υποταγή και προθυμία το ανατεθειμένο σ’ αυτήν έργο και με μεγάλη χαρά. Ο κακός δούλος, ο οποίος ήταν αναβλητικός και ασυνεπής, ερρίφθη έξω με τους υποκριτάς, κλαίοντας και τρίζοντας τα δόντια του.—Ματθ. 24:51.
4. Πώς αντήμειψε ο Ιεχωβά την επιμέλεια του πιστού υπολοίπου;
4 Πόσο άφθονη ευημερία παρέσχε, ο Ιεχωβά στο ενωμένο υπόλοιπο, αληθινά ένα «μικρόν ποίμνιον», στο οποίον ενεπιστεύθη τα υπάρχοντα του Κυρίου! Δεν έγινε αυτό επειδή εδέχθησαν τον διορισμόν αυτόν με χαρά και ενέμειναν σ’ αυτόν; Σήμερα είναι περικυκλωμένοι από ένα πολυάριθμο πλήθος ανθρώπων όλων των εθνών, τους καρπούς που έχουν να δείξουν επειδή εβάστασαν ανδροπρεπώς αυτό το φαινομενικώς δυσβάστακτο φορτίο της ευθύνης. Ευτυχώς, το βάρος του κηρύγματος των αγαθών νέων σε όλο τον κόσμο, βρίσκεται τώρα σε πολλούς ώμους. Ο Ιεχωβά έχει στείλει πολλούς ‘αλιείς και κυνηγούς’ για να συνεργασθούν στο έργον. (Ιερεμ. 16:16) Αυτούς τους κατηύθυνε να οργανωθούν σε όλη τη γη και ο καθένας έχει την προσδιωρισμένη του θέσι και την υποχρέωσί του να συμμετέχη πλήρως στο μεγάλο έργο διανομής, στο έργο της διαθρέψεως.
5. Αντί να χαλαρώνουν τα χέρια τους, τι πρέπει όλοι να κάμουν τώρα;
5 Δεν είναι, λοιπόν, τώρα καιρός για κανένα να παραμελή τα καθήκοντά του ή να είναι οκνηρός. «Ας μη εκλύωντσι αι χείρες σου»! λέγει η προφητεία. (Σοφον. 3:16) Μεγαλύτερες ευθύνες, που απαιτούν όλη τη δύναμι που έχομε, βρίσκονται μπροστά μας! Αλλά και οι ανταμοιβές είναι επίσης μεγάλες. Αποβλέπετε στον «πιστόν και φρόνιμον δούλον» για οδηγίες και δέχεσθε με προθυμία και ζήλο τα καθήκοντα που σας ανατίθενται. Επαγρυπνείτε καλά στα συμφέροντα της Βασιλείας που είναι εμπιστευμένα στα χέρια σας και μην προσπαθείτε να απαλλάξετε απ’ αυτά τον εαυτό σας, αλλά αυξάνετέ τα διαρκώς περισσότερο. Η επιδοκιμασία του Ιεχωβά και του Χριστού Ιησού θα σας δώση μεγάλη χαρά καθώς λαμβάνετε συναίσθησι των λόγων που απευθύνονται σε σας: «Εύγε, δούλε αγαθέ, και πιστέ· . . . είσελθε εις την χαράν του κυρίου σου.»—Ματθ. 25:23.
