Ένα Μαραινόμενο Άνθος Παύει να Μαραίνεται
ΚΑΤΩ από τους γεμάτους κίνησι δρόμους της Ρώμης κείται μια πόλις που άλλοτε ήταν γεμάτη από τρία εκατομμύρια κατοίκους και πλέον. Χαλασμένοι στύλοι, γκρεμισμένα τείχη και ανακατεμένες πέτρες είναι ό,τι απέμεινε από την πόλι αυτή. Τα παλιά της ερείπια στέκουν ανάμεσα σε σύγχρονα κτίρια και ασφαλτοστρωμένους δρόμους σαν άφωνες υπομνήσεις των ανθρώπων, οι οποίοι άλλοτε περιεπάτησαν στους δρόμους της αλλ’ οι οποίοι τώρα αποτελούν μέρος του χώματός της.
Οι άνθρωποι εκείνοι δεν διέφεραν πολύ από μας σήμερα. Είχαν τις κατοικίες των, τις οικογένειές των, τις εργασίες των και τις τέρψεις των. Είχαν τα ίδια φυσικά αισθήματα και συγκινήσεις καθώς και τα σχέδια και τις ελπίδες των ακριβώς όπως κι εμείς. Αλλ’ όπως τα άνθη που τώρα βλαστάνουν ανάμεσα στα ερείπια της πόλεώς των κι έπειτα μαραίνονται, έτσι έζησαν επί ένα βραχύ διάστημα και κατόπιν έπαυσαν να υπάρχουν. «Του ανθρώπου αι ημέραι είναι ως χόρτος· ως το άνθος του αγρού, ούτως ανθεί· διότι διέρχεται ο άνεμος επ’ αυτού, και δεν υπάρχει πλέον.»—Ψαλμ. 103:15, 16.
Και γιατί πρέπει η ζωή του ανθρώπου να είναι σαν ένα άνθος που μαραίνεται; Γιατί δεν μπορεί να είναι σαν ένα άνθος που ποτέ δεν μαραίνεται; Γιατί δεν μπορεί να διαρκέση πολύν καιρό όπως η ρωμαλέα σηκουόια (μεγάλο δένδρο της Καλιφορνίας); Μπορεί η ζωή του ανθρώπου να είναι τέτοια και θα είναι. Εκείνος που εδημιούργησε τον άνθρωπο, σ’ αυτό απέβλεπε, όταν έθεσε το πρώτο ανθρώπινο ζεύγος μέσα σ’ ένα ειρηνικό κήπο σαν ωραία άνθη. Η εκούσια ανυπακοή του ανθρώπου ήταν η αιτία που έκαμε ώστε τα πράγματα να είναι διαφορετικά. Επειδή ο άνθρωπος επέφερε τον θάνατο στον εαυτό του, αυτό δεν σημαίνει ότι απέτυχαν οι σκοποί του Θεού. Ποτέ δεν αποτυγχάνουν αυτοί. «Ούτω θέλει είσθαι ο λόγος μου ο εξερχόμενος εκ του στόματός μου· δεν θέλει επιστρέψει εις εμέ κενός.»—Ησ. 55:11.
Με την παρ’ αξίαν αγαθότητά του ο Θεός επρομήθευσε τα μέσα για να επανακτήση ο άνθρωπος ό,τι απώλεσε το πρώτο ζεύγος. Αυτό το έπραξε με τον Χριστό. Με το να παραδώση αυτός το δικαίωμα της τελείας ανθρωπίνης ζωής του, διηνοίχθη ο δρόμος προς την αιώνια ζωή για τους ευπειθείς ανθρώπους.
Είναι πολύ ορθόν το ότι όσοι ευεργετούνται απ’ αυτή τη θυσία πρέπει να είναι εκείνοι που ακολουθούν το παράδειγμα του Χριστού, παράδειγμα υπακοής στον Θεό και όχι το Αδαμιαίον παράδειγμα της παρακοής. Θα γίνουν σαν το δέντρο που απολαύει μακροζωίας. «Αι ημέραι του λαού μου είναι ως αι ημέραι του δένδρου, και οι εκλεκτοί μου θέλουσι παλαιώσει το έργον των χειρών αυτών.» (Ησ. 65:22) Αυτή η υπόσχεσις θα εκπληρωθή κάτω από τη βασιλεία του Θεού.
Πλήθη σημερινών ανθρώπων θα είναι μεταξύ των κατοίκων της γης, όταν η θεία εκείνη κυβέρνησις θα κυβερνά τη γη. Θα δουν να εκπληρώνωνται οι αρχικοί σκοποί του Θεού. Τότε το ανθρώπινο γένος, που είναι τώρα σαν ένα άνθος που μαραίνεται, θα παύση να μαραίνεται.