Τα Ήθη των Μελών Εκκλησιών και των Μη Μελών

ΟΤΑΝ οι βόμβες και οι πύραυλοι των Εθνικοσοσιαλιστών άρχισαν να πέφτουν στην Αγγλία στη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, ο λαός της Μεγάλης Βρεττανίας μπορούσε δίκαια να διαμφισβητή τα ήθη των Γερμανών μελών εκκλησιών που έρριχναν εκείνες τις βόμβες και εκείνους τους πυραύλους. Το ίδιο μπορούσε να λεχθή και για τους κατοίκους Γερμανικών πόλεων. Κι αυτοί μπορούσαν να διαμφισβητήσουν τα ήθη των μελών εκκλησιών των Συμμάχων που κατεδάφιζαν τις πόλεις των, εφόνευαν άνδρες, γυναίκες και παιδιά.

Φαίνεται ότι πολλοί άνθρωποι θεωρούν τα μέλη εκκλησιών, ως τάξιν, ότι είναι η προσωποποίησις του πολιτισμού και των υψηλών ηθών. Τα μη μέλη εκκλησιών θεωρούνται ως ανήθικοι και απολίτιστοι. Αυτό υπονοούσε ο Δρ Τζωρτζ Γ. Κρέιν, όταν είπε: «Έχομε το παράδοξο 100.000.000 ηθικών συγχρόνων ανθρώπων που ζουν μέσα στις ίδιες πόλεις με 70.000.000 ανθρώπους Λιθίνης Εποχής. Μπορούμε να εμπιστευθούμε στα 60 τοις εκατό των συνανθρώπων μας, ακόμη και στο σκοτάδι. Αλλά δεν τολμούμε να εμπιστευθούμε στα άλλα 40 τοις εκατό, ακόμη και στο φως της ημέρας.» Αυτά τα 40 τοις εκατό του Αμερικανικού πληθυσμού είναι αυτοί που δεν πηγαίνουν σε εκκλησίες.

Ο Δρ Κρέιν προχώρησε στο να δηλώση ότι αν ο καθένας ανήκε είτε σε Ιουδαϊκό, είτε σε Καθολικό ή Προτεσταντικό θρησκευτικό δόγμα, δεν θα υπήρχε έγκλημα. Αλλά πώς μπορεί να λεχθή αυτό ύστερ’ από όσα έκαμαν τα μέλη εκκλησιών στη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου και όσα κάνουν σήμερα τόσο πολλοί απ’ αυτούς; Βέβαια, μια από τις μεγαλύτερες καταχράστριες των νεωτέρων χρόνων, η Μίννι Μάνγκουμ, ήταν ένα πολύ ευλαβές και σεβαστό μέλος εκκλησίας. Η ανεντιμότης της ήταν μια έλλειψις καλών ηθών. Αυτή έκαμε κάτι που πολλά μη μέλη εκκλησιών ποτέ δεν θα διενοούντο να κάμουν.

Οι ομαδικοί φόνοι Ιουδαίων και ετεροπίστων στη διάρκεια του Μεσαίωνος δεν αποτελούν καλή σύστασι για τα ήθη μελών εκκλησιών. Ασφαλώς αυτά και τα άλλα εγκλήματα που διεπράχθησαν στη διάρκεια της Ιεράς Εξετάσεως από μέλη εκκλησιών καθ’ υποκίνησιν εκκλησιαστικών ηγετών δεν μπορούν να θεωρηθούν ηθικά. Ούτε μπορεί η διαμάχη μεταξύ Προτεσταντικής και Καθολικής εκκλησίας στη διάρκεια της Μεταρρυθμίσεως, η οποία διαμάχη εξέσχισε την Ευρώπη σε αιματοβαφή ράκη, μπορεί να χαρακτηρισθή ως ηθική. Όσοι νομίζουν ότι το να είναι κανείς μέλος εκκλησίας προλαμβάνει το έγκλημα ας λάβουν υπ’ όψιν τα ιστορικά αυτά γεγονότα.

Ας σκεφθούν, επίσης, τους λόγους για τους οποίους οι φυλακές είναι γεμάτες από θρησκευτικούς εγκληματίας. Οι αξιωματούχοι προϊστάμενοι των φυλακών των Ηνωμένων Πολιτειών αναγγέλλουν ότι ενώ τα 60 τοις εκατό του λαού των Ηνωμένων Πολιτειών ισχυρίζονται ότι έχουν κάποια θρησκευτική πίστι, τα 85 τοις εκατό των καταδίκων εγκληματιών ομολογούν ότι έχουν κάποια θρησκεία.

Το περιοδικό Κρίστσιαν Σέντσιουρυ, στο τεύχος της 4ης Σεπτεμβρίου 1957, ανέγραψε το τι βρέθηκε σε ένα και μόνο ίδρυμα κρατουμένων. Έγραψε: «Μετά από μια στατιστική ερευνά των εγκλείστων, ο Άρθουρ Τενάριο, έμμισθος ψυχολόγος του Σχολείου Αρρένων του Νέου Μεξικού, αναφέρει ότι τα 85 τοις εκατό των παιδιών που παρεπέμφθησαν σ’ αυτό το ίδρυμα είναι Ισπανοαμερικανικής καταγωγής τα δε 71 τοις εκατό είναι Ρωμαιοκαθολικοί.»