6. Ποιες ευκαιρίες υπηρεσίας ανοίγονται, και πώς πρέπει ν’ ανταποκριθούν οι αφιερωμένοι δούλοι του Ιεχωβά;
6 Για όλους τους αφιερωμένους δούλους τώρα ανοίγονται μεγαλύτερες και ευρύτερες ευκαιρίες υπηρεσίας σε πλατυτέρους αγρούς. Ζητήστε αυτές τις ευκαιρίες και κατόπιν κάμετε τόπο στη ζωή σας γι’ αυτές. Επιληφθήτε των ευκαιριών αυτών: «Εκείνος δε ο δούλος όστις γνωρίσας το θέλημα του κυρίου αυτού, δεν ητοίμασεν, ουδέ έκαμε κατά το θέλημα αυτού, θέλει δαρθή πολύ.» (Λουκ. 12:47) Γιατί να αρνούμεθα να προχωρήσωμε και να περιμένωμε να παρακινηθούμε κατ’ επανάληψιν ή ακόμη και να δαρθούμε; Προχωρήστε προς τα εμπρός! Αυτό μπορεί να σημαίνη κάποια μεγαλειώδη ευκαιρία: έργο σκαπανέως, φοίτησι στη σχολή Γαλαάδ, ακόμη υπηρεσία στα γραφεία τμημάτων της Εταιρίας! Και κάθε ένας που αποκτά τα προσόντα, λαμβάνει επίσης το προνόμιο να συνεχίση την προσωπική του διακονία του αγρού στην τοπική εκκλησία μ’ έναν εκτεταμένο τρόπο.
ΑΝΑΛΗΨΙΣ ΕΥΘΥΝΗΣ
7. (α) Πώς μερικοί αδελφοί ανταποκρίνονται σε ευκαιρίες υπηρεσίας στην εκκλησία; (β) Τι είναι το ορθόν που πρέπει να πράξουν;
7 Σε όλες τις εκκλησίες μας υπάρχουν άφθονες ευκαιρίες απασχολήσεως στη διακονία, στην υπηρεσία της Βασιλείας και των αδελφών, το έργο δε αυτό πρέπει να γίνη με ζήλο και ενθουσιασμό. Αλλά μερικοί αδελφοί είναι πάντοτε πολύ απρόθυμοι ν’ αναλάβουν την ευθύνη, ίσως την ευθύνη του να είναι υπηρέται στην τοπική εκκλησία. Αυτοί φαίνεται να προσποιούνται τον ασθενή ή ν’ αποφεύγουν τέτοια ευθύνη. Είναι κάτι σαν να προσπαθή κανείς να φορτώση και να καβαλλικέψη μια καμήλα. Μόλις η καμήλα ιδή ότι πρόκειται να χρησιμοποιηθή, αρχίζει να στενάζη. Ακόμη και αφού δεθή το σαμάρι, αρνείται να σηκωθή παρ’ όλες τις κραυγές και τους χαρακτηρισμούς που της δίνει ο οδηγός. Καμμιά άλλη απάντησις, μόνο ένας πιο έντονος κλαυθμηρισμός. Όταν ο ερεθισμένος οδηγός κόμη χρήσι μιας μεγάλης ράβδου, η καμήλα μπορεί τότε να σηκωθή, αλλά μ’ ένα τρομερό ούρλιασμα, φτύνοντας πολύ, τινάζοντας σάλιο—και κάνοντας απρόθυμα κάθε της βήμα. Μήπως υποθάλπετε, όπως συμβαίνει στην περίπτωσι της καμήλας, μια παράξενη διανοητική υπεκφυγή ως προς το να επωμισθήτε το φορτίο της ευθύνης σας προς τον Ιεχωβά και προς τους αδελφούς σας στην εκκλησία σας; Αν ναι, φέρετε το πρόβλημά σας ενώπιον του Ιεχωβά σε προσευχή και ζητήστε διόρθωσι.
8. Ποια είναι η ορθή στάσις που πρέπει να έχουν οι αδελφοί στην εκκλησία όσον αφορά τις θέσεις μεγαλυτέρας ευθύνης;
8 Το να θέλη κανείς να χρησιμοποιηθή από τον Ιεχωβά σε θέσεις μεγαλυτέρας ευθύνης είναι ορθόν. «Εάν τις ορέγηται επισκοπήν, καλόν έργον επιθυμεί.» (1 Τιμ. 3:1) Αυτό θα έχη την ευλογία του Ιεχωβά. «Ακολουθείτε την αγάπην και ζητείτε μετά ζήλου τα πνευματικά.» (1 Κορ. 14:1) Αυτό δεν σημαίνει ότι φιλοδοξείτε να είσθε εξέχων και στο προσκήνιο, αλλά μάλλον ότι αγωνίζεσθε να φθάσετε στην αναγκαία ωριμότητα, επειδή ευθύνη συνοδεύει πάντοτε μια θέσι εποπτείας. Μελετάτε επιμελώς και εκπαιδεύεσθε συνεχώς στη διακονία για να είσθε καλά καταρτισμένος γι’ αυτήν. (1 Τιμ. 3:1-6· Εφεσ. 4:15) Στον κατάλληλο καιρό θα σας ανατεθούν καθήκοντα όχι πιο πάνω από την ικανότητά σας να τα εκτελέσετε.—Ψαλμ. 75:5-7.
9. (α) Τίνος ευθύνη αποτελεί η αρχηγία στην εκκλησία; (β) Πώς μπορούν οι υπεύθυνοι υπηρέται της εκκλησίας να προλάβουν ένα παραστράτημα των θηλέων αδελφών;
9 Οι αδελφοί που είναι διωρισμένοι στη θέσι επισκόπου πρέπει να έχουν υπ’ όψιν ότι η ευθύνη της αρχηγίας είναι δική τους αποκλειστικά. Στις αφιερωμένες γυναίκες στην εκκλησία, ακόμη και αν είναι γαμήλιοι σύντροφοι θεοκρατικών επισκόπων, δεν πρέπει να επιτρέπεται να σφετερίζωνται εξουσία, προς δυσαρέσκειαν του Ιεχωβά. Αυτές, αντιθέτως, ως σύζυγοι προσηλωμένες στο καθήκον τους, παραμένουν κατάλληλα σε θεοκρατική υποταγή. Όταν μερικές φορές οι αδελφοί αποτυγχάνουν να αναλάβουν ανδροπρεπώς την ηγεσία, βρίσκομε τις αδελφές να προσπαθούν να εξασκήσουν εποπτεία, χωρίς να έχουν εξουσία και στασιάζοντας εναντίον αυτής. «Θέλω δε να εξεύρητε, ότι η κεφαλή παντός ανδρός είναι ο Χριστός· κεφαλή δε της γυναικός, ο ανήρ· κεφαλή δε του Χριστού, ο Θεός.» (1 Κορ. 11:3) Οι υπεύθυνοι θεοκρατικοί υπηρέται δεν πρέπει να παραχωρούν αμελώς ευκαιρίες στις συζύγους των ή σε άλλες αδελφές στην εκκλησία να κάμουν αυτό το παραστράτημα.—1 Τιμ. 3:2-5, 12.
10. Ποιες ευθύνες βαρύνουν τους επισκόπους της εκκλησίας, και ποιοι εκτιμούν τις προσπάθειες των;
10 Αληθινά σοβαρές ευθύνες βαρύνουν τους αδελφούς που είναι επίσκοποι στην εκκλησία. Εκτός από τις υποχρεώσεις των στον Ιεχωβά και στον Χριστόν Ιησούν, στο να διδάσκουν υγιά διδασκαλίαν και να κηρύττουν τα αγαθά νέα, οφείλουν στοργική φροντίδα και προσοχή σε όλους τους αδελφούς της εκκλησίας, ιδιαίτερα στα νεοευρεθέντα πρόβατα. (1 Πέτρ. 5:2-4· Πράξ. 20:17-19, 28· Ρωμ. 15:1) Αυτοί οι «ποιμένες του ποιμνίου», που εργάζονται σκληρά, συχνά θυσιάζουν τις προσωπικές των ανέσεις για να βαστάζουν τα ασθενήματα των αδυνάτων. Έτσι κερδίζουν την εκτίμησι του Ιεχωβά και ασφαλώς την ευγνωμοσύνη των διακριτικών αδελφών των, οι οποίοι τους αγαπούν για το έργον των. «Σας παρακαλούμεν δε, αδελφοί, να γνωρίζητε τους όσοι κοπιάζουσι μεταξύ σας, και είναι προεστώτες σας εν Κυρίω, και σας νουθετούσι· και να τιμάτε αυτούς εν αγάπη υπερεκπερισσού δια το έργον αυτών. Ειρηνεύετε μεταξύ σας. Σας παρακαλούμεν δε, αδελφοί, νουθετείτε τους ατάκτους, παρηγορείτε τους ολιγοψύχους, περιθάλπετε τους ασθενείς, μακροθυμείτε προς πάντας.»—1 Θεσ. 5:12-14.