Στις ημέρες του Γεωργίου Ουάσιγκτων, 5 τοις εκατό του λαού ισχυρίζοντο ότι εσχετίζοντο με κάποια εκκλησία. Σήμερα περίπου τα 60 τοις εκατό προβάλλουν αυτό τον ισχυρισμό. Ασφαλώς κανείς δεν θα διετείνετο ότι οι Αμερικανοί σήμερα είναι δώδεκα φορές ηθικώτεροι και πιο πολιτισμένοι από τους ανθρώπους των ημερών του Ουάσιγκτον. Αν θα ελέγετο κάτι, το αντίθετο είναι πλησιέστερο στην αλήθεια. Τα ήθη άλλαξαν πολύ από την εποχή του πρώτου προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών.

Οι σύγχρονοι εκκλησιαστικοί ηγέται συχνά θρηνούν για το γεγονός ότι οι αυξήσεις των εγκλημάτων συνακολουθούν τις αυξήσεις των εκκλησιών. Κάθε φορά που τα θρησκευτικά μέλη ανέρχονται κατά 1 τοις εκατό, το εθνικό ποσοστό εγκλημάτων ανέρχεται κατά 8 τοις εκατό. Μήπως αυτό θα μπορούσε να οφείλεται στην αποτυχία της εκκλησίας να ενσταλάξη τις Χριστιανικές αρχές στα μέλη της;

Όταν έχη κανείς υπ’ όψι του το όχι επίζηλο αρχείο ανηθίκων πράξεων των μελών εκκλησιών, είναι σφάλμα να διατείνεται ότι δεν θα υπήρχε έγκλημα, αν όλοι ανήκαν σε εκκλησίες. Είναι, επίσης, σφάλμα να ισχυρίζεται, κανείς ότι τα μέλη εκκλησιών μπορούν να είναι άξια εμπιστοσύνης ενώ τα μη μέλη δεν μπορούν. Το να είναι κανείς μέλος σε μια εκκλησία δεν σημαίνει κατ’ ανάγκην ότι ζη με καλά ήθη. Ευκολώτερο είναι να προσποιηθή κανείς ότι σέβεται τα καλά ήθη παρά να ζη πραγματικά με αυτά.

Από πολλές απόψεις τα μέλη εκκλησιών του «Χριστιανισμού» ομοιάζουν με τους θρησκευομένους ανθρώπους των ημερών του Ιησού. Εκείνοι οι άνθρωποι ήσαν ζηλωταί υπέρ των θρησκευτικών παραδόσεων των ημερών των και προσελάμβαναν μια εξωτερική εμφάνισι ανθρώπων δικαίων· αλλ’ όταν επρόκειτο να εφαρμόσουν τις υψηλές ηθικές αρχές των Γραφών, ήταν εντελώς άλλο ζήτημα. Ο Ιησούς κατάλληλα παρέθεσε ό,τι είχε πει ο Θεός δια του προφήτου Ησαΐα: «Ο λαός ούτος με πλησιάζει με το στόμα αυτών, και με τα χείλη με τιμά· η δε καρδία αυτών, μακράν απέχει απ’ εμού. Εις μάτην δε με σέβονται, διδάσκοντες διδασκαλίας, εντάλματα ανθρώπων.»—Ματθ. 15:8, 9.

Οι άνθρωποι εκείνοι είχαν μια εξωτερική εμφάνισι αφοσιώσεως στον Θεό, αλλ’ οι πράξεις που έκαναν καταδιώκοντας και τελικά θανατώνοντας τον Χριστό κατεδείκνυαν ότι η αφοσίωσίς των δεν προήρχετο από την καρδιά των. Ό,τι συνέβαινε με τα μέλη αυτά της Ιουδαϊκής εκκλησίας συμβαίνει και με πολλούς οπαδούς εκκλησιών του «Χριστιανισμού». Η αφοσίωσίς των δεν πηγάζει από την καρδιά. Αν ήταν έτσι, τότε αυτοί θα εσέβοντο τους δικαίους νόμους και αρχές του Θεού. Δεν θα μισούσαν άτομα διαφορετικής φυλής ή εθνικότητος· δεν θα εψεύδοντο, δεν θα απατούσαν, δεν θα έκλεπταν, ούτε θα πυροβολούσαν ή εβομβάρδιζαν ο ένας τον άλλον.

Ό,τι είπε ο απόστολος Παύλος στους Ιουδαίους των ημερών του μπορεί ν’ απευθυνθή και στα μέλη εκκλησιών του «Χριστιανισμού»: «(Διότι δεν είναι δίκαιοι παρά τω Θεώ οι ακροαταί του νόμου, αλλ’ οι εκτελεσταί του νόμου θέλουσι δικαιωθή.) Ο διδάσκων λοιπόν άλλον, σεαυτόν δεν διδάσκεις; ο κηρύττων να μη κλέπτωσι, κλέπτεις; Ο λέγων να μη μοιχεύωσι, μοιχεύεις; ο βδελυττόμενος τα είδωλα, ιεροσυλείς; Ο καυχώμενος εις τον νόμον, ατιμάζεις τον Θεόν δια της παραβάσεως του νόμου; Διότι το όνομα του Θεού εξ αιτίας σας βλασφημείται μεταξύ των εθνών.»—Ρωμ. 2:13, 21-24.

Επειδή μερικά μέλη εκκλησιών λαμβάνουν μια στάσι «είμαι αγιώτερός σου» προς τους μη εκκλησιαζομένους, αυτό δεν σημαίνει ότι είναι ηθικώς ανώτεροι και πιο πολιτισμένοι. Είναι πραγματικά πιο αξιόμεμπτοι στα όμματα του Θεού διότι, όπως οι Φαρισαίοι, δεν είναι ό,τι διατείνονται ότι είναι. Δεν είναι η ιδιότης τού να είναι κανείς μέλος εκκλησίας εκείνη που κάνει ένα πολιτισμένο άτομο να έχη καλά ήθη, αλλ’ είναι μάλλον η εφαρμογή των αρχών του Θείου λόγου.