11. Τι σημαίνει σήμερα το να είναι κανείς «άρχων» στην οργάνωσι του Ιεχωβά;
11 Ο Ιεχωβά περιγράφει περαιτέρω τις ευθύνες των διακονικών υπηρετών σ’ αυτόν τον κινδυνώδη καιρό του τέλους, μέσω του προφήτου του Ησαΐα: «Ιδού! βασιλεύς θέλει βασιλεύσει εν δικαιοσύνη, και άρχοντες θέλουσιν άρχει εν κρίσει. Και έκαστος αυτών θέλει είσθαι ως, σκέπη από του ανέμου, και ως καταφύγιον από της τρικυμίας· ως ποταμοί ύδατος εν ξηρά γη, ως σκιά μεγάλου βράχου εν γη διψώση.» (Ησ. 32:1, 2, ΜΑΜ) Αυτό καθορίζει την ευθύνη οποιουδήποτε άρρενος υπηρέτου που είναι διωρισμένος από το κυβερνών σώμα και υπηρετεί στην οργάνωσι σήμερα, περιλαμβανομένων πολλών από τα άλλα πρόβατα που υπηρετούν τώρα σε θέσεις «αρχόντων», υπευθύνων υπηρετών στην κοινωνία του Νέου Κόσμου του Θεού. Όπως γρήγορα θα σας πη οποιοσδήποτε υπηρέτης μιας εκκλησίας, ο τίτλος αυτός του «άρχοντος» δεν είναι απλός τιμητικός προσδιορισμός! Αυτή η ίδια η λέξις, όπως χρησιμοποιείται στις Γραφές, δίνει έμφασι στη βαριά ευθύνη, στη θέσι της ηγεσίας στην υπηρεσία προς τον Ιεχωβά και τους αδελφούς. Τώρα οι αδελφοί μπορούν να στρέφουν στους υπηρέτας για τέτοιο επιθυμητό καταφύγιο, σκέπη, αναψυχή και σκιά. Ο Ιεχωβά υπόσχεται ότι ο μεγάλος του Βασιλεύς και οι άρχοντές του θα είναι, ο καθένας τους, τέτοια πηγή παρηγορίας και προστασίας σ’ αυτόν τον καιρό της τρομερής ανάγκης.
12. Από τι πρέπει να φυλάσσωνται οι υπηρέται, και ποιες δύο ακρότητες πρέπει ν’ αποφεύγωνται;
12 Παρά τις βαριές αυτές ευθύνες, οι επίσκοποι δεν πρέπει ν’ αναλάβουν αγέρωχο ύφος και να γίνουν υπερήφανοι ή αυτάρεσκοι. Φυλαχθήτε από το να γίνετε ανυπόμονοι με τις αδυναμίες των μη ωρίμων αδελφών σας. «Μη σπεύδε εν τω πνεύματί σου να θυμόνης· διότι ο θυμός αναπαύεται εν τω κόλπω των αφρόνων.» Πάνω σ’ αυτό το εδάφιο, ένατο του εβδόμου κεφαλαίου του Εκκλησιαστού, όπως αποδίδεται στη Νεοελληνική Μετάφρασι, μπορούμε να κάμωμε επωφελείς σκέψεις βλέποντας τη νεώτερη μετάφρασι Μόφφατ: «Ποτέ μη σπεύδης εις τον θυμόν σου· μόνον οι άφρονες περιθάλπουν οργήν.» Διατηρήστε τη στάσι της ταπεινοφροσύνης και μη γίνεσθε ούτε μικροπρεπείς ούτε υπερβολικά επικριτικοί, πράγμα που δεν είναι ανδροπρεπές. (Μιχ. 6:8) «Πάντες δε», νουθετεί ο Πέτρος, «υποτασσόμενοι εις αλλήλους, ενδύθητε την ταπεινοφροσύνην διότι “ο Θεός αντιτάσσεται εις τους υπερηφάνους, εις δε τους ταπεινούς δίδει χάριν.” Ταπεινώθητε λοιπόν υπό την κραταιάν χείρα του Θεού.» (1 Πέτρ. 5:5, 6) Συγχρόνως φυλαχθήτε από τις δικές σας αδυναμίες, για να μην πέσετε. (1 Κορ. 10:12) «Μη γίνου δίκαιος παραπολύ, και μη φρόνει σεαυτόν υπέρμετρα σοφόν· δια τί να αφανισθής;» (Εκκλησ. 7:16) Ενώ λοιπόν φυλάσσεσθε από τις αδυναμίες των αδελφών σας, επαγρυπνείτε στη δική σας δύναμι και μη λησμονείτε ότι «ο φοβούμενος τον Θεόν θ’ αποφύγη και τα δύο άκρα».—Εκκλησ. 7:18, ΜΜ.
ΠΩΣ Ν’ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΘΟΥΜΕ
13. Είναι δυνατόν ν’ ανταποκριθή κανείς στις επιτακτικές απαιτήσεις που αφορούν τους υπηρέτας της εκκλησίας και πώς;
13 Καθώς παρατηρούμε τις πολλές ευθύνες των υπηρετών της εκκλησίας, στη διάνοιά μας αναπηδά μια ερώτησις: Μπορεί κανείς ν’ ανταποκριθή σε τέτοιες επιτακτικές απαιτήσεις, και πώς; Μια ακόμη ευθύνη περιέχει την απάντησι. «Ενδυναμούσθε» είναι η σύντομη συνταγή. (1 Κορ. 16:13) Τι συμβάλλει στην ανάπτυξι των αναγκαίων ικανοτήτων; Αγωνίζεσθε ακατάπαυστα γι’ αυτό το ώριμο ανάστημα προς βοήθειαν και ευλογίαν των αδελφών σας και προς ευαρέσκειαν του Ιεχωβά. «Ο σοφός άνθρωπος είναι δυνατώτερος από τον ισχυρόν, και είς άνθρωπος γνώσεως από τον έχοντα δύναμιν.»—Παροιμ. 24:5, ΑΣΜ.
14. Ποια βεβαίωσι έδωσε ο Ιεχωβά στους δούλους του επάνω στη γη ότι θα τους βοηθήση;
14 Στους δούλους του, που αντιμετωπίζουν τώρα τη μεγάλη ευθύνη του κηρύγματος των αγαθών νέων παγκοσμίως, ο Ιεχωβά υπόσχεται να μεταδώση δύναμι και να τους ανανεώση τον ζήλο: «Δεν εγνώρισας; δεν ήκουσας, ότι ο αιώνιος Θεός, ο Κύριος, ο Ποιητής των άκρων της γης, δεν ατονεί, και δεν αποκάμνει; δεν εξιχνιάζεται η φρόνησις αυτού. Δίδει ισχύν εις τους ητονισμένους, και αυξάνει την δύναμιν εις τους αδυνάτους. Και οι νέοι θέλουσιν ατονίσει και αποκάμει, και οι εκλεκτοί νέοι θέλουσιν αδυνατήσει παντάπασιν· αλλ’ οι προσμένοντες τον Κύριον θέλουσιν ανανεώσει την δύναμιν αυτών· θέλουσιν αναβή με πτέρυγας ως αετοί· θέλουσι τρέξει, και δεν θέλουσιν αποκάμει· θέλουσι περιπατήσει, και δεν θέλουσιν ατονίσει.» (Ησ. 40:28-31) Ο Ιεχωβά θα βοηθήση έτσι τους δούλους του επάνω στη γη να εκτελέσουν το θέλημά του και να πραγματοποιήσουν τους σκοπούς του.
15. Ποια είναι η πηγή της επιτυχίας και αυξήσεως στη θεοκρατική οργάνωσι;
15 Καθώς αυξάνετε τις ικανότητές σας στη διακονία, να θυμάστε την πηγή της αναπτύξεώς σας. «Ουχί δια δυνάμεως, ουδέ δια ισχύος, αλλά δια του πνεύματός μου», λέγει ο Ιεχωβά των δυνάμεων. (Ζαχ. 4:6) Πώς θα μπορούσαμε ως οργάνωσις να έχωμε πραγματοποιήσει πάνω από ογδόντα επτά εκατομμύρια ώρες στον ιεραποστολικόν αγρό το περασμένο έτος χωρίς τη βοήθεια αυτής της ισχυρής δυνάμεως, ιδιαίτερα αν παρατηρήσωμε τις προσωπικές μας ελλείψεις και αδυναμίες και λάβωμε υπ’ όψι τις προσπάθειες που γίνονται για το σταμάτημα της διακονίας; Στον Θεό μας Ιεχωβά αποδίδομε όλη την επιτυχία και την αύξησι που έχομε, ως οργάνωσις και σε κάθε άτομο. «Το λοιπόν, αδελφοί μου, ενδυναμούσθε εν Κυρίω, και εν τω κράτει της ισχύος αυτού.»—Εφεσ. 6:10.
16. Πώς μπορεί κανείς να ενδυναμωθή εν τη ισχύι του Ιεχωβά;
16 Ο Ιεχωβά χαράσσει την πορεία της αυξήσεως η όποια γίνεται υπό την ώθησι του πνεύματος του και την καθοδηγία της οργανώσεώς του. Η ενδυνάμωσις εν τη ισχύι του Ιεχωβά προέρχεται ως αποτέλεσμα πολλής μελέτης του λόγου του Θεού και συνταυτίσεως στην υπηρεσία με την οργάνωσί του, η οποία ωθεί άτομα να δίδουν τη μαρτυρία και να αναζητούν ευκαιρίες να κηρύττουν διαρκώς περισσότερο. Κατόπιν το ποιόν της υπηρεσίας απαιτεί πολλή προσοχή και οικοδομούμε την αποτελεσματικότητα με την οποία κηρύττομε. Έτσι διευρύνομε τη σφαίρα της υπηρεσίας μας με το να μην ανθιστάμεθα στην προτροπή να βοηθούμε άλλους ν’ αυξήσουν στη γνώσι, στην υπηρεσία και στις θεοσεβείς ιδιότητες. Είναι βέβαιο ότι θα παραγάγωμε αύξησι και στους εαυτούς μας και στους αδελφούς μας που ακολουθούν τα καλά μας παραδείγματα, διότι θα σπεύσουν να μιμηθούν το ορθό παράδειγμα. (Τίτον 2:7) Γι’ αυτούς τους λόγους ο Παύλος ενουθέτησε τον νεαρό διακονικό υπηρέτη: «Ταύτα μελέτα, εις ταύτα μένε, δια να ήναι φανερά εις πάντας η προκοπή σου. Πρόσεχε εις σεαυτόν και εις την διδασκαλίαν.»—1 Τιμ. 4:15, 16.
17. Ποια συμβουλή μας δίνει ο λόγος του Θεού όσον αφορά την πρόοδο στην ωριμότητα και την οικοδομή μας στη διακονία;
17 Μην εκπλήττεσθε για το τι μπορεί να επιτελέση το ισχυρό πνεύμα του Θεού ως προς το να σας φέρη στην ωριμότητα για την οικοδομή των αδελφών σας προς δόξαν και ευχαρίστησιν του Θεού. (Ιερεμ. 9:23, 24· Εφεσ. 6:10· Κολ. 1:10, 11) Συνεπώς, «το πνεύμα μη σβύνετε». (1 Θεσ. 5:19) Μάλλον, «να αναζωπυρής το χάρισμα του Θεού», τη διακονία που είναι η κληρονομία όλων των προθύμων, σθεναρών μαρτύρων του Ιεχωβά σήμερα. Λάβετε μια προχωρημένη θέσι στις γραμμές του μετώπου των ανδρείων θεοκρατικών πολεμιστών! Καθώς χειρίζεσθε με αυξανόμενη εμπιστοσύνη και επιδεξιότητα «την μάχαιραν το πνεύματος», ο Ιεχωβά θα σας ευλογήση ισχυρά για να συνεχίσετε την «καθαίρεσιν οχυρωμάτων».—2 Τιμ. 1:6· 2 Κορ. 10:4.
18. Τι θα προκύψη αν εξακολουθήσωμε να εντείνωμε τον ρυθμό του θεοκρατικού μας πολέμου;
18 «Πάντα όσα εύρη η χειρ σου να κάμη, κάμε κατά την δύναμίν σου», προτρέπει ο σοφός συγγραφεύς του βιβλίου Εκκλησιαστής, ένατο κεφάλαιο, δέκατο εδάφιο. Το να υποχωρήσωμε δεν ευαρεστεί τον Ιεχωβά. Ένα βήμα προς τα οπίσω μπορεί τελικά να οδηγήση τη δειλή ψυχή σε καταστροφή. (Εβρ. 10:38, 39) Ο Ιεχωβά ευλογεί τους αφόβους με δύναμι στον θεοκρατικό πόλεμο που ‘προχωρεί μεγαλυνόμενος’. (2 Σαμ. 5:10) Η ακατανίκητη ενεργός δύναμίς του θα φέρη σε πραγματοποίησι, διαρκώς περισσότερο, την προφητεία του περί αυξήσεως, εξακολουθητικής και ατελείωτης αυξήσεως: «Το ελάχιστον θέλει γείνει χίλια· και το ολιγοστόν, ισχυρόν έθνος· εγώ ο Ιεχωβά θέλω επιταχύνει τούτο κατά τον καιρόν αυτού.» (Ησ. 60:22, ΑΣ) Τώρα που η κοινωνία Νέου Κόσμου του Ιεχωβά γίνεται ολοένα περισσότερο πολυάριθμη, ας φροντίσωμε να μη χάση την ανδρική δύναμί της επειδή εμείς ως υπηρέται γινόμεθα πνευματικώς χαλαροί, πλαδαροί και οκνηροί. Αν κρατούμε τις θέσεις μας, ανταποκρινώμεθα στις ευθύνες μας και εξακολουθούμε να εντείνωμε τον ρυθμό του θεοκρατικού μας πολέμου μ’ ένα γνήσιο, ανδροπρεπή τρόπο, ο Ιεχωβά ασφαλώς δεν θα μας εγκαταλείψη. Ας μη λησμονή ο αντίδικος ότι ο Ιεχωβά είναι μαζί μας! «Τις είναι ο Βασιλεύς της δόξης; Ο Ιεχωβά ο κραταιός και δυνατός, ο Ιεχωβά ο δυνατός εν πολέμω.»—Ψαλμ. 24:8, ΑΣ.
19. Καθώς ατενίζομε το μέλλον, ποιες είναι οι προσδοκίες μας και πώς η Βίβλος περιγράφει τον λαόν του Ιεχωβά;
19 Δεν υπήρξε σταμάτημα του έργου κηρύγματος του Ιεχωβά μέσω της οργανώσεώς του, τα δε αποτελέσματα είναι θαυμάσια. Καθώς κυττάζομε προς τα εμπρός και ατενίζομε τις λαμπρές προσδοκίες μας, δεν έχομε λόγο να αμφιβάλλωμε ότι «ο λαός, όστις γνωρίζει τον Θεόν αυτού, θέλει ισχύσει και κατορθώσει.» (Δαν. 11:32) «Σαλπίσατε σάλπιγγα εν Σιών, και αλαλάξατε εν τω όρει τω αγίω μου· ας τρομάξωσι πάντες οι κατοικούντες την γην διότι έρχεται η ημέρα του Ιεχωβά, διότι είναι εγγύς· . . . Λαός πολύς και ισχυρός· . . . Τρέχουσιν ως μαχηταί· ως άνδρες πολεμισταί αναβαίνουσι το τείχος· και υπάγουσιν έκαστος εις την οδόν αυτού, και δεν χαλώσι τας τάξεις αυτών. Ουδέ σπρώχνουσιν ο είς τον άλλον· περιπατούσιν έκαστος εις την οδόν αυτού· και προχωρούσι δια μέσου των όπλων, και δεν διασπώσι την πορείαν αυτών.»—Ιωήλ 2:1, 2, 7, 8, ΑΣ.
20. Ποιον ρόλο παίζει η αγάπη στην πρόοδο αυτών των προελαυνόντων μαχητών, και ποια διαφορά δημιουργεί;
20 Τι συνήνωσε σ’ αυτόν τον θριαμβεύοντα θεοκρατικό στρατό τους προελαύνοντας αυτούς μαχητάς με δύναμι που είναι ακαταμάχητη; Απλώς η αγάπη, η αγάπη του Θεού, με την οποίαν αυτός συνενώνει ανθρώπους. Είμεθα αποφασισμένοι να μην αφήσωμε τίποτε να σταθή στο δρόμο μας ως εμπόδιο εκδηλώσεως της προς αυτόν αγάπης μας. (Ρωμ. 8:35-39) Αυτή η αγάπη του Ιεχωβά μαζί με την αγάπη του συνανθρώπου, είναι ο τέλειος δεσμός της ενότητος. Μ’ αυτόν ανθιστάμεθα στη μόλυνσι του ιδιοτελούς αυτού κόσμου που εκτρέφει το μίσος. Αυτή είναι η μεγάλη διαφορά μεταξύ της κοινωνίας του Νέου Κόσμου και του παλαιού. Ο κόσμος του Σατανά δεν θα εξαφανίση ποτέ αυτή την αγάπη από την οργάνωσι του Θεού, αλλ’ αυτή θα επιζήση του Αρμαγεδδώνος και θα υπάρχη ως το στερεό θεμέλιο της υπηρεσίας του Ιεχωβά με μακαριότητα αιωνίως.
21. Τι πρέπει να κάμωμε για να είμεθα βέβαιοι ότι ο Ιεχωβά δεν θα παύση ποτέ να μας αγαπά;
21 Η αγάπη για τον Ιεχωβά και για τους αδελφούς χρησιμεύει τώρα ως το μεγάλο μέσον που σταθεροποιεί τις αποφασιστικές προσπάθειές μας να διατηρήσωμε σταθερότητα πίστεως και ισχυρές πράξεις συνεπείς μ’ αυτήν. Η αγάπη μάς κάνει να δεχώμεθα με προθυμία και ανδροπρέπεια οποιαδήποτε ευθύνη που ο Ιεχωβά ευαρεστείται να μας αναθέση εν σχέσει με την επιμέλεια των συμφερόντων της βασιλείας του. Επειδή το ελατήριο μας είναι τέτοια ανιδιοτέλεια, οι αδελφοί μας και, προπάντων, ο Ιεχωβά θα συγχωρήση ασφαλώς τις ακούσιες ελλείψεις μας, τις αδυναμίες και τις ατέλειες της σαρκός. Ο Ιεχωβά κατηύθυνε τον εμπνευσμένο του απόστολο να μας δώση αυτή τη βεβαίωσι. «Πάντων δε το τέλος επλησίασε· φρονίμως λοιπόν διάγετε, και αγρυπνείτε εις τας προσευχάς. Προ πάντων δε έχετε ένθερμον την εις αλλήλους αγάπην· διότι η αγάπη θέλει καλύψει πλήθος αμαρτιών.» (1 Πέτρ. 4:7, 8) Ο Ιεχωβά δεν θα παύση ποτέ να μας αγαπά ή να μας ευλογή αν αγρυπνούμε, στεκώμεθα στερεοί στην πίστι, ανδριζώμεθα, ενδυναμούμεθα. Κάθε τι που ο Ιεχωβά κάνει για μας, το κάνει από αγάπη. Γι’ αυτό ο Παύλος με στοχαστική καταλληλότητα, τελειώνει την συνεπτυγμένη ενθάρρυνσί του, την οποία συνιστούμε σε σας, διακονικοί υπηρέται, με ειδική προτροπή: «Πάντα τα έργα υμών ας γίνωνται εν αγάπη.»—1 Κορ. 16:13, 14